Verleden vrijdag maakten De Standaard en de VRT de resultaten bekend van de eerste opiniepeiling van 2006. Enkele van de resultaten zijn opmerkelijk, en maken de hele peiling ongeloofwaardig.
De opiniepeiling is de vijfde peiling naar de kiesintenties van De Standaard en de VRT sedert de laatste verkiezingen. Samen met de andere peilers zijn er reeds 21 opiniepeilingen verschenen sedert juni 2004.
CD&V en N-VA zakken lichtjes vergeleken met de vorige peiling, De gemiddelde uitslag van het kartel is nog altijd significant hoger dan de verkiezingsuitslag, maar er lijkt zich een dalende trend in te zetten. Indien het kartel in de peilingen werkelijk over haar hoogtepunt heen is, zou dat bevestigd moeten worden in de komende peilingen. Merkwaardiger is het resultaat voor het Vlaams Belang. In de grafiek valt op hoe de peilingen van De Standaard en de VRT de enige peilingen zijn die voor het Vlaams Belang een slechter resultaat dan de verkiezingsuitslag hebben gemeten, én bovendien enkel en alleen maar slechtere resultaten hebben gemeten. Alle andere peilingen geven voor het Vlaams Belang een stijging. Men kan zich dan ook afvragen wat de waarde is van deze peiling voor de resultaten van het Vlaams Belang, een vraag die nog prangender wordt wanneer men zich herinnert dat De Standaard en de VRT een week vóór de verkiezingen van 2004 het Vlaams Belang met maar liefst 4,3% onderschatten – ver buiten alle foutenmarges dus.
Zowel voor sp.a/SPIRIT als de VLD valt er een lichte vooruitgang te noteren tegenover de vorige peiling, en ook gemiddeld zitten beide partijen in een licht stijgende trend. De twee formaties zijn ondertussen weer aan mekaar gewaagd, en benaderen stilaan hun laatste verkiezingsuitslag.
Het tweede opmerkelijke resultaat is de vooruitgang van Groen! Het is lang geleden dat de partij nog een peiling heeft mogen zien die een winst geeft tegenover het laatste verkiezingsresultaat, en gemiddeld zit de partij nu in een stijgende trend. De partij kruipt daarmee gemiddeld stilletjes weer naar haar verkiezingsresultaat, maar ook dit zal door verdere peilingen bevestigd moeten worden. Let er wel op dat de bewegingen van de partij in absolute termen echter nog steeds goed binnen de foutenmarges blijven.
De grafiek met de gemiddelden van alle formaties geeft een overzicht over de evoluties van de formaties voor de laatste maanden: CD&V/N-VA lijkt over haar hoogtepunt heen, de resultaten voor het Vlaams Belang slabakken wat, terwijl sp.a/SPIRIT en VLD weer aan mekaar gewaagd zijn. Groen! zit al enkele maanden in een stijgende trend, maar heeft haar laatste verkiezingsuitslag voorlopig nog niet bereikt.
Over naar het derde opmerkelijke resultaat van deze peiling: voor het eerst hebben De Standaard en de VRT ook gepeild naar de grootte van de partijen binnen de kartellen, en daaruit zou moeten blijken dat zowel N-VA als SPIRIT goed zijn voor 3,5% van de kiesintenties. Geen van beide resultaten lijkt bijzonder geloofwaardig. Misschien dat men bij SPIRIT nog in sprookjes wil geloven, maar ik denk dat zelfs CD&V de uitslag van de N-VA ongeloofwaardig vindt, ook al betekent dat dat ze daarmee zichzelf een kleiner aandeel toemeten.
Zowel de uitslag van het Vlaams Belang als dat voor de kartelpartners N-VA en SPIRIT maakt deze opiniepeiling totaal ongeloofwaardig. Bovendien is er dan nog de populariteit van Jean-Marie Dedecker, die volgens De Standaard en de VRT uit de top-tien valt, terwijl hij twee dagen later bij De Stemmenkampioen hoge toppen scheert. Mijn slecht karakter zegt me daarom dat de publicatie van deze opiniepeiling een politiek doel had. Ten eerste is het allang geweten dat noch De Standaard noch de VRT goede maatjes zijn met het Vlaams Belang, en daar ligt een eerste verklaring. Ook Jean-Marie Dedecker kan niet echt gesmaakt worden aan de Gosset- of Reyerslaan. De uitslagen van de twee kartelpartners geven dan weer meer blijk van de lokale voorkeur in de redactielokalen dan de Vlaamse, en iemand met een bijzonder slecht karakter zou zelfs durven stellen dat dit een schot voor de boeg van N-VA en sp.a was met het oog op de samenstelling van de kieslijsten: voor de N-VA omdat ze het aantal verkiesbare plaatsen kan reduceren, en voor de sp.a om het aantal verkiesbare plaatsen voor SPIRIT op te drijven. Maar zover zou ik het niet durven drijven.
«If anyone disagrees with anything I say, I am quite prepared not only to retract it, but also to deny under oath that I ever said it.» - Tom Lehrer
maandag, februari 27, 2006
maandag, februari 13, 2006
Kåre Valebrokk over Selbekks verontschuldigingen
Vrijdag bood Vebjørn Selbekk, de hoofdredacteur van het Noorse tijdschrift Magazinet dat in januari de beruchte Deense cartoons publiceerde, zijn verontschuldigingen aan. Kåre Valebrokk, directeur van de Noorse privé-zender TV2, is daar niet bepaald geestdriftig over.
Het achtergrondverhaal van de verontschuldigingen van Vebjørn Selbekk is bijzonder merkwaardig. Kåre Valebrokk beschrijft het als volgt: «De Noorse-Kasjmierse Ali Khan en Dagfinn Høybråten, beiden lid van het [christen-democratische] Krf, hebben een nachtelijke vergadering gehouden met de Islamitische Raad van Noorwegen, en zijn daar overeengekomen dat Vebjørn Selbekk zijn verontschuldigingen zal aanbieden.» Die excuses werden vrijdag openbaar gemaakt op een persconferentie in de lokalen van het Ministerie van Arbeid en Sociale Integrering, maar Minister Bjarne Håkon Hanssen onderstreepte dat de Noorse regering met de zaak niets te maken had. De persconferentie was in ieder geval goed getimed zodat de verontschuldigingen bekend konden gemaakt worden vóór het vrijdaggebed, wat toch wel bijzonder goed uitkwam voor de Noorse Regering, en in het bijzonder de Noorse Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre. Ongetwijfeld zuiver toeval.
Op die persconferentie bood Vebjørn Selbekk geen verontschuldigingen aan voor de publicatie van de cartoons op zich, maar wel voor de gevolgen van de publicatie, zowel voor hemzelf als voor anderen. Een nuance die ongetwijfeld aan de meeste moslims voorbij zal gaan, en Mohammad Hamdan, de voorzitter van de Islamitische Raad, kon alvast met die verontschuldigingen leven. In ieder geval is wat hem betreft de zaak daarmee afgesloten. Verder ging Vebjørn Selbekk zover de moslimgemeenschap in Noorwegen te loven voor hun houding tijdens de controverse, en haalde daarbij de persconferentie zelf aan als voorbeeld van hoe het multi-culturele Noorwegen wel degelijk werkt. Een merkwaardige uitspraak voor iemand die onder politiebescherming staat en meerdere persoonlijke doodsbedreigingen heeft mogen ontvangen, maar blijkbaar was het de bedoeling dat Selbekk op de persconferentie de kelk tot op de bodem zou leegdrinken.
Wie niet kan leven met de verontschuldigingen van Vebjørn Selbekk is Kåre Valebrokk. De man is op dit ogenblik directeur voor de Noorse privé-zender TV2, en is vroeger nog hoofdredacteur geweest van de zakenkrant Dagens Næringsliv. In zijn wekelijkse column op zondag in de krant Aftenposten gaf hij gisteren zijn mening over de hele zaak weer. Hij onderstreept dat de vrijheid van meningsuiting een fundamentale zaak is waarop niet toegegeven mag worden, maar anderzijds citeert hij ook Simon Jenkins van The Sunday Times waar die zegt dat een volledige vrijheid van meningsuiting enkel mogelijk is wanneer je helemaal alleen op een bergtop staat. In alle andere situaties hou je rekening met de andere, en pas je dus ook je stijl en je boodschap aan. Zo kan een TV-zender misschien wel het recht hebben om al in de vooravond hete sex-scènes uit te zenden, maar toch wordt daar beter mee gewacht tot de meeste kinderen al in bed liggen. Op dezelfde manier kiest hij er op dit ogenblik voor om de cartoons niet te publiceren, omdat hij in de reeds gespannen situatie niet meer levens in gevaar wil brengen. Hij blijft zich echter het recht toeëigenen dat te mogen en kunnen doen als hij dat zou toch willen.
Wat hem echter dwars zit met betrekking tot de verontschuldigingen van Selbekk is dat de vrijheid van de Noorse redacteurs in het gedrang is gekomen:
Het achtergrondverhaal van de verontschuldigingen van Vebjørn Selbekk is bijzonder merkwaardig. Kåre Valebrokk beschrijft het als volgt: «De Noorse-Kasjmierse Ali Khan en Dagfinn Høybråten, beiden lid van het [christen-democratische] Krf, hebben een nachtelijke vergadering gehouden met de Islamitische Raad van Noorwegen, en zijn daar overeengekomen dat Vebjørn Selbekk zijn verontschuldigingen zal aanbieden.» Die excuses werden vrijdag openbaar gemaakt op een persconferentie in de lokalen van het Ministerie van Arbeid en Sociale Integrering, maar Minister Bjarne Håkon Hanssen onderstreepte dat de Noorse regering met de zaak niets te maken had. De persconferentie was in ieder geval goed getimed zodat de verontschuldigingen bekend konden gemaakt worden vóór het vrijdaggebed, wat toch wel bijzonder goed uitkwam voor de Noorse Regering, en in het bijzonder de Noorse Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre. Ongetwijfeld zuiver toeval.
Op die persconferentie bood Vebjørn Selbekk geen verontschuldigingen aan voor de publicatie van de cartoons op zich, maar wel voor de gevolgen van de publicatie, zowel voor hemzelf als voor anderen. Een nuance die ongetwijfeld aan de meeste moslims voorbij zal gaan, en Mohammad Hamdan, de voorzitter van de Islamitische Raad, kon alvast met die verontschuldigingen leven. In ieder geval is wat hem betreft de zaak daarmee afgesloten. Verder ging Vebjørn Selbekk zover de moslimgemeenschap in Noorwegen te loven voor hun houding tijdens de controverse, en haalde daarbij de persconferentie zelf aan als voorbeeld van hoe het multi-culturele Noorwegen wel degelijk werkt. Een merkwaardige uitspraak voor iemand die onder politiebescherming staat en meerdere persoonlijke doodsbedreigingen heeft mogen ontvangen, maar blijkbaar was het de bedoeling dat Selbekk op de persconferentie de kelk tot op de bodem zou leegdrinken.
Wie niet kan leven met de verontschuldigingen van Vebjørn Selbekk is Kåre Valebrokk. De man is op dit ogenblik directeur voor de Noorse privé-zender TV2, en is vroeger nog hoofdredacteur geweest van de zakenkrant Dagens Næringsliv. In zijn wekelijkse column op zondag in de krant Aftenposten gaf hij gisteren zijn mening over de hele zaak weer. Hij onderstreept dat de vrijheid van meningsuiting een fundamentale zaak is waarop niet toegegeven mag worden, maar anderzijds citeert hij ook Simon Jenkins van The Sunday Times waar die zegt dat een volledige vrijheid van meningsuiting enkel mogelijk is wanneer je helemaal alleen op een bergtop staat. In alle andere situaties hou je rekening met de andere, en pas je dus ook je stijl en je boodschap aan. Zo kan een TV-zender misschien wel het recht hebben om al in de vooravond hete sex-scènes uit te zenden, maar toch wordt daar beter mee gewacht tot de meeste kinderen al in bed liggen. Op dezelfde manier kiest hij er op dit ogenblik voor om de cartoons niet te publiceren, omdat hij in de reeds gespannen situatie niet meer levens in gevaar wil brengen. Hij blijft zich echter het recht toeëigenen dat te mogen en kunnen doen als hij dat zou toch willen.
Wat hem echter dwars zit met betrekking tot de verontschuldigingen van Selbekk is dat de vrijheid van de Noorse redacteurs in het gedrang is gekomen:
Vanaf nu hebben wij, redacteurs, geen alleenzeggenschap meer over onze TV-zenders en kranten. De Islamitische Raad is nu mederedacteur geworden. Indien de moslims het oneens zijn met wat wij tonen of schrijven, volstaat het een paar ambassades in brand te steken om ons te doen plooien. Voor een gevaarlijk groot deel hebben we de redactie afgegeven aan de fundamentalisten. Deze nieuwe rol bevalt me niet. Het is nu dat de vrijheid van meningsuiting al zijn vrienden nodig heeft.Wijze woorden waar weinig aan toe te voegen valt, maar in de Noorse regering zal men er zich waarschijnlijk weinig of niets van aantrekken en liever zichzelf willen feliciteren met de eigen «non-interventie» van verleden week. Het is echter duidelijk dat ze er niet in slagen iedereen heel de tijd voor de gek kunnen houden.
zaterdag, februari 11, 2006
Dedecker en de «one-issuepartij» Vlaams Belang
Is het Vlaams Belang een one-issuepartij? Jean-Marie Dedecker vindt duidelijk van wel, zoals uit de voorpublicatie van een stuk van zijn boek «Rechts voor zijn Raap» in De Standaard blijkt, maar het past misschien daar toch even dieper op in te gaan.
De Nederlandstalige Wikipedia laat er alvast geen twijfel over bestaan:
Jean-Marie Dedecker probeert wel het belang van het Vlaams-nationalisme als issue voor het Vlaams Belang te ondergraven, maar helemaal zuiver op de graat is zijn argumentatie daar toch niet:
Hoe zit het trouwens met de wervingskracht van het migrantenthema voor het Vlaams Belang? De analyse voor het separatisme kan immers overgedaan worden voor één van de andere weekvragen van De Stemmenkampioen, waarna beide resultaten vergeleken kunnen worden. Drie vragen zijn daarvoor goede kandidaten: vraag 9 over de toegang van migranten tot recreatieparken, vraag 23 over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie, en vraag 29 over quota voor allochtonen in het bedrijfsleven. Voor elk van de drie vragen bekomt men zowat hetzelfde resultaat: het Vlaams Belang is wel degelijk telkens marktleider voor één van de antwoorden, maar in geen van de gevallen haalt het een meerderheid. Anderzijds wijkt de verdeling binnen de groep van kiezers van het Vlaams Belang sterk af van de verdeling binnen de globale Vlaamse bevolking. De resultaten zijn zelfs zeer vergelijkbaar met die voor het separatisme, en ik zou het thema daarom als wervend willen omschrijven, misschien iets dominanter dan het separatisme, maar niet uniek.
Ook de afstandsanalyse van De Stemmenkampioen is relevant. Van een one-issuepartij kan men immers verwachten dat de aanhang gemiddeld in het midden van het politiek spectrum zit, behalve voor dat ene thema. Dat betekent dat in een globale afstandsanalyse met een voldoende variatie aan vragen de partij eerder in het midden zou moeten zitten. Het Vlaams Belang is dat duidelijk niet. De analyse toonde echter wel aan dat Groen! en sp.a-SPIRIT dicht in mekaars vaarwater zitten — Groen als one-issueafscheuring van sp.a.?
En daarmee komen we bij wat misschien wel de fundamentele vraag is: stel dat het Vlaams Belang toch een one-issuepartij zou zijn, wat dan nog? Is Groen! dat immers ook niet? En wat met de N-VA, want het programma van die partij is buiten het Vlaams-nationalisme bijzonder mager, in die mate dat men in die partij misschien zelfs zelf niet weet op welk punt zij daar verschilt van kartelpartner CD&V. Niemand maakt daar echter een probleem van, ook Jean-Marie Dedecker niet. Bovendien zou het dan ook tot nadenken moeten stemmen dat een one-issuepartij als het Vlaams Belang al een kwart van de kiezers achter zich weet te verzamelen, en de grootste partij in Vlaanderen is geworden. Indien zoveel kiezers enkel en alleen omwille van één thema op een bepaalde partij stemmen, dan moet dat thema wel bijzonder hoog zitten in de Vlaamse bevolking.
De Nederlandstalige Wikipedia laat er alvast geen twijfel over bestaan:
Extreem-rechtse partijen zijn geen one-issuepartijen: ofschoon ze sterk de nadruk leggen op één programmapunt, het weren van immigranten, hebben ze gewoonlijk ook andere doelstellingen in hun manifest opgenomen.Op dat punt doorprikt Jean-Marie Dedecker zelf zijn stelling, want hij geeft toe dat het Vlaams Belang een tweede strijdpunt heeft, het Vlaams-nationalisme. En er is volgens hem zelfs een derde reden om voor het Vlaams Belang te stemmen, namelijk de «foertstem». «Alle politici zijn corrupt» is immers niet noodzakelijk hetzelfde als «Alle migranten zijn criminelen». Het Vlaams Belang is dus een one-issuepartij met minstens drie thema's waar het op speelt!
Jean-Marie Dedecker probeert wel het belang van het Vlaams-nationalisme als issue voor het Vlaams Belang te ondergraven, maar helemaal zuiver op de graat is zijn argumentatie daar toch niet:
Hun tweede strijdpunt, het verdedigen van de Vlaamse belangen, is van ondergeschikt electoraal belang. Het wordt al geclaimd door alle partijen en is uitgehold als wervende electorale basis. Het heeft zelfs geleid tot het verdwijnen van de Volksunie. Vóór elke verkiezing houden alle partijen een opbod aan Vlaamsgezindheid.Ten eerste wordt het verdedigen van de Vlaamse belangen niet door alle partijen geclaimd. Groen! trekt bijvoorbeeld bewust de Belgische kaart, en ook bij sp.a is men niet bepaald Vlaamsgevoelig. Dit werd door De Stemmenkampioen ook bevestigd wat het kiespubliek betreft. Mijn analyse toont ten tweede ook aan dat het wel degelijk nog steeds een wervende electorale basis is, want de verdeling tussen separatisten en niet-separatisten binnen het Vlaams Belang wijkt sterk af van die binnen de globale Vlaamse bevolking. En ten derde heeft de saga rond Brussel-Halle-Vilvoorde aangetoond dat het Vlaams Belang zowat de enige partij is die haar Vlaamsgezindheid niet beperkt tot de periode kort voor de verkiezingen. Overigens, wat dat laatste betreft zou Dedecker beter moeten weten dan het neerschrijven van volgende onzin:
Geef het VB de gelegenheid tot machtsdeelname en de kans is groot dat het sneller gesplitst is dan de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.Er zijn maar weinig partijen die ermee kunnen uitpakken dat ze over een periode van minstens veertig jaar geen (af)splitsing hebben meegemaakt.
Hoe zit het trouwens met de wervingskracht van het migrantenthema voor het Vlaams Belang? De analyse voor het separatisme kan immers overgedaan worden voor één van de andere weekvragen van De Stemmenkampioen, waarna beide resultaten vergeleken kunnen worden. Drie vragen zijn daarvoor goede kandidaten: vraag 9 over de toegang van migranten tot recreatieparken, vraag 23 over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie, en vraag 29 over quota voor allochtonen in het bedrijfsleven. Voor elk van de drie vragen bekomt men zowat hetzelfde resultaat: het Vlaams Belang is wel degelijk telkens marktleider voor één van de antwoorden, maar in geen van de gevallen haalt het een meerderheid. Anderzijds wijkt de verdeling binnen de groep van kiezers van het Vlaams Belang sterk af van de verdeling binnen de globale Vlaamse bevolking. De resultaten zijn zelfs zeer vergelijkbaar met die voor het separatisme, en ik zou het thema daarom als wervend willen omschrijven, misschien iets dominanter dan het separatisme, maar niet uniek.
