maandag, juni 29, 2009

Drie dhimmi's over de hoofddoeken

HoofddoekDe twee opiniestukken die vandaag in De Standaard stonden tonen weer eens mooi aan hoe het debat over de hoofddoeken in de Antwerpse scholen vakkundig in één richting gestuurd worden. De ene stond bol van de kromme redeneringen, voor zover ze al de naam redenering waard waren, terwijl de andere van zo'n anekdotisch/naïvistisch niveau was dat je je afvraagt of de redactie van de krant soms denkt dat haar lezers allemaal complete idioten zijn.

Beginnen we met het stuk van Hugo van Assche, elders reeds vakkundig aangepakt door collega Marc Vanfraechem. Volgens hem hebben de hoofddoeken ook voordelen, want ze maken relaties en gezinnen stabieler. Wie het stuk niet al te oplettend doorleest zou zelfs beginnen vermoeden dat de opgedrongen hoofddoek al ettelijke meisjes uit de prostitutie heeft gered. Wie het stuk vervolgens wat aandachtiger doorneemt, kan die indruk trouwens niet van zich afschudden. (En sinds wanneer is prostitutie trouwens een oneerbaar beroep geworden in het progressieve wereldje? Ik dacht immers dat prostituees mondige vrouwen waren, die zich door niemand de les lieten spellen – een kenmerk dat ze blijkbaar gemeen hebben met die mondige moslimmeisjes met de hoofddoek.)

Ik vrees dat de man een beetje last heeft van het beruchte Stockholmsyndroom. In zijn stuk bewijst hij dat hij ervaring genoeg heeft om te weten dat de groepsdruk waar niemand het over wil hebben wel degelijk bestaat. En dat die groepsdruk zelfs zo sterk is, dat ze ook buiten de eigen religieus-etnische groep voelbaar is, zoals hij met een voorbeeld aantoont. Maar vervolgens schrijft hij dan weer klinkklare onzin, zoals bijvoorbeeld dat onze wetten zouden garanderen dat die meisjes later sowieso hun eigen keuzes zouden kunnen maken. Die Nederlands-Congolese vrouw uit zijn restaurant kan er van meespreken! Een kwart van de Marokkaanse vrouwen in België is daarover trouwens ook een heel andere mening toegedaan, klonk het, nota bene, helemaal vanuit Rabat. Over die Algerijnse in Marseille gaan we het dan niet hebben, want die valt natuurlijk onder de Franse wetgeving, en dat maakt de zaak voor haar natuurlijk helemaal anders.

Maar wat mij, alweer, het meest verbaast, is dat die brief door de redactie van de «kwaliteits»-krant De Standaard aanvaard en ongecensureerd gepubliceerd werd. Van dat voorrecht konden bijvoorbeeld Johan Sanctorum e.a. nochtans niet genieten toen het over de affaire-Gounod/Dillen ging, om over de systematische behandeling van de opiniestukken van de hand van Vlaams Belang-mandatarissen nog maar te zwijgen. Merkwaardig toch: aantoonbare, ja zelfs stuitende ongerijmdheden gaan zonder problemen de krant in, maar een open brief ondertekend door een stuk of dertig intellectuelen, daar gaat men met de rode pen doorheen, zonder voorafgaande afspraken of verwittigingen zelfs!

Over naar het andere opiniestuk over de hoofddoekenkwestie, geschreven door de twee helden Filip Buntinx en Kris Gysels. Ik schrijf helden, want de twee bestuursleden van de Open Vld Groot-Antwerpen schreven het politiek correcte stuk, stel je voor, in eigen naam. Als koning Albert II nog niet weet wie hij volgende maand moet belonen met een baronnen- of graventitel voor getoonde heldenmoed, ziehier twee uitstekende kandidaten. Maar of ze ook iets zinnigs te vertellen hebben, dat is natuurlijk een andere zaak.

Het naïvisme van de twee druipt er in ieder geval langs de vier kanten van het stukje van af. Alleen hun bewondering voor de moslimmeisjes die de laatste dagen voor de camera's opgevoerd werden overtreft dat naïvisme nog. Zij kunnen het allemaal «haarfijn» uitleggen en zouden in hun «discours» zelfs «staalharde» argumenten hanteren, alstublieft. Dat er op het thuisfront voor sommigen van die moslimmeisjes af en toe wel eens even «staalharde» vuistslagen te rapen vallen als ze hun hoofddoek niet opzetten, en dat ze riskeren op straat «haarfijn» verkracht te worden als ze niet goed opletten, zijn natuurlijk twee bijkomstigheden waar deze twee helden geen weet van hebben, of willen hebben. Alsof het ook de slachtoffers van nachtelijke laagvliegers zijn die telkens weer het hardst op straat staan te roepen dat die flitspalen compleet overbodig zijn, en het verkeersreglement alleen maar gemaakt is voor de voorzichtige weggebruikers die zelf al blij zijn als ze weer eens zonder kleerscheuren thuisgeraakt zijn. Het hoofddoekenverbod is er niet voor de sterke, mondige meisjes, maar net voor hen die in een zwakke positie staan. En trouwens met een bang hartje de zomervakantie afwachten, want ze weten nooit of ze wel ongehuwd terug uit vakantie zullen komen, maar ook dat is waarschijnlijk een fenomeen waar dit koppel nog nooit van gehoord heeft…

