maandag, december 28, 2009

Eén derde van de Vlamingen ligt toch wakker van «probleem 177»

Brussel-Halle-VilvoordeVandaag pakte de krant La Libre Belgique uit met de resultaten van een grote politieke enquête. De ondervraagden werd een aantal vragen voorgeschoteld, dat in twee hoofdstukken onderverdeeld kon worden: één over de federale regering, en dan in het bijzonder over de wissel aan de kop ervan, en één over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dit laatste vond het meest weerklank in de Vlaamse media, maar dan wel met een verkeerd geciteerd cijfer. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang slaagde erin de inhoud van het artikel van La Libre Belgique correct weer te geven, toch wel bijzonder pijnlijk voor de verzamelde «kwaliteitsmedia».

Wie het artikel in La Libre Belgique zelf naleest, komt te weten dat «à peine 35 % des Flamands jugent le dossier de la scission de l’arrondissement bilingue de BHV “prioritaire”». In de Vlaamse media wordt dat echter, zonder uitzondering, «minder dan één op de drie Vlamingen (28 procent) vindt het dossier-BHV “prioritair”.» Ga het maar na: De Standaard, de VRT, De Morgen, Metro Time, Het Laatste Nieuws, en vermoedelijk via die laatste zelfs tot in Nederland toe, namelijk in het AD. Ligt een foutief Belga-bericht aan de oorsprong ervan, en nam vervolgens geen enkele – geen enkele – journalist de moeite om het artikel zelf eens te gaan lezen in La Libre Belgique? Geen enkele journalist ook die het merkwaardig vindt dat de som van de geciteerde getallen, met inbegrip van de ondervraagden die over de zaak geen mening hebben, slechts 93% bedraagt, en niet 100%. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang vormde de uitzondering, en citeert dus wél het correcte cijfer.

Merk trouwens op dat het bericht bij het Vlaams Belang het enige in het rijtje is dat woordelijk niet quasi identiek is aan de andere, en een eigen inbreng bevat. Misschien heeft men het in de kwaliteitsredactielokalen dezer dagen te druk met de eindejaarsinkopen, en beperkt het redactionele werk zich daarom tot wat knippen en plakken uit Belga-berichten. Met uitzondering van De Standaard dan, waar men de laatste dagen terugblikken op dit decennium kon lezen, ook al heeft het nog meer dan een jaar te gaan. Ik geloof trouwens dat de definitie van wat een decennium precies is, en wanneer het begint en eindigt, stof uit de basisschool is, maar wil niet uitsluiten dat het nog een paar keer herhaald wordt in de middelbare school.

Maar goed, terug naar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en de resultaten van de peiling van La Libre Belgique. Het (foutieve) Belga-bericht lijkt immers de lezers duidelijk te willen maken dat zo weinig Vlamingen wakker liggen van het beruchte «probleem 177», dat dit geen regerings- of systeemcrisis waard zou zijn. Een correcte weergave van de feiten kan dit moeilijk genoemd worden. In elk ander land zou de splitsing van een kieskring op niet veel meer kunnen rekenen dan wat gegeeuw bij een kleine minderheid van de bevolking. Dat was ook het geval in België toen overgegaan werd van de oude arrondissementele kieskringen naar de provinciale. Vandaag vindt echter meer dan een derde van de Vlamingen, en dus niet een promille of twee–drie, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wel degelijk een prioritair probleem. Alles wel overwogen is dat een enorm aantal.

Bovendien lijkt het Belga-bericht vooral gericht te zijn aan de N-VA, om in de Vlaamse regering toch maar geen problemen te maken rond eventuele Vlaamse toegevingen die de CD&V op federaal vlak van plan zou zijn te doen. Of dit een correcte interpretatie van de resultaten, is toch maar zeer de vraag:
  • Er liggen duidelijk meer Vlamingen dan Franstaligen wakker van het probleem (35% in Vlaanderen tegenover 22% in Brussel en 15% in Wallonië). De logische conclusie is dan ook dat vooral de Franstalige partijen weinig reden hebben om het spel hard te spelen, en hun blokkering van het probleem zouden moeten opgeven.
  • Het getal 35% is trouwens amper iets groter dan het verzamelde kiezerskorps van Vlaams Belang en N-VA, tenminste als we de laatste peiling van La Libre Belgique (20 december 2009) mogen geloven. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat precies de achterban van de N-VA (en uiteraard het Vlaams Belang) het dossier prioritair vindt.
  • Volgens de peiling zou ook 36% van de Vlamingen van mening zijn dat Brussel-Halle-Vilvoorde zonder enige Vlaamse toegeving gesplitst zou moeten worden. Opnieuw ligt het voor de hand dat dit vooral de kiezers van Vlaams Belang en N-VA zijn.
De resultaten van deze peiling lijken daarom aan te geven dat de huidige strategie van Bart de Wever en de N-VA – de druk op de CD&V houden – de enige correcte is indien de partij ook de volgende verkiezingen wil overleven.

