dinsdag, augustus 30, 2011

Zelfs de N-VA heeft het nog niet begrepen

Zelfs de N-VA heeft het, na 13 juni 2010 én meer dan één jaar onderhandelen met de Franstaligen, nog steeds niet begrepen. Dat is toch de conclusie waar ik mee zit na het bekijken van het interview van Bart de Wever op Terzake eerder deze week. Kan men dan verwachten dat CD&V en Open Vld het wel al zouden begrepen hebben, om over de Nederlandstalige bijhuizen van PS en Ecolo nog maar te zwijgen?

Je zou denken dat na meer dan een jaar onderhandelen met de Franstalige partijen om uiteindelijk op een redelijk achterbakse wijze bij het groot vuil te belanden, de N-VA terug zou grijpen naar haar partijprogramma en een separatistisch discours zou aanslaan. Daar was zelfs enige hoop toe, althans voor wie vluchtig de titel boven het interview van Liesbeth Homans met De Standaard meer dan een maand geleden gelezen had. «Dit is Vlaanderen tegen Wallonië.» En nog: «Met geen enkele Franstalige partij is tegenwoordig een degelijk compromis mogelijk.» De conclusie dat het dus met België niet meer kan hangt daarmee voelbaar in de lucht, maar uitgesproken werd ze in het interview evenwel niet.

Het was Bart de Wever zelf die in Terzake verwees naar dat interview, en onderstreepte dat in de uitspraken die Liesbeth Homans in dat interview deed geen separatisme verscholen zat. Een ander sleutelmoment in het interview was het ultieme voorstel van Bart de Wever om de institutionele crisis op te lossen als de andere Vlaamse partijen de N-VA alsnog zouden volgen, en Elio di Rupo in de kou zouden laten staan. Hoe omschreef Bart de Wever dat voorstel? Neen, niet «Vlaanderen 1.0», maar wel «België 2.0», en nog wel door middel van de invulling van grondwetsartikel 35. Je gelooft je oren niet.

Want is het niet aandoenlijk om te zien dat de grootste partij van Vlaanderen, nadat ze op zulke groteske wijze door de Franstaligen bij de bok werd gezet, toch nog steeds trouw blijft aan het ene en ondeelbare België? En dat dit gebeurt uitgerekend op het ogenblik dat de Franstaligen openlijk discussiëren welke minimale schijnsplitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde voor hen nog aanvaardbaar is, met het uti possidetis-principe in het achterhoofd om bij een eventuele splitsing van België toch nog aanspraken te kunnen maken op een zo groot mogelijk deel van Vlaams-Brabant? Als kiezer in het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde moet je straks al blij zijn dat je zoveel keuze hebt uit separatistische partijen, met onder meer de PS, de cdH, Ecolo en MRFDF. In de andere Vlaamse kieskringen moeten de kiezers het immers stellen met alleen maar het Vlaams Belang dat niet blijft vasthouden aan het voor sommigen blijkbaar nog steeds zeer dierbare België.

De N-VA gedraagt zich dan ook als een maîtresse, die net een flink pak rammel heeft gekregen voor ze gedumpt werd, en nu hoopt dat het huwelijk van haar minnaar toch nog zal mislukken zodat hij snel weer naar haar zal kunnen terugkeren. Om met hem een «liefdesnestje 2.0» op te bouwen! En deze keer hopelijk zonder verborgen agenda's, zonder de vernederingen – Comment est-ce qu'il ose?, niet waar? – en de regelmatige pakken slaag, om over de gretige vingers in de portefeuille en het spaarvarken nog maar te zwijgen. Ik vrees echter dat zolang de N-VA niet verder raakt dan een bede om te overwegen grondwetsartikel 35 in te vullen, de Franstalige partijen weinig onder de indruk zullen zijn.

Zij zullen dat ook niet zijn als ze vernemen dat de N-VA in de Vlaamse regering zal blijven zitten, ook al zouden CD&V en sp.a er het regeerakkoord schenden. Bart de Wever vertelt klinkklare nonsens wanneer hij zegt dat de N-VA niet uit de Vlaamse regering hoeft op te stappen als ze zich aan het regeerakkoord houdt. Partijen stappen niet uit een regering omdat zíj het regeerakkoord willen schenden, maar omdat anderen dat gedaan hebben, of van plan zijn te doen. Het zal in voorkomend geval dus wel degelijk aan de N-VA zijn om uit de Vlaamse regering te stappen, niet CD&V of sp.a. Met zijn uitspraak dat de N-VA hoe dan ook blijft zitten geeft partijvoorzitter Bart de Wever niet meer of niet minder dan carte blanche aan zijn voorlopig nog Nederlandstalige Noord-Belgische coalitiepartners. Die weten nu immers dat ze rustig voluit mogen gaan in hun toegevingen aan de Franstaligen om de fel begeerde federale portefeuilles eindelijk in de wacht te kunnen slepen. Problemen in de Vlaamse regering zal dat immers zeker niet veroorzaken, want de N-VA blijft er lekker zitten! Het had erger gekund voor Wouter Beke en Caroline Gennez.