Tot slot dan nog het argument dat het precies het hoofddoekenverbod is dat de moslimmeisjes er zou toe aanzetten met zoveel hardnekkigheid vast te willen houden aan dat stukje stof. Een puberale revolte noemen ze het. Ziedaar misschien de oplossing voor de verfransing van de Vlaamse Rand rond Brussel: verplicht alle Franstalige leerlingen in de lokale basisscholen op de speelplaats Frans te spreken. Misschien kunnen de faciliteiten dan in de loop van één generatie afgeschaft worden via zo'n puberale revolte, en Brussel-Halle-Vilvoorde alsnog zonder compensaties gesplitst worden? N-VA en Vlaams Belang kunnen er een puntje aan zuigen!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit een politiek debat, aangericht door het bestuur van de Open Vld Groot-Antwerpen, heb mogen meemaken, maar veel heb ik daar vermoedelijk niet aan gemist. De twee heerschappen erkennen immers dat ze zelden zo'n hoogstaand publiekelijk debat hebben mogen meemaken als wat zich de jongste dagen heeft afgespeeld in de Vlaamse media. Ja, een dolgedraaide imam die de moslimmeisjes oproept thuis te blijven als ze op school hun hoofddoek niet mogen aanhouden, dat valt inderdaad niet alle dagen voor. Maar hoogstaand? Of zelfs nog maar «debat» tout court? Die twee hebben een wel heel subtiele vorm van humor die mij volledig ontgaat, of geen flauw benul van hoe een politiek debat in een normaal, democratisch land gevoerd wordt. Om maar iets te zeggen: tegenstanders, ja zelfs uitgesproken tegenstanders worden daar gewoonlijk ook al eens aan het woord gelaten, in plaats van die ene enkele eenzame zwaluw van een Bart de Wever. En die laatste wordt dan nog alleen maar –gewillig– opgevoerd om toch maar een beetje de wind uit de zeilen van het Vlaams Belang te houden, en laten we daar maar niet onnozel over doen.

Alvast twee zaken hebben deze twee opiniestukken met mekaar gemeen. Vooreerst is er de dhimmitude, die beide stukken zwaar uitademen. Het is duidelijk dat alle drie de auteurs afbuigen voor het recht van de sterkste, en de sterkste in Antwerpen, dat is op dit ogenblik de islam. Maar bovendien is het duidelijk dat het debat op dit ogenblik gestuurd wordt door de krantenredacties. Wie zich uitspreekt tegen het hoofddoekenverbod, krijgt alle plaats toegemeten, zelfs al kraamt men alleen maar onzin uit, terwijl tegenstanders slechts met mondjesmaat tot het debat toegelaten worden. Een diepere analyse dan hoe mondig en moedig die moslimmeisjes toch wel zijn wordt absoluut niet toegelaten, vermoedelijk uit vrees hierdoor op een hellend vlak terecht te komen waarbij het vroeg of laat over de multi-culturele maatschappij zelf dreigt te gaan. Over de rol van de moslimjongens wordt daarom zedig –en misdadig– gezwegen.

Bovendien wordt op deze manier de druk op de Karin Heremans, de directrice van het Koninklijk Atheneum Antwerpen, opgevoerd om haar beslissing terug te draaien. Het is duidelijk dat het hoofddoekenverbod in bijzonder slechte aarde is gevallen bij links Vlaanderen, en dat alle zeilen, ook de zotste, nu bijgezet worden. Dit eenrichtingsdebat is dus nog lang niet over. Hopelijk is zij zelf niet zo naïef te denken dat ze ooit nog promotie zal kunnen maken, tenzij om op een zijspoor gezet te worden. Hoewel… er is natuurlijk hoop. Nu Patrick Janssens in het geheim getrouwd is –let trouwens op de platte leugen in het artikel, namelijk dat de vonk pas haar promotie overgesprongen zou zijn– heeft hij misschien wel tijd voor een nieuwe maîtresse?

zaterdag, juni 27, 2009

De sluier rond het hoofddoekendebat

HoofddoekMag ook de laatste school in Antwerpen hoofddoeken verbieden? Het debat over hoofddoeken op school laaide de afgelopen week stevig op, maar verder dan wat platte algemeenheden over de vrijheid van godsdienst contra de machocultuur bij moslimjongens raakte de discussie jammer genoeg niet.

