vrijdag, juli 29, 2005

Karel de Gucht, nog maar eens…

Karel de Gucht komt nog eens in het nieuws, en dus is de vraag alleen maar wie hij op welke manier beledigd heeft. Voor de verandering is het deze keer Joseph Kabila, naar wie Karel de Gucht een vertrouwelijke brief zou geschreven hebben. Karel de Gucht zelf ontkent dat de toon van de brief onbeschoft zou geweest zijn.

Een zestal weken geleden schreef Karel de Gucht een brief naar Joseph Kabila, president van Congo, waarin hij het land versterkte samenwerking en hulp aanbiedt. De brief blijkt gekruid te zijn met enige «vaststellingen», door sommigen uitgelegd als «bedreigingen», over een mogelijk partnerschap tussen de havens van Brussel en Antwerpen enerzijds, en Matadi en Kinshasa anderzijds. Ook wat betreft good governance (goed bestuur) zou Karel de Gucht in zijn brief met een aantal «vaststellingen» gekomen zijn. Tot slot benadrukt Karel de Gucht in zijn reactie «dat deze brief geen enkel persoonlijk verwijt vermeldt».

Om met dat laatste te beginnen: het zou er eigenlijk nog aan ontbroken hebben dat de brief persoonlijke verwijten aan het adres van Joseph Kabila zou bevatten. Al moet anderzijds gezegd worden dat het niet de eerste keer zou zijn dat Karel de Gucht iemand een complimentje wil maken, en dat de tegenpartij dat tot zijn stomme verbazing zo niet begrijpt. Vraag het maar aan onze Noorderburen.

Maar het is moeilijk te achterhalen wie hier het gelijk aan zijn kant heeft: Karel de Gucht die verwijst naar een telefoongesprek met Joseph Kabila dat alles zou verklaren, of de krant Le Soir die verwijst naar «bronnen dichtbij de president» die zeggen dat er «verbijsterd» gereageerd werd op de brief. Zeg ervan wat je wil, maar politici van het slag van Kabila lijken me niet echt te vertrouwen, laat staan dat «bronnen dichtbij hem» dat zouden zijn. Anderzijds zou het niet de eerste keer zijn dat Karel de Gucht een leugen zou verkopen, met dit verschil dat de kans deze keer klein is dat er een bandje van bijvoorbeeld dat telefoongesprek zou opduiken. Kies dus maar wie van de twee partijen het meest te vertrouwen is.

Ronduit ironisch is het bovendien dat Karel de Gucht lessen geeft over het creëren van een «klimaat van juridische zekerheid» als een noodzakelijke voorwaarde voor de goede werking van de transportsector in Congo. Misschien kan hij Kabila eens uitnodigen naar Zaventem voor een studiedag over geluidsnormen en aansluitend een bezoek aan de lokalen van DHL? Ik ben er vrij zeker van dat daar behoorlijk wat ruimte zal zijn om «vaststellingen» te doen die niet overkomen als bedreigingen. Of nog een plaats dat zeker een bezoek waard is als het gaat over juridische zekerheid: Doel. Mogelijkheden genoeg dus.

Maar ten gronde, wat is het probleem met Karel de Gucht? Als voorzitter van de VLD was hij een ramp voor die partij, en voor zichzelf erbij. Nu zorgt hij als Minister van Buitenlandse Zaken voor de ene diplomatieke rel na de andere. Louis Michel deed dat ook, maar dat was duidelijk anders. Hij wist namelijk zijn slachtoffers telkens zo uit te kiezen dat hij punten scoorde bij zijn eigen politieke achterban, zoals bij de aanvaringen met Berlusconi en Bush. En in het geval van Oostenrijk slaagde hij er bovendien in Vlaanderen ekonomisch te treffen – twee vliegen in één klap als het ware. Bij Karel de Gucht, die zich meer gedraagt als een ongeleid projectiel, is dat niet het geval. Wie werd er beter van het incident met Balkenende? De persmap met de bewering dat de vader van Joseph Kabila een Tanzaniaan zou zijn: een tikfout? En je weet maar nooit wanneer de volgende keer zal zijn, en wie hij dan weer treft.

