zondag, januari 30, 2005

VLD en samenwerking met het Vlaams Belang

In de soap rond Hugo Coveliers doet ook Karel de Gucht zijn duit in het zakje. Probleem is dat zijn duit onzuiver geslagen werd.

Allereerst: het is pijnlijk te moeten vaststellen dat wanneer Hugo Coveliers stelt dat zijn programma dichter bij dat van het Vlaams Belang staat dan dat van de sp.a, daar blijkbaar nogal wat misbaar rond gemaakt moet worden door de top van de VLD. Wat het sociaal-ekonomische betreft, is het een feit dat de voorzitter van de sp.a regelmatig op bedevaart gaat naar Cuba, niet bepaald een lichtend voorbeeld van wat dan ook, laat staan een liberale of democratische staat, terwijl mandatarissen van de partij hun positie gebruiken/misbruiken om het communistische régime te voorzien van PCs, bussen en ziekenwagens. Verder komt de sp.a regelmatig met voorstellen aandraven die compleet indruisen tegen de vrije-marktprincipes — indien ze het al niet opzettelijk doen, dan uit totale onkunde. Alleen al daarom zou het een vanzelfsprekendheid moeten zijn dat de liberalen dichter bij het Vlaams Belang staan dan bij de sp.a.

Verder pretendeert de VLD een Vlaamse partij te zijn, en was dat ook toen ze nog in de oppositie zat. De partij is echter op dat vlak volledig overgeleverd aan Guy Verhofstadt, die om zijn post van Eerste Minister te behouden genoodzaakt is regelmatig schandknecht te spelen voor de PS van Elio di Rupo, zoals bijvoorbeeld blijkt in de klucht rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat neemt niet weg dat de partij aan de basis eerder Vlaamsgezind is, onder meer als gevolg van het opnemen van nogal wat figuren uit de voormalige Volksunie, niettegenstaande er ook zogenaamde «diepblauwe belgicistische» tendenzen aanwezig blijven uit de tijd van de PVV, met Herman Decroo als typevoorbeeld. Op het communautaire vlak kan men toch stellen de VLD dichter bij het Vlaams Belang staat dan bij de sp.a, toch wat de basis betreft.

Nu meent dus Karel de Gucht Hugo Coveliers geluk te moeten toewensen «in zijn verdere leven bij extreem-rechts». Ik herinner me vaag dat De Gucht nog niet eens zo lang geleden zijn voorzitterschap van de partij kwijt is gespeeld omdat hij de fout begin een bepaald partijstandpunt te verdedigen. Sommigen zouden zeggen, een extreem-rechts partijstandpunt. Wanneer Hugo Coveliers nu dus ook de liberale principes wil verdedigen in die mate dat hij er zijn partijlidmaatschap bij kwijtspeelt, hoeft het dus niet te verbazen dat ex-stroper De Gucht de beste boswachter wil spelen.

Erger is het dat De Gucht, op zijn élan doorgaand, zegt dat hij ervan overtuigd blijft dat er bij de basis geen weestand zou zijn tegen het partijstandpunt dat de VLD niet met het Vlaams Belang zal samenwerken. Naar mijn bescheiden mening staat dat toch in schril contrast tot de uitslag van de recente voorzittersverkiezingen bij de VLD, waar een kandidaat die samenwerking met het Vlaams Belang niet alleen wil toelaten, maar het zelfs bepleit, een goede veertig procent van de stemmen wist te behalen. Me dunkt dat alvast die veertig procent het niet eens is met het partijstandpunt, en als die veertig procent een verwaarloosbare minderheid is, dan is de huidige voorzitter verkozen met met minder dan tien procent meer dan een verwaarloosbare minderheid.

Het zit niet goed bij de VLD. Bij de laatste verkiezingen verloor de partij een kwart van haar kiezers, en sindsdien is de discussie over samenwerking met het Vlaams Belang een ware splijtzwam geworden. Terwijl de top de wereld en misschien vooral zichzelf ervan probeert te overtuigen dat samenwerking met het Vlaams Belang niet wenselijk is, stemt veertig procent van de leden voor een kandidaat die samenwerking bepleit, terwijl acht gemeentelijke afdelingenmet de partij aan het onderhandelen slaan. Als dit zo blijft voortduren, heb ik zo een vermoeden dat men ook bij de volgende verkiezingen niet veel champagne zal moeten inslaan in de Melsenstraat.

Vlaamse vervuiling

Didier Reynders (MR) meent dat de CD&V «vervuild door separatisten» is. Zelfs het Vlaams Belang slaagt erin de christen-democratische partij te besmetten, en dat dus ondanks het beruchte cordon sanitaire.

Letterlijk zei Didier Reynders het volgende in het RTBf-programma Mise au Point:
Dans la famille sociale-chrétienne, ce qui se passe en Flandre, c'est une pollution par les séparatistes de la N-VA, et au-delà, par le Vlaams Belang
Het bewijs hiervoor is het stemgedrag van die partij, die als enige democratische partij weigerde de liberticidewet goed te keuren.

De vraag is echter of Didier Reynders eigenlijk wel zo goed geplaatst is om kritiek te leveren op de CD&V en de separatische vervuiling ervan. Reynders is immers ook voorzitter van de MR, waartoe de communautaire scherpslijpers van het FDF behoren. Ter herinnering, het FDF vraagt, neen eist, de uitbreiding van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest met de zes faciliteitengemeenten in de Rand. De partij wil ook dat de faciliteiten uitgebreid worden buiten de Zes — en niets doet vermoeden dat zij groot bezwaar zouden maken indien heel Halle-Vilvoorde meteen onder het Brusselse taalrégime zou gebracht worden.

Voor een goed begrip: Reynders heeft nog eens herhaald dat de Franstaligen geen vragende partij zijn, voor het geval daar twijfel over zou bestaan...

zaterdag, januari 29, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (14)

De N-VA stelt een nieuwe deadline voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde vast: de Kamercommissie Binnenlandse Zaken moet ten laatste begin maart het wetsvoorstel goedgekeuren. Ik weet eerlijk gezegd niet meer de hoeveelste deadline dit al is. Maar ook bij de CD&V wil men dat de splitsing er zo snel mogelijk komt, maar de deadline van half februari is wel al vergeten — alweer een halve maand tijdwinst voor de Franstaligen dus.