Ook de afstandsanalyse van De Stemmenkampioen is relevant. Van een one-issuepartij kan men immers verwachten dat de aanhang gemiddeld in het midden van het politiek spectrum zit, behalve voor dat ene thema. Dat betekent dat in een globale afstandsanalyse met een voldoende variatie aan vragen de partij eerder in het midden zou moeten zitten. Het Vlaams Belang is dat duidelijk niet. De analyse toonde echter wel aan dat Groen! en sp.a-SPIRIT dicht in mekaars vaarwater zitten — Groen als one-issueafscheuring van sp.a.?
En daarmee komen we bij wat misschien wel de fundamentele vraag is: stel dat het Vlaams Belang toch een one-issuepartij zou zijn, wat dan nog? Is Groen! dat immers ook niet? En wat met de N-VA, want het programma van die partij is buiten het Vlaams-nationalisme bijzonder mager, in die mate dat men in die partij misschien zelfs zelf niet weet op welk punt zij daar verschilt van kartelpartner CD&V. Niemand maakt daar echter een probleem van, ook Jean-Marie Dedecker niet. Bovendien zou het dan ook tot nadenken moeten stemmen dat een one-issuepartij als het Vlaams Belang al een kwart van de kiezers achter zich weet te verzamelen, en de grootste partij in Vlaanderen is geworden. Indien zoveel kiezers enkel en alleen omwille van één thema op een bepaalde partij stemmen, dan moet dat thema wel bijzonder hoog zitten in de Vlaamse bevolking.
woensdag, februari 08, 2006
Wetenschappers ontdekken paradijs
Dinsdag meldde De Standaard dat wetenschappers een paradijs ontdekt hebben. In Brussel stromen de telegrammen met gelukwensen toe, want als het werkelijk om een paradijs gaat, kan dat alleen maar deel uitmaken van het paarse federale België.
Strict geografisch gezien ligt het gebied in Papoea-Nieuw-Guinea, maar staatsrechtelijk bestaat er geen twijfel over dat het deel uitmaakt van België. Ten bewijze daarvan de beschrijving die de wetenschappers van het gebied gaven:
Het Vlaams Belang en N-VA zijn voorlopig nog met verstomming geslagen: in plaats van België een kopje kleiner te kunnen maken, moeten zij nu erkennen dat het land 10% groter is geworden. Zij hadden dit zorgvuldig voorbereid maneuver, ingeleid door de recente toespraak van de Koning voor de gestelde lichamen, alvast niet zien aankomen. In die toespraak had de Koning er immers voor gewaarschuwd dat een echtscheiding wel eens duur zou kunnen uitvallen, maar de al dan niet omfloerste separatisten hadden daarbij niet in de gaten dat de Koning hierbij eveneens subtiel wou suggereren dat er in een huwelijk af en toe ook heuglijke aanwinsten kunnen voorkomen.
Het FDF van zijn kant dan weer heeft al enthousiast gereageerd, maar eist dat het gebied ingedeeld wordt bij het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest. Volgens die partij valt immers niet uit te sluiten dat er ooit een Franstalige onderzoeker zijn voet zou zetten in het gebied, en het is daarom belangrijk dat de taalrechten van die onderzoeker nu reeds gevrijwaard worden. Indien de lokale bevolking daarmee problemen zou hebben, is de partij bereid een dialoog daarover over veertig jaar af te wijzen. In een onverwijlde reactie daarop heeft Yves Leterme al laten weten dat in dat geval in 2044 een Vlaamse regering zonder hem gevormd zal moeten worden.
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
Strict geografisch gezien ligt het gebied in Papoea-Nieuw-Guinea, maar staatsrechtelijk bestaat er geen twijfel over dat het deel uitmaakt van België. Ten bewijze daarvan de beschrijving die de wetenschappers van het gebied gaven:
Ze ontdekten er gigantische bloemen in prachtige kleuren, boomkangoeroes en stekelige miereneters. Ook vloog er een zeldzame, goudgevlekte prieelvogel en zagen de expeditieleden een koppeltje paradijsvogels met zes lijnen op de kop. Van deze paradijsvogels werd gedacht dat ze waren uitgestorven. De dieren leken totaal niet bang, wat erop duidt dat ze niet eerder een mens tegenkwamen.Het voormalige staatshoofd van het gebied, de Britse Koningin Elizabeth II, heeft de annexatie van het gebied door België al formeel erkend, en haar Belgische collega Koning Albert II hiervoor gefeliciteerd in een telefoongesprek. Het feit dat de expeditieleden het koppeltje paradijsvogels het bekende lied «Ik hou van u, je t'aime tu sais» hoorden neuriën gaf de doorslag voor haar beslissing.
Het Vlaams Belang en N-VA zijn voorlopig nog met verstomming geslagen: in plaats van België een kopje kleiner te kunnen maken, moeten zij nu erkennen dat het land 10% groter is geworden. Zij hadden dit zorgvuldig voorbereid maneuver, ingeleid door de recente toespraak van de Koning voor de gestelde lichamen, alvast niet zien aankomen. In die toespraak had de Koning er immers voor gewaarschuwd dat een echtscheiding wel eens duur zou kunnen uitvallen, maar de al dan niet omfloerste separatisten hadden daarbij niet in de gaten dat de Koning hierbij eveneens subtiel wou suggereren dat er in een huwelijk af en toe ook heuglijke aanwinsten kunnen voorkomen.
Het FDF van zijn kant dan weer heeft al enthousiast gereageerd, maar eist dat het gebied ingedeeld wordt bij het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest. Volgens die partij valt immers niet uit te sluiten dat er ooit een Franstalige onderzoeker zijn voet zou zetten in het gebied, en het is daarom belangrijk dat de taalrechten van die onderzoeker nu reeds gevrijwaard worden. Indien de lokale bevolking daarmee problemen zou hebben, is de partij bereid een dialoog daarover over veertig jaar af te wijzen. In een onverwijlde reactie daarop heeft Yves Leterme al laten weten dat in dat geval in 2044 een Vlaamse regering zonder hem gevormd zal moeten worden.
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
dinsdag, februari 07, 2006
sp.a-desinformatie over «Cuban Five»
In een persmededeling eist Kurt de Loor (sp.a) de onmiddellijke vrijlating van de «Cuban Five», en beschuldigt hij de Verenigde Staten ervan «vals te spelen». Zelf is hij noch eerlijk noch volledig in zijn informatiegeving over de «Cuban Five».
De «Cuban Five» (Gerardo Hernández, Antonio Guerrero, Ramón Labañino, Fernando Gonzáles en René Gonzáles) werden in september 1998 opgepakt in Miami en beschuldigd van valse identificatie, spionage, samenzwering en moord. In juni 2001 werden zij hiervoor ook veroordeeld, en in december van hetzelfde jaar kregen ze straffen opgelegd gaande van 15 jaar tot twee keer levenslang.
Zoals voorspeld kon worden veroorzaakte de arrestatie en later de veroordeling van het groepje voor nogal wat commotie aan de linkerzijde. Zij beweren dat de vijf alleen maar terroristische acties van anti-Castristen op Cuba wouden verhinderen. Volgens de Cubaanse regering kwamen in de loop der jaren al 3500 Cubanen om en werden er 2000 gewond bij acties van anti-Castristen gebaseerd in de Verenigde Staten. Kurt de Loor schakelt zich vlotjes in in de logica van de regering-Castro en schrijft dus vlotjes over «duizenden» doden. Het maakt de heldendaad van deze vijf martelaren alleen maar groter. Van de 11 miljoen mensen die dagelijks aan het terreurrégime van Castro worden blootgesteld, om nog maar te zwijgen over de 73.000 doden die aan Castro toe te wijzen zijn, heeft hij echter nog nooit gehoord, laat staan dat hij zich daarover evenveel zorgen zou maken.
Ook zijn voorstelling van de rechtsgang van de «Cuban Five» laat, om het zacht uit te drukken, te wensen over. Het klopt dat de VN-Werkgroep voor Willkeurige Vasthoudingen in juli 2005 een rapport over de «Cuban Five» vrijgaf waarin aangeklaagd werd dat de rechtszaak tegen hen te wensen had overgelaten en in strijd was met de internationale wetgeving. Het klopt ook dat op 9 augustus 2005 een jury van drie rechters van het 11de Hof van Beroep in Atlanta de veroordeling van de «Cuban Five» opgeschort had. Dat Hof had echter een nieuw proces bevolen, en geen vrijlating zoals Kurt de Loor laat uitschijnen, en begin november 2005 werd de opschorting door de volledige jury van het 11de Hof van Beroep… tenietgedaan. Over dat laatste feit rept Kurt de Loor zelfs met geen woord:
Uit deze persmededeling blijkt nog maar eens dat de sp.a blijft dwepen met het Cuba van Castro, en alle propaganda uit die hoek slikt als zoete koek. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat één van hun rode kabouters tijd vindt om zich druk te maken omdat hij een splinter in het oog van de VS heeft kunnen ontwaren, waar hij de balk in het oog van Cuba niet wil zien. Maar dat laatste is natuurlijk begrijpelijk, want het is niet zo gemakkelijk om iemand in de ogen te kijken als je druk bezig bent zijn hielen te likken. Nog goed dat de sp.a een «democratische» partij is.
De «Cuban Five» (Gerardo Hernández, Antonio Guerrero, Ramón Labañino, Fernando Gonzáles en René Gonzáles) werden in september 1998 opgepakt in Miami en beschuldigd van valse identificatie, spionage, samenzwering en moord. In juni 2001 werden zij hiervoor ook veroordeeld, en in december van hetzelfde jaar kregen ze straffen opgelegd gaande van 15 jaar tot twee keer levenslang.
Zoals voorspeld kon worden veroorzaakte de arrestatie en later de veroordeling van het groepje voor nogal wat commotie aan de linkerzijde. Zij beweren dat de vijf alleen maar terroristische acties van anti-Castristen op Cuba wouden verhinderen. Volgens de Cubaanse regering kwamen in de loop der jaren al 3500 Cubanen om en werden er 2000 gewond bij acties van anti-Castristen gebaseerd in de Verenigde Staten. Kurt de Loor schakelt zich vlotjes in in de logica van de regering-Castro en schrijft dus vlotjes over «duizenden» doden. Het maakt de heldendaad van deze vijf martelaren alleen maar groter. Van de 11 miljoen mensen die dagelijks aan het terreurrégime van Castro worden blootgesteld, om nog maar te zwijgen over de 73.000 doden die aan Castro toe te wijzen zijn, heeft hij echter nog nooit gehoord, laat staan dat hij zich daarover evenveel zorgen zou maken.
Ook zijn voorstelling van de rechtsgang van de «Cuban Five» laat, om het zacht uit te drukken, te wensen over. Het klopt dat de VN-Werkgroep voor Willkeurige Vasthoudingen in juli 2005 een rapport over de «Cuban Five» vrijgaf waarin aangeklaagd werd dat de rechtszaak tegen hen te wensen had overgelaten en in strijd was met de internationale wetgeving. Het klopt ook dat op 9 augustus 2005 een jury van drie rechters van het 11de Hof van Beroep in Atlanta de veroordeling van de «Cuban Five» opgeschort had. Dat Hof had echter een nieuw proces bevolen, en geen vrijlating zoals Kurt de Loor laat uitschijnen, en begin november 2005 werd de opschorting door de volledige jury van het 11de Hof van Beroep… tenietgedaan. Over dat laatste feit rept Kurt de Loor zelfs met geen woord:
Het is nochtans simpel: het vonnis van de vijf is geannuleerd, hun straffen zijn ongedaan gemaakt, er is dus niks meer dat het gevangenzetten van de ‘Cuban Five’ nog langer rechtvaardigt.Ofwel is Kurt de Loor bijzonder slecht geïnformeerd, ofwel schiet hij hier fameus met spek. Uit zijn persmededeling valt trouwens ook niet af te leiden waarom het Hof van Beroep in Atlanta de zaak op 13 februari heropent, als het noch met het rapport van de VN-werkgroep rekening heeft gehouden, noch met de annulatie van juli 2005 door een beperkte jury (die in november op haar beurt dus geannuleerd werd door een voltallige jury). Heeft het Hof van Beroep in Atlanta soms niets beters te doen dan voor de lol zaken te heropenen als het toch eerdere annulaties «met de glimlach» naast zich neer legt?
Uit deze persmededeling blijkt nog maar eens dat de sp.a blijft dwepen met het Cuba van Castro, en alle propaganda uit die hoek slikt als zoete koek. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat één van hun rode kabouters tijd vindt om zich druk te maken omdat hij een splinter in het oog van de VS heeft kunnen ontwaren, waar hij de balk in het oog van Cuba niet wil zien. Maar dat laatste is natuurlijk begrijpelijk, want het is niet zo gemakkelijk om iemand in de ogen te kijken als je druk bezig bent zijn hielen te likken. Nog goed dat de sp.a een «democratische» partij is.
maandag, februari 06, 2006
Deense cartoons en anti-semitisme
Opvallend in de protesten tegen de Deense cartoons: het anti-semitische element, hoewel joden met de hele affaire niets te maken.
De foto hierboven is die van de protesten in Istanbul van zaterdag, waarbij een pop die de Deense Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen moest voorstellen in brand werd gestoken. In de vlammen is duidelijk een davidster te onderscheiden, en het Turkse woord «siyonizm». Dit was vóór de Israëlische krant The Jerusalem Post de cartoons bracht, en de vraag is dus wat die davidster daar eigenlijk komt doen.
Zaterdag publiceerde de Arab-European League (AEL) op haar webstek drie sterk anti-semitische cartoons. Men kan discussiëren of de AEL die cartoons mag publiceren of niet –wat mij betreft wel, want zo ontmaskert ze vooral zichzelf als pathologisch anti-semitisch– maar ook hier is de vraag waarom de AEL precies die cartoons plaatst om wraak te nemen op de Deense cartoons. Het is alsof een Nederlandse webstek als reactie op een Vlaamse Hollandermop een mop over Duitsers zou plaatsen. Een anti-christelijke of anti-Westerse cartoon zou al meer op zijn plaats geweest zijn om haar punt te illustreren, en daarvoor moest de AEL trouwens niet eens zo ver zoeken. Ik heb echter zo een vermoeden dat die cartoons al lang in de schuif lagen te wachten, en dat de AEL zaterdag haar kans schoon zag om ze op haar webstek te plaatsen.
En tot slot dan de «grap» die Zaza ten beste moest geven in een interview met De Standaard. De evolutie bij de progressieve geesten is dus al zover gevorderd dat zij zich in grote mate gelijkgeschakeld hebben met die van hun beschermelingen, hun anti-joodse reflexen daarbij inbegrepen. Wie bij de islamitische hond slaapt, krijgt blijkbaar zijn anti-semitische vlooien.
De foto hierboven is die van de protesten in Istanbul van zaterdag, waarbij een pop die de Deense Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen moest voorstellen in brand werd gestoken. In de vlammen is duidelijk een davidster te onderscheiden, en het Turkse woord «siyonizm». Dit was vóór de Israëlische krant The Jerusalem Post de cartoons bracht, en de vraag is dus wat die davidster daar eigenlijk komt doen.
Zaterdag publiceerde de Arab-European League (AEL) op haar webstek drie sterk anti-semitische cartoons. Men kan discussiëren of de AEL die cartoons mag publiceren of niet –wat mij betreft wel, want zo ontmaskert ze vooral zichzelf als pathologisch anti-semitisch– maar ook hier is de vraag waarom de AEL precies die cartoons plaatst om wraak te nemen op de Deense cartoons. Het is alsof een Nederlandse webstek als reactie op een Vlaamse Hollandermop een mop over Duitsers zou plaatsen. Een anti-christelijke of anti-Westerse cartoon zou al meer op zijn plaats geweest zijn om haar punt te illustreren, en daarvoor moest de AEL trouwens niet eens zo ver zoeken. Ik heb echter zo een vermoeden dat die cartoons al lang in de schuif lagen te wachten, en dat de AEL zaterdag haar kans schoon zag om ze op haar webstek te plaatsen.
En tot slot dan de «grap» die Zaza ten beste moest geven in een interview met De Standaard. De evolutie bij de progressieve geesten is dus al zover gevorderd dat zij zich in grote mate gelijkgeschakeld hebben met die van hun beschermelingen, hun anti-joodse reflexen daarbij inbegrepen. Wie bij de islamitische hond slaapt, krijgt blijkbaar zijn anti-semitische vlooien.
zondag, februari 05, 2006
Twee interviews over de Deense cartoons
Dit week-end ben ik door twee podcasters geïnterviewd: kort door Jurgen Verstrepen, en lang door Phil Schwarzmann van Radio Free Finland. Onderwerp: de Deense cartoons.
donderdag, februari 02, 2006
Kopbrekens bij enkele Deense cartooons
Cartoon gecensureerd wegens niet grappig en uit respect voor iedereen |
Eigenlijk begon de zaak al meer dan een half jaar geleden, maar tot verleden week wist niemand dat er in Denemarken ook kranten bestonden, laat staan dat ze er cartoons in publiceerden, en dus leefden we allemaal in een gelukzalige onwetenheid. Tot een krant in Noorwegen de cartoons overnam –hebben ze daar in Scandinavië niets beters te doen dan kranten uit te geven?– waarop prompt een stelletje Palestijnen een kantoor van de EU bezette. Als illustratie van het Palestijnse probleem kan dat wel tellen: een hoog opleidingsniveau, want blijkbaar kunnen nogal wat Palestijnen vlot Noors lezen, gecombineerd met een hoge werkloosheidsgraad, waardoor zij ook daadwerkelijk de tijd hebben om dagelijks de Noorse pers door te lezen. Wel een beetje dom dat ze niet wisten dat Noorwegen eigenlijk geen lid is van de Europese Unie, maar goed, men kan niet in alles de primus zijn, en politieke geografie is dezer dagen geen gemakkelijk vak.
Maar goed, wat moet ik van dit alles nu vinden? Allereerst lijkt iedereen het erover eens te zijn dat de Deense cartoons vooral niet grappig waren. Nu ja, die affiche van Chokri Ben Chikha van een paar maand geleden vond ik ook niet bepaald geslaagd wat de humor betreft –een beetje plat naar mijn mening – maar we hebben als progressieve mens toch nog eens goed kunnen lachen met die achterlijke pilarenbijters die er zich rot aan ergerden. Iets zegt me trouwens dat het helemaal de bedoeling niet was van die Deense cartoonisten om grappig te zijn, maar ik kan er niet echt de vinger op leggen…
Moeten we de Denen dan steunen, en opkomen voor de vrije meningsuiting? Ik weet het toch zomaar niet, want Jurgen Verstrepen vaart onder dezelfde vlag, en aangezien de Belgische staat, toonbeeld van democratie, wel brieven stuurt tot in Moskou om die zender uit de lucht te halen, zit ik met het gevoel dat men met die vrije meningsuiting toch maar beter oppast. En ik heb net als Marec vooral geen zin om schouderklopjes te ontvangen van extreem-rechts.
Overigens, om nog even terug te komen op die Palestijnen, die Zaza schudde daar in dat interview met De Standaard verdorie toch wel een goede jodenmop uit zijn mouw:
Eerlijk gezegd is het jodendom gevoeliger dan de islam. Als ik brieven krijg, dan gaat het daarover. Maar joden reageren slimmer. Die sturen geen dreigbrieven. Ze bellen naar de hoofdredacteur of de grote baas en zeggen hem: nog zo'n paar cartoons en we kopen je gazet over. (Dat was een grapje!)Heeft iemand het adres van die Jacques Lefranc, ex-hoofdredacteur van France Soir? Leraren uit het Anderlechtse gelieve zich te onthouden.
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
Abonneren op:
Posts (Atom)