Meyrem Almaci deed donderdag in De Standaard een halfbakken poging om het debat over het hoofddoekenverbod wat open te trekken. Ze klaagde daarbij vooral de groepsdruk aan, maar vergat wel een oplossing voor het probleem te suggereren. En o ja, voor het geval daar twijfel moest over bestaan, zelf droeg zij ook een hoofddoek op school, maar helemaal volledig uit vrije wil natuurlijk. Of wat dacht u? De reeks interviewen in de Vlaamse pers met moslima's die al dan niet een hoofddoek dragen uit vrije wil valt ondertussen niet meer bij te houden, maar geen enkele schijnt ooit iets gemerkt te hebben van die groepsdruk. Dat de nazi's daar nooit aan gedacht hebben, om in de pers een paar joden ten tonele te voeren die geheel uit vrije wil een gele davidsster droegen. «Groepsdruk? Ze zouden eens moeten durven!» – je ziet het al zo geschreven staan in Het Algemeen Nieuws, die verre voorloper van De Standaard. Je moet blijkbaar al een onderzoeker uit Rabat zijn om die groepsdruk te kunnen opsporen. Een bijzonder merkwaardige zaak dus.

Hoe zit dat dan echt met die groepsdruk? De onvermijdelijke Jozef de Witte van het CGKR diende zich natuurlijk ook in het debat te mengen, maar niet om het uiterst discriminerende karakter van die groepsdruk aan te klagen, wel om voor een landelijk hoofddoekenverbodverbod te pleiten. Telkens die man zich over iets uitlaat, blijf ik met de indruk zitten dat hij zich gedraagt als een nuttige idioot –of zou het toch doelbewust zijn?– in dienst van het islamexpansionisme in Europa. Zou hij er, als voorzitter van het CGKR, waarvan de R in de naam tot nader order nog steeds verwijst naar «racismebestrijding», niet beter aan gedaan hebben enige reflecties over die groepsdruk te laten noteren? Zo bijvoorbeeld dat het toch merkwaardig is dat alleen meisjes getroffen worden door de kuisheidseisen van de islam. En dat alleen Turkse en Marokkaanse meisjes getroffen worden door de groepsdruk rond de hoofddoeken. (Nu ja, voorlopig toch.) Want hoe weet een moslimjongen dat een toevallig meisje dat over straat loopt wel of niet een hoofddoek zou moeten dragen? Toch niet aan de huidskleur zeker? Als Jozef de Witte daar eens over had kunnen uitweiden, dan had hij eens voor één keertje misschien een positieve bijdrage kunnen leveren.

Laten we dan zelf maar even doorborduren op dat racisme, aangezien Jozef de Witte dat probleem liever versluierd. Zo liet Karin Heremans, directrice van het Koninklijk Atheneum Antwerpen, vandaag in De Standaard optekenen dat enkele jongens haar al waren komen vragen of zij niet apart van de meisjes les zouden mogen krijgen als hoofddoeken werkelijk verboden zouden worden. Merkwaardig toch, dat die vraag nu pas komt. Blijkbaar hadden die jongens weinig of geen last van ongesluierde meisjeshoofden zolang het alleen maar om blanke meisjeshoofden ging. Wat Karin Heremans trouwens tegenhoudt om die jongens meteen maar bij het CGKR aan te melden is me ook al een raadsel, en ik durf er overigens mijn hoofd op te verwedden dat het precies deze «vrome» jongens zijn die voor de reeds eerder vermelde mysterieuze ongrijpbare maar voor de slachtoffers goed voelbare groepsdruk zorgen.

En wat heet vroom? Het is toch straf dat precies dezelfde groep jongens die vandaag in de krant afgeschilderd worden als uiterst gematigd omdat zij later hun vrouw zélf zullen laten beslissen een sluier om te doen –naar ik vermoed zo een beetje op dezelfde manier als die Algerijn in Marseille een jaar geleden zijn vrouw ook zelf liet beslissen in het vervolg toch maar liever de sluier te behouden– elke zomer weer voor overlast zorgt in de openluchtzwembaden. Ongesluierde moslima's op school vormen voor hen een probleem, maar blanke meisjes in bikini's lastigvallen blijft met stip tijdverdrijf nummer één tijdens de vakantie. In die mate zelfs dat het provinciebestuur in Vlaams-Brabant twee jaar geleden zich zelfs genoodzaakt zag een verbod op zwemmen met lange shorts af te kondigen, en de MIVB liever geen natte broeken meer op de bus zag. Het provinciebestuur hield er bijna een racismeproces aan over.

Als het trouwens gewoon maar bij wat lastigvallen bleef. Statistieken zal je hierover in de Vlaamse pers niet lezen, omdat ze primo uitdrukkelijk niet bestaan, en secundo als ze bestaan zouden hebben, daar angstvallig uit weggehouden zouden worden. Maar waar ze wel bestaan en al eens in de pers belanden, blijkt echter duidelijk dat allochtone jongeren sterk oververtegenwoordigd zijn in de criminaliteit, in het bijzonder wat verkrachtingen betreft. Eveline de Wree constateerde in 2004 trouwens dat de daders van groepsverkrachtingen in Brussel uitsluitend allochtonen waren. In België hoeft men echter nog niet meer te doen dan te vragen eindelijk toch maar eens te beginnen de nationaliteit van criminelen te registreren om al beschuldigd te worden van racisme.