Hoe vaak kan een mens verkeerd begrepen worden en tegenslag hebben voor het woord «incompetent» opduikt, en… blijft hangen? Om af te sluiten nog eens die uitspraak –ook al Congo– van oktober verleden jaar, het citeren waard:
Ik heb in Congo niet veel mensen gezien die in staat zijn om een behoorlijke bijdrage te leveren aan het bestuur van een land.
Let op de subtiliteit: een land, dus niet één bepaald land. Zouden er in de hotels in Congo ook spiegels hangen?

woensdag, juli 27, 2005

Overheid wiegt zichzelf en bevolking in slaap

Terwijl de rest van de wereld bijna van zijn stoel valt bij de vaststelling dat België geen rampenwet heeft, hoewel Brussel zowel de hoofdstad van de Europese Unie is als zetel van de NAVO, bleek een tijdje geleden uit een vraag van De Stemmenkampioen dat de Belgische overheid niet alleen erin geslaagd is zichzelf in slaap te wiegen, maar ook een groot gedeelte van de bevolking.

Nadat eerder de Brusselse brandweer al een noodkreet slaakte dat ze totaal onvoorbereid is om te reageren op een aanslag op meer dan één metrostation tegelijk, verklaarde de Brusselse gouverneur Véronique Paulus de Châtelet dinsdag voor de VRT gewoonweg dat Brussel niet voorbereid is op een terreuraanval. Het verrast misschien het buitenland, maar in België zou niemand hiervan mogen opkijken. De politiek van de federale regering is al jarenlang één die erop gericht is de fundamentalistische moslims in België vooral met rust te laten, in de hoop dat zij hun eigen «vrijhaven» aan de Noordzee niet zouden opblazen. De Staatsveiligheid heeft hier trouwens wel andere katten te geselen dan aanhangers en sympathisanten van al Qaeda, want hier dreigt extreem-rechts in de vorm van onder meer zangeresjes die aan het Songfestival willen meedoen. Wie zo'n politiek voert heeft dan ook niet onmiddellijk haast om rampenplannen op te stellen voor terreuraanvallen uit islamitische hoek.

Of de gevoerde politiek op langere termijn wel realistisch is, is toch maar zeer de vraag. Brussel blijft immers de onofficiële hoofdstad van de Europese Unie en zetel van de NAVO, en is daarom, zoals ook Willy Claes onlangs benadrukte, één van de belangrijkste symbolen voor de Westerse beschaving. Er kan daarom geen twijfel over bestaan dat Brussel wel degelijk een doelwit vormt voor terroristische aanslagen, ook al probeert de federale regering de bevolking iets anders te doen geloven. In het licht daarvan valt op dat op de vraag van De Stemmenkampioen of België een doelwit voor terroristische aanslagen vormt meer dan 30% «Neen» antwoordt, en amper iets meer dan 50% «Ja». Voor wat het waard is, enkel bij het Vlaams Belang geeft een duidelijke meerderheid blijk van enig realisme. Bij Groen! lijkt zelfs een relatieve meerderheid in de eigen sprookjes te geloven.

Voor velen van de Neen-stemmers moet het vandaag als een schok gekomen zijn dat er in het Pakistaanse milieu in Antwerpen toch één en ander loos is. Asielzoekers blijken immers meerdere keren per jaar terug naar het land waaruit ze gevlucht zijn te reizen. Niet alleen is dit in strijd met hun verhaal dat hun leven ginder in gevaar is, maar stelt zich ook de vraag hoe zij zich dit kunnen veroorloven als ze verder wel aangewezen zijn op de steun van het OCMW. Verder wordt er een groep van tientallen extremisten nauw gevolgd, waarbij honderdduizenden euro's per jaar naar het buitenland versluisd worden, en durft men niet uit te sluiten dat de groep ook plannen heeft om aanslagen te plegen. Ik hoop maar dat Laurette Onkelinx voor dit onderzoek evenveel speurders voltijds ter beschikking kan stellen als enkele maanden geleden voor de zaak Remmery.

dinsdag, juli 26, 2005

Hoe linkser hoe duurder en minder efficiënt

Tweede Noorse studies hebben uitgewezen wat iedere liberaal je aan de toog zo ook kan vertellen: linkse partijen aan de macht betekent hogere belastingen en een minder efficiënt gebruik van die belastingen, toch wat de gemeenten in Noorwegen betreft.