zondag, augustus 21, 2011

Eurocrisis maakt Vlaamse onafhankelijkheid dringender dan ooit

In Belgische kringen doet men er schamper over dat de onderhandelaars de komende weken zoveel tijd en energie zullen steken in communautaire pruldossiers zoals de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, de financieringswet en de staatshervorming. België zou het zich niet kunnen veroorloven zich met zulke pietluttigheden bezig te houden op het ogenblik dat er een financiële storm heerst. Maar toont de eurocrisis net niet aan dat Vlaamse onafhankelijkheid dringender dan ooit is?

De stemming aan federale onderhandelingstafel zou gisteren goed geweest zijn, als we de officiële berichten mogen geloven. Iedereen had nog eens zijn standpunt over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde uit de doeken moeten, en naar verluidt verliep dat zelfs op een constructieve wijze. Zelf was ik er niet bij, maar de enorme grijns op het gezicht van Laurette Onkelinx achteraf doet me vermoeden dat de Vlamingen tijdens de séance hun best gedaan hebben om de reeds gedane toegevingen nog eens netjes op te sommen, waarna de Franstaligen de gelegenheid kregen hun verdere eisen nog eens grondig uit de doeken te doen. Ik noteer vooral dat CD&V-voorzitter Wouter Beke de tafel niet verliet toen Charles Michel het standpunt van zijn partij MR en partner FDF meedeelde.

Maar eigenlijk zouden wij dus geen tijd hebben om ons onledig te houden met het verzinnen van allerlei Vlaamse toegevingen om de Belgische Grondwet nog maar eens opzij te schuiven of aan de wensen van de Franstaligen aan te passen. Er heerst immers een storm op de financiële markten, die via Griekenland, Portugal, Spanje en Italië stevig inbeukt op de euro. En daarbij is het eigenlijk al lang de vraag niet meer of ook België het risico loopt aan dat rijtje van landen toegevoegd te moeten worden, maar wel wanneer dat zal gebeuren. Laten we het niet vergeten: eerder deze maand was er nogal wat te doen over de ratingverlaging die de Verenigde Staten bij Standard & Poor's moesten ondergaan, van AAA naar AA+. Ongehoord, vonden sommigen, want het plaatst de VS daarmee in dezelfde categorie als… België. Dat het lang niet zeker is dat België nog lang zal kunnen vasthouden aan die AA+-rating is daarbij natuurlijk een nuance die nogal wat commentatoren in de VS volledig ontging.

Een nuance waarover men in eigen land dan weer niet rept, of toch niet in de vele kwaliteitsmedia die ons land rijk is, is dat België met die AA+ niet bepaald een koppositie inneemt in de Europese Unie. Wie alleen nog maar naar de buurlanden kijkt, weet eigenlijk al genoeg: allemaal –allemaal– hebben ze een AAA-rating. En met uitzondering van Frankrijk zelfs zonder dat daar veel discussie of twijfel over bestaat. Eerste minister Yves Leterme mag dan nog zeggen wat hij wil over de fundamentele sterkte van de Belgische economie in de hoop de AA+-rating nog een beetje langer te mogen behouden, zo indrukwekkend is dat allemaal dan toch ook weer niet. Het verhaal van de «spread» –voor België meer dan twee procent, terwijl ze voor Nederland bij wijlen zelfs negatief is– is volledig consistent met de rating van Standard & Poor's. Ik laat het aan het oordeel van de lezer over of dit betekent dat zowel Standard & Poor's als «de speculanten» er glad naast zitten, dan wel of iemand de bevolking zoals gewoonlijk platte leugens en onzin probeert te verkopen.

