woensdag, december 20, 2006

Dave Sinardet, gespecialiseerde leugenaar

Naar aanleiding van de docu-fictie van de RTBf verschenen er de laatste week een aantal columns over staatshervorming en separatisme. Ook Dave Sinardet, «politicoloog en gespecialiseerd in de communautaire verhoudingen» dacht in De Standaard zijn steentje te moeten bijdragen, maar serveert niet meer dan een paar platte leugens.

Gespecialiseerd in de communautaire verhoudingen dus. Als hij dus losjes uit de pols een aantal cijfers aanhaalt, dan zal hij wel weten waarover hij het heeft en zullen die cijfers wel correct zijn zeker? Niet dus:
Longitudinaal wetenschappelijk onderzoek bewijst echter dat er helemaal geen sprake is van een toename van separatistische gevoelens in Vlaanderen, die al jaren rond de tien procent blijven hangen. Onder de Vlaams Belang-kiezers vind je meer unitaristen dan bij welke andere partij.
Laat ik maar meteen erkennen dat ik geen flauw vermoeden had van wat «longitudinaal onderzoek» moest voorstellen, en voor het geval er een lezer zou zijn die het ook niet weet: het is onderzoek dat betrekking heeft op hetgeen zich in een (lang) tijdsverloop voordoet. Ik krijg er de kriebels van wanneer ik zo een term in een artikel in een gewone krant zie staan, maar het zal wel aan mij liggen…

Nu goed, volgens Dave Sinardet hangt slechts zo'n tien procent van de Vlaamse bevolking het separatisme aan, en dat zou al jaren het geval zijn. Merkwaardig toch dat reeds in de jaren negentig in peilingen percentages van rond de dertig procent werden gemeten, en dat De Stemmenkampioen ongeveer een jaar geleden zelfs een kleine meerderheid voor separatisme registreerde. Onder de Vlaams Belang-kiezers liep dat zelfs op tot een stevige meerderheid van meer dan 80%.

Maar je hoeft niet eens De Stemmenkampioen te geloven om in te zien dat Dave Sinardet onzin verkoopt. Stel dat er inderdaad slechts een kleine minderheid van zo'n tien procent separatistisch gezind zou zijn in Vlaanderen, en dat de N-VA binnen het kartel in feite een one issue-partner is waar vijf procent van die separatisten terug te vinden zijn, dan blijft er slechts nog vijf procent over voor de andere partijen. Met een aanhang van om en bij de 25% zou dat dus moeten betekenen dat meer dan 80% van de Vlaams Belang-kiezers bij de Belgische Grondwet willen blijven zweren. Ik vind dat toch wel heel straffe kost: zelfs bij Groen! slaagt De Stemmenkampioen er niet in zoveel belgicisten terug te vinden.

Maar geen nood: Dave Sinardet probeert zich echter in te dekken door te stellen dat bij het Vlaams Belang meer unitaristen rondlopen dan bij gelijk welke andere partij. Kiezers van het Vlaams Belang zijn immers domoren die niet weten voor wie of voor wat ze in feite stemmen. En meer zelfs: de kiezers van het belgicistische Groen! hebben een Vlaamser profiel dan die van het Vlaams Belang. Welke kiezer wordt dan eigenlijk het meest door de partij van zijn voorkeur bedrogen: die van het Vlaams Belang of die van Groen!? Eerlijk gezegd, ik geloof er niet in.

Wie is trouwens die Dave Sinardet, behalve specialist in iets waar hij overduidelijk helemaal geen kaas van gegeten heeft? Wel, één referentie kan misschien toch wat meer duidelijkheid scheppen rond zijn persoon: hij blijkt één van de leden te zijn van de Groupe Paviagroep, die als reactie op de Vlaamse eis tot splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde een federale kieskring voor het federaal Parlement/une circonscription fédérale pour le Parlement fédéral voorstelde. Misschien kan Dave Sinardet ook persoonlijk voor het tellen van de stemmen instaan, longitudinaal dan.

Wat me overigens ook verbaast is dat het mogelijk is zo'n column in een krant als De Standaard gepubliceerd te krijgen. Stel je voor dat iemand uit het andere kamp ergens middenin zijn tekst zou schrijven dat transversaal onderzoek aantoont dat er vandaag een meerderheid van zo'n 90% van de Vlamingen vóór een splitsing van België is (wat zelfs 2% beter aansluit bij de resultaten van De Stemmenkampioendan wat Dave Sinardet beweert), dan vrees ik dat die column niet veel kans zou maken aanvaard te worden. Of hoe het de gewoonste zaak van de wereld is dat de bevolking in één richting bedrogen wordt, maar niet in de andere. Over een écht debat gesproken, misschien zou Dave Sinardet zich daar eens in kunnen specialiseren.

dinsdag, december 19, 2006

Is de peiling van La Libre Belgique betrouwbaar?

Maandag kwam de laatste peiling voor dit jaar uit: de driemaandelijks partijbarometer van La Libre Belgique, De Morgen, VTM en RTL TVi. Ook voor deze peiling is het zeer de vraag wat ze eigenlijk waard is, toch wat het Vlaamse luik betreft, want de peiling werd afgenomen deels vóór de breuk van het kartel van CD&V en N-VA, deels tijdens de breuk, en deels na de breuk. De resultaten moeten deze keer dus nog meer dan anders met een korrel zout genomen worden.

Het is eigenlijk merkwaardig dat een bureau dat zichzelf serieus neemt geen rekening kan of wil houden met politieke gebeurtenissen die toch grote schokgolven veroorzaken en daarmee hun invloed hebben op de partijvoorkeuren van de kiezers. Nog merkwaardiger is dat een krant als De Morgen, die telkens snoeft hoe onprofessioneel De Stemmenkampioen wel niet is, de resultaten van deze peiling zonder enige kanttekening publiceert als de ultieme waarheid. Zo gebeten om iets te correct weten is men blijkbaar niet op die redactie

Volgens deze peiling gaat CD&V-N-VA dus lichtjes vooruit tegenover de vorige peiling, en daarmee bereikt het kartel de hoogste score ooit bij La Libre Belgique. Het Vlaams Belang gaat dan weer achteruit, en zit nu ongeveer 2% lager dan de peiling van juni. Het is van maart 2005 geleden dat die partij nog zo laag scoorde, maar anderzijds blijft de partij nu al twee jaar schommelen binnen een band van zo'n 2%, iets minder dan de foutenmarge dus. Voor CD&V-N-VA echter is er sprake van een duidelijke stijging van zo'n 5% verspreid over diezelfde twee jaar.

sp.a-SPIRIT maakt een lichte winst vergeleken met verleden keer, maar globaal lijkt het erop dat het kartel stabiel vlak onder of op de 20% zit. VLD-Vivant dan weer herstelt zich lichtjes van de slechte score van verleden keer, maar meer dan een bevestiging van de val van toen is dit eigenlijk niet. Opvallend is dat de scores van de paarse partijen vrijwel identiek zijn aan die van de twee recente peilingen van De Standaard/VRT.

Groen! zakt verder door en verliest nu tegenover de peiling van voor de zomer 1,5%. In de loop van drie peilingen is de partij van de bovenkant van een band van ongeveer 1,5% getuimeld naar de onderkant ervan. De partij scoort nu in geen enkele peiling nog meer dan 7%, en tenzij dit alleen maar een statistische schommeling is lonkt de kiesdrempel.

Muhammad Yunus geen heilige

Dit is wat er kan gebeuren als je de Nobelprijs voor de Vrede toekent aan een nog actieve zakenman: hij gebruikt de PR rond de prijsuitreiking om een zakelijke transactie door te drukken.

In 1997 startte het Noorse Telenor een samenwerking met Muhammad Yunus om GrameenPhone op te richten. GrameenPhone geeft onder meer mikrokredieten aan vrouwen op het platteland om een GSM aan te kopen waarmee zij kleine telefooncentrales kunnen oprichten. Op die manier kunnen zij wat gelden verdienen, terwijl de gemeenschappen eindelijk de mogelijkheid krijgen contact te hebben met de rest van de wereld. Twee vliegen in één klap dus.

Oorspronkelijk was het de bedoeling in de loop van de eerste tien jaar 250.000 klanten te halen, maar vandaag heeft GrameenPhone 10 miljoen klanten, bijna twee derden van het marktaandeel in Bangladesh. Een vijfde van die klanten werden overigens pas in het laatste kwartaal binnengehaald. De waarde van GrameenPhone wordt geschat op 1,2 miljard euro, terwijl Telenor ongeveer 62% van de aandelen bezit.

De overeenkomst uit 1997 bevat een passage waarin Telenor de intentie uitdrukt op termijn zijn aandelenpost te zullen verkopen. Telenor is echter van mening dat er geen verplichting achter die intentie zat. Muhammad Yunus is echter een andere mening toegedaan, vindt dat Telenor «inhalig» is, en wil dat Telenor de controle over GrameenPhone overdraagt. Jon Fredrik Baksaas, CEO van Telenor, merkt dan weer op dat Muhammad Yunus pas nu de controle over GrameenPhone opeist nu het risico voldoende gereduceerd werd.

Over de grond van de zaak kan ik me niet uitspreken, maar feit is wel dat Telenor geen instelling van barmhartigheid is en tegenover de aandeelhouders verantwoording zou moeten afleggen indien het zomaar miljarden zou beginnen uitdelen aan andere bedrijven. Anderzijds toont de zaak ook aan dat Muhammad Yunus een gewiekst zakenman is die graag winst incasseert wanneer hij de mogelijkheid ziet. Op zich is dat natuurlijk geen probleem en strekt het hem zelfs tot eer, maar dat hij de PR rond de uitdeling van de Nobelprijs voor de Vrede aangrijpt om een zakenpartner te chanteren is toch wel zeer bedenkelijk. In wat gerust een dreigbrief aan Telenor kan genoemd worden spiegelt hij het bedrijf zelfs een persmededeling voor die niet van de poes was.

Wie er in ieder geval niet voor terugschrikt om een mening te verkondigen zonder zich grondig te informeren is de voormalige Noorse Eerste Minister Thorbjørn Jagland van de sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap). Volgens hem had Telenor de «morele verplichting» haar belangen in GrameenPhone te verkopen. Zonder Telenor zou er van GrameenPhone misschien geen sprake geweest zijn, en dat erkent Thorbjørn Jagland ook, maar het lijkt erop dat als een Westers bedrijf al eens als een weldoener optreedt en daar bovendien nog winst mee kan maken ook, het bedrijf moreel verplicht is aan die winst te verzaken. Met andere woorden, de investering in GrameenPhone was geen investering, maar mocht alleen maar een schenking zijn. Winst maken op de kap van de Derde Wereld is fout, maar winst maken door investeringen in de Derde Wereld is evenzeer fout. Dat wil zeggen, als je een Westers bedrijf bent, want het is juist voor zulke investeringen dat Muhammad Yunus en Grameen Bank de Nobelprijs voor de Vrede kregen.

zondag, december 17, 2006

Soevereiniteit van het Vlaams Parlement

Een detail in de marge van de docu-fictie van de RTBf van 13 december: niemand lijkt de soevereiniteit van het Vlaams Parlement om de onafhankelijkheid uit te roepen nog te willen betwisten. Enkel Herman de Croo probeerde het tegengestelde te beweren, maar gezien zijn functie had hij ook geen andere keuze.

Jan van de Casteele schreef in Tussendoor van 14 december dat Herman de Croo zich vergist wanneer hij voor de camera verklaart dat het Vlaams Parlement niet bevoegd zou zijn om de onafhankelijkheid uit te roepen. Ik denk dat Herman de Croo zich helemaal niet vergiste, maar dat hij bewust loog. De man is tenslotte geen domoor, ook al proberen sommigen hem zo voor te stellen: de man heeft daarvoor veel te lang in de politieke vijver weten te overleven. Ik denk daarom dat hij verduiveld goed wist wat hij stond te vertellen voor de camera's van de RTBf.

Dat wil echter niet zeggen dat ik het de man kwalijk kan nemen. Als voorzitter van de federale Kamer had hij immers geen keus. Stel je dat even voor: een Kamervoorzitter die erkent dat zijn instelling, wanneer puntje bij paaltje komt –en bij een onafhankelijkheidsverklaring komt puntje wel degelijk bij paaltje– dat zijn instelling dus absoluut niets te zeggen zou hebben in Vlaanderen, en die onafhankelijkheidsverklaring dus ook niet kan tegenhouden. De Aartsbisschop van Canterbury kan net zo goed het primaatschap van de paus erkennen en daarmee zichzelf en zijn Kerk afschaffen.

Ik noteer echter wel dat geen enkele journalist het waagde te ontkennen dat het Vlaams Parlement wel degelijk de bevoegdheid heeft Vlaanderens onafhankelijkheid uit te roepen. Ik heb het in ieder geval niet zien opduiken in de lijstjes met «fouten» uit de docu-fictie, alleen maar de vaststelling dat er op dit ogenblik voor zo'n onafhankelijkheidsverklaring geen meerderheid te vinden is in dat Vlaams Parlement. Toch wel een belangrijke nuance.

Daar staat dan weer tegenover dat geen enkele journalist genoeg ruggengraat had om Herman de Croo op dit punt terecht te wijzen. Met als gevolg dat de Nederlandse krant NRC Handelsblad, dat men moeilijk kan verwijten niet 100% op de hoogte te zijn van zulke volkenrechtelijke details, de bal missloeg door Herman de Croo op zijn woord te geloven. Zou het kunnen dat een aantal Noord-Belgische journalisten dat helemaal niet erg vonden? De Vlamingen kan men op dit punt niet meer voor het lapje houden, maar Nederland en de rest van het buitenland voorlopig nog wel, en daardoor kan er misschien nog hier of daar een veldslag gewonnen worden als het ooit zover zal zijn.

Of is de verklaring nog eenvoudiger? Volgend jaar worden er –voorlopig toch– weer lintjes uitgedeeld, en wie vandaag het zwarte puntje op de gele i durft te zetten zonder een streepje rood mag het wel vergeten zich dan met een baronstitel of zelfs iets meer te mogen tooien. Dan toch maar beter even van krommenaas gebaren en het kruit voor een andere keer bewaren. Zo werkt dat nu eenmaal in de beste van alle democratieën.

Verlies voor Kartel, herstel voor Vlaams Belang

Zaterdag bracht De Stemmenkampioen de resultaten van nog maar eens een nieuwe peiling, uitgevoerd na de hereniging van het Vlaamse Kartel van CD&V en N-VA. De resultaten zijn zoals verwacht kon worden: het Vlaams Kartel gaat netto iets achteruit vergeleken met november, terwijl het Vlaams Belang zich herstelt.

De vorige peiling van De Stemmenkampioen dateerde van de week toen Jean-Marie Dedecker lid was van het N-VA, en de CD&V net het kartel opgeblazen had. Opvallendste resultaat van die peiling was de score van 15,1% voor de N-VA, waarmee de partij zelfs VLD-Vivant achter zich liet. Het is echter duidelijk dat die resultaten vandaag niet meer geldig zijn, en daarom voerde De Stemmenkampioen een nieuwe peiling uit om na te gaan hoe de kaarten nu liggen in het Vlaamse politieke landschap.

Voor de twee grootste formaties is het verdict duidelijk: de enorme winst voor CD&V en N-VA is verdwenen als sneeuw voor de zon, en het kartel eindigt zelfs op zijn op één na slechtste score ooit bij De Stemmenkampioen. Alleen in de allereerste peiling van mei 2005, anderhalf jaar geleden dus, deed het kartel het nog slechter. Een groot deel van die winst gaat naar Vlaams Belang-VLOTT, dat zich herstelt naar het niveau van september en oktober. Hiermee is duidelijk dat het Vlaams Belang bij het panel van De Stemmenkampioen terug de grootste partij in Vlaanderen is geworden, waarschijnlijk zelfs met een enige marge.

Ook de paarse partijen weten zich te herstellen: zowel sp.a-SPIRIT als VLD-Vivant tekenen een lichte winst op vergeleken met de vorige peiling, en samen komen ze weer boven de drempel van de 30%. Dat neemt niet weg dat het peil waarop VLD-Vivant zich vandaag beweegt allesbehalve geruststellend kan genoemd worden, en dat de score nog altijd één van de slechtste is sedert de vorige regionale verkiezingen.

Ook Groen! kent een lichte winst, maar blijft zich in een smalle band tussen de 6 en de 7% bewegen. Veel meer dan een statistische schommelingen is de winst waarschijnlijk niet, maar ook hier is er absoluut geen reden om op de lauweren te gaan rusten.

Wat betekenen de resultaten van deze peiling? Voor Groen!, VLD-Vivant en sp.a-SPIRIT zijn de wijzigingen te klein om er veel conclusies uit te trekken. Voor CD&V en N-VA is het echter duidelijk dat het buitensmijten van Jean-Marie Dedecker en de hele opvoering rond het opblazen en weer samensmeden van het kartel voor schade heeft gezorgd. Ik sluit niet uit dat dit uiteindelijk het kantelmoment van het kartel zal geweest zijn, en dat het kartel in mei of juni volgende jaar de morele verliezer van de federale verkiezingen zal worden. Het blazoen van Yves Leterme is door deze affaire geschonden, en ook de N-VA heeft nu de «perceptie» tegen.

Zoals verwacht is het het Vlaams Belang dat met de winst gaat lopen, maar die partij is beter maar niet al te zeker van haar stuk. Het aantal onbeslisten is in deze peiling terug gestegen, en het valt niet uit te sluiten dat een aantal van de panelleden, die vandaag aangeven voor het Vlaams Belang te stemmen, overlopen zodra Jean-Marie Dedecker en Boudewijn Bouckaert een nieuwe partij op poten gezet krijgen. Als we de resultaten van De Stemmenkampioen mogen geloven, heeft een Cassandra-project vandaag de mogelijkheid om zo'n 10% van de kiezers te verzamelen. Het Vlaams Belang kreeg verleden week een tweede kans om Jean-Marie Dedecker op één of andere manier aan zich te binden, en als de partij verder wil uitgroeien tot Vlaanderens grootste partij, is het van belang dat ze ook deze kans niet laten schieten.

dinsdag, december 12, 2006

Anti-Dedecker-peiling van De Standaard/VRT

Vanavond kwamen De Standaard en de VRT met de resultaten van een peiling die verleden week uitgevoerd werd. Ik heb het moeilijk met de resultaten van die peiling, en ook de toon van de korte analyse bij De Standaard roept vragen op. De resultaten zijn in ieder geval radicaal verschillend van die van De Stemmenkampioen.