Statistisk sentralbyrå (Statistiscs Norway, SSB) onderzocht in opdracht van de Noorse Vereniging van Huiseigenaars (Huseiernes Landsforbund) hoe het zat met de belastingen en taksen (onder meer water, riolen en renovatie) in de 100 grootste en nog eens 24 kleinere gemeenten in Noorwegen, en of er een verband was met de partij van de burgemeester in deze gemeenten. Uit de resultaten blijkt duidelijk dat de belastingen en taksen stijgen naargelang de burgemeester linkser is. Vertaald naar het Vlaamse partijlandschap zien de resultaten er als volgt uit:
Partij (NO)Partij (VL)Belastingen en taksen
Sosialistisk VenstrepartiGroen!7.997 NOK
Arbeiderpartietsp.a7.885 NOK
Senterpartiet(Provinciaal georiënteerd)7.625 NOK
Kristelig FolkepartiCD&V7.443 NOK
FremskrittspartietVlaams Belang6.860 NOK
HøyreVLD6.689 NOK
Gevraagd naar een reactie zag de vice-voorzitter Jan Tore Sanner van Høyre in deze resultaten het bewijs dat in een linkse gemeenteraad de belastingen en taksen stijgen, evenwel zonder dat de linkse partijen kunnen aantonen dat het aanbod daardoor beter wordt. Arbeiderpartiets woordvoerder voor gemeentezaken Karl Eirik Schjøtt-Pedersen wijst dat echter van de hand, en meent dat vergelijkingen tussen gemeenten zoals die in dit onderzoek werden gemaakt niet correct zijn. Volgens hem zijn de gemeentediensten in grotere steden nu eenmaal goedkoper dan in kleine plattelandsgemeenten, en kosten ze verder gewoonweg wat ze kosten.

Het tweede onderzoek toont echter aan dat dat misschien toch niet helemaal het geval is. Prof. Lars-Erik Borge van het Centrum voor Ekonomisch Onderzoek (Senter for økonomisk forskning) in Trondheim en Kjell Sunnevåg van het Maatschappelijk en Nijverheidsonderzoek (Samfunns- og næringslivsforskning) in Bergen onderzochten hoe efficiënt de gemeenten het belastingsgeld gebruiken, en welke parameters hierop invloed hebben. Hun conclusie luidt dat gemeenten minder efficiënt werken naarmate het gemiddelde inkomen in de gemeente stijgt, er een grotere fragmentatie is van het partijpolitieke landschap (een minder duidelijke meerderheid in de gemeenteraad), en er meer linkse politici in het gemeentebestuur zitten. Hun verklaring is dat naarmate het inkomen stijgt, gemeentebesturen niet zo'n grote druk ondervinden om goede gemeentediensten aan te bieden voor een lage prijs. Een fragmentatie van het partijpolitieke landschap zorgt er dan weer voor dat er minder goed bestuurd kan worden, wat ook ekonomische gevolgen heeft.

Een verklaring voor waarom een groter aandeel socialisten in het gemeentebestuur de efficiëntie van de gemeentediensten naar beneden haalt, hebben ze niet. Concreet stellen zij dat een verhoging van het socialistische aandeel in het gemeentebestuur een reductie van de efficiëntie met 1,1% tot gevolg heeft. Het resultaat is statistisch significant, wat betekent dat het effect groter is dan wat toevallige verschillen zouden kunnen veroorzaken. Gevraagd naar meer commentaar zei Borge wel dat ander onderzoek aangetoond heeft dat het gemiddelde inkomen in linkse gemeenten ook hoger is, wat een mogelijke verklaring voor het effect zou kunnen zijn. Ze durven hierover echter geen expliciete uitspraken doen voor er meer onderzoek gebeurd is.

Ook op dit onderzoek reageren de politieke partijen bijzonder voorspelbaar. Voor Minister van Lokaal Bestuur en Regionale Ontwikkeling Erna Solberg (Høyre) komen ze natuurlijk niet bepaald als een verrassing, terwijl Karl Eirik Schjøtt-Pedersen van Arbeiderpartiet zich de vraag stelt of het onderzoek ook rekening houdt met de kwaliteit van de gemeentediensten. Hij vermoedt dat een andere conclusie zou kunnen zijn dat gemeenten met een links bestuur ook betere kwaliteit leveren. Karin Andersen van SV stelt dan weer dat het voor Høyre en Fremskrittspartiet gemakkelijker is om te snijden in het dienstenaanbod. Linkse partijen hebben het daar omwille van ideologische redenen moeilijker mee, en werken dus ook minder efficiënt.