Zou het zoveel beter zijn in een onafhankelijk Vlaanderen? Standard & Poor's was zo vriendelijk eergisteren zelf een antwoord op die vraag te geven. Het bureau bevestigde immers de AA+-rating voor Vlaanderen, maar deze keer met een negatief uitzicht. En waarom dat negatief uitzicht? We citeren:
Als we de rating van België zouden verlagen, zouden we dat wegens de verhoudingen tussen de beleidsniveaus ook voor Vlaanderen moeten doen.
Pak vast, laatste der Belgicanen, die vinden dat België nog steeds een meerwaarde betekent voor Vlaanderen. Als de Franstaligen op federaal niveau voet bij stuk blijven houden, en fundamentele hervormingen blijven weigeren, dan zal ook Vlaanderen daarvoor de rekening gepresenteerd krijgen. Het maakt dan zelfs niet uit of Vlaanderen nog een extra besparingstandje bijsteekt of niet: zolang de PS met de medewerking van de CD&V en de Open Vld op federaal vlak de lakens mag blijven uitdelen, wordt het toch meegezogen in het Belgische financiële moeras. Wat Standard & Poor's overigens verzuimt mee te delen, is waarop de huidige AA+-rating gebaseerd is: op de financiële situatie van Vlaanderen zonder meer, of mag vermoed worden dat zonder de Belgische unie Vlaanderen net zoals de buurlanden ook met een AAA-rating had mogen pronken?

Op een manier klopt het dus dat we de luxe niet hebben om nog te zitten onderhandelen over Brussel-Halle-Vilvoorde, de financieringswet of zelfs de Plantentuin van Meise. Het wordt tijd dat niet alleen Wouter Beke maar ook Bart de Wever wat haar op zijn borst kweekt, om niet alleen de toekomst maar ook het heden van Vlaanderen veilig te stellen. Als er vandaag gesproken wordt over een opdeling van de Europese muntunie –en de recente uitspraken van Herman van Rompuy horen zonder twijfel in dezelfde categorie thuis als die van zijn partijcollega Yves Leterme– is het maar de vraag aan welke kant van de grens België terecht zou komen. Wie er zonder de minste twijfel van overtuigd is dat België in zo'n scenario in het kamp van de sterke eurolanden terecht zou komen, mag zijn vinger nu opsteken.

Alleen een politieke beslissing, van hetzelfde kaliber als de toenmalige beslissing om Griekenland toe te laten tot de eurozone dus, zal België kunnen behoeden voor een gemeenschappelijk lot met de zogenaamde PIIGS-landen. Een onafhankelijk Vlaanderen daarentegen zou het al een pak gemakkelijker hebben om zich op economische mérites alleen te kunnen verzekeren van een plaatsje bij de Europese sterkhouders Nederland en Duitsland. Van de Franstalige partijafdelingen sp.a en Groen! kan je moeilijk verwachten dat zij enige appreciatie zouden opbrengen voor zo'n «inconvenient truth», net zoals het een zekerheid is dat de CD&V vroeg of laat toch maar overstag gaat en liever het Belgische raison d'état dient dan de eigen partijbelangen, laat staan die van haar kiezers. Maar je zou toch denken dat ze bij de liberale Open Vld in staat zouden zijn om al eens een economische redenering af te maken. Dat ze bij de N-VA-leiding blijven vasthouden aan het Belgische kader, ook na een jaar schijnonderhandelingen die alleen maar tot doel hadden hen eraf te rijden, is echter totaal onbegrijpelijk, en stemt tot nadenken.

vrijdag, augustus 12, 2011

De linkse cultuur van het vandalisme

Nog voor de eerste Londense relschopper gevat kon worden, stond links al klaar om de échte schuldige met de vinger te wijzen: de Britse conservatieve regering uiteraard. Men kan dan ook niet verwachten dat wie er anders zelf nog eens graag invliegt, zoals bijvoorbeeld bij een IMF-top of op een universitair aardappelveld, het zinlose vandalisme van een bende ontwortelde en losgeslagen jongeren zou veroordelen.

De lezer weet het ongetwijfeld al langer dan vandaag: links hanteert graag twee maten en twee gewichten. Een kleine schermutseling in de marge van een rechtse betoging volstaat al om uitgebreid het beeld van de jaren dertig op te roepen. Steken echter heelder meutes losgeslagen jongeren (en kinderen!) Londen in brand, dan wringt links zich in alle mogelijke kronkels en bochten om toch maar te bewijzen dat ook dát de schuld van rechts is. En dat het linkse geweld, want het zijn wel degelijk de lieverdjes van links die in Londen aan het plunderen zijn geslagen, op één of andere manier toch gerechtvaardigd zou zijn.

