woensdag, mei 31, 2006

Winst voor Vlaams Belang bij De Stemmenkampioen

Gisteren publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten voor april en mei. In mei voerde De Stemmenkampioen twee peilingen uit om een eventueel effect te meten van de gebeurtenissen van de laatste weken, met als voornaamste conclusie dat het Vlaams Belang netto zelfs winst maakt.

De resultaten die vandaag bekend werden gemaakt zijn de tiende, elfde en twaalfde opiniepeilingen van De Stemmenkampioen. Samen met de andere opiniepeilingen hebben we daarmee ondertussen al 29 opiniepeilingen sedert de laatste verkiezingen. Overigens had ik verleden week een nieuwe opiniepeilingen van De Standaard en de VRT verwacht omdat de vorige nu drie maanden oud is, en zij verleden jaar op 27 mei een peiling brachten, maar misschien is het onderzoek met een paar weken uitgesteld om de evolutie van de laatste weken in de peiling te kunnen verwerken.

Beginnen we met de twee grootste formaties in Vlaanderen: CD&V-N-VA en Vlaams Belang. Wat het Vlaams Belang betreft valt uiteraard onmiddellijk de winst op van ongeveer één procent, die volgens een diepere analyse vooral van CD&V-N-VA en VLD zou komen. CD&V en N-VA moeten daarom inderdaad wat terrein prijsgeven. Waar het verschil tussen de twee formaties in april nog 4,3% bedroeg, is dat in de tweede helft van mei gezakt tot maar 2,5% meer. Daarmee komen de twee formaties terug sedert lang in mekaars vaarwater. Voor CD&V en N-VA is de score van vandaag trouwens de slechtste sedert verleden zomer.

Het commentaarstuk van Luc van der Kelen bij de resultaten van deze peiling is het lezen waard. Nog maar eens is gebleken dat wanneer het Vlaams Belang om één of andere reden in de moeilijkheden dreigt te raken, en deze keer was dat het geval zowel bij de moord op Joe van Holsbeeck als de schietpartij van Hans van Themsche, de andere partijen maar ook media als de VRT klaar staan om de partij uit de nood te helpen. Met de dagelijkse onthullingen van corruptieschandalen in Wallonië zou een mens stilaan gaan denken dat zo'n dingen normaal zijn en dat bijvoorbeeld Geert Lambert en Karel de Gucht geld krijgen uit één of andere zwarte kas van het Vlaams Belang.

sp.a/SPIRIT haalt voor de allereerste keer wat winst bij De Stemmenkampioen, en blijft daarmee deze keer boven de 17%. Bij de VLD is de beweging omgekeerd, en de partij zakt weer richting de 14%. Het betekent dat de VLD in het panel van De Stemmenkampioen bijna een kwart van haar kiezers heeft verloren sedert de laatste verkiezingen (van 19,4% naar 14,5%), en zelfs twee vijfden sedert de laatste federale verkiezingen (van 24,4% naar 14,5%). Uit de analyse van hierboven bleek bovendien dat de uitspraken van Guy Verhofstadt en Karel de Gucht richting Vlaams Belang de partij waarschijnlijk niet bepaald vooruit hebben geholpen. Herinneren we daarbij even aan de uitspraak van Guy Verhofstadt dat zijn succes gemeten mocht worden aan de score van het Vlaams Belang. Indien de resultaten van De Stemmenkampioenvan vandaag een indicator zijn voor de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van oktober, dan is het zeer de vraag of de positie van Guy Verhofstadt binnen de VLD nog houdbaar zal zijn tegen het einde van dit jaar en in de aanloop naar de volgende verkiezingen. Een vergelijking van de historische uitslagen van het Vlaams Belang, de VLD en hun voorlopers samen met de prognose van De Stemmenkampioen spreekt boekdelen.

Tot slot nog Groen!, dat ter plaatse blijft trappelen. Het probleem voor deze partij is dat de verschuivingen zo klein zijn dat ze niet significant zijn, terwijl precies zulke kleine verschuivingen voor deze partij het verschil kunnen maken tussen enkele of vrijwel geen zetels in de federale Kamer. Er kan in ieder geval vastgesteld worden dat de partij geen massale aanhang wint naar aanleiding van de commotie rond kerkasiel en de mensen zonder papieren. De Vlamingen die van die problematiek wakker liggen zitten vermoedelijk al bij Groen!, of vinden dit geen reden om over te stappen naar Groen!.

zondag, mei 28, 2006

«Mullah Aid» in Noorwegen

Dit week-end voerde FpU, de jongerenorganisatie van de Vooruitgangspartij (Frp), een geldinzamelingsactie ten voordele van Mullah Krekar. Hun doel was genoeg geld bij mekaar te krijgen om voor hem een éénrichtingsvliegtuigbiljet naar Noord-Irak te kunnen kopen.

Het verhaal van Mullah Krekar toont aan dat het gemakkelijker is een caravaan kamelen tegelijkertijd door het oog van een naald te krijgen dan een terrorist uit een Europees land uit te wijzen. In 1991 kwam Mullah Krekar, of Najmuddin Faraj Ahmad zoals zijn werkelijke naam luidt, als vluchteling naar Noorwegen. Niettegenstaande hij dus vluchteling was, pendelde hij regelmatig tussen Noorwegen en Noord-Irak, waar hij actief was bij de opbouw van allerlei gewapende islamitische goepen. In 2001 werden enkele van die groepen verenigd in Ansar al-Islam, bekend omwille van de Amerikaanse verdenkingen als zouden zij geëxperimenteerd hebben met allerlei gifgassen, waaronder ricine.

In 2002 werd Ansar al-Islam er door de VS ook van beschuldigd de verbinding te zijn tussen al Qaida en het régime van Saddam Hoessein. Omwille daarvan werd hij, tijdens zijn terugreis vanuit Noord-Irak naar Noorwegen, opgepakt op de luchthaven van Schiphol, en zat hij vier maanden in een Nederlandse gevangenis. In januari 2003 werd hij uitgeleverd aan Noorwegen en uitgebreid ondervraagd door de veiligheidsdienst. Concreet werd hij ervan verdacht terreuracties te organiseren en financieren vanuit Noorwegen. Eén van de gevolgen was dat de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Erna Solberg (H) Mullah Krekar het land wou uitwijzen uit nationale veiligheidsoverwegingen. De Noorse staat is er echter nooit in geslaagd dat uitwijzingsbevel uit te voeren omwille van de jarenlange juridische strijd die Mullah Krekar geleverd heeft. Hij kreeg daarbij steun van onder meer de Noorse afdeling van Amnesty International, die er principieel tegen gekant is dat buitenlanders teruggestuurd worden naar hun land indien zij daar de doodstraf of marteling riskeren. Hoe die vrees te rijmen valt met het feit dat Mullah Krekar er tot voor het uitwijzingsbevel blijkbaar geen graten in zag om zelf meer dan regelmatig naar Noord-Irak te reizen is me echter niet helemaal duidelijk. Het is zelfs niet onwaarschijnlijk dat indien Mullah Krekar geen uitwijzingsbevel boven zijn hoofd zou hangen hebben, hij ook vandaag nog steeds rustig over en weer zou pendelen. Wil de staat Noorwegen hem echter terugzenden, dan mag dat natuurlijk niet.

Maar dat betekent niet dat hij vandaag helemaal stil zou zitten. Verleden herfst verklaarde Mullah Krekar op het TV-kanaal al-Jazeera nog dat indien hij uitgeleverd zou worden aan Irak, Noorwegen zich aan terreuracties zou mogen verwachten. Die uitspraak gaf aanleiding tot nogal wat ophef in de Noorse media, maar volgens zijn advocaat was ze –wat had je gedacht?– uit haar verband gerukt. Er moet dus een verband bestaan waarin zo een uitspraak geen bedreiging is aan het adres van Noorwegen. Ook in maart van dit jaar liet hij van zich horen, op het hoogtepunt van de strijd om de Deense cartoons, en drukte toen zijn volledige steun uit aan Osama bin Laden. Hij voegde eraan toe dat de islam in oorlog is met de Westelijke beschaving. Misschien niet bepaald origineel vanuit zijn hoek, maar hij zei het uiteindelijk toch maar in klaartekst. Het merkwaardige is hier misschien wel dat niettegenstaande Mullah Krekar een uitwijzingsbevel gekregen heeft omdat hij een gevaar vormt voor de veiligheid van de staat, hij vrij interviews kan geven aan TV-stations en kranten, en uitgebreid zijn mening kan ventileren. Ik hoop maar dat hij toch iets beter door de veiligheidsdiensten in het oog gehouden wordt dan Fehriye Erdal.

En dit week-end hield FpU dus een inzamelingsactie om voor Mullah Krekar een vliegtuigbiljet te kopen, zodat hij eindelijk terug naar zijn land kan. Naar verluidt zou de actie behoorlijk succesvol zijn, en stoppen mensen zonder problemen briefjes van 100 en 200 kroon (ongeveer 12 resp. 25 euro) in de inzamelingsbussen. Doel is echter vooral Mullah Krekar weer onder de aandacht van de mensen te brengen, maar Brynjar Meling, zijn advocaat, zei in een reactie dat hij de actie helemaal niet serieus vond. Volgens hem toont de actie aan dat FpU ofwel geen verstand heeft van asielzaken, ofwel de problemen in verband met mensenrechten niet wil snappen. Mijn bescheiden mening is echter dat zijn reactie aantoont dat hij niet veel kaas gegeten heeft van actievormen en het gebruik van ironie daarin. Alhoewel, want een advocaat van iemand die een terreurorganisatie heeft geleid die experimenteerde met gifgas, die zich dus beroept op de mensenrechten om een uitwijzingsbevel voortdurend uit te stellen, dat is behoorlijk ironisch.

donderdag, mei 25, 2006

EU en de Westelijke Sahara

Afgelopen week sloot de Europese Unie een visserij-akkoord met Marokko. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat het visserij-akkoord ook over de wateren voor de kust van de Westelijke Sahara gaat, een gebied dat al dertig jaar door Marokko bezet wordt.