Twee onderzoeken dus die wel niet helemaal hetzelfde onderzocht hebben, maar toch resultaten hebben die in dezelfde richting gaan en die vlak voor de Noorse parlementsverkiezingen perfect in de propaganda van Høyre en Fremskrittspartiet passen. Hierbij moet opgemerkt worden dat het eerste onderzoek uitgevoerd werd door een staatsinstelling, en dat de resultaten ervan moeilijk in twijfel getrokken kunnen worden. De verdediging van Arbeiderpartiet en SV is daarentegen ondermaats, en vooral Karl Eirik Schjøtt-Pedersen blaast de ene keer koud en de andere keer warm. In zijn reactie op het eerste onderzoek zegt hij dat de gemeentediensten nu eenmaal kosten wat ze kosten, maar wanneer het tweede onderzoek aantoont dat dat niet het geval is, stelt hij dat er een kwaliteitsverschil zou zijn. Indien de kwaliteit van de diensten per kroon werkelijk hoger is in linkse gemeenten, moet dit gecombineerd met hogere belastingen en taksen in totaal al een enorm kwaliteitsverschil opleveren vergeleken met rechtse gemeenten. Mijn slecht karakter zegt me dat Sanner dan wel dichter bij de waarheid zal zitten omdat zijn verklaring nu eenmaal stukken eenvoudiger is: linkse en rechtse gemeentebesturen leveren dezelfde kwaliteit van diensten af, maar in linkse gemeentebesturen is de efficiëntie lager en moet er dus meer betaald worden.

maandag, juli 25, 2005

Waarheden en halfwaarheden over Stockwell

Naarmate er meer details vrijkomen over wat er verleden vrijdag in het metrostation van Stockwell is gebeurd, blijkt dat de politie correct gehandeld heeft, en dat De Menezes wel degelijk een reden had om van de politie weg te lopen. De krokodillentranen die Peter Vandermeersch vandaag plengt zijn dan ook minder gepast dan ooit, om nog maar te zwijgen over de halfjuiste informatie die de De Standaard over de zaak brengt.

Eerste detail: De Menezes had blijkbaar geen geldig visum meer, meteen ook een goede reden voor hem om voor de politie te vluchten.

Tweede detail: Een verslag in The Sun zegt uitdrukkelijk dat de politie zich kenbaar maakte:
And when the suspect began to travel down an escalator to the trains the officers yelled “Police, stop!”
Voeg de twee details bij mekaar, en het wordt meer dan waarschijnlijk dat De Menezes wel degelijk wist dat hij achtervolgd werd door de politie, en precies daarom ook inging tegen hun bevelen. De familieleden van De Menezes schijnen dat echter niet te willen erkennen.

Overigens lijkt het erop dat de neef van De Menezes niet helemaal toerekeningsvatbaar meer is afgaande op de citaten die de BBC weergeeft:
Mr Menezes' cousin, Alex Pereira, who is based in London, said the police would "kill thousands of people" if they were not held accountable for what had happened at Stockwell.

He said: "They just kill the first person they see, that's what they did. They killed my cousin, they could kill anyone."
Probleem met die stelling is dat er vooralsnog geen duizenden doden gevallen zijn, terwijl ik er sterk aan twijfel dat de media al die gevallen in de doofpot zouden steken, om het zacht uit te drukken.

Peter Vandermeersch en zijn krant De Standaard hebben er dan weer een handje van weg om hier en daar een woordje te plaatsen of te vergeten plaatsen om de zaak de juiste draai te geven. Zo heeft Vandermeersch het in zijn commentaar over het «,,Shoot-to-kill''-beleid dat de Britse politie heeft aangenomen», terwijl «Shoot-to-kill-to-protect» de correcte benaming is. En waar hij Guantánamo erbijsleurt, laat hij alweer een steek vallen:
Het is fundamenteel verkeerd dat de VS in Guantánamo zonder vorm van proces verdachten van terreur voor onbepaalde tijd en zonder proces opgesloten houden.
Dat reeds meer dan één van die onschuldige sukkelaars uit Guantánamo erin geslaagd is om na vrijlating opnieuw opgepakt te worden bij gevechten in Afghanistan, niettegenstaande zij in Afghanistan eigenlijk niets te zoeken hadden, heeft natuurlijk even fundamenteel niets met de zaak te maken.

Verder krijgt het artikel over De Menezes de titel «Londen reageert verontwaardigd op ,,tragische'' schietpartij», terwijl in een ander artikel staat dat 71% van de Britten het beleid van de politie steunt, ondanks Stockwell. Ik vraag me trouwens al een hele dag af wat die aanhalingstekens rond «tragisch» staan te doen. Als De Standaard hiermee iets wil suggereren, mogen ze het ook in klaartekst schrijven. Of laten ze in hun kaarten kijken in het tweede artikel, waar het gaat over «de tragische moord op een onschuldige Braziliaan door inspecteurs in burger». Moord dus. Merkwaardig dat de term «in koelen bloede» ontbreekt om het voorval nog wat meer «cachet» te geven.

Maar goed, wie is er dus verontwaardigd? «De Britse moslimraad», terwijl het bijhorende citaat niet van de Moslimraad komt maar van een woordvoerder van de MAB, gisteren nog als volgt omschreven: «De MAB werd opgericht in 1977 en wordt beschouwd als radicaler dan de grotere Moslimraad van Groot-Brittannië.» En Jeremy Corbyn, één van de rebellen binnen Labour op de linkervleugel en met een vaste column bij The Morning Star, een krant met communistische connecties, die is ook verontwaardigd. Hij is dan ook duidelijk een echte referentie van formaat. Ken Livingstone, toch ook niet bepaald een rechtse rakker, neemt echter wél de verdediging van de politie op, en dat is op zich al een indicatie van hoe representatief die Jeremy Corbyn wel moet zijn.

Ze doen natuurlijk maar daar in Groot-Bijgaarden, maar ze mogen het me niet kwalijk nemen dat ik in deze zaak ondertussen al de reflex aangekweekt heb om personen en citaten voor zover mogelijk ergens anders te controleren.

zondag, juli 24, 2005

Reacties op Stockwell

De man die vrijdag door de politie in Londen neergeschoten werd blijkt dan toch niets te maken hebben met de aanslagen in de Britse hoofdstad. Zijn dood is, zoals de Londense politie het ook uitdrukte, een tragedie, maar door sommigen wordt dit gebeuren wel dankbaar aangegrepen om de zaak buiten alle proporties op te blazen en te kunnen spinnen dat het een lieve lust is.

Uit het verslag van de politie en ooggetuigen blijkt dat, toen Jean Charles de Menezes uit een gebouw kwam dat onder politietoezicht stond, weigerde de politie te gehoorzamen, en in de plaats daarvan het op een lopen zette naar het metrostation van Stockwell, over de ticketautomaten sprong en vervolgens naar het perron liep om er in een metro te springen. Op dat ogenblik struikelde hij, waarna de politie vijf kogels in zijn hoofd schoot.

Azzam Tamimi van de Muslim Association of Britain doet alsof hij niet begrijpt waarom de politie op de man schoot ook al lag hij op de grond:
I just cannot imagine how someone pinned to the ground can be a source of danger.
Juist ja. Misschien moest hij zijn vraag maar eens aan de Israëlische politie stellen, die wel weten hoeveel gevaar er nog kan uitgaan van iemand die al op de grond ligt. En eigenlijk hoeft dat zelfs niet, want hij weet wel degelijk waarover hij het heeft als dit verslag over dezelfde Azzam Tamimi gaat en correct is. Kwestie van te weten welk vlees we hier werkelijk in de kuip hebben natuurlijk.

Ook Massoud Shadjareh van de Islamic Human Rights Commission doet zijn duit in het zakje door de politie te beschuldigen van het gebruik van «Israëlische methodes» tegenover terreurverdachten. Zou het kunnen dat «Palestijnse acties» bij de politie «Israëlische reacties» oproepen?

Ten slotte veroordeelt ook de familie van De Menezes het optreden van de politie, wat uiteraard begrijpelijk is, maar de beschuldigingen die zij uiten aan het adres van de politie brengen in ieder geval mij niet onder de indruk. Alex Alves Pereira verklaarde aan O Globo over zijn neef dat «[h]e does not have a past that would make him run from police.» Dat kan de politie echter niet weten op het moment dat hij wel degelijk wegloopt en zelfs over ticketautomaten springt. En Zilda Ambrosia de Figueiredo zei over haar kleinkind dat «there was no reason to think he was a terrorist». Ik wil haar daarbij zelfs op haar woord geloven, maar na de aanslagen van 7 en 21 juli kan de politie ook dat niet weten wanneer hij het op een lopen zet en in een metro wil springen. En, voor alle duidelijk, wat zij zegt is exact precies identiek hetzelfde als wat zowat iedereen verklaarde over het viertal dat zich op 7 juli wél opblies. Alex Alves Pereira heeft dus makkelijk praten als hij de dood van zijn neef toeschrijft aan de incompetentie van de politie, maar je zal deze dagen maar een bobby in Londen zijn.

zaterdag, juli 23, 2005

Koning Albert positief over de toekomst van België

De koning van een surrealistisch land houdt een irrealistische toespraak. Ondertussen vraagt de voorzitter van één van de vijf Vlaamse regeringspartijen naar hulp om een strategie uit te denken na een «hartelijk afscheid» van een «onweerstaanbaar sympathieke man».

Het simpele feit dat de 174ste verjaardag van de eedaflegging van Leopold I als koning van België het hoogtepunt moet vormen van de viering van 175 jaar België, zegt eigenlijk al genoeg. De omwenteling van 1830 startte immers pas op 25 augustus 1830, en 175 jaar geleden was er dus nog niet eens sprake van «België», toch niet anders dan in de klassieke betekenis waarin het gewoon een synoniem was voor «de Nederlanden». Welk ander land doet zoiets na?

Verder heeft koning Albert II het over een opiniepeiling waaruit zou blijken dat 87% van de Belgen wil dat België één zou blijven. Het percentage zou trouwens zowat hetzelfde zijn in de drie gewesten. Eerlijk gezegd weet ik niet precies over welke opiniepeiling hij het heeft, maar uit de grote opiniepeiling die op 13 juni 2004 nog gehouden werd, blijkt dat alvast in Vlaanderen ongeveer een kwart van de bevolking er geen probleem van maakt voor een uitgesproken separatische partij te stemmen die toen nog Vlaams Blok heette, en tellen we er de stemmen van de N-VA bij (ongeveer een vijfde van het Vlaams Kartel), dan zitten we aan bijna dertig procent. 38 van de 124 Vlaamse volksvertegenwoordigers (ook al dertig procent) zijn trouwens lid van de twee separatistische partijen. Ik heb dus toch zo een beetje mijn twijfels over de resultaten van die opiniepeiling waar de koning mee uitpakt, of over de werkelijke verknochtheid aan België van de ondervraagden. Trouwens, zoals Bart de Wever raakt opmerkt, een koning die op de nationale feestdag moet uitpakken met een opiniepeiling om zichzelf te legitimeren, het is eens iets anders.

Maar zo raak als Bart de Wever de koning op zijn plaats zet, zo slap toont hij zich in zijn confrontatie met Jean-Claude van Cauwenberghe op een debatavond georganizeerd door het VOKA. Zoals hij het zelf schrijft, «de Waalse minister-president [had] ons feitelijk vierkant uitgelachen in ons eigen parlement». Dat neemt niet weg dat Bart de Wever de man, die in zijn hoedanigheid de vertegenwoordiger is van een Gewest dat jaarlijks meer dan tien miljard euro uit Vlaanderen «ontvangt» en er onlangs nog voor pleitte om dat nog minstens tien jaar te laten doorgaan, omschrijft als een «onweerstaanbaar sympathieke man». En dat amper enkele minuten nadat hij dus vierkant uitgelachen werd in zijn eigen parlement! Laat ik het zo zeggen: als mijn buurman zou weigeren in zijn eigen tuintje te wieden, maar wel eist dat ik jaar na jaar van mijn groenten tienden aan hem blijf schenken onder het verwijt dan nog dat ik egoistisch en racistisch ben, en als die buurman mij dan bovendien nog eens vierkant komt uitlachen in mijn woonkamer, dan zou ik hem ook onweerstaanbaar vinden, maar niet onweerstaanbaar sympathiek. En het afscheid zou alles behalve hartelijk zijn!

Bart de Wever past trouwens perfect in de Vlaamse traditie van braafheid en beleefdheid, om dan luidruchtig het ongenoegen te laten blijken… achteraf, en na een paar glazen wijn (bier is eigenlijk klassieker). Carl Decaluwé had dus eigenlijk alleen maar gelijk Van Cauwenberghe even bij hem af te leveren, overigens met het zeer voorspelbare resultaat: gêne, zoals De Wever zelf schrijft. Gêne dus. Waarom feitelijk? En je zou dan misschien nog denken dat hij iet of wat gêne over die gêne zou voelen, maar dan schrijf je daar toch niet over in een krant?

Wat een verschil trouwens tussen Jean-Claude van Cauwenberghe en Yves Leterme, die in plaats van de Walen te gaan uitlachen, onlangs warempel een halve liefdesbrief naar hen schreef! «Beste Franstalige vrienden» als opvolger van «N'ayez pas peur». Je zou zowaar gaan denken dat het Vlaanderen is dat moet bedelen om Waals geld in plaats van omgekeerd.

En dat brengt me meteen bij een paar suggesties voor die strategie waar Bart de Wever naar vraagt. Hou woord. Maar écht dan. En ga niet vriendschappelijk om met heerschappen als Jean-Claude van Cauwenberghe. Men kan zich beleefd en waardig gedragen zonder de brave Hendrik uit te hangen en achteraf de man nog op te hemelen als «onweerstaanbaar sympathiek» ook. Tenzij Bart de Wever nu al zijn kiezers en militanten aan het voorbereiden is, of toch die indruk wil geven, op een federale regeringsdeelname samen met de PS. In het zog van de CD&V van Yves Leterme dus, die de laatste tijd beste maatjes schijnt te zijn met Elio di Rupo, en dit uiteraard enkel en alleen in het belang van Vlaanderen. Geert Bourgeois naar de federale regering en Bart de Wever zijn opvolger als Vlaams minister, daarvoor kan men zich al eens vierkant laten uitlachen in zijn eigen parlement. Niet moeilijk dat koning Albert positief is over de toekomst van België.

donderdag, juli 21, 2005

«Aanslagen Londen schuld van het Westen»

Ken Livingstone, de burgemeester van Londen, zei gisteren in een interview met de BBC dat de schuld voor de aanslagen in Londen in het Westen ligt. Uiteraard. Zijn uitspraken kwamen aan de vooravond van een nieuwe reeks aanslagen in Londen.

Als er één ding zeker was na de aanslagen van 7 juli, dan wel dat het de schuld van het Westen was, en zeker niet van moslims, de islam, fundamentalistische imams die oproepen tot een jihad tegen het Westen of extremistische madrassa's in Pakistan. In het bijzonder meent Livingstone dat het Westen de Arabische wereld zijn eigen boontjes had moeten laten doppen na de Eerste Wereldoorlog, en de Arabische olie had moeten kopen zonder verder vragen te stellen. Een stelling die natuurlijk totaal mank loopt, al was het maar omdat bijvoorbeeld Afghanistan geen Arabisch land is noch olie heeft. En in Tsjetsjenië is de klacht juist dat het Westen zich afzijdig houdt – ook weer fout dus. Bovendien zijn er meer dan genoeg landen in de moslimwereld waar de bevolking wél zelf haar boontjes kan doppen, of beter gezegd, waar het Westen niet bepaald schuld heeft aan het régime dat er heerst, en daar is het toch ook niet bepaald koek en ei.

Het betoog van Livingstone past natuurlijk wel in in die van de aanhangers van een appeasement-politiek tegenover de moslimwereld, die ervan uitgaat dat de terreur pas zal ophouden wanneer het Westen de conflicten met de moslimwereld opgelost zal hebben. Maar, zoals prof. Urbain Vermeulen onlangs vertelde in een aflevering van Terzake (tot zichtbaar groot ongenoegen van Phara de Aguirre), het probleem daarmee is dat er altijd wel een conflict zal kunnen ingeroepen worden om een nieuwe aanslag te verantwoorden. Om dat even te illustreren, hier een kort lijstje van conflicten die alvast in aanmerking komen:
  • De Israëlisch-Palestijnse kwestie.
  • Irak
  • Afghanistan
  • Kasjmir
  • Atjeh
  • Tsjetsjenië
  • Mindanao en de Sulu archipel op de Filipijnen
  • Soedan
  • Tsjaad
  • Nigeria
  • Xinjiang in China
  • Enkele provincies in Zuid-Thailand
  • Loutere Westerse aanwezigheid in Saoedi-Arabië en bij uitbreiding op het hele Arabische schiereiland
  • Invoering van de Sharia in het Westen (zoals bijvoorbeeld in Ontario)
Er is dus nog genoeg werk aan de winkel, en de linkse wereldverbeteraars hoeven nog niet onmiddellijk te vrezen werkloos te zullen te vallen. Alleen zit ik met een vraag. Want tenslotte zijn er nog andere werelddelen die qua Westerse inmenging en steun aan dictators veel meer te klagen hebben gehad dan de moslimwereld, en ik denk dan in het bijzonder aan Afrika. Voorlopig is het echter toch nog wachten op de eerste –ik zeg maar wat– Congolese zelfmoordaanslag in Brussel. Zou Ken Livingstone daar ook een verklaring voor hebben?

dinsdag, juli 19, 2005

Onwetenschappelijke opiniepeilingen

Deze morgen nam Bart Eeckhout in De Morgen de opiniepeilingen van Het Laatste Nieuws en de VUB op de korrel. Naar het schijnt zijn er een aantal wetenschappelijke bezwaren tegen die opiniepeilingen, en bovendien grijpen ze in op de realiteit. Dat laatste klinkt mijns inziens behoorlijk vals uit de mond van een politiek commentator.

Laten we Bart Eeckhout even zelf aan het woord:
Voor statistiek hebben we nooit doorgeleerd, maar toch: hier stinkt iets. Opiniepeilingen gaan een steeds dominantere rol spelen in de Wetstraat. Kranten en tv-zenders pakken graag en groot uit met resultaten van steeds weer een nieuwe pop-poll. Er is immers veel geld voor betaald, het is een simpel verhaal van winnaars en verliezers, en het levert altijd wel een leuke primeur op. Het punt is dat peilingen door de disproportionele aandacht die ze krijgen, ingrijpen in de realiteit. Partijen die het niet goed doen, gaan rare sprongen maken, zo ze zichzelf al niet in een interne crisis storten. […] De Stemmenkampioen is een spelletje. En het is een gevaarlijk spelletje.
Het is duidelijk dat wat het wetenschappelijke aspect van de opiniepeilingen betreft, hij niet goed weet waarover hij heeft, maar wel ergens de klok heeft horen luiden. Gelukkig geeft hij dat zelf ook toe. Het grote struikelblok voor Bart Eeckhout is echter vooral de politieke impact van die opiniepeilingen. Een kritiek die op zich wel terecht is, maar komende uit de richting van De Morgen zit ik toch een beetje met een «Houd de dief!»-gevoel. Waar was Bart Eeckhout toen Freya Vandenbossche gelanceerd werd, en toen de kopstukken van de sp.a tot teletubbies omgedoopt werden? Of was dat soms een keihard ideologisch debat dat toch maar eens gevoerd moest worden om de mensen goed wakker te schudden? Zou het kunnen dat de resultaten van de opiniepeilingen lijnrecht ingaan tegen de politieke visie die De Morgen probeert te propageren, en dat ze op dit ogenblik gewoonweg geen vat krijgen op die opiniepeilingen? Vooral dat laatste zit hen ongetwijfeld zeer hoog.

Het klopt dat De Stemmenkampioen een spelletje is, maar laten we er geen doekjes omwinden: de rechtstreekse aanleiding voor het commentaarstukje is natuurlijk dat gisteren bekend raakte dat Jean-Marie Dedecker op dit ogenblik volgens De Stemmenkampioen de populairste politicus van Vlaanderen is, vóór de sp.a- en Groen!-kopstukken, ja zelfs vóór Guy Verhofstadt! En dat is niet bepaald nieuws waar ze bij De Morgen op zaten te wachten. Was het nu Freya Vandenbossche geweest, Vera Dua, of desnoods zelfs Bert Anciaux die tot populairste politicus waren uitgeroepen, ja, dan zou het al heel wat minder «stinken» rond De Stemmenkampioen. Bart Eeckhout zou dan trouwens helemaal geen reden tot klagen hebben. Ik heb hem in ieder geval niet horen klagen naar aanleiding van de vragen over het adoptierecht voor holebi's of de «stakende» Vlaamse regering. Vandaag zijn de druiven echter zuur, en dat scherpt natuurlijk het analytisch vermogen. Of opiniepeilingen ook volgende maand nog onwelvoeglijk zijn, zal Bart Eeckhout ons ongetwijfeld wel komen vertellen wanneer hij de resultaten ervan doorgenomen zal hebben.

maandag, juli 18, 2005

Willockx en de toekomst van de federale regering

Freddy Willockx maakt van de zomervakantie gebruik om in De Standaard geïnterviewd te worden door een duidelijk welgezinde journalist om nog eens in een positief daglicht gesteld te worden. In dat interview presenteert hij een zelfde analyse over de toekomst van de federale regering als wat verleden week in deze blog reeds te lezen viel.

Voor een goed begrip volgt hier een citaat met de analyse die Willockx maakt:
Eerst pleit de PS-voorzitter voor discrete communautaire gesprekken en werpt hij bloemetjes naar de christelijke vakbond ACV. Hij verschijnt aan de zijde van minister-president Yves Leterme (CD&V) en merkt fijntjes op dat Verhofstadt zich geen derde mislukking kan permitteren na DHL en B-H-V. Tegelijk laat hij de minister van Sociale Zaken Rudy Demotte (PS) een nota over de toekomst van de sociale zekerheid voorstellen die lijnrecht ingaat tegen de VLD en die ook bij mij nogal sloganesk overkomt.
Moeilijk was die analyse natuurlijk niet, maar zoals Peter Vandermeersch opmerkt in het bijhorende commentaarstukje, is Willockx «een van de eerste zwaargewichten in de Belgische politiek die, vandaag in deze krant, on the record, het hoge woord ,,regeringscrisis'' uitspreekt.» Eigenlijk heeft Verhofstadt II nooit lekker gedraaid, maar vooral uit de hoek van de Vlaamse socialisten is het de laatste tijd meer en meer duidelijk geworden dat men daar niet meