Op dit ogenblik voeren CD&V en Open Vld een schijngevecht over de inrichting van de verkiezingen in Vlaams-Brabant. Het laat zich echter raden dat wanneer puntje bij paaltje zal komen, beide partijen uiterst hun best zullen doen om die verkiezingen toch maar zo vlot mogelijk te laten verlopen. De kans om de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde alvast de facto te splitsen en daarmee de bal in het kamp van de Franstaligen te leggen, laten ze ondertussen bij gebrek aan moed schieten.
Je zal het in de kwaliteitskranten niet lezen, maar eigenlijk zouden CD&V en Open Vld er zonder problemen kunnen voor zorgen dat Brussel-Halle-Vilvoorde alvast de facto gesplitst zou worden, in afwachting van een de jure-splitsing. Een ander alternatief zou eruit kunnen bestaan de verkiezingen in Vlaams-Brabant effectief te verhinderen, ofwel door eenvoudigweg gezamenlijk geen kieslijsten in te dienen, ofwel door ervoor te zorgen dat ook de administratie de verkiezingen niet zou organiseren. De «boycot» waar Eric van Rompuy het enkele dagen geleden over had, en die uitgevoerd zou worden door de burgemeesters, is immers in essentie niet meer dan een hypocriet spel voor de galerij.
Inderdaad, terwijl de CD&V-burgemeesters misschien met veel misbaar zullen weigeren oproepingsbrieven te versturen, zullen federale ambtenaren onder aanvoering van Open Vld-minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom ervoor zorgen dat alles toch vlekkeloos zal verlopen. Hoeveel van die (Vlaamse) federale ambtenaren zouden trouwens niet benoemd zijn door… inderdaad, de CD&V, en dus ook perfect door die partij gestuurd kunnen worden? Dát zou pas een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid zijn waarover naar huis geschreven kon worden. De gretigheid waarmee Annemie Turtelboom aankondigde dat het draaiboek om alle mogelijke problemen in de Vlaamse rand rond Brussel op te lossen al klaar lag sprak in ieder geval boekdelen. Alsof ze al in haar persoonlijk verkiezingsprogramma opgenomen had dat de Franstaligen in Vlaams-Brabant over haar absoluut niet te klagen zullen hebben.
Maar hoe zouden CD&V en Open Vld de kieskring dan de facto kunnen splitsen? Annemie Turtelboom valt immers bij gebrek aan een wettelijke regeling terug op de vorige, en volgt daarmee de redenering die de Franstaligen al jarenlang verkondigen. Zij had echter net zo goed kunnen kiezen voor de regeling beschreven in het befaamde splitsingswetsvoorstel, om de eenvoudige reden dat die ook gesteund wordt door een meerderheid van de volksvertegenwoordigers. Daarna zou het aan de Franstaligen geweest zijn om de verkiezingen in Vlaams-Brabant in het honderd te doen lopen en juridisch aan te vechten. En het zou dan na de verkiezingen ook aan de Franstaligen in de federale Kamer geweest zijn om met hun minderheid de geloofsbrieven van de verkozenen uit de Vlaams-Brabantse kieskring te weigeren. Geconfronteerd met twee onwettelijke regelingen kiest Annemie Turtelboom echter toch maar liever voor een hoogst twijfelachtige interpretatie gesteund door een Franstalige minderheid, in plaats van een wetsvoorstel gesteund door een Vlaamse meerderheid uit te voeren. Het doet vragen rijzen over de echtheid van de pas herontdekte Vlaamse overtuiging van de Open Vld.
«If anyone disagrees with anything I say, I am quite prepared not only to retract it, but also to deny under oath that I ever said it.» - Tom Lehrer
woensdag, april 28, 2010
zondag, april 25, 2010
Hoofddoeken en polygamie in Frankrijk
Veel aandacht werd er in de Vlaamse media voorlopig nog niet aan besteed, maar de zaak van de Franse vrouw die een boete kreeg omdat ze volledig gesluierd achter het stuur zat, nam onlangs een merkwaardige wending. Haar man bleek immers met nog drie andere vrouwen getrouwd, en riskeert nu zijn Franse nationaliteit te verliezen wegens gesjoemel met de uitkeringen. Zouden zulke gevallen ook in België voorkomen?
Begin deze maand kreeg een 31-jarige «Franse» een boete van 22 euro omdat ze volledig gesluierd achter het stuur zat. Haar verdediging: ze doet dat al negen jaar zo, en ze zag dus ook niet in wat het probleem was. Toen de politie de zaak echter wat van dichterbij bekeek, bleek haar man met nog drie vrouwen getrouwd te zijn. In totaal had hij zo'n twaalf kinderen bij de vier vrouwen, echter elk op zich geregistreerd als alleenstaande moeders. Geen van de vijf volwassenen bleek trouwens over werk te beschikken, maar de man zette zich wel in om in de buurt een moskee op te richten. Bij zijn buren en in de gemeenschap stond hij vooral bekend als een rustige en godsvruchtige man die zich strikt aan de Koran hield. Zijn buren hadden wel opgemerkt dat hij regelmatig van het ene huis naar het andere ging, maar of het nu ging om vrouwen of zussen van de man wisten zij uiteraard niet: alle vier de vrouwen liepen er immers steeds gesluierd bij.
De Franse minister van Binnenlandse Zaken Brice Hortefeux vroeg ondertussen zijn collega van Immigratiezaken Éric Besson om te onderzoeken of het mogelijk was de man zijn Franse nationaliteit af te nemen. Oppositiepartij PS verwijt de regering echter hypocrisie, omdat volgens hen de bevoegde diensten reeds maandenlang van de polygamie van de man afwisten en de situatie gedoogden. Ik laat het aan de lezer over om te raden of de partij daarmee meent dat de diensten reeds maanden geleden hadden moeten ingrijpen, dan wel of ze de toestand zouden moeten blijven gedogen. Ook de secretaris-generaal van de Communistische Partij Marie-George Buffet sprak haar afschuw uit… over het partijpolitieke spelletje dat de presidentiële meerderheid zou opvoeren en dat alleen maar in het voordeel van de integristen zou spelen.
En wat met de moslimgemeenschap, zou die al gereageerd hebben? Toch wel, maar dan vooral met de klacht dat ze zich weer gestigmatiseerd voelt. Tja, je kan je alleen maar afvragen hoe dat toch zou komen…
Begin deze maand kreeg een 31-jarige «Franse» een boete van 22 euro omdat ze volledig gesluierd achter het stuur zat. Haar verdediging: ze doet dat al negen jaar zo, en ze zag dus ook niet in wat het probleem was. Toen de politie de zaak echter wat van dichterbij bekeek, bleek haar man met nog drie vrouwen getrouwd te zijn. In totaal had hij zo'n twaalf kinderen bij de vier vrouwen, echter elk op zich geregistreerd als alleenstaande moeders. Geen van de vijf volwassenen bleek trouwens over werk te beschikken, maar de man zette zich wel in om in de buurt een moskee op te richten. Bij zijn buren en in de gemeenschap stond hij vooral bekend als een rustige en godsvruchtige man die zich strikt aan de Koran hield. Zijn buren hadden wel opgemerkt dat hij regelmatig van het ene huis naar het andere ging, maar of het nu ging om vrouwen of zussen van de man wisten zij uiteraard niet: alle vier de vrouwen liepen er immers steeds gesluierd bij.