In dezelfde week dat de Europese Unie zich al eens van haar smalste kant liet zien naar aanleiding van het referendum in Montenegro, zendt ze een bijzonder dubieus signaal naar de bevolking van de Westelijke Sahara. De EU tekende een visserij-akkoord met de Marokkaanse bezetter ter waarde van 114 miljoen euro, en maakte er geen probleem van dat Marokko ook de kustwateren van de Westelijke Sahara in het akkoord sloot. Nochtans is het zo dat volgens het internationaal recht een bezetter de natuurlijke rijkdommen van een land niet mag verhandelen. Het enige land dat niet akkoord was met deze gang van zaken was Zweden, terwijl Nederland niet verder kwam dan een beetje aandringen «dat de opbrengst van de visbestanden ook ten goede moet komen aan de oorspronkelijke bevolking». Wat dat waard is mag Joost weten, maar als Marokko zich ook maar een greintje zou aantrekken van de oorspronkelijke bevolking van de Westelijke Sahara, zou het misschien dat gebied niet bezet houden, laat staan marokkaniseren. Ook Ierland en Finland gaven enige steun aan Zweden, maar stemden uiteindelijk toch voor het visserij-akkoord.

Wat bezielt eigenlijk de Europese Unie? Waar zijn nu de voorvechters van de Grote Principes, die oorlog en bezetting uit den boze vinden, zelfs als het gaat over de omverwerping van een meedogenloze dictator? Als puntje bij paaltje komt erkennen ze de facto de bezetting van een buurland om een paar vissen extra te mogen vangen. Onderstrepen dat het visserij-akkoord geen erkenning van het Marokkaanse zeggenschap over de Westelijke Sahara inhoudt is onzin: het is niet meer dan het woord waarnaar we moeten luisteren bij de daad die we niet mogen zien. We kunnen vandaag alleen maar vaststellen dat vissen en olie niet hetzelfde zijn voor het in de eigen ogen moreel hoogstaande Europa.

Fundamenteler is dat nog maar eens blijkt dat de Europese Unie lak heeft aan de rechten van volkeren wanneer die rechten de eigen interesses doorkruisen. De rechten van de Westelijke Sahara moeten wijken voor de vissersboten uit Spanje, Portugal en Frankrijk. In Montenegro waren het geen ekonomische interesses, maar intern-politieke: landen als spanje, Frankrijk en België zijn totaal allergisch voor referenda over onafhankelijkheid, en dus had de Europese Unie liefst van al gehad dat de Montenegrijnen zich koest hadden gehouden. Stel je voor dat morgen 55% van de Basken ook voor onafhankelijkheid stemt, ja, dan sta je daar natuurlijk. En eigenlijk hoeft het dan ook niet echt te verbazen dat de Europese Unie zo gemakkelijk over de bezetting van de Westelijke Sahara heen stapt. Catalanen, Basken, Koerden, Kosovaren, Schotten en Vlamingen wezen bij deze dus nogmaals gewaarschuwd.

Montenegrijns referendum in Vlaanderen

Naar aanleiding van het referendum in Montenegro hebben een aantal Vlamingen zich ongetwijfeld afgevraagd waarom zo'n referendum in Vlaanderen niet kan. De zaak is echter dat van zodra zo'n referendum zou kunnen, het waarschijnlijk ook overbodig zal zijn.

De situatie en de positie van Montenegro is totaal verschillend van die van Vlaanderen. Om te beginnen is Montenegro het kleine broertje in de unie met Servië: het Montenegrijnse aandeel in het bevolkingsaantal van de unie bedraagt/bedroeg minder dan 10%. Bovendien heeft het land een slechte reputatie: in de dagen voor het referendum werd de deelrepubliek omschreven als een «roversnest», waar de corruptie welig zou tieren en met als belangrijkste inkomst de smokkel. Verder staat Montenegro er allesbehalve goed voor op het ekonomische vlak. De deelrepubliek bevond zich dus in een uiterst zwakke positie, en een eenvoudige stemming in het Montenegrijnss deelparlement zou waarschijnlijk door de internationale gemeenschap niet aanvaard worden. Dit wordt perfect geïllustreerd door het feit dat zelfs een gewone meerderheid in het referendum nog niet volstond om zeker te zijn van een Europese erkenning van de zelfstandigheid: de opkomst moest volgens de EU minstens 50% bedragen, met een meerderheid van minstens 55% Ja-stemmen.

Vergeleken met Montenegro bevindt Vlaanderen zich in een totaal andere positie. Ondanks alles gaat het ekonomisch goed in Vlaanderen, en met zo'n 60% van de Belgische bevolking is het zeker niet het kleine broertje in de federatie. Vlaanderen heeft zijn corruptieproblemen, zoals elk land, maar die zijn niet te vergelijken met wat zich in Montenegro (of Wallonië) afspeelt. De stemming van een onafhankelijkheidsverklaring in het Vlaamse Parlement heeft dus wel een goede kans om internationaal aanvaard te worden, als het ooit zover zou komen.

En dat is meteen ook de reden waarom een Montenegrijns referendum in Vlaanderen nooit zal plaatsvinden: het klimaat dat nodig is om zo een referendum mogelijk te maken, maakt dat zelfstandigheid net zo goed in het Vlaams Parlement gestemd kan worden, zonder meer. Het is immers niet de Vlaamse bevolking die de Vlaamse onafhankelijkheid tegenhoudt, maar wel de politici. Tegen de tijd dat een meerderheid van politici over de brug gehaald zal zijn, zal de Vlaamse bevolking dat ook zijn, als ze dat nu al niet is (cfr. de beruchte Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen). Een referendum zou daarom alleen maar energie-, tijd- en geldverspilling zijn.

Nog anders bekeken: in feite is een referendum een teken van zwakte van het parlement. Indien er in het Montenegrijnse parlement geen meerderheid was geweest voor afscheuring, dan zou er ook geen referendum gehouden zijn. Die meerderheid was er wel, maar kon een afscheuring niet internationaal erkend krijgen, en moest daarom de weg van het referendum gaan. Een ander voorbeeld van parlementaire zwakte zijn de referenda over de zogenaamde EU-grondwet: in dat geval is het de grondwet van een land die de macht van het nationale parlement beperkt en een referendum oplegt om een belangrijke beslissing te nemen. Zo bekeken is de kwestie van een referendum over Vlaamse zelfstandigheid eigenlijk een kwestie over de sterke van het huidige Vlaamse parlement: is dat sterk genoeg om op eigen houtje een beslissing over zelfstandigheid te nemen en die beslissing internationaal erkend te zien, of heeft het ook een referendum nodig? Mijn stelling is dat het antwoord op die vraag is dat het Vlaams parlement geen referendum nodig heeft, en zelf de Vlaamse zelfstandigheid kan uitroepen indien daarvoor een meerderheid gevonden kan worden. De vraag is alleen: wanneer zal die meerderheid gevonden worden?

maandag, mei 22, 2006

«Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Marokkanen te lijf»

Dat is wat Johan vande Lanotte niet zei naar aanleiding van de moord op Patrick Mombaerts of Theo van Gogh, of m.m. bij het proces van de zaak-Robert de Craene. Maar volgens De Standaard zei hij wel iets gelijkaardigs in Het Belang van Limburg dit week-end.

Bij De Standaard citeren ze Johan vande Lanotte als volgt:
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Blokkers te lijf. Zeker weten. Dat is een emotionele reactie. Maar de rechtsstaat dient juist om emoties ordentelijk te kanaliseren. Dat zijn principes die ik als politiek verantwoordelijke hoog moet houden.
Journalist Wouter Verschelden noemt deze uitspraak «opmerkelijk». Dat is inderdaad wel het minste wat men er van kan zeggen, maar de reacties, of beter gezegd, het gebrek aan reacties is eigenlijk nog opmerkelijker. Want Karel «olifant in de porseleinwinkel» de Gucht kreeg de afgelopen dagen bakken kritiek over zich heen –terecht, daar niet van– maar uiteindelijk deed hij niet meer dan de kiezers van het Vlaams Belang verantwoordelijk houden voor de daden van Hans van Themsche. Op de keper beschouwd had hij het echter niet over fysiek geweld op die kiezers, goedgepraat als een «emotionele reactie» die dan een zin later eigenlijk feitelijk toch niet mag.

Op een manier toont de uitspraak van Johan vande Lanotte aan dat hij een serieuze klap van de anti-racistische molen moet gekregen hebben. Want zijn uitspraak komt er op een ogenblik dat men het Vlaams Belang krampachtig probeert te hangen omdat het na de moord op Pim Fortuyn zei dat de kogel van links kwam. En dus kwamen deze keer de kogels van extreem-rechts, gaat de redenering. Nog erger is dat amper enkele dagen geleden in Antwerpen een Molotov-cocktail gegooid werd naar het secretariaat van het VNJ. Wie als «politiek verantwoordelijke» vandaag met zulke uitspraken komt, speelt dus bijna letterlijk met vuur. Redeneren we immers even door op de uitspraak van Johan vande Lanotte, dan is het niet moeilijk om vast te stellen dat men vandaag ter linkerzijde gemakkelijk kan concluderen dat de rechtsstaat toch niet helemaal werkt, want het proces tegen het Vlaams Blok heeft er alleen maar voor gezorgd dat het Vlaams Blok vandaag Vlaams Belang heet. Hoe lang moet men dan nog wachten om zoals bovengenoemde «helden» in Antwerpen een paar dagen geleden «emotioneel» te reageren? Johan vande Lanotte had het er gerust bij mogen vertellen.

Bovendien weet Johan vande Lanotte zijn moment goed te kiezen om met zijn gewikte uitspraak te komen. Zou hij het aangedurfd hebben hetzelfde te zeggen toen de moordenaars van Joe van Holsbeeck nog Noord-Afrikanen waren? Of toen ze al Poolse zigeuners waren? En wat dus met Patrick Mombaerts of Robert de Craene, om Glenn Wijnants niet te vergeten? Ik denk dat hij zich wel zou hoeden om zulke uitspraken te doen, maar van zodra het woordje «Blokker» ingevuld kan worden, wil hij het er wel snel even uitflappen. Zou de vader van de eerstvolgende Blokker die in mekaar geslagen wordt zich trouwens ook emotioneel mogen gaan uitreageren op een sp.a-aanhanger, zeker weten, of zou dat dan plots anders zijn?

En dan de eigenlijke kern van het probleem. Wanneer Johan vande Lanotte zulke enormiteiten uitkraamt in een interview met een krant, waar is dan zijn collega-partijvoorzitter Geert Lambert van kartelpartner SPIRIT met zijn «men kan mensen ook met woorden doden» om de sp.a voor de Raad van State te sleuren? Waar zijn de lange en diepe analyses van politieke commentaren die hem eens uitgebreid kielhalen? Een eerste deelverklaring is ongetwijfeld dat Johan vande Lanotte een socialist is, en dus per definitie een goede. Geen kwaliteitskrant in Vlaanderen die het vandaag in zijn hoofd zal halen om de voorzitter van de sp.a eens goed de levieten te lezen. Maar de belangrijkste verklaring is ongetwijfeld dat Karel de Gucht een gemakkelijke prooi is. (En dat geldt gedeeltelijk ook voor Herman de Croo.) Wie neemt vandaag Karel de Gucht nog serieus, buiten hijzelf en misschien zijn moeder? Zelfs Bart Somers of Guy Verhofstadt nemen de man niet meer serieus, maar wel zijn uitspraken, of beter gezegd, welke schade zijn uitspraken voor de partij respectievelijk de Belgische federale regering kunnen betekenen. Het is daarom eigenlijk een indroevig schouwspel om zien hoe al onze Vlaamse «helden» vandaag om ter flinkst Karel de Gucht de oren wassen, maar Johan vande Lanotte niet willen of durven aanpakken, en niet verder komen dan zijn uitspraken «opmerkelijk» te noemen. Kwaliteitsjournalistiek is een mooie zaak, maar wie wil daarvoor zijn baan riskeren?

zondag, mei 21, 2006

Koos Montenegro voor onafhankelijkheid?

Volgens de eerste (onofficiële) resultaten zou een meerderheid van 56,3% van de Montenegrijnen voor onafhankelijkheid gestemd hebben. Dat resultaat ligt boven de drempel die de EU gesteld had om de onafhankelijkheid te erkennen. De andere drempel van een opkomst van minstens 50% werd met een ruime marge gehaald: een half uur voor het sluiten van de stembureaus zouden volgens CeSID 86,6% van de Montenegrijnen gestemd hebben.

Toevoeging: Een nieuwe prognose van CeSID geeft een meerderheid van 55,3% aan, terwijl volgens INet Vesti Milo Đukanović, de huidige Eerste Minister van Montenegro, iets voor twee uur deze nacht de overwinning voor het Ja-blok opeiste met een meerderheid van 55,5%.

zaterdag, mei 20, 2006

De Europese Unie in Montenegro

Zondag wordt er in Montenegro gestemd over onafhankelijkheid. De Europese Unie eist echter dat een meerderheid van 55% van de bevolking vóór stemt eer het de onafhankelijkheid van Montenegro wil erkennen. Wat er gebeurt indien de uitslag tussen de 50% en de 55% eindigt is onduidelijk.

De laatste opiniepeilingen tonen aan dat het verschil tussen het Ja- en het Neen-kamp klein is, en de kans dat de uitslag in de zogenaamde «grijze» zone valt is dus helemaal niet denkbeeldig. Sommigen verdenken Javier Solana er zelfs van precies daarom de drempel van 55% gekozen te hebben. Gevraagd naar de reden van de drempel verklaarde zijn kantoor het volgende:
This is not a referendum on whether people can smoke in a pub. Independence is a question you ask only once. You have to ensure that the outcome is solid enough to guarantee stability.
Dit is een uiterst interessante verklaring, want het toont aan dat een referendum over onafhankelijkheid niet op één maar op twee punten wezenlijk verschilt van de referenda over de zogenaamde EU-Grondwet: een meerderheid van 55% in plaats van 50% dus, en dat er geen tweede refederendum gehouden wordt. Na het Non in Frankrijk en het Neen in Nederland speelt men immers nog steeds met de gedachte een nieuw referendum te organiseren in de hoop dat de respectievelijke bevolkingen deze keer «juist» zouden antwoorden. Niet hun mening, maar Oui en Ja dus, voor de slechte verstaanders. En eigenlijk verschilt het zelfs op een derde punt, want het is duidelijk dat de EU liefst van al zag dat de EU-Grondwet in de lidstaten gewoon door de parlementen zou gejaagd worden, zonder dat de bevolking er zich over zou kunnen uitspreken dan eventueel bij een volgende parlementsverkiezing, wanneer het toch te laat zou zijn. De EU houdt er intern dus een heel andere praktijk op na dan wat ze nu eist van Montenegro.

De conclusie kan daarom niet anders zijn dan dat de Europese Unie het niet zo nauw neemt met het zelfbeschikkingsrecht der volkeren, en zich gedraagt als een staatsnationalistische schoonmoeder tegenover volkeren die voor onafhankelijkheid willen kiezen. Waarom draait Javier Solana bijvoorbeeld de zaken niet om met de eis dat minstens 55% voor een voortzetting van de unie met Servië moet stemmen? De eis tot stabiliteit werkt voor de EU duidelijk maar in één richting. De buren van de Montenegrijnen, de Kosovaren, knopen het dus best maar goed in hun oren.

Het zou daarom interessant zijn om te weten wat de positie van de lidstaten van de Europese Unie in deze zaak is. Delen bijvoorbeeld de Baltische landen, de Tsjechische Republiek en Slovakije, en in het bijzonder Slovenië de mening van Javier Solana? En wat vinden Cyprus (776.000 inwoners), Luxemburg (463.000 inwoners) en Malta (397.000 inwoners) van het argument dat Montenegro (678.000 inwoners) te klein zou zijn en niet leefbaar? Wat is trouwens de officiële positie van België hierover? Vlaams Belang en N-VA hadden dat misschien eens mogen uitvissen.

Want deze zaak is direct relevant voor het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven, en naast de Kosovaren wezen dus ook de Koerden, de Schotten, de Catalanen en de Basken bij deze gewaarschuwd. Theoretisch gezien zouden bijvoorbeeld Vlaams Belang, N-VA, SPIRIT en CD&V, die over een meerderheid in het Vlaamse Parlement beschikken, zonder meer de onafhankelijkheid van Vlaanderen kunnen uitroepen, zonder dat daar verder nog een referendum bij te pas zou moeten komen. De Montenegrijnse situatie toont echter aan dat het zou kunnen dat de EU dat niet voldoende vindt, en die onafhankelijkheid niet zonder meer zou willen erkennen. Realpolitisch zouden de zaken dan weer misschien toch anders liggen, omdat de EU misschien geen zin heeft om zo een open conflict met één van haar lidstaten aan te gaan. Een onafhankelijk Vlaanderen zou immers de 14de lidstaat zijn gemeten naar het bevolkingsaantal, en zelfs het 11de volgens het BNP. Bovendien is er dan nog de geografische factor, want Brussel ligt helemaal ingebed in Vlaanderen, zo het Gewest al niet de Vlaamse kaart zou trekken. Dat alles zou de zaken er echter niet beter op maken, maar aantonen dat de Europese Unie niet bepaald vies is van dubbele (of misschien zelfs driedubbele?) standaarden al naargelang de situatie. De Europese Unie heeft zich in ieder geval in Montenegro niet bepaald van haar meest sympathieke en consequente kant laten zien.

donderdag, mei 18, 2006

En, dalen de criminaliteitscijfers nu plots niet meer?

Na de moord op Joe van Holsbeeck werden we om de oren geslagen met dalende criminaliteitscijfers, en Brussel-Centraal was zo ongeveer het veiligste station in Europa. Na de dubbele moord in Antwerpen maakt men er echter een punt van dat het racisme in de maatschappij zeker niet daalt.

In een brief aan de redactie van De Standaard doet Johan Leman, voormalig directeur van het CGKR, zijn beklag over de stijgende graad van racisme in de samenleving, en dat het racisme volgens hem meer en meer aanvaard wordt, ook door het CGKR. In een reactie wijst de huidige directeur van het CGKR, Jozef de Witte, erop dat «er geen significante verschillen zijn met vroeger», of zoals de krant het samenvat in de titel: er komen vandaag evenveel racismezaken voor de rechtbank als vroeger. Blijkbaar past hier geen betoog over dalende criminaliteitscijfers – of zou racisme dan toch niet onder criminaliteit vallen voor de twee heerschappen?

Brussel-Centraal zou volgens de specialisten zo ongeveer het veiligste station moeten zijn op het Europese continent, maar wie de laatste dagen de krant gelezen heeft zou kunnen beginnen denken dat achter elke Antwerpse straathoek een gamer klaarstaat om immigranten neer te maaien met zijn jachtgeweer. Het gevaar schijnt zelfs zo groot te zijn dat de nieuwe wapenwet in zeven haasten door de Kamer gejaagd moest worden, ook al geven zelfs voorstanders van de nieuwe wet toe dat ze met haken en ogen aan mekaar hangt. Van een evocatie door de Senaat mocht er zelfs geen sprake zijn opdat de wet ook zo snel mogelijk in werking zou kunnen treden.

Over het verdere verloop in de zaak-Joe van Holsbeeck wordt ondertussen in de media amper nog gerapporteerd. Zeker, hem zal het lot dat Robert de Craene overkwam bespaard blijven. (Riep daar iemand op tot sereniteit?) Maar verder wordt de zaak enkel nog uit het archief gevist om een lastige hond te kunnen slaan. Indien de ouders van Joe erop gerekend hadden dat de grote media-aandacht ervoor zou zorgen dat de daders hun verdiende niet straf zouden ontlopen, komen ze alvast op dat punt lelijk bedrogen uit. Hun beste garantie lijkt op dit ogenblik wel te zijn dat de daders de Poolse nationaliteit hebben, en de Poolse staat absoluut niet van plan is de twee er goedkoop vanaf te laten komen. Dat laatste is voor sommigen ongetwijfeld weer eens het zoveelste bewijs dat er Polen niet veel goeds kan komen.

Ondertussen lijkt er onder de politici een wedstrijdje aan de gang te zijn om de meest pompeuze uitspraken te doen. Zo verklaarde Eerste Minister Guy Verhofstadt in de Kamer vlak voor de stemming van de wapenwet dat «de laatste weken een donkere wolk ons land in de duisternis heeft gehuld». Wie ben ik om te zeggen dat een paarse wolk het land al jarenlang in een duisternis hult? Bij de stemming van de wapenwet, op dezelfde dag dat in Nepal de macht van de koning aan banden werd gelegd, herinneren aan de minimi's die uitgevoerd werden naar die «prille democratie» is waarschijnlijk alleen maar een uiting van anti-politiek van mijn kant. En over abortus of euthanasie mogen we het al helemaal niet hebben, tenzij het is om een pleidooi te houden voor een zo ruim mogelijk uitbreiding op zo kort mogelijke termijn.

Nog iemand die er wat van kan om met grote uitspraken uit te pakken is Geert Lambert. Als voorzitter van SPIRIT wil hij de dotatie van een partij die ruim zestien keer groter is dan de zijne afpakken, niet alleen in naam van de democratie, maar ook omdat «men mensen ook met woorden kan doden». Deze radicale democraat zou nog geen dodelijk woord herkennen al plaste het op zijn groene bril tijdens een stemming over een EU-referendum, want zoals hij zelf zegt: «Het is soms met zeer mooie woorden dat men mensen of groepen stigmatiseert en aanvalt.» Dit werd immers vannacht perfect geïllustreerd door enkele «helden» die meenden het secretariaat van het VNJ in Antwerpen te moeten in brand steken met een Molotov-cocktail. Stel dat ze in hun opzet geslaagd waren, zou Lambert dan ook zijn verantwoordelijk genomen hebben en zijn eigen partij naar de Raad van State gezonden hebben? Of vindt hij soms van zichzelf dat hij er per definitie niet «over» kan zitten, maar alleen maar de tegenpartij?

woensdag, mei 17, 2006

Drie peilingen over Ayaan Hirsi Ali

Soms kan men zich afvragen waarom sommige peilingen de krant halen, en anderen niet. Een verschil in kwaliteit misschien? (Van de krant, of de peilingen?)

Drie Nederlandse peilingen naar aanleiding van de controverse rond Ayaan Hirsi Ali en haar nationaliteit: eentje van Maurice de Hond in opdracht van de NOS, eentje in opdracht van RTL Nieuws, en eentje van TNS NIPO.

Alleen de peiling van TNS NIPO haalt De Standaard. Het is ook de enige van de drie die een meerderheid geeft voor het afnemen van de Nederlandse nationaliteit (twee derde). Volgens Maurice de Hond is dat maar 49%, terwijl 43% hoopt dat ze de Nederlandse nationaliteit zal kunnen behouden. In de peiling van RTL Nieuws was slechts 27% van de Nederlanders blij met haar vertrek, terwijl een zesde het betreurde, en de rest neutraal reageerde. Opvallend is ook dat volgens de peiling van Maurice de Hond 49% van de Nederlanders zich schaamt over de manier waarop Ayaan Hirsi Ali de laatste tijd behandeld werd.

Dat de ene peiling de andere peiling flagrant tegenspreekt is niet ongewoon. Wanneer er echter drie peilingen voorhanden zijn, met toch wel zeer uiteenlopende resultaten, en slechts één van de drie aangehaald wordt in een krant, kan men zich toch afvragen wat hier precies aan de hand is.

Ayaan Hirsi Ali versus Dyab Abou Jahjah

Volgens de Nederlandse Minister van Vreemdelingenzaken en Integratie Rita Verdonk (VVD), heeft haar partijgenote Ayaan Hirsi Ali nooit de Nederlandse nationaliteit verkregen omwille van de onjuistheden (of leugens) in haar vluchtelingenverhaal. Toen aan het licht kwam dat ook AEL-voorman Dyab Abou Jahjah hier en daar creatief met de waarheid omgesprongen had om de Belgische nationaliteit te verkrijgen, had dat voor hem geen gevolgen.

Het verhaal van Ayaan Hirsi Ali kan men elders veel beter volgen. Op het ogenblik dat ik dit schrijf ziet het ernaar uit dat Ayaan Hirsi Ali hoe dan ook naar New York vertrekt, zelfs al zou de Tweede Kamer haar alsnog de Nederlandse nationaliteit verlenen. Opvallend is wel de snelheid waarmee Minister Rita Verdonk tot de conclusie kon komen dat Hirsi Ali de Nederlandse nationaliteit niet kon behouden (of juridisch correcter: nooit verkregen heeft). Haar excuus «dat ze niet anders kon» is echter niet van dezelfde orde als dat van Patrick Dewael na de ontsnapping van Fehriye Erdal: « IJzeren Rita» voelde zich met de rug tegen de muur gezet midden in de voorzittersverkiezingen van de VVD. Anderzijds bevinden er zich binnen de VVD genoeg elementen, waaronder voormalig boegbeeld Hans Wiegel, die Ayaan Hirsi Ali liever kwijt dan rijk zijn. Weer anderen zijn het daarmee absoluut niet eens. Het verhaal lijkt in ieder geval ook een staartje voor Rita Verdonk te zullen krijgen.

Hoe anders verging het Dyab Abou Jahjah. Toen bekend werd dat ook hij een fictieve reden had opgegeven in zijn asielaanvraag, had dat geen gevolgen voor zijn Belgische nationaliteit. Ook de omstandigheden rond zijn huwelijk met Peggy Paternoster zijn niet helemaal zuiver op de graat. Na amper 3,5 jaar scheidde hij weer van haar, en later zou zij verklaren dat zij het slachtoffer was van een schijnhuwelijk. Ook dat zonder gevolgen voor de Abou Jahjahs Belgische nationaliteit. Advocaat-generaal Yves Liégeois verklaarde in oktober 2002 in het proces dat door Filip Dewinter en Hugo Coveliers tegen Abou Jahjah aangespannen was dat «wij de nationaliteit niet kunnen afnemen omdat hij meningen uit die sommigen niet bevallen». Wie van slechte wil is zou echter eerder beginnen vermoeden dat hij zijn Belgische nationaliteit mocht behouden precies omdat hij meningen uit die «sommigen» niet bevallen.

Het verschil in behandeling is opvallend, en ook de reactie van de betrokkenen. De reactie van Rita Verdonk is één van dura lex, sed lex, en Ayaan Hirsi Ali zou niet de eerste zijn die op deze manier de Nederlandse nationaliteit verliest. In België daarentegen is het quasi onmogelijk om de nationaliteit te verliezen eens ze verkregen werd. De toekomst zal uitwijzen of Ayaan Hirsi Ali in één of andere Nederlandse kerk een hongerstaking zal beginnen, maar iets zegt me dat ze in de Belgische kerken niet bepaald welkom geheten zou worden. Maar waar Abou Jahjah er niet aan zou denken België te verlaten, en waarschijnlijk alle mogelijke truken zou toepassen om toch zo lang mogelijk in België te blijven, blijkt echter dat Ayaan Hirsi Ali sowieso van plan was Nederland te verlaten ten voordele van New York, waar ze voor American Enterprise Institute zou gaan werken. De wedstrijd Nederland-Ayaan Hirsi Ali zou dus wel eens kunnen uitdraaien op een win-win-situatie voor Ayaan Hirsi Ali en… de Verenigde Staten.

maandag, mei 15, 2006

Elk politicus iemands populist

Groen! opent de partijlokalen voor mensen zonder papieren, SPIRIT wil het Vlaams Belang verbieden en het Vlaams Belang weigert de morele schuld voor de daden van Hans van Themsche op zich te nemen. Geen van de drie zal het graag horen, maar alledrie zijn ze in hetzelfde bedje ziek… of gezond, naargelang men het bekijkt.

Een tijdje geleden vroeg De Stemmenkampioen aan zijn panel of het opvangen van illegale vreemdelingen een misdrijf was of niet (weekvraag 36). Uit de resultaten bleek dat een meerderheid van de Groen!-kiezers geen graten zag in zulke opvang, hoewel een tweederdemeerderheid van de bevolking tegen is. De kiezers van sp.a/SPIRIT antwoordden verdeeld: 44% vond het opvangen van een illegale vreemdeling een misdrijf, terwijl 43% vond van niet. Wanneer Groen! vandaag dus de partijlokalen openstelt voor mensen zonder papieren, doet het eigenlijk precies hetzelfde als wat Bart de Wever deed toen hij met een vrachtwagen vol geld naar Strépy reed: door een provocatie goed in de media komen, gemakkelijk scoren bij de eigen achterban, en hopelijk ook een paar kiezers bij de naaste concurrenten weglokken. Met deze actie zet Groen! immers vooral sp.a en SPIRIT onder druk op de linkerflank. Die twee zitten dan weer gevangen in de federale regering, waar Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael voorlopig absoluut geen reden heeft om ook maar een millimeter toe te geven. Tenzij sp.a en de PS er een regeringszaak van zouden willen maken natuurlijk.

In die zin doet ook Fouad Ahidar van SPIRIT niet meer dan zijn werk wanneer hij ervoor pleit het Vlaams Belang zonder meer te verbieden. Enfin, dat is toch hoe ik zijn oproep tot discussie daarover begrijp, want als hij geen voorstander van zo'n verbod zou zijn, zou hij ook geen reden hebben om die discussie leven in te blazen. Hoe dan ook, weekvraag 31 van De Stemmenkampioen toonde aan dat een meerderheid van de sp.a/SPIRIT-kiezers achter de vervolging van het Vlaams Belang staat. Fouad Ahidar en Geert Lambert hebben dus gelijk wanneer zij zich zo sterk in deze zaak profileren, te meer daar zij zo misschien ook stemmen van Groen! naar hun kartel kunnen overhalen. Bovendien jagen zij VLD-kiezers naar het Vlaams Belang, wat zoals ik reeds in januari schreef, hun regeerpositie alleen maar kan bestendigen.

En zo zit ook het Vlaams Belang hoogstwaarschijnlijk op één lijn met zijn eigen kiezers, en een groot deel van zijn potentiële kiezers, wanneer het Hans van Themsche consequent omschrijft als een «gestoorde gek», en geen morele verantwoordelijkheid wil opnemen voor zijn daden. Dat is toch mijn besluit wanneer ik de resultaten van de opiniepeiling van VTM lees waaruit moet blijken dat 45% van de Vlamingen het Vlaams Belang niet verantwoordelijk vindt voor de moorden in Antwerpen van verleden week. De weekvraag van De Stemmenkampioen van deze week gaat over hetzelfde thema, en een voorspelling over hoe de uitslag eruit zal zien is niet zo moeilijk: bij het Vlaams Belang wijst een meerderheid van de kiezers alle verantwoordelijkheid af, bij Groen! en waarschijnlijk ook sp.a/SPIRIT legt een meerderheid de schuld wél bij het Vlaams Belang, en bij CD&V-N-VA en VLD zitten de kiezers zo een beetje tussen de twee uitersten in. Dat is ook logisch: voor de kiezers van het Vlaams Belang is niet het Vlaams Belang de basisoorzaak, maar wel de migrantenproblemen. Het Vlaams Belang is daarmee voor hen dan ook niet meer dan de pianist waarop geschoten wordt. Bij Groen! en sp.a/SPIRIT heerst dan weer de omgekeerde mening: voor hen situeert een groot deel van het migrantenprobleem zich niet bij de migranten, maar wel hij het Vlaams Belang en hun kiezers en sympathisanten dat steeds opnieuw op het probleem inspeelt. De vraag is of zij denken dat dit kwart van de bevolking ook automatisch zal verdwijnen indien het Vlaams Belang morgen daadwerkelijk verboden zou worden.

zondag, mei 14, 2006

Jos Geysels wou lippen dichtnaaien

Uit doorgaans slecht ingelichte bronnen werd zopas vernomen dat de solidariteitsactie van Groen! oorspronkelijk veel verder ging dan gisteren aangekondigd. Niet alleen zouden partijlokalen opengesteld worden voor mensen zonder papieren, maar waren ook enkele toppolitici van de partij bereid hun lippen dicht te naaien. Na een interne opiniepeiling werd echter afgezien van het laatste deel van de actie.

Zo wou Jos Geysels zijn lippen dichtnaaien uit solidariteit met de 31-jarige Marokkaan in het Luikse Glain. Naar verluidt stond Jos Geysels al met naald en draad klaar toen de actie in allerijl afgeblazen werd: uit een interne opiniepeiling was immers gebleken dat slechts 7% van de Vlamingen de actie zou ondersteunen, terwijl maar liefst 93% verklaarde liefst te hebben dat de lippen van Jos Geysels permanent dichtgenaaid zouden blijven. Bovendien bleek dat 74% van hen bereid was persoonlijk de lippen van Geysels te komen dichtnaaien. Gevraagd naar eventuele verdoving verklaarde een meerderheid dat ze zelf geen verdoving nodig hadden om de operatie uit te voeren, maar 14% was wel bereid Geysels lokale verdoving toe te staan.

Uit een discreet contact met Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael was dan bovendien nog gebleken dat laatstgenoemde met plezier de kosten voor de aankoop van de draad voor de volledige partijtop voor zijn rekening wou nemen, op voorwaarde dat de gebruikte draad van een extra-stevige soort was. In het licht van die gegevens werd dan maar afgezien van de actie.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

zaterdag, mei 13, 2006

Groepsdenken en stigmatisatie

De uitspraak van Bart Somers van gisteren is wijs: een wij-zij-gevoel creëren door een gemeenschap te stigmatiseren en tot zondebok te maken is volledig uit den boze. Vraag is of Bart Somers & Co bereid zijn de consequentie van hun uitspraken in te zien.

Stel je voor dat iemand het vandaag in zijn hoofd zou halen het volgende op papier te zetten:
De moslims willen dat jullie jullie bekeren, zodat jullie ook moslims worden. Leg daarom geen contacten met hen tot zij zich bekeren tot het christendom. En als zij niet willen, achtervolg hen dan en vermoord hen. Sluit geen vriendschap met hen, en neem hen niet in dienst.
Zo een verwerpelijke uiting van groepsdenken, oproep tot haat en zelfs geweld is eigenlijk ondenkbaar, en zo'n ideologie kan moeilijk als «democratisch» of «vredelievend» omschreven worden. Ja toch? Het is dan ook zeer de vraag of de aanhangers ervan welkom zouden zijn in bijvoorbeeld de vakbonden, en of organisaties die die ideologie propageren dotaties en subsidies van de overheid zouden kunnen of mogen ontvangen. Geert Lambert zou zich geen klein beetje de voeten vanonder het lijf lopen om hen voor de Raad van State te sleuren.

Wel, de waarheid is dat als je «islam» en «christendom» omwisselt (An-Nisa 4:89), de aanhangers meer dan welkom zijn in de vakbonden, al wat zichzelf «democratisch» meent te moeten noemen strijd levert om moslimorganisaties allerhande subsidies toe te kennen, en sommigen het zelfs bestaan die ideologie als de «godsdienst van de vrede» te bestempelen. Om de uitspraak van Bart Somers nog eens in herinnering te brengen, zij het lichtjes gewijzigd:
Als je [eeuwenlang] [een] gemeenschap stigmatiseert en tot zondebok maakt, dan creëer je een klimaat van haat in de samenleving waardoor een wij-zij-gevoel ontstaat en racisme wordt aangewakkerd.
En over groepsdenken gesproken, bij De Standaard wentelen de journalisten zich in hun analyses zo vaak rond in deze smeuïge zaak dat ze meer dan één keer het Noorden kwijtraken. Zo stelt Bart Brinckman dat het geweld inherent is aan het Vlaams Belang. Gelijkaardige analyses over de milieubeweging heb ik niet gelezen na de moord op Pim Fortuyn, en zo'n analyses waren ook bijzonder onkies na de moord op Theo van Gogh, ja zelfs na 11 september. Maar op het einde van zijn stuk verslikt hij zich een beetje wanneer het over Luna gaat:
een tweejarig blank meisje, van wie de ouders een door Belangers druk beklant restaurant uitbaten
Luna werd echter neergeschoten terwijl de schutter het eigenlijk vooral Oulemata Niangadou gemunt had, de Malinese au pair die op haar paste. De ouders van een door Belangers druk beklant restaurant hadden dus een Malinese au pair. Schoven die groepsdenkende inherent gewelddadige Belangers dan nietsvermoedend aan tafel bij een multi-culturalist pur sang, of was Oulemata ook in dienst genomen om regelmatig eens in mekaar geslagen te worden? Ik lees verder dat Hans van Themsche zelf volgens zijn vader een Indische kameraad had, en dat de vader meerdere Afrikaanse vrienden heeft. En dat de vader zelf dan weer steevast frieten bakte op de stoofvlees- en mosselsoupers van de Wilrijkse Vlaams Belang-afdeling, maar geen tijd had om op de kieslijst te staan. Deed Bart Brinckman in zijn artikel aan stigmatisatie en groepsdenken, of had hij gewoon een fles whisky teveel op? Wat moet ik denken van de vermelding van het feit dat de grootvader van Hans van Themsche nog een Oostfronter is geweest? Dat er zoiets bestaat als erfzonde in Vlaams-nationale families? Hoe dan ook worden hier zoveel details en analyses rondgespuid dat alleen nog lezers met een goudvissengeheugen de krant nog serieus kunnen nemen.

Stemmingmakerij

Naar aanleiding van de dubbele moord in Antwerpen zijn blijkbaar op meerdere plaatsen de stoppen volledig doorgeslagen. Radio 1 riep rond zes uur net niet op om nog snel te gaan betogen in Brugge, terwijl TMF elk uur een minuut stilte houdt. Wat zou de familie van Glenn Wijnants daar van denken?

Nog voor er een eerste verhoor van de dader had kunnen plaatsvinden, was het motief van de misdaad al klaar voor de media: racicme. Zo kopte De Standaard «Racistische moord», terwijl het in de intro «wellicht uit racistische motieven» luidt. Na de talloze mea culpa's van de laatste weken naar aanleiding van het signalement van de moordenaars van Joe zou je misschien verwachten dat onze kwaliteitsjournalisten zich geen twee keer aan dezelfde steen zouden willen stoten, maar het zou natuurlijk ook kunnen dat sommige journalisten op de eerste de beste gelegenheid zaten te wachten om zich opzettelijk aan een steen te stoten om wat te compenseren. Voor de goede zaak, niet waar. Geen haar op mijn hoofd twijfelt er echter aan dat als achteraf gebleken zou zijn dat racisme dan toch niets met de zaak te maken had, er opnieuw een collectieve schuldbelijdenis zou gevolgd zijn.

Maar waar het een paar weken geleden nogal wat voeten in de aarde had eer er een demonstratie op poten gezet was, bleek gisteren dat voor een «racistische» dubbelmoord in de loop van amper een paar uren zelfs meerdere betogingen tegelijkertijd georganiseerd kunnen worden. Zonder voorafgaande debatten of zo'n betoging wel kies is. Zonder lange debatten waarvoor of waartegen men zal betogen. Voor Antwerpen aan 't Woord ging het allemaal zelfs niet snel genoeg: minder dan tien uur na de moord, om 21:34, werd al een persberichtverspreid met concrete plaats, datum en uur. De oproep werd twee uur later al ingetrokken ten voordele van een andere betoging, wat op zich al genoeg zegt over het ongeduld van de organisatie, want er was zelfs geen tijd om een klein beetje aan coördinatie te doen met gelijkgezinde organisaties. Zo snel moest het dus gaan. Ik neem echter aan dat de vergunningen voor de betogingen geleverd werden vóór de persmededelingen de deur werden uitgestuurd, of ging men ervan uit dat dat hoe dan ook wel geen probleem zou geweest zijn? Voor een herdenkingswake voor Glenn Wijnants was er een internetcampagne nodig om zelfs nog maar toelating te krijgen.

Verder staat de moordenaar reeds de dag na de moord met naam en toenaam in de kranten, inclusief allerlei persoonlijke details zoals het internaat waar hij school liep, de gebeurtenissen van de laatste dagen, verhalen over zijn jeugd, zijn familiesituatie, de connectie met Frieda van Themsche, zijn tante, jazelfs een stamboom met aantekeningen, en meerdere foto's, tot zijn surfgewoontes op het internet toe. Er zijn ondertussen al wat jaren verlopen sedert de moord op Pim Fortuyn, maar de dader wordt nog steeds vaak omschreven als Volkert van der G., kwestie van vooral zijn privacy niet te schenden. Wat zijn grootvader uitgespookt heeft aan het begin van de vorige eeuw heeft niemand om mij onbekende redenen ooit uit de doeken gedaan.

Wat echter tussen al die details ontbreekt, is wat er precies gebeurd is op die Antwerpse school waar hij problemen zou gehad hebben met allochtone leerlingen. Gepest? Als ik de ijver bekijk waarmee allerlei details over Hans van Themsche naar boven gehaald worden, kan het toch niet moeilijk zijn om de betrokken allochtone leerlingen op te snorren en hen aan een diepte-interview te onderwerpen. Opdat de bevolking haar recht op informatie ten volle zou kunnen uitoefenen, want dat is toch de bedoeling, neem ik aan. Of zou trop dan toch teveel kunnen zijn, en gaat de grens precies daar?

Wat dat laatste betreft, na het nieuws van 18:00 werd op Radio 1 zo goed als opgeroepen om nog snel in Brugge te gaan betogen. De reporter ter plaatse verklaarde dat er op dat ogenblik zo'n 100 à 150 mensen ter plekke waren, maar aangezien de demonstratie pas een kwartiertje later zou beginnen, kon dat nog oplopen, want «er kunnen immers nog altijd snel een pak mensen opduiken voor de betoging». Alleen hopeloos achterlijke en Nederlandsonkundige Bruggelingen zouden de hint niet kunnen gesnapt hebben. De media proberen ondertussen mekaar te overtroeven met initiatieven om toch maar te onderstrepen hoe «geëngageerd» zij wel zijn. TMF bijvoorbeeld houdt elk uur een minuut stilte. Wat zou er tijdens die minuut in de hoofden van de familie van Patrick Mombaerts omgaan? En zouden zij naar de speciale programma's van VTM en op Canvas kijken?

En ook de politici laten zich niet onbetuigd, en vooral Spirit schijnt zich in deze zaak te willen profileren. Of dit enig verband heeft men hun opdracht om als loopjongetjes van de Franstalige partijen de dotatie van het Vlaams Belang af te nemen laat ik in het midden. In een persmededeling stellen zij in ieder geval dat «de hele reeks racistische incidenten van de jongste weken en jaren […] het steeds moeilijker maken om ze af te doen als geïsoleerde incidenten.» Voor wie wil weten wat dan wel geïsoleerde incidenten zijn: de talrijke aanslagen op lokalen van het Vlaams Belang en de auto van Filip Dewinter in Leuven, of de auto's die verleden herfst in de loop van enkele nachten in brand werden gestoken. Dat spreekt voor zich.

Bart Somers moest natuurlijk ook zijn kiezeltje bijdragen in het programma Terzake: «Als je jaar in jaar uit de allochtone gemeenschap stigmatiseert en tot zondebok maakt, dan creëer je een klimaat van haat in de samenleving waardoor een wij-zij-gevoel ontstaat en racisme wordt aangewakkerd.» Hij wil ook dat er een beleid wordt gevoerd dat het «groepsdenken» doorbreekt. «We moeten proberen te evolueren naar een samenleving die bestaat uit individuen. Anders blijven we naast elkaar leven.» Als je echter jaar in jaar uit de kiezers van het Vlaams Blok/Belang stigmatiseert («mestkevers» etc…) en tot zondebok maakt (zoals nu), dan creëer je echter niet een klimaat van haat in de samenleving waardoor een wij-zij-gevoel ontstaat, en doe je zeker niet aan groepsdenken. Neen, dan graaf je als niet-socialistische partij gewoon mee je eigen gaf, maar dat zal Bart Somers wel nooit snappen.

maandag, mei 08, 2006

CD&V-N-VA boven niveau juni 2004

Deze morgen publiceerden Le Soir en RTBf hun vijfde opiniepeiling sedert de vorige verkiezingen. Hun vorige peiling dateert van precies een half jaar geleden.

In totaal zijn er nu al 26 opiniepeilingen verschenen sedert de laatste verkiezingen, 17 ervan van de drie klassieke peilers. Le Soir en RTBf publiceerden tot vorige keer een nieuwe opiniepeiling om de vier maanden, maar nu lijkt de frequentie gedaald te zijn tot één peiling om de zes maanden. Houden ze die frequentie aan, komt hun volgende peiling vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen van deze herfst, en die daarna vlak voor de volgende federale verkiezingen.

«CD&V/N-VA loopt verder uit,» kopte De Standaard, en het kartel haalt inderdaad een procent winst sedert verleden jaar. Het gemiddelde over de drie peilingen wordt daarmee boven de 29% getrokken, en dat is marginaal boven het gemiddelde van de laatste peilingen van voor de laatste verkiezingen. Het Vlaams Kartel gaat er lichtjes op achteruit, en het verschil van de gemiddelden tussen de twee formaties komt voor de eerste keer net boven de 5% uit. Dit zou ook betekenen dat CD&V zonder N-VA als partij stilaan terug zicht op de eerste plaats in Vlaanderen begint te krijgen.

sp.a/SPIRIT stijgt sterk tegenover de peiling van een half jaar geleden, terwijl de VLD pluimen laat. Globaal betekent dit dat de trend van sp.a/SPIRIT nu lichtjes stijgend is, terwijl die voor de VLD eerder stabiel is. Het verschil tussen de twee partijen bedraagt voor het eerst in meer dan een half jaar weer meer dan 1%, en het gemiddelde van sp.a/SPIRIT benadert terug de verkiezingsuitslag van 2004.

Groen! ten slotte boekt een kleine winst, maar het gemiddelde van de partij blijft nog steeds stabiel rond de 7% hangen, maar onder de laatste verkiezingsuitslag. Op zich geen uitslag om over naar huis te schrijven, maar het brengt de partij waarschijnlijk wel weer in het federale parlement.
Wat de gemiddelden betreft valt op dat de verschillen tussen CD&V-N-VA en Vlaams Belang en sp.a/SPIRIT en VLD iets groter worden. De score van Groen! blijft op hetzelfde niveau hangen: boven de kiesdrempel, maar ver achter op de VLD. sp.a/SPIRIT lijkt opnieuw wat afstand in te halen op het Vlaams Belang, maar het verschil bedraagt nog altijd meer dan 4%, en beide partijen halen scores die vergelijkbaar zijn met hun verkiezingsuitslagen. Herinner echter dat de laatste peilingen voor de verkiezingen van 2004 sp.a/SPIRIT geen achterstand van 4% maar een licht voordeel gaven.

Op Cuba is iedereen rijk

Op Forbes' lijst van de tien rijkste staatshoofden prijkt Cuba's Fidel Castro op de zevende plaats met een vermogen van 900 miljoen dollar.

De zevende plaats van Fidel Castro wekt misschien verbazing, en doet vermoeden de Comandante als persoonlijke lijfspreuk Quod licet Jovi non licet bovi voert. Het communisme is immers ingeschreven in de Cubaanse grondwet, en zelfs zo dat het communisme voor eeuwig verankerd is in die grondwet. Ze kan immers op dat punt niet gewijzigd worden!

Maar wie even nadenkt, weet natuurlijk hoe de vork werkelijk aan de steel zit. Iedereen op Cuba is immers even rijk, en in tegenstelling tot nogal wat andere landen in de wereld, waar het staatshoofd inderdaad de staatskas leegzuigt ten koste van de bevolking, is het dus absoluut geen oneer voor Fidel Castro dat hij in de top tien is geraakt. Want als hij een vermogen heeft van 900 miljoen dollar, dan is dat omdat iedereen op Cuba een vermogen heeft van zo ongeveer 900 miljoen dollar. Jazeker, er zijn er die maar 890 miljoen dollar hebben, en enkele die al 910 miljoen dollar hebben, maar zelfs in Cuba is niet alles perfect, en over een paar jaar zullen ook die laatste verschilletjes wel weggewerkt zijn. Het is echter schandelijk dat een ekonomisch tijdschrift als Forbes zulke belangrijke details vergeet te vermelden in haar overzicht, en deze puike prestatie van El Líder Máximo op zo'n manier weet te verdraaien om hem zwart te maken. Blijkbaar kunnen ze werkelijk niet verdragen dat de communistische zon in het Cubaanse water schijnt!

Iemand die dat natuurlijk al heel lang veel beter begrepen heeft, is Steve Stevaert. Op zijn eerste studiereis naar Cuba had hij al in de mot dat wat Fidel Castro daar doet, goed is voor «de mensen». Nu ja, misschien niet zo goed voor journalisten die niet naar het pijpen van El caballo dansen, maar journalisten men dan ook bezwaarlijk «de mensen» noemen. Hoe dan ook is het jammer dat Steve Stevaert zich heeft teruggetrokken uit de nationale politiek naar het groene Limburg, want met hem aan het roer zou ook België opgenomen zijn in de vaart der volkeren. Kans gemist dus. We hadden allemaal multi-multi-miljonair kunnen zijn binnen enkele jaren…

En dat zou trouwens zo zijn gevolgen gehad hebben voor de lijst van Forbes. Want wie prijkt daar op de tiende plaats? Toch wel niet koningin Beatrix van Nederland zeker, met ocharme 270 miljoen dollar, nog geen derde van de gemiddelde Cubaan. Met een paar jaartjes doorbijten had onze toekomstige koning Filips I de Taaie zijn Nederlandse evenknie koning Willem-Alexander een mooi poepje kunnen laten ruiken door hem lekker uit de lijst stoten. Nu zal hij het dus zonder dat fortuin en een vermelding bij Forbes moeten doen. Hij kan zich echter troosten met de gedachte dat hij tenminste een vrouwtje heeft dat perfect Frans spreekt, want dát kan Willem-Alexander voorlopig nog niet zeggen.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

zaterdag, mei 06, 2006

Hamas op bezoek in Noorwegen

De Noorse regering overweegt de twee Hamas-vertegenwoordigers Salah Mohammed al-Bardawil en Yayha al-Abadsa een Noors nationaal visum te geven, nadat hen eerder een Schengen-visum geweigerd werd door Frankrijk, en de Zweedse regering het niet nodig vond een Zweeds nationaal visum voor hen uit te vaardigen.

Op dit ogenblik wordt de visumaanvraag van de twee Hamas-vertegenwoordigers behandeld en overwogen door de Noorse overheid. Volgens Aftenposten heeft het er alle schijn van dat de twee een nationaal visum zullen krijgen, omdat er anders binnen de regering-Stoltenberg wel eens grote problemen zouden kunnen ontstaan tussen de sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap) en de kleinere partner de Socialistische Partij van Links (SV). De Noorse regering zou daarmee dan ingaan tegen de druk van zowel Frankrijk, de EU, Israël als de VS. In theorie worden nationale visa enkel gegeven wanneer er sprake is van nationale belangen, humanitaire redenen of international verplichtingen, maar in dit geval is het duidelijk dat het om een zuiver politieke beslissing zou gaan.

Ondertussen ontkent het Ministerie van Buitenlandse Zaken dat er een diplomatiek signaal gelezen zou moeten worden in de afwijzing die Jens Stoltenberg in Washington ontving toen er gepolst werd of hij even in het Witte Huis mocht binnenspringen voor een praatje met George W. Bush terwijl hij toch in de VS was voor een vergadering. Officieel kon men in Washington geen gaatje meer vinden in de drukke agenda van de Amerikaanse president, en dat zou best wel eens waar kunnen zijn ook, maar indien dat niet het geval was en een bezoek van Stoltenberg eenvoudigweg niet gewenst was geweest, zou men precies dezelfde officiële reden gebruikt hebben. De oppositie en menig commentator in de Noorse pers zijn de laatste mening toegedaan dat het tweede alternatief het correcte is, en constateren dat de huidige linkse regering al heel de tijd hard haar best heeft gedaan afstand te nemen van de Verenigde Staten. Zou het kunnen dat het signaal nu ook in Washington aangekomen is, en dat Noorse regering dus in feite eindelijk geslaagd is in haar opzet en geen reden van klagen heeft? De terugtrekking van soldaten uit Irak, de eigenhandige «herdefinitie» van de rol van Noorwegen in Afghanistan, de persoonlijke boycot van Israël door de Minister van Financiën Kristin Halvorsen (SV), en nu misschien nationale visa voor twee Hamas-vertegenwoordigers – eigenlijk is Washington nog bijzonder lijdzaam geweest om pas nu diplomatiek te reageren.

Verder kwam Erna Solberg, partijvoorzitter van de oppositiepartij Rechts (H), nog maar eens in de problemen door een onduidelijk en wisselvallig standpunt. In een eerste reactie vond zij dat de twee Hamas-vertegenwoordigers geen Noors nationaal visum mochten krijgen, omdat zij in Zweden geen Schengen-visum hadden gekregen. Nu echter blijkt dat partijcollega en burgemeester van Stavanger Leif Johan Sevland twaalf Hamas-politici uit Nabloes uitgenodigd heeft om de viering van 17. mai, de Noorse nationale feestdag, bij te wonen, vindt zij dat lokale Hamas-politici wél een Schengen-visum mogen krijgen. Stavanger is verbroederd met Nabloes, en politici uit Nabloes hebben daarom een permanente uitnodiging naar Stavanger op zak. Erna Solberg vindt het niet nodig dat te veranderen nu Hamas de dienst uitmaakt in Nabloes. Het is niet de eerste keer dat Erna Solberg de kranten haalt met een tweeslachtig standpunt, en het hoeft dan ook niet verbazen dat de partij het de laatste tijd bijzonder slecht doet in de opiniepeilingen.

vrijdag, mei 05, 2006

Hamas op bezoek in Zweden

Zweden kreeg vandaag zware kritiek van Frankrijk en Israël omdat het een visum gegeven heeft aan de Palestijnse minister van Vluchtelingenzaken, Atef im-Adwan. Eerder deze week werd een visum geweigerd aan een ander lid van Hamas na bezwaren van Frankrijk, maar in het geval van Atef Adwan had Zweden verzuimd duidelijk genoeg aan te duiden dat hij lid was van de Hamas-regering, aldus Frankrijk.

Eerst een paar woorden over Schengen-visa en de procedure om een Schengen-visum te bekomen. Wanneer iemand van buiten de Schengen-zone komt en visumplichtig is, dient hij een aanvraag in te dienen bij dat land dat het hoofddoel van zijn reis is. In principe kan dat land dan zonder meer beslissen of hij een Schengen-visum kan krijgen of niet, en dat visum is dan geldig voor alle vijftien Schengen-landen. In enkele specifieke gevallen dienen de andere Schengen-landen geconsulteerd te worden,en indien een land bezwaren maakt, zoals Frankrijk deed in het geval van Salah Mohammed al-Bardawil eerder deze week, wordt een Schengen-visum geweigerd. Is er echter sprake van bijvoorbeeld nationale belangen of humanitaire redenen, kan een land besluiten een nationaal visum (VLTV) uit te vaardigen, dat dan alleen geldig is voor het land dat zo'n visum uitvaardigt. De kersverse Zweedse Minister van Buitenlandse Zaken Jan Eliasson was van oordeel dat dat voor Al-Bardawil niet van toepassing was, en daardoor kan hij niet naar Zweden komen.

De concrete aanleiding voor het bezoek van Al-Bardawil is een uitnodiging die hij kreeg om later deze maand in Malmö te spreken op een conferentie georganiseerd door enkele Palestijnse verenigingen. In dat verband werd hij ook door enkele Zweedse parlementsleden uitgenodigd voor een babbel in Stockholm, niet alleen van de Milieupartij (mp) en Links (v), maar ook van de sociaal-democraten (s). De Milieupartij en Links zitten wel in de oppositie, maar steunen de minderheidsregering van sociaal-democraat Göran Persson (s). Dat leden van de Milieupartij en Links Hamas-leden uitnodigen voor een vergadering is één zaak, maar wanneer ook leden van de regeringspartij Hamas-leden willen ontmoeten, wordt dat snel een hete aardappel. Officieel steunt Zweden immers de politiek van de Europese Unie, die Hamas probeert te isoleren zolang de beweging Israël niet wil erkennen.

De parlementsleden die de Hamas-leden willen ontmoeten vinden echter dat de dialoog met Hamas aangegaan moet worden, en dat Zweden een eigen buitenlands beleid moet durven voeren. De Liberale Volkspartij (fp) is het daarmee niet eens, en vroeg dat Eerste Minister Göran Persson de ontmoeting zou stoppen. De sociaal-democratische parlementsvoorzitter Björn Gustaf von Sydow (s) reageerde daarop dat parlementsleden het recht hebben te ontmoeten wie ze willen. De Minister van Ontwikkelingssamenwerking Carin Jämtin (s) bakte het echter behoorlijk bruin door te stellen dat de EU-boycot van Hamas wel voor de organisatie geldt, maar niet voor personen. Zij verliest daarbij uit het oog dat Al-Bardawil precies als vertegenwoordiger van de organisatie Hamas uitgenodigd werd, en dat dit nog meer geldt voor een minister van een Hamas-regering in functie. Het is m.i. trouwens zeer twijfelachtig dat zij eenzelfde creatieve stelling zou verkondigd hebben ten tijde van het apartheidsrégime om een Zuid-Afrikaanse minister in functie te kunnen ontmoeten. En om even terug te koppelen naar Vlaanderen: daar maken de drie vakbonden in hun toepassing van het cordon sanitaire absoluut geen onderscheid tussen de organisatie Vlaams Belang en personen.

Maar goed, het visum van Al-Bardawil werd dus geweigerd door Frankrijk, en de Zweedse regering vond het niet nodig voor hem een nationaal visum uit te vaardigen. Amper een paar dagen later blijkt dan echter dat de huidige Palestijnse Minister van Vluchtelingenzaken Atef im-Adwan wél een Schengen-visum kreeg. Blijkbaar had het Zweedse generaal-consulaat in Jeruzalem verzuimd duidelijk aan te geven dat het om een minister van de Hamas-regering ging, en daardoor had Frankrijk de naam op de lijst niet opgemerkt. Dit is opmerkelijk, omdat het generaal-consulaat wist dat Frankrijk niet bepaald gebrand was op bezoekjes van Hamas-leden aan de Schengen-zone. Maar anderzijds is het toch ook opmerkelijk dat Frankrijk zijn huiswerk niet op eigen houtje kan uitvoeren, en ervan afhankelijk is dat het Zweedse generaal-consulaat zélf aangeeft dat iemand lid is van de Hamas-regering. En verder is het zo dat de Schengen-zone naast Zweden en Frankrijk nog elf andere EU-landen kent (plus Noorwegen en IJsland) die bezwaren hadden kunnen aantekenen, maar dat blijkbaar niet gedaan hebben. Zweden had ten andere geen bezwaren van Frankrijk nodig om het visum van Atef Adwan te weigeren – zij hadden dat zelf kunnen doen met de EU-boycot als reden. Dat zij dat niet doen bewijst dat de Zweedse regering de Europese boycot van Hamas enkel met de lippen ondersteunt, en niet in de daden. Fredrik Reinfeldt van de Moderaten (m) vindt in ieder geval dat het visum een zuivere provocatie is. Hoe dan ook lijkt het er sterk op dat Frankrijk wat betreft de visums helemaal in zijn eentje de Europese boycot van Hamas voor heel de Schengen-zone moet toepassen. Merkt Frankrijk een naam van een belangrijk Hamas-lid niet op, geven ook de andere landen geen kik, en glipt een potentieel terrorist door de mazen van het Schengen-net. Tot zover de Vesting Europa dus.

Wat de politiek van de Zweedse regering en de linkse oppositiepartijen betreft, is het duidelijk dat hier een politiek spelletje gespeeld wordt met de verkiezingen van het najaar in het achterhoofd. Enerzijds wil de Zweedse regering niet ingaan tegen de Europese boycot van Hamas, en durft daarom geen nationaal visum uit te vaardigen wanneer een ander land bezwaren aantekent, maar anderzijds weigert zij visums te weigeren aan vertegenwoordigers van Hamas. Bovendien laat Göran Persson toe dat niet alleen parlementsleden van zijn partij met Hamas-leden gaan praten, maar dat zelfs één van zijn ministers klinkklare nonsens uitslaat om een Hamas-bezoek aan Zweden te rechtvaardigen. Voeg daarbij de terugtrekking van Zweden een week geleden uit een internationale militaire oefening in Italië omdat ook Israël daaraan deelnam, zogezegd om de neutraliteit te bewaren, en de positie van de Zweedse regering wordt heel duidelijk. De verklaring hiervoor is eenvoudig: bij de verkiezingen vallen er meer stemmen te rapen bij Zweedse moslims (en hun fellow travelers) door het geflirt met Hamas dan door een correcte toepassing van de isolatie van Hamas. De Zweedse sociaal-democraten zijn niet de enigen in Europa die in dat bedje ziek zijn.

woensdag, mei 03, 2006

HIV/AIDS en katholieken in Zuidelijke Afrika

In een reactie op het artikel «Haat jegens Polen zit diep» vraagt een zekere Omar naar een overzicht van het aantal AIDS-infecties per religie.

Het aandeel HIV/AIDS-besmettingen in de volwassen bevolking van een land is één van de basisgegevens van CIA - The World Factbook. Het aantal katholieken per land kan in een tabel bij Catholic-Hierarchy.Org gevonden worden. Voegt men de gegevens van de twee bronnen samen voor de landen uit Zuidelijk Afrika, krijgt men een overzichtelijke tabel of figuur.

De figuur spreekt eigenlijk voor zichzelf: landen met een groot aandeel katholieken hebben weinig HIV/AIDS-besmettingen, en landen met een groot aandeel HIV/AIDS-besmettingen hebben een klein aandeel katholieken. Met hierop één grote uitzondering: Lesotho, een land met 29% HIV/AIDS-besmettingen en 54% katholieken. Daar moet wel aan toegevoegd worden dat het land een enclave vormt in Zuid-Afrika, wat ongetwijfeld zijn invloed zal hebben. Lesotho behoort tot de groep van zes landen die meer dan 20% HIV/AIDS-besmettingen hebben, maar het is het enige land in die groep met meer katholieken dan HIV/AIDS-besmettingen. En Namibië is het enige andere land in die groep met meer dan 10% katholieken.

Gelet op die feiten is het nogal absurd om de schuld voor de ravages van de HIV/AIDS-epidemie in Zuidelijke Afrika in de schoenen van de katholieke Kerk of de vorige paus te schuiven. Want ofwel heeft de katholieke Kerk in Zuidelijke Afrika blijkbaar ook rechtstreeks invloed op andere christenen, of zelfs niet-christenen, maar hebben die anderzijds wel geen oren naar het katholieke pleidooi voor de huwelijkstrouw. Een bijzonder selectief publiek dus. Ofwel moet de «schuld» van de katholieke Kerk op een onrechtstreekse manier gevonden worden, namelijk via katholieke hulporganisaties. De vraag is dan waar de andere religies blijven met hun hulporganisaties. En waarom alleen niet-katholieke landen zo lijden onder de nefaste invloed van die katholieke hulporganisaties (tenzij de katholieke hulporganisaties een duivels plan hebben om precies niet-katholieke landen via een HIV/AIDS-epidemie naar de vermoedenis te helpen).

Of het eenvoudigere model: de katholieke Kerk heeft geen negatieve invloed op de HIV/AIDS-problematiek in Zuidelijke Afrika, maar de progressieve lobby probeert de katholieke Kerk, samen met haar boodschap, op deze manier in een kwaad daglicht te stellen.

maandag, mei 01, 2006

Redelijke en dwaze communautaire eisen

Elio di Rupo verkondigde amper een paar dagen geleden nog dat de Franstaligen niets vragen. Vandaag zegt Laurette Onkelinx dat de Franstaligen niets dwaas vragen.

Wat is een redelijke communautaire eis, en wat is dwaas? Laurette Onkelinx zou het eens klaar en duidelijk op papier moeten zetten, zodat de Vlamingen weten wat ze mogen vragen, en wat niet, maar als ik de communautaire eisen van de laatste dagen even op een rijtje zet, kom ik toch tot een merkwaardige vaststelling. Volg even mee.

Een voorbeeld van wat Laurette Onkelinx een redelijke eis vindt: de herfederalisering van de jeugdzorg, omdat de Franse Gemeenschap –nochtans van goede wil, dat is het probleem niet– zonder geld zit. (Alweer?) Dus: iets herfederaliseren omdat een Gemeenschap zonder geld zit is een redelijke eis. Bovendien kan men zo «het hele klavier bespelen», of de redelijkheid zelve dus.

Alleen, is dat laatste nu niet precies één van de redenen waarom Vlaanderen de Sociale Zekerheid zou willen splitsen, zodat Vlaanderen ook «het hele klavier zou kunnen bespelen»? Laurette Onkelinx als voorstander van de splitsing van de Sociale Zekerheid, dat moet een misverstand zijn. Ik neem dus aan dat het meer om het geld te doen is dan om de bezorgdheid voor de jeugdzorg. Trouwens, om het hele klavier te kunnen bespelen kan men net zo goed meer regionaliseren in plaats van iets te herfederaliseren. Merkwaardig dat Laurette Onkelinx daar niet aan gedacht heeft. Het probleem zal wel zijn dat met een verdere regionalisatie ook een responsabilisatie volgt, en dat woord alleen al klinkt behoorlijk dwaas.

Maar ze geeft ook een voorbeeld van een dwaze eis: het bestuurlijk op orde brengen van het Brusselse Gewest, zoals dat door Yves Leterme onlangs geformuleerd werd. Haar voorzitter Elio di Rupo pareerde dat voorstel met de eis Brussel uit te breiden. Ongetwijfeld een redelijk voorstel. Toch gezien vanuit het Zuiden van het land dan. Bestuurlijke orde: dwaas; annexatie: redelijk.

Dat laatste verklaart meteen ook waarom de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde dwaas zou zijn, want splitsing, dat is het omgekeerde van annexatie. Dat die splitsing eigenlijk al in de Grondwet ingebakken zit doet daarbij niets ter zake. Of misschien net wel, want respect voor de taalwetten in Brussel is ook al zo een dwaze eis van de Vlamingen.

Het levert in ieder geval een mooi rijtje op: herfederalisering omwille van geldnood en annexatie van land zijn redelijke eisen, responsabilisatie van Gewesten en Gemeenschappen, bestuurlijke orde en respect voor de Grondwet zijn dwaze eisen. Nog goed dat deze dame Minister van Rechtvaardigheid is, want anders zou het met België wel eens heel slecht kunnen aflopen!

Tot slot wil ik haar zelf nog eens aan het woord laten, in haar moedertaal (niet haar vadertaal):
Si c'est dans cette voie que s'engagent nos amis flamands, ils doivent savoir que les temps ont changé, que leur agressivité use notre patience et que, s'ils nous méprisent, nous sommes déterminés, quant à nous, à dessiner sereinement notre propre avenir. Voilà notre choix: ce sera avec eux mais pas pour le meilleur et pour le pire. S'ils devaient s'échiner à choisir le pire d'eux-mêmes, ils doivent savoir que, pour nous aussi, il existe d'autres voies…
Dat België nog altijd bestaat is dus enkel en alleen maar te danken aan het geduld van de Franstaligen, ondanks het misprijzen en de agressiviteit van de Vlamingen. En nog altijd willen ze blijven samenleven met ons, uit vrije wil zelfs! Ik krijg er warempel tranen van in mijn ogen. Daarom zou ik ervoor willen pleiten die sukkelaars dit jaar 11 miljard euro extra te geven, als smartegeld, en de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet te splitsen, maar uit te breiden tot Brussel-Halle-Vilvoorde-Antwerpen. Dan kunnen de Franstaligen in Baarle-Hertog volgend jaar ook op Vrouwe Justitia stemmen.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)