Ik heb echter zo'n vermoeden dat het pleidooi van Rik Pinxten en Björn Siffer in De Morgen –hetzelfde koppel trouwens dat een jaar geleden zoveel onzin verkocht over censuur– voor een «open debat –feiten op tafel– over de machocultuur bij moslimjongens, over familiaal geweld, over godsdienstige indoctrinatie, over gelijkheid van man en vrouw, over schijnhuwelijken en huwelijksmigratie, over scheiding van kerk en staat, over vrijheid van meningsuiting» in feite vooral een oproep is om de fel stinkende potjes stevig dicht te houden. De truuk om het meteen maar over alles te willen hebben is zo oud en doorzichtig als een ingesloten luchtbel uit de laatste ijstijd. Hetzelfde trouwens met de vraag van Jozef de Witte naar een «sereen en breed maatschappelijk» debat. Want een sereen en breed maatschappelijk debat, dat weet iedereen, is alleen maar mogelijk onder de progressieve gelijkzinde speerpunt van de maatschappij. Iedereen die al eens een kritisch geluid durft te laten horen over de voordelen en de geneugten van de multi-culturele maatschappij wordt daarbij nadrukkelijk verzocht zijn mond te houden, om die sereniteit niet te verstoren. Ook feitenmateriaal en statistieken die stigmatiserend zouden kunnen werken voor bepaalde bevolkingsgroepen kunnen het debat alleen maar verzuren. En als er dan nog iemand overblijft die zou durven opwerpen dat een hoofddoekenverbod in bepaalde omstandigheden misschien toch wel zijn nut zou kunnen hebben, zal er vooral daarover nog eens goed nagedacht moeten worden. Het kan immers alleen maar betekenen dat het racisme bij sommigen echt wel heel diep zit, hoe welwillend ze ook mogen zijn.

Moeten de hoofddoeken dan maar verboden worden? De zaak is natuurlijk dat dat het probleem niet is. Als moslimmeisjes absoluut een sluier willen –of een niqab, desnoods zelfs een boerka– om zich buiten de Westerse maatschappij te stellen, dan moeten ze dat vooral maar doen. Maar dan wel achteraf niet komen klagen dat ze gediscrimineerd worden en niet genoeg kansen krijgen. Trouwens liever een Mahinur Özdemir die met een hoofddoek in het Brussels Parlement duidelijk zegt waar ze voor staat, dan een of andere islamitische vijfde colonne die precies hetzelfde nastreeft. Het probleem stelt zich echter elders, namelijk bij de moslimjongens. Enerzijds eisen zij absolute kuisheid van hun zusters en nichten, maar op hun eigen driften mag geen enkele rem gezet worden. Enerzijds zorgen zij voor een absolute controle van de wandel en het gedrag van hun zusters en nichten, maar o wee als een politieagent eens naar hun papieren vraagt. Zij vernietigen op uiterst effectieve wijze alle kansen voor hun zussen en nichten om zichzelf te kunnen ontplooien en op de arbeidsmarkt aan hun trekken te komen, maar eisen zelf wel de beste baantjes op zonder daarvoor ook maar een klop te hoeven gedaan hebben – noch op school, noch op het werk zelf trouwens. Het zijn trouwens de moslimmeisjes niet die problemen ondervinden om in cafés en disco's binnen te raken, wat trouwens meteen ook de theorie ontkracht dat het aan het aangeboren racisme van eigenaars of de buitenwippers zou liggen.

Wordt het daarom niet tijd dat de moslimjongens eens ferm aangepakt worden? Dat zíj maar eens met een sluier, niqab of boerka rondlopen om hun kuisheid aan te tonen. Desnoods maar uit solidariteit, en met de imam met de grote mond Nordine Taouil op kop. Dat zíj maar eens van school thuisblijven als het er op de speelplaats en in het klaslokaal naar hun mening te onzedig aan toe gaat. Ze hoeven hun werkloosheidsvergoeding trouwens niet te gaan opstrijken als zij er niet tegen kunnen dat er achter de loketten ongesluierde vrouwmensen zitten die hen eventueel zouden kunnen verleiden – alsof die al zo zot zouden kunnen zijn. Dat ze ophouden met hun crimineel gedrag, zodat geen enkele agent het nog in zijn hoofd zou halen zijn tijd te verknoeien met het controleren van de identiteit van zulke voorbeeldige jongeren. Die agenten doen dat per slot van rekening ook niet voor hun plezier. Het is nu alleen maar de vraag of de Jozef de Wittes, Meyrem Alamaci's, Rik Pinxtens en Björn Siffers van deze wereld klaar zijn voor zo'n open debat, dan wel dat de gebeurtenissen van de afgelopen week alleen maar een aanleiding waren om nog maar eens de racistische bokken van de multi-culturele schapen te kunnen scheiden.

zondag, juni 14, 2009

De Vlaamse regeringsvorming

Kris PeetersDe vorming van een nieuwe Vlaamse regering verloopt moeilijker dan velen had gedacht vóór de verkiezing. Een verderzetting van de huidige coalitie van CD&V, Open Vld en sp.a zonder veel boe of ba werd door de Vlaamse kiezer politiek onmogelijk gemaakt. Eén reden daarvoor is de enorme verkiezingsoverwinning van de N-VA, een andere de onverwachte achteruitgang van de Open Vld. En vooral die laatste partij lijkt op dit ogenblik voor de meeste problemen te zorgen om tot een snelle regeringsvorming te komen.

Wie zijn de kandidaten om in de volgende Vlaamse regering te stappen? Vooreerst is er de CD&V, die op dit ogenblik praktisch incontournable is in Vlaanderen. Hoewel de partij historisch gezien een slechte verkiezing achter de rug heeft, met een aanhang van minder dan een kwart van de kiezers, leeft de perceptie dat de partij het goed gedaan heeft en een overwinning boekte. Oorzaak daarvoor is misschien vooral dat de partij afgetekend de grootste werd in Vlaanderen, wat niet bepaald in de lijn der verwachtingen lag vóór de verkiezingen.

Volgende kandidaat is de sp.a. Na de verkiezingen van 2007 zorgde de partij er door haar stuntelige houding zelf voor dat ze federaal in de oppositie belandde, en intern lijkt die gang van zaken nog steeds niet helemaal verwerkt. Ook dit jaar behaalde de partij een slecht resultaat in de verkiezingen, maar gedraagt ze zich veel rustiger om een herhaling van het scenario van 2007 te kunnen voorkomen. De partij heeft er duidelijk geen zin in om ook op regionaal niveau op de oppositiebanken te belanden, en weet zich in het ACW een sterke bondgenoot om te verhinderen dat de volgende Vlaamse regering een centrum-rechtse zou worden. De kans dat de sp.a geen deel zou uitmaken van de regering-Peeters II is dan ook miniem.

Iets moeilijker ligt het voor de N-VA. Op sociaal-economisch vlak zit de partij heel dicht bij de CD&V, en ook het voetvolk van die laatste partij heeft nog steeds veel sympathie voor de troepen van Bart de Wever. Aan de top van de CD&V is die sympathie echter al een pak minder uitgesproken omwille van het kartelverleden, en zit men met de verkiezingsuitslag van de N-VA zeer verveeld. Het allergrootste probleem is dat de N-VA het afgelopen jaar bewezen heeft dat het niet te lijmen valt met een paar ministerportefeuilles, en er niet bang voor is een regering te verlaten wanneer aan haar minimumeisen niet voldaan wordt. Dat die minimumeisen ook een groot deel van de CD&V-achterban beroeren, en bovendien behoorlijk klaar en duidelijk zijn, helpt de zaak ook al niet vooruit. Een Vlaamse regering waarin de N-VA strikt noodzakelijk is zou de CD&V op federaal vlak vrijwel onmiddellijk in een bijzonder oncomfortabele positie brengen. Anderzijds, een Vlaamse regering zonder N-VA ligt politiek moeilijk, ook bij de eigen achterban, en kan beschouwd worden als een waterdichte formule voor een nieuwe N-VA-overwinning in 2011 ten koste van de CD&V. De beste oplossing voor de CD&V zou zijn dat de N-VA deelneemt aan de Vlaamse regering zonder daarvoor strikt noodzakelijk te zijn, of dat de N-VA zichzelf onmogelijk zou maken tijdens de komende onderhandelingen. Bij de N-VA moeten ze zich dan weer afvragen of ze echt willen meedoen aan een Vlaamse regering waarin ze niet strikt noodzakelijk zijn, en welke eisen ze vooral aan de CD&V dienen te stellen om aan het einde van de rit niet als nuttige idioten afgeschilderd te worden.

Blijft nog de Open Vld. Die partij deed het afgelopen zondag zo slecht, dat partijvoorzitter Bart Somers ontslag genomen werd nog voor de helft van de stemmen geteld was. Sindsdien heeft Guy Verhofstadt voorlopig het roer overgenomen, maar een erg stabiele indruk heeft de partij de afgelopen week niet gemaakt. Eerst dreigde de partij ermee uit de federale regering te stappen indien ze aan de Vlaamse regering niet mocht meedoen, maar dat dreigement werd ondertussen weer ingeslikt. Nu eist de partij weer spijkerharde garanties over de staatshervorming, nog voor een Vlaamse regering gevormd wordt, en wijst tegelijkertijd de gemeenschapsdialoog af. Men kan dit op z'n minst een opmerkelijk eis noemen van een partij die twee jaar geleden nog pleitte voor een federale noodregering met een louter sociaal-economisch programma (en een week later die eis weer omformuleerde). Ook de combinatie van de eis tot spijkerharde garanties vóór de Vlaamse regeringsvorming aan de ene kant en een waarschuwing dat er aan Vlaamse zijde toegevingen zullen gedaan moeten worden aan de andere kant roept vraagtekens op. Bovendien heeft de partij inhoudelijk geen communautaire eisen, wat het niet bepaald gemakkelijk maakt om garanties te geven dat aan die eisen voldaan zal worden. Of toch: de partij pleit voor een federale kieskring, samenvallende verkiezingen, een onderhandelde oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde, en vindt in ruil een uitbreiding van Brussel en een wijziging van de taalwetten bespreekbaar.

De vraag moet dus gesteld worden wat op dit ogenblik de Open Vld drijft. Is de verdwazing en de wereldvreemdheid van Guy Verhofstadt en de rest van de Open Vld-top zo groot, dat ze denken de N-VA in snelheid te kunnen pakken en de CD&V met een hele reeks Vlaamse toegevingen op te zadelen? Gaat het om een politiek spelletje om de N-VA zo snel mogelijk uit te schakelen, zodat de staatshervorming daarna weer zo snel mogelijk begraven kan worden? Of is de persoonlijke rancune van Guy Verhofstadt tegenover de CD&V nog steeds zo groot dat hij na Yves Leterme nu ook Kris Peeters probeert te kraken, desnoods ten koste van zijn eigen partij (en de carrière van Karel de Gucht, die, als dit spelletje misloopt, riskeert te zullen moeten fluiten naar dat postje van Europees commissaris later dit jaar)? Uiterlijk lijkt het in ieder geval dat de rede zoek is bij de top van de Open Vld, want na de desastreuze verkiezingsuitslag van verleden zondag heeft de partij eigenlijk weinig te winnen met een lange Vlaamse regeringsonderhandeling, en in uiterste consequentie een nieuwe, federale stembusgang in de herfst van dit jaar. Meer zelfs, het heeft vooral veel te verliezen: een pak stemmen, zetels, ministerpostjes, en daarmee ook veel geld, macht en invloed. Blijft de Open Vld haar obstructiepolitiek verderzetten, gaan we in ieder geval nog enkele interessante weken tegemoet.

zondag, juni 07, 2009

Hoe Carl Devos zichzelf ontmaskert als klein ventje

Carld DevosIn het diepst van zijn gedachten vindt Carl Devos zichzelf ongetwijfeld een god van kennis en wijsheid, en vooral objectiviteit ook. Wie anders kan immers de zware taak op zich nemen om de openbare omroep VRT te voorzien van interessante objectieve politieke commentaren, zonder het gevaar te lopen dat ze uitmonden in propaganda vóór de ene of tegen de andere partij? Op de vooravond van de verkiezingen slaagde hij er in ieder geval perfect in zichzelf te ontmaskeren als een klein ventje, in dienst van het regime.

Wie is die Carl Devos eigenlijk? Volgens de Nederlandstalige Wikipedia is hij een Belgisch politicoloog, en alvast het adjectief «Belgisch» past de man perfect. Hij is namelijk ook één van de leden van de Paviagroep, die te pas en vooral te onpas pleit voor een federale kieskring, niet beseffend dat ze zich daarmee telkens weer collectief een brevet van onkunde toekennen. Verder is Carl Devos hoofdredacteur van het maandblad Samenleving en Politiek, dat rustig in de rode wateren gesitueerd mag worden. Dat de man bovendien ooit nog op een sp.a-lijst gestaan heeft zal zeker geen hinder gevormd hebben om bij de VRT wekelijks zijn stukje te mogen komen afscheiden, wel integendeel. Dat hij desondanks regelmatig opgevoerd wordt als de politicoloog die boven al het partijpolitieke gewoel staat en objectieve analyses brengt waar geen speld tussen te krijgen is, past dus helemaal in het plaatje van volksbedrog dat men aan de Reyerslaan zo vaak en met zoveel plezier opvoert, op kosten van de belastingbetaler. Àlle belastingbetalers overigens, en niet alleen het marginale bevolkingssegment dat ondanks alles toch nog bereid gevonden wordt om een bolletje voor de lijst van de sp.a of Groen! rood te maken.

Wat presteerde nu dit heerschap op de vooravond van de verkiezingen? Hij bracht een analyse, een voorbeschouwing op de verkiezingszondag, waarin hij voordoet de voorbije verkiezingscampagne samen te vatten en al eens vooruit te blikken naar wat ons na 7 juni te wachten staat. Alle partijen passeren daarbij nog eens netjes de revue, behalve natuurlijk die ene, de onuitspreekbaren, de onuitnodigbaren, de onvermeldingswaardigen en onvermeldbaren. Geniet mee: «Een stem tegen het systeem kan gaan naar LDD of PVDA+.» Juist ja. Ik meen me nochtans te herinneren dat de partijvoorzitter van één van die twee anti-systeempartijen behoorlijk gekrenkt was toen hij in de nasleep van de vorige verkiezingen niet op de thee uitgenodigd werd bij de vertegenwoordiger bij uitstek van het Systeem, koning Albert II. En dat hij vervolgens blij als een klein kind was toen hij bij een latere gelegenheid wél uitgenodigd werd.

Voor het gemak van de lezer heb ik eens nageteld hoe vaak Carl Devos elke partij vermeldt in zijn stukje, behalve die ene partij dus die niet één enkele vermeld werd, of niet vermeld mocht worden:
  • 15 keer: N-VA
  • 12 keer: sp.a
  • 10 keer: CD&V
  • 9 keer: Groen!, LDD en Open Vld
  • 2 keer: PVDA+
  • 1 keer: SLP
Lezers die kunnen raden welke partij niet vermeld werd, hoeven niet op een premie te rekenen…

Nu klopt het wel dat die ene partij op deze campagne inderdaad niet veel heeft kunnen wegen, laat staan de agenda heeft kunnen zetten. Maar dat op zich is toch ook al een vermelding waard, zou men zo kunnen denken, zeker als men bedenkt dat die partij bij de vorige regionale verkiezingen nog een kwart van de Vlaamse stemmen kon verzamelen, en vandaag waarschijnlijk een fikse pandoering zal krijgen. Niet zo in dit propagandastukje, verspreid via de servers van de openbare omroep onder het mom van een objectieve commentaar. Misschien is de Belgische politicoloog wel niet helemaal zeker van zijn stuk, en vreest hij dat die ene partij vandaag dan toch niet zoveel klappen zal krijgen als hij hoopt? Dan toch nog maar een laatste keertje de vertrouwde strategie toepassen, en die partij doodzwijgen, in de hoop dat de lezer het niet merkt.

En o ja, op het einde heeft hij het over de verrassingen van elke verkiezing. Ik hoef de lezer waarschijnlijk niet uit te leggen dat het er vingerdik op ligt dat Carl Devos hoopt dat er deze keer geen verrassingen te noteren vallen, en de peilingen het voor een keertje bij het juiste eind hadden. Vermoedelijk vooral voor die ene partij dan.

zaterdag, juni 06, 2009

Overzicht laatste peilingen in Wallonië

Alle Waalse peilingen sedert 2006Ook in Wallonië werden er op de valreep voor de verkiezingen resultaten van drie nieuwe peilingen gepubliceerd. De eerste peiling kwam van Le Soir, gevolgd door een uitgebreide peiling per kieskring van Vers l'Avenir en de RTBf, ten slotte afgerond door de driemaandelijkse barometer van La Libre Belgique.

Waar in Vlaanderen de strijd zich vooral situeert rond de vraag welke de tweede grootste partij van Vlaanderen wordt, draait het in Franstalig België rond de vraag wie de grootste partij wordt. Die strijd is al een aantal jaren aan de gang tussen PS en MR, maar sedert kort geven de peilingen aan dat ook Ecolo een kanshebber is om met de titel van grootste partij in Wallonië te gaan lopen.

Alle Waalse peilingen sedert 2006 (24-36%)Wat PS en MR betreft, is het duidelijk dat er voor geen van de twee partijen veel winst in zit vergeleken met de federale verkiezingen van twee jaar geleden. Tegenover de regionale verkiezingen van vijf jaar geleden mag de MR wel hopen op een lichte vooruitgang. Voor de PS is zo'n vergelijking ronduit catastrofaal te noemen, met een achteruitgang van vermoedelijk tien procent of meer. De tijd dat de PS in Wallonië absoluut incontournable was lijkt daarmee voorlopig over te zijn.

Alle Waalse peilingen sedert 2006 (7-25%)Mag Ecolo hopen op een eerste plaats? De peiling van Vers l'Avenir en RTBf was duidelijk een uitschieter voor die partij, en het meest realistische scenario is waarschijnlijk dat de partij stevig op de derde plaats zal eindigen. Vergeleken met vijf jaar geleden gaat de partij er vermoedelijk tien procent op vooruit, en steekt cdH afgetekend voorbij. Die laatste partij blijft dan weer stabiel, of een licht verlies vergeleken met 2004. De stugge houding van de partij op federaal vlak lijkt haar dus geen electorale winst opgeleverd te hebben.

Alle Waalse peilingen sedert 2006 (0-10%)Front National blijft het slecht doen, en flirt met de kiesdrempel. Dat betekent dat de partij er kan in slagen in een kieskring hier of daar een zetel te veroveren, maar veel zal ze niet kunnen wegen op de Waalse politiek de komende jaren. LiDé ten slotte is in de peilingen helemaal van de radar verdwenen, en zal allicht helemaal geen rol van betekenis kunnen spelen.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

Overzicht laatste peilingen in Vlaanderen

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004In deze laatste week voor de verkiezingen werden nog de resultaten van drie nieuwe opiniepeilingen gepubliceerd: één van La Libre Belgique op maandag, één van Het Laatste Nieuws op woensdag en tot slot gisteren één van De Standaard en VRT. Maar welke van de drie is de meest betrouwbare?

Welke peiling er het dichtstbij zat, zullen we pas morgenavond weten, maar wanneer we naar de technische fiches van de drie peilingen kijken, steekt die van Het Laatste Nieuws met kop en schouders boven de twee anderen uit. Vooreerst is er de grootte van de steekproef (2000 Vlamingen), dubbel zo groot als bij de twee andere peilers. Bovendien werden voor die peiling de resultaten per provincie opgesplitst zodat er een prognose voor de zetelverdeling gemaakt kon worden. Dat laatste maakt het natuurlijk een pak gemakkelijker om concreet over mogelijke coalities te praten, in plaats van met een flou artistique te moeten werken zoals Wim Winckelmans vandaag in De Standaard deed. Want ja, hoe weet je nu of een coalitie in zetels al dan niet over een meerderheid beschikt, als je dat niet even nagerekend hebt?