Indien de nieuwe deadline niet gehaald wordt, heeft de N-VA enkele dreigementen klaar, maar het is zeer de vraag of de Franstaligen hiervan onder de indruk zullen zijn:
  1. Stopzetting van elke medewerking met de federale en de andere regeringen in het kader van het Overlegcomité en de samenwerkingsakkoorden. Dit kan bijvoorbeeld betekenen dat als er een belangenconflict ontstaat, er geen overleg meer kan optreden om de problemen op te lossen. Feit is echter dat wanneer er belangenconflicten optreden, het gewoonlijk de federale regering is die haar boekje te buiten gaat. Bovendien is het zo dat sp.a en VLD in de federale regering aanwezig zijn, en op die manier toch aan het Overlegcomité deelnemen. Hoe groot de werkelijk dreiging van deze maatregel is weet ik dus niet.
  2. De Vlaamse regering moet haar bijkomende financiële verplichtingen in het kader van norm van de Hoge Raad voor Financiën herbekijken. Het gaat hier eigenlijk om de extra schuldafbouw die Vlaanderen doet, die ervoor zorgt dat België zijn begroting min of meer in evenwicht kan afsluiten. Het feit echter dat dat evenwicht dus enkel en alleen bestaat door de extra inspanningen die Vlaanderen doet, doet vermoeden dat het de Franstalige politici worst zal wezen of de begroting in evenwicht of met een tekort afsluit. Opnieuw kan men zich afvragen waar de dreiging schuilt.
Het is daarom interessanter om te zien wat er niet gebruikt wordt als dreigement: een crisis in de Vlaamse regering, iets waar Luc van den Brande enkele weken geleden nog mee dreigde. Betekent dit dat het gevaar voor een crisis geweken is? Of hebben N-VA en CD&V niet alleen beslist dat de deadline nog maar eens met een paar weken opgeschoven wordt, maar ook dat de eventuele gevolgen van een niet-splitsing afgezwakt werden? De uitspraak van Kris Peeters laat in ieder geval ruimte voor enige interpretatie:
Als er in maart geen oplossing is, dan is elke geloofwaardigheid dat ze er ooit komt verloren. Het is zoals een marathon lopen: op een bepaald moment kan je tussentijd zo slecht zijn, dat het absoluut geen zin heeft om verder te lopen.
Heeft de marathon van Kris Peeters betrekking op de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, of op de Vlaamse regering? Ik hoop dat er voor de CD&V toch meer op het spel staat dan geloofwaardigheid alleen.

vrijdag, januari 28, 2005

«Wallen buiten»

Kapingamarangi wijst op een artikel in La Dernière Heure met een nogal merkwaardige titel.

«Wallen buiten» dus. Je kan er vrolijk over doen, maar op zich is het eigenlijk een ernstige zaak. België wordt in sommige kringen nog wel eens aangeprezen als een multi-culturele staat, met een kruisbestuiving tussen het Germaanse en het Romaanse deel als de «meerwaarde» van die staat. In de praktijk gaat het echter vooral om een geldelijke bestuiving van Noord naar Zuid, terwijl de culturele bestuiving vrijwel uitsluitend in de andere richting gaat. Vlamingen leren, net zoals de Walen, Frans op school, maar Franstalige journalisten kunnen letterlijk nog geen twee woorden Nederlands schrijven zonder dat er een joekel van een spellingsfout tussenstaat. Als men de prestatie van La Dernière Heure nog een spellingsfout kan noemen.

Belarus als schurkenstaat

De Standaard publiceert vandaag een opiniestuk van Aleksandr Skorobogatov, met kritiek op de uitspraak van Condoleezza Rice dat Belarus (Wit-Rusland) een schurkenstaat zou zijn. Intellectueel eerlijk is de man niet bepaald, en het is jammer te moeten vaststellen dat De Standaard blijkbaar zowat alles publiceert als het maar anti-amerikaanse kritiek bevat.

Skorobogatov verdraait de uitspraak van Condoleezza Rice compleet. De kritiek van Rice is uiteraard gericht op Loekasjenko, niet op het Witrussische volk, dat inderdaad historisch gezien absoluut niets te verwijten valt, integendeel zelfs. Velen zouden zelfs zeggen dat het precies daarom extra tragisch is dat Belarus op dit ogenblik geplaagd zit met het régime van Loekasjenko. Skorobogatov geeft trouwens zelf toe, ook al is het irriterend schoorvoetend, dat de kwalificatie «schurk» op Loekasjenko wel degelijk van toepassing is.

De kat komt echter op de koord halverwege het opiniestuk, met alle klassieke anti-amerikaanse ingrediënten die tegenwoordig zo populair zijn. President George W. Bush is dom en leugenachtig. Hij wordt «door de grote meerderheid van de Europeanen beschouwd als net iets te achterlijk voor een mens in zijn positie». En natuurlijk dat de eerste verkiezing van Bush niet eerlijk verlopen zou zijn. Wat dat laatste betreft, het is pijnlijk vast te stellen dat links er na meer dan vier jaar nog steeds niet over is dat Al Gore in de herfst van 2000 de verkiezingen verloor. De kiezers die George W. Bush er na zijn eerste regeerperiode bijwon zullen er lak aan hebben.

Hoe dan ook doen de intelligentie van president George W. Bush (of het vermeende gebrek eraan) of het verloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2000 weinig ter zake in een opiniestuk dat reageert op de uitspaken van Rice aan het adres van Loekasjenko. Erger is dat de schrijver de ronduit emotionele toer opgaat («Medelijden met het lijden»), en op meerder plaatsen suggereert dat de uitspraken van Rice een nieuw hoofdstuk inluiden («deze nieuwe schurkenstaat», «binnenkort [...] een nieuwbakken wereldwijde paria»). Belarus is nochtans reeds lang een paria, en bijvoorbeeld het enige Europese land (naast de mini-staten Vatikaanstad en Monaco) dat geen lid is van de Raad van Europa. Bovendien is Loekasjenko officieel niet meer welkom in de Europese Unie en zal daarom geen visum uitgereikt krijgen.

Ronduit ergerlijk is de suggestie dat er dra ook precisiebombardementen zullen volgen, terwijl de neoconservatieven (zij weer!) de oppositie aan het «op- (en af-)richten» zijn. Het klinkt als een echo van de kritiek op de oranje revolutie in de Oekraïne en de rozenrevolutie in Georgië, alleen laat mijn geheugen me in de steek wat de precisiebombardementen in die twee landen betreft. Bovendien mogen de Verenigde Staten zich niet inmengen in Belarus omdat het land noch over grondstoffen beschikt, noch strategisch gelegen is. Makkelijk zat natuurlijk: beschikt een land over grondstoffen, krijgen de Verenigde Staten bakken kritiek over zich omdat het hen eigenlijk om de grondstoffen te doen is, niet de bevolking. Heeft een land een strategische ligging, dan gaat het natuurlijk uitsluitend daarover. En heeft een land noch grondstoffen, noch een strategische ligging, tja, dan is het precies dáárom dat de Verenigde Staten zich vooral niet mogen komen inmengen. Primair anti-amerikanisme heet zoiets. Feit is echter dat in grote mate precies dankzij die dekselse Amerikaanse neoconservatieven (tweemaal fout dus), waar Skorobogatov zo een afkeer van heeft, Joesjtsjenko vandaag president is in de Oekraïne, en Saakasjvili in Georgië. Het zegt veel over Skorobogatov dat hij, vanuit Antwerpen natuurlijk, nog liever Loekasjenko in Minsk aan de macht laat blijven dan dat de neoconservatieven er een democratische verkiezing zouden forceren.

woensdag, januari 26, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (13)

sp.a en VLD verbraken vandaag het Vlaamse regeerakkoord door de bespreking van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met een maand uit te stellen. Van onverwijld is dus geen sprake meer. De bal ligt daarmee nu in het kamp van de CD&V, die zal moeten laten zien of haar dreiging met een crisis in de Vlaamse regering gemeend was of niet.