De Franse minister van Binnenlandse Zaken Brice Hortefeux vroeg ondertussen zijn collega van Immigratiezaken Éric Besson om te onderzoeken of het mogelijk was de man zijn Franse nationaliteit af te nemen. Oppositiepartij PS verwijt de regering echter hypocrisie, omdat volgens hen de bevoegde diensten reeds maandenlang van de polygamie van de man afwisten en de situatie gedoogden. Ik laat het aan de lezer over om te raden of de partij daarmee meent dat de diensten reeds maanden geleden hadden moeten ingrijpen, dan wel of ze de toestand zouden moeten blijven gedogen. Ook de secretaris-generaal van de Communistische Partij Marie-George Buffet sprak haar afschuw uit… over het partijpolitieke spelletje dat de presidentiële meerderheid zou opvoeren en dat alleen maar in het voordeel van de integristen zou spelen.
En wat met de moslimgemeenschap, zou die al gereageerd hebben? Toch wel, maar dan vooral met de klacht dat ze zich weer gestigmatiseerd voelt. Tja, je kan je alleen maar afvragen hoe dat toch zou komen…
zaterdag, april 24, 2010
Mediatieke verwarring in Noord-België
De politieke chaos van de laatste dagen eiste ook in de in Noord-België verschijnende Nederlandstalige media zijn slachtoffers op. Op donderdag mochten we het meemaken dat de openbare omroep de hymne van de gemeenschap die haar subsidieert integraal uitzond vanuit de federale Kamer, een unicum in de geschiedenis omwille van meerdere redenen. De volgende dag publiceerde een krant de resultaten van een geïmproviseerde maar desalniettemin bijzonder interessante opiniepeiling. Blijkt dan toch dat het separatisme in Vlaanderen geen marginaal fenomeen is, en al jarenlang niet meer is.
Wie zou het een paar dagen geleden hebben durven voorspellen? De actie van de Kamer- en Senaatsfractie van het Vlaams Belang afgelopen donderdag in de federale Kamer kan niet anders dan een mediatieke voltreffer genoemd worden. Niet alleen liet de VRT-reporter van dienst Vlaams Belang-senator Anke van Dermeersch minutenlang aan het woord zonder ook maar één keer te ontbreken om de actie toe te lichten – meer zelfs, de senator moest door de VRT-reporter meerdere malen uit het halfrond geroepen worden om toch maar voor de camera te komen vertellen wat daar nu feitelijk aan de gang was. Pijnlijk. Bovendien werd de actie uitgebreid in beeld gebracht, inclusief het zingen van de Vlaamse Leeuw door de Vlaams Belang-mandatarissen. Ik zal wel niet de enige geweest zijn die elk ogenblik een druk op de noodknop door één of andere regisseur verwachtte om over te schakelen op een testbeeld – een kink in de kabel op het juiste moment, weet je wel – maar neen, niets daarvan. Het moet zijn dat ze die namiddag danig van hun melk waren aan de Reyerslaan dat zoiets mogelijk was. Dat vervolgens Belgen zoals een Mark Eyskens of een Elio di Rupo in alle staten waren onderstreept alleen maar dat de actie een succes over de hele lijn was.
De volgende dag bakte de nieuwsredactie het dan weer bruin in de berichtgeving over de consultaties door de koning Albert II. Nadat de partijvoorzitters van cdH, CD&V, Ecolo, Groen!, MR, Open Vld, PS en sp.a bij de vorst op de koffie waren geweest, klonk het rechtstreeks vanuit Laken dat alle partijen die «deelgenomen hadden aan de onderhandelingen over Brussel-Halle-Vilvoorde» door de koning ontvangen waren. O ja? Ik dacht nochtans dat sp.a zichzelf op voorhand uitdrukkelijk aan de kant gezet had, en dat de selectiemethode van koning Albert II dus een ietsje anders in mekaar zat. Voor de lezer die wat traag van begrip is: reken eens na welke partijvoorzitters niet in Laken welkom waren, en wat hun gemeenschappelijk kenmerk is, en je weet meteen hoe de zaken in Laken werkelijk in mekaar zitten. Niet dat daar iets oneerbaars zou zijn – dat kalkoenen niet gek zijn van de Kerstman kan je hen toch ook moeilijk kwalijk nemen – maar als belastingbetaler zou je misschien toch een iets correctere berichtgeving mogen verwachten op de openbare omroep.
Vrijdag toonde trouwens ook de krant Het Nieuwsblad aan dat men daar op de redactie lichtjes verrast was door de gebeurtenissen van de dag ervoor. In allerijl had men immers iVox de opdracht voor een opiniepeiling gegeven, en wat bleek daaruit? Liefst 33 procent van de Vlaamse kiezers koos donderdagnamiddag voor separatisme als oplossing voor de huidige crisis. Volgens de krant een bewijs dat «het separatisme niet toeneemt», en de krant vergelijkt de score zelfs met de uitslag van N-VA en Vlaams Belang als verantwoording. Dit is merkwaardig, want wordt nu niet al jarenlang beweerd dat het separatisme in Vlaanderen niet meer dan een marginale tien procent van de bevolking kan bekoren? Dat wil zeggen, volgens de «wetenschappelijke onderzoeken» dan toch. Meer zelfs, die «wetenschappelijke onderzoeken» bewijzen ook keer op keer dat uitgerekend de kiezers van Vlaams Belang het minst van separatisme moeten weten en het meest koningsgezind zijn. Straffer: Het Nieuwsblad beweert dat als het separatisme vandaag een derde van Vlaanderen aangetast heeft, dat geen toename uitmaakt. Wat kan je daar als lezers anders van denken dan dat de VUM-kranten al jarenlang de boel grondig en bewust belazeren, maar deze week in een moment van chaos en verwarring even de mond voorbijgepraat hebben? De resultaten van de iVox-peiling en de berichtgeving erover roepen in ieder geval enkele zeer prangende vragen op.
Wie zou het een paar dagen geleden hebben durven voorspellen? De actie van de Kamer- en Senaatsfractie van het Vlaams Belang afgelopen donderdag in de federale Kamer kan niet anders dan een mediatieke voltreffer genoemd worden. Niet alleen liet de VRT-reporter van dienst Vlaams Belang-senator Anke van Dermeersch minutenlang aan het woord zonder ook maar één keer te ontbreken om de actie toe te lichten – meer zelfs, de senator moest door de VRT-reporter meerdere malen uit het halfrond geroepen worden om toch maar voor de camera te komen vertellen wat daar nu feitelijk aan de gang was. Pijnlijk. Bovendien werd de actie uitgebreid in beeld gebracht, inclusief het zingen van de Vlaamse Leeuw door de Vlaams Belang-mandatarissen. Ik zal wel niet de enige geweest zijn die elk ogenblik een druk op de noodknop door één of andere regisseur verwachtte om over te schakelen op een testbeeld – een kink in de kabel op het juiste moment, weet je wel – maar neen, niets daarvan. Het moet zijn dat ze die namiddag danig van hun melk waren aan de Reyerslaan dat zoiets mogelijk was. Dat vervolgens Belgen zoals een Mark Eyskens of een Elio di Rupo in alle staten waren onderstreept alleen maar dat de actie een succes over de hele lijn was.