Allereerste opmerking is dat een deel van de peiling afgenomen werd na het herstel van het kartel tussen CD&V en N-VA. Tot nu toe was het niet de gewoonte van De Standaard/VRT om zo kort na mekaar peilingen uit te voeren, en mijn vermoeden is dan ook dat de peiling tot doel had het effect van de toetreding van Jean-Marie Dedecker tot de N-VA en het opblazen van het kartel te meten. Het is dan merkwaardig dat men de peiling niet onmiddellijk stopgezet heeft na de partijraad van de N-VA op zaterdag, toen duidelijk werd dat het kartel terug samen was en Jean-Marie Dedecker de partij zou verlaten.

Wat de resultaten zelf betreft vallen er twee significante veranderingen te noteren vergeleken met de vorige peiling: de vooruitgang van de CD&V en de achteruitgang van het Vlaams Belang. Dit laatste heeft overigens door het status quo van sp.a-SPIRIT tot gevolg dat de partij terug zakt naar de derde plaats in Vlaanderen. Daarbij komt een niet-significante achteruitgang van de N-VA, die nu maar net boven de kiesdrempel eindigt. Volgens de krant zijn de bewegingen te wijten aan de aansluiting van Jean-Marie Dedecker bij de N-VA, maar ik heb problemen om de redenering van Anja Otte te volgen:

Door de overstap van Jean-Marie Dedecker naar de N-VA zou het Vlaams Belang immers verlies lijden. Tegelijkertijd gaat de N-VA netto achteruit, en in totaal is die partij zelfs minder groot dan het dubbele van de achteruitgang van het Vlaams Belang (5,1% tegenover 2,6%). Betekent dit dat de N-VA de helft van haar aanhang aan CD&V en VLD-Vivant verliest, maar dat verlies dan compenseert door kiezers van het Vlaams Belang aan te trekken? Een partij die in de loop van een week tijd de helft van haar electoraat weet te vervangen is eigenlijk al een even spectaculaire stunt als de reuzensprong van de N-VA bij De Stemmenkampioen.

Zoals gezegd blijft sp.a-SPIRIT op het niveau van eind november, maar VLD-Vivant wint één procent, volgens Anja Otte omdat die partij nu «verlost [is] van eeuwige kwelgeest Dedecker». Dit is eigenlijk merkwaardig, want ten tijde van de vorige peiling was de VLD ook al verlost van die «eeuwige kwelgeest». Uitgestelde groei die om één of andere merkwaardige reden pas nu tot uiting kwam? Een kleine verklaring hiervoor zou misschien wel op zijn plaats geweest zijn.

Een partij die alvast niet weet te profiteren van de heibel rond Jean-Marie Dedecker is Groen!. Voor deze partij zit de peiling van De Standaard/VRT nu duidelijk meer in het vaarwater van La Libre Belgique en De Stemmenkampioen dan in november. Zelfs een abnormaal warme winter die ons allemaal moet overtuigen van het broeikaseffect en dat het goed fout zit met het klimaat doet de Vlaming niet voor een ecologische partij stemmen. De N-VA komt zoals reeds vermeld deze keer amper boven de kiesdrempel uit.

Wat is mijn probleem met de resultaten van deze peiling? Ten eerste heb ik problemen om de redenen achter de bewegingen bij het electoraat te begrijpen en te duiden. Dat het Vlaams Belang kiezers aan de N-VA verliest is niet onlogisch, maar dat de N-VA door verlies aan CD&V en VLD uiteindelijk netto in het verlies zou komen vind ik moeilijker te geloven, zeker als je bedenkt dat een aantal Dedecker-kiezers in november ongetwijfeld ook geparkeerd zaten in de categorie «Anderen». Een nadere analyse en vooral een kwantificatie van die kiezersstromen zou zeker op zijn plaats geweest zijn.

Het tweede probleem dat ik heb is de toon van de analyse van Anja Otte, die zeer anti-Dedecker is. Er is het reeds aangehaalde epitheton «eeuwige kwelgeest», maar ook de volgende opmerking doet de wenkbrauwen fronsen:
De populariteit van de voormalige judocoach blijft immers steken op het —lage— niveau van november, toen hij volledig uit het beeld verdwenen was. Dag in, dag uit het nieuws beheersen, brengt Dedecker dus niets op.
Erg zakelijk kan dit allemaal niet genoemd worden. In mijn ogen lijkt het artikel door zijn toon meer op een anti-Dedecker-pamflet dan een analyse van een peiling. Voeg daarbij de merkwaardige timing van de winst van de VLD: zaten die kiezers te wachten tot Jean-Marie Dedecker partij gekozen had voor zij durfden terug te keren naar de VLD-stal, en komen zij van het Vlaams Belang of Groen!? Nog een kiezersstroom die best het analyseren waard is.

Een andere paradox is dat de populariteit van Jean-Marie Dedecker zo laag zou zijn. Alle heisa rond zijn probleem «brengt [hem] niets op», en toch weet hij 2,6% van de kiezers van het Vlaams Belang weg te halen en staat hij daarmee voor meer dan de helft van de aanhang van de N-VA. Dat neemt overigens niet weg dat hij met zijn «lage» populariteit wel de meest populaire N-VA-politicus was, nipt Geert Bourgeois voorafgaand. Het is hoe dan ook merkwaardig dat een zo weinig populair politicus zo grote bewegingen in het electoraat weet te veroorzaken.

Kortom, ik zit met veel vragen, onduidelijkheden en ongerijmdheden wanneer ik de resultaten van deze peiling lees, en vind dat de analyse van de resultaten te wensen overlaat, om over de onzakelijke toon nog maar te zwijgen.

Abortussen omwille van een hazelip

In Nederland ontstond enige commotie toen bleek dat er minstens drie abortussen werden uitgevoerd omdat gebleken was dat het kind een hazelip had. Het blijkt immers dat het voldoende is dat de moeder zich in nood gebracht voelt door de diagnose opdat zij recht zou hebben op abortus.

Wie herinnert zich nog het schrikbeeld dat met een vrijere wetgeving er abortussen zouden uitgevoerd worden als nog maar de skivakantie van de moeder in gevaar zou komen? Nederland lijkt goed op weg te zijn om dat schrikbeeld in de praktijk om te zetten. Uit een onderzoek van de EO (Evangelische Omroep) bleek dat er de laatste tijd minstens drie abortussen werden uitgevoerd omdat uit een echo gebleken was dat het kind een hazelip had.

Nu is het verhaal natuurlijk niet helemaal zwart-wit. Eén van de moeders had namelijk al een kind met een hazelip, en zag er tegen op nog eens door diezelfde lijdensweg te moeten gaan met een tweede kind. Het is niet moeilijk om daar begrip op te brengen, want een hazelip is natuurlijk niet niets, maar anderzijds is abortus omwille van een hazelip toch wel bijzonder straffe kost.

De politieke reacties lieten natuurlijk niet op zich wachten. André Rouvoet van de ChristenUnie pleitte voor een verscherping van de abortuswet, terwijl Agnes Kant van de SP duidelijk stelt dat abortus omwille van een hazelip te ver gaat. Eelke van der Veen van de PvdA is niet zo categorisch, en wil de wet alleen maar aanpassen als abortussen omwille van kleine afwijkingen vaak voorkomen. Van hem mag je straks misschien ook je ouders of je kinderen doodslaan, als het allemaal maar niet te vaak gebeurt.

maandag, december 11, 2006

De reuzensprong van de N-VA

Verleden week publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten van twee peilingen: eerst die van de maand november, en vervolgens die van de eerste week van december. Vooral de tweede veroorzaakte veel ophef, omdat ze de N-VA maar liefst 15% van de stemmen gaf. Andere opvallende feiten: Vlaams Belang ging drie procent achteruit, en voor het eerst duiken de paarse partijen samen onder de drempel van de 30%.

De peiling van december werd uitgevoerd gedurende de korte periode waarin CD&V en N-VA formeel even geen kartel meer vormden. Amper een etmaal na de publicatie van de resultaten concludeerde de partijraad van de N-VA dat voor hen het kartel belangrijker was dan Jean-Marie Dedecker, en daarmee legt deze peiling een uniek ogenblik vast wat betreft de Vlaams-nationale rechterzijde van het politieke spectrum. Maar zoals reeds vermeld viel er ook wat betreft de andere partijen nieuws te rapen.

Wanneer de resultaten van CD&V en N-VA samengeteld worden, maakt het Vlaamse Kartel een reuzensprong, en strandt het op een haar na van de veertig procent. Het is lang geleden dat een formatie in Vlaanderen nog zo'n score haalde, maar ik vrees dat zo'n optelsom alleen maar bedrieglijk is. De dynamiek bij de andere partijen doet immers vermoeden dat een deel van de aanhang van de N-VA pas bereid is voor de N-VA te stemmen wanneer die partij niét in een kartel met CD&V opkomt. Nu het Vlaams Kartel weer hersteld is, mag aangenomen worden dat die sprong ook weer uitgewist mag worden. Met misschien zelfs een netto negatief resultaat, want het kartel heeft schade opgelopen.

De grootste verliezer van de peiling is ongetwijfeld het Vlaams Belang dat meer dan drie procent achteruitgaat. Merkwaardig dat zo goed als niemand daaraan aandacht besteedde. Jarenlang vraagt men zich af hoe men het Vlaams Belang zou kunnen bestrijden, en wanneer dan iemand als een Jean-Marie Dedecker in de loop van een paar dagen zo'n hap uit de aanhang van die partij weet weg te slepen, wordt hij amper vierentwintig uren later al uit de partij gezet. Men kan vermoeden dat het Vlaams Belang zich in de volgende peiling zal herstellen, en dankzij een aantal teleurgestelden bij de N-VA misschien zelfs zal kunnen verstevigen. Veel zal nu afhangen van wat Jean-Marie Dedecker de komende dagen, weken en maanden zal doen: aansluiting zoeken bij het Vlaams Belang, al dan niet via een VLOTT-constructie, of toch maar alleen gaan.

Aan paarse zijde heeft men ondertussen helemaal geen reden om feest te vieren. Zowel sp.a-SPIRIT als VLD-Vivant gaan achteruit, zowel in november als in december, en samen duiken ze voor de eerste keer onder de grens van de dertig procent. VLD-Vivant zet in ieder geval zijn slechtste resultaat ooit neer, en werd zelfs met ruime marge voorbijgestoken door de N-VA. De verstoting van Jean-Marie Dedecker en de nieuwe, progressieve koers van Bart Somers hebben daarmee de liberale partij van de vierde naar de vijfde plaats gebracht. Ironisch dat het voor hem waarschijnlijk een voordeel is dat het kartel opnieuw hersteld werd, want daarmee wordt VLD-Vivant opnieuw de vierde formatie van Vlaanderen.

Tot slot nog de N-VA en Groen!. Daar waar De Standaard/VRT de alliantie in november amper boven de kiesdrempel plaatste, lag die partij bij De Stemmenkampioen de laatste maanden tegen de acht procent, en was daarmee zelfs een volle procent groter dan Groen!. En met de reuzensprong van december verdween de partij zelfs uit het zicht van Groen!! Die laatste gaat het trouwens niet voor de wind bij De Stemmenkampioen, want opnieuw haalt de partij er een laagterecord en
begint de kiesdrempel zelfs in zicht te komen.

Het wordt nu uitkijken naar een nieuwe peiling van De Stemmenkampioen, en de laatste peiling van La Libre Belgique voor dit jaar. Indien die krant haar frequentie trouw blijft, zou een peiling volgende maandag reeds verwacht mogen worden. Tenzij de perikelen van Jean-Marie Dedecker hun peiling in de war hebben gestuurd.

zondag, december 10, 2006

Judasapplaus op de partijraad

Niet dat Jean-Marie Dedecker bepaald de rol van verlosser op het lijf geschreven staat –daarvoor is hij iets te «vuilgebekt», zoals kwaliteitsjournalisten schrijven– maar het applaus dat hij gisteren van de partijraad van de N-VA mocht ontvangen heeft veel weg van een judasapplaus. En de vergelijking gaat verder…

Judas Iskariot werd voor zijn verraad beloond met dertig zilverlingen. Of de N-VA dertig postjes zal krijgen –zetels in de Kamer en de Senaat, een federale portefeuille en een kabinet dat bevolkt zal moeten worden– weet ik niet, maar dat er een beloning zal volgen is wel duidelijk. Jan Peumans zegt het trouwens ook met zoveel woorden in een reactie in De Standaard. Hij voegt er voor alle duidelijkheid nog aan toe dat hij zijn keuze «met de dood in het hart» maakte. Waar hebben we dat nog gehoord in een Vlaams-nationale partij?

Wat zeker is, is dat die zilverlingen zullen branden in de zakken van de N-VA, net zoals ze brandden in de handen van Judas. Vandaag reeds lopen er binnen de partij rond die het moeilijk hebben met de deelname aan de Vlaamse regering zonder dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst werd. Wat gaat dat worden als de N-VA midden volgend jaar in het bootje stapt met de PS van Elio di Rupo (en Jean-Claude van Cauwenberghe)? Frieda Brepoels ziet de bui vandaag al hangen, en doet een stap achteruit. Misschien kan Jean-Marie Dedecker haar wel opvissen als een Limburgse Cassandra?

Maar wat zullen de netto gevolgen zijn van de Dedecker-soap van de laatste dagen? Judas heeft ook zijn eigen evangelie waar hij niet alleen als verrader maar ook als held afgeschilderd wordt, maar ik vrees dat zowel N-VA als CD&V, wanneer het stof gaan liggen is, alleen maar verloren zullen hebben. Vlamingen hebben het altijd gehad voor de underdog, de naïeveling die verraden wordt, en Jean-Marie Dedecker heeft die rol perfect gespeeld. Als hij doorzet met zijn Cassandra-project kan het in ieder geval tellen als vliegende start. De CD&V heeft zich dan weer van zijn slechtste tsjevenkant laten zien, terwijl de N-VA de indruk geeft al op voorhand haar ziel verkocht te hebben om er toch maar bij te kunnen zijn bij de volgende communautaire onderhandelingen. Op zich wel eerbaar natuurlijk voor een politieke partij, maar tegen welke prijs en om er wat te gaan doen? In ieder geval hoeft iedereen die dacht of hoopte dat het met de N-VA anders zou lopen dan met de Volksunie vandaag hierover geen illusies meer te koesteren. Het valt niet vaak voor dat de ontnuchtering zich al aandient nog voor het feest begonnen is.

Op termijn kan dit zware gevolgen hebben, ook voor de CD&V. Yves Leterme en zijn Vlaams kartel dreven op de indruk van nuchterheid en zakelijkheid, de onwil om aan allerlei kleinzielige politieke spelletjes mee te spelen en een Vlaams imago. Vandaag blijft daar weinig of niets van over. Het Vlaams imago werd op bevel van het ACW in de Belgische kast gestopt, de zakelijkheid is ver te zoeken wanneer een partij zich inlaat met wat er gebeurt in de interne keuken van een andere partij, en dat Yves Leterme niet vies is van een rondje politique politicienne is nu voor iedereen zonneklaar. Ik betwijfel het dus sterk dat CD&V en N-VA in de volgende peiling van De Stemmenkampioen nog tegen de veertig procent zullen halen, en vermoed dat de derde hond, het Vlaams Belang, wel eens met een serieus deel van het been zal gaan lopen. Of zou Jean-Marie Dedecker er kunnen in slagen helemaal alleen dat been naar zich toe te halen?

N-VA, de nieuwe Volksunie

De partijraad van de Volksunie, pardon, de N-VA, besliste zaterdagnamiddag het kartel met de CD&V te willen doorzetten «omdat we er absoluut bij moeten zijn voor de volgende ronde van de staatshervorming, en omdat we niet voldoende kunnen wegen zonder de CD&V». Jean-Marie Dedecker werd daarom gevraagd om in 2007 niet op een kieslijst te gaan staan, maar bedankt daarvoor en verlaat de partij.

Jo Vandeurzen, voorzitter van de CD&V, zegt in een reactie veel respect te hebben voor de «transparante en democratische» manier waarop de N-VA de beslissing heeft genomen, dat wil zeggen, het Diktat van het ACW heeft gehoorzaamd. Want laten we niet flauw doen: de hele vertoning heeft met democratie minder dan niets te maken, maar transparant was ze wel degelijk. Bart de Wever is immers niet de eerste partijvoorzitter die de truuk met de partijraad uit de doos haalt.

Wie zit er immers in de partijraad van de N-VA? Een goed pak mandatarissen, die de bui voor mei of juni 2007 al zagen hangen: geen federale zetels, geen federaal ministerpostje, en dus ook geen federaal kabinet dat bevolkt moet worden, om nog maar te zwijgen over het Vlaamse kabinet van Geert Bourgeois dat de laatste dagen toch wel aan een heel dun draadje was beginnen hangen. En aangezien het N-VA-hemd nog altijd nader is dan de Vlaams-republikeinse rok, koos de partijraad liever voor het kartel. O ja, Jean-Marie Dedecker mocht nog wel lid blijven van de partij, maar moest wel braaf aan de zijlijn blijven. Het siert de man dat hij dan liever de eer aan zichzelf houdt en eruit trekt.

Maar wat meer leert dit Dedecker-avontuur ons over de N-VA? Allereerst, dat als Geert Bourgeois liever Vlaams minister blijft, Bart de Wever altijd wel federaal staatssecretaris zal willen spelen. En in die hoedanigheid desnoods zelfs een reisje naar Utrecht zal willen maken om er «Leve België!» te gaan roepen. Anderen hebben het hem voorgedaan, en zij zijn er wel bij gevaren, zelfs Minister van Staat mee geworden. Het is in ieder geval symptomatisch dat de N-VA een republikein als Jean-Marie Dedecker als een baksteen laat vallen als de postjes in het gedrang komen. Met enig uitstel en een beetje theater natuurlijk, kwestie van geen herinneringen op te roepen aan het stukje theater dat de partij twee jaar geleden ook al moest opvoeren onder de werktitel «onverwijld». Men zal hoe dan ook in Laken wel opgemerkt hebben dat de N-VA vandaag even staatsgevaarlijk is als de Volksunie toen. Niet dus.

Want hoe gaan die communautaire onderhandelingen volgend jaar verlopen, als de Franstaligen vandaag al weten dat wat er ook bedisseld zal worden, de N-VA uiteindelijk wel in de pas zal lopen. Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst, of tegen een hoge prijs? Geen probleem: roep de partijraad van de N-VA samen, en na een namiddagje stevig debatteren zullen ze wel weten te kiezen. Beter een postje pakken in de federale regering «omdat we er absoluut bij moeten zijn in de federale regering, en omdat we vanuit de oppositie niet voldoende kunnen wegen op het federale beleid», dan vasthouden aan principes, partijprogramma's of kiesbeloften. Want let wel: de partijraad heeft nergens gezegd dat er iets verkeerd zou zijn met Jean-Marie Dedecker, enkel dat het partijbelang voor gaat. En zo zal de N-VA er over een paar maanden ook absoluut «bij moeten zijn», in het belang van Vlaanderen uiteraard. En desnoods met de dood in het hart.

dinsdag, december 05, 2006

De fans van Jean-Marie Dedecker

Volgens een peiling van POEMA hadden vooral de kiezers van het Vlaams Belang een positief beeld van Jean-Marie Dedecker. Volgens de onderzoekers kan dit als effect hebben dat vooral het Vlaams Belang stemmen zou verliezen aan de N-VA, maar men kan zich ook afvragen waarom die kiezers dan vroeger niet op de VLD stemden.

Naar aanleiding van de toetreding van Jean-Marie Dedecker tot de N-VA onderzocht POEMA welk beeld de kiezers van de Vlaamse partijen van hem hadden. Uit de resultaten blijkt dat vooral de kiezers van het Vlaams Belang een positief beeld hebben van Jean-Marie Dedecker, en daarom zou het wel eens die partij kunnen zijn die het meest kiezers richting N-VA ziet vertrekken, luidt de conclusie. Daar kunnen toch enkele kritische vragen bijgesteld worden.

De eerste, nogal voor de hand liggende vraag is waarom die kiezers die zo een positief beeld van Jean-Marie Dedecker hebben dat zij mee de overstap naar N-VA zouden willen maken, vandaag bij het Vlaams Belang en niet de VLD zitten. Tenzij het gaat over kiezers die tijdelijk een onderkomen bij het Vlaams Belang hebben gezocht in afwachting van een toetreden van Jean-Marie Dedecker tot het Vlaams Belang of eventueel VLOTT, ben ik er niet zo zeker van dat die kiezers vandaag of de komende weken hem naar de N-VA zullen willen volgen. Zeker, een overstap van het Vlaams Belang naar de N-VA ligt iets makkelijker dan één naar de VLD met figuren als Guy Verhofstadt, Bart Somers en Karel de Gucht wiens woordvoerder vandaag in De Standaard nationalisme nog een ziektenoemde, maar Vlaams Belang-kiezers hebben anderzijds toch ook de reputatie zeer trouw te zijn in hun partijvoorkeur. Een analyse van de resultaten van De Stemmenkampioen voor november en december zal hierover misschien uitsluitsel kunnen geven.

Een andere vraag kan misschien beter gesteld worden aan Jean-Marie Dedecker: als het klopt dat vooral kiezers van het Vlaams Belang hem sympathiek vinden, zou dat dan een indicatie kunnen zijn dat hij meer thuishoort bij het Vlaams Belang dan bij de N-VA? De vraag die de afgelopen weken de ronde deed was wel degelijk of hij op één of andere manier zou aansluiten bij het Vlaams Belang, dan wel onafhankelijk naar de federale verkiezingen van 2007 wou gaan. De vraag of hij bij CD&V of N-VA aansluiting zou zoeken heb ik alvast niet gehoord. Er is trouwens geen gebrek aan scheldproza tussen Jean-Marie Dedecker en allerlei prominenten van de N-VA, in de beide richtingen. In de verleden tijd, wel te verstaan. De verklaring van partijvoorzitter Frank Vanhecke dat Jean-Marie Dedecker voor een zekere zetel heeft proberen kiezen is, als ontgoochelde verzoeker, natuurlijk snel gemaakt, maar toch moeilijk weg te slaan.

zaterdag, december 02, 2006

Winst voor CD&V-N-VA bij De Standaard/VRT

Verleden week-end publiceerden De Standaard en de VRT een nieuwe peiling waarin het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA voor het eerste sedert de verkiezingen van 2004 weer door de grens van de dertig procent brak. Een simulatie leerde bovendien dat de N-VA net boven de kiesdrempel zou eindigen moest ze er alleen voor staan. Hoeveel deze peiling vandaag nog waard is, is een andere vraag.

Deze peiling werd afgenomen en gepubliceerd voor bekend werd dat Jean-Marie Dedecker naar de N-VA zou gaan, waarna CD&V het Vlaams Kartel eenzijdig opblies. Als reactie hierop werd uit de omgeving van Guy Verhofstadt de reactie opgetekend dat «alle recente peilingen de vuilnisbak in kunnen». Misschien iets voorbarig en overdreven, want veel invloed zullen de gebeurtenissen van de afgelopen week niet gehad hebben op bijvoorbeeld de kiezers van sp.a, SPIRIT en Groen!

Wat de resultaten betreft: de sprong van CD&V en N-VA was inderdaad opmerkelijk, en significant vergeleken met de vorige peiling van De Standaard/VRT. Het was zoals reeds vermeld van de laatste peiling van voor de verkiezingen van 2004 geleden dat het Kartel nog boven de dertig procent scoorde, en bovendien zit de uitslag ook een goed stuk boven de uitslag van 8 oktober voor de provincieraadsverkiezingen. Bovendien zou volgens een uitsplitsing de N-VA met 5,4% boven de kiesdrempel uitkomen, terwijl CD&V 27,3% van de stemmen zou halen. De vraag is echter wat daar vandaag nog van over blijft: enerzijds zal N-VA stemmen bijwinnen door de komst van Jean-Marie Dedecker, terwijl dat anderzijds misschien ook stemmen zal doen verdwijnen, onder meer in de richting van CD&V. De volgende peiling kan hierover misschien informatie opleveren, maar daarvoor is het dus wel drie maanden wachten.

Vlaams Belang gaat in de peiling achteruit vergeleken met verleden keer, en behaalt daarmee het slechtste resultaat sedert juni 2004. Ter vergelijking blijft de partij wel boven haar uitslag van 8 oktober. De Standaard/VRT hiermee overigens hun traditie verder om het Vlaams Belang een beduidend lagere score toe te meten dan de andere peilers.

Ook aan paarse zijde wordt er verlies opgetekend: zowel sp.a-SPIRIT als VLD-Vivant verliezen aanhang. sp.a-SPIRIT blijft echter wel boven haar uitslag van 8 oktober, terwijl VLD-Vivant het slechtste resultaat sedert juni 2004 neerzet en voor het eerst onder de 18% duikt. Opvallend is dat de resultaten nagenoeg identiek zijn aan die van de peiling van La Libre Belgique van 25 september, twee maanden geleden. Er moet overigens opgemerkt worden dat de peiling afgenomen werd nadat Jean-Marie Dedecker uit de VLD gezet werd, en terwijl Bart Somers een nieuwe, progressieve koers voor de partij aangekondigde. Erg veel effect hebben die gebeurtenissen volgens De Standaard/VRT dus nog niet gehad op de electorale aanhang van VLD-Vivant; de laatste kon dat trouwens ook moeilijk.

Vervolgens Groen!, dat nog steeds bijzonder stabiel rond de uitslag van juni 2004 blijft hangen, en dus zal moeten blijven knokken tegen de kiesdrempel. Het recente debat over de uitstap uit de nucleaire energie, toch een thema uit de core business van de partij, levert de partij dus geen winst (of verlies) op. De reactie van partijvoorzitter Vera Dua op de resultaten van de peiling lijkt overigens aan te geven dat de partij eerder berust in haar lot, en blijkbaar weinig of geen ambitie of zelfs nog maar hoop heeft om terug te keren naar haar niveau van 1999.

Tot slot nog een woord over de uitslag van het Vlaams Kartel, CD&V, en in het bijzonder N-VA. De uitslag voor het Vlaams Kartel is de hoogste die ooit opgetekend werd, en daarmee moet ook rekening gehouden worden bij de uitsplitsing naar de twee partijen apart. Voeg daarbij dat het Vlaams Belang bij De Standaard/VRT steeds aan de lage kant scoort, en het is dus helemaal niet zeker dat CD&V de eerste partij in Vlaanderen zou zijn. Voor de N-VA is het dan weer helemaal niet zeker dat die partij ook werkelijk de kiesdrempel zou halen als ze alleen naar de verkiezingen zou gaan. Bovendien is het percentage, zelfs als de partij boven de kiesdrempel eindigt, slechts de helft van het verhaal. Met 5,4% van de stemmen heeft de partij immers in het beste geval uitzicht op drie zetels: het behoud van de Westvlaamse kamerzetel voor Geert Bourgeois, een kamerzetel voor Bart de Wever als die in Antwerpen de kiesdrempel weet te halen, en ten slotte een senaatszetel voor Jean-Marie Dedecker. Of zou er ergens een derde kamerzetel uit de bus komen?

Het spreekt voor zich dat de partij met dat resultaat niet bepaald zal wegen op het federale beleid, laat staan de communautaire onderhandelingen. Hoogst waarschijnlijk vervalt de partij gewoon in de marginaliteit, een beetje zoals Groen!, zeker als de partij in de Vlaamse Regering aan de deur gezet zou worden. De vraag is of Jean-Marie Dedecker zich in die rol zal kunnen schikken.

maandag, november 27, 2006

Lege flesjes op het vliegtuig mag ook niet

Deze namiddag keerde ik terug naar Oslo van een week-endje in Vlaanderen. Aangezien de veiligheidscontrole er tegenwoordig vooral op gericht is de mensen te verhinderen elke potentieel vloeibare stof mee te nemen op het vliegtuig, had ik mijn flesje water reeds op voorhand uitgegoten, maar toch mocht het niet mee. Lege flesjes staan namelijk ook op de zwarte lijst. Waren het de resterende waterdruppeltjes aan de binnenkant die een veiligheidsrisico vormden, of de mogelijkheid om het flesje achteraf terug op te vullen met nieuw water, ik weet het niet, maar het ging in ieder geval zonder genade de vuilbak in.

De huidige veiligheidsmaatregelen zijn nog het best te omschrijven als gesystematiseerde complete nonsens. Eén zaak is dat niet uitgesloten kan worden dat het uiteindelijke resultaat van de huidige klopjacht op alles wat vloeibaar is misschien wel juist is dat vaste explosieven vandaag gemakkelijker dan ooit op een vliegtuig mee gesmokkeld kunnen worden. Een andere is dat de metaaldetectors vandaag zo scherp afgesteld zijn dat je niet veel meer nodig hebt dan een polshorloge om al uit de rij gepikt te worden voor een extra controle. Veel tijd om nog mee te volgen hoe iemand zich bij de veiligheidscontrole gedraagt rest er dus niet meer, en nochtans is het op die manier dat de échte terroristen tegengehouden zullen moeten worden.

Wat de vloeistoffen betreft is mijn indruk, na een paar uurtjes lezen links en rechts op het internet, dat met grote zekerheid uitgesloten kan worden dat het mogelijk is een vliegtuig met behulp van vloeibare explosieven op te blazen. Vloeibare explosieven zijn grofweg onder te verdelen in twee klassen: ofwel zijn ze zo instabiel dat je ze nooit heelhuids op het vliegtuig gesmokkeld kan krijgen zonder een half chemisch laboratorium mee te zeulen, ofwel zijn ze zo stabiel dat je een ontsteker van zo'n kaliber nodig hebt dat die best wel opgemerkt zal worden bij de veiligheidscontrole. Mijn conclusie: de huidige veiligheidsmaatregelen zijn meer ingegeven door incompetentie en paniek –altijd al een slechte combinatie geweest– dan door iets anders. Dat enkele Britse would be terroristen absoluut geen kaas gegeten hebben van praktische scheikunde is volgens mij geen voldoende reden om massaal tubes tandpasta en flesjes frisdrank te confisceren op de luchthavens.

Maar goed, stel toch even dat er een bedreiging zou uitgaan van vloeistoffen, wat voor zin heeft het dan lege waterflesjes in beslag te nemen? Geen van de controleurs twijfelde er deze namiddag aan dat mijn flesje wel degelijk leeg was, d.w.z. dat er geen vloeistof in zat en dat ik met het flesje ook niets gevaarlijks zou kunnen beginnen op het vliegtuig. Te meer daar er enkele tientallen meters verder reeds volle flesjes water verkocht worden. De boodschap die ik echter kreeg was dat ook lege flesjes op de lijst stonden, en zodus. Ik vraag me dus werkelijk af welk genie die lijst samengesteld heeft. Lege waterflesjes zijn blijkbaar verboden op het vliegtuig door niets anders dan door associatie: vloeistoffen zijn gevaarlijk, vloeistoffen kunnen in flesjes vervoerd worden, dus zijn ook flesjes op zich gevaarlijk. Worden we straks op de luchthavens ook nagekeken op water in de knieën? Of knieën zonder meer? Je weet maar nooit of één of andere terrorist een plannetje zit te smeden…

De vraag die bovendien op mijn lippen lag maar die ik niet durfde stellen –ik ben namelijk niet gek– was of ook lege dozen vandaag nog toegelaten zijn. Immers, in dozen kunnen vaste explosieven vervoerd worden, en da's toch minstens even gevaarlijk? Goed dat communautaire onderhandelingen niet in verre oorden gevoerd worden, want anders zouden Vlaamse politici met hun lege dozen snel in de problemen komen bij de veiligheidscontrole. Misschien daarom dat lege dozen nog niet op de lijst staan? Dode mussen daarentegen waren al langer verboden, wegens vogelgriep. Een hele geruststelling.

vrijdag, november 24, 2006

De leugenaar belogen

Eerste Minister Guy Verhofstadt gisteren in de Kamer:
Deze zomer had ik nog telefonisch contact met Wolfgang Bernhard. Die ontkende staalhard dat er van een sluiting sprake zou zijn. Strikt genomen heeft hij toen niet gelogen. Maar het is wel de vraag of het intellectueel ook eerlijk was, als men ziet wat er nu gebeurt.
Hier volstaat slechts één woord: Burgermanifesten.

Eigen VW-Volk Eerst, maar liever geen bussen van Van Hool

De kreet «Eigen volk eerst» en «Jeder für sich» was niet van de lucht deze week. Vooral de Franstalige pers blonk uit door het aanhalen van de oude Vlaams Blok-slogan. Vanuit het Zuiden van het land gezien is er niet zoveel verschil tussen een slechte Duits en een slechte Vlaming: is le flamand immers geen boers dialect van l'allemand? Laten we trouwens eerlijk zijn, veel goede Duitsers en goede Vlamingen lopen er sowieso niet rond, en «Eigen volk eerst» in de mond van een Duitse manager stoppen is dus al even natuurlijk als een Italiaan een voorkeur voor spaghetti toedichten.

Maar wat is nu eigenlijk de klacht van het Verenigde Belgische Proletariaat bij de afslanking van VW? Dat de Duitse directie liever in het buitenland bespaart dan in eigen land? Laten we de zaken even omdraaien: als men in Vorst kunstmatig een fabriek open houdt om 5.000 Belgische banen in stand te houden, dan zijn dat net zo goed 5.000 Duitse banen die moeten verdwijnen. Of Braziliaanse banen, of waar dan ook. Waar men dus eigenlijk over klaagt is niet het protectionisme van de Duitse directie, maar de eigen onmacht om zelf niet een protectionistische maatregel te nemen. De onmacht om zelf «Eigen volk eerst» toe te passen met andere woorden, niet meer of niet minder dan dat. Om de VW-Vorst open te houden, niet in het belang van het algemeen, globaal nut, maar om eigen Belgische banen veilig te stellen. Dat sommige persstemmen nu oproepen ervoor te zorgen dat de beslissingscentra zoveel mogelijk in België behouden zouden moeten worden doet trouwens herinneringen oproepen aan Luc van de Brande, die daarvoor toen uitgebreid de huid volgescholden werd. Hij wou dan ook de beslissingscentra in Vlaanderen verankeren, en niet in (Franstalig) België, en dat is natuurlijk iets helemaal anders.

En terwijl de Franstalige persstemmen toch zo hard roepen, is het misschien eens goed te herinneren aan het aankoopbeleid van de Waalse vervoersmaatschappij TEC. Er was al de illegale aankoep van Franse bussen in 1993, maar amper veertien dagen geleden greep Van Hool alweer naast een contract bij TEC, deze keer ten voordele van een Belgisch filiaal van de Franse groep Irisbus. Liever Franstalige bussen uit het buitenland dan Vlaamse bussen uit België. Plots maakt het niet zoveel meer uit waar het beslissingscentrum van een bedrijf ligt, en het begrip «federale solidariteit» vinden zij niet terug in hun dictionnaire. Van hypocrisie gesproken.

dinsdag, november 21, 2006

Verdraagzaamheid van de Vlaamse jeugd van tegenwoordig

Uit een onderzoek van hoogleraar Marc Hooghe moet blijken dat Vlaamse jongeren geïnteresseerd zijn in politiek. Als onderdeel van het onderzoek werd ook gepeild naar de partijpolitieke voorkeur van de jongeren, maar de resultaten ervan zijn moeilijk te duiden, en de berichtgeving erover laat in ieder geval sterk te wensen over.

De eerst kolom in onderstaande tabel geeft de resultaten weer die in de pers verschenen. Eerste vaststelling is dat de som van de percentages slechts 83,5% bedraagt. Betekent dit dat 16,5% van de jongeren geen antwoord heeft gegeven? Of stemmen zij op andere partijen, zoals bijvoorbeeld PvdA en Union Francophone? We hebben er het raden naar.

Partij Jongeren Herschaald 2004 Afw. 2004 2006 Afw. 2006
CD&V-N-VA 18% 21,6% 26,1% -17% 30,1% -28%
Vlaams Belang 22,5% 26,9% 24,1% +12% 21,5% +25%
sp.a-SPIRIT 18% 21,6% 19,7% +9% 19,2% +12%
VLD-Vivant 13% 15,6% 19,8% -21% 18,9% -18%
Groen! 12% 14,4% 7,6% +89% 7,6% +89%

In de tabel worden daarom de resultaten herschaald naar een som van 100% zodat ze vergeleken kunnen worden met de uitslagen van de verkiezingen in 2004 en 2006. Dat betekent dat andere partijen verwaarloosd worden, maar erg veel maakt dat niet uit voor de rest van het verhaal omdat vooral de grootteordes van de afwijkingen van belang zijn.

Opvallend in het artikel is dat de score van het Vlaams Belang uit de resultaten gepikt wordt en de overgang vormt tussen een vaststelling over de onverdraagzaamheid van de jongeren en hun partijpolitieke voorkeuren. Een vergelijking met de verkiezingsresultaten leert echter dat het Vlaams Belang niet bepaald oververtegenwoordigd is bij de Vlaamse jongeren, zeker niet vergeleken met de afwijkingen die voor andere partijen genoteerd worden. Meer zelfs, er is één partij die sterk oververtegenwoordigd is bij de jongeren, namelijk Groen! met zo'n 90%, en die partij is net de tegenpool van het Vlaams Belang, in het bijzonder wat betreft het migrantendebat. Die opvallende oververtegenwoordiging wordt zelfs niet vermeld. Combineer dat bovendien met het resultaat van sp.a-SPIRIT, lichtjes oververtegenwoordigd bij de jongeren, en het is duidelijk dat zogenaamde onverdraagzaamheid van de hedendaagse Vlaamse jongeren helemaal niet tot uiting komt in hun partijpolitieke voorkeur, integendeel zelfs.

Ook de slotbemerking dat het Vlaams Blok tien jaar geleden slechts 10% van de jongeren stemden haalde is opmerkelijk als suggestie dat de jongeren van verdraag minder verdraagzaam zouden zijn dan die van tien jaar geleden. Bij de verkiezingen van 1995 behaalde het Vlaams Blok 12,2%, en vier jaar eerder behaalde het 10,3%. Of met andere woorden, ook toen was het aandeel Vlaams Blok-stemmers onder de jongeren niet groter dan onder de Vlaamse bevolking in het algemeen. Ter vergelijking, in 1991 behaalde Agalev 7,8% van de stemmen, en in 1995 7,0%, terwijl die partij toen zelfs de grootste was bij de jongeren.

De conclusie moet daarom eerder zijn dat Vlaams Blok/Vlaams Belang onder de jongeren niet meer stemmen haalt dan in de rest van de bevolking, maar dat Agalev/Groen! voortdurend sterk oververtegenwoordigd is. De reporter van dienst kiest er echter voor gewoon over dat feit te stappen, terwijl een foutieve voorstelling van de grootte van de aanhang van het Vlaams Blok/Vlaams Belang sterk in de verf gezet wordt. Het zegt waarschijnlijk meer over de politieke voorkeur van de reporter dan over die van de Vlaamse jongeren van vandaag, of tien jaar geleden. Bovendien kan men de vraag stellen of die oververtegenwoordiging van Agalev/Groen! er niet eerder op duidt dat de Vlaamse jongeren precies verdraagzamer zijn dan de rest van de bevolking, en wat de reden daarvoor zou kunnen zijn. Jeugdige naïviteit is een mogelijk antwoord op die laatste vraag, maar zou ik zelfs niet durven suggereren.

zondag, november 19, 2006

Miss Brussel met lijken in de kast

Het zag er allemaal zo veelbelovend uit: Halima Chehaima, dochter van een Marrokaanse vader en een Belgische moeder verkozen tot Miss Brussel, en wie weet, misschien ook wel Miss België? Als zinnebeeld van het multiculturele Brussel van de toekomst kon het in ieder geval wel al tellen. Ondertussen is de droom lelijk uit mekaar gespat.

Eerste schoonheidsfoutje: de jongedame uit Molenbeek bleek voor de gemeenteraadsverkiezingen op de lijst van de PvdA+ te staan, en dat mag niet. Niet omdat de PvdA een vieze partij is met een uitgesproken anti-democratisch programma, maar omdat de kandidaten van de miss-verkiezingen politiek neutraal moeten zijn. Naar het schijnt omdat ze alle Belgen (welke?) moeten vertegenwoordigen. Probleem was echter dat haar kandidatuur voor de PvdA net iets te laat aan het licht kwam om nog van de lijst geschrapt te kunnen worden, en dus behaalde zij op 8 oktober zeggen en schrijven 49 voorkeursstemmen. Een gemiddelde missverkiezingen telt al gauw meer deelnemers dan dat aantal.

Het tweede schoonheidsfoutje was echter veel erger: Halima heeft een tijdlang aan de arm van een zekere Bilal Ould Haj gelopen, een figuur dat niet bepaald te omschrijven valt als de ideale schoonzoon. Wat hij allemaal op zijn kerfstok heeft is te veel om in dit korte artikel op te sommen, maar één van zijn heldendaden was de marteling van een 83-jarige vrouw in Sint-Agatha-Berchem, onder meer door haar knieën te breken, haar haar in brand te steken en brandende sigaretten op haar arm uit te duwen, en dat allemaal voor een handvol euro's. Letterlijk, want meer dan 500 euro's had ze niet in huis. Een kameraad van hem zou trouwens betrokken geweest zijn bij de overval op Eddy Sabbe. Terzijde: hem naar Tanger overplaatsen zal wel onmenselijk zijn zeker?

Soit, Halima heeft dus een tijd met hem «gelopen», en naargelang de bron (zijzelf, nu) was dat alleen maar vriendschap, of
(kwade tongen) was het zo dik aan dat er sprake was van trouwplannen. Het ziet er in ieder geval naar uit dat haar verhaal langs alle kanten rammelt, en dat het knappe snoetje van Halima in deze zaak al meer dan één leugen heeft verteld.

Het is natuurlijk zo dat zij niet bepaald de eerste miss zou zijn met een vriendenkring of een liefje van bedenkelijk allooi, maar het tempo waaraan de lijken uit de kast van deze 18-jarige rollen doet toch de wenkbrauwen fronsen. Als multiculturele verrijking van de Brusselse missverkiezingen heeft zij in ieder geval al ruim haar steentje bijgedragen.

zaterdag, november 18, 2006

Positioneert Bart Somers zich voor 2009?

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen op de Vlaamse Raad leert dat CD&V en N-VA er in 2009 maar te kiezen zouden hebben met wie ze in een regering zouden willen stappen. Alleen een rooms-rode coalitie komt nog één zetel te kort.

Na de verkiezingen van 13 juni 2004 was het Vlaams Belang groot genoeg om alleen een coalitie te kunnen vormen met CD&V-N-VA. Paars en paars-groen lagen helemaal in de touwen, en een olijfboomcoalitie met CD&V-N-VA, sp.a-SPIRIT en Groen! had een eerder krappe meerderheid. Die laatste partij bedankte echter voor regeringsdeelname, murw als ze nog was na het débâcle van 2003. De enige werkbare coalitie was daarom een tripartite, met een ruime meerderheid van 85 op 124 zetels.

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober op de Vlaamse Raad leert dat de zaken de volgende keer, in 2009, er wel eens helemaal anders zouden kunnen uitzien. Een olijfboomcoalitie heeft in die projectie een ruimere meerderheid, terwijl een rooms-blauwe coalitie nipt mogelijk wordt. Een rooms-rode coalitie daarentegen is net niet mogelijk. Door het spel van de kieskringen behaalt VLD-Vivant een zetel meer dan sp.a-SPIRIT, hoewel de laatste over heel Vlaanderen meer stemmen behaalde, en dat maakt net het verschil tussen een rooms-blauwe meerderheid en een rooms-rode minderheid. Paars en paars-groen lijken dan weer voltooid verleden tijd: beide coalitie zakken in 2006 nog dieper weg dan in 2004.

Wat betekent dit concreet? Deze projectie kan een verklaring geven voor de opmerkelijke koerswijziging van de VLD, zeker als ze gecombineerd wordt met de laatste weekvraag van De Stemmenkampioen. De resultaten van die weekvraag zeggen dat de VLD langs rechts kiezers afstoot, en bij CD&V, N-VA of Vlaams Belang weinig of geen kiezers weet weg te lokken, maar wel bij sp.a-SPIRIT. Voor de federale verkiezingen van 2007 betekent dit dat de VLD een nieuwe paarse coalitie opgeeft en in de plaats daarvan rekent op Yves Leterme. Met zijn eis voor een nieuwe communautaire ronde staat hij er immers ironisch genoeg garant voor dat de VLD opnieuw aan de regeringstafel zal zitten om een tweederde meerderheid te leveren als paars haar federale meerderheid verliest. In 2009 is er echter geen tweederde meerderheid nodig in het Vlaams Parlement, en zal VLD er zelf moeten voor zorgen dat ze aan de bak kan komen.

Voor de VLD zijn er in 2009 drie coalities die stokken in de wielen kunnen steken voor de partij: een coalitie tussen CD&V, N-VA en Vlaams Belang, een rooms-rode coalitie en een rooms-rood-groene. Zolang het cordon sanitaire stand houdt, is de eerste coalitie uitgesloten. Een rooms-rode coalitie levert slechts een krappe meerderheid op, als ze al een meerderheid zou weten te behalen. Er bestaat echter het risico dat Groen! in 2009 wel bereid zal zijn rooms-rood te depanneren, en die meerderheid lijkt moeilijker te breken.