In de kamercommissie Binnenlandse Zaken werd vandaag besloten om de bespreking van de splitsing met een maand uit te stellen. Het scenario dat Johan Vande Lanotte schetst heeft een verkennende rond die tot 20 februari zal duren, waarna de bespreking zullen starten, na nog eens een week pauze omwille van het bezoek van een «buitenlands staatshoofd» (i.e. George W. Bush — hoeft het te verbazen dat Vanden Lanotte zijn naam niet eens over zijn lippen krijgt terwijl de sp.a wel hand- en spandiensten levert aan het communistische régime van Castro?). «Onverwijld» kan men zo een procedure niet noemen, en dus schenden de sp.a en de VLD hiermee het Vlaamse regeringsakkoord ontegensprekelijk.

Overigens is de voorstelling van zaken die Vande Lanotte gisteren voor de VRT gaf misleidend en eigenlijk ronduit stuitend:
Als ik Van Rompuy goed begrijp, zegt hij: Ik krijg iets niet van de Walen en dus blaas ik de Vlaamse regering op.
Het probleem is namelijk niet dat de Walen iets moeten «geven» aan de Vlamingen, maar dat sp.a en VLD weigeren te nemen wat ze in het Vlaamse regeringsakkoord beloofd hebben te zullen nemen. Hierbij is het interessant eens een vergelijking te maken met de Franstalige houding: cdH en Ecolo hoeven niet eens met een crisis binnen de Waalse of Franstalige regering te dreigen om de PS tot een harde houding te dwingen, en de Franstaligen bekwamen vandaag dan ook tijdswinst van minstens een maand, of alweer een veldslag gewonnen.

Hoe dan ook is het nu vrijwel zeker dat tegen midden februari nog geen resultaten te zien zullen zijn, een einddatum die twee weken geleden nog door Luc van den Brande werd genoemd om tot een oplossing te komen. Het is nu dus wachten op de reactie van de CD&V, maar het verontrustend dat de CD&V in een eerste reactie de crisis minimaliseert. Bij N-VA is er daarentegen wel sprake van een crisissfeer, maar herinner dat de N-VA niet nodig is voor een Vlaamse meerderheid, en dat een ontslag van Geert Bourgeois de Vlaamse regering niet in gevaar kan brengen. Groter probleem is dat N-VA hiermee het kartel met de CD&V op het spel zet als de CD&V ervoor kiest in de Vlaamse regering te blijven, iets waar waarschijnlijk noch N-VA noch CD&V mee gediend zijn in het licht van de volgende verkiezingen.

Geen Franstalige toestemming nodig voor onafhanklijkheid

Carl Devos, politicoloog aan de Universiteit Gent, maakt in een opiniestuk in De Standaard vandaag een fout waarvoor iemand in de eerste kandidatuur ongetwijfeld gebuisd zou worden.

De politicoloog argumenteert in zijn opiniestuk tegen wat hij een meerderheidslogica noemt in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde. Hij haalt echter zelf zijn betoog grondig onderuit door het volgende te schrijven:
Zelfs de onafhankelijkheid van Vlaanderen heeft de toestemming van Franstaligen nodig.
Dit is natuurlijk totaal fout. Ten eerste hebben de Vlamingen in de federale Kamer en Senaat de meerderheid, zij het geen twee-derde meerderheid. Bovendien bestaat er zoiets als het internationaal erkende zelfbeschikkingsrecht der volkeren, wat in België concreet betekent dat als het Vlaamse Parlement de onafhankelijkheid zou uitroepen —liever vandaag nog dan morgen— Vlaanderen onafhankelijk is, punt, aan de lijn. De Franstaligen kunnen op geen enkele wijze een Vlaamse onafhankelijkheid verhinderen. Ook omgekeerd dienen de Franstaligen geen Vlaamse toestemming te vragen om de onafhankelijkheid uitroepen. Geen zinnig mens zou trouwens durven beweren dat een Vlaams veto Waalse onafhankelijkheid zou kunnen tegenhouden.

Ook concrete voorbeelden uit het verleden tonen aan dat Carl Devos ongelijk heeft. Toen Oost-Timor enkele jaren geleden onafhankelijk werd, gebeurde dit na een referendum in Oost-Timor, niet in heel Indonesië. De onafhankelijkheid van Kroatië en Slovenië werd bekomen en erkend ondanks de tegenstand van Servië. Ook de Balten bekwamen hun onafhankelijkheid tegen de zin van Moskou in. En Noorwegen brak honderd jaar geleden uit de personele unie met Zweden na een referendum in Noorwegen, niet in Noorwegen-Zweden.

Ik kan me overigens niet voorstellen dat Carl Devos niet beter zou weten. De vraag is dus waarom hij zulke klinkklare onzin schrijft.

zondag, januari 23, 2005

SPIRIT: Voor volksraadpleging, ma non troppo!

SPIRIT is in principe voorstander van een volksraadpleging over de Europese Grondwet, maar vandaag trekt ze toch haar steun in. Bij monde van voorzitter Geert Lambert geeft de partij toe dat ze het allemaal «een beetje verkeerd ingeschat hadden».

Eigenlijk is ook dit weer een goede illustratie van hoe het vandaag de dag fundamenteel verkeerd zit met de «democratie» in Vlaanderen. SPIRIT trekt haar steun voor een volksraadpleging in omdat ze vreest dat een andere partij, met name het Vlaams Belang, de volksraadpleging over de Europese Grondwet zou kapen om te ageren tegen de toetreding van Turkije. Van een partij die zichzelf «radicaal democratisch» noemt zou je toch een andere reactie mogen verwachten, namelijk dat ze zou pleiten voor een tweede volksraadpleging, één die handelt over de Turkse toetreding, zodat de volksraadpleging over de Europese Grondwet door die kwestie niet verstoord zou worden. Dat de partij dat niet doet toont aan dat de partij toch niet zo radicaal democratisch is als ze zich wil voordoen.

Het probleem is immers dat er een redelijk grote kans bestaat, om niet te zeggen dat het vrijwel zeker is, dat een volksraadpleging over de Turkse toetreding op een Neen zou uitdraaien. En SPIRIT is daar niet mee gediend, want de partij is voorstander van Turks lidmaatschap. Dus geen volksraadpleging over de Turkse toetreding, en daarmee dan ook maar geen volksraadpleging over de Europese Grondwet. Nood breekt immers wet: volksraadplegingen zijn in de theorie wel mooi, maar in de praktijk wil de partij natuurlijk wel verkeerde uitslagen vermijden, of zoals Geert Lambert het zelf verwoordt:
[I]k wil ook mijn ideeën niet laten verkrachten door het Vlaams Belang.
Als je niet in het stemhokje kan winnen, schaf dan dus maar het stemhokje af, een bijzonder creatieve invulling van het begrip «radicaal democratisch»!

Overigens is het niet uitgesloten dat de campagne van het Vlaams Belang niet de enige reden was waarom SPIRIT de steun intrekt. De socialistische partijen, met de PS op kop, zijn immers absoluut tegen een volksraadpleging. Echt bevordelijk voor de verstandhouding binnen het progressieve sp.a-SPIRIT-kartel zal de houding van de SPIRIT dus wel niet geweest zijn, ook al is er «geen overleg gepleegd». Ondertussen is de VLD «zwaar teleurgesteld», al heb ik zo een zwak vermoeden dat er in Gent nog iemand opgelucht zal reageren...

vrijdag, januari 21, 2005

België voor of tegen EU-Grondwet?