De volgende dag bakte de nieuwsredactie het dan weer bruin in de berichtgeving over de consultaties door de koning Albert II. Nadat de partijvoorzitters van cdH, CD&V, Ecolo, Groen!, MR, Open Vld, PS en sp.a bij de vorst op de koffie waren geweest, klonk het rechtstreeks vanuit Laken dat alle partijen die «deelgenomen hadden aan de onderhandelingen over Brussel-Halle-Vilvoorde» door de koning ontvangen waren. O ja? Ik dacht nochtans dat sp.a zichzelf op voorhand uitdrukkelijk aan de kant gezet had, en dat de selectiemethode van koning Albert II dus een ietsje anders in mekaar zat. Voor de lezer die wat traag van begrip is: reken eens na welke partijvoorzitters niet in Laken welkom waren, en wat hun gemeenschappelijk kenmerk is, en je weet meteen hoe de zaken in Laken werkelijk in mekaar zitten. Niet dat daar iets oneerbaars zou zijn – dat kalkoenen niet gek zijn van de Kerstman kan je hen toch ook moeilijk kwalijk nemen – maar als belastingbetaler zou je misschien toch een iets correctere berichtgeving mogen verwachten op de openbare omroep.
Vrijdag toonde trouwens ook de krant Het Nieuwsblad aan dat men daar op de redactie lichtjes verrast was door de gebeurtenissen van de dag ervoor. In allerijl had men immers iVox de opdracht voor een opiniepeiling gegeven, en wat bleek daaruit? Liefst 33 procent van de Vlaamse kiezers koos donderdagnamiddag voor separatisme als oplossing voor de huidige crisis. Volgens de krant een bewijs dat «het separatisme niet toeneemt», en de krant vergelijkt de score zelfs met de uitslag van N-VA en Vlaams Belang als verantwoording. Dit is merkwaardig, want wordt nu niet al jarenlang beweerd dat het separatisme in Vlaanderen niet meer dan een marginale tien procent van de bevolking kan bekoren? Dat wil zeggen, volgens de «wetenschappelijke onderzoeken» dan toch. Meer zelfs, die «wetenschappelijke onderzoeken» bewijzen ook keer op keer dat uitgerekend de kiezers van Vlaams Belang het minst van separatisme moeten weten en het meest koningsgezind zijn. Straffer: Het Nieuwsblad beweert dat als het separatisme vandaag een derde van Vlaanderen aangetast heeft, dat geen toename uitmaakt. Wat kan je daar als lezers anders van denken dan dat de VUM-kranten al jarenlang de boel grondig en bewust belazeren, maar deze week in een moment van chaos en verwarring even de mond voorbijgepraat hebben? De resultaten van de iVox-peiling en de berichtgeving erover roepen in ieder geval enkele zeer prangende vragen op.
Labels:
Albert II | koning,
Di Rupo | Elio,
Eyskens | Mark,
iVox,
Nieuwsblad | Het,
Van Dermeersch | Anke,
VRT
donderdag, april 08, 2010
Wat als Abu Imran een onthaalvader was geweest?
De voltallige media vielen dit week-end volkomen uit de lucht toen bleek dat de achtergrond van Fouad Belkacem, alias Abu Imran, misschien toch niet helemaal zuiver op de graad was. Het is niet de eerste keer dat zoiets voorvalt, maar men kan dan ook niet verwachten dat journalisten zelfstandig zulke geavanceerde werktuigen als bijvoorbeeld Google zouden gebruiken bij het uitoefenen van hun job. Ze hebben het trouwens zo al druk genoeg met het controleren van kinderdagverblijven in Hoboken…
Wat Fouad Belkacem met een kinderdagverblijf in Hoboken te maken heeft? De overeenkomst tussen de twee is dat beiden het land dagenlang op stelten konden zeggen – of toch minstens de vele «kwaliteitskranten» die ons landje rijk is – maar de manier waarop dat gebeurde was wel radicaal anders. In het geval van het kinderdagverblijf in Hoboken kwam er immers onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank bij te pas. Het is inderdaad geen sinecure om iemand in zijn eigen woonkamer als volbloed nazi te ontmaskeren wanneer er aan de voordeur alleen maar een VL-sticker te bespeuren valt en in het kinderdagverblijf zelf een portret van Hitler. Voor zulk kwaliteitsvol en gedurfd onderzoeksjournalistiek hoefde Fouad Belkacem echter niet te vrezen. Iemand die de sharia in België wil invoeren kan niets anders dan een rechtgeaard moslim zien, en dus hoeft het heden noch het verleden van die man niet nageplozen te worden, zo moet de vaderlandse pers gedacht hebben. En zo zou ook nooit geschied zijn, hadden de kraaien Jurgen Verstrepen en Margriet Hermans in hun zondags programma niet één en ander aan het licht gebracht.
Het weze echter duidelijk: een navraag bij het politiekorps van Boom en het parket van Antwerpen leerde onze hardnekkige persmuskieten dat de genaamde Fouad Belkacem voor hen een nobele onbekende is. En daarmee was de kous voor de persmuskieten zo goed als af. Dachten ze. Lichtjes opgelucht zelfs, meende ik hier en daar tussen de lijnen te kunnen lezen, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want toen bleek plots dat de genaamde Fouad Belkacem bij het Antwerpse parket dan toch geen nobele onbekende was, tenminste toen het Antwerpse parket er eindelijk in geslaagd was zijn naam correct te spellen. Ja, een achternaam met drie lettergrepen, ik kan ervan meespreken dat dat bij administratieve diensten wel eens fout durft te lopen. Hoe dan ook, had men de sharia een paar jaar geleden al in België ingevoerd, zou niet uit te sluiten geweest zijn dat diezelfde Fouad Belkacem die vandaag die sharia wil invoeren met één hand minder door het leven had moeten stappen. Of misschien zelfs twee. Het aantal open doekjes dat de man in de media toegeworpen kreeg is sindsdien in ieder geval sterk afgenomen. Je zou bijna gaan denken dat de media nu met de hele zaak een beetje verveeld zitten, maar ook dat kan natuurlijk alleen maar een indruk zijn waar ik mee zit.
Vergelijken we echter de hele affaire eens met wat Herta van den Brempt overkwam. Want het is niet zo dat maart gewoon een wat zwakke maand was voor de raspaarden waarover onze dagbladen beschikken. Op vrijdag 19 maart herinnerde De Standaard ons immers nog eens aan het vreselijke verhaal van die nazi-onthaalmoeder in Hoboken, door erop te wijzen dat zij nog steeds kindjes onder haar hoede heeft. Ja, stel je voor, Kind & Gezin trok weliswaar haar attest wel in, maar illegaal is het niet om dan toch nog kinderen te blijven opvangen. De krant schreeuwt het onrecht dan ook uit, en port de bevoegde minister van Welzijn Jo Vandeurzen niet weinig subtiel aan wat meer spoed te zetten achter een nieuw kaderdecreet, kwestie van de onnoemelijke toestanden in Hoboken zo snel mogelijk buiten de wet te kunnen stellen.