Tenzij natuurlijk. Eén zaak is dat de VLD netto geen kiezers mag verliezen om de kansen op een rooms-blauwe meerderheid gaaf te houden. Langs rechts verliezen om langs links evenveel kiezers bij te winnen is dus op zich geen probleem, zeker als die rechtse kiezers toch alleen maar in de ongevaarlijke put van Vlaams Belang en een eventueel Cassandra-project terecht komen. Indien de VLD er echter in slaagt om sp.a-SPIRIT kleiner te maken zodat rooms-rood onmogelijk blijft en rooms-rood-groen onwerkbaar wordt, dan zit Bart Somers in 2009 weer aan de Vlaamse onderhandelingstafel, ofwel voor een rooms-blauwe regering, ofwel voor een voortzetting van de tripartite. En daar draait het voor een politieke partij in uiterste consequentie natuurlijk om: aan de macht komen, en aan de macht blijven.

woensdag, november 15, 2006

Geen tranen voor Mama Galledou

Eind vorige maand, aan het einde van de ramadan, staken groepjes «jongeren» in Marseille enkele bussen in brand, met in één daarvan de 26-jarige studente Mama Galledou uit Senegal. Zij raakte daarbij over meer dan 60% van haar lichaamsoppervlakte verband, en vocht een tijdje voor haar leven. Het valt echter op dat, aangezien haar aanvallers tot de «verkeerde» bevolkingsgroep behoren, er op het politieke toneel een oorverdovende stilte en sereniteit heerst. Verder dan een obligate veroordeling van de feiten zonder er al te veel zijn ziel in te leggen komt men niet en wil men blijkbaar ook niet echt gaan.

Tot nu toe werd er slechts één demonstratie gehouden als steunbetuiging aan de jonge vrouw, en die bracht zeggen en schrijven 250 mensen op de been, voornamelijk onderwijzers, vorsers en andere leden van de faculteit waar Mama Galledou studeerde. Men kan de vraag stellen hoe de zaken eruit zouden gezien hebben als niet «jongeren» verantwoordelijk waren geweest, maar men de schuld op één of andere manier in de schoenen van de politie had kunnen schuiven. Mijn vermoeden is eerder dat Frankrijk dan ettelijke nachten in lichterlaaie zou staan als protest tegen het racisme van de politie, en dat er ook in Brussel snel enkele auto's in brand zouden staan, doch uiteraard officieel zonder enig verband met de eventuele gebeurtenissen in Frankrijk.

In eerste instantie werden voor de feiten vijf minderjarigen aangehouden: Cédric en Ayoub, 15 jaar oud, en Eddy, Romuald en Amdjad, 17 jaar oud, terwijl maandag nog een zesde minderjarige van 16 jaar werd ondervraagd en aangehouden. Wat zo schrijnend is aan de hele zaak is dat ook hier weer zes totaal onschuldige lammetjes aangehouden werden. Volgens de familie van Ayoub had hij de laatste tijd wel twee bêtises uitgehaald, maar stond hij nu onder streng toezicht van zijn vader en was hij op het ogenblik van de feiten aan het chatten op het Internet. Eddy daarentegen had onlangs een moto-ongeval gehad en was gespalkt aan het rechterbeen. Zijn kameraden verklaarden aan Le Figaro dat ze daarom helemaal niet konden begrijpen hoe hij in het incident betrokken zou kunnen geweest zijn, maar het is wel merkwaardig dat de politie die spalk nog niet heeft kunnen opmerken.

Van de kant van de politie komt echter een heel ander verhaal. Volgens een bron van Libération, dicht betrokken bij het onderzoek, zouden de jongeren, ondanks hun jeugdige leeftijd, niet aan hun eerste ondervraging toe geweest zijn en daarom eerder moeilijk onder druk te zetten. Allemaal zouden ze bekend zijn bij de politie voor geweldplegingen, diefstallen en vandalenstreken, en sommigen van hen worden omschreven als «serie-bekogelaars van politiewagens» («serial caillasseurs de voitures de flics»). Voowaar een vrolijke bende dus.

De advocaten van de verdachten zien de zaken dan weer helemaal anders. Zij hebben in ieder geval de heersende sereniteit niet opgemerkt, en doen zelfs ronduit hun beklag over de «mediatieke vuurzee» («embrasement médiatique») die op het dossier zou wegen. Zeker, Minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy was even op bezoek in Marseille en eiste de strengste straffen voor de daders «ongeacht hun leeftijd», maar dat was het dan. Meer zelfs, die uitspraak werd prompt opgevolgd door een betoging van een vijftigtal jongeren met slogans als «Sarko, fais pas ta pub!!!» en «Stop à la Gestapo». In de ogen van sommigen is blijkbaar nu ook al het eenvoudige ondervragen en oppakken van misdadigers een Gestapo-techniek geworden.

Maar misschien is voor hen al het simpele feit dat er überhaupt zoiets als een politie bestaat en dat die ook in hun wijk optreedt al een brug te ver. Bernard Coume, vertegenwoordiger van de politievakbond Alliance pour les Bouches-du-Rhône, schetst het volgende beeld van de situatie in Marseille:
In 1996 telde het departement 6.700 agenten die 40,5 uren per week werkten. In 2006 blijven er daarvan nog slechts 4.000 over die 35 uur doen. De realiteit in het departement is dat er sedert 1 augustus 24 agenten gewond zijn geraakt, meer dan 40 politiewagens bekogeld of volledig vernietigd werden door het vuur, daarvan één legerwagen van de veiligheidspolitie CRS, dat er schoten gelost werden op een politiewagen van de hulpdiensten in het 3de arrondissement van Marseille, en Molotov-cocktails geworpen werden naar het politiecommissariaat van Vitrolles…
Van een vuurzee is er dus wel degelijk sprake, maar niet zoals de advocaten het bedoelden. Op het Internet is er in ieder geval niet veel van te merken: veel meer dan een tiental artikels per krant zijn er over de zaak niet te vinden, en de journalisten schijnen niet echt uit te blinken door ijver om bijvoorbeeld alle mogelijke presidentskandidaten eens uit te vragen wat zij nu van deze zaak vinden. Laat staan dat organisaties, die er anders wel als de kippen bij zijn om één en ander in de juiste richting te duiden en uitgebreid van achtergrondinformatie te voorzien, zich nu opvallend koest houden, en bijvoorbeeld helemaal niet oproepen tot massale betogingen om het ongenoegen van de bevolking te laten blijken en niet in het minst om de democratie nog maar eens te redden. Niets van dat alles.

Mama Galledou had duidelijk het ongeluk dat zij verbrand raakte in een bus door een Molotov-cocktail die uit de verkeerde hoek kwam, en veel meer dan het absolute minimum minimorum qua berichtgeving zal er dus echt niet afkunnen. Gegeven de huidige omstandigheden en de ervaringen van verleden jaar toen Nicolas Sarkozy het naar aanleiding van de rellen in Parijs over racaille (uitschot) had, is dat waarschijnlijk nog het beste ook, om meer en erger te voorkomen. Aan de lezer om daar verdere conclusies uit te trekken…

zondag, november 12, 2006

De Stemmenkampioen volhardt in de boosheid

Begin deze week publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten van de maandelijkse peiling voor oktober. Opvallend: ondanks de verkiezingsuitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober blijft De Stemmenkampioen volharden in de boosheid en kent het Vlaams Belang een relatief hoge score toe, VLD-Vivant een relatief lage.

De prognose van De Stemmenkampioen voor het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA zat zeer dicht in de buurt van de uitslag van 8 oktober, en in de nieuwe peiling blijft CD&V-N-VA op hetzelfde niveau hangen. Voor het Vlaams Belang zijn de zaken echter helemaal anders: de partij zit bij De Stemmenkampioen bijna zes procent hoger dan bij de provincieraadsverkiezingen. Dat betekent dat De Stemmenkampioen in de boosheid blijft volharden wat het Vlaams Belang betreft, ook al is dat hoge niveau van het Vlaams Belang één van de grootste punten van kritiek geweest op deze peiler, zowel voor als na de provincieraadsverkiezingen.

Zoals het Vlaams Belang overschat werd door De Stemmenkampioen, werd de VLD onderschat met bijna vijf procent. Ook hier blijft De Stemmenkampioen op zijn standpunt, en geeft de VLD een score van amper iets meer dan 14%, het andere punt van kritiek van de meeste critici. Merk op dat de peiling van De Stemmenkampioen uitgevoerd werd vóór Bart Somers de revolutie uitriep bij de VLD. Ook sp.a-SPIRIT werd onderschat bij de verkiezingen in oktober, maar daar bleef De Stemmenkampioen wel binnen de foutenmarge. Voor dat kartel tekent De Stemmenkampioen geen verschil op vergeleken met de tweede peiling van september.

Tot slot Groen!. Die partij haalde bij de verkiezingen van 8 oktober exact dezelfde uitslag als op 13 juni 2004. Bij De Stemmenkampioen zit de aanhang van Groen! echter al een hele tijd in een duidelijk dalende trend, en ook hier houdt De Stemmenkampioen voet bij stuk. De partij zit daarmee voorlopig nog net boven de 6% volgens deze peiler, geen al te comfortabel niveau.

Wat moeten we van deze peiling denken? De wedstrijd van Politiek.Net toonde aan dat deelnemers veel meer vertrouwen hadden in De Stemmenkampioen dan in welke andere peiler dan ook. Op de avond van 8 oktober bleek echter dat de laatste peiling er voor het Vlaams Belang en de VLD mijlenver ernaast zat. De verklaring is dat De Stemmenkampioen ervoor kiest voor de prognoses van de federale verkiezingen zich niet te laten beïnvloeden door de resultaten van de voorbije provincieraadsverkiezingen. Dat zou ook de verklaring moeten zijn waarom De Stemmenkampioen er voor het Vlaams Belang en de VLD zo ver naast zat op 8 oktober. Dat is natuurlijk een legitiem standpunt voor een peiler, maar over ten laatste een half jaar zal blijken in hoeverre dat ook werkelijk klopt.