Hoeveel Vlamingen zouden zich deze morgen in hun ochtenkoffie verslikt hebben toen ze de titel «CD&V dreigt met Brusselse crisis» lazen in De Standaard?
Yves Leterme vertelt vandaag stoer aan De Standaard dat als het ooit tot dwangsommen zou komen, de CD&V zich terugtrekt uit de Brusselse regering. Brigitte Grouwels als de nieuwe institutionele atoombom? We weten hoe het vergaan is met de vorige institutionele atoombom van de CD&V – ze is nooit afgegaan, en wou zelfs niet afgaan. Keer op keer bleek immers dat de Franstaligen in Brussel de gekste dingen mochten uithalen, zonder dat Chabert zelfs nog maar een schijnbeweging wilde maken als zou hij zijn ministerportefeuille op tafel willen leggen. Er was immers altijd wel een reden waarom het toch maar beter was dat hij in de regering bleef – in het belang van de Brusselse Vlamingen uiteraard, of wat dacht u wel?
Ik denk dus niet dat men vannacht aan Fanstalige zijde slecht zal slapen. Zeker als men bedenkt dat Yves Leterme de laatste weken behoorlijk wat energie heeft gebruikt om stroop te smeren aan de baard van Elio di Rupo, mag men toch zo zijn twijfels hebben over het realiteitsgehalte van deze dreiging. Moeten we werkelijk geloven dat Yves Leterme een institutionele crisis van ongekende omvang zou durven veroorzaken, daarmee ongetwijfeld zijn eigen kansen om ooit nog Eerste Minister in België te mogen spelen voorgoed overboord gooiend? Dat is dan diezelfde Yves Leterme die nog niet zo lang geleden in de krant Le Soir de uitroep «Francophones, n'ayez pas peur!» liet optekenen.
«If anyone disagrees with anything I say, I am quite prepared not only to retract it, but also to deny under oath that I ever said it.» - Tom Lehrer
maandag, oktober 31, 2005
zondag, oktober 30, 2005
Van zomeruur naar generatieleeftijd
Deze nacht kwam een einde aan een half jaartje collectief zelfbedrog: het zomeruur. Want wat is het zomeruur eigenlijk? 's Morgens om zes uur doen we alsof het al zeven uur is, en komen toch maar uit ons bed. 's Avonds om acht uur doen we alsof het al negen uur is, en verheugen ons over de «lange avonden» zodat we na het werk nog een terrasje kunnen doen. Het alternatief zou zijn dat iedereen die dat wil in de zomer in plaats van om zeven uur om zes uur uit zijn bed komt, en de klok gewoon zijn gang laat gaan. Maar elke ochtend een uur vroeger je bed uit, wie raakt daar niet van uitgeblust?
En dat laatste, was het daar niet om te doen verleden vrijdag, toen tienduizenden kandidaat-geprepensioneerden(?) door de straten van Brussel het begin van de herfstvakantie kwamen inwandelen omdat ze zich uitgeblust voelden? Wel dan, wat goed is om 's avonds laat terrasjes te kunnen doen, moet ook kunnen om de Sociale Zekerheid te redden, en daarom mijn voorstel: de generatieleeftijd!
Hoe zit die generatieleeftijd in mekaar? Wel, wie verleden jaar 54 werd, doet er bij zijn volgende verjaardag tien jaartjes af. Ja hoor, we weten allemaal wel dat hij in het echt 55 is, maar we doen toch maar net alsof hij 45 is. Net zoals bij het zomeruur dus. Uitgebluste vijfenvijftigers? Zij bestaan niet meer, mevrouw, want zij zijn vijfenveertigers, in de fleur van hun leven, en kunnen er zeker nog twintig jaar tegenaan, indien niet meer. 58-jarigen die snakken naar hun prepensioentje? Excuseer, maar zij zijn 48 en hebben Abraham nog niet eens gezien. Alleen voor het bal van de zestigjarigen is er een probleem: wegens de lage opkomst zullen die afgelast moeten worden. Het bal van de vijftigjaren kan daarentegen op dubbel zoveel volk rekenen. En geldt ook hier niet, hoe meer zielen, hoe meer vreugde? Dubbele vreugde met de generatieleeftijd dus, waar wachten we eigenlijk op?
Er is natuurijk wel één probleempje. Want wie verleden jaar voor de tweede keer 54 werd, moet straks niet één maar elf kaarsjes extra uitblussen, pardon, uitblazen. Ik heb er eerlijk gezegd nog geen oplossing voor gevonden, maar beloof wel dat ik er de komende tien jaar hard aan zal werken. Als ik daar maar niet uitgeblust van raak…
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
En dat laatste, was het daar niet om te doen verleden vrijdag, toen tienduizenden kandidaat-geprepensioneerden(?) door de straten van Brussel het begin van de herfstvakantie kwamen inwandelen omdat ze zich uitgeblust voelden? Wel dan, wat goed is om 's avonds laat terrasjes te kunnen doen, moet ook kunnen om de Sociale Zekerheid te redden, en daarom mijn voorstel: de generatieleeftijd!
Hoe zit die generatieleeftijd in mekaar? Wel, wie verleden jaar 54 werd, doet er bij zijn volgende verjaardag tien jaartjes af. Ja hoor, we weten allemaal wel dat hij in het echt 55 is, maar we doen toch maar net alsof hij 45 is. Net zoals bij het zomeruur dus. Uitgebluste vijfenvijftigers? Zij bestaan niet meer, mevrouw, want zij zijn vijfenveertigers, in de fleur van hun leven, en kunnen er zeker nog twintig jaar tegenaan, indien niet meer. 58-jarigen die snakken naar hun prepensioentje? Excuseer, maar zij zijn 48 en hebben Abraham nog niet eens gezien. Alleen voor het bal van de zestigjarigen is er een probleem: wegens de lage opkomst zullen die afgelast moeten worden. Het bal van de vijftigjaren kan daarentegen op dubbel zoveel volk rekenen. En geldt ook hier niet, hoe meer zielen, hoe meer vreugde? Dubbele vreugde met de generatieleeftijd dus, waar wachten we eigenlijk op?
Er is natuurijk wel één probleempje. Want wie verleden jaar voor de tweede keer 54 werd, moet straks niet één maar elf kaarsjes extra uitblussen, pardon, uitblazen. Ik heb er eerlijk gezegd nog geen oplossing voor gevonden, maar beloof wel dat ik er de komende tien jaar hard aan zal werken. Als ik daar maar niet uitgeblust van raak…
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
Generatiedictaat (3)
Enkele verder bedenkingen over het generatiedictaat.
De «bewijsvoering» die Guy Verhofstadt aanbrengt om aan te tonen dat de eis van de vakbonden om opnieuw te onderhandelen «niet ernstig» is, houdt geen steek (om niet te zeggen dat ze niet ernstig is). Het is best mogelijk dat er meer dan honderd uur onderhandeld is tijdens ongeveer twintig vergaderingen, maar de waarheid heeft ook haar rechten, en die is dat er geen «pact met de sociale partners en de vakbonden» tot stand is gekomen, om de eenvoudige reden dat de vakbonden zich nooit akkoord hebben verklaard met dat «pact». Ik zou graag hebben dat een journalist hem eens de concrete vraag zou stellen of hij werkelijk meent dat er sprake kan zijn van een pact als één van de partijen niet akkoord is, en indien er geen akkoord van alle partijen nodig was, waarom de vakbonden überhaupt op het sociale overleg uitgenodigd werden.
Het bovenstaande is overigens een vaststelling die geldt ongeacht of men het Generatiepact nu een goed of slecht pact vindt, meent dat het te ver gaat of net niet ver genoeg. Dit heeft overigens niets met corporatisme te maken, maar met het respecteren van de spelregels zoals die vooraf vastgelegd werden. Wie het vandaag trouwens niet nodig vindt dat de vakbonden zich akkoord moeten verklaren vooraleer er werkelijk van een «pact» sprake kan zijn, moet morgen niet komen klagen wanneer het de werkgevers zullen zijn die in een toekomstig sociaal overleg aan het kortste eind trekken en een resem maatregelen waar zij niet akkoord mee zijn –echter democratisch tot stand gekomen want door het parlement goedgekeurd– over zich uitgestort krijgen. Dat is dan de keerzijde van mijn corporatisme.
Ondertussen zit één van de regeringspartijen met serieuze problemen. Mia de Vits stapte mee in de betoging en verklaarde in een onbewaakt moment dat «de partij moet luisteren» naar het «signaal» van de vakbondsaanhang. Dat zij meestapt in een betoging tegen een regering waarin haar eigen partij zetelt zonder daarvoor teruggefloten te worden is trouwens op zich al een sterk signaal. Groen! doet ondertussen wat het als linksere oppositiepartij moet doen, en praat de vakbonden naar de mond, met een felle uitval naar Patrick Dewael incluis. Dit is geen ideale situatie voor de sp.a.
Verder vraag ik me af of de leiding van het ABVV de achterban nog wel onder controle heeft, wanneer er al een nieuwe staking aangekondigd wordt nog voor de tweede gedaan is. Ik wens trouwens Guy Verhofstadt veel succes toe wanneer hij het Generatiepact «duidelijk» aan de bevolking gaat uitleggen, maar zou hem toch wel de tip willen geven dat niet te doen vanuit zijn villa in Toscane, kwestie van de «perceptie» niet onmiddellijk tegen te hebben. Waarom hij trouwens met zijn uitleg heeft gewacht tot na de tweede stakingsdag is mij een raadsel – te laat de put gedolven als er al twee kalveren verdronken zijn, zou ik zo zeggen. Ondertussen is het wel weer ACV-voorzitter Luc Cortebeeck die zich de redelijkste van de vakbondsvoorzitters toont door de federale regering nog een kans te geven. Misschien hoopt hij wel dat hij deze keer eens niet bij de bok gezet wordt door Verhofstadt?
Luc van Braekel daarentegen is van mening dat Guy Verhofstadt zich de laatste dagen gedragen heeft als een staatsman, en hij is niet de enige. De hele historie rond Luc Cortebeeck is mijns inziens al voldoende bewijs om dit te weerleggen, en ook zijn uitval naar Gerolf Annemans met daaropvolgende excuses aan het adres van Xavier Verboven zegt genoeg. Het toont aan dat Guy Verhofstadt alle zin voor rede verliest zodra het Vlaams Belang ter sprake komt, want anders dan redeloos kan die uitval niet genoemd worden. Een waar staatsman verliest zijn rede niet in het parlement.
Maar fundamenteler, indien vandaag de bevolking de noodzaak van een Generatiepact niet wil inzien, is dat grotendeels de schuld van Verhofstadt en de twee paarse regeringen. De afgelopen jaren heeft de burger een goed-nieuwsshow te slikken gekregen die geen einde kende. Ging Verhofstadt geen 200.000 banen creëren tegen 2007? We zijn halverwege, en dat getal moest een paar weken geleden al bijgesteld worden tot 115.000. Kwam die tijding als een donderslag bij heldere hemel? Neen, want de laatste jaren zijn er genoeg internationale statistieken en rapporten gepubliceerd door organisaties die niet bepaald als amateuristisch afgedaan kunnen worden, en die menig oranje knipperlicht hadden moeten doen branden. Keer op keer kwam Guy Verhofstadt echter vertellen dat de statistieken fout waren, en dat we in de beste der werelden leefden in België, en dat er dus absoluut niets aan de hand was. Minder dan een maand geleden nog wees Verhofstadt de slechte resultaten uit het rapport van het World Economic Forum (WEF) over de concurrentiekracht volledig van de hand. België doet het volgens Verhofstadt beter dan de andere landen, en de groei ligt al enkele jaren hoger dan het Europese gemiddelde. Wat is dus vandaag het probleem? En zoals Guy Tegenbos opmerkt:
Maar nu zitten we dus plotsklaps met een Generatiepact dat uitgevoerd moet worden zonder instemming van de vakbonden, omdat het «van moetes» is. Is het dan merkwaardig dat tienduizenden mensen op straat komen om hiertegen te protesteren? Als je dokter je de hele tijd verteld heeft dat het prima gaat met je grote teen, tot hij op een dag komt vertellen dat de voet eraf moet om het been te redden, ja, dan vraag je toch ook niet kalm of hij boven of onder de enkel zal snijden, maar protesteer je luidkeels waar dat dan wel nodig voor zou zijn. (Er stonden wel vijf verplegers rond je bed die beweerden dat het de slechte kant op ging, maar die werkten met de «verkeerde» cijfers volgens de dokter.) Als Verhofstadt en de federale regering vandaag dus problemen hebben om de bevolking te overtuigen van de noodzaak van het Generatiepact, zouden ze misschien eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich afvragen hoe dat toch zou komen.