Eén zinnetje is echter cruciaal in het hele artikel: «De foto van Hitler is ondertussen weg.» Je hebt er snel overgelezen, en de functie van het zinnetje is natuurlijk in de eerste plaats aan te tonen hoe achterbaks die nazi-onthaalmoeder vandaag wel geworden is: van een openlijke nazi-onthaalmoeder naar een verdoken nazi-onthaalmoeder! De vraag is dan alleen: wat is nu eigenlijk nog het probleem? Eerst was het al vreselijk dat de kindertjes er zomaar braaf konden speelden onder de nazirelikwieën, maar dat de nazirelikwieën nu verwijderd zijn lijkt wel een nog groter vergrijp. Of maakt het allemaal niets uit, als die vrouw met haar akelige meningen maar zo snel mogelijk haar job kwijt is? Het ruikt allemaal sterk naar een Berufsverbot, en het feit dat De Standaard het de moeite waard vindt het verhaal zes maanden later nog eens op te rakelen, toont aan dat het wel degelijk de bedoeling was en nog steeds is dat ze haar job zo snel mogelijk kwijt raakt.
(Tussen haakjes: toen zes maanden geleden bleek dat de combinatie van Berufsverbot en Sippenhaft als eerste slachtoffer… de vrouw van Nordine Taouil opeiste, werd al onmiddellijk duidelijk dat het uitdrukkelijk nooit de bedoeling was geweest dat de politiek-correcte hakbijl in meer dan één richting zou vallen. De Schadenfreude die zich vervolgens in bepaalde kringen verspreidde werd echter nog minder gepast gevonden dan een portret van Hitler in een kinderdagverblijf. Ware het niet geweest dat het centrum van de meest tolerante en vredelievende godsdienst van de wereld strikt verboden terrein is voor christenhonden, waren vermoedelijk heelder kwaliteitsredacties onmiddellijk op bedevaart naar Mekka getrokken als boetedoening voor al het leed dat een moslima op die manier berokkend werd. Docht dit ter zijde.)
Het voorval toont in ieder geval afdoende aan waarom niemand de afgelopen maand de tijd had om even na te gaan wie die rare kwast van een Abu Imran nu feitelijk is. Ook onze kranten zijn nu eenmaal onderworpen aan de wet van de begrensde middelen. Net zoals onze veiligheidsdiensten overigens. Want het is allemaal goed en wel dat minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom al onmiddellijk liet verstaan dat haar diensten Sharia4Belgium – desnoods zelfs met extra h – in de gaten zou houden, maar mijn vraag is dan ten koste waarvan dat eigenlijk zal gaan. Betekent dit bijvoorbeeld dat de veiligheidsdiensten vanaf nu de bestuursvergaderingen van de afdeling van het Davidsfonds in Zwevegem niet meer zullen kunnen afluisteren? Of dat de infiltratiepogingen in de VVB-afdeling van Ardooie opgegeven zullen moeten worden? We moeten ons de vraag stellen waar de échte staatsgevaarlijke lui zitten, en of de minister haar diensten wel de juiste prioriteiten oplegt. En vooral: hoe zou die Fouad Belkacem aan de kost komen, en zou dat wel een geoorloofd beroep zijn voor zo'n sjariatist? Ik ben er zeker van dat De Standaard de zaak over zes maanden voor alle zekerheid nog eens zal opvolgen.
Wat Fouad Belkacem met een kinderdagverblijf in Hoboken te maken heeft? De overeenkomst tussen de twee is dat beiden het land dagenlang op stelten konden zeggen – of toch minstens de vele «kwaliteitskranten» die ons landje rijk is – maar de manier waarop dat gebeurde was wel radicaal anders. In het geval van het kinderdagverblijf in Hoboken kwam er immers onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank bij te pas. Het is inderdaad geen sinecure om iemand in zijn eigen woonkamer als volbloed nazi te ontmaskeren wanneer er aan de voordeur alleen maar een VL-sticker te bespeuren valt en in het kinderdagverblijf zelf een portret van Hitler. Voor zulk kwaliteitsvol en gedurfd onderzoeksjournalistiek hoefde Fouad Belkacem echter niet te vrezen. Iemand die de sharia in België wil invoeren kan niets anders dan een rechtgeaard moslim zien, en dus hoeft het heden noch het verleden van die man niet nageplozen te worden, zo moet de vaderlandse pers gedacht hebben. En zo zou ook nooit geschied zijn, hadden de kraaien Jurgen Verstrepen en Margriet Hermans in hun zondags programma niet één en ander aan het licht gebracht.
Het weze echter duidelijk: een navraag bij het politiekorps van Boom en het parket van Antwerpen leerde onze hardnekkige persmuskieten dat de genaamde Fouad Belkacem voor hen een nobele onbekende is. En daarmee was de kous voor de persmuskieten zo goed als af. Dachten ze. Lichtjes opgelucht zelfs, meende ik hier en daar tussen de lijnen te kunnen lezen, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want toen bleek plots dat de genaamde Fouad Belkacem bij het Antwerpse parket dan toch geen nobele onbekende was, tenminste toen het Antwerpse parket er eindelijk in geslaagd was zijn naam correct te spellen. Ja, een achternaam met drie lettergrepen, ik kan ervan meespreken dat dat bij administratieve diensten wel eens fout durft te lopen. Hoe dan ook, had men de sharia een paar jaar geleden al in België ingevoerd, zou niet uit te sluiten geweest zijn dat diezelfde Fouad Belkacem die vandaag die sharia wil invoeren met één hand minder door het leven had moeten stappen. Of misschien zelfs twee. Het aantal open doekjes dat de man in de media toegeworpen kreeg is sindsdien in ieder geval sterk afgenomen. Je zou bijna gaan denken dat de media nu met de hele zaak een beetje verveeld zitten, maar ook dat kan natuurlijk alleen maar een indruk zijn waar ik mee zit.
Vergelijken we echter de hele affaire eens met wat Herta van den Brempt overkwam. Want het is niet zo dat maart gewoon een wat zwakke maand was voor de raspaarden waarover onze dagbladen beschikken. Op vrijdag 19 maart herinnerde De Standaard ons immers nog eens aan het vreselijke verhaal van die nazi-onthaalmoeder in Hoboken, door erop te wijzen dat zij nog steeds kindjes onder haar hoede heeft. Ja, stel je voor, Kind & Gezin trok weliswaar haar attest wel in, maar illegaal is het niet om dan toch nog kinderen te blijven opvangen. De krant schreeuwt het onrecht dan ook uit, en port de bevoegde minister van Welzijn Jo Vandeurzen niet weinig subtiel aan wat meer spoed te zetten achter een nieuw kaderdecreet, kwestie van de onnoemelijke toestanden in Hoboken zo snel mogelijk buiten de wet te kunnen stellen.
Eén zinnetje is echter cruciaal in het hele artikel: «De foto van Hitler is ondertussen weg.» Je hebt er snel overgelezen, en de functie van het zinnetje is natuurlijk in de eerste plaats aan te tonen hoe achterbaks die nazi-onthaalmoeder vandaag wel geworden is: van een openlijke nazi-onthaalmoeder naar een verdoken nazi-onthaalmoeder! De vraag is dan alleen: wat is nu eigenlijk nog het probleem? Eerst was het al vreselijk dat de kindertjes er zomaar braaf konden speelden onder de nazirelikwieën, maar dat de nazirelikwieën nu verwijderd zijn lijkt wel een nog groter vergrijp. Of maakt het allemaal niets uit, als die vrouw met haar akelige meningen maar zo snel mogelijk haar job kwijt is? Het ruikt allemaal sterk naar een Berufsverbot, en het feit dat De Standaard het de moeite waard vindt het verhaal zes maanden later nog eens op te rakelen, toont aan dat het wel degelijk de bedoeling was en nog steeds is dat ze haar job zo snel mogelijk kwijt raakt.
(Tussen haakjes: toen zes maanden geleden bleek dat de combinatie van Berufsverbot en Sippenhaft als eerste slachtoffer… de vrouw van Nordine Taouil opeiste, werd al onmiddellijk duidelijk dat het uitdrukkelijk nooit de bedoeling was geweest dat de politiek-correcte hakbijl in meer dan één richting zou vallen. De Schadenfreude die zich vervolgens in bepaalde kringen verspreidde werd echter nog minder gepast gevonden dan een portret van Hitler in een kinderdagverblijf. Ware het niet geweest dat het centrum van de meest tolerante en vredelievende godsdienst van de wereld strikt verboden terrein is voor christenhonden, waren vermoedelijk heelder kwaliteitsredacties onmiddellijk op bedevaart naar Mekka getrokken als boetedoening voor al het leed dat een moslima op die manier berokkend werd. Docht dit ter zijde.)
Het voorval toont in ieder geval afdoende aan waarom niemand de afgelopen maand de tijd had om even na te gaan wie die rare kwast van een Abu Imran nu feitelijk is. Ook onze kranten zijn nu eenmaal onderworpen aan de wet van de begrensde middelen. Net zoals onze veiligheidsdiensten overigens. Want het is allemaal goed en wel dat minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom al onmiddellijk liet verstaan dat haar diensten Sharia4Belgium – desnoods zelfs met extra h – in de gaten zou houden, maar mijn vraag is dan ten koste waarvan dat eigenlijk zal gaan. Betekent dit bijvoorbeeld dat de veiligheidsdiensten vanaf nu de bestuursvergaderingen van de afdeling van het Davidsfonds in Zwevegem niet meer zullen kunnen afluisteren? Of dat de infiltratiepogingen in de VVB-afdeling van Ardooie opgegeven zullen moeten worden? We moeten ons de vraag stellen waar de échte staatsgevaarlijke lui zitten, en of de minister haar diensten wel de juiste prioriteiten oplegt. En vooral: hoe zou die Fouad Belkacem aan de kost komen, en zou dat wel een geoorloofd beroep zijn voor zo'n sjariatist? Ik ben er zeker van dat De Standaard de zaak over zes maanden voor alle zekerheid nog eens zal opvolgen.
Labels:
Belkacem | Fouad,
Hermans | Margriet,
Turtelboom | Annemie,
Van den Brempt | Herta,
Vandeurzen | Jo,
Verstrepen | Jurgen
maandag, april 05, 2010
Peiling De Standaard/VRT geeft radicaal ander beeld
De inkt voor de artikelen over de laatste peiling van La Libre Belgique was nog niet goed droog, of daar verschenen al de resultaten van een nieuwe peiling van De Standaard/VRT met radicaal andere resultaten. Wie begin deze week nog afgeschreven werd met historisch verlies, mocht zich dit week-end reeds verheugen over een «remonte». Wat moeten we daar allemaal van denken?
CD&V is één van de weinige Vlaamse partijen die in de twee peilingen een gelijkaardig resultaat neerzetten. Historisch gezien blijft de partij het slecht doen, al is het een ietsje minder slecht bij De Standaard/VRT dan bij La Libre Belgique. De partij heeft echter het geluk dat de rest van het partijpolitieke landschap in Vlaanderen zo verdeeld is dat ze met amper iets meer dan twintig procent van de stemmen het marktleiderschap kan blijven opeisen.
Open Vld scoort dan weer opvallend goed bij De Standaard/VRT, in tegenstelling tot de ronduit miserabele score die de partij toebedeeld kreeg bij La Libre Belgique. Nu ja, wat heet «goed», want met 17,6% van de stemmen komt de partij precies in het midden uit tussen haar verkiezingsuitslag van 2007 en die van 2009. Niet bepaald een score dus om alvast de champagnekurken te laten knallen.
Zoals Open Vld veel beter bij De Standaard/VRT scoort dan bij La Libre Belgique, zo scoort N-VA er veel slechter. Maar ook hier relativeert een vergelijking met de verkiezingsuitslagen van 2007 en 2009 die «slechte» score: in 2007 zat die partij nog in een kartel met CD&V en zou niemand er zijn hand voor in het vuur gestoken hebben dat de partij op eigen houtje de kiesdrempel van vijf procent zou kunnen halen. Verleden jaar kwam ze echter verrassend op 13,1% voor het Vlaams Parlement (en 9,9% voor het Europees Parlement) uit. Maar de eerste peiling die de partij op een verlies zet tegenover 7 juni 2009 moet nog verschijnen, en de enige andere partij die dat ook kan zeggen is… Groen!
Het hoogte- en relatieve dieptepunt dat N-VA deze week heeft moeten ondergaan is echter wel een mooie illustratie van hoe zeer een goede peiling een vergiftigd geschenk kan zijn. Op die manier kan deze peiling op haar beurt een zegen voor N-VA zijn, doordat de verwachting nu iets getemperd zijn, en N-VA de komende weken misschien toch niet de hond zal zijn die aangevallen en geslagen moet worden. Het kan een voordeel zijn wanneer Jean-Luc Dehaene eindelijk zijn voorstel tot oplossing (?) van het vraagstuk-Brussel-Halle-Vilvoorde op tafel zal leggen.
Die andere Vlaams-nationalistische partij, Vlaams Belang, doet het bij De Standaard/VRT ook opvallend slechter dan bij La Libre Belgique. Hier moet echter de nuance aan toegevoegd worden dat de partij het deze keer dan toch beter doet dan de historisch lage score die ze in oktober verleden jaar bij dezelfde peiler toebedeeld kreeg. Als de waarheid ergens in het midden tussen de ene en de andere peiler ligt, betekent dit dat de partij op dit ogenblik haar score van de laatste verkiezing min of meer vasthoudt. Dit is nog geen score om verheugd over naar huis te schrijven, maar toch beter dan wat de partij kon vrezen na de negatieve persaandacht die de partij de laatste weken en maanden heeft moeten ondergaan.
Een partij waarover beide peilers het wel opvallend eens over zijn, is de sp.a. De partij staat eigenlijk status quo, met een lichte neiging tot winst, al is die statistisch niet significant. Of de sp.a daar zo tevreden over kan zijn is natuurlijk een andere vraag, want vergeleken met een paar jaar geleden staat de partij duidelijk op een verlies. De resultaten van de laatste peilingen lijken echter wel te suggereren dat de achteruitgang voorlopig gestopt is, en dat er misschien zelfs een begin van een herstel is gemaakt.
Die andere linkse partij, Groen!, doet het traditioneel beter bij De Standaard/VRT dan bij de andere peilers, maar komt deze keer op exact hetzelfde resultaat uit als bij La Libre Belgique. (Dat de partij het in de peilingen vaak beter zou doen dan bij de verkiezingen, zoals Bart Sturtewagen zaterdag in De Standaard beweert, is klinkklare onzin, en het volstaat te verwijzen naar 2004 en 2006 om dat aan te tonen).
Tot slot dan nog Lijst Dedecker, dat het in deze peiling iets beter doet dan in die van La Libre Belgique. De kiesdrempel lijkt daarom alweer een beetje verder weg, maar men zal zich bij die partij toch zorgen moeten blijven maken over die kiesdrempel. In België is het immers voor een partij niet voldoende dat ze regionaal iets boven de kiesdrempel zweeft om in alle kieskringen zetels binnen te halen, en het verschil tussen een 5,5% eerder vorige week en 7,4% dit week-end laat zich voelen in de prognose voor de zetelverdeling voor het Vlaams Parlement.
Die prognose, die alweer erg gelijklopend is met een simulatie die Bart Maddens uitvoerde voor de federale Kamer, toont aan dat met de resultaten van de laatste peiling, de verhoudingen tussen de Vlaamse partijen in het Vlaams Parlement niet zo erg veel zouden verschillen van vandaag. CD&V blijft afgetekend de grootste partij, gevolgd door vier min of meer even grote partijen Open Vld, sp.a, N-VA en Vlaams Belang. Een ander verschil is, zoals reeds vermeld, dat Lijst Dedecker een heel pak zetels extra zou halen dankzij een comfortabelere afstand tegenover de kiesdrempel. Qua mogelijke coalities verandert er eigenlijk niet zo heel veel: met deze zetelverdeling zijn alleen CD&V–Open Vld–sp.a, CD&V–Open Vld–N-VA en CD&V–sp.a–N-VA mogelijk als we ons willen beperken tot slechts drie partij en aannemen dat het cordon sanitaire intact zou blijven. Een paars-gele coalitie van Open Vld, sp.a en N-VA zou deze keer drie zetels tekort hebben voor een meerderheid in het Vlaams Parlement. CD&V hoeft zich voorlopig dus nog geen zorgen te maken dat ze eventueel uit de Vlaamse regeringsboot zou vallen.
De bijna gelijktijdige verschijning van deze peiling en die van La Libre Belgique, met bovendien enkele opvallende verschillen tussen de twee, heeft ervoor gezorgd dat alvast De Standaard en de VRT zelf niet rond de vraag heen konden wat de oorzaak zou kunnen zijn van die verschillen. Beide media doen daarbij uiteraard hun best om vooral hun eigen peiling naar voren te schuiven als de meest betrouwbare – en wie kan hen dat eigenlijk verwijten? Het grote verschil tussen de twee peilingen is de wijze waarop ze uitgevoerd werden: TNS-Media/Dimarso doet dat via een toevallige steekproef op basis van telefoonnummers (inclusief mensen die alleen maar een GSM-nummer hebben), terwijl IPSOS voor La Libre Belgique een (zelfselecterend) internetpanel gebruikt.
Nu hoeft dat laatste niet te betekenen dat de resultaten van IPSOS slechter zouden zijn dan die van TNS-Media/Dimarso, op voorwaarde natuurlijk dat IPSOS over een voldoende groot panel zou beschikken en zorgt voor een correcte weging van de resultaten. Wat de grootte van het panel betreft, vrees ik echter dat IPSOS schromelijk tekort schiet, zeker als je de bedenking maakt dat het veel goedkoper is een internetpanel uit te breiden dan een telefonische enquête. In ieder geval konden de peilingen van La Libre Belgique bij de laatste verkiezingen de vergelijking met die van De Standaard/VRT niet zo goed doorstaan, en het is eigenlijk merkwaardig dat IPSOS zelf nog geen maatregelen in dat verband heeft ondernomen. Ik ben dan ook geneigd meer geloof te hechten aan de resultaten van De Standaard/VRT, ook al hoop ik persoonlijk dat La Libre Belgique dichter bij de waarheid zit, in ieder geval wat betreft de uitslagen van de Vlaamsgezinde partijen.
Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 (PDF).
CD&V is één van de weinige Vlaamse partijen die in de twee peilingen een gelijkaardig resultaat neerzetten. Historisch gezien blijft de partij het slecht doen, al is het een ietsje minder slecht bij De Standaard/VRT dan bij La Libre Belgique. De partij heeft echter het geluk dat de rest van het partijpolitieke landschap in Vlaanderen zo verdeeld is dat ze met amper iets meer dan twintig procent van de stemmen het marktleiderschap kan blijven opeisen.
Open Vld scoort dan weer opvallend goed bij De Standaard/VRT, in tegenstelling tot de ronduit miserabele score die de partij toebedeeld kreeg bij La Libre Belgique. Nu ja, wat heet «goed», want met 17,6% van de stemmen komt de partij precies in het midden uit tussen haar verkiezingsuitslag van 2007 en die van 2009. Niet bepaald een score dus om alvast de champagnekurken te laten knallen.
Zoals Open Vld veel beter bij De Standaard/VRT scoort dan bij La Libre Belgique, zo scoort N-VA er veel slechter. Maar ook hier relativeert een vergelijking met de verkiezingsuitslagen van 2007 en 2009 die «slechte» score: in 2007 zat die partij nog in een kartel met CD&V en zou niemand er zijn hand voor in het vuur gestoken hebben dat de partij op eigen houtje de kiesdrempel van vijf procent zou kunnen halen. Verleden jaar kwam ze echter verrassend op 13,1% voor het Vlaams Parlement (en 9,9% voor het Europees Parlement) uit. Maar de eerste peiling die de partij op een verlies zet tegenover 7 juni 2009 moet nog verschijnen, en de enige andere partij die dat ook kan zeggen is… Groen!
Het hoogte- en relatieve dieptepunt dat N-VA deze week heeft moeten ondergaan is echter wel een mooie illustratie van hoe zeer een goede peiling een vergiftigd geschenk kan zijn. Op die manier kan deze peiling op haar beurt een zegen voor N-VA zijn, doordat de verwachting nu iets getemperd zijn, en N-VA de komende weken misschien toch niet de hond zal zijn die aangevallen en geslagen moet worden. Het kan een voordeel zijn wanneer Jean-Luc Dehaene eindelijk zijn voorstel tot oplossing (?) van het vraagstuk-Brussel-Halle-Vilvoorde op tafel zal leggen.
Die andere Vlaams-nationalistische partij, Vlaams Belang, doet het bij De Standaard/VRT ook opvallend slechter dan bij La Libre Belgique. Hier moet echter de nuance aan toegevoegd worden dat de partij het deze keer dan toch beter doet dan de historisch lage score die ze in oktober verleden jaar bij dezelfde peiler toebedeeld kreeg. Als de waarheid ergens in het midden tussen de ene en de andere peiler ligt, betekent dit dat de partij op dit ogenblik haar score van de laatste verkiezing min of meer vasthoudt. Dit is nog geen score om verheugd over naar huis te schrijven, maar toch beter dan wat de partij kon vrezen na de negatieve persaandacht die de partij de laatste weken en maanden heeft moeten ondergaan.
Een partij waarover beide peilers het wel opvallend eens over zijn, is de sp.a. De partij staat eigenlijk status quo, met een lichte neiging tot winst, al is die statistisch niet significant. Of de sp.a daar zo tevreden over kan zijn is natuurlijk een andere vraag, want vergeleken met een paar jaar geleden staat de partij duidelijk op een verlies. De resultaten van de laatste peilingen lijken echter wel te suggereren dat de achteruitgang voorlopig gestopt is, en dat er misschien zelfs een begin van een herstel is gemaakt.
Die andere linkse partij, Groen!, doet het traditioneel beter bij De Standaard/VRT dan bij de andere peilers, maar komt deze keer op exact hetzelfde resultaat uit als bij La Libre Belgique. (Dat de partij het in de peilingen vaak beter zou doen dan bij de verkiezingen, zoals Bart Sturtewagen zaterdag in De Standaard beweert, is klinkklare onzin, en het volstaat te verwijzen naar 2004 en 2006 om dat aan te tonen).
Tot slot dan nog Lijst Dedecker, dat het in deze peiling iets beter doet dan in die van La Libre Belgique. De kiesdrempel lijkt daarom alweer een beetje verder weg, maar men zal zich bij die partij toch zorgen moeten blijven maken over die kiesdrempel. In België is het immers voor een partij niet voldoende dat ze regionaal iets boven de kiesdrempel zweeft om in alle kieskringen zetels binnen te halen, en het verschil tussen een 5,5% eerder vorige week en 7,4% dit week-end laat zich voelen in de prognose voor de zetelverdeling voor het Vlaams Parlement.
Die prognose, die alweer erg gelijklopend is met een simulatie die Bart Maddens uitvoerde voor de federale Kamer, toont aan dat met de resultaten van de laatste peiling, de verhoudingen tussen de Vlaamse partijen in het Vlaams Parlement niet zo erg veel zouden verschillen van vandaag. CD&V blijft afgetekend de grootste partij, gevolgd door vier min of meer even grote partijen Open Vld, sp.a, N-VA en Vlaams Belang. Een ander verschil is, zoals reeds vermeld, dat Lijst Dedecker een heel pak zetels extra zou halen dankzij een comfortabelere afstand tegenover de kiesdrempel. Qua mogelijke coalities verandert er eigenlijk niet zo heel veel: met deze zetelverdeling zijn alleen CD&V–Open Vld–sp.a, CD&V–Open Vld–N-VA en CD&V–sp.a–N-VA mogelijk als we ons willen beperken tot slechts drie partij en aannemen dat het cordon sanitaire intact zou blijven. Een paars-gele coalitie van Open Vld, sp.a en N-VA zou deze keer drie zetels tekort hebben voor een meerderheid in het Vlaams Parlement. CD&V hoeft zich voorlopig dus nog geen zorgen te maken dat ze eventueel uit de Vlaamse regeringsboot zou vallen.
De bijna gelijktijdige verschijning van deze peiling en die van La Libre Belgique, met bovendien enkele opvallende verschillen tussen de twee, heeft ervoor gezorgd dat alvast De Standaard en de VRT zelf niet rond de vraag heen konden wat de oorzaak zou kunnen zijn van die verschillen. Beide media doen daarbij uiteraard hun best om vooral hun eigen peiling naar voren te schuiven als de meest betrouwbare – en wie kan hen dat eigenlijk verwijten? Het grote verschil tussen de twee peilingen is de wijze waarop ze uitgevoerd werden: TNS-Media/Dimarso doet dat via een toevallige steekproef op basis van telefoonnummers (inclusief mensen die alleen maar een GSM-nummer hebben), terwijl IPSOS voor La Libre Belgique een (zelfselecterend) internetpanel gebruikt.
Nu hoeft dat laatste niet te betekenen dat de resultaten van IPSOS slechter zouden zijn dan die van TNS-Media/Dimarso, op voorwaarde natuurlijk dat IPSOS over een voldoende groot panel zou beschikken en zorgt voor een correcte weging van de resultaten. Wat de grootte van het panel betreft, vrees ik echter dat IPSOS schromelijk tekort schiet, zeker als je de bedenking maakt dat het veel goedkoper is een internetpanel uit te breiden dan een telefonische enquête. In ieder geval konden de peilingen van La Libre Belgique bij de laatste verkiezingen de vergelijking met die van De Standaard/VRT niet zo goed doorstaan, en het is eigenlijk merkwaardig dat IPSOS zelf nog geen maatregelen in dat verband heeft ondernomen. Ik ben dan ook geneigd meer geloof te hechten aan de resultaten van De Standaard/VRT, ook al hoop ik persoonlijk dat La Libre Belgique dichter bij de waarheid zit, in ieder geval wat betreft de uitslagen van de Vlaamsgezinde partijen.
Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 (PDF).
Labels:
Dehaene | Jean-Luc,
Dimarso,
IPSOS,
Libre Belgique | La,
Maddens | Bart,
peiling,
Standaard | De,
Sturtewagen | Bart,
TNS-Media,
VRT
donderdag, april 01, 2010
Flämen Räus!
Wie regelmatig de Vlaamse pers leest, zou kunnen beginnen vermoeden dat niet de Vlamingen maar wel de Franstaligen de agressors zouden zijn in de Franstalige Rand rond Bruxelles, met hun weigering om Nederlands te spreken of zelfs nog maar te leren, en hun pogingen om de streek te verfransen. Het is daarom goed dat verzetsheld Olivier Maingain eerder deze week de puntjes nog eens op de i zette.
Het is een mythe die in de Vläämse pers wel eens aangehaald wordt: Bruxelles en de gemeenten errond zouden van oudsher Nederlandstalig gebied geweest zijn, en het is pas sinds de jaren vijftig dat het Frans er opgang is beginnen maken. Niets is natuurlijk minder waar. In gemeenten als Wemmel en Rhode-Saint-Genèse werd reeds in de Oudheid Frans gesproken, en het is pas met de inval van de Germaanse barbaren rond het begin van onze tijdrekening dat er in deze gebieden voor het eerst af en toe in het openbaar Germaanse keelgeluiden uitgebraakt werden. Het beste bewijs: de wieg van Jules César stond, zoals iedereen weet, in Crainhem. En wie er De Bello Gallico nauwkeurig op naleest, zal opmerken dat hij in dat werk zijn relaas doet over het heldhaftige Franstalige verzet tegen onder meer de achterbakse Ambiorix, toenmalig partijvoorzitter van de O-EA, de Oud-Eburoonse Alliantie. Jules César was overigens zelf Franstalig, kind van eenvoudige dorpers die verplicht werden hun belastingen in het Eburoons te betalen. Als kind mocht hij zelfs zijn eigen taal niet spreken op de speelplaats, en de enige reden waarom hij De Bello Gallico in klassiek Latijn schreef, is dat de noodzakelijke accenten om Frans te kunnen schrijven op dat ogenblik nog niet uitgevonden waren.
Na het heldhaftige verzet van Jules César brak een donkere periode aan, waarin Menapiërs en Eburonen en hun nazaten eeuwenlang de plak konden zwaaiden over Bruxelles en omstreken. Een eerste lichtpunt brak aan met de Franse Revolutie van 1789, toen er hoop ontstond op een spoedige bevrijding. Die bevrijding en de aansluiting bij het Franse moederland kwam er een paar jaar later ook, in 1794, toen de streken deel mochten uitmaken van eerst de Franse Republiek, vervolgens het Franse Keizerrijk en tot slot het Franse Koninkrijk – tot het rampjaar van 1815 aanbrak. Opnieuw brak een donkere periode aan, eerst onder Bataafs gezag, en sinds 1830 onder de Vläämse bezetting.
Kwatongen beweren dat in de revolutiedagen van 1830 Franse troepen aanwezig waren op Belgisch grondgebied. Was het maar waar geweest! De waarheid is immers dat toen de Bataafse tirannen inzagen dat de brutale culturele onderdrukking van het Franstalige Zuiden niet meer houdbaar was, een Bataafse satellietstaat opgericht werd met als schuilnaam België. Enig doel van die nieuwe staat: zoveel mogelijk gebied alsnog germaniseren. De Bataafse bastaarddochter van Vrouwe Germania moest en zou een Vläämse bastaardkleindochter baren. Vandaag moet vastgesteld worden dat het plan grotendeels gelukt is, en dat 60% van België als eeuwig verloren voor Beschaving beschouwd moet worden.
Wie kan het dan een verzetsheld als Olivier Maingain euvel duiden dat hij probeert te redden wat nog gered kan worden? Als morgen het recht van de Franstaligen in de Rand rond Bruxelles valt om nooit geconfronteerd te hoeven worden met een andere taal dan het Frans, wat zal dan het volgende zijn? Tweetaligheid in Brüssel/Bruxelles? Faciliteiten voor Vlämingen in Waterloo en Lahulpe? (Of moeten we schrijven: Wäterlöö en Terhülpen?) Gaan we dan ook naar Bataafs als verplichte tweede taal in alle scholen op minder dan twee kilometer van de taalgrens? Ça jamais! Deze culturele genocide moet hier en nu een halt toegeroepen worden. En welke veldslag is dan beter gekozen dan de strijd om de benoeming van drie democratisch verkozen burgemeesters, die eindelijk eens neen durven te zeggen tegen de vervlaamsing van de Franstalige Rand rond Bruxelles?
Het is een mythe die in de Vläämse pers wel eens aangehaald wordt: Bruxelles en de gemeenten errond zouden van oudsher Nederlandstalig gebied geweest zijn, en het is pas sinds de jaren vijftig dat het Frans er opgang is beginnen maken. Niets is natuurlijk minder waar. In gemeenten als Wemmel en Rhode-Saint-Genèse werd reeds in de Oudheid Frans gesproken, en het is pas met de inval van de Germaanse barbaren rond het begin van onze tijdrekening dat er in deze gebieden voor het eerst af en toe in het openbaar Germaanse keelgeluiden uitgebraakt werden. Het beste bewijs: de wieg van Jules César stond, zoals iedereen weet, in Crainhem. En wie er De Bello Gallico nauwkeurig op naleest, zal opmerken dat hij in dat werk zijn relaas doet over het heldhaftige Franstalige verzet tegen onder meer de achterbakse Ambiorix, toenmalig partijvoorzitter van de O-EA, de Oud-Eburoonse Alliantie. Jules César was overigens zelf Franstalig, kind van eenvoudige dorpers die verplicht werden hun belastingen in het Eburoons te betalen. Als kind mocht hij zelfs zijn eigen taal niet spreken op de speelplaats, en de enige reden waarom hij De Bello Gallico in klassiek Latijn schreef, is dat de noodzakelijke accenten om Frans te kunnen schrijven op dat ogenblik nog niet uitgevonden waren.
Na het heldhaftige verzet van Jules César brak een donkere periode aan, waarin Menapiërs en Eburonen en hun nazaten eeuwenlang de plak konden zwaaiden over Bruxelles en omstreken. Een eerste lichtpunt brak aan met de Franse Revolutie van 1789, toen er hoop ontstond op een spoedige bevrijding. Die bevrijding en de aansluiting bij het Franse moederland kwam er een paar jaar later ook, in 1794, toen de streken deel mochten uitmaken van eerst de Franse Republiek, vervolgens het Franse Keizerrijk en tot slot het Franse Koninkrijk – tot het rampjaar van 1815 aanbrak. Opnieuw brak een donkere periode aan, eerst onder Bataafs gezag, en sinds 1830 onder de Vläämse bezetting.
Kwatongen beweren dat in de revolutiedagen van 1830 Franse troepen aanwezig waren op Belgisch grondgebied. Was het maar waar geweest! De waarheid is immers dat toen de Bataafse tirannen inzagen dat de brutale culturele onderdrukking van het Franstalige Zuiden niet meer houdbaar was, een Bataafse satellietstaat opgericht werd met als schuilnaam België. Enig doel van die nieuwe staat: zoveel mogelijk gebied alsnog germaniseren. De Bataafse bastaarddochter van Vrouwe Germania moest en zou een Vläämse bastaardkleindochter baren. Vandaag moet vastgesteld worden dat het plan grotendeels gelukt is, en dat 60% van België als eeuwig verloren voor Beschaving beschouwd moet worden.
Wie kan het dan een verzetsheld als Olivier Maingain euvel duiden dat hij probeert te redden wat nog gered kan worden? Als morgen het recht van de Franstaligen in de Rand rond Bruxelles valt om nooit geconfronteerd te hoeven worden met een andere taal dan het Frans, wat zal dan het volgende zijn? Tweetaligheid in Brüssel/Bruxelles? Faciliteiten voor Vlämingen in Waterloo en Lahulpe? (Of moeten we schrijven: Wäterlöö en Terhülpen?) Gaan we dan ook naar Bataafs als verplichte tweede taal in alle scholen op minder dan twee kilometer van de taalgrens? Ça jamais! Deze culturele genocide moet hier en nu een halt toegeroepen worden. En welke veldslag is dan beter gekozen dan de strijd om de benoeming van drie democratisch verkozen burgemeesters, die eindelijk eens neen durven te zeggen tegen de vervlaamsing van de Franstalige Rand rond Bruxelles?
Abonneren op:
Posts (Atom)