Thierry Giet, fractieleider van de PS in de Kamer, noemt een volksraadpleging over de Grondwet van de Europese Unie een «slecht» idee. Het is niet de eerste keer dat de PS zich tegen een volksraadpleging uitspreekt, en de reden waarom de PS tegen is, is gekend. Ondertussen is het de vraag hoe de uitslag van zo een volksraadpleging er zou kunnen uitzien indien er daadwerkelijk één georganizeerd zou worden.

Kompas startte verleden maand een opiniepeiling over hoe men zou stemmen indien er een volksraadpleging gehouden zou worden, en het resultaat ervan is dat een grote meerderheid van de deelnemers tegen zou stemmen. Die uitslag is evenwel in tegenspraak met de halfjaarlijkse opiniepeiling die de Europese Commissie organizeert, want in die opiniepeiling verklaarde 81 procent van de Belgen voor een Europese grondwet te zijn. De twee vragen zijn echter niet helemaal dezelfde: Kompas peilt immers naar de stemgedrag in het geval van een volksraadpleging over de Europese Grondwet, terwijl de Europese Commissie vroeg of men vond dat de Europese Unie een Grondwet moest aannemen. Het zou interessant zijn als hierover meerdere opiniepeilingen gevoerd zouden worden.

Maar als het subtiele verschil in vraagstelling in de twee opiniepeilingen de oorzaak van het verschil in uitslag is, is het meteen ook begrijpelijk waarom Guy Verhofstadt afkerig is van een volksraadpleging. Lang vervlogen is reeds de tijd dat Verhofstadt de grootste pleitbezorger in België was van de burgerdemocratie, waarbij de burger betrokken zou worden bij het bestuur onder meer door veelvuldige referenda. Als een volksraadpleging in België zou uitdraaien op een meerderheid van Nee-stemmers, is er in principe niets aan de hand omdat volksraadplegingen niet bindend zijn. Maar men kan zich voorstellen dat het gezichtsverlies voor de Eerste Minister van het land dat pretendeert gastland te zijn voor de hoofdstad van Europa enorm zou zijn. Zou de angst van Verhofstadt ingegeven zijn door zijn wantrouwen tegenover de resultaten van de halfjaarlijkse opiniepeilingen van de Europese Commissie, of zou hij in dit dossier de gevangene van de PS zijn, zoals ook al het geval was voor het migrantenstemrecht? Of is het een combinatie van beide?

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (12)

Na zeven maanden lijkt er eindelijk wat schot te komen in de soap rond de onverwijlde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Volgende woensdag moet men in de commissie in de Kamer de bespreking van de wetsvoorstellen aanvatten, maar de PS dreigt er nu mee bij monde van fractievoorzitter Thierry Giet de zaal te verlaten indien dat ook werkelijk gebeurt. De Franstaligen partijen steunen hem eensgezind.

De CD&V kondigde woensdag al aan dat ze Luc van den Brande zal afvaardigen naar de beruchte werkgroep, opgericht door de Interministeriële Conferentie. Wat hij daar precies zal doen is eerder onduidelijk, want onderhandeld zal er in die werkgroep niet worden gedaan, aldus CD&V en N-VA. Belangrijker is dat de bespreking van de wetsvoorstellen op de agenda geplaatst is in de Kamercommissie, en dat de besprekingen volgende woensdag dus zullen beginnen.

Ondertussen zijn het de Franstalige partijen die nu de temperatuur in het dossier doen stijgen, en de PS dreigt er zelfs mee de zaal te verlaten indien de besprekingen daadwerkelijk aangevat worden. De andere Franstalige partijen keuren deze werkwijze niet af, maar vinden integendeel dat de PS zich eindelijk weer op één lijn bevindt met de andere Franstalige partijen (die dus geen front vormen). De analyse van de cdH over wat zich tegenwoordig tussen de regeringspartijen afspeelt is trouwens bijzonder interessant:
[Le cdH] ne peut que constater une fois encore l'absence de capacité de leadership et d'arbitrage du premier ministre, et l'absence totale de cohérence au sein du gouvernement fédéral incapable de se mettre d'accord entre partenaires francophones et néerlandophones et même entre ministres des Affaires institutionnelles sur une simple méthode de travail et sur le lieu de ce travail. Cela en dit long sur l'état de paralysie et de blocage complet du gouvernement fédéral et l'impuissance du premier ministre.
Ook bij Ecolo heeft men zo zijn mening over de federale regering, voor zover die volgens hen nog bestaat. Gelukkig houdt men zich bij Groen! dan toch met belangrijkere zaken bezig.

Aanvulling: La Libre Belgique publiceerde net twee
scenario's, waarbij het eerste een goede schets bevat van de mogelijke procedurele wegen voor dit dossier. Let ook op het allerlaatste deeltje van het eerste scenario:
un élément arithmétique - des élections en 2005 conduiraient la législature fédérale jusqu'en 2009, ce qui ferait coller son terme avec celui des législatures régionales (le rejumelage des élections serait ainsi accompli, si on y tient toujours, avant de le formaliser...)

sp.a en Cuba

Zoals ook Skender opmerkt blijkt vandaag dat de sp.a het régime van Castro niet alleen met woorden maar ook met daden steunt. Waarbij het natuurlijk niet gaat over financiële steun rechtstreeks uit de eigen partijkas of portefeuille, maar materiële steun op kosten van de Vlaamse belastingbetaler.

Concreet gaat het over PC's, autobussen en ziekenwagens die door sp.a-politici geschonken worden aan het régime op Cuba, zo schrijft het Vlaams Belang in zijn persmededeling. De flauwe verdediging dat het materieel boekhoudkundig toch al afgeschreven was, houdt geen steek: er zijn genoeg landen in de wereld met een democratische bestuursvorm die onze steun zouden kunnen gebruiken. Het is dan ook totaal onzinnig, ja zelfs crimineel, dat Vlaanderen sluiks, «dankzij» socialistische politici, een communistisch régime ondersteunt en dus in het zadel houdt. Niet deze hulp is «goed voor de mensen» op Cuba, maar wel een einde aan de tirannie ginder.

Het régime van Castro is overigens, zoals gisteren reeds geschreven, niet alleen dodelijk, maar bengelt in de jaarlijkse lijst van Reporters zonder Grenzen ook steevast aan het einde van het rijtje landen (in 2002 eindigde Cuba op de 134ste plaats van de 139!). De kans is dan ook klein dat de Cubaanse overheid de PC's heimelijk gaat doorgeven aan onafhankelijke journalisten. Hoe dan ook kan men gemakkelijk vaststellen dat de Rechten van de Mens op Cuba weinig of niets voorstellen, maar uit het gedrag van de mandatarissen van de sp.a blijkt dat zij dat in hun beleidsdaden zonder problemen door de vingers kunnen zien. Volgens mij betekent dit dat de sp.a impliciet het EVRM schendt, en dus het gevaar loopt de federale partijdotatie te verliezen nu de liberticidewet gestemd is. Of zou dat laatste zich enkel in mijn fantasie afspelen?

donderdag, januari 20, 2005

Steve Stevaert en Cuba

De rubriek «Kreten en gefluister» van De Standaard weet vandaag te melden hoe Steve Stevaert reageert op de uitspraak van Condoleezza Rice dat Cuba een voorpost van de tirannie is.