En trouwens, over het Generatiepact gesproken, hoe zit dat nog met het fameuze Zilverfonds van wonderminister Johan vande Lanotte, want dat was toch onze redding voor de Sociale Zekerheid? Vandaag is hij veilig en wel partijvoorzitter van de sp.a, dat zegt misschien genoeg.
En dan het Vlaams Belang, dat in een bijna even grote spreidstand als de sp.a terecht is gekomen. Die partij ontdekt vandaag wat het is een volkspartij te zijn, iets waar de CD&V veel meer ervaring mee heeft, en dat dezer dagen ook duidelijk bewijst door haar betere aanpak van de materie. Voor de leiding van het Vlaams Belang is dit een eerste test, en het wordt afwachten of zij de proef zal weten te doorstaan.
De «bewijsvoering» die Guy Verhofstadt aanbrengt om aan te tonen dat de eis van de vakbonden om opnieuw te onderhandelen «niet ernstig» is, houdt geen steek (om niet te zeggen dat ze niet ernstig is). Het is best mogelijk dat er meer dan honderd uur onderhandeld is tijdens ongeveer twintig vergaderingen, maar de waarheid heeft ook haar rechten, en die is dat er geen «pact met de sociale partners en de vakbonden» tot stand is gekomen, om de eenvoudige reden dat de vakbonden zich nooit akkoord hebben verklaard met dat «pact». Ik zou graag hebben dat een journalist hem eens de concrete vraag zou stellen of hij werkelijk meent dat er sprake kan zijn van een pact als één van de partijen niet akkoord is, en indien er geen akkoord van alle partijen nodig was, waarom de vakbonden überhaupt op het sociale overleg uitgenodigd werden.
Het bovenstaande is overigens een vaststelling die geldt ongeacht of men het Generatiepact nu een goed of slecht pact vindt, meent dat het te ver gaat of net niet ver genoeg. Dit heeft overigens niets met corporatisme te maken, maar met het respecteren van de spelregels zoals die vooraf vastgelegd werden. Wie het vandaag trouwens niet nodig vindt dat de vakbonden zich akkoord moeten verklaren vooraleer er werkelijk van een «pact» sprake kan zijn, moet morgen niet komen klagen wanneer het de werkgevers zullen zijn die in een toekomstig sociaal overleg aan het kortste eind trekken en een resem maatregelen waar zij niet akkoord mee zijn –echter democratisch tot stand gekomen want door het parlement goedgekeurd– over zich uitgestort krijgen. Dat is dan de keerzijde van mijn corporatisme.
Ondertussen zit één van de regeringspartijen met serieuze problemen. Mia de Vits stapte mee in de betoging en verklaarde in een onbewaakt moment dat «de partij moet luisteren» naar het «signaal» van de vakbondsaanhang. Dat zij meestapt in een betoging tegen een regering waarin haar eigen partij zetelt zonder daarvoor teruggefloten te worden is trouwens op zich al een sterk signaal. Groen! doet ondertussen wat het als linksere oppositiepartij moet doen, en praat de vakbonden naar de mond, met een felle uitval naar Patrick Dewael incluis. Dit is geen ideale situatie voor de sp.a.
Verder vraag ik me af of de leiding van het ABVV de achterban nog wel onder controle heeft, wanneer er al een nieuwe staking aangekondigd wordt nog voor de tweede gedaan is. Ik wens trouwens Guy Verhofstadt veel succes toe wanneer hij het Generatiepact «duidelijk» aan de bevolking gaat uitleggen, maar zou hem toch wel de tip willen geven dat niet te doen vanuit zijn villa in Toscane, kwestie van de «perceptie» niet onmiddellijk tegen te hebben. Waarom hij trouwens met zijn uitleg heeft gewacht tot na de tweede stakingsdag is mij een raadsel – te laat de put gedolven als er al twee kalveren verdronken zijn, zou ik zo zeggen. Ondertussen is het wel weer ACV-voorzitter Luc Cortebeeck die zich de redelijkste van de vakbondsvoorzitters toont door de federale regering nog een kans te geven. Misschien hoopt hij wel dat hij deze keer eens niet bij de bok gezet wordt door Verhofstadt?
Luc van Braekel daarentegen is van mening dat Guy Verhofstadt zich de laatste dagen gedragen heeft als een staatsman, en hij is niet de enige. De hele historie rond Luc Cortebeeck is mijns inziens al voldoende bewijs om dit te weerleggen, en ook zijn uitval naar Gerolf Annemans met daaropvolgende excuses aan het adres van Xavier Verboven zegt genoeg. Het toont aan dat Guy Verhofstadt alle zin voor rede verliest zodra het Vlaams Belang ter sprake komt, want anders dan redeloos kan die uitval niet genoemd worden. Een waar staatsman verliest zijn rede niet in het parlement.
Maar fundamenteler, indien vandaag de bevolking de noodzaak van een Generatiepact niet wil inzien, is dat grotendeels de schuld van Verhofstadt en de twee paarse regeringen. De afgelopen jaren heeft de burger een goed-nieuwsshow te slikken gekregen die geen einde kende. Ging Verhofstadt geen 200.000 banen creëren tegen 2007? We zijn halverwege, en dat getal moest een paar weken geleden al bijgesteld worden tot 115.000. Kwam die tijding als een donderslag bij heldere hemel? Neen, want de laatste jaren zijn er genoeg internationale statistieken en rapporten gepubliceerd door organisaties die niet bepaald als amateuristisch afgedaan kunnen worden, en die menig oranje knipperlicht hadden moeten doen branden. Keer op keer kwam Guy Verhofstadt echter vertellen dat de statistieken fout waren, en dat we in de beste der werelden leefden in België, en dat er dus absoluut niets aan de hand was. Minder dan een maand geleden nog wees Verhofstadt de slechte resultaten uit het rapport van het World Economic Forum (WEF) over de concurrentiekracht volledig van de hand. België doet het volgens Verhofstadt beter dan de andere landen, en de groei ligt al enkele jaren hoger dan het Europese gemiddelde. Wat is dus vandaag het probleem? En zoals Guy Tegenbos opmerkt:
De federale premier gaat niet in op de vaststelling dat België ook in andere rapporten en al verschillende jaren lang, erop achteruit gaat. De Tijd citeerde er gisteren vier recente: Human Development Report van de VN, Doing Business van de Wereldbank, Productiviteit van The Conference Board en World Economic Outlook van het IMF.Van staatsmanschap gesproken.
Maar nu zitten we dus plotsklaps met een Generatiepact dat uitgevoerd moet worden zonder instemming van de vakbonden, omdat het «van moetes» is. Is het dan merkwaardig dat tienduizenden mensen op straat komen om hiertegen te protesteren? Als je dokter je de hele tijd verteld heeft dat het prima gaat met je grote teen, tot hij op een dag komt vertellen dat de voet eraf moet om het been te redden, ja, dan vraag je toch ook niet kalm of hij boven of onder de enkel zal snijden, maar protesteer je luidkeels waar dat dan wel nodig voor zou zijn. (Er stonden wel vijf verplegers rond je bed die beweerden dat het de slechte kant op ging, maar die werkten met de «verkeerde» cijfers volgens de dokter.) Als Verhofstadt en de federale regering vandaag dus problemen hebben om de bevolking te overtuigen van de noodzaak van het Generatiepact, zouden ze misschien eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich afvragen hoe dat toch zou komen.
En trouwens, over het Generatiepact gesproken, hoe zit dat nog met het fameuze Zilverfonds van wonderminister Johan vande Lanotte, want dat was toch onze redding voor de Sociale Zekerheid? Vandaag is hij veilig en wel partijvoorzitter van de sp.a, dat zegt misschien genoeg.
En dan het Vlaams Belang, dat in een bijna even grote spreidstand als de sp.a terecht is gekomen. Die partij ontdekt vandaag wat het is een volkspartij te zijn, iets waar de CD&V veel meer ervaring mee heeft, en dat dezer dagen ook duidelijk bewijst door haar betere aanpak van de materie. Voor de leiding van het Vlaams Belang is dit een eerste test, en het wordt afwachten of zij de proef zal weten te doorstaan.
zaterdag, oktober 29, 2005
«Tieners» in een Parijse voorstad
Bij rellen in de Parijse voorstad Clichy-sous-Bois waren alleen maar «tieners» en «jongeren» betrokken.
Althans, dat is het enige dat de Vlaamse pers wil loslaten over de incidenten van de laatste dagen. Bij Libération en Le Figaro wordt echter toch een tip van de sluier opgelicht: de twee «jongeren» die donderdag door elektrocutie omkwamen, heetten merkwaardig genoeg niet Pierre en Louis, maar wel Ziad en Banou. Het zal wel toeval geweest zijn.
Op zaterdag was er trouwens een samenkomst en stille optocht om de twee jongeren te herdenken. Belhacen, voorzitter van de Association Culturelle Musulmane de Clichy-sous-Bois, en Chouaïeb, voorzitter van de Fédération d’Associations Musulmanes de Clichy-sous-Bois, spraken daarbij de 300 deelnemers toe en veroordeelden het geweld van de dag ervoor, en riepen op tot kalmte. De burgemeester van Clichy-sous-Bois, Claude Dilain (PS), zei dan weer van zijn kant dat er een onderzoek naar de omstandigheden ingesteld zou worden. Hij riep ook de bewoners van Clichy op «à montrer qu’il est possible de vivre ensemble» en «rendre hommage aux victimes dans le respect et la dignité».
Als socialistisch burgemeester is het voor hem natuurlijk dansen op een slappe koord, want wanneer je daar voor een herdenkende menigte staat kan je maar beter niet doen herinneren aan wat men tot dusver weet over de omstandigheden waarin de «slachtoffers» Ziad en Banou omkwamen. Nicolas Sarkozy zette nochtans in een reactie even de puntjes op de i:
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar de enige slachtoffers die ik in dit verhaal kan ontdekken zijn de brandweerlui die bekogeld werden, de politiemannen die een stadsguerilla moesten uitvechten, en de sukkelaars die hun auto op het verkeerde ogenblik in de verkeerde straat geparkeerd hadden. Ik betwijfel het sterk dat burgemeester Claude Dilain het over deze slachtoffers had in zijn toespraak.
Althans, dat is het enige dat de Vlaamse pers wil loslaten over de incidenten van de laatste dagen. Bij Libération en Le Figaro wordt echter toch een tip van de sluier opgelicht: de twee «jongeren» die donderdag door elektrocutie omkwamen, heetten merkwaardig genoeg niet Pierre en Louis, maar wel Ziad en Banou. Het zal wel toeval geweest zijn.
Op zaterdag was er trouwens een samenkomst en stille optocht om de twee jongeren te herdenken. Belhacen, voorzitter van de Association Culturelle Musulmane de Clichy-sous-Bois, en Chouaïeb, voorzitter van de Fédération d’Associations Musulmanes de Clichy-sous-Bois, spraken daarbij de 300 deelnemers toe en veroordeelden het geweld van de dag ervoor, en riepen op tot kalmte. De burgemeester van Clichy-sous-Bois, Claude Dilain (PS), zei dan weer van zijn kant dat er een onderzoek naar de omstandigheden ingesteld zou worden. Hij riep ook de bewoners van Clichy op «à montrer qu’il est possible de vivre ensemble» en «rendre hommage aux victimes dans le respect et la dignité».
Als socialistisch burgemeester is het voor hem natuurlijk dansen op een slappe koord, want wanneer je daar voor een herdenkende menigte staat kan je maar beter niet doen herinneren aan wat men tot dusver weet over de omstandigheden waarin de «slachtoffers» Ziad en Banou omkwamen. Nicolas Sarkozy zette nochtans in een reactie even de puntjes op de i:
Lorsque la police est arrivée [op de bouwwerf van Livry-Gargan], un certain nombre de jeunes sont partis en courant. Trois d'entre eux, qui n'étaient pas poursuivis physiquement par la police, sont allés se cacher en escaladant un mur d'enceinte de trois mètres de haut qui abritait un transformateur.Ongeveer een uur later kreeg EDF een eerste alarm, en om 18:53 kwam de brandweer ter plaatse. Zodra het bericht van de dood van de twee «de straat» bereikte, werd er verzamelen geblazen onder de «vrienden», en werd de brandweer bekogeld. De brandweermannen, die dus uitgerukt waren uitgerekend om de slachtoffers te komen helpen, zagen zich uiteindelijk genoodzaakt om zich in alle haast terug te trekken. Daarna was het hek van de dam, en de rellen waarbij 23 voertuigen in brand werden gestoken bleven duren tot 2 uur in de morgen.