Laten we eens beginnen met de «aanleiding» voor de rellen: de dood van Mark Duggan. Wie de «serieuze» pers leest, krijgt vrijwel alleen een rozenrood beeld van de man voorgeschilderd, maar misschien zegt ook hier een foto meer dan duizend woorden links gewauwel. «Vader van vier.» «Schoot niet op de politie.» Semone Wilson, zijn verloofde, verklaarde geschokt te zijn toen ze hoorde dat hij een wapen bij zich had toen hij neergeschoten werd, en wil niets anders geloven dan dat de vader van haar vier kinderen nog geen vlieg kwaad zou doen en gewoon wegliep van de politie. Andere bronnen weten echter te vertellen dat de man cocaïne en crack dealde, en lid was van een gangsterbende. Dat hij een vuurwapen bij zich had was eerder regel dan uitzondering, en al helemaal niet uit pure zelfverdediging of een «subjectief gevoel van onveiligheid», zoals we dat uit andere debatten kennen. Vanop afstand bekeken lijkt het er daarom eerder op dat Mark Duggan omkwam in wat je een «arbeidsongeval» zou kunnen noemen, en dat het slechts een kwestie van snelheid zal geweest zijn als het klopt dat hij zelf geen schot heeft kunnen lossen.

Zoemt links vooral op dat laatste onderdeel van het feitenrelaas in, dan fietst het wel vrolijk voorbij aan de vaststelling dat de man hoe dan ook toch een vuurwapen op zak had. Of in zijn sok, zoals sommigen beweren, en zoals het ook in een Amerikaanse actionfilm zou horen. Van het principiële gehuil van een algeheel verbod op vuurwapens, zoals we een paar weken geleden nog mochten meemaken in de nasleep van de aanslag van Anders Behring Breivik in Noorwegen, hebben we de laatste dagen dan ook weinig kunnen merken. Zo principieel blijkt dat bezwaar tegen vuurwapens dan toch niet te zijn.

Maar de linkse hypocrisie stopt daar uiteraard nog niet. Nog lang voor de politie de eerste relschopper kon oppakken, wist links al perfect wat de oorzaak van de recente «feestelijkheden» in Londen was: de achterstelling in de Londense wijken, en de besparingen van de conservatieve regering. Straf dat amper één jaar coalitiebeleid van de regering–Cameron zulke enorme impact kan hebben, en dat na meer dan een decennium links Labour-beleid. Zelfs op het einde van de Labour-jaren klonk het nog dat alles wat fout liep eigenlijk de schuld van de «vorige» (lees: conservatieve) regering was, maar zulk excuus is misschien een voorrecht waarop alleen maar linkse regeringen aanspraak kunnen maken. Maar straf toch dat het de schuld van David Cameron is, pas in 2010 aan de macht gekomen, dat de 29-jarige Mark Duggan in heel zijn leven nog geen behoorlijke baan heeft gehad, of heeft moeten hebben. Sla er de kranten maar eens op na: genoeg familie –opvallend veel «neven»–, vrienden en buren, maar nergens lees je een relaas van een collega. Een tekening hoeft daar waarschijnlijk verder niet bij…

Als er dan ook één soort beleid met de vinger gewezen dient te worden, dan wel het linkse pamperbeleid waar Mark Duggan en zijn soortgenoten jarenlang van konden genieten. Links klaagt en verontschuldigt dat de relschoppers in de verpauperde wijken een uitzichtloos leven lijden, zonder ook maar enige kans op een deftige baan. Maar geld voor de laatste smartphones om mekaar via sociale media op te ruien, dat hebben ze blijkbaar wel. En een dure smaak wanneer ze in de winkels aan het plunderen slaan ook. Opvallend ook dat ze perfect weten wat ze willen. Ik zou amper weten welke jeans of sportschoenen ik zo snel uit de rekken zou moeten vissen, maar misschien ligt de verklaring er wel in dat zij in hun werkloos bestaan veel van hun tijd verdoen met onschuldig window shopping? Wat ik in ieder geval niet gezien heb, zijn plunderaars die een winkelwagen conservenblikken meesleuren om eindelijk hun honger wat te kunnen stillen, of in een boekhandel met een stapel cursussen aan de haal gaan. Misschien is het wel gebeurd, maar vonden de persfotografen zulke beelden gewoon niet spectaculair genoeg om er een foto van te nemen?

Wat wel opviel waren de ravages bij de kleine buurtwinkeltjes. Alsof precies buren die wel enig initiatief vertonen en op een eerbare wijze aan de kost willen komen alleen maar extra woede opwekken. Om hen een lesje te leren. En wat ook vaststaat, is dat als er ook maar één winkelier het in zijn hoofd zou halen een relschopper een ietsiepietsie te hard aan te pakken, een plaatsje in de gevangenis wél verzekerd zal zijn. En effectief, zonder vervroegde vrijlating, laat staan één of andere alternatieve straf waar alleen maar om gelachen kan worden. Of huisarrest waarvan je zelfs vakantie kan nemen. (En dat ook die winkeliers in de Seefhoek het maar goed in hun oren knopen.) Want zo verontschuldigend links is voor de relschoppers, zo verontrust was het ook over de burgerwachten die her en der opdoken in wijken waar de politie er niet in slaagde de bevolking voldoende te beschermen.

En tot slot kan je natuurlijk niet verwachten dat links het geweld van de eigen lieverdjes zou veroordelen, terwijl het er zelf bij gelegenheid toch zo graag invliegt. De recente studentenbetogingen bijvoorbeeld, uitdrukkelijk gesteund door links en tegen diezelfde regering–Cameron die vandaag ook de boter de gevreten heeft, lijken niet meer geweest te zijn dan een voorsmaakje van wat nog komen moest. En geen IMF-top zonder gewelddadige betogingen met linkse anarchisten die wedijveren in groteske slogans, onder het goedkeurende oog van vakbonden en «kwaliteitsmedia» die er alleen maar in slagen verontwaardigd te geraken als de politie na enkele voltreffers dan toch de wapenstok bovenhaalt. Kijk ook naar wat amper twee maanden geleden nog in Wetteren op een universitair aardappelveld gebeurde, en de ruime steun die Barbara van Dyck mocht ondervinden voor haar heldendaden voor de camera. Wie vroeg daar ook al weer wie de «mentale infrastructuur» leverde?

maandag, augustus 08, 2011

De economische waarheid heeft ook haar rechten

Een jaar lang volgde op elke minuscule stijging van de spread vrijwel onmiddellijk een litanie aan verwijten en vermaningen aan het adres van de N-VA. Haar onbuigzaamheid bracht de welstand van de Belgische bevolking ernstig in gevaar, zo heette het onveranderlijk. Nu de spread voor het eerst de psychologische drempel van de twee procent heeft doorbroken, laat formateur Elio di Rupo echter doodleuk weten dat hij er nog een weekje vakantie extra bijdoet.

Zolang de N-VA aan de federale regeringsonderhandelingen deelnam, was het bijna een constante: elke minuscule stijging van de spread – het hoefde maar over een honderdste van een procent te gaan – werd uitgelegd als het gevolg van één of andere uitspraak uit N-VA-hoek, ook al was die uitspraak ondertussen al een paar dagen oud. Alsof speculanten eerst een paar dagen zouden moeten nadenken over een uitspraak of een interview van Bart de Wever, vóór ze hun verkooporders doorgeven. En alsof ze zich überhaupt eigenlijk veel zouden aantrekken van de tactische of soms iets minder tactische uitspraken van één van de vele onderhandelende partijen, zeker als die al bij al niet eens zoveel afwijken van de reeds lang gekende standpunten van de partij.

En net zoals «iedereen» het eens was over de schuldigen voor de stijgingen van de spread, was men het ook eens over wat zeker niet de oorzaak kon zijn van de oplopende spread: de toestand van staatsfinanciën. Die is immers beter dan opperbest. Want ook al is de Belgische staatsschuld fenomenaal hoog, is er een begrotingstekort op alle niveaus (behalve op dat ene niveau waar de minister van begroting een lidkaart van… de N-VA heeft), en wordt elke poging tot structurele hervorming grondig afgeblokt door Franstalig links, is het toch algemeen gekend dat speculanten met zulke pietluttigheden geen rekening houden. En als het dan toch een rol zou spelen, enkel en alleen maar om te onderstrepen dat een staatshervorming op dit ogenblik bijzonder ongepast zou zijn.

Bovendien was daar nog Yves Leterme, die zich volkomen gespeend van enig eigenbelang, ambitie, eerzucht of rancune elke dag weer volledig opofferde om de situatie van uur tot uur op te volgen. Met de technici. En de collega's. En die bij elke daling van de spread, zonder de minste bijbedoelingen maar wel binnen de minuut, graag de bevolking kond deed van zijn bovenmenselijke inspanningen. Niet elke tweet hoeft immers een mistikte poging te zijn om een nieuwe katje in het donker te kunnen knijpen.

Het is dan ook verbazingwekkend hoe onmetelijk stil het is gebleven nu de spread voor het eerst de psychologische drempel van de twee procent doorbroken heeft. Is het omdat de uitspraken van Philippe Muyters ondertussen al zover achter ons liggen, dat het gevaar reëel is dat zelfs de laatste lezer die nog bereid was zijn krant af en toe een beetje te geloven nu definitief zou afhaken? En dat we vandaag al meer dan een maand schrijven sedert de N-VA «Neen» zei tegen de nota–Di Rupo, tot grote tevredenheid van onder meer de super heureuse Joëlle Milquet? Het enige wat nu nog rest, is de verdediging dat de speculanten het allemaal verkeerd voor hebben. Ondanks de staatsschuld buiten proporties, het tekort op de begroting en de structurele wantoestanden blaakt het Belgische staatshuishouden immers van gezondheid. Je vraagt je af waarom een spread van twee procent dan überhaupt een probleem vormt.

Zou ik echter een andere verklaring voor de stijging van de spread naar voren mogen schuiven? Net zoals water in de winter bevriest omdat de temperatuur onder nul zakt, en niet omdat die dekselse thermometers het weer eens verkeerd voor hebben en een negatieve temperatuur aanwijzen, zo zijn het ook niet de N-VA, de speculanten of de ratingbureaus die de kern van de Belgische economische problemen uitmaken. Als de N-VA het laatste jaar al een rol gespeeld heeft in de Belgische spreadsoap, dan zal het zelfs eerder een temperende rol geweest zijn. Want inderdaad, tot op 7 juli bestond nog het onweerlegbare vermoeden dat de N-VA uiteindelijk deel zou uitmaken van de volgende federale regering, en was er dus enige hoop dat er eindelijk eens werk zou gemaakt kunnen worden van enkele broodnodige structurele hervormingen om België economisch weer op het rechte pad te brengen. Van die hoop blijft vandaag niets meer over, ook al valt natuurlijk niet uit te sluiten dat er hier of daar nog een straks failliete speculant rondloopt die denkt dat de Open Vld of de CD&V wel de boel recht zullen kunnen trekken.

Overschouwen we immers eens nuchter de situatie. De dag na de publieke uitbrander van koning Albert II de Boze aan het adres van de Vlamingen, pakte Elio di Rupo zijn koffers richting Italië voor maar liefst drie weken. De dag dat de spread tot boven de twee procent stijgt, laat diezelfde Elio di Rupo doodleuk weten dat hij er nog een weekje vakantie bijneemt. Is het omdat hij nog niet bruin genoeg is, of omdat hij Wouter Beke een weekje extra wil laten oefenen op het buigen van de knieën? Hij heeft groot gelijk dat hij het risico niet wil lopen dat Bekes soepelheid zou verdwijnen tijdens een onnodig ritje met de TGV! Bovendien laat nog-lang-niet-ontslagnemend eerste minister Yves Leterme prompt weten dat hij de situatie van uur tot uur blijft volgen, maar geen kat gelooft dat als de situatie uit de hand zou lopen, hij veel meer zal kunnen doen dan voor de camera's vaststellen dat het allemaal de schuld van iemand anders zal zijn. Zoals hij dat gewoonlijk doet.

Ik zou er zelfs nog aan willen toevoegen dat dat één-tweetje tussen Elio di Rupo en Yves Leterme toch wel bijzonder vlotjes verliep. Niet dat ik hen van expliciet overleg zou willen beschuldigen: Yves Leterme speelt immers ondertussen al zo lang schandknaapje voor de ware machthebber van België dat hij zo ook wel weet wat van hem verwacht wordt. Bijvoorbeeld ook dat je een financiële crisis niet zomaar verloren mag laten gaan als je ze kan gebruiken om de CD&V nog eens extra onder druk te zetten om die staatshervorming toch maar in de koelkast te stoppen.

Want inderdaad, als de spread tegen het einde van deze maand tegen de drie procent zou aanlopen, zou dat absoluut geen nadeel zijn, noch voor Yves Leterme, noch voor Elio di Rupo. Tegen de tijd dat Wouter Beke nog eens aan de onderhandelingstafel zal mogen verschijnen – en wie zegt dat 22 augustus dit jaar niet ergens in september zou kunnen vallen? – zou het best wel eens kunnen dat de grote verdwijntruc die hij toepaste op de federale kieskring en de samenvallende verkiezingen ook op de rest van de staatshervorming toegepast werd, inclusief de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar wel exclusief het nieuwe Vlaamse geld voor Brussel. Encommissioneren? Dacht dat vossenjong nu echt dat hij die twee oude sluwe vossen nog een nieuwe streek kon leren?

donderdag, augustus 04, 2011

De kogelregen kwam van rechts

Er moet niet flauw over gedaan worden: niet de kogel, maar de kogelregen kwam deze keer van rechts. Maar dat betekent nog niet dat de islam plots een vredelievende godsdienst is geworden, of dat de multiculturele maatschappij nu plots wel een succes is. En mag toch ook even gezegd worden dat Utøya een vette knipoog bevatte naar één van de moorddadigste ideologieën die de mensheid ooit gekend heeft?

Het is bizar om in de late namiddag van de laatste dag van je zomervakantie plots betrokken te raken in een gebeurtenis van globale dimensies, en dat op meerdere manieren. Ik woon dan wel zo'n twintig kilometer van het centrum van Oslo af, toch heb ik de ontploffing kunnen horen, ook al dacht ik op het ogenblik dat het dondergeroffel was. In de getroffen gebouwen ben ik in de loop der jaren meermaals binnen geweest voor allerlei vergaderingen met klanten, of ik ben er voorbij gereden of gewandeld op weg naar iets anders. Het eiland Utøya ligt ook zo'n twintig kilometer van mijn huis vandaan, maar dan in de andere richting. Voor de helikopters van de politie en de hulpdiensten gaat de route naar Utøya door het dal waar we in wonen, en ik er dus meerdere voorbij zien vliegen gedurende de avond van 22 juli.

Pas om vier uur hoorde ik dat er iets aan de hand was, toen het radionieuws van Klassik Radio iets vermeldde over een aanslag in Oslo. Op NRK was toen de programmatie al een tijdje overgeschakeld op een rechtstreekse nieuwsuitzending, terwijl op Twitter al de eerste berichten te lezen waren. De schietpartij op Utøya zou pas later beginnen, en de eerste berichten erover werden eerst nog afgedaan als een vorm van idiote interessantdoenerij op een ogenblik dat er ernstigere dingen aan de hand waren. Pas de volgende ochtend zou duidelijk worden wat de échte aanslag was, en wat het afleidingsmanœuvre.

Toen ik besefte wat de omvang van de aanslag in het centrum van Oslo was, ben ik zelf beginnen twitteren in het Nederlands. Ik zit per slot van rekening letterlijk korter op de gebeurtenissen dan welk ander Nederlandstalig medium dan ook. Dat sommigen dat op prijs stelden, bleek uit de explosie van het aantal volgers (ze zullen wel weer verdwijnen), waaronder overigens ook een pak journalisten. Later volgende interviews voor onder meer JOE FM. 's Zaterdags mocht ik met de ploeg van VTM mee naar Sundvollen, het hotel waar de overlevenden en de familie van de slachtoffers van Utøya opgevangen werden. Het is als blogger best wel eens interessant om beroepsjournalisten achter de schermen aan het werk te zien, maar wanneer je in het voorbijrijden de witte lakens op Utøya nog ziet liggen, of voorbij een reeks lijkwagens rijdt, is het toch even slikken.

Op dat ogenblik was al lang duidelijk dat de dader van de aanslagen, Anders Behring Breivik, helemaal geen moslimterrorist was zoals aanvankelijk gedacht, maar in extreem-rechtse hoek te situeren was. Maar pas later op de avond zou de voor mij meest onbehaaglijke verbinding met de aanslag opduiken: het beruchte manifest, en dan vooral de citaten uit en de verwijzingen naar The Brussels Journal. Niet dat ik zelf geciteerd wordt, of dat er naar mij verwezen wordt, maar op die manier kwam de dader nog net dat iets dichter bij huis. Het is één ding om toevallig dicht bij de plaats van een aanslag te wonen, maar toch nog iets anders als je op voorhand ook nog een internetforum gedeeld hebt. Helemaal lekker zat dat niet.

Dat wordt natuurlijk anders wanneer de media op een gegeven ogenblik proberen het verhaal om te draaien. Want wat moet je ervan denken als je plots op de radio hoort dat «The Brussels Journal stukken uit het manifest op voorhand zou gepubliceerd hebben», en dat op een ogenblik dat al lang duidelijk was dat Anders Behring Breivik een meester was in het kopiëren en citeren? Een andere verklaring dan een onnodige, misleidende en kwaadaardige poging om The Brussels Journal in een kwaad daglicht te stellen kan ik het niet noemen. Maar het past wel perfect in het discours dat sedert de aanslag is ontstaan, en dat elke vorm van islamkritiek of kritische bedenkingen over de multiculturele samenleving nu finaal de kop wil indrukken.

Anders Behring Breivik leverde door zijn aanslag immers niet het bewijs dat de islam een vredelievende godsdienst is, of ooit geweest is. Vergelijk maar de steun die Osama bin Laden mocht ondervinden in de moslimwereld (gemeten in tientallen procenten van de bevolking) met de steun die Anders Behring Breivik geniet voor zijn daden (te meten in delen van promilles). Hij leverde ook niet het bewijs dat hoofddoeken geen opdringerige en onderdrukkende religieuze symbolen zijn, die het veroverd terrein van de islam dienen aan te geven. En het feit blijft dat wie de bus neemt van de luchthaven naar het stadscentrum van Oslo, onderweg in de eerste plaats geconfronteerd wordt met een monumentale moskee waar je echt niet naast kan kijken. De vraag wie de mentale infrastructuur voor Anders Behring Breivik heeft geleverd heeft, in tegenstelling tot wat Bart Brinckman misschien wel denkt, een dubbel antwoord, en daarbij is het zelfs niet zeker dat het antwoord dat Bart Brinckman zijn lezers opdringt nog het meest ernstige en doorwegende is.

Want inderdaad, misschien moet Vlaams minister van Gelijke Kansen Pascal Smet (sp.a) aan de homo's in Brussel nog eens navragen of zij sedert 22 juli met een geruster hart hand-in-hand over straat kunnen lopen. Misschien kan Luckas vander Taelen (Groen!) nog eens zijn licht laat schijnen over de gastvrijheid die hijzelf en zijn kinderen –in hun eigen land– elke dag aan den lijve mogen ondervinden. En ik heb Angela Merkel of Nicolas Sarkozy in een reactie nog niet horen verklaren dat de multiculturele maatschappij nu plots dan toch wel geslaagd zou zijn, maar misschien is die boodschap mij in de vloedgolf van reacties gewoonweg ontgaan.

Wat me in ieder geval niet ontgaan is, is de platte lijkenpikkerij die zich in Gent afspeelde. De extreem mediageile sp.a-burgemeester Daniël Termont, in de media alomtegenwoordig als hij zich nog eens links-linkser-linkst kan profileren (maar niet als er zigeuners weggejaagd dienen te worden, want dan mag de waarnemende burgemeester het op TV komen uitleggen), vond het nodig om tegen lichtsnelheid een rouwregister te openen. Verleden jaar had hij in de zomer ook een stunt klaar, door deel te nemen aan de solidariteitsactie voor de Cuban Five. De vijf Cubaanse spionnen worden in hun Amerikaanse cel immers niet elke dag vergast op champagne, oesters en kaviaar, en dat is natuurlijk een ware misdaad tegen de menselijkheid. De beestachtige wijze waarop leden van de oppositie op Cuba zelf behandeld worden staat iets minder hoog op de agenda van Daniël Termont, ook al valt het regelmatig voor dat één van hen er het loodje bij moet laten.

Daniël Termont is overigens niet de enige die ziek is in het bedje waar er graag geflirt wordt met de meeste gewelddadige en moorddadige ideologie die de mensheid ooit gekend heeft. Zelfs de meest extreem-rechtse partij kan het zich onder geen beding veroorloven zelfs nog maar onbedoeld een pietluttig aspect van het fascisme of het nationaal-socialisme in een positief daglicht te stellen, maar een politieke partij hoeft anderzijds nog niet eens heel erg links zijn om onder het goedkeurende oog van de media communistische dictaturen met hand-en-spandiensten te ondersteunen. Of vettige knipogen in die richting uit te delen.

En zo ook het tragisch getroffen AUF. Eerst echter een korte taalles. «Vik» betekent in de Scandinavische talen zoveel als inham of kleine baai. De achternaam Breivik (brei·vik) bijvoorbeeld betekent zoveel als «brede inham», en kan verwijzen naar minstens vier plaatsen in Noorwegen. Sandvika (sand·vika) verwijst naar een zanderige inham, en ligt niet zo ver van Utøya vandaan. Bolsjevika daarentegen betekent niets in het Noors, maar toch heet de enige inham op het AUF-eiland Utøya Bolsjevika.

Het signaal dat AUF hiermee naar zijn leden uitzendt –en we spreken hier over zestienjarigen of zelfs jonger– is dat een knipoog naar en wat geflirt met het communisme best in orde is, ja zelfs als ludiek en goed gevonden omschreven mag worden. Of op het eiland ook veel aandacht werd besteed aan de slachtoffers van het communisme, is in het beste geval een open vraag. Wat wel duidelijk is, is dat wie vandaag wil voorwenden bezorgd te zijn voor de democratie en de maatschappij, al meer dan twintig jaar te laat is om dit soort ongein eindelijk eens op te ruimen. Dit praat de daden van Anders Behring Breivik natuurlijk niet goed, maar het is misschien toch een passende nuance in de rode vloedgolf aan steunbetuigingen die dezer dagen over Noorwegen stroomt. Zo maagdelijk onbevlekt was de Noorse sociaal-democratie immers ook weer niet.