De kersttoespraak van Albert II bracht twee opmerkelijke feiten die aan de pers totaal voorbij zijn gegaan: hij abdiceert van de troon, en verklaart zich onafhankelijk van Vlaanderen. Het venijn zit immers vaak in de staart, en met de kersttoespraak was het deze keer niet anders. Onze geliefde vorst verklaarde immers op het einde van de toespraak dat «separatisme door een overgrote meerderheid van onze medeburgers verworpen wordt», en deze uitspraak verdient toch enige nadere analyse.
Allereerst die «overgrote meerderheid» dus, die overigens wel opgepikt werd door de pers, echter zonder enige duiding. Dat laatste is op zich al een merkwaardig feit, want anders is men er in de redactielokalen toch altijd snel bij om te voorkomen dat de lezer zelf enig denkwerk zou moeten verrichten, laat staan dat men het risico wil lopen dat hij zelf tot een logische conclusie zou kunnen komen. Maar wat is dus een overgrote meerderheid? De helft plus één is als meerderheid maar gewoontjes, ik zou zelfs durven zeggen een beetje truttig, en 60% is ook al niet echt om over naar huis te schrijven. Unanimiteit is dan weer overdreven naar de andere kant, maar misschien kan de wetgever ons wel helpen? Hij schrijft in ieder geval een twee-derde meerderheid plus een gewone meerderheid in elk van de taalgroepen voor om een grondwetswijziging te kunnen doorvoeren, en misschien is dat dan wel een «overgrote» meerderheid?
Wel, als het van de Belgische wetgever afhangt, en ik neem aan dat die toch regelmatig op de thee komt bij onze koning, is er van een overgrote meerderheid niet echt sprake. Kijken we immers naar één van de laatste weekvragen van De Stemmenkampioen, dan blijkt dat 51% van de Vlamingen het separatisme steunt. Rekenen we trouwens de tegenstanders van het separatisme, 40,5%, om naar Belgicanen, en scheren we de 40% Franstaligen in dit land allemaal over één belgicistische kam, dan blijft die meerderheid steken op amper 64,3%. Ik vrees dan ook dat onze wetgever het de volgende keer zonder koekje bij de thee zal moeten doen als hij de koning even op deze nuchtere feiten zou wijzen. Misschien krijgt hij wel een Berufsverbot aan zijn broek gesmeerd, net zoals Herman de Bode, die dacht zomaar ongestraft naakte cijfers te kunnen publiceren in een boekje.
Tenzij natuurlijk. Want Albert II heeft het in dezelfde zin ook over «onze» medeburgers. Ik besluit daaruit twee dingen. Ten eerste abdiceert hij van de troon, want een koning kent voor zover ik weet geen «medeburgers». In een ver verleden kende een koning alleen maar «onderdanen», en ik wil best aannemen dat hij vandaag de dag spreekt over «burgers», maar «medeburgers», neen, daar trap zelfs ik niet in. Straks moeten we nog gaan denken dat de leden van de spionkop van Liverpool FC ook de «medeburgers» van de Britse Queen Elizabeth II zijn! En ten tweede verklaart hij zich dus onafhankelijk van Vlaanderen, want dat lijkt mij nog de enige mogelijkheid om medeburgers te kunnen vinden waarvan de overgrote meerderheid tegen separatisme is. Misschien moest ik dat maar eens doorbellen naar de GSM van Yves Leterme?
«If anyone disagrees with anything I say, I am quite prepared not only to retract it, but also to deny under oath that I ever said it.» - Tom Lehrer
vrijdag, december 30, 2005
dinsdag, december 20, 2005
Duitse «trut» op de Top van Brussel
Naar de maatstaven van Freya van den Bossche is de Duitse kanselier Angela Merkel ongetwijfeld stijf, truttig en kleinburgerlijk. Maar zelfs haar vijanden moeten erkennen dat ze de Top van Brussel gered heeft, en daarmee zowel Tony Blair als de Europese Unie in haar geheel een nieuwe smadelijke nederlaag bespaard heeft. Of de huidige Belgische Minister van Begroting ooit zoiets op haar palmares zal mogen schrijven is zeer de vraag, en dat zullen zelfs haar vrienden moeten erkennen.
Angela Merkel past perfect in het Vlaams-Nederlands-Duits trio van christen-democratische zakelijkheid dat de laatste jaren opgeld heeft gemaakt, en dat tegelijkertijd in progressieve coole kringen zo verguisd wordt. Eerst was er Jan Peter Balkenende die in Nederland een stopper zette voor het kontje van Wouter Bos. In Vlaanderen maakte Yves Leterme een einde aan de systematische onzin van Bart Somers die stilaan Olympische afmetingen begon aan te nemen. En in Duitsland wist Angela Merkel, weliswaar na een bijna-verkiezingsnederlaag en lange regeringsonderhandelingen, toch de politieke gladde aal en stukken hippere Gerhard Schröder te bedwingen.
Het is bovendien ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Angela Merkel in Brussel het Europese budget redde, Gerhard Schröder verwikkeld zat in een hoogst onverkwikkelijke zaak. Het lijkt er immers meer en meer op dat Gerhard Schröder, toen hij de overeenkomst voor een Duits-Russische gasleiding ondertekende, ook en vooral voor zichzelf en zijn pensioen aan het zorgen was. Angela Merkel heeft trouwens wat die overeenkomst betreft de Oost-Europese brokken al moeten lijmen die Gerhard Schröder voor haar achterliet door achter de rug van de Polen en de Balten te gaan. Maar men kan dan ook niet van een kanselier die duidelijk 's lands belangen met zijn eigen belangen verwart verwachten dat hij ook nog rekening zou houden met de belangen of gevoeligheden van enkele buurlanden.
Hoe dan ook zou het goed zijn als Freya van den Bossche eens zou nadenken of zij vandaag liever met de «truttige» Angela Merkel dan wel met de «hippe» Gerhard Schröder geassocieerd wil worden. Kwestie van een beetje voorbereid te zijn moest één of andere Duitse journalist het in zijn hoofd halen een interview te willen afnemen.
Angela Merkel past perfect in het Vlaams-Nederlands-Duits trio van christen-democratische zakelijkheid dat de laatste jaren opgeld heeft gemaakt, en dat tegelijkertijd in progressieve coole kringen zo verguisd wordt. Eerst was er Jan Peter Balkenende die in Nederland een stopper zette voor het kontje van Wouter Bos. In Vlaanderen maakte Yves Leterme een einde aan de systematische onzin van Bart Somers die stilaan Olympische afmetingen begon aan te nemen. En in Duitsland wist Angela Merkel, weliswaar na een bijna-verkiezingsnederlaag en lange regeringsonderhandelingen, toch de politieke gladde aal en stukken hippere Gerhard Schröder te bedwingen.
Het is bovendien ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Angela Merkel in Brussel het Europese budget redde, Gerhard Schröder verwikkeld zat in een hoogst onverkwikkelijke zaak. Het lijkt er immers meer en meer op dat Gerhard Schröder, toen hij de overeenkomst voor een Duits-Russische gasleiding ondertekende, ook en vooral voor zichzelf en zijn pensioen aan het zorgen was. Angela Merkel heeft trouwens wat die overeenkomst betreft de Oost-Europese brokken al moeten lijmen die Gerhard Schröder voor haar achterliet door achter de rug van de Polen en de Balten te gaan. Maar men kan dan ook niet van een kanselier die duidelijk 's lands belangen met zijn eigen belangen verwart verwachten dat hij ook nog rekening zou houden met de belangen of gevoeligheden van enkele buurlanden.
Hoe dan ook zou het goed zijn als Freya van den Bossche eens zou nadenken of zij vandaag liever met de «truttige» Angela Merkel dan wel met de «hippe» Gerhard Schröder geassocieerd wil worden. Kwestie van een beetje voorbereid te zijn moest één of andere Duitse journalist het in zijn hoofd halen een interview te willen afnemen.
zondag, december 18, 2005
Geen grote verschuivingen in nieuwe peiling
Volgens de driemaandelijkse peiling van Het Laatste Nieuws, La Libre Belgique, VTM en RTL blijft CD&V-N-VA de grootste formatie in Vlaanderen, maar grote verschuivingen vallen er eigenlijk niet te noteren.
Deze opiniepeiling is de negentiende sedert de verkiezingen van verleden jaar, en de laatste van de klassieke peilers voor dit jaar. De laatste maanden zijn de resultaten van de opiniepeilingen opvallend stabiel gebleven.
Wanneer we naar het gemiddelde van het Vlaams Belang kijken, blijkt dat de partij al sedert november verleden jaar in een smalle band tussen 24,5% en 25,0% is blijven hangen. Het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA heeft zich de laatste zes maanden stilaan bewogen van 28% naar ongeveer 29%. De opiniepeiling van vandaag zit wel ruim 3% onder de resultaten van de drie andere peilers, meer dan de foutenmarge dus.
Bij sp.a/SPIRIT en VLD zit er wel meer beweging in, en de laatste maanden zijn de twee in de peilingen naar mekaar toegegroeid. Gemiddeld bedraagt het verschil tussen de twee formaties nu minder dan 0,4%, wat, rekening houdend met de foutenmarge, eigenlijk zo goed als niets is. Deels is dit het resultaat van een herstel bij de VLD, deels van een verlies bij sp.a/SPIRIT dat met de peiling van vandaag wel gebroken wordt.
Groen! blijft op hetzelfde peil van de laatste maanden, met een licht stijgende tendens. Men zal bij die partij echter toch nog veel boterhammen moeten eten als men met de resultaten van vandaag het Vlaams Belang, dat meer dan drie keer groter is, wil bestrijden.
Tot slot het overzicht met de gemiddelden van de vijf formaties samen. De grafiek toont duidelijk aan dat slechts twee partijen in de opiniepeilingen vooruit zijn gegaan sedert de laatste verkiezingen: Groen! met 1,3% en het Vlaams Belang met 2,7%. CD&V-N-VA blijft ter plaatse trappelen met -0,1%, de VLD zakt 0,9% en sp.a/SPIRIT verliest 2,4%. Paars haalt vandaag in de peilingen in Vlaanderen gemiddeld 37,6% van de stemmen.
Deze opiniepeiling is de negentiende sedert de verkiezingen van verleden jaar, en de laatste van de klassieke peilers voor dit jaar. De laatste maanden zijn de resultaten van de opiniepeilingen opvallend stabiel gebleven.
Wanneer we naar het gemiddelde van het Vlaams Belang kijken, blijkt dat de partij al sedert november verleden jaar in een smalle band tussen 24,5% en 25,0% is blijven hangen. Het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA heeft zich de laatste zes maanden stilaan bewogen van 28% naar ongeveer 29%. De opiniepeiling van vandaag zit wel ruim 3% onder de resultaten van de drie andere peilers, meer dan de foutenmarge dus.
Bij sp.a/SPIRIT en VLD zit er wel meer beweging in, en de laatste maanden zijn de twee in de peilingen naar mekaar toegegroeid. Gemiddeld bedraagt het verschil tussen de twee formaties nu minder dan 0,4%, wat, rekening houdend met de foutenmarge, eigenlijk zo goed als niets is. Deels is dit het resultaat van een herstel bij de VLD, deels van een verlies bij sp.a/SPIRIT dat met de peiling van vandaag wel gebroken wordt.
Groen! blijft op hetzelfde peil van de laatste maanden, met een licht stijgende tendens. Men zal bij die partij echter toch nog veel boterhammen moeten eten als men met de resultaten van vandaag het Vlaams Belang, dat meer dan drie keer groter is, wil bestrijden.
Tot slot het overzicht met de gemiddelden van de vijf formaties samen. De grafiek toont duidelijk aan dat slechts twee partijen in de opiniepeilingen vooruit zijn gegaan sedert de laatste verkiezingen: Groen! met 1,3% en het Vlaams Belang met 2,7%. CD&V-N-VA blijft ter plaatse trappelen met -0,1%, de VLD zakt 0,9% en sp.a/SPIRIT verliest 2,4%. Paars haalt vandaag in de peilingen in Vlaanderen gemiddeld 37,6% van de stemmen.
zaterdag, december 17, 2005
Het gezicht van Mohammed (4)
Aan de saga rond de Mohammed-cartoons lijkt maar geen eind te komen: midden november waren er grote demonstraties in Pakistan, en begin december protesten in het Indiase Kasjmir en een veroordeling door het OIC. Bovendien drukte de Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN haar bezorgdheid over de zaak uit, niet over de doodsbedreigingen die in Pakistan geuit zouden zijn, maar wel over elke handeling die de islam zou kunnen beledigen.
Op 14 november vond in de Pakistaanse hoofdstad Islamabad een grote demonstratie plaats tegen de twaalf cartoons. De demonstratie werd georganiseerd door Shabab-e-Milli, een deel van de grotere religieuze partij Jamaat-e-Islami, en tijdens die demonstratie zou voorman Syed Shahid Gilani in een toespraak ook doodsbedreigingen geuit hebben, aldus de krant Nawa-i-Waqt die een bedrag van een half miljoen roepies (zo'n 7.000 euro's) vernoemt. Syed Shahid Gilani ontkende later dat hij doodsbedreigingen zou geuit hebben, maar noemde de tekeningen wel «intellectueel terrorisme». De Deense ambassadeur Bent Wigotski nam de doodsbedreigen in eerste instantie toch ernstig en Javier Solana, coördinator voor het buitenlands beleid van de EU, veroordeelde ze volledig.
De Egyptische groot-imam Muhammad Said Tantawy dan weer veroordeelde de cartoons in een open brief in Al-Ahram, één van de grootste kranten in Egypte. Muhammad Said Tantawy is geen kleine garnaal: hij is het religieuze hoofd van Egypte, benoemd door de president, en rector van de al-Azhar-universiteit, een belangrijk knooppunt voor alle soenni-moslims over de hele wereld. De open brief zou er gekomen zijn na een onderhoud met een delegatie moslims uit Denemarken die actief internationale steun zoeken voor hun actie tegen de cartoons.
Ook in het Indiase Jammu en Kasjmir werd er geprotesteerd tegen de Deense cartoons. Op 7 december bleven duizenden winkels en bedrijven gesloten, en delen van de hoofdstad Srinagar werden volledig afgesloten. Op sommige plaatsen kwam het zelfs tot relletjes. Dit protest kwam op hetzelfde ogenblik dat een unanieme Organisatie van de Islamitische Conferentie de cartoons veroordeelde tijdens haar bijeenkomst in Mekka. De leiders van de islamitische landen bendrukten dat de vrijheid van meningsuiting niet gebruikt mag worden om een godsdienst te beledigen.
Louise Arbour, Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN van haar kant is dan weer bezorgd. Bezorgd, omdat ze de onrust van de islamitische landen begrijpt, en ze betreurt dan ook elke uiting of handeling die een gebrek aan respect voor hun godsdienst toont. In een reactie liet één van de ambassadeurs van de protesterende islamitische landen weten tevreden te zijn over Louise Arbours uitspraak. Anders Fogh Rasmussen daarentegen wilde niet reageren. De uitspraak van Arbour volgde op een klacht van enkele islamitische ambassadeurs in Denemarken, onder leiding van de ambassadeur van Egypte, die zich voorgenomen hebben de zaak te blijven volgen tot het bittere einde. Ook de Organisatie voor Ekonomische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) en de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR) werden door de ambassadeurs reeds gecontacteerd om druk uit te oefenen op de Deense regering of Jyllands-Posten om hun officiële excuses aan te bieden.
Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…
Op 14 november vond in de Pakistaanse hoofdstad Islamabad een grote demonstratie plaats tegen de twaalf cartoons. De demonstratie werd georganiseerd door Shabab-e-Milli, een deel van de grotere religieuze partij Jamaat-e-Islami, en tijdens die demonstratie zou voorman Syed Shahid Gilani in een toespraak ook doodsbedreigingen geuit hebben, aldus de krant Nawa-i-Waqt die een bedrag van een half miljoen roepies (zo'n 7.000 euro's) vernoemt. Syed Shahid Gilani ontkende later dat hij doodsbedreigingen zou geuit hebben, maar noemde de tekeningen wel «intellectueel terrorisme». De Deense ambassadeur Bent Wigotski nam de doodsbedreigen in eerste instantie toch ernstig en Javier Solana, coördinator voor het buitenlands beleid van de EU, veroordeelde ze volledig.
De Egyptische groot-imam Muhammad Said Tantawy dan weer veroordeelde de cartoons in een open brief in Al-Ahram, één van de grootste kranten in Egypte. Muhammad Said Tantawy is geen kleine garnaal: hij is het religieuze hoofd van Egypte, benoemd door de president, en rector van de al-Azhar-universiteit, een belangrijk knooppunt voor alle soenni-moslims over de hele wereld. De open brief zou er gekomen zijn na een onderhoud met een delegatie moslims uit Denemarken die actief internationale steun zoeken voor hun actie tegen de cartoons.
Ook in het Indiase Jammu en Kasjmir werd er geprotesteerd tegen de Deense cartoons. Op 7 december bleven duizenden winkels en bedrijven gesloten, en delen van de hoofdstad Srinagar werden volledig afgesloten. Op sommige plaatsen kwam het zelfs tot relletjes. Dit protest kwam op hetzelfde ogenblik dat een unanieme Organisatie van de Islamitische Conferentie de cartoons veroordeelde tijdens haar bijeenkomst in Mekka. De leiders van de islamitische landen bendrukten dat de vrijheid van meningsuiting niet gebruikt mag worden om een godsdienst te beledigen.
Louise Arbour, Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN van haar kant is dan weer bezorgd. Bezorgd, omdat ze de onrust van de islamitische landen begrijpt, en ze betreurt dan ook elke uiting of handeling die een gebrek aan respect voor hun godsdienst toont. In een reactie liet één van de ambassadeurs van de protesterende islamitische landen weten tevreden te zijn over Louise Arbours uitspraak. Anders Fogh Rasmussen daarentegen wilde niet reageren. De uitspraak van Arbour volgde op een klacht van enkele islamitische ambassadeurs in Denemarken, onder leiding van de ambassadeur van Egypte, die zich voorgenomen hebben de zaak te blijven volgen tot het bittere einde. Ook de Organisatie voor Ekonomische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) en de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR) werden door de ambassadeurs reeds gecontacteerd om druk uit te oefenen op de Deense regering of Jyllands-Posten om hun officiële excuses aan te bieden.
Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…
donderdag, december 15, 2005
De Bode moest hangen
Verleden week moest Herman de Bode ontslag nemen nadat hij zijn handtekening had geplaatst onder het ondertussen beruchte manifest van de denkgroep In de Warande.
Herman de Bode, tot verleden week managing partner van McKinsey & Company Benelux, kwam na de publicatie van het manifest zwaar onder vuur te liggen, en zag geen andere uitweg meer dan een ontslag. De Bode ondertekende het manifest weliswaar als privé-persoon, maar met onder meer het Waalse Gewest als een belangrijke klant van het adviesbureau was zijn positie nog moeilijk houdbaar.
Enerzijds hoeft dit ontslag niet te verbazen: net zoals Ministers van Buitenlandse Zaken zich aan een diplomatieke reactie mogen verwachten wanneer ze «verkeerd geciteerd» worden in de media, moet een topman van een adviesbureau er rekening mee houden dat hij wel eens in een moeilijke positie terecht zou kunnen komen wanneer hij lijnrecht ingaat tegen de belangen van één van zijn belangrijkste klanten. En de belangen van het Waalse Gewest liggen wel degelijk in het behoud van België, zoals Herman de Bode zelf mee aantoont in het manifest, in de vorm van geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid.