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar de enige slachtoffers die ik in dit verhaal kan ontdekken zijn de brandweerlui die bekogeld werden, de politiemannen die een stadsguerilla moesten uitvechten, en de sukkelaars die hun auto op het verkeerde ogenblik in de verkeerde straat geparkeerd hadden. Ik betwijfel het sterk dat burgemeester Claude Dilain het over deze slachtoffers had in zijn toespraak.
vrijdag, oktober 28, 2005
Het gezicht van Mohammed (2)
Paul Beliën beschrijft in Brussels Journal het verdere verloop van de controverse rond de Deense cartoons over Mohammed. Ik zou er nog twee puntjes aan willen toevoegen.
Allereerst de houding van Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen. Deze week weigerde hij de elf moslim-ambassadeurs te ontmoeten die hem een brief hadden geschreven over de cartoons. Zijn weigering was principieel omdat (i) hij als Eerste Minister gewoonweg niet over de mogelijkheid beschikt om in te grijpen tegenover de pers, en (ii) hij over die mogelijkheid zelfs niet wenst te beschikken. Ik kan me voorstellen dat het tweede argument alvast voor sommige van de staatshoofden van die ambassadeurs totaal vreemd in de oren moet geklonken hebben. Verder verklaarde hij dat het voor iedereen duidelijk moet zijn dat de Deense maatschappij op enkele fundamenten gebouwd is, en dat de vrijheid van meningsuiting één van die fundamenten is. Hij begrijpt dan ook niet waarom daarover vergaderd zou moeten worden. Tot slot herhaalde nog eens dat indien de ambassadeurs zich gekrenkt voelen, zij hun zaak altijd voor de rechtbank kunnen brengen.
Niet iedereen in Denemarken is het echter eens met Fogh Rasmussen, en de oppositie was van mening dat de Eerste Minister beter wel had deelgenomen aan een vergadering, «om het wederzijds begrip te verbeteren». Dat neemt niet weg dat de Sociaal-Democraten, de Radikalen en de Socialistische Volkspartij (SF) Fogh Rasmussen wel steunen in zijn afwijzing om de persvrijheid te beknotten en zijn suggestie dat de zaak eerder voor de rechtbank uitgevochten moet worden.
Het tweede punt is dat de cartoons niet de enige steen des aanstoots zijn voor de moslim-ambassadeurs. In hun brief aan Fogh Rasmussen hadden zij het namelijk niet alleen over de zaak van de cartoons, maar ook de uitspraken van volksvertegenwoordigster Louise Frevert (Deense Volkspartij) en Minister van Cultuur Brian Mikkelsen (Conservatieve Volkspartij), en de zaak rond Radio Holger.
Louise Frevert schreef verleden maand op haar webstek dat «moslims het blijkbaar als hun recht beschouwen Deense meisjes te verkrachten en Deense burgers in mekaar te slaan,» en «aangezien de wet het verbiedt onze tegenstaanders te doden, we geen andere keuze hebben dan onze gevangenissen vol te stoppen met deze criminelen.» Zij vindt echter dat er ook alternatief nagedacht moet worden, en het aanbod om criminelen in Russische gevangenissen te plaatsen voor 3-4 euro per dag ernstig overwogen moet worden.
Brian Mikkelsen had dan weer opgeroepen tot een nieuwe cultuurstrijd, tegen de moslims. Tijdens een partijcongres van de Conservatieve Volkspartij zei hij dat «er zich een parallelle samenleving ontwikkelt in ons land, waar minderheden hun middeleeuwse normen en ondemocratische denkwijzen cultiveren». Volgens hem is dat onaanvaardbaar, en hij meent daarom dat het daar is dat een nieuwe cultuurstrijd plaats zal moeten vinden.
Radio Holger is dan weer de Kopenhaagse stadsradio die deze zomer een tijdje gesloten werd door de Deense autoriteiten omwille van enkele uitspraken van de eigenaar. Kaj Wilhelmsen had immers in de nasleep van aanslagen in Londen in één van zijn programma's ertoe opgeroepen alle moslims uit Europa te zetten of te doden om nieuwe aanslagen te voorkomen.
De conclusie van de moslim-ambassadeurs is daarom dat zij zich vandaag samen met hun geloofsgenoten geviseerd voelen in Denemarken. Het is in ieder geval duidelijk dat er in Denemarken een heel andere wind waait dan in Vlaanderen, en het contrast tussen de twee Ministers van Cultuur amper groter had kunnen zijn. Waar de Deense Minister van Cultuur middeleeuwse normen wil bestrijden en immigranten wil laten kennismaken met H. C. Andersen, krijgen in Vlaanderen anti-semitische «theaterstukken» subsidies toebedeeld, en heeft de Vlaamse Minister van Cultuur het op zijn eigen blog liever over de «verrijkte samenleving».
Allereerst de houding van Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen. Deze week weigerde hij de elf moslim-ambassadeurs te ontmoeten die hem een brief hadden geschreven over de cartoons. Zijn weigering was principieel omdat (i) hij als Eerste Minister gewoonweg niet over de mogelijkheid beschikt om in te grijpen tegenover de pers, en (ii) hij over die mogelijkheid zelfs niet wenst te beschikken. Ik kan me voorstellen dat het tweede argument alvast voor sommige van de staatshoofden van die ambassadeurs totaal vreemd in de oren moet geklonken hebben. Verder verklaarde hij dat het voor iedereen duidelijk moet zijn dat de Deense maatschappij op enkele fundamenten gebouwd is, en dat de vrijheid van meningsuiting één van die fundamenten is. Hij begrijpt dan ook niet waarom daarover vergaderd zou moeten worden. Tot slot herhaalde nog eens dat indien de ambassadeurs zich gekrenkt voelen, zij hun zaak altijd voor de rechtbank kunnen brengen.
Niet iedereen in Denemarken is het echter eens met Fogh Rasmussen, en de oppositie was van mening dat de Eerste Minister beter wel had deelgenomen aan een vergadering, «om het wederzijds begrip te verbeteren». Dat neemt niet weg dat de Sociaal-Democraten, de Radikalen en de Socialistische Volkspartij (SF) Fogh Rasmussen wel steunen in zijn afwijzing om de persvrijheid te beknotten en zijn suggestie dat de zaak eerder voor de rechtbank uitgevochten moet worden.
Het tweede punt is dat de cartoons niet de enige steen des aanstoots zijn voor de moslim-ambassadeurs. In hun brief aan Fogh Rasmussen hadden zij het namelijk niet alleen over de zaak van de cartoons, maar ook de uitspraken van volksvertegenwoordigster Louise Frevert (Deense Volkspartij) en Minister van Cultuur Brian Mikkelsen (Conservatieve Volkspartij), en de zaak rond Radio Holger.
Louise Frevert schreef verleden maand op haar webstek dat «moslims het blijkbaar als hun recht beschouwen Deense meisjes te verkrachten en Deense burgers in mekaar te slaan,» en «aangezien de wet het verbiedt onze tegenstaanders te doden, we geen andere keuze hebben dan onze gevangenissen vol te stoppen met deze criminelen.» Zij vindt echter dat er ook alternatief nagedacht moet worden, en het aanbod om criminelen in Russische gevangenissen te plaatsen voor 3-4 euro per dag ernstig overwogen moet worden.
Brian Mikkelsen had dan weer opgeroepen tot een nieuwe cultuurstrijd, tegen de moslims. Tijdens een partijcongres van de Conservatieve Volkspartij zei hij dat «er zich een parallelle samenleving ontwikkelt in ons land, waar minderheden hun middeleeuwse normen en ondemocratische denkwijzen cultiveren». Volgens hem is dat onaanvaardbaar, en hij meent daarom dat het daar is dat een nieuwe cultuurstrijd plaats zal moeten vinden.
Radio Holger is dan weer de Kopenhaagse stadsradio die deze zomer een tijdje gesloten werd door de Deense autoriteiten omwille van enkele uitspraken van de eigenaar. Kaj Wilhelmsen had immers in de nasleep van aanslagen in Londen in één van zijn programma's ertoe opgeroepen alle moslims uit Europa te zetten of te doden om nieuwe aanslagen te voorkomen.
De conclusie van de moslim-ambassadeurs is daarom dat zij zich vandaag samen met hun geloofsgenoten geviseerd voelen in Denemarken. Het is in ieder geval duidelijk dat er in Denemarken een heel andere wind waait dan in Vlaanderen, en het contrast tussen de twee Ministers van Cultuur amper groter had kunnen zijn. Waar de Deense Minister van Cultuur middeleeuwse normen wil bestrijden en immigranten wil laten kennismaken met H. C. Andersen, krijgen in Vlaanderen anti-semitische «theaterstukken» subsidies toebedeeld, en heeft de Vlaamse Minister van Cultuur het op zijn eigen blog liever over de «verrijkte samenleving».
donderdag, oktober 27, 2005
Generatiedictaat (2)
«Het pact blijft intact,» aldus Eerste Minister Guy Verhofstadt. Waarmee hij bevestigt dat het pact geen pact maar een dictaat is.
De zelfgenoegzaamheid droop gisteren op de persconferentie van Guy Verhofstadt af. «Het pact blijft intact,» en er kan alleen nog «klassiek overleg» komen over de implementatie van het pact. Wat nog ontbrak is dat Verhofstadt aankondigde dat het Generatiepact «snel en efficiënt» uitgevoerd zal worden. De uitvallen van de VLD van de laatste dagen zijn hoe dan ook niet bepaald van die aard om de bevolking, en in het bijzonder het stakende gedeelte ervan, te overtuigen van het nut en de noodzaak van het Generatiepact.
Ondertussen lijkt Verhofstadt bijzonder tevreden met zichzelf te zijn, alhoewel daar eigenlijk weinig reden toe is. Hij en Freya van den Bossche zijn immers, nuchter bekeken, mislukt in hun sociaal overleg, want de drie vakbonden wijzen het «pact» af, en alle drie worden daarin massaal gesteund door hun leden. Het ACV werd er zelfs tot een afwijzing gedwongen door haar leden. Gevolg is dat morgen het land al voor de tweede keer plat zal gaan. Ik wil er mij niet over uitspreken of dat op zich gepast is of niet, maar ik stel me wel de vraag in hoeverre de werkgevers van hun zijde nog tevreden kunnen zijn met een akkoord dat blijkbaar zo onaanvaardbaar is voor de vakbonden dat zij zich genoodzaakt zien («niet») tot een nationale staking op te roepen.
Ondertussen raakt de sp.a meer en meer geïrriteerd door de houding van de VLD, en vooral dan sommige VLD-ministers, en ik zou niet willen uitsluiten dat sommigen in de partij ondertussen al de rekening gemaakt hebben dat als de vakbond genoeg mensen kan mobiliseren, en de VLD zich blijft profileren op de manier van de voorbije dagen, er voor de partij meer te verliezen dan te winnen valt bij een eindeloze verdediging van het Generatiepact. En ja, de partij ging achteruit in de laatste twee opiniepeilingen, maar er vallen zeker een paar procentjes te winnen in een verkiezingscampagne waarin de partij zich opwerpt als de verdediger van de verworven rechten in de Sociale Zekerheid.
Bovendien probeert die partij dezelfde truuk uit te halen als in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, namelijk door het spelen van de rol van de «redelijke» partner die als bemiddelaar wil optreden. Haar voorzitter Johan vande Lanotte heeft nog ervaring als biechtvader die misschien wel van pas kan komen de komende dagen en weken. Het toont in ieder geval aan dat de partij niet van plan is het even hard te spelen tegenover de vakbonden als haar regeringspartner, als ze zich dat op termijn al kon veroorloven als het conflict blijft aanslepen.
Hoe dan ook zou men er bij de VLD beter aan doen wat diplomatischer op te treden in plaats van nog wat zout in de socialistische wonde te strooien. Want als de partij het te ver drijft, zou het resultaat wel eens kunnen zijn dat noch het Generatiepact, noch de federale regering intact zullen zijn op het einde van de rit. Met gewonde dieren als de sp.a (slechte vibe in de peilingen) en de PS (het Carolorégienne-schandaal) past men tenslotte toch maar beter op.
De zelfgenoegzaamheid droop gisteren op de persconferentie van Guy Verhofstadt af. «Het pact blijft intact,» en er kan alleen nog «klassiek overleg» komen over de implementatie van het pact. Wat nog ontbrak is dat Verhofstadt aankondigde dat het Generatiepact «snel en efficiënt» uitgevoerd zal worden. De uitvallen van de VLD van de laatste dagen zijn hoe dan ook niet bepaald van die aard om de bevolking, en in het bijzonder het stakende gedeelte ervan, te overtuigen van het nut en de noodzaak van het Generatiepact.
Ondertussen lijkt Verhofstadt bijzonder tevreden met zichzelf te zijn, alhoewel daar eigenlijk weinig reden toe is. Hij en Freya van den Bossche zijn immers, nuchter bekeken, mislukt in hun sociaal overleg, want de drie vakbonden wijzen het «pact» af, en alle drie worden daarin massaal gesteund door hun leden. Het ACV werd er zelfs tot een afwijzing gedwongen door haar leden. Gevolg is dat morgen het land al voor de tweede keer plat zal gaan. Ik wil er mij niet over uitspreken of dat op zich gepast is of niet, maar ik stel me wel de vraag in hoeverre de werkgevers van hun zijde nog tevreden kunnen zijn met een akkoord dat blijkbaar zo onaanvaardbaar is voor de vakbonden dat zij zich genoodzaakt zien («niet») tot een nationale staking op te roepen.
Ondertussen raakt de sp.a meer en meer geïrriteerd door de houding van de VLD, en vooral dan sommige VLD-ministers, en ik zou niet willen uitsluiten dat sommigen in de partij ondertussen al de rekening gemaakt hebben dat als de vakbond genoeg mensen kan mobiliseren, en de VLD zich blijft profileren op de manier van de voorbije dagen, er voor de partij meer te verliezen dan te winnen valt bij een eindeloze verdediging van het Generatiepact. En ja, de partij ging achteruit in de laatste twee opiniepeilingen, maar er vallen zeker een paar procentjes te winnen in een verkiezingscampagne waarin de partij zich opwerpt als de verdediger van de verworven rechten in de Sociale Zekerheid.
Bovendien probeert die partij dezelfde truuk uit te halen als in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, namelijk door het spelen van de rol van de «redelijke» partner die als bemiddelaar wil optreden. Haar voorzitter Johan vande Lanotte heeft nog ervaring als biechtvader die misschien wel van pas kan komen de komende dagen en weken. Het toont in ieder geval aan dat de partij niet van plan is het even hard te spelen tegenover de vakbonden als haar regeringspartner, als ze zich dat op termijn al kon veroorloven als het conflict blijft aanslepen.
Hoe dan ook zou men er bij de VLD beter aan doen wat diplomatischer op te treden in plaats van nog wat zout in de socialistische wonde te strooien. Want als de partij het te ver drijft, zou het resultaat wel eens kunnen zijn dat noch het Generatiepact, noch de federale regering intact zullen zijn op het einde van de rit. Met gewonde dieren als de sp.a (slechte vibe in de peilingen) en de PS (het Carolorégienne-schandaal) past men tenslotte toch maar beter op.
maandag, oktober 24, 2005
Generatiepact of -dictaat?
Ongeacht wat men vindt van de inhoud van het Generatiepact of de reactie erop van de vakbonden, één ding is duidelijk: van een generatiepact is al lang geen sprake meer.
Wat is een «pact»? Volgens het woordenboek is het een schriftelijke overeenkomst tussen twee of meer partijen van een bindende aard. En van een overeenkomst kan er moeilijk nog sprake zijn nu de drie vakbonden gezamenlijk het akkoord verworpen hebben en zelfs de grote middelen willen inzetten om de uitvoering ervan tegen te houden. Bovendien weigeren de twee andere partijen, de federale regering en de werkgeversorganisaties, opnieuw te onderhandelen, en één van die partijen, de federale regering, heeft al duidelijk laten verstaan dat het «pact» hoe dan ook uitgevoerd zal worden. Met andere woorden, deze overeenkomst wordt door de regering aan de vakbonden opgelegd, een dictaat dus. Meer zelfs, Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael lijkt de confrontatie zelfs een beetje te zoeken door zijn uitval aan het adres van de vakbonden. Dit staat dichter bij een oorlogsverklaring dan een toenaderingspoging.
Het is me dus volkomen een raadsel waarom de media nog steeds over een generatiepact spreken wanneer een generatiedictaat me een meer gepaste term zou lijken. En straks misschien zelfs een generatieoorlog?
Wat is een «pact»? Volgens het woordenboek is het een schriftelijke overeenkomst tussen twee of meer partijen van een bindende aard. En van een overeenkomst kan er moeilijk nog sprake zijn nu de drie vakbonden gezamenlijk het akkoord verworpen hebben en zelfs de grote middelen willen inzetten om de uitvoering ervan tegen te houden. Bovendien weigeren de twee andere partijen, de federale regering en de werkgeversorganisaties, opnieuw te onderhandelen, en één van die partijen, de federale regering, heeft al duidelijk laten verstaan dat het «pact» hoe dan ook uitgevoerd zal worden. Met andere woorden, deze overeenkomst wordt door de regering aan de vakbonden opgelegd, een dictaat dus. Meer zelfs, Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael lijkt de confrontatie zelfs een beetje te zoeken door zijn uitval aan het adres van de vakbonden. Dit staat dichter bij een oorlogsverklaring dan een toenaderingspoging.
Het is me dus volkomen een raadsel waarom de media nog steeds over een generatiepact spreken wanneer een generatiedictaat me een meer gepaste term zou lijken. En straks misschien zelfs een generatieoorlog?
Verder herstel voor VLD
Twee weken geleden publiceerden de krant Le Soir en de Franstalige openbare omroep RTBf de resultaten van een opiniepeiling, die echter aan mijn aandacht ontsnapte. Hieronder alsnog een overzichtje van de resultaten.
Deze opiniepeiling is ondertussen al de twaalfde van de traditionele peilingen sedert de verkiezingen van 2004, de peilingen van De Stemmenkampioen niet meegerekend dus.
Voor de twee grootste politieke formaties valt er weinig verandering te noteren, zowel wat de peiling van Le Soir/RTBf betreft als voor de gemiddelde resultaten. De stijging van de laatste maanden is niet significant te noemen, maar ik kan me voorstellen dat beide partijen tevreden zijn met de resultaten van deze peiling, zeker vergeleken met de verkiezingen van verleden jaar.
Bij de nummers drie en vier valt er wel behoorlijk wat beweging te noteren. Wie even terugspoelt naar de figuren van een maand geleden zal merken dat sp.a/SPIRIT veel sterker achteruitgaat dan toen, en VLD krachtiger herstelt. Dit is inderdaad de tweede opiniepeiling die een achteruitgang voor sp.a/SPIRIT weergeeft, deze keer 3,2%, en een herstel voor de VLD, nu 2,6%. Deze peiling is trouwens voor de sp.a/SPIRIT de allerslechtste sedert de verkiezingen, terwijl de VLD net herstelt van haar allerslechtste. Gevolg is dat de twee partijen terug in mekaars vaarwater komen, met een verschil van net geen percent. Merk ten slotte ook op dat het verschil tussen het gemiddelde voor de VLD en de uitslag van De Stemmenkampioen nu bijna vijf procent bedraagt.
Voor Groen! is er een kleine correctie naar beneden, maar verder valt er weinig te zeggen over de uitslag voor die partij. Gemiddeld blijft de partij ongeveer een halve procent onder de uitslag van de vorige verkiezingen hangen.
Wat het globale beeld betreft valt vooral op hoe sp.a/SPIRIT en VLD weer naar mekaar toe groeien, terwijl de drie andere partijen vooral een stabiele uitslag schijnen te halen.
Bij deze resultaten moet opgemerkt worden dat de laatste opiniepeiling van de derde peiler ondertussen al vijf maanden oud zijn, en er dus nog een correctie van de figuren verwacht mag worden wanneer die nieuwe resultaten publiceert.
Deze opiniepeiling is ondertussen al de twaalfde van de traditionele peilingen sedert de verkiezingen van 2004, de peilingen van De Stemmenkampioen niet meegerekend dus.
Voor de twee grootste politieke formaties valt er weinig verandering te noteren, zowel wat de peiling van Le Soir/RTBf betreft als voor de gemiddelde resultaten. De stijging van de laatste maanden is niet significant te noemen, maar ik kan me voorstellen dat beide partijen tevreden zijn met de resultaten van deze peiling, zeker vergeleken met de verkiezingen van verleden jaar.
Bij de nummers drie en vier valt er wel behoorlijk wat beweging te noteren. Wie even terugspoelt naar de figuren van een maand geleden zal merken dat sp.a/SPIRIT veel sterker achteruitgaat dan toen, en VLD krachtiger herstelt. Dit is inderdaad de tweede opiniepeiling die een achteruitgang voor sp.a/SPIRIT weergeeft, deze keer 3,2%, en een herstel voor de VLD, nu 2,6%. Deze peiling is trouwens voor de sp.a/SPIRIT de allerslechtste sedert de verkiezingen, terwijl de VLD net herstelt van haar allerslechtste. Gevolg is dat de twee partijen terug in mekaars vaarwater komen, met een verschil van net geen percent. Merk ten slotte ook op dat het verschil tussen het gemiddelde voor de VLD en de uitslag van De Stemmenkampioen nu bijna vijf procent bedraagt.
Voor Groen! is er een kleine correctie naar beneden, maar verder valt er weinig te zeggen over de uitslag voor die partij. Gemiddeld blijft de partij ongeveer een halve procent onder de uitslag van de vorige verkiezingen hangen.
Wat het globale beeld betreft valt vooral op hoe sp.a/SPIRIT en VLD weer naar mekaar toe groeien, terwijl de drie andere partijen vooral een stabiele uitslag schijnen te halen.
Bij deze resultaten moet opgemerkt worden dat de laatste opiniepeiling van de derde peiler ondertussen al vijf maanden oud zijn, en er dus nog een correctie van de figuren verwacht mag worden wanneer die nieuwe resultaten publiceert.
zaterdag, oktober 22, 2005
Het gezicht van Mohammed
Op 30 september publiceerde de Deense krant Jyllands-Posten een artikel waarin twaalf tekenaars met enkele karikaturen betoogden dat de vrije meningsuiting boven het islamitische verbod om de profeet Mohammed af te beelden staat. Gevolg: twee van de twaalf tekenaars moesten twee weken later op aanraden van de Deense geheime dienst Politiets Efterretningstjeneste (PET) onderduiken.
In verband met de bedreigingen is de politie op zoek naar een «geestesgestoorde» man van «niet-Deense» origine. Eerder werd al een 17-jarige jongeman uit Århus opgepakt en drie weken in verzekerde bewaring geplaatst, zoals dat heet, omdat hij vlak na de publicatie de krant gebeld had en doodsbedreigingen had geuit aan het adres van de twaalf tekenaars.
De hetze tegen de krant en de twaalf tekenaars gaat overigens veel verder dan deze twee alleenstaande gevallen. Op vrijdag 14 oktober werd in Kopenhagen een betoging gehouden waaraan 3500 mensen deelnamen uit protest tegen de publicatie van de tekeningen. Verder kropen elf ambassadeurs in hun pen om een brief te schrijven naar de Deense Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen waarin ze verklaarden zich gekrenkt te voelen en een officiële verontschuldiging verwachtten. In een reactie hierop schreef Rasmussen echter dat de vrije meningsuiting één van de fundamenten van de Deense democratie is, en dat wie zich gekrenkt voelt altijd naar de rechtbank kan stappen.
Ondertussen raast het debat verder. Zestien moslimorganisaties vroegen juridische experten te onderzoeken of de publicatie van de tekeningen als blasfemie opgevat kan worden. Professor dr.jur. Vagn Greve van de Universiteit van Kopenhagen is daarover alvast formeel: volgens hem kan er geen sprake van zijn dat de tekeningen onder de blasfemiewet zouden vallen. In één moeite wijst hij er op dat ook de wet op het racisme niet van toepassing kan zijn. De laatste keer dat de Deense blasfemiewet tot een veroordeling leidde was in 1938, toen een aantal Deense kunstenaars veroordeeld werden omdat ze het jodendom beledigd. Sedertdien werd nog maar één klacht ingediend op basis van de wet, namelijk tegen de schilder Jens Jørgen Thorsen die Jezus met een erectie had afgebeeld, maar de zaak werd uiteindelijk afgewezen.
In de Lage Landen bij de Noordzee gaat het er ondertussen iets anders aan toe. In Nederland is PvdA-fractievoorzitter Wouter Bos van plan om volgende week een dagje ramadan te doen op vraag van de Nederlandse Moslim Omroep. Zijn vastendag zal op video opgenomen worden en later uitgezonden. Diezelfde Wouter Bos was op 5 oktober 2002 in zijn verkiezingsspeech echter wel bijzonder kritisch over de terugkeer van de Bede in de Troonrede. Wie het ene niet aan het andere kan rijmen, weet waarschijnlijk niet dat er volgend jaar op 7 maart gemeenteraadsverkiezingen zijn in Nederland. De kans dat hij volgend jaar een dagje christelijk vasten op video laat opnemen lijkt me echter hoe dan ook eerder verwaarloosbaar.
In dat andere land dat grenst aan de Noordzee gaat men zelfs een stapje verder, en krijgt het «toneelstuk» Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen subsidies toebedeeld om zowel christenen als joden door de mangel te halen. Het toneelstuk is doorspekt met antisemitisme omwille van de Palestijnse kwestie, aldus de toneelschrijver Chokri Ben Chikha. Alles doet vermoeden dat hetzelfde soort zelfverklaarde intellectuelen dat in Denemarken ervoor pleit de moslims toch vooral niet voor het hoofd te stoten met karikaturen van de profeet heftig in de handjes zal klappen wanneer het stuk opgevoerd wordt.
In verband met de bedreigingen is de politie op zoek naar een «geestesgestoorde» man van «niet-Deense» origine. Eerder werd al een 17-jarige jongeman uit Århus opgepakt en drie weken in verzekerde bewaring geplaatst, zoals dat heet, omdat hij vlak na de publicatie de krant gebeld had en doodsbedreigingen had geuit aan het adres van de twaalf tekenaars.
De hetze tegen de krant en de twaalf tekenaars gaat overigens veel verder dan deze twee alleenstaande gevallen. Op vrijdag 14 oktober werd in Kopenhagen een betoging gehouden waaraan 3500 mensen deelnamen uit protest tegen de publicatie van de tekeningen. Verder kropen elf ambassadeurs in hun pen om een brief te schrijven naar de Deense Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen waarin ze verklaarden zich gekrenkt te voelen en een officiële verontschuldiging verwachtten. In een reactie hierop schreef Rasmussen echter dat de vrije meningsuiting één van de fundamenten van de Deense democratie is, en dat wie zich gekrenkt voelt altijd naar de rechtbank kan stappen.
Ondertussen raast het debat verder. Zestien moslimorganisaties vroegen juridische experten te onderzoeken of de publicatie van de tekeningen als blasfemie opgevat kan worden. Professor dr.jur. Vagn Greve van de Universiteit van Kopenhagen is daarover alvast formeel: volgens hem kan er geen sprake van zijn dat de tekeningen onder de blasfemiewet zouden vallen. In één moeite wijst hij er op dat ook de wet op het racisme niet van toepassing kan zijn. De laatste keer dat de Deense blasfemiewet tot een veroordeling leidde was in 1938, toen een aantal Deense kunstenaars veroordeeld werden omdat ze het jodendom beledigd. Sedertdien werd nog maar één klacht ingediend op basis van de wet, namelijk tegen de schilder Jens Jørgen Thorsen die Jezus met een erectie had afgebeeld, maar de zaak werd uiteindelijk afgewezen.
In de Lage Landen bij de Noordzee gaat het er ondertussen iets anders aan toe. In Nederland is PvdA-fractievoorzitter Wouter Bos van plan om volgende week een dagje ramadan te doen op vraag van de Nederlandse Moslim Omroep. Zijn vastendag zal op video opgenomen worden en later uitgezonden. Diezelfde Wouter Bos was op 5 oktober 2002 in zijn verkiezingsspeech echter wel bijzonder kritisch over de terugkeer van de Bede in de Troonrede. Wie het ene niet aan het andere kan rijmen, weet waarschijnlijk niet dat er volgend jaar op 7 maart gemeenteraadsverkiezingen zijn in Nederland. De kans dat hij volgend jaar een dagje christelijk vasten op video laat opnemen lijkt me echter hoe dan ook eerder verwaarloosbaar.
In dat andere land dat grenst aan de Noordzee gaat men zelfs een stapje verder, en krijgt het «toneelstuk» Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen subsidies toebedeeld om zowel christenen als joden door de mangel te halen. Het toneelstuk is doorspekt met antisemitisme omwille van de Palestijnse kwestie, aldus de toneelschrijver Chokri Ben Chikha. Alles doet vermoeden dat hetzelfde soort zelfverklaarde intellectuelen dat in Denemarken ervoor pleit de moslims toch vooral niet voor het hoofd te stoten met karikaturen van de profeet heftig in de handjes zal klappen wanneer het stuk opgevoerd wordt.
woensdag, oktober 19, 2005
Generatiepact: De juiste aanpak?
Gisteren verklaarde Eerste Minister Guy Verhofstadt dat stakingen «niet de juiste aanpak» zijn om de Sociale Zekerheid veilig te stellen. Het is alleen maar de vraag of Guy Verhofstadt wel lessen te geven heeft over juiste aanpakken.
Eerste «aanpak» van Guy Verhofstadt: Tijdens de onderhandelingen over het Generatiepact was het het ACV, nota bene de enige vakbond die ideologisch niet verbonden is aan de federale paarse regering, dat het hachje van Verhofstadt redde. De vakbond greep, in tegenstelling tot de rode broeders van het ABVV, niet naar het stakingswapen nog voor de onderhandelingen afgelopen waren. Als dank daarvoor werd het ACV mooi bij de bok gezet door de paarse partijen, onder meer door de herhaalde bewering dat brugpensioen op 60 de regel zou worden, in tegenstelling tot wat het ACV beweerde.
Tweede «aanpak» van Guy Verhofstadt: nadat hij zijn strategische fout ingezien had, probeerde Guy Verhofstadt de brokken te lijmen door het ACV ostentatief over de bol te aaien met de mededeling dat de cijfers van het ACV dan toch correct waren, en brugpensioen op 58 wel degelijk de regel zal blijven. Wie gisteren het interview met Luc Cortebeeck in De Wandelgangen heeft gehoord, zal wel opgemerkt hebben dat die aai niet bepaald in dank werd afgenomen, en dat Cortebeeck waarschijnlijk nog eens goed zal moeten nadenken voor hij nog eens zijn nek uitsteekt voor Guy Verhofstadt.
Derde «aanpak» van Guy Verhofstadt: de verklaring dat stakingen dus «niet de juiste aanpak» zijn. Hij doet er trouwens nog een schepje bovenop in zijn gekende voluntaristische stijl:
Guy Verhofstadt is er met andere woorden weer eens in geslaagd zichzelf behoorlijk in de nesten te werken. Blijkbaar kan hij het niet laten om, telkens hij een afgrond in zicht krijgt, de afgrond nog wat dieper te maken en er vervolgens in volle vaart op af te stormen. Hoe weinig voeling met de realiteit de man nog heeft blijkt overduidelijk uit zijn oproep dat hij erop rekent dat iedereen zijn verantwoordelijk zal opnemen en zal deelnemen aan het overleg om het Generatiepact in de praktijk te brengen. (Peter Vanvelthoven, het lichtgewicht dat het andere lichtgewicht op de post van Werk moest opvolgen, echode trouwens in de Senaatscommissie Sociale Zaken dat er over het pact niet meer onderhandeld zal worden en dat de uitvoering ervan reeds bezig is.) Maar hoe dit allemaal kan als de ene vakbond reeds aan staken toe was nog voor het einde van de onderhandelingen, en de andere door haar leden achteraf gedwongen werd om het pact toch nog te verwerpen, is mij volkomen een raadsel. Mais, à part ça, Madame la Marquise, tout va très bien, tout va très bien.
Eerste «aanpak» van Guy Verhofstadt: Tijdens de onderhandelingen over het Generatiepact was het het ACV, nota bene de enige vakbond die ideologisch niet verbonden is aan de federale paarse regering, dat het hachje van Verhofstadt redde. De vakbond greep, in tegenstelling tot de rode broeders van het ABVV, niet naar het stakingswapen nog voor de onderhandelingen afgelopen waren. Als dank daarvoor werd het ACV mooi bij de bok gezet door de paarse partijen, onder meer door de herhaalde bewering dat brugpensioen op 60 de regel zou worden, in tegenstelling tot wat het ACV beweerde.
Tweede «aanpak» van Guy Verhofstadt: nadat hij zijn strategische fout ingezien had, probeerde Guy Verhofstadt de brokken te lijmen door het ACV ostentatief over de bol te aaien met de mededeling dat de cijfers van het ACV dan toch correct waren, en brugpensioen op 58 wel degelijk de regel zal blijven. Wie gisteren het interview met Luc Cortebeeck in De Wandelgangen heeft gehoord, zal wel opgemerkt hebben dat die aai niet bepaald in dank werd afgenomen, en dat Cortebeeck waarschijnlijk nog eens goed zal moeten nadenken voor hij nog eens zijn nek uitsteekt voor Guy Verhofstadt.
Derde «aanpak» van Guy Verhofstadt: de verklaring dat stakingen dus «niet de juiste aanpak» zijn. Hij doet er trouwens nog een schepje bovenop in zijn gekende voluntaristische stijl:
Wilde acties en stakingen brengen nieuwe investeringen en jobs in gevaar. Ze zullen bovendien de noodzakelijke hervormingen niet verhinderen, laat staan stopzetten. Die hervormingen, hoe moeilijk ook, zal de regering hoe dan ook doorvoeren. En dat om één reden: omdat ze noodzakelijk zijn, noodzakelijk om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen veilig te stellen.Wanneer ik dat lees, vraag ik me af of dit wel het juiste ogenblik is om zulke uitspraken te doen. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat ook maar één vakbondsman of -vrouw van de staking zal afzien na een straffe aankondiging dat de maatregelen «hoe dan ook» doorgevoerd zullen worden, want dit lijkt meer op het zoeken van de confrontatie in plaats van naar een oplossing.
Guy Verhofstadt is er met andere woorden weer eens in geslaagd zichzelf behoorlijk in de nesten te werken. Blijkbaar kan hij het niet laten om, telkens hij een afgrond in zicht krijgt, de afgrond nog wat dieper te maken en er vervolgens in volle vaart op af te stormen. Hoe weinig voeling met de realiteit de man nog heeft blijkt overduidelijk uit zijn oproep dat hij erop rekent dat iedereen zijn verantwoordelijk zal opnemen en zal deelnemen aan het overleg om het Generatiepact in de praktijk te brengen. (Peter Vanvelthoven, het lichtgewicht dat het andere lichtgewicht op de post van Werk moest opvolgen, echode trouwens in de Senaatscommissie Sociale Zaken dat er over het pact niet meer onderhandeld zal worden en dat de uitvoering ervan reeds bezig is.) Maar hoe dit allemaal kan als de ene vakbond reeds aan staken toe was nog voor het einde van de onderhandelingen, en de andere door haar leden achteraf gedwongen werd om het pact toch nog te verwerpen, is mij volkomen een raadsel. Mais, à part ça, Madame la Marquise, tout va très bien, tout va très bien.
maandag, oktober 17, 2005
Meer open en «meer open» Internet
De Europese Unie laat zich gebruiken door een merkwaardige coalitie van landen die ijvert voor een «meer open Internet», waarbij «meer open» begrepen moet worden als «met meer mogelijkheden om de informatiestroom te kunnen controleren en te sluiten».
IT-commissaris Viviane Reding van de Europese Commissie vreest dat het Internet uit mekaar zal vallen als er niet snel een overeenkomst wordt gevonden voor het beheer van de DNS-servers. Tot nu toe werden die beheerd in de Verenigde Staten door een organisatie die slechts indirect onder politieke controle stond. Eigenlijk is er geen concrete klacht over het praktische beheer zoals het de laatste jaren uitgevoerd werd, en is er ook geen reden om aan te nemen dat er de komende jaren problemen zouden opduiken, maar het feit dat de organisatie in de praktijk ontsnapt aan de politieke controle van politici is iets waar men duidelijk niet mee overweg kan op het Oude Continent. En dus is er nog eens gelegenheid om een rondje Amerika-bashen uit te voeren.
Hierbij schuwt Reding niet bepaald de grote uitspraken, zoals de vrees dat het Internet in delen uiteen zou vallen. Ze waarschuwt ervoor dat onder meer Rusland, China, Brazilië, Iran en Saoedi-Arabië wel eens eigen DNS-servers zouden kunnen opzetten. Ik moet toegeven dat het hierbij stuk voor stuk om landen gaat die een democratische pedigree hebben waar de Verenigde Staten absoluut niet aan kunnen tippen. In het bijzonder het opduiken van China in dit rijtje van voorvechters van een meer open Internet is toch wel opmerkelijk, daar het land erom bekend staat enorme middelen te steken in de censuur van de elektronische informatiestroom. Ook Saoedi-Arabië en Iran staan er niet bepaald voor bekend de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel te voeren. Reding kiest blijkbaar liever de kant van het rijtje halve en hele boevenstaten dan die van de verfoeilijke Verenigde Staten: uit het rijtje kan alleen Brazilië een democratie genoemd worden, maar dan wel één met een rotte kop, behalve, misschien, het uiterste puntje van de neus. Wie echter de recente avonturen van Jurgen Verstrepen op de korte golf heeft gevolgd, zal waarschijnlijk begrijpen dat het alvast voor België niet moeilijk kan geweest zijn in deze kwestie kant te kiezen.
IT-commissaris Viviane Reding van de Europese Commissie vreest dat het Internet uit mekaar zal vallen als er niet snel een overeenkomst wordt gevonden voor het beheer van de DNS-servers. Tot nu toe werden die beheerd in de Verenigde Staten door een organisatie die slechts indirect onder politieke controle stond. Eigenlijk is er geen concrete klacht over het praktische beheer zoals het de laatste jaren uitgevoerd werd, en is er ook geen reden om aan te nemen dat er de komende jaren problemen zouden opduiken, maar het feit dat de organisatie in de praktijk ontsnapt aan de politieke controle van politici is iets waar men duidelijk niet mee overweg kan op het Oude Continent. En dus is er nog eens gelegenheid om een rondje Amerika-bashen uit te voeren.
Hierbij schuwt Reding niet bepaald de grote uitspraken, zoals de vrees dat het Internet in delen uiteen zou vallen. Ze waarschuwt ervoor dat onder meer Rusland, China, Brazilië, Iran en Saoedi-Arabië wel eens eigen DNS-servers zouden kunnen opzetten. Ik moet toegeven dat het hierbij stuk voor stuk om landen gaat die een democratische pedigree hebben waar de Verenigde Staten absoluut niet aan kunnen tippen. In het bijzonder het opduiken van China in dit rijtje van voorvechters van een meer open Internet is toch wel opmerkelijk, daar het land erom bekend staat enorme middelen te steken in de censuur van de elektronische informatiestroom. Ook Saoedi-Arabië en Iran staan er niet bepaald voor bekend de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel te voeren. Reding kiest blijkbaar liever de kant van het rijtje halve en hele boevenstaten dan die van de verfoeilijke Verenigde Staten: uit het rijtje kan alleen Brazilië een democratie genoemd worden, maar dan wel één met een rotte kop, behalve, misschien, het uiterste puntje van de neus. Wie echter de recente avonturen van Jurgen Verstrepen op de korte golf heeft gevolgd, zal waarschijnlijk begrijpen dat het alvast voor België niet moeilijk kan geweest zijn in deze kwestie kant te kiezen.
zaterdag, oktober 15, 2005
Rood-groene meerderheidsregering in Noorwegen
Deze dagen zijn historisch voor Noorwegen: voor het eerst in twintig jaar krijgt het land weer een meerderheidsregering, zij het deze keer een rood-groene.
De komende dagen neemt opnieuw een meerderheidsregering de macht over in Noorwegen. De laatste Noorse regering die een parlementaire meerderheid achter zich had was het conservatieve kabinet onder leiding van Kåre Willoch dat regeerde van 1983 tot 1985. Die regering zorgde overigens voor een deregularisatie en een afbouw van het staatsmonopolie op allerlei vlakken, zaken die ondertussen politiek gemeengoed zijn geworden. Of de komende regering onder leiding van Jens Stoltenberg even vooruitziend zal zijn is echter zeer de vraag.
Overigens zijn er wel meerdere aspecten die de nieuwe regering historisch maakt. De sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap) heeft al vaak de regeringsmacht in handen gehad, maar nu zal het de eerste keer zijn dat de partij in een coalitie stapt. De Centrumspartij (Sp) dan weer heeft al vaak aan een coalitieregering deelgenomen, maar nu is het de eerste keer dat het deelneemt aan een linkse coalitie. De linkser-dan-linkse Socialistische Partij van Links (SV) ten slotte heeft nog nooit deelgenomen aan de macht, en is trouwens historisch ontstaan uit protest tegen het buitenlands beleid van… de Arbeiderspartij.
Ondanks het feit dat de nieuwe regering aan een gedekte tafel komt —ekonomisch gaat het Noorwegen vandaag voortreffelijk— zal er voor de regeringspartijen gelegenheid genoeg zijn om in conflict te komen. Zo is de Centrumspartij, die vroeger onder de naam Boerenpartij ging, traditioneel de verdediger van de belangen van het platteland, terwijl SV meer begaan is met natuurbescherming. De kwestie kristalleert zich al jaren rond de vraag of Noorwegen een eigen wolvenstam moet hebben, dan wel of elke wolf neergeschoten mag worden in het belang van de schapenboeren. SV vindt het onzin dat men leeuwen en luipaarden in Afrika wil beschermen, maar de eigen inheemse roofdieren zonder pardon wil neerschieten. Er valt iets te zeggen voor dat punt, maar je zal toch maar de schapenboer zijn die elke week de kadavers kan gaan tellen, en daar in het beste geval wat compensaties voor krijgt van een welwillende regering. Ook met de Arbeiderspartij heeft SV een conflict lopen, omdat SV fundamenteel tegenstander is van olieontginning in de Noordelijke IJszee en in de buurt van de Lofoten, terwijl de Arbeiderspartij eerder de kaart van de industrie, en de dus arbeiders die er werken, trekt.
Ook op het financiële vlak zijn er genoeg meningsverschillen tussen de rood-groene regeringspartijen. In het bijzonder staat SV er niet bepaald voor bekend voorstander te zijn van een strikte orthodoxie in de staatsfinanciën, om het zacht uit te drukken, en de partij zal dan ook onder druk van haar achterban staan om de financiële sluizen open te zetten. De benoeming van partijvoorzitster Kristin Halvorsen tot Minister van Financiën werd daarom ook niet echt op enthousiasme onthaald op de financiële beurs van Oslo.
Ten slotte is er ook nog de buitenlandse politiek. SV en de Centrumspartij staan wat betreft Irak aan dezelfde kant, namelijk een volledige terugtrekking, terwijl de Arbeiderspartij altijd de Atlantische lijn gekozen heeft, en dat waarschijnlijk zal willen blijven doen. Verder zijn zowel SV als de Centrumspartij tegenstanders van een toetreding tot de Europese Unie, terwijl de Arbeiderspartij juist een uitgesproken voorstander is. De Centrumspartij wil overigens zo ver gaan Noorwegen terug te trekken uit de EER, terwijl SV dan weer wil dat Noorwegen de Schengen-akkoorden zou opzeggen. Dat laatste is overigens hoogst onrealistisch, al was het maar omdat het als gevolg zou hebben dat Noorwegen plots de grens met Zweden zou moeten gaan controleren.
De komende dagen neemt opnieuw een meerderheidsregering de macht over in Noorwegen. De laatste Noorse regering die een parlementaire meerderheid achter zich had was het conservatieve kabinet onder leiding van Kåre Willoch dat regeerde van 1983 tot 1985. Die regering zorgde overigens voor een deregularisatie en een afbouw van het staatsmonopolie op allerlei vlakken, zaken die ondertussen politiek gemeengoed zijn geworden. Of de komende regering onder leiding van Jens Stoltenberg even vooruitziend zal zijn is echter zeer de vraag.
Overigens zijn er wel meerdere aspecten die de nieuwe regering historisch maakt. De sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap) heeft al vaak de regeringsmacht in handen gehad, maar nu zal het de eerste keer zijn dat de partij in een coalitie stapt. De Centrumspartij (Sp) dan weer heeft al vaak aan een coalitieregering deelgenomen, maar nu is het de eerste keer dat het deelneemt aan een linkse coalitie. De linkser-dan-linkse Socialistische Partij van Links (SV) ten slotte heeft nog nooit deelgenomen aan de macht, en is trouwens historisch ontstaan uit protest tegen het buitenlands beleid van… de Arbeiderspartij.
Ondanks het feit dat de nieuwe regering aan een gedekte tafel komt —ekonomisch gaat het Noorwegen vandaag voortreffelijk— zal er voor de regeringspartijen gelegenheid genoeg zijn om in conflict te komen. Zo is de Centrumspartij, die vroeger onder de naam Boerenpartij ging, traditioneel de verdediger van de belangen van het platteland, terwijl SV meer begaan is met natuurbescherming. De kwestie kristalleert zich al jaren rond de vraag of Noorwegen een eigen wolvenstam moet hebben, dan wel of elke wolf neergeschoten mag worden in het belang van de schapenboeren. SV vindt het onzin dat men leeuwen en luipaarden in Afrika wil beschermen, maar de eigen inheemse roofdieren zonder pardon wil neerschieten. Er valt iets te zeggen voor dat punt, maar je zal toch maar de schapenboer zijn die elke week de kadavers kan gaan tellen, en daar in het beste geval wat compensaties voor krijgt van een welwillende regering. Ook met de Arbeiderspartij heeft SV een conflict lopen, omdat SV fundamenteel tegenstander is van olieontginning in de Noordelijke IJszee en in de buurt van de Lofoten, terwijl de Arbeiderspartij eerder de kaart van de industrie, en de dus arbeiders die er werken, trekt.
Ook op het financiële vlak zijn er genoeg meningsverschillen tussen de rood-groene regeringspartijen. In het bijzonder staat SV er niet bepaald voor bekend voorstander te zijn van een strikte orthodoxie in de staatsfinanciën, om het zacht uit te drukken, en de partij zal dan ook onder druk van haar achterban staan om de financiële sluizen open te zetten. De benoeming van partijvoorzitster Kristin Halvorsen tot Minister van Financiën werd daarom ook niet echt op enthousiasme onthaald op de financiële beurs van Oslo.
Ten slotte is er ook nog de buitenlandse politiek. SV en de Centrumspartij staan wat betreft Irak aan dezelfde kant, namelijk een volledige terugtrekking, terwijl de Arbeiderspartij altijd de Atlantische lijn gekozen heeft, en dat waarschijnlijk zal willen blijven doen. Verder zijn zowel SV als de Centrumspartij tegenstanders van een toetreding tot de Europese Unie, terwijl de Arbeiderspartij juist een uitgesproken voorstander is. De Centrumspartij wil overigens zo ver gaan Noorwegen terug te trekken uit de EER, terwijl SV dan weer wil dat Noorwegen de Schengen-akkoorden zou opzeggen. Dat laatste is overigens hoogst onrealistisch, al was het maar omdat het als gevolg zou hebben dat Noorwegen plots de grens met Zweden zou moeten gaan controleren.
zondag, oktober 09, 2005
Ceci n'est pas asiatique
De kaart hiernaast is dus geel, en wie iets anders durft te beweren, zou zich volgens Karel de Gucht alleen maar belachelijk maken. Dat is toch wat ik ervan begrijp, maar ik ben misschien niet zo intelligent als De Gucht.
De redenering van Karel de Gucht is dat aangezien veertig jaar geleden aan Turkije lidmaatschap van de EU beloofd werd, wij vandaag «geen alternatief hebben» dan daarmee door te gaan, zeker omdat we dat verleden jaar nogmaals bevestigd hebben. Ik heb het niet voor van die onafwendbare beslissingen, want vaak moeten die verdoezelen dat de argumentatie erachter niet helemaal pluis is. Dat bijvoorbeeld de context ondertussen lichtjes veranderd is, is een detail waar een groot licht als De Gucht zich niet mee kan bezig houden. Eén zaak is dat van die belovers van veertig jaar geleden misschien nog slechts een handvol in leven is. Maar of velen van hen ook zouden geloofd hebben dat vandaag landen als Polen en Hongarije lid zouden zijn van de Europese Unie, meer zelfs, ook een Tsjechische Republiek, Slovakije en Slovenië, om nog maar te zwijgen van de drie Baltische staten — ik betwijfel het zeer. En ik durf er zelfs op wedden dat menigeen onder hen de ondergang van het socialistische experiment aan de overzijde van het IJzeren Gordijn betreurd heeft of zou hebben, doch dit terzijde. De zaken zijn vandaag dus helemaal anders dan veertig jaar geleden, maar daar wil Karel de Gucht zich vooral niet aan storen.
Overigns, De Gucht wil niet dat er vandaag nog een discussie gevoerd wordt over Turks lidmaatschap van de EU, want daarvoor is het nu veertig jaar te laat. Anderen beweerden dan weer dat het verleden jaar nog te vroeg was om een discussie aan te gaan, omdat er alleen maar over onderhandelingen gesproken werden. Over tien-vijftien-twintig jaar zullen tegenstanders ongetwijfeld te horen krijgen dat het dan in ieder geval te laat zal zijn, dat staat nu dus al vast. Of hoe alleen maar voorstanders altijd hun argumenten mogen verdedigen, en tegenstanders misschien wel morgen, gisteren, of veertig jaar geleden, maar vandaag dus even niet.
Overigens, zullen er morgen nog wel tegenstanders (durven) zijn, want de Zweedse Eerste Minister Göran Persson en zijn Tsjechische collega Jiří Paroubek hebben grote plannen. In een gezamelijke reactie verklaarde de sociaal-democraat Persson dat het feit dat in niet één lidstaat van de Unie een meerderheid van voorstanders gevonden kan worden «zorgwekkend» is, maar geen reden om Turks lidmaatschap tegen te houden, want «indien elke beslissing over de toekomst van de Europese Unie afgestemd zou moeten worden op opiniepeilingen, zou er nooit vooruitgang geboekt kunnen worden». Het getuigt van een democratische instelling om u tegen te zeggen. Toch voelt Persson nattigheid, en gelukkig gelooft hij nog in de maakbaarheid van de samenleving (of de opiniepeilingen?) omdat Turks lidmaatschap nu eenmaal een buitenkansje is voor de Europese Unie. Europa heeft immers baat bij een democratisering van Turkije en de ontwikkeling van een sociale marktekonomie, en daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar waarom dat alleen kan als EU-lid of toch met die wortel in zicht, vertelt hij er niet bij. Zijn Tsjechische collega Paroubek, ook al sociaal-democraat, doet er echter nog een schepje bovenop:
Neen, noem mij dan liever belachelijk wanneer ik stel dat Turkije een Aziatisch land is, en dus per definitie geen lid kan worden van een Europese Unie als die zich nog Europees wil blijven noemen. Het was trouwens ontzettend pijnlijk te moeten vaststellen dat slechts één land de enige correcte (en zeer zeker wenselijke) oplossing verdedigde, namelijk een associatieverdrag, en daarvoor door de rest van politiek correct Europa (politici én journalisten unisono) zowat gekielhaald werd. Een ontluisterend schouwspel, waarschijnlijk niet van die aard om het aantal voorstanders te doen toenemen. Paroubek heeft dus nog veel werk voor de boeg.
De redenering van Karel de Gucht is dat aangezien veertig jaar geleden aan Turkije lidmaatschap van de EU beloofd werd, wij vandaag «geen alternatief hebben» dan daarmee door te gaan, zeker omdat we dat verleden jaar nogmaals bevestigd hebben. Ik heb het niet voor van die onafwendbare beslissingen, want vaak moeten die verdoezelen dat de argumentatie erachter niet helemaal pluis is. Dat bijvoorbeeld de context ondertussen lichtjes veranderd is, is een detail waar een groot licht als De Gucht zich niet mee kan bezig houden. Eén zaak is dat van die belovers van veertig jaar geleden misschien nog slechts een handvol in leven is. Maar of velen van hen ook zouden geloofd hebben dat vandaag landen als Polen en Hongarije lid zouden zijn van de Europese Unie, meer zelfs, ook een Tsjechische Republiek, Slovakije en Slovenië, om nog maar te zwijgen van de drie Baltische staten — ik betwijfel het zeer. En ik durf er zelfs op wedden dat menigeen onder hen de ondergang van het socialistische experiment aan de overzijde van het IJzeren Gordijn betreurd heeft of zou hebben, doch dit terzijde. De zaken zijn vandaag dus helemaal anders dan veertig jaar geleden, maar daar wil Karel de Gucht zich vooral niet aan storen.
Overigns, De Gucht wil niet dat er vandaag nog een discussie gevoerd wordt over Turks lidmaatschap van de EU, want daarvoor is het nu veertig jaar te laat. Anderen beweerden dan weer dat het verleden jaar nog te vroeg was om een discussie aan te gaan, omdat er alleen maar over onderhandelingen gesproken werden. Over tien-vijftien-twintig jaar zullen tegenstanders ongetwijfeld te horen krijgen dat het dan in ieder geval te laat zal zijn, dat staat nu dus al vast. Of hoe alleen maar voorstanders altijd hun argumenten mogen verdedigen, en tegenstanders misschien wel morgen, gisteren, of veertig jaar geleden, maar vandaag dus even niet.
Overigens, zullen er morgen nog wel tegenstanders (durven) zijn, want de Zweedse Eerste Minister Göran Persson en zijn Tsjechische collega Jiří Paroubek hebben grote plannen. In een gezamelijke reactie verklaarde de sociaal-democraat Persson dat het feit dat in niet één lidstaat van de Unie een meerderheid van voorstanders gevonden kan worden «zorgwekkend» is, maar geen reden om Turks lidmaatschap tegen te houden, want «indien elke beslissing over de toekomst van de Europese Unie afgestemd zou moeten worden op opiniepeilingen, zou er nooit vooruitgang geboekt kunnen worden». Het getuigt van een democratische instelling om u tegen te zeggen. Toch voelt Persson nattigheid, en gelukkig gelooft hij nog in de maakbaarheid van de samenleving (of de opiniepeilingen?) omdat Turks lidmaatschap nu eenmaal een buitenkansje is voor de Europese Unie. Europa heeft immers baat bij een democratisering van Turkije en de ontwikkeling van een sociale marktekonomie, en daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar waarom dat alleen kan als EU-lid of toch met die wortel in zicht, vertelt hij er niet bij. Zijn Tsjechische collega Paroubek, ook al sociaal-democraat, doet er echter nog een schepje bovenop:
In our country, the public opinion is split in two groups of people … 51 percent of people are against membership of Turkey in the European Union. […] This is a very close majority and I think that in the future it will be possible to change it.Wanneer ik zoiets lees zit ik dus met vragen. Waarom moet die meerderheid veranderd worden, in plaats van dat de politieke maatregelen gewijzigd worden? In al mijn naïviteit dacht ik dat in een democratie het volk regeert, en ik ben dus blijkbaar niet de enige die zich daarin vergist, maar in Europese sociaal-democratische kringen weet men beter en heeft men dus een totaal andere opvatting over deze zaak. Hoe denkt Paroubek trouwens die meerderheid te veranderen? Hij kan ongetwijfeld één en ander aan inspiratie putten uit de recente geschiedenis van zijn eigen land, maar of dit een succes zal worden en überhaupt wenselijk is, dat is toch maar zeer de vraag. In buurland Oostenrijk met 80% tegenstanders zullen ze hem trouwens hard nodig hebben.
Neen, noem mij dan liever belachelijk wanneer ik stel dat Turkije een Aziatisch land is, en dus per definitie geen lid kan worden van een Europese Unie als die zich nog Europees wil blijven noemen. Het was trouwens ontzettend pijnlijk te moeten vaststellen dat slechts één land de enige correcte (en zeer zeker wenselijke) oplossing verdedigde, namelijk een associatieverdrag, en daarvoor door de rest van politiek correct Europa (politici én journalisten unisono) zowat gekielhaald werd. Een ontluisterend schouwspel, waarschijnlijk niet van die aard om het aantal voorstanders te doen toenemen. Paroubek heeft dus nog veel werk voor de boeg.
dinsdag, oktober 04, 2005
Verwilghen: Eigen volk eerst?
Marc Verwilghen eindigde vandaag als laatste in de stemming voor de post van commissaris voor de mensenrechten in de Raad van Europa. Dat hij het zo slecht deed wijt hij onder meer aan een «gebrek aan loyauteit», waaronder verstaan moet worden dat Luc van den Brande volgens nationaliteit had moeten stemmen.
Luc van den Brande verklaarde onlangs dat hij niet voor Marc Verwilghen zou stemmen, maar voor de Pool Marek Antoni Nowicki. De man werkt al 25 jaar rond mensenrechten, en was een tijd lang ombudspersoon in Kosovo. Hij is dus zeker niet onbekwaam, maar Marc Verwilghen kan daar tegenover stellen dat hij een Belgische identiteitskaart bezit, en in de federale regering ongewenst is door de eigen partij. Het is dan ook totaal onbegrijpelijk dat koppigaard Van den Brande blijft vasthouden aan Nowicki. Bij de geheime stemming vandaag bleek dan dat Verwilghen het moest afleggen tegenover zowel Nowicki als de andere kandidaat, de Zweed Thomas Hammarberg. Uit liberale hoek klinkt het dat dit het gevolg is van het «gebrek aan loyauteit», een duidelijke sneer aan het adres van Van den Brande. Nochtans bleek uit een vraag van De Stemmenkampioen dat alleen onder de VLD-kiezers een meerderheid kan gevonden die dat standpunt ondersteunt. Het argument slaat dus niet bepaald aan in Vlaanderen, om het zacht uit te drukken.
Maar ten gronde: heeft Luc van den Brande juist gehandeld? Enerzijds klopt het dat het een voordeel is een landgenoot te steunen, al was het maar omdat die de landsbelangen kan laten meespelen in zijn oordeel, landsbelangen die men deelt. Bovendien kan een landgenoot toegankelijker zijn dan iemand die uit een land komt waar men niet eens een grens mee deelt. Maar anderzijds heeft Luc van den Brande ook de plicht in eer en geweten voor de naar zijn mening beste kandidaat te kiezen. En wie de CVs van Nowicki en Hammarberg eens naast die van Verwilghen legt, weet eigenlijk genoeg.
Echter, «normaal gezien steun je toch een landgenoot,» stelt Stef Goris. Misschien zou hij toch eens beter nadenken voor hij zulke uitspraken de wereld instuurt. Kies je bijvoorbeeld ook «normaal» voor een landgenoot wanneer je, ik zeg maar wat, iemand moet aanwerven, of een appartement wil verhuren? En zo ja, steun je dan je landgenoten alleen maar «normaal», of «systematisch»? Een beetje toelichting zou passen voor hij een proces aan zijn broek gesmeerd krijgt wegens aanzetten tot racisme en xenofobie, door bijvoorbeeld… de Liga voor de Mensenrechten (ja toch?), want ik heb stellig de indruk dat Stef Goris oproept tot discriminatie op basis van nationaliteit, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Bij die toelichting mag hij trouwens ineens ook een stemadvies afleveren voor de Zweedse en Poolse vertegenwoordigers in de Raad van Europa. Ik neem aan dat Stef Goris er geen probleem van maakt als Poolse liberalen «normaal» voor Nowicki stemmen, alhoewel het net één van zijn klachten is dat die dekselse Centraal-Europeërs dus wel voor hun kandidaat kiezen.
Laten we trouwens nog een stap verder gaan. Enerzijds is het een voordeel een landgenoot op een post benoemd te zien, ook al lijkt me in dit geval die post niet zo relevant te zijn voor de belangen van het land, maar anderzijds kiest Van den Brande dan weer voor iemand die dichter bij zijn politieke opvattingen staat. Nowicki verdiende immers onder meer zijn sporen bij Solidarność — amper één puntje in zijn CV dat de complete CV van Verwilghen zonder meer overtreft. Maar verder heeft Van den Brande partijpolitiek-strategisch absoluut geen reden om voor Verwilghen te stemmen. De VLD wil Verwilghen al langer weg uit de federale regering, onder meer om plaats te kunnen maken voor Jean-Marie De Decker. Zo bekeken is Verwilghen voor de CD&V en Van den Brande meer waard wanneer hij in de federale regering blijft zitten, zodat de VLD niet van haar personeelsprobleem verlost geraakt. En het verklaart meteen ook de bitterheid in de reactie uit liberale hoek, en trouwens uit liberale hoek alleen niet, want het personeelsprobleem van de VLD in de federale regering is ondanks alles ook voor SPIRIT van Geert Lambert geen goede zaak. Of hoe «democratische» partijen plotsklaps het zo verfoeide «Eigen volk eerst» kunnen aanhangen om, wars van onbenulligheden zoals relevante bekwaamheid en ervaring, een intern postjesprobleem op te lossen.
En trouwens, mensenrechten, wie ligt daar eigenlijk écht van wakker?
Luc van den Brande verklaarde onlangs dat hij niet voor Marc Verwilghen zou stemmen, maar voor de Pool Marek Antoni Nowicki. De man werkt al 25 jaar rond mensenrechten, en was een tijd lang ombudspersoon in Kosovo. Hij is dus zeker niet onbekwaam, maar Marc Verwilghen kan daar tegenover stellen dat hij een Belgische identiteitskaart bezit, en in de federale regering ongewenst is door de eigen partij. Het is dan ook totaal onbegrijpelijk dat koppigaard Van den Brande blijft vasthouden aan Nowicki. Bij de geheime stemming vandaag bleek dan dat Verwilghen het moest afleggen tegenover zowel Nowicki als de andere kandidaat, de Zweed Thomas Hammarberg. Uit liberale hoek klinkt het dat dit het gevolg is van het «gebrek aan loyauteit», een duidelijke sneer aan het adres van Van den Brande. Nochtans bleek uit een vraag van De Stemmenkampioen dat alleen onder de VLD-kiezers een meerderheid kan gevonden die dat standpunt ondersteunt. Het argument slaat dus niet bepaald aan in Vlaanderen, om het zacht uit te drukken.
Maar ten gronde: heeft Luc van den Brande juist gehandeld? Enerzijds klopt het dat het een voordeel is een landgenoot te steunen, al was het maar omdat die de landsbelangen kan laten meespelen in zijn oordeel, landsbelangen die men deelt. Bovendien kan een landgenoot toegankelijker zijn dan iemand die uit een land komt waar men niet eens een grens mee deelt. Maar anderzijds heeft Luc van den Brande ook de plicht in eer en geweten voor de naar zijn mening beste kandidaat te kiezen. En wie de CVs van Nowicki en Hammarberg eens naast die van Verwilghen legt, weet eigenlijk genoeg.
Echter, «normaal gezien steun je toch een landgenoot,» stelt Stef Goris. Misschien zou hij toch eens beter nadenken voor hij zulke uitspraken de wereld instuurt. Kies je bijvoorbeeld ook «normaal» voor een landgenoot wanneer je, ik zeg maar wat, iemand moet aanwerven, of een appartement wil verhuren? En zo ja, steun je dan je landgenoten alleen maar «normaal», of «systematisch»? Een beetje toelichting zou passen voor hij een proces aan zijn broek gesmeerd krijgt wegens aanzetten tot racisme en xenofobie, door bijvoorbeeld… de Liga voor de Mensenrechten (ja toch?), want ik heb stellig de indruk dat Stef Goris oproept tot discriminatie op basis van nationaliteit, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Bij die toelichting mag hij trouwens ineens ook een stemadvies afleveren voor de Zweedse en Poolse vertegenwoordigers in de Raad van Europa. Ik neem aan dat Stef Goris er geen probleem van maakt als Poolse liberalen «normaal» voor Nowicki stemmen, alhoewel het net één van zijn klachten is dat die dekselse Centraal-Europeërs dus wel voor hun kandidaat kiezen.
Laten we trouwens nog een stap verder gaan. Enerzijds is het een voordeel een landgenoot op een post benoemd te zien, ook al lijkt me in dit geval die post niet zo relevant te zijn voor de belangen van het land, maar anderzijds kiest Van den Brande dan weer voor iemand die dichter bij zijn politieke opvattingen staat. Nowicki verdiende immers onder meer zijn sporen bij Solidarność — amper één puntje in zijn CV dat de complete CV van Verwilghen zonder meer overtreft. Maar verder heeft Van den Brande partijpolitiek-strategisch absoluut geen reden om voor Verwilghen te stemmen. De VLD wil Verwilghen al langer weg uit de federale regering, onder meer om plaats te kunnen maken voor Jean-Marie De Decker. Zo bekeken is Verwilghen voor de CD&V en Van den Brande meer waard wanneer hij in de federale regering blijft zitten, zodat de VLD niet van haar personeelsprobleem verlost geraakt. En het verklaart meteen ook de bitterheid in de reactie uit liberale hoek, en trouwens uit liberale hoek alleen niet, want het personeelsprobleem van de VLD in de federale regering is ondanks alles ook voor SPIRIT van Geert Lambert geen goede zaak. Of hoe «democratische» partijen plotsklaps het zo verfoeide «Eigen volk eerst» kunnen aanhangen om, wars van onbenulligheden zoals relevante bekwaamheid en ervaring, een intern postjesprobleem op te lossen.
En trouwens, mensenrechten, wie ligt daar eigenlijk écht van wakker?
zondag, oktober 02, 2005
Geen verliezers zonder winnaars
De ene zijn dood is de andere zijn brood, een gekend gezegde, ook in de politiek. De politieke dood van Jean-Claude van Cauwenberghe betekent misschien wel dat het einde van de loopbaan van Guy Verhofstadt uitgesteld wordt met twee jaar.
Tot voor een paar weken zag het er absoluut niet goed uit voor Guy Verhofstadt en de VLD in de federale regering. De partij gaat in de opiniepeilingen van het ene historische dieptepunt naar het andere, ook al blijkt uit de laatste opiniepeiling van La Libre Belgique dat het verlies niet meer statistisch significant zou zijn. Een magere troost. Aan de andere kant van de taalgrens gaat het al niet veel beter met de liberale partij, want de MR gedraagt er zich als aangeschoten wild sedert de verkiezingen van verleden jaar. De partij werd er zonder veel mededogen uit de regionale regering gekegeld, en Louis Michel heeft als politiek vluchteling onderdak moeten zoeken bij de Europese Commissie.
Bij de sp.a lijkt het of de ratten het schip aan het verlaten zijn. Steve Stevaert zorgde er enige tijd geleden voor dat hij in de knusse Limburgse gouverneurszetel kon belanden, waarop Johan vande Lanotte zonder veel protest bereid was zijn portefeuille van vice-premier en Minister van Begroting en Overheidsbedrijven op te geven om partijvoorzitter te worden. Na Vande Lanottes verhuis zal Freya van den Bossche de topminister van de sp.a zijn. Het zegt eigenlijk genoeg over de toestand van die partij, want haar verdiensten zijn, naast gelanceerd geworden te zijn door Siegfried Bracke, dat ze dochter is van. Had haar moeder er net zoals zij voor gekozen een «bewust ongehuwde moeder» te zijn met kinderen-zonder-vader, had ze het wel kunnen schudden in de politiek. Verder is ze onlangs het eerste teken van intelligentie beginnen vertonen in de vorm van een intellectualistisch brilletje. En in het licht van de recente gebeurtenissen in Charleroi denk ik niet dat de sp.a bepaald geneigd zal zijn zich veel te profileren met Frank Vandebroucke, die andere topminister van de partij.
De PS daarentegen blaakte de laatste maanden van zelfvertrouwen. Elio di Rupo verklaarde aan wie het maar wilde horen dat hij de federale regering met een vingerknip kon laten vallen, en de partij loste via Rudy Demotte in juli nog een schot voor de boeg van de federale schuit door middel van een nota die de wensen van de PS in de hervorming van de Sociale Zekerheid even op een rijtje zette. De partij is oppermachtig in Franstalig België en daardoor praktisch incontournable op federaal niveau, zodat zowel Bart Somers als Yves Leterme zich genoodzaakt zagen Elio di Rupo respectievelijk Jean-Claude van Cauwenberghe publiekelijk te gaan opvrijen. Het had er bovendien alle schijn van dat de PS aanstuurde op nieuwe federale verkiezingen om haar positie te verzilveren, tot dus de bom in Charleroi barstte. Of zoals Benoît Rihoux van de UCL het zaterdag uitdrukte in De Standaard: «Di Rupo kan zich op dit moment geen electorale avonturen veroorloven.» Het betekent niet meer of niet minder dan dat nu ook de laatste van de federale regeringspartijen schrik heeft gekregen van verkiezingen, en dat Guy Verhofstadt 's nachts weer wat rustiger kan slapen. Of het zo voordelig is voor een land dat de federale regering enkel bij mekaar gehouden wordt door een gezamelijke schrik van de stem van het volk is natuurlijk een andere zaak…
Tot voor een paar weken zag het er absoluut niet goed uit voor Guy Verhofstadt en de VLD in de federale regering. De partij gaat in de opiniepeilingen van het ene historische dieptepunt naar het andere, ook al blijkt uit de laatste opiniepeiling van La Libre Belgique dat het verlies niet meer statistisch significant zou zijn. Een magere troost. Aan de andere kant van de taalgrens gaat het al niet veel beter met de liberale partij, want de MR gedraagt er zich als aangeschoten wild sedert de verkiezingen van verleden jaar. De partij werd er zonder veel mededogen uit de regionale regering gekegeld, en Louis Michel heeft als politiek vluchteling onderdak moeten zoeken bij de Europese Commissie.
Bij de sp.a lijkt het of de ratten het schip aan het verlaten zijn. Steve Stevaert zorgde er enige tijd geleden voor dat hij in de knusse Limburgse gouverneurszetel kon belanden, waarop Johan vande Lanotte zonder veel protest bereid was zijn portefeuille van vice-premier en Minister van Begroting en Overheidsbedrijven op te geven om partijvoorzitter te worden. Na Vande Lanottes verhuis zal Freya van den Bossche de topminister van de sp.a zijn. Het zegt eigenlijk genoeg over de toestand van die partij, want haar verdiensten zijn, naast gelanceerd geworden te zijn door Siegfried Bracke, dat ze dochter is van. Had haar moeder er net zoals zij voor gekozen een «bewust ongehuwde moeder» te zijn met kinderen-zonder-vader, had ze het wel kunnen schudden in de politiek. Verder is ze onlangs het eerste teken van intelligentie beginnen vertonen in de vorm van een intellectualistisch brilletje. En in het licht van de recente gebeurtenissen in Charleroi denk ik niet dat de sp.a bepaald geneigd zal zijn zich veel te profileren met Frank Vandebroucke, die andere topminister van de partij.
De PS daarentegen blaakte de laatste maanden van zelfvertrouwen. Elio di Rupo verklaarde aan wie het maar wilde horen dat hij de federale regering met een vingerknip kon laten vallen, en de partij loste via Rudy Demotte in juli nog een schot voor de boeg van de federale schuit door middel van een nota die de wensen van de PS in de hervorming van de Sociale Zekerheid even op een rijtje zette. De partij is oppermachtig in Franstalig België en daardoor praktisch incontournable op federaal niveau, zodat zowel Bart Somers als Yves Leterme zich genoodzaakt zagen Elio di Rupo respectievelijk Jean-Claude van Cauwenberghe publiekelijk te gaan opvrijen. Het had er bovendien alle schijn van dat de PS aanstuurde op nieuwe federale verkiezingen om haar positie te verzilveren, tot dus de bom in Charleroi barstte. Of zoals Benoît Rihoux van de UCL het zaterdag uitdrukte in De Standaard: «Di Rupo kan zich op dit moment geen electorale avonturen veroorloven.» Het betekent niet meer of niet minder dan dat nu ook de laatste van de federale regeringspartijen schrik heeft gekregen van verkiezingen, en dat Guy Verhofstadt 's nachts weer wat rustiger kan slapen. Of het zo voordelig is voor een land dat de federale regering enkel bij mekaar gehouden wordt door een gezamelijke schrik van de stem van het volk is natuurlijk een andere zaak…
Abonneren op:
Posts (Atom)