Het is bekend dat Steve Stevaert graag op vakantie gaat in Cuba, en er als een vriend van het régime wordt beschouwd. Waar andere Europese parlementsleden riskeren op het vliegveld al teruggestuurd te worden omdat ze van plan waren dissidenten te ontmoeten, gaat Stevaert rustig op theevisite bij Castro zelf, zonder scrupules. Het hoeft dan eigenlijk ook niet te verwonderen dat Stevaert «ludiek» reageert op de uitspraak van Rice:
Ik begrijp volkomen de schrik van de Amerikaanse president. In Cuba krioelt het immers van de leden van Al-Qaeda, namelijk op Guantánamo Bay.
Over het communistische régime aldaar geen slecht woord dus. Je zal maar een dissident in Cuba zijn...

Ik neem aan dat het toevoegen van het ontkennen van de misdaden van communistische régimes aan de strafwet voorlopig nog niet «opportuun» is. En ik heb zo een vaag vermoeden dat andere partijen er nog niet van zouden moeten dromen om «ludiek» uit de hoek te komen over bijvoorbeeld het Chili van Pinochet, dat al bij al een ordegrootte minder moorddadig was. Maar één ding is dat de voorzitter van de socialistische partij zulke uitspraken doet, een andere zaak is dat hij blijkbaar niet de hele media op zijn nek krijgt omwille van zulke stuitende onzin.

maandag, januari 17, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (11)

Vandaag kwam de beruchte Interministeriële Conferentie samen. Het resultaat van het overleg: er wordt een nieuwe werkgroep opgericht, waar over meer dan alleen maar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde gesproken zal worden. Dat laatste is rechtstreeks in tegenspraak met de opdracht van de Interministeriële Conferentie, die opgericht werd naast het Forum precies om er enkel en alleen over Brussel-Halle-Vilvoorde te spreken.

De nieuwe werkgroep kan niet anders beschouwd worden dan als een maneuver om toch het dossier van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde aan andere zaken te koppelen. Patrick Dewael verklaarde zelf dat de werkgroep in een eerste fase (er volgen er dus meerdere) een inventaris moet opmaken van de problemen tussen Noord en Zuid. Concreet gaat het onder meer over de rondzendbrief-Peeters, de radiofrequenties en «de dode hand», maar de agenda is in principe nog open.

De werkgroep lijkt ook een ander doel te moeten dienen, namelijk het dossier vertragen. Patrick Dewael en Didier Reynders drukten immers de hoop uit dat de Commissie Binnenlandse Zaken van de Kamer de werkgroep de kans zou geven om tot resultaten te komen, of met andere woorden, dat die Commissie haar werkzaamheden zou staken tot de werkgroep tot een oplossing is gekomen — of niet is gekomen. Hoeveel fazen er precies nodig zullen zijn in die werkgroep viel niet onmiddellijk af te leiden, maar aan het tempo van de Interministeriële Conferentie te zien is het niet volkomen denkbeeldig dat de besprekingen in de nieuwe werkgroep maandenlang zouden kunnen blijven aanslepen. Over «onverwijld» spreken we dan allang niet meer.

Overigens legde Patrick Dewael er nog eens de nadruk op dat een oplossing onderhandeld moet zijn, of zoals het Vlaams Belang het noemt, het resultaat van een koehandel dus. De VLD blijft zich dus verzetten tegen het gebruik van de Vlaamse meerderheid in de Kamer.

Bij N-VA noch bij CD&V is men bepaald opgetogen over de oprichting van de werkgroep. Beiden partijen laten een deelname aan de werkgroep afhangen van de vorderingen in de Commisie Binnenlandse Zaken, wat natuurlijk in conflict is met de verklaringen van Patrick Dewael en Didier Reynders.

Het is nu wachten om te zien wat er zal gebeuren in de Commissie Binnenlandse Zaken van de Kamer. Zullen VLD en sp.a er openlijk breken met het Vlaamse regeerakkoord, en op die manier een vertrouwenscrisis uitlokken binnen de Vlaamse meerderheid? In dat geval zal het ook interessant zijn om te zien hoe CD&V en N-VA zullen reageren, en laten we ook SPIRIT niet vergeten.

zaterdag, januari 15, 2005

Franstaligen eisen uitbreiding Brussels Gewest

Gisteren kwamen PS, MR, cdH en Ecolo samen in de Kamer om er te beraadslagen over een gemeenschappelijk standpunt voor de institutionele onderhandelingen. Resultaat: de voorzitters van de vier partijen eisen de uitbreiding van het Brusselse Gewest als compensatie voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en de toepassing van de rondzendbrief-Peeters.

Allereerst: de Franstalige partijen ontkennen dat er sprake is van een Franstalig front, verwijzend naar het overleg tussen de Vlaamse partijen in verband met de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Het is natuurlijk maar hoe je het bekijkt, maar in tegenstelling tot de Vlamingen dreigen de Franstaligen intern niet met sancties tegen mekaar, zoals Dewael deed tegenover de burgemeesters van Halle-Vilvoorde.

Hoe dan ook, gedurende het overleg dat twee uur duurde zijn de Franstaligen overeengekomen de uitbreiding van het Brussels Gewest met de zes faciliteitengemeenten te eisen. Dit is volgens hen de enige manier om de rechten van de Franstaligen in de rand te kunnen bewaren indien Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst zou worden, en indien de rondzendbrief-Peeters onverkort toegepast zou worden. Zij maken zich ook kwaad over het feit dat de Vlamingen telkens met nieuwe eisen voor de dag komen telkens zij toegevingen hebben gedaan. De unitaire kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is zo volgens hen een compensatie voor de Franstalige toegeving om de zes faciliteitengemeente deel te laten uitmaken van het Vlaamse Gewest, en wanneer de compensatie verdwijnt, staat meteen ook de Franstalige toegeving ter discussie.

Ook de rondzendbrief-Peeters zou volgens de Franstaligen een inbreuk vormen op de persoonlijke rechten van de Franstaligen in de rand. Volgens de Raad van State is dat niet het geval, maar de Franstaligen weigeren met die uitspraak rekening te houden omdat ze gedaan is door de Nederlandse kamer ervan. Zij blijven van mening dat het moet volstaan om één keer voor de Franse taal te kiezen om vervolgens alle gepersonaliseerde brieven in het Frans te ontvangen. Nochtans vereist dit het opstellen van een lijst van inwoners die voor het Frans gekozen hebben, en dat is manifest onwettelijk, omdat het aanmaken van talenlijsten niet toegelaten is. De rondzendbrief-Peeters kan dus moeilijk als een nieuwe Vlaamse eis gekarakteriseerd worden.

Het lijkt erop dat het overleg tussen de Franstalige partijen niet bepaald van die aard is geweest om de besprekingen van volgende week te vergemakkelijken.

Fatma Pehlivan over de Moslimexecutieve

In een persmededeling doet Fatma Pehlivan (sp.a) haar beklag over de onkunde van de Moslimexecutieve. De Moslimexecutieve is nochtans niet de enige die ontgoochelt wat betreft de steun aan de slachtoffers van de tsoenami van 26 december 2004.

Fatma Pehlivan had de Moslimexecutieve opgeroepen om tijdens het Offerfeest van dit jaar de solidariteit met de minderbedeelden te schenken aan de slachtoffers van de tsoenami. De Moslimexecutieve besliste daar niet op in te gaan «wegens interne tegenstellingen», en Senator Pehlivan vraagt zich nu verbaasd af wat die interne tegenstellingen dan wel zouden kunnen zijn. Jammer genoeg is de Moslimexecutieve niet de enige die ontgoochelt. Wie het lijstje met de bijdragen van de verschillenden landen afgaat, zal merken dat het ver zoeken is voor men het eerste Arabische land tegenkomt, waarbij het dan nog niet altijd volledig van harte blijkt te zijn.

Een mogelijke verklaring is natuurlijk dat men in het Westen zo emotioneel reageert en zo gul is met bijdragen omdat een populair vakantiegebied getroffen werd, een gebied waar nogal wat mensen dus ook een persoonlijke band mee hebben. Weinig mensen zijn al in Darfoer of Bam (Iran) geweest, terwijl men nu op TV het strand, het hotel of een bar waar men misschien zelf ooit nog geweest is letterlijk in de golven heeft zien verdwijnen. Maar anderzijds was toch ook een groot deel van de slachtoffers moslim. Blijkbaar heeft men er in de regeringskringen van de Arabische landen geen enkel probleem mee dat het christelijke (nou ja) Westen een veel grotere bijdrage aan de heropbouw van de getroffen streken in Zuid- en Zuid-Oost-Azië levert dan de Arabische wereld, moslim of niet.

donderdag, januari 13, 2005

Geldt rondzendbrief-Peeters niet voor Dewael?

In de rubriek Leeswijzer beweert De Standaard dat de rondzendbrief-Peeters onder andere geldt voor de oproepingsbrieven voor de verkiezingen. Volgens kamerlid Eric Libert (FDF) in Le Soir zou Patrick Dewael in de Kamer verteld hebben dat dit alvast niet het geval is voor de federale verkiezingen.

De rondzendbrief-Peeters is van toepassing op alle gepersonaliseerde documenten die de gemeenten uitzenden, en de oproepingsbrieven vallen daar dus ook onder. Eric Libert beweert echter in Le Soir het volgende:
Répondant à l'une de mes questions, M. Dewael a indiqué que l'emploi des langues en matière électorale resterait de la compétence fédérale et ne passera donc pas sous celle de la Région flamande en 2007, comme M. Keulen l'affirme.
Indien dit klopt, staat Patrick Dewael met die bewering inderdaad lijnrecht tegenover Marino Keulen, en wordt het tijd dat de twee partijgenoten eens met mekaar gaan praten.

Het is misschien goed eraan te herinneren dat Patrick Dewael er niet voor terugdeinsde om begin 2004 de burgemeesters van Halle-Vilvoorde te bedreigen met harde sancties indien ze hun boycot van de Europese verkiezingen daadwerkelijk zouden uitvoeren.

woensdag, januari 12, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (10)

Vandaag was het blijkbaar de beurt aan de CD&V om allerlei verklaringen af te leggen over Brussel-Halle-Vilvoorde. Maar liefst drie mandatarissen kwamen aan het woord: burgemeester Michel Doomst uit Gooik, Vlaams minister-president Yves Leterme en de fractievoorzitter in het Vlaams Parlement, Luc van den Brande. Helemaal gelijklopend waren de verklaringen van de drie CD&V'ers jammer genoeg niet.

Volgens Yves Leterme zit de splitsing voorlopig nog steeds op schema, want volgens hem betekent «onverwijld» «zonder uitstel om uitstel». En daar is voolopig dus nog geen sprake van. Dat hangt er natuurlijk vanaf hoe je het bekijkt. In zekere zin heeft hij gelijk dat je maar beter niet over één nacht ijs gaat, maar anderzijds moet de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde na maar liefst zeven maanden voorbereidingstijd één van best onderbouwde beslissingen uit de hele Belgische geschiedenis zijn. En vermoedelijk kunnen er zonder problemen nog maanden aan de splitsingssoap toegevoegd worden terwijl men kan blijven beweren dat er nog geen sprake is van uitstel om omstel. Na veertig jaar wachten kan het geduld van de Vlamingen blijkbaar alleen maar groter geworden zijn, lijkt hij wel te redeneren.

Zijn partijgenoot uit Gooik, burgemeester Michel Doomst dus, stelt wel een termijn: volgens hem moet de splitsing er komen vóór Pasen. En de eigen fractievoorzitter in het Vlaams Parlement wil het nóg sneller zien gaan: Luc van den Brande wil resultaten zien tegen half februari, over goed een maand dus. Indien de splitsing dan nog niet doorgevoerd is, dreigt hij ermee het vertrouwen in de VLD en de sp.a op te zeggen. Hij verzuimt echter erbij te zeggen wat dat concreet betekent, al weet hij wel wat het niét betekent: geen Vlaams regeringswissel met een nieuwe coalitie van CD&V, N-VA en Vlaams Belang. Veel andere mogelijkheden zijn er echter niet. De Vlaamse regering kan immers niet vallen zonder dat er een alternatieve coalitie voorhanden is die een constructieve motie van wantrouwen stemt. En Vlaamse verkiezingen zijn dan weer uitgesloten omdat de regionale parlementen in België hun legislatuur, tot 2009 dus, moeten uitdoen.

Wat zijn dan de mogelijkheden? Een CD&V-N-VA-minderheidskabinet is ook mogelijk, gedoogd door het Vlaams Belang. Als dat al politiek haalbaar zou zijn voor de CD&V en de N-VA, is het nog maar de vraag hoe de partij de volgende verkiezingen zal kunnen overleven. Geplukt langs links én langs rechts zou van het Vlaams Kartel dan wel eens een bijzonder mager kieken kunnen overblijven. Een minderheidskabinet gedoogd door VLD en sp.a lijkt dan ook weer een merkwaardige oplossing als de CD&V net het vertrouwen in de VLD en de sp.a heeft verloren. Een «ontslagnemend» kabinet dat alleen nog maar de lopende zaken afhandelt de komende vier jaar is ook maar weinig aanlokkelijk.

Rest dus nog een soort symbolische stemming in het Vlaams parlement waarin CD&V, N-VA en SPIRIT (gesteund door het Vlaams Belang) vaststellen dat VLD en sp.a hun beloftes uit het regeerakkoord niet nakomen, waarmee de kous dan af is omdat men nu eenmaal niet anders «kan» — in het belang van de Vlaamse bevolking uiteraard. Een oplossing waar misschien iedereen nog tevreden mee kan zijn: het Vlaams Belang kan het verraad van CD&V aanklagen, CD&V en N-VA kunnen zeggen dat ze hun best hebben gedaan, maar dat het de schuld van VLD en sp.a is dat de splitsing er niet gekomen is, VLD en sp.a blijven mooi in de federale regering, en de Franstaligen halen hun slag thuis. Of toch niet iedereen, want N-VA zit dan met een levensgroot probleem tegenover de achterban als ze zich niet terugtrekt uit de Vlaamse regering (en daarmee meteen ook het Vlaams Kartel).

Mijn persoonlijke voorspelling? Tegen 15 februari gebeurt er niets, en daarna ook niet. Een voorspelling die overigens al zeven maand stand houdt. Al weet je natuurlijk nooit wat de dag van morgen brengt.

dinsdag, januari 11, 2005

Actie N-VA absoluut succes

De actie van N-VA van verleden week kan alleen maar een succes genoemd worden. Niet alleen noemde Marc Reynebeau de actie «onnozel», bovendien greep de «brutaliteit» van Bart de Wever Bert Anciaux naar de keel. Kon men zich bij de N-VA nog betere reacties wensen? Meest interessant is nog vast te stellen dat noch Marc Reynebeau noch Bert Anciaux met enig redelijk argument naar voren kunnen komen.

Het Vlaams Belang noemde de actie een stunt, maar to oppose is tot nader order nog steeds de belangrijkste opgave van een oppositiepartij, al wil ik niet uitsluiten dat enige jaloersheid op het Madouplein meegespeeld kan hebben bij het opstellen van de persmededeling.

Erger is het gesteld op de weblog van Bert Anciaux. Hij vraagt zich af hoe wij Vlamingen ons zouden voelen in de omgekeerde situatie, of zoals hij zelf schrijft:
Ik vraag me echt wel eens af hoe wij Vlamingen zouden reageren als we in dezelfde situatie zouden verkeren als Wallonië. Wanneer er bij ons zoveel werkloosheid zou bestaan en aan de andere kant van dit land een veel grotere economische groei. Zouden wij al die verwijten en beledigingen nemen? Zouden wij rustig toekijken hoe het rijke deel nog rijker wil worden en alle solidariteit zou uitbuiten? Oh, misbruiken moeten sterk aangepakt worden, dat is duidelijk. En ik denk ook dat de gever niet armer moet worden dan de ontvanger. Er zijn grenzen. Het is een kwestie van rechtvaardigheid. Maar steeds opnieuw vanuit de hoogte doen en de Walen vernederen, daar heb ik alvast meer dan mijn buik van vol.
Wat opvalt is dat de situatie toch lichtelijk anders is dan Bert Anciaux ze hier probeert voor te stellen. Als we de situatie eens écht willen omdraaien in een gedachtenexperiment, dan zou men er toch een vervlaamst Luik moeten bijnemen, waar men in de ziekenhuizen amper terecht kan als men geen Nederlands spreekt, en dat de halve provincie Luik, tot aan de grens met Luxemburg dus, jachtterrein is voor de Vlaamse politieke partijen bij federale en Europese verkiezingen. Waarbij men er nadrukkelijk van blijft dromen die halve provincie ooit nog te mogen inlijven bij Vlaanderen. In die situatie zouden dan de Vlamingen weigeren van nog maar te praten over de misbruiken, en zouden wij ons dus beledigd moeten voelen als het FDF ons dan komt «vernederen» met een paar vrachtwagens nepgeld op weg naar één of ander stuk nepinfrastructuur in Vlaanderen dat er alleen maar staat omdat men nu eenmaal gecompenseerd moest worden. Ik stuur omiddellijk twaalf vrachtwagens verse Noorse zalm naar de eerste die mij ervan kan overtuigen dat hij of zij zich zoiets werkelijk zou kunnen voorstellen.

Erger wordt het wanneer Bert Anciaux de onzakelijke toer opgaat:
Maar op een moment dat er een nooit geziene solidariteitsactie wordt opgezet met Azië, vind ik het meer dan triest dat Vlaanderen zich voordoet als de krenterige vetzak.
Ik stel voor dat Bert Anciaux er eens het rekenmachientje bijneemt en uitrekent hoe vaak Wallonië verleden jaar door een tsoenami getroffen werd die door Vlaanderen, en de «krenterige vetzak» Vlaanderen alleen dus, volledig bekostigd werd.

Erger is het gesteld bij Marc Reynebeau, die al in de eerste paragraaf de suggestieve toer opgaat:
Dat bedrag [11,3 miljard euro] is volgens De Wever wat jaarlijks vanuit Vlaanderen naar Wallonië stroomt. Het verschilt amper van wat het Vlaams Belang heeft uitgerekend als de Waalse ,,plundering'' ten nadele van Vlaanderen.
Wat zou Marc Reynebeau met die laatste zin eigenlijk willen zeggen? Als het Vlaams Belang op ongeveer hetzelfde getal uitkomt, dan zal het wel zeker verkeerd zijn? Of zou Bart de Wever in de zak van het Vlaams Belang zitten? Maar het wordt nog mooier:
Niemand kan precies berekenen welke transfers zoal doorheen België stromen, ook binnen Vlaanderen of van en naar Brussel. Het gaat tenslotte om een kluwen waarbij miljoenen individuen, bedrijven en instellingen zijn betrokken, als betaler, ontvanger of doorgever van geld. De Wever ziet de details daarvan graag over het hoofd.
De mensen van www.belgiantransfers.org zullen die wetenschappelijke analyse ongetwijfeld snel toevoegen aan hun dossier. Daarna wordt het ronduit leugenachtig:
Maar dat er veel geld naar Wallonië gaat, dat is zeker. Het kan moeilijk anders, want Wallonië is er - men bezoeke Charleroi of de Borinage - economisch en sociaal veel erger aan toe dan veel Vlamingen zich kunnen voorstellen. En dan wil het gelijkheidsbeginsel in een sociale en democratische staat dat wie dat nodig heeft, mag rekenen op de solidariteit van zijn medeburgers.
Zoals Bert Anciaux het overigens terecht aanhaalt, wanneer de gever uiteindelijk armer wordt dan de ontvanger, dan is er toch iets niet meer helemaal juist. Over een gelijkheidsbeginsel gaat het dan al lang niet meer. Overigens hoefde men om die vaststelling toen te maken geen kluwen van miljoenen individuen, bedrijven en instellingen te ontwarren. Twee details die Marc Reynebeau waarschijnlijk liever niet wil weten.

Marc Reynebeau concludeert uiteindelijk dat de actie van de N-VA «agressieve provocatie, grof en kwetsend, ontdaan van elke kiesheid en ethische zin tot bescheidenheid en mededogen» is. Ach ja. Waar is de tijd dat de PS de grieven van de Vlamingen wel beluisterbaar maar niet bespreekbaar achtte? Als er al niet op voorhand een Non kwam. Of dat men bij het FDF stelde dat dierenartsen toch ook geen dierentaal hoefde te spreken om hun patiënten te behandelen, dus wat is het probleem eigenlijk in de Brusselse ziekenhuizen? Om nog maar te zwijgen over de Franstalige fijngevoeligheid toen Vlaamse kinderen in Komen aan de hand van hun moeders spitsroeden moesten lopen langsheen ronduit hysterische vrouwen. Het valt natuurlijk allemaal in het niet vergeleken met de twaalf vrachtwagentjes van de N-VA.

zondag, januari 09, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (9)

Bijna zeven maanden na de aangekondigde onverwijlde splitsing waarschuwt Guy Verhofstadt de partijvoorzitters van de meerderheid dat ze geen regeringscrisis mogen uitlokken rond Brussel-Halle-Vilvoorde. Merkwaardig genoeg lijkt zijn boodschap vooral uit te gaan naar de Vlaamse partijvoorzitters, terwijl zij toch helemaal niet dreigen met een regeringscrisis.

Het is dan ook duidelijk dat Guy Verhofstadt zich deze middag vergist moet hebben van televisiestudio, en dat hij dacht dat hij bij de RTBf zat. Het zijn immers de Franstaligen die ermee dreigen de regering ten val te brengen als de Vlamingen eigenhandig Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen. Of zou de Eerste Minister van mening zijn dat de Vlamingen de Franstaligen provoceren wanneer zij de Grondwet willen toepassen?

De Eerste Minister blijft in ieder geval consequent met zichzelf: hij blijft verkondigen dat de Vlamingen geen gebruik mogen maken van hun numerieke meerderheid in Kamer en Senaat, en dat een splitsing er moet komen na een akkoord binnen de federale regering. De reden waarom hij dit doet is bekend: hij wil koste wat het kost zijn portefeuille van Eerste Minister behouden, het bekende verhaal van het bord linzensoep dus. Zijn redenering staat nochtans in schril contrast met wat hij minder dan een jaar geleden nog voorstond in verband met het migrantenstemrecht. Toen mocht een alternatieve meerderheid in Kamer en Senaat wel! Quod licet Iovi non licet bovi dus, en wie in België Jupiter is, en wie de os, daar hoeft waarschijnlijk verder geen tekening bij. Zelfs zijn eigen partijvoorzitter moest eraan geloven om het migrantenstemrecht te laten passeren, en dat zegt meteen iets over hoe ver Guy Verhofstadt zal willen gaan in verband met Brussel-Halle-Vilvoorde.

Ondertussen vertelt alvast één Vlaamse partijvoorzitter, met name Geert Lambert van SPIRIT, dat er in verband met de splitsing niet teveel gesjacherd mag worden. Ook Bert Anciaux legt over de splitsing straffe verklaringen af op zijn weblog, maar het valt nog te bezien of SPIRIT voldoende gewicht in de schaal zal kunnen werpen om Vlaamse toegevingen te voorkomen. En het zal vooral interessant zijn om te zien hoe de partij zal reageren indien er toch grote Vlaamse toegevingen zouden gedaan worden, in het bijzonder of de partij zich in dat geval zou terugtrekken uit de federale regering. Iets zegt me dat ik me daar best niet teveel illusies over maak...

zaterdag, januari 08, 2005

Partijdotaties

Al een paar dagen doet men in de media druk rond de 57.265 handtekeningen die Blokwatch op het internet verzameld heeft om de partijdotatie van extreem-rechtse partijen (lees: het Vlaams Belang) af te nemen. Enkele bedenkingen die in een kwaliteitskrant uiteraard niet te vinden zullen zijn.

Ik ga hier niet zaniken over de vraag hoe vaak Donald Duck de petitie ondertekend heeft, maar ik stel me toch de vraag hoeveel handtekeningen men zou kunnen verzamelen om de partijdotatie af te nemen van, ik noem maar wat, de SP.A. Zou het kunnen dat men voor zo'n campagne ook vlotjes meer dan 50.000 handtekeningen zou kunnen verzamelen? Ik heb in ieder geval zo een vermoeden dat men tijdens de hoogdagen van paars-groen met een petitie tegen Groen! zonder probleem boven de 100.000 zou geraakt zijn.

Marc Spruyt heeft uitgerekend hoeveel het Vlaams Belang ontvangt, namelijk 5.583.075,20€. Per uitgebrachte stem krijgt een partij direct lineair 3,99€, dat wil zeggen zonder rekening te houden met basisbedragen en toelages op basis van het aantal mandatarissen. Deelt men de totale dotatie door het aantal stemmen (van 2004, dus niet helemaal correct maar een onderschatting), komt men op een globaal lineair bedrag van ongeveer 5,68€ per stem. Concreet betekent dit dat als een kiezer voor partij ABC stemt, er 3,99€ (of 5,68€ dus) van zijn belastingsgeld naar die partij gaat als die partij in alle parlementen verkozen is. Welnu, indien men de partijdotatie van extreem-rechtse partijen wil afnemen, zouden dan de leden van die extreem-rechtse partijen, waarvan men kan vermoeden dat ze ook voor die partijen stemmen, 3,99€/5,68€ korting kunnen krijgen op hun belastingen als ze een kopietje van hun lidkaart bijvoegen? En ach wat, leden van partijtjes die aan geen verkozenen raken, zoals PvdA of BUB, zouden voor mijn part van dezelfde maatregel mogen genieten. Indien men niet wil dat de staat extreem-rechts financiert, is het dan wél redelijk dat de kiezers van extreem-rechts nu de andere partijen beginnen te financieren (en ik schrijf «beginnen», omdat ze tot nu toe enkel hun eigen partij financierden, zoals kiezers van SP.A, CD&V og VLD ook alleen maar hun eigen partij financieren).

Nog iets anders is het communautaire effect van de hele zaak. Beschouwt men enkel Kamer en Senaat, dan krijgt het Vlaams Belang 4.425.183,80€. Stel dat Vlaanderen nu 60% van alle partijdotaties betaalt en ontvangt, dan betekent het afnemen van de partijdotatie dat er plots een scheeftrekking komt ten belope van 40% van het bedrag dat geschrapt wordt, of 1.770.073,5€ dus. Hoeft het te verbazen dat vooral de PS en eigenlijk heel Franstalig België wat meer vaart wil zetten achter het schrappen van de partijdotatie voor «extreem-rechts»? Meteen een puntje dat men zal kunnen toevoegen aan de al zo lang lijst van www.belgiantransfers.org. Overigens kan opgemerkt worden dat er nu reeds een scheeftrekking is, omdat een Franstalige stem een groter gewicht heeft dan een Vlaamse, en de Franstalige partijen dus meer mandatarissen per stem hebben dan de Vlaamse partijen. En dus ook meer dotaties ontvangen.

Maar als men dan toch aan het systeem van de partijfinanciering wil werken, hier een voorstel. Indien men de dotatie van een partij niet alleen zou laten afhangen van het laatst behaalde aantal stemmen, maar ook van het verschil tegenover de verkiezingen daarvoor, en verlies negatief in rekening zou brengen zonder winst verder te belonen, zou dat geen goed idee zijn? Met andere woorden, indien een partij van 1.000.000 stemmen naar 1.200.000 stemmen gaat, krijgt de partij een toelage die overeenkomt met 1.200.000 stemmen, terwijl een partij die van 1.000.000 stemmen naar 800.000 stemmen gaat, een toelage voor slechts 600.000 stemmen krijgt. De achterliggende gedachte is dat een partij op die manier gestraft wordt voor het verlies van kiezers, bijvoorbeeld omdat een partij tijdens de deelname van de macht haar beloften niet is nagekomen, en zo haar kiezers bedrogen heeft. Er zou dan wel een ondergrens van 0€ ingebouwd moeten worden, want anders zou Groen! in 2003 op een negatieve dotatie uitgekomen zijn, en dat is misschien toch wat van het goede teveel. De strijd tegen de financiering van extreem-rechts is dan nog meer dan vroeger een strijd om de aanhang van de extreem-rechtse partijen te doen slinken, want een halvering komt overeen met het verdwijnen van de dotatie voor de duur van een legislatuur.