zondag, december 20, 2009

Peiling La Libre Belgique: algemeen status quo

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004Vanavond publiceerde de krant La Libre Belgique de resultaten van haar driemaandelijkse politieke barometer. Vergeleken met de vorige peiling doen er zich amper verschuivingen voor: de twee grootste zijn de achteruitgang van sp.a in Vlaanderen (-1,6%) en van MR in Wallonië (-1,5%). Ook vergeleken met de regionale verkiezingen van 7 juni valt er eigenlijk geen enkel significante verandering te vermelden,maar in Vlaanderen blijven de resultaten wel flagrant in tegenspraak met die van de laatste peiling van De Standaard en VRT.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (12-26%)Deze peiling bevestigt opnieuw dat CD&V voorlopig afgetekend de grootste partij in Vlaanderen blijft. Op dat vlak valt er dus eigenlijk niets bijzonders te melden. Interessanter is echter wat er achter de koploper gebeurt. Vlaams Belang lijkt in de peiling van La Libre Belgique stilaan uit een dal te kruipen, maar herinner dat de laatste peiling van De Standaard en VRT een heel ander resultaat weergaf voor die partij.

Achter Vlaams Belang komt deze keer N-VA, maar het verschil met de twee achtervolgers Open Vld en sp.a bedraagt amper één procent. Statistisch gezien is het dus een riskante zaak om uitspraken te doen over die drie partijen, en zelfs de tweede plaats van het Vlaams Belang is nog lang geen zekerheid. Psychologisch is het echter ongetwijfeld een enorme opsteker voor N-VA en haar voorzitter Bart de Wever om in een peiling zowel Open Vld als sp.a eens voorbij te mogen steken.

Voor Open Vld en sp.a kunnen de resultaten van deze peiling geen prettige lectuur zijn. Ondanks de financiële crisis lijkt het verhaal van de sp.a niet aan te slaan, en blijft de partij in een neerwaartse trend gevangen. Maar ook de tegenhanger, Open Vld, zit in een neerwaartse trend, en dat ondanks een voorzittersverkiezing die de partij de laatste weken een pak media-aandacht heeft kunnen schenken. Vergelijk dat met het Vlaams Belang dat, ondanks alle strubbelingen en wrijvingen die openlijk in de media uitgevochten (en uitvergroot) werden, toch weer een lichte winst boekt.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (0-12%)De twee kleinere partijen Lijst Dedecker en Groen! kunnen zich in deze peiling troosten met een lichte winst, voor zover de minieme verschillen met de vorige peiling al winst genoemd mogen worden. Beide partijen blijven op een oncomfortabel niveau vlak boven de kiesdrempel hangen. En opnieuw kunnen we niet rond de vaststelling heen dat de ecologische boodschap van Groen! in Vlaanderen niet aanslaat, zelfs niet op een ogenblik dat het kruim van de wereldleiders in Kopenhagen verzameld is om collectief de wereld van de globale opwarming te redden. Wat een verschil met de ideologische broeders en zusters beneden de taalgrens, die stilaan zicht hebben op een tweede plaats in het Franstalige partijpolitieke landschap.

Alle Waalse peilingen sedert 2006Ook in Wallonië valt er eigenlijk amper een verschuiving te noteren vergeleken met de laatste peiling van La Libre Belgique of de verkiezingen van 7 juni. De PS bevestigt haar eerste plaats, ondertussen al met een voorsprong van meer dan tien procent op de eerstvolgende concurrent. Wie die concurrent precies is, begint echter stilaan onzeker te worden. De combinatie van een licht verlies voor de MR en een lichte winst voor Ecolo maakt dat die twee partijen mekaar stilaan beginnen te benaderen. Wat echter wel duidelijk is, is dat Ecolo een kop groter is dan cdH. Het verschil tussen die twee partijen is de laatste maanden trouwens lichtjes toegenomen.

Het Front National blijft met zijn score ver beneden de kiesdrempel een marginale partij. De Parti Populaire (PP) duikt voor de eerste keer op in een opiniepeiling, en behaalt een score die praktisch gelijk is aan die van het Front National, ver onder de kiesdrempel dus. Vergelijken we die score echter met die van LiDé begin dit jaar, dan is het duidelijk dat de PP in Wallonië in ieder geval al een veel betere start wist te nemen.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

zaterdag, december 12, 2009

Het ene belangenconflict is het andere niet...

Joëlle MilquetFederaal minister van Werk Joëlle Milquet is «verontwaardigd» en waarschuwt voor een «groot politiek probleem» omdat de Vlaamse Regering overweegt een belangenconflict in te dienen tegen één van haar activeringsmaatregelen. In het beste geval heeft die maatregel in Vlaanderen alleen maar het effect dat er veel geld uit het raam gesmeten wordt, en bovendien heeft de minister zelfs niet eens de moeite gedaan om te antwoorden op de tegenvoorstellen van de Vlaamse regering. Een belangenconflict is dan ook niet meer dan terecht is. Niettemin noemt zij, als één van de breinen achter het Franstalige seriebelangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, een Vlaams belangenconflict «contraproductief en agressief».

Contraproductief en agressief dus. Het Franstalige seriebelangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, waarvan één zelfs gestemd in het parlement van de Duitstalige gemeenschap dat er noch van ver noch van dichtbij een belang bij verloren heeft, moet dienen om een «onderhandelde» oplossing te vinden. En dient dus het algemene belang, aldus zowel Franstaligen als Duitstaligen. Wanneer de Vlaamse regering echter overweegt één enkel belangenconflict in te dienen tegen een maatregel van een federaal minister die niet eens naar de opmerkingen van diezelfde Vlaamse regering wil luisteren, is het kot te klein. Of vreest zij soms dat zowel het Vlaamse gewest als de Vlaamse gemeenschap, en vervolgens ook de Vlaamse gemeenschap in Brussel ieder om de beurt haar activeringsmaatregel zullen stilleggen, telkens voor 120 dagen plus alle mogelijke en onmogelijke vakanties en officiële feestdagen om de boel zo lang mogelijk te rekken? Zoals Carl Devos in zijn zaterdags commentaarstuk opmerkt: het ene belangenconflict is blijkbaar het andere niet. Ik zou er zelfs nog aan willen toevoegen: het ene belangenconflict is blijkbaar de vier, straks vijf, andere niet…

Of de Vlaamse regering daadwerkelijk een belangenconflict indient, valt natuurlijk nog af te wachten. De Vlaamse minister van Werk, Philippe Muyters, schijnt daar alvast van uit te gaan, en voor zijn partij zou een belangenconflict ongetwijfeld welkom zijn. Dat ligt natuurlijk anders voor minister-president Kris Peeters, die al probeerde de gemoederen te bedaren, zoals dat dan heet. Veel indruk maakte dat niet op Joëlle Milquet, die overigens perfect weet hoe ze haar spel van chantage dient te spelen. Zij liet zich in haar reactie immers ontvallen te hopen dat de CD&V, de partij van Kris Peeters dus, «de Vlaamse regering tot rede kan brengen». Meteen zit Kris Peeters geprangd tussen enerzijds zijn coalitiepartner in de Vlaamse regering, de N-VA, én zijn eigen Vlaams regeerakkoord, en anderzijds zijn eigen partij die de laatste maanden al duidelijk aangetoond heeft voor het federale belang te kiezen wanneer puntje bij paaltje komt.

Overigens is de activeringsmaatregel niet het enige punt waarover de Vlaamse regering in de knoop ligt met federaal minister van Werk Joëlle Milquet. Zij wil namelijk ook een vormingsfonds oprichten en onderbrengen bij de federale Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (RVA), hoewel opleiding en vorming bij uitstek gewestelijke bevoegdheden zijn. En eigenlijk bevat zowat elke maatregel van haar hand wel op één of andere wijze een bevoegdheidsoverschrijding. Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Laurette Onkelinx is trouwens vaak in hetzelfde bedje ziek(!). Beide dames geven overigens sterk de indruk dat zij voor een bevoegdheidsoverschrijding meer of minder hun hand niet omdraaien, en, toeval of niet, vaker dan gemiddeld in het nadeel van Vlaanderen. Wie zei daar ook al weer dat er minder conflicten in de wereld zouden zijn met meer vrouwen aan de macht?

Theoretisch is het natuurlijk altijd mogelijk dat Joëlle Milquet tegen komende woensdag zou inbinden, of dat een eerbaar compromis gevonden zou kunnen worden dat tegemoet komt aan de Vlaamse verzuchtingen. Als dat echter niet gebeurt, wordt het interessant om te zien of de CD&V kiest voor het federale belang en de N-VA onder druk zet, dan wel in het Vlaams parlement een belangenconflict laat stemmen. Dat laatste zou meteen betekenen dat er al een ferm pak roet in het eten van Jean-Luc Dehaene komt, nog voor hij goed en wel aan zijn «onderhandelingen» is kunnen beginnen. Joëlle Milquet liet in haar reactie al duidelijk verstaan dat een Vlaams belangenconflict volgens haar even erg is als raken aan het une et indivisible Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat is natuurlijk de wereld op z'n kop – hoewel, in beide gevallen gaat het natuurlijk wel degelijk over Franstaligen die zich weigeren neer te leggen bij de logica van het federale België.

Voor de N-VA zou een Vlaams belangenconflict echter bijzonder welgekomen zijn. Dat neemt niet weg dat het veel te laat komt, of beter gezegd: dat er veel eerder al een ander belangenconflict ingediend had moeten worden, namelijk één tegen de federale begroting. Toegegeven, haalbaar was zo'n belangenconflict nooit, maar toch stapte de partij bijzonder licht over dat punt van het Vlaamse regeerakkoord dat deze zomer nog als één van de lepels suiker moest dienen bij de eigen achterban. De beruchte Maddens-doctrine, voor wie het zich nog herinnert… Helemaal lekker ligt die zaak toch niet bij een deel van het electoraat waar de partij haar stemmen haalt. Aan de échte lakmoesproef voor het nut van de deelname van de N-VA in de Vlaamse regering zijn we echter nog niet toe. Die zal er pas komen wanneer de reeks belangenconflicten over Brussel-Halle-Vilvoorde finaal afgelopen zullen zijn, en pas dan zullen we weten wat de N-VA in de Vlaamse regering echt waard is.

vrijdag, december 04, 2009

Turkije slecht geplaatst om Zwitsers de les te lezen

De afgelopen dagen werd er nogal wat afgeschreven over de uitslag van het minarettenreferendum in Zwitserland. Ook het officiële Turkije mengde zich in het debat, met onder meer uitlatingen van de Turkse Eerste Minister Recep Tayyip Erdoğan en de Minister van Buitenlands Zaken Ahmet Davutoğlu. Maar is Turkije eigenlijk wel zo goed geplaatst om Zwitserland de les te lezen over godsdienstvrijheid? En waarom kiezen zoveel Westerse «intellectuelen» er liever voor om mee te huilen met de islamitische wolven in het bos, in plaats van EU-kandidaat Turkije op zijn plaats te zetten?

De Europese intelligentsia zijn het in hun oordeel over de uitslag van het Zwitserse referendum over het minarettenverbod redelijk eens met mekaar: de Zwitsers hebben voor het verbod gestemd uit angst voor de islam. Zou het? Het zijn immers vooral die intelligentsia die zo scherp oordelen over de Zwitsers die vandaag met knikkende knieën rondlopen uit schrik voor eventuele islamitisch aanslagen. De Zwitserse Minister van Buitenlandse Zaken Micheline Calmy-Rey zelf wond er trouwens geen doekjes om, en noemde de uitslag van het referendum «een bedreiging voor de veiligheid van het land». Een duidelijkere illustratie van de bittere noodzaak van zo'n verbod kan men zich amper voorstellen.

Een ander punt waarover die Europese intelligentsia het ronkend eens zijn, is dat het wederkerigheidsbeginsel in deze kwestie niet van toepassing kan zijn. Nu is het inderdaad niet zo dat omdat in Saoedi-Arabië zelfs nog maar het gebruik van een eenvoudig lokaal voor een christelijke eucharistieviering, om over de bouw van een kerk nog maar te zwijgen, verboden is, meteen ook alle moskeeën in Europa maar verboden moeten worden. Zelfs niet als de bouw ervan gefinancierd wordt door Saoedi-Arabië. Maar de stelling dat het wederkerigheidsbeginsel alleen maar een populistische kneep is houdt geen steek meer wanneer islamitische landen zich officieel uitlaten over wat wel of niet toegelaten kan worden in Zwitserse stedenbouwkundige voorschriften. En meent het gros van de Europese intelligentsia niet dat het eigenlijk over niet meer dan dat gaat (maar dan wel enkel en alleen om ervoor te kunnen pleiten minaretten toe te laten)?

Maar zo was er bijvoorbeeld de Egyptische grootmoefti Ali Gomaa, de vertegenwoordiger van de Dar al-Ifta die namens de Egyptische overheid de officiële uitleg geeft over de islamitische wetgeving, die het nodig vond zijn mening te ventileren over het resultaat van het referendum. «Dit voorstel […] moet niet alleen worden gezien als een aanval op de godsdienstvrijheid, maar ook als een poging om de gevoelens te beledigen van de moslimgemeenschap binnen en buiten Zwitserland,» zo liet hij zich uit. Daar zijn de beledigingen natuurlijk weer, maar hoe zat het eigenlijk ook al weer met de godsdienstvrijheid in zijn eigen land? Voor wie het zich niet meer herinnert: in Egypte staat het iedereen vrij zich te bekeren tot de islam, en dus is er vermoedelijk volgens de grootmoefti geen vuiltje aan de lucht. En wie ben ik om daar dan iets anders over de menen, en misschien wel de gevoelens te beledigen van de moslimgemeenschap binnen en buiten Egypte?

Ook vanuit Turkije kwamen er hevige reacties op de uitslag van het Zwitserse referendum. De Turkse Minister van Buitenlandse Zaken Ahmet Davutoğlu zei in de marge van een OVSE-vergadering in Brussel «zeer bezorgd» te zijn en waarschuwde voor een «globaal conflict». (Hij riep er niet toe op.) Zijn ministerie had in ieder geval eerder al de hoop uitgedrukt dat de situatie snel «gecorrigeerd» zou worden, terwijl Eerste Minister Recep Tayyip Erdoğan een referendum over zo'n gevoelige zaak een «vergissing» vond. Volgens hem bestaan er «inherente rechten waarover een referendum niet kan beslissen». De Turkse President Abdullah Gül noemde het referendum dan weer een «schande voor de Zwitsers». Maar hoe zou het zitten met de godsdienstvrijheid in Turkije, en in het bijzonder met de christelijke gemeenschap in dat land?

Laten we beginnen bij het begin. Formeel mogen kerken er niet bestaan als stichting of wat dan ook, en kunnen dus gebouwen of scholen bezitten, ja zelfs nog maar een bankrekening openen. De enige twee uitzonderingen zijn de rooms-katholieke en de Armeens kerk die als een religieus genootschap erkend zijn. Turkije ziet het christendom echter vooral als een zaak van buitenlanders – Turken zijn immers per definitie moslim. Verleden jaar werd na een inval nog een complete kerk gearresteerd in het dorpje Cevizli, terwijl in Noord-Cyprus de afgelopen dertig jaar meer dan 530 christelijke kerken en kloosters verwoest werden. Waar de kerken al niet verwoest werden, worden ze aan enorme beperkingen onderworpen. Klassiek is daarbij de smoes dat de Turkse staat de kerken cultureel zo hoog inschat, dat ze ze klasseert als «musea». Vaak betekent dit dat er slechts nog één keer per jaar een misviering mag opgedragen worden –om het gebouw te beschermen, waarom anders?– en de gelovigen mogen er dus kiezen tussen Pasen of Kerstmis. Van godsdienstvrijheid gesproken! Ze kunnen er in Zwitserland alvast een minaretpuntje aan zuigen.

Wanneer echter een land als Turkije zich zo hypocriet gedraagt als de laatste dagen het geval is geweest, zou je toch verwachten dat het enige weerwind zou krijgen op het internationale toneel. Misschien een kleine suggestie dat er ook in Turkije nog wat werk aan de winkel is wat de godsdienstvrijheid betreft? Welke gelegenheid zou daar trouwens beter voor geweest zijn dan, inderdaad, de reeds hierboven vermelde OVSE-vergadering van de afgelopen week in Brussel, als de Turkse Minister van Buitenlandse Zaken het dan toch zo nodig vond om in de marge ervan Zwitserland even de les te spellen. Voor zover het voor 97% Aziatische Turkije al iets te zoeken zou hebben op een vergadering van, laten we het even eens voluit spellen, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in… Europa.