Alle Vlaamse peilingen sedert 2007 (12-26%)Starten we zoals gewoonlijk onze analyse bij de grootste partij, de CD&V. In alle drie de peilingen staat deze partij afgetekend op de eerste plaats, en er kan dus weinig twijfel over bestaan dat ze na de verkiezingen de grootste partij in het Vlaams Parlement zal zijn en de post van Minister-President zal kunnen opeisen. Dat neemt niet weg dat de partij voor een historisch lage score staat, ook al kan ze waarschijnlijk haar score van 2003 (21,4%) deze keer toch nog evenaren. Vraag is alleen maar of de partij werkelijk tevreden kan zijn met minder dan een kwart van het Vlaamse kiezerspubliek achter zich.

Welke partij de tweede van Vlaanderen wordt is op dit ogenblik hoogst onzeker. De meest waarschijnlijke kandidaat is de Open Vld, al kunnen noch Vlaams Belang noch sp.a volledig uitgesloten worden. Dat Lijst Dedecker of zelfs N-VA als tweede partij in Vlaanderen uit de stembus zouden komen zou een verrassing betekenen. Het verschil van die twee partijen met topfavoriet Open Vld bedraagt immers in elke peiling vijf procent of meer. Dit alles neemt niet weg dat de Open Vld op een licht verlies afstevent, want de partij balanceert tussen een status quo en een verlies van 2,5% vergeleken met twee jaar gelden (en dus nog meer vergeleken met de laatste regionale verkiezingen).

Na Open Vld volgen twee partijen die vrijwel zeker morgen een verlies zullen moeten incasseren, zeker wanneer vergeleken wordt met de verkiezingsuitslag van 2004. Vlaams Belang kan tot tien procent achteruitgaan vergeleken met 2004, terwijl bij sp.a het verlies beperkt zou blijven tot zo'n vijf procent. Voor beide partijen betekent dit in ieder geval een gevoelige achteruitgang.

Alle peilingsresultaten voor Lijst DedeckerEen partij die morgen een overwinning mag verwachten is Lijst Dedecker. In het Vlaams Parlement komt de partij vanuit het niks op vermoedelijk een vijftiental zetels uit, met meer dan tien procent van de stemmen. Daarmee steekt ze ineens de meer gevestigde partijen Groen! en N-VA voorbij. Vergeleken met twee jaar geleden gaat de partij ongeveer vijf procent vooruit, toevallig of niet ongeveer evenveel als het verlies voor het Vlaams Belang. (Een analyse van het stemgedrag van de Vlamingen zou in dit verband zeer welgekomen zijn!) Of deze overwinning in de pers ook de perceptie van een overwinning zal meekrijgen, is een andere zaak. In de peilingen scoorde de partij immers een tijdlang boven de vijftien procent, en in één van de peilingen werd ze zelfs uitgeroepen tot de tweede partij in Vlaanderen. Het zou daarom wel eens kunnen dat de partij toch nog met een kleine kater blijft zitten, en psychologisch een verlies van twee–drie procent zal moeten verwerken.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2007 (0-12%)N-VA zal van dat laatste vermoedelijk minder last hebben, ook al zijn daar de verwachten hoog gespannen. De laatste keer dat de partij alleen naar de kiezer trok, in 2003, haalde ze slechts 4,9%, terwijl nu een score tegen de tien procent aan verwacht wordt. De partij zou daarmee wel vooraan Groen! kunnen blijven, dat vergeleken met de laatste verkiezingen stabiel blijft. Het is echter mogelijk dat een aantal van de kiezers van Groen! in laatste instantie besluit toch maar een «strategische» stem uit te brengen ten voordele van de sp.a, om te vermijden dat een centrum-rechtse coalitie van CD&V–Open Vld–LDD en CD&V–Open Vld–N-VA tot stand zou komen. Hoe dan ook is een score van zeven à acht procent voor een ecologische en anti-kapitalistische partij in deze tijden van globale opwarming en financiële crisis niet bepaald iets om een hoge borst over op te zetten.

Kijken we naar de prognoses voor de zetelverdelingen, dan is en blijft de meest waarschijnlijk coalitie één van CD&V, Open Vld en sp.a. Op zich is dit natuurlijk wel een beetje merkwaardig, aangezien alle drie de partijen vermoedelijk verlies zullen lijden, en twee van hen misschien zelfs een historisch lage score zullen neerzetten Sluiten we het Vlaams Belang uit als mogelijke coalitiepartner, dan blijft verder alleen een coalitie van CD&V, Open Vld en Lijst Dedecker over wanneer we een coalitie met slechts drie partijen verkiezen. Coalities met Groen! lijken politiek onwerkbaar, net zoals coalities waarin N-VA een noodzakelijke partner zou zijn. (Merk op dat mijn prognoses waarschijnlijk het aantal zetels voor N-VA onderschatten en die voor CD&V overschatten.) Van een separatistische meerderheid in het Vlaams Parlement is er overigens nog lang geen sprake, maar de kaap van een derde van de zetels zal deze keer vermoedelijk wel gehaald worden.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 (PDF).