Anderzijds is er ook een keerzijde aan dit verhaal. Want stel nu even dat een Franstalig topman van een adviesbureau het in zijn hoofd zou halen een pleidooi te ondertekenen voor bijvoorbeeld een forse uitbreiding van het Brusselse Gewest. En stel nu even dat het Vlaamse Gewest één van de topklanten zou zijn van dat adviesbureau. Kan iemand zich voorstellen dat die man ook maar één seconde zou hoeven vrezen voor zijn baan? Áls het Vlaamse Gewest al enig ongenoegen zou laten blijken, áls dus, zou het waarschijnlijk niet lang duren eer een weldenkende krant daarover een verontwaardigd stukje zou schrijven, want Franstaligen mogen toch wel hun mening uiten zeker. Gebeten om te collaboreren, weet u wel…
Maar net zoals een Franstalige burger in België nooit bang hoeft te zijn om zijn mening te uiten, passen Vlaamse onderdanen toch maar beter op wanneer zij enkele feiten eventjes duidelijk op een rijtje willen zetten. Dat is immers een belangrijk aspect van de zaak: Herman de Bode werd niet tot ontslag gedwongen omwille van zijn mening, maar wel omdat hij samen met de rest van In de Warande enkele nuchtere feiten aantoonde. De reactie van België daarop is die van elke bezettingsmacht wiens leugen doorprikt wordt: de boodschapper moet hangen, in dit geval door broodroof. Als afsluiting van de vieringen van 175 jaar België kan dat tellen.
Herman de Bode, tot verleden week managing partner van McKinsey & Company Benelux, kwam na de publicatie van het manifest zwaar onder vuur te liggen, en zag geen andere uitweg meer dan een ontslag. De Bode ondertekende het manifest weliswaar als privé-persoon, maar met onder meer het Waalse Gewest als een belangrijke klant van het adviesbureau was zijn positie nog moeilijk houdbaar.
Enerzijds hoeft dit ontslag niet te verbazen: net zoals Ministers van Buitenlandse Zaken zich aan een diplomatieke reactie mogen verwachten wanneer ze «verkeerd geciteerd» worden in de media, moet een topman van een adviesbureau er rekening mee houden dat hij wel eens in een moeilijke positie terecht zou kunnen komen wanneer hij lijnrecht ingaat tegen de belangen van één van zijn belangrijkste klanten. En de belangen van het Waalse Gewest liggen wel degelijk in het behoud van België, zoals Herman de Bode zelf mee aantoont in het manifest, in de vorm van geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid.
Anderzijds is er ook een keerzijde aan dit verhaal. Want stel nu even dat een Franstalig topman van een adviesbureau het in zijn hoofd zou halen een pleidooi te ondertekenen voor bijvoorbeeld een forse uitbreiding van het Brusselse Gewest. En stel nu even dat het Vlaamse Gewest één van de topklanten zou zijn van dat adviesbureau. Kan iemand zich voorstellen dat die man ook maar één seconde zou hoeven vrezen voor zijn baan? Áls het Vlaamse Gewest al enig ongenoegen zou laten blijken, áls dus, zou het waarschijnlijk niet lang duren eer een weldenkende krant daarover een verontwaardigd stukje zou schrijven, want Franstaligen mogen toch wel hun mening uiten zeker. Gebeten om te collaboreren, weet u wel…
Maar net zoals een Franstalige burger in België nooit bang hoeft te zijn om zijn mening te uiten, passen Vlaamse onderdanen toch maar beter op wanneer zij enkele feiten eventjes duidelijk op een rijtje willen zetten. Dat is immers een belangrijk aspect van de zaak: Herman de Bode werd niet tot ontslag gedwongen omwille van zijn mening, maar wel omdat hij samen met de rest van In de Warande enkele nuchtere feiten aantoonde. De reactie van België daarop is die van elke bezettingsmacht wiens leugen doorprikt wordt: de boodschapper moet hangen, in dit geval door broodroof. Als afsluiting van de vieringen van 175 jaar België kan dat tellen.
woensdag, december 14, 2005
Hip, modern, cool, en voluit op de bek gegaan
Acht? Negentien? Drie? |
Het Nederlandse kabinet neemt de zaak niet al te ernstig en eist geen verontschuldigingen. Maar wie op het VRT-journaal de reacties van enkele Nederlandse ministers heeft gezien zal het ook wel begrepen hebben: hier is meer aan de hand. Ik ben er immers vrijwel zeker van dat Jan Peter Balkenende met ijlbode een uitgebreide CV van Freya van den Bossche verzonden heeft naar alle leden van zijn kabinet zodra hij lucht gekregen had van het interview:
Freya van den Bossche (Gent, 26 maart 1975)Voeg daar nog een MP3-bestandje bij met het interview met Leen Demaré waarin ze omstandig uitlegt dat ze vroeger op het bureau van haar papa altijd rekensommetjes moest maken, en je kan begrijpen dat de Nederlandse Minister van Financiën Gerrit Zalm de hele zaak een «goeie Belgenmop» noemt. Of hij het daarbij over het interview dan wel over de minister zelf had –voor iemand die er ouder dan zichzelf uitziet zal het wel even schrikken geweest zijn– is me niet helemaal duidelijk. Maar hij heeft natuurlijk wel makkelijk lachen: hij heeft immers geen last van nepministers van begroting met intellectuele brilletjes!
Dochter van haar vader
Trouwens, ter illustratie van hoe niet-stijf, niet-truttig en niet-kleinburgerlijk Freya wel is, een citaat uit het interview waar zij het heeft over haar tijd als schepen van onderwijs in Gent:
Er is toen veel aangepakt: ik heb het basisonderwijs gratis gemaakt en het huiswerk afgeschaft. Volwassenen hebben de achturendag, waarom scholieren dan niet? Het leuke van politiek is dat je dat zomaar kunt beslissen en dat het dan ook echt gebeurt.Ziedaar: onze Freya beslist iets «zomaar», en dan gebeurt dat ook echt. Misschien kan ze in een volgende regering wel Minister van Wetenschappen worden, en «zomaar» beslissen dat vierkantswortels niet meer bestaan. Je weet maar nooit dat het dan ook echt gebeurt.
(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
dinsdag, december 13, 2005
Op welke partij stemt de Vlaamse separatist?
Af en toe is het interessant om de resultaten van een opiniepeiling even van een andere hoek te bekijken. Zo kan men uit de resultaten van Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen een schatting maken voor de partijvoorkeuren voor het «separatistische» en het «niet-separatistische» gedeelte van de Vlaamse bevolking.
Een nauwkeurige wetenschap is het absoluut niet, en de resultaten hieronder moeten dus met een grote korrel zout genomen worden, maar door de percentages per partij om te rekenen naar aantallen kiezers, en die te groeperen per keuze, kan men een afschatting maken van hoe het zit met de partijvoorkeuren binnen elk van de antwoorden. Voor de eenvoud werd daarbij de verkiezingsuitslag van 2004 voor de Vlaamse Raad gebruikt, en werden binnen het Vlaams Kartel de stemmen van CD&V en N-VA in een verhouding 80/20 verdeeld.
De eerste verdeling, die voor de «separatisten», dat wil zeggen zij die voorstander zijn van een splitsing van België, geeft een idee over de partijverdeling binnen de Vlaamse beweging. Het komt waarschijnlijk niet bepaald als een grote verrassing dat het Vlaams Belang hier afgetekend als de grootste partij uit de bus komt. Wat misschien meer verbazing wekt is dat CD&V en VLD-Vivant met ongeveer evenveel kiezers volgen als de nummers 2 en 3, met een duidelijke voorsprong op N-VA en sp.a-SPIRIT. De aanhang van Groen! binnen het separatistische gedeelte van de Vlaamse bevolking ten slotte is marginaal te noemen met een schamele 3%.
De resultaten tonen aan dat het Vlaams Belang misschien toch wat kort door de bocht gaat wanneer het beweert de Vlaamse Beweging te vertegenwoordigen, maar het vertegenwoordigt duidelijk wel een groter gedeelte van de Vlaamse Beweging dan de andere partijen. En hoewel N-VA misschien wel de meest separatistische aanhang kent, trekt die partij uiteindelijk slechts 10% van de separatisten aan, ongeveer evenveel als sp.a-SPIRIT. Anderzijds moet dan ook weer opgemerkt worden dat het separatisme van de N-VA-kiezers ongetwijfeld veel militanter zal zijn dan dat van de sp.a-SPIRIT-kiezers – de eeuwige discussie over kwantiteit versus kwaliteit dus.
Overigens, om op dat laatste thema even door te gaan, de VLD wordt af en toe wel eens verweten niet meer te zijn dan een nieuwe naam voor de «Pest Voor Vlaanderen», en de CD&V gewoon een verderzetting van de CVP, maar die twee «oude wijnen in nieuwe zakken» vertegenwoordigen ieder dus wel ongeveer een zesde van de separatisten in Vlaanderen, een pak meer dan de N-VA. En binnen het Vlaams Kartel is de N-VA zelfs het kleine broertje als het op absolute aantal separatisten aankomt!
Voor het gedeelte van de Vlaamse bevolking dat toch nog aan België vasthoudt, ziet het er uiteraard helemaal anders uit. sp.a-SPIRIT is daar de grootste partij, op enige afstand gevolgd door CD&V en VLD-Vivant. Daarna volgen Groen! en verderop ook het Vlaams Belang, terwijl N-VA met 1% als absoluut marginale partij naar voor komt. Ik denk niet dat de partijleiding van de N-VA daar wakker van zal liggen. Het toont in ieder geval duidelijk aan dat wie een splitsing van België niet genegen is en voor het Vlaams Kartel kiest, CD&V stemt, en niet N-VA.
Het is duidelijk dat Groen! bij de niet-separatisten zo een beetje dezelfde rol speelt als de N-VA binnen de groep van separatisten: de partij is wel de meest uitgesproken belgicistische partij, maar dat maakt haar nog niet de grootste partij binnen de groep van niet-separatisten. Die rol is weggelegd voor het kartel sp.a-SPIRIT, en bij SPIRIT zou men daar misschien toch eens over moeten nadenken als men werkelijk meent de ware erfgenamen van de Volksunie te willen zijn.
Een nauwkeurige wetenschap is het absoluut niet, en de resultaten hieronder moeten dus met een grote korrel zout genomen worden, maar door de percentages per partij om te rekenen naar aantallen kiezers, en die te groeperen per keuze, kan men een afschatting maken van hoe het zit met de partijvoorkeuren binnen elk van de antwoorden. Voor de eenvoud werd daarbij de verkiezingsuitslag van 2004 voor de Vlaamse Raad gebruikt, en werden binnen het Vlaams Kartel de stemmen van CD&V en N-VA in een verhouding 80/20 verdeeld.
De eerste verdeling, die voor de «separatisten», dat wil zeggen zij die voorstander zijn van een splitsing van België, geeft een idee over de partijverdeling binnen de Vlaamse beweging. Het komt waarschijnlijk niet bepaald als een grote verrassing dat het Vlaams Belang hier afgetekend als de grootste partij uit de bus komt. Wat misschien meer verbazing wekt is dat CD&V en VLD-Vivant met ongeveer evenveel kiezers volgen als de nummers 2 en 3, met een duidelijke voorsprong op N-VA en sp.a-SPIRIT. De aanhang van Groen! binnen het separatistische gedeelte van de Vlaamse bevolking ten slotte is marginaal te noemen met een schamele 3%.
De resultaten tonen aan dat het Vlaams Belang misschien toch wat kort door de bocht gaat wanneer het beweert de Vlaamse Beweging te vertegenwoordigen, maar het vertegenwoordigt duidelijk wel een groter gedeelte van de Vlaamse Beweging dan de andere partijen. En hoewel N-VA misschien wel de meest separatistische aanhang kent, trekt die partij uiteindelijk slechts 10% van de separatisten aan, ongeveer evenveel als sp.a-SPIRIT. Anderzijds moet dan ook weer opgemerkt worden dat het separatisme van de N-VA-kiezers ongetwijfeld veel militanter zal zijn dan dat van de sp.a-SPIRIT-kiezers – de eeuwige discussie over kwantiteit versus kwaliteit dus.
Overigens, om op dat laatste thema even door te gaan, de VLD wordt af en toe wel eens verweten niet meer te zijn dan een nieuwe naam voor de «Pest Voor Vlaanderen», en de CD&V gewoon een verderzetting van de CVP, maar die twee «oude wijnen in nieuwe zakken» vertegenwoordigen ieder dus wel ongeveer een zesde van de separatisten in Vlaanderen, een pak meer dan de N-VA. En binnen het Vlaams Kartel is de N-VA zelfs het kleine broertje als het op absolute aantal separatisten aankomt!
Voor het gedeelte van de Vlaamse bevolking dat toch nog aan België vasthoudt, ziet het er uiteraard helemaal anders uit. sp.a-SPIRIT is daar de grootste partij, op enige afstand gevolgd door CD&V en VLD-Vivant. Daarna volgen Groen! en verderop ook het Vlaams Belang, terwijl N-VA met 1% als absoluut marginale partij naar voor komt. Ik denk niet dat de partijleiding van de N-VA daar wakker van zal liggen. Het toont in ieder geval duidelijk aan dat wie een splitsing van België niet genegen is en voor het Vlaams Kartel kiest, CD&V stemt, en niet N-VA.
Het is duidelijk dat Groen! bij de niet-separatisten zo een beetje dezelfde rol speelt als de N-VA binnen de groep van separatisten: de partij is wel de meest uitgesproken belgicistische partij, maar dat maakt haar nog niet de grootste partij binnen de groep van niet-separatisten. Die rol is weggelegd voor het kartel sp.a-SPIRIT, en bij SPIRIT zou men daar misschien toch eens over moeten nadenken als men werkelijk meent de ware erfgenamen van de Volksunie te willen zijn.
woensdag, december 07, 2005
Vlaamse meerderheid voor onafhankelijkheid
Een peiling van De Stemmenkampioen geeft in Vlaanderen een meerderheid voor onafhankelijkheid. Toch is het dat niet wat in Laken de wenkbrauwen zou moeten doen fronsen.
Verleden week vroeg De Stemmenkampioen naar de mening over Vlaamse onafhankelijkheid naar aanleiding van de commotie rond de denkgroep In de Warande. Het globale resultaat was een nipte meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid, wat toch een pak meer is dan wat gewoonlijk gemeten worden, namelijk een derde. Bij de resultaten per partij vallen er eigenlijk geen verrassingen te noteren, als is het misschien toch goed op te merken dat bij de kiezers van het Vlaams Belang meer dan 80% voor een onafhankelijk Vlaanderen is, en bij de leden ongeveer 95%. Het haalt de mythe dat de kiezers van het Vlaams Belang op die partij stemmen omwille van het vreemdelingenstandpunt ondanks of zelfs in weerwil van het republikeinse programma grondig onderuit. De partij zit zelfs op dat punt beter op één lijn met haar leden en kiezers dan de belgicistische partij Groen! die voor «intellectueel» moet doorgaan.
Betekent dit nu dat Albert II in de nabije toekomst voor een loopbaaneinde moet vrezen omdat de helft van Vlaanderen hem nu al op pensioen wil sturen? Ik denk het niet, en wel om de eenvoudige reden dat de separatistische voorkeur van de Vlamingen parlementair niet verzilverd kan worden. Eén reden daarvoor is het beruchte cordon sanitaire dat een kwart van de Vlaamse stemmen buitenspel plaatst, maar naar mijn mening belangrijker is dat nogal wat Vlaamse katten omwille van de Belgische smeer graag de kandeleer likken. Zo ging het met Wilfried «Geef ons wapens!» Martens, Guy «Burgermanifesten» Verhofstadt, en Hugo «Leve België!» Schiltz. Yves Leterme is vandaag trouwens wat Guy Verhofstadt gisteren was, en Bart de Wever heeft al in meerdere interviews duidelijk laten verstaan dat zijn partij er geen graten ziet in een federale regering te stappen met de moeder van alle corrupte partijen, de PS. Meer hoeft daarover dan ook niet geschreven te worden.
Neen, Albert II concentreert zich beter op wat er beweegt in Vlaamse ekonomische kringen, en daarom is het signaal van de denkgroep In de Warande veel belangrijker dan de resultaten van een opiniepeiling. Indien men immers in ekonomische kringen België voorgoed vaarwel zegt, is het einde van het rijk van Saxen-Coburg nabij. En wat In de Warande in haar publicatie zegt is precies dat het geen zin meer heeft de kandeleer te likken, want het Belgische smeer is netto een minwaarde geworden voor de Vlaanderen en de Vlaamse industrie. Filips de Taaie kan dus maar beter het boek van In de Warande bestellen en het eens goed doorlezen als hij nog hoop koestert op een loopbaanbegin.
Verleden week vroeg De Stemmenkampioen naar de mening over Vlaamse onafhankelijkheid naar aanleiding van de commotie rond de denkgroep In de Warande. Het globale resultaat was een nipte meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid, wat toch een pak meer is dan wat gewoonlijk gemeten worden, namelijk een derde. Bij de resultaten per partij vallen er eigenlijk geen verrassingen te noteren, als is het misschien toch goed op te merken dat bij de kiezers van het Vlaams Belang meer dan 80% voor een onafhankelijk Vlaanderen is, en bij de leden ongeveer 95%. Het haalt de mythe dat de kiezers van het Vlaams Belang op die partij stemmen omwille van het vreemdelingenstandpunt ondanks of zelfs in weerwil van het republikeinse programma grondig onderuit. De partij zit zelfs op dat punt beter op één lijn met haar leden en kiezers dan de belgicistische partij Groen! die voor «intellectueel» moet doorgaan.
Betekent dit nu dat Albert II in de nabije toekomst voor een loopbaaneinde moet vrezen omdat de helft van Vlaanderen hem nu al op pensioen wil sturen? Ik denk het niet, en wel om de eenvoudige reden dat de separatistische voorkeur van de Vlamingen parlementair niet verzilverd kan worden. Eén reden daarvoor is het beruchte cordon sanitaire dat een kwart van de Vlaamse stemmen buitenspel plaatst, maar naar mijn mening belangrijker is dat nogal wat Vlaamse katten omwille van de Belgische smeer graag de kandeleer likken. Zo ging het met Wilfried «Geef ons wapens!» Martens, Guy «Burgermanifesten» Verhofstadt, en Hugo «Leve België!» Schiltz. Yves Leterme is vandaag trouwens wat Guy Verhofstadt gisteren was, en Bart de Wever heeft al in meerdere interviews duidelijk laten verstaan dat zijn partij er geen graten ziet in een federale regering te stappen met de moeder van alle corrupte partijen, de PS. Meer hoeft daarover dan ook niet geschreven te worden.
Neen, Albert II concentreert zich beter op wat er beweegt in Vlaamse ekonomische kringen, en daarom is het signaal van de denkgroep In de Warande veel belangrijker dan de resultaten van een opiniepeiling. Indien men immers in ekonomische kringen België voorgoed vaarwel zegt, is het einde van het rijk van Saxen-Coburg nabij. En wat In de Warande in haar publicatie zegt is precies dat het geen zin meer heeft de kandeleer te likken, want het Belgische smeer is netto een minwaarde geworden voor de Vlaanderen en de Vlaamse industrie. Filips de Taaie kan dus maar beter het boek van In de Warande bestellen en het eens goed doorlezen als hij nog hoop koestert op een loopbaanbegin.
maandag, december 05, 2005
Kauft nicht bei Juden, sondern Castro?
Waalse en Nederlandstalige socialisten hebben volgens Gerolf Annemans af en toe behoefte aan wat zelfbevrediging, en in Noorwegen is dat niet anders. Terwijl de linkse regering van Jens Stoltenberg (Ap) overweegt de Cubaanse oppositie in de toekomst op de Noorse nationale feestdag de deur te wijzen, roept één van de regeringspartijen op tot een boycot van Israël.
De Socialistische Partij van Links (SV) had het al in het verkiezingsprogramma staan: om de «onderdrukten» op Cuba te ondersteunen wou ze tegenmaatregelen nemen om de gevolgen van het Amerikaanse embargo op het eiland te reduceren. Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre van de Arbeiderspartij (Ap) overweegt vandaag om in het vervolg de Cubaanse dissidenten niet meer uit te nodigen op de ambassade bij de viering van 17. mai, de nationale feestdag. Gahr Støre is aan die overwegingsoefening begonnen op last van Gerd-Liv Valla, de voorzitster van de grote socialistische vakbond LO die zich de rol van matrone van de linkse regering heeft aangemeten.
Gerd-Liv Valla, in haar jonge jaren nog lid geweest van Kommunistisk Universitetslag, een communistische studentenvereniging, verklaarde naar aanleiding van haar recente bezoek aan Cuba dat het belangrijker is dat Noorwegen goede betrekkingen heeft met het régime van Fidel Castro dan dat de ambassade de Cubaanse oppositie uitnodigt. De zaak is namelijk dat het Cubaanse régime steeds haar kat stuurt wanneer het uitgenodigd wordt op de Noorse ambassade,en dit om de eenvoudige reden dat het niet geconfronteerd wenst te worden met de dissidenten die tot nu toe steevast ook uitgenodigd werden. In naam van het democratiseringsproces en de rechten van de mens zullen deze dissidenten nu dus misschien thuis moeten blijven, aldus Gahr Støre, die duidelijk vooral niet te laag wil springen. Ik heb zo een vermoeden dat wat Valla betreft, ze nog het liefst van al zou hebben dat die dissidenten gewoonweg hun mond zouden houden, en eindelijk eens de zegeningen van het Cubaanse paradijs zouden willen aanvaarden.
Noors links lijkt anderzijds veel minder behoefte te hebben aan een goede relatie met de Israëlische regering. Een paar dagen geleden lieten een aantal centrale leden van SV weten dat zij verwachten dat hun ministers binnen de regering zouden pleiten voor een boycot van Israël, ook al verwachten zij daarbij sterke tegenstand van de Arbeiderspartij. Niettemin is men intern al aan de slag gegaan om een volksactie op het getouw te zetten waarbij men voedsel, cosmetische producten en wapens uit Israël zou willen boycotten. Partijleidster en Minister van Financiën Kristin Halvorsen heeft al gepreciseerd dat een boycot van Israël niet in de regeringsovereenkomst staat, terwijl Eerste Minister Jens Stoltenberg onmiddellijk al verklaarde dat SV uiteraard het recht heeft eigen meningen te hebben en te ventileren, zolang het maar duidelijk blijft dat een boycot geen regeringspolitiek is.
Het speciale aan de zaak is wel dat Noorwegen al lange tijd de rol van vredesbemiddelaar probeert te spelen tussen Israël en de Palestijnen, getuige daarvan bijvoorbeeld de Oslo-akkoorden, doch niet altijd met evenveel succes. Critici hebben daarom al doen opmerken dat een boycot zoals de SV'ers die voor ogen zien zonder meer een einde zou maken aan die rol, want je kan moeilijk facilitator zijn voor vredesgesprekken tussen twee partijen wanneer je zo openlijk kant hebt gekozen. De vraag is dus maar of de actie netto wel in het voordeel van de Palestijnen zou uitvallen, waarmee ik niet zou willen suggereren dat de zelfbevrediging uit een boycot van Israël voor sommigen belangrijker zou kunnen zijn dan een concrete verbetering van de situatie op het terrein. De kwestie toont anderzijds nog maar eens aan hoe moeilijk schipperen het nog kan worden voor Jens Stoltenberg de komende jaren met een SV in de regering die maar moeilijk haar rol van oppositiepartij van zich kan afleggen.
zaterdag, december 03, 2005
Islamofobie en islamofilie
Enkele berichten uit de kranten van de laatste dagen en weken: een Belgische kamikaze blaast zichzelf op in Irak, Parijs staat dagenlang in brand, vrouwen kunnen in Brussel niet meer vrij rondlopen, en Denemarken ligt internationaal onder vuur omdat een krant enkele cartoons publiceerde en de Eerste Minister er weigert de censuur in te voeren.
Wat de cartoons van Jyllands-Posten betreft moet gezegd worden dat ze klein bier zijn vergeleken met wat het Zweedse nieuwsprogramma Ekot verleden week ontdekte in de bibliotheek van één van de moskeeën in Stockholm: een cassette waarin opgeroepen wordt om alle joden over de kling te jagen. Volgens de verantwoordelijken een foutje, te wijten aan het «onprofessionele gedrag van een vrijwilliger». Voor zover ik weet heeft de Organisatie van de Islamitische Conferentie die cassette nog niet veroordeeld, maar misschien heb ik gewoon over dat nieuwsbericht overgelezen.
Hoe dan ook, wanneer Filip Dewinter zichzelf en zijn partij islamofoob noemt, vindt Belgiës meest corrupte partij, de PS, het nodig onmiddellijk een procedure op te starten om de overheidsdotatie van die partij af te nemen. De PS wordt daarin uiteraard gesteund door de collaborateurs van de sp.a en de politieke kaboutertjes van SPIRIT. Ik denk echter dat menigeen vandaag met het gevoel zit dat het Vlaams Belang de mensen jarenlang een verkeerd beeld over de moslimbevolking in Vlaanderen heeft opgespeld: veel te rooskleurig en veel te naïef.
De Deense krant Børsen wist overigens nu al enkele details te publiceren uit het rapport dat de Deense Welvaartscommissie op 6 december zal uitgeven. Aan de hand van een aantal analyses komt de commissie tot het besluit dat elke nieuwgeboren Deen de staat ongeveer 100.000 euro kost. Een immigrant daarentegen kost de staat gemiddeld 335.000 euro, meer dan het driedubbele dus. En een volledige migratiestop uit minder ontwikkelde landen zou Denemarken tegen 2040 maar liefst 6,7 miljard euro besparen. Wie zei ook al weer dat immigratie de oplossing voor de problemen in de Sociale Zekerheid is? Gelukkig is Denemarken geen Vlaamse partij, want dan zou het voor zo een conclusie, ja zelfs louter al voor het uitvoeren van de analyse voor de Raad van State gesleurd worden.
Bart Sturtewagen dan weer is in zijn commentaarstuk van vandaag meer bezorgd over het aan diggelen liggen van de multiculturele idylle. Hij maakt in zijn stukje een lijst met drie gevolgen van het nieuws over Muriel Degauque, en wat duidt hij als het belangrijkste en gruwelijkste gevolg aan? Dat de kloof tussen autochtonen en moslims nu nog een beetje moeilijker te overbruggen wordt. Nog goed dat er iemand is die een beetje klaar kan kijken in deze troebele tijden.
Wat de cartoons van Jyllands-Posten betreft moet gezegd worden dat ze klein bier zijn vergeleken met wat het Zweedse nieuwsprogramma Ekot verleden week ontdekte in de bibliotheek van één van de moskeeën in Stockholm: een cassette waarin opgeroepen wordt om alle joden over de kling te jagen. Volgens de verantwoordelijken een foutje, te wijten aan het «onprofessionele gedrag van een vrijwilliger». Voor zover ik weet heeft de Organisatie van de Islamitische Conferentie die cassette nog niet veroordeeld, maar misschien heb ik gewoon over dat nieuwsbericht overgelezen.
Hoe dan ook, wanneer Filip Dewinter zichzelf en zijn partij islamofoob noemt, vindt Belgiës meest corrupte partij, de PS, het nodig onmiddellijk een procedure op te starten om de overheidsdotatie van die partij af te nemen. De PS wordt daarin uiteraard gesteund door de collaborateurs van de sp.a en de politieke kaboutertjes van SPIRIT. Ik denk echter dat menigeen vandaag met het gevoel zit dat het Vlaams Belang de mensen jarenlang een verkeerd beeld over de moslimbevolking in Vlaanderen heeft opgespeld: veel te rooskleurig en veel te naïef.
De Deense krant Børsen wist overigens nu al enkele details te publiceren uit het rapport dat de Deense Welvaartscommissie op 6 december zal uitgeven. Aan de hand van een aantal analyses komt de commissie tot het besluit dat elke nieuwgeboren Deen de staat ongeveer 100.000 euro kost. Een immigrant daarentegen kost de staat gemiddeld 335.000 euro, meer dan het driedubbele dus. En een volledige migratiestop uit minder ontwikkelde landen zou Denemarken tegen 2040 maar liefst 6,7 miljard euro besparen. Wie zei ook al weer dat immigratie de oplossing voor de problemen in de Sociale Zekerheid is? Gelukkig is Denemarken geen Vlaamse partij, want dan zou het voor zo een conclusie, ja zelfs louter al voor het uitvoeren van de analyse voor de Raad van State gesleurd worden.
Bart Sturtewagen dan weer is in zijn commentaarstuk van vandaag meer bezorgd over het aan diggelen liggen van de multiculturele idylle. Hij maakt in zijn stukje een lijst met drie gevolgen van het nieuws over Muriel Degauque, en wat duidt hij als het belangrijkste en gruwelijkste gevolg aan? Dat de kloof tussen autochtonen en moslims nu nog een beetje moeilijker te overbruggen wordt. Nog goed dat er iemand is die een beetje klaar kan kijken in deze troebele tijden.
donderdag, december 01, 2005
Vrije meningsuiting in Zweden
Högsta domstolen, het hoogste gerechtscollege in Zweden, heeft dinsdag dominee Åke Green vrijgesproken van de beschuldiging dat hij aangezet zou hebben tot haat jegens een bevolkingsgroep. In 2003 had hij in een preek in de Pinksterkerk in Borgholm op het eiland Öland «sekuele abnormiteiten een diep kankergezwel in de maatschappij» genoemd.
In de zomer van 2003 hield de Zweedse dominee Åke Green in zijn kerk op Öland een preek met als thema «Is homoseksualiteit een drift of een spel van het Kwade met de mens?» Tijdens deze preek beweerde Green dat homo's gemakkelijker geneigd zouden zijn dieren en kinderen te misbruiken, en dat homoseksualiteit niet aangeboren is maar een keuze. Deze preek hield hij in de beslotenheid van zijn eigen parochie, met alles bij mekaar slechts vijftig toehoorders. Toch werd hij voor de rechter gedaagd, en in eerste instantie werd hij in Kalmar veroordeeld tot één maand gevangenisstraf. In beroep sprak Göta hovrätt in Jönköping hem vrij, maar het openbare ministerie ging in beroep bij Högsta domstolen. Door dat laatste gerechtscollege werd hij eergisteren uiteindelijk vrijgesproken.
In haar oordeel schrijft Högsta domstolen dat de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting, besloten in artikel 9 en 10 van het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens, voorrang hebben op de Zweedse wetgeving die het aanzetten tot haat tegenover bevolkinsgroepen («hate speech») verbiedt. Deze wetgeving werd trouwens amper twee jaar geleden nog uitgebreid om ook homoseksuelen te beschermen tegen oproepen tot haat. Hoe dan ook is Högsta domstolen van mening dat wanneer een dominee in zijn eigen parochie in een beperkte groep zulke uitspraken tijdens een preek over het standpunt van de Bijbel over homoseksualiteit, er van aanzetten van haat tegenover een bevolkingsgroep moeilijk sprake kan zijn, hoe verwerpelijk de uitspraken van Åke Green ook mogen zijn.
Nogal wat juristen hebben erop gewezen dat het meest opmerkelijke aan de uitspraak van Högsta domstolen is dat zij rekening heeft gehouden met hoe het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) over de zaak geoordeeld zou hebben indien de zaak daar voorgebracht zou worden. Op een manier werd dus de Zweedse wetgeving door een Zweeds gerechtscollege terzijde geschoven ten voordele van een internationale wetgeving. Homo-activisten vragen zich ondertussen af wat de wetswijziging van twee jaar geleden eigenlijk wel waard is, als Högsta domstolen die toch terzijde schuift wanneer puntje bij paaltje komt.
In de zomer van 2003 hield de Zweedse dominee Åke Green in zijn kerk op Öland een preek met als thema «Is homoseksualiteit een drift of een spel van het Kwade met de mens?» Tijdens deze preek beweerde Green dat homo's gemakkelijker geneigd zouden zijn dieren en kinderen te misbruiken, en dat homoseksualiteit niet aangeboren is maar een keuze. Deze preek hield hij in de beslotenheid van zijn eigen parochie, met alles bij mekaar slechts vijftig toehoorders. Toch werd hij voor de rechter gedaagd, en in eerste instantie werd hij in Kalmar veroordeeld tot één maand gevangenisstraf. In beroep sprak Göta hovrätt in Jönköping hem vrij, maar het openbare ministerie ging in beroep bij Högsta domstolen. Door dat laatste gerechtscollege werd hij eergisteren uiteindelijk vrijgesproken.
In haar oordeel schrijft Högsta domstolen dat de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting, besloten in artikel 9 en 10 van het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens, voorrang hebben op de Zweedse wetgeving die het aanzetten tot haat tegenover bevolkinsgroepen («hate speech») verbiedt. Deze wetgeving werd trouwens amper twee jaar geleden nog uitgebreid om ook homoseksuelen te beschermen tegen oproepen tot haat. Hoe dan ook is Högsta domstolen van mening dat wanneer een dominee in zijn eigen parochie in een beperkte groep zulke uitspraken tijdens een preek over het standpunt van de Bijbel over homoseksualiteit, er van aanzetten van haat tegenover een bevolkingsgroep moeilijk sprake kan zijn, hoe verwerpelijk de uitspraken van Åke Green ook mogen zijn.
Nogal wat juristen hebben erop gewezen dat het meest opmerkelijke aan de uitspraak van Högsta domstolen is dat zij rekening heeft gehouden met hoe het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) over de zaak geoordeeld zou hebben indien de zaak daar voorgebracht zou worden. Op een manier werd dus de Zweedse wetgeving door een Zweeds gerechtscollege terzijde geschoven ten voordele van een internationale wetgeving. Homo-activisten vragen zich ondertussen af wat de wetswijziging van twee jaar geleden eigenlijk wel waard is, als Högsta domstolen die toch terzijde schuift wanneer puntje bij paaltje komt.
Abonneren op:
Posts (Atom)