donderdag, februari 10, 2005

Conservatieven winnen Deense verkiezingen

De conservatieve regering van Anders Fogh Rasmussen (Links, maar vergis je niet in de naam!) won dinsdag de verkiezingen in Denemarken, en blijft daarmee ook de volgende vier jaar aan de macht. Mogens Lykketoft van de sociaal-democraten, en Holger K. Nielsen van de Socialistische Volkspartij. Beide linkse partijen verloren zetels, niettegenstaande ze in de oppositie zaten.

Het is misschien merkwaardig dat een regering die door heel «weldenkend» Europa uitgescholden wordt wegens haar «dom-rechts» beleid de verkiezingen kan winnen. Anders Fogh Rasmussen heeft dan ook vele zonden op zijn kerfstok, stuk voor stuk doodzonden zelfs.

Een eerste doodzonde is natuurlijk dat hij Bush steunde bij de interventie in Irak. Kritiek op die steun kwam er echter zo goed als niet tijdens de verkiezingscampagne, al doen de opiniepeilingen waarmee men ons om de oren slaat vermoeden dat zo ongeveer 99,9% van de Europeanen tegen is. Daarom alleen al zou het toch een thema moeten zijn waarmee links gemakkelijk punten zou kunnen scoren, maar blijkbaar liggen de Denen er niet wakker van.

Anders is het gesteld met de immigratiepolitiek. Patrick Dewael plant zelfs een studiereis naar Denemarken om er de immigratiepolitiek te gaan «bestuderen», wat natuurlijk een hoop kritiek oplevert die kant noch wal raakt. Volgens 11.11.11 is de politiek van Fogh «op het randje van wat volgens het internationaal recht toelaatbaar is,» of met andere woorden, ook zij erkennen dat de politiek wel degelijk toelaatbaar is. Feit is dat zelfs de sociaal-democraten het succes van de immigratiepolitiek hebben moeten erkennen, en het niet hebben kunnen uitspelen als een argument tegen de regering. Bovendien is het zo dat Fogh Rasmussens eigen schoondochter getroffen wordt door één van de maatregelen, waardoor hij gemakkelijk kon aantonen hoe principieel de immigratiemaatregelen voor hem wel zijn. In dat verband kan Patrick Dewael misschien eens aan Fogh Rasmussen uitleggen hoe principieel de VLD wel was in verband met de regulariseringen van de asielziekers, de snel-Belgwet en het migrantenstemrecht. De enige partijen die wel kritiek uitten op het immigratiebeleid waren de «rood-groene» Eenheidslijst en Radikaal Links onder leiding van Marianne Jelved, en zij gingen dan ook sterk vooruit, echter ten koste van de andere partijen binnen het linkse blok.

Een andere doodzonde is dat de conservatieve minderheidsregering steunt op de Deense Volkspartij, geleid door Pia Kjærsgaard. De Deense Volkspartij had er overigens op gehoopt om na de verkiezingen mee in de regering te kunnen treden, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat dat niet zal gebeuren. Hoe dan ook, ook omwille van de steun van de Deense Volkspartij wordt Fogh Rasmussen verketterd in Europa, onder andere door Elio di Rupo. De Denen trekken zich alvast weinig van de verwijten van Elio di Rupo aan, want de Deense Volkspartij ging er bij de verkiezingen op vooruit.

Een andere zonde die in de rest van Europa misschien niet zo bekend is, is dat Fogh Rasmussen als één van zijn eerste beleidsdaden allerlei openbare commissies afschafte die als voornaamste taak schenen te hebben progressieven een loon te verschaffen terwijl ze hun «cultureel en educatief» werk konden uitvoeren. Zoals verwacht kon worden kreeg Fogh Rasmussen hierdoor heel de linkerzijde over zich heen, maar de gewone Deen in de straat had alleen maar sympathie voor de maatregel. De maatregel zal bij de verkiezingen in ieder geval niet in zijn nadeel gespeeld hebben, onder meer ook omdat nogal wat «intellectuelen» de laatste vier jaar hebben moeten werken in plaats van kritische maatschappijanalyses te maken op kosten van de belastingbetaler.

En ten slotte kreeg Fogh Rasmussen op het einde van de verkiezingscampagne nog onverwachts hulp van een kleine groep radicale islamisten. Volgens hen is de Deense maatschappij door en door rot (al betwijfel ik dat ze Shakespeare zouden gelezen zouden), en is het dus strijdig met de islam gebruik te maken van het stemrecht. Betere tegenstanders kon de conservatieve regering zich natuurlijk niet wensen — de verdedigers van de multi-culturele maatschappij kwamen in ieder geval in een bijzonder lastig parket terecht.

Geen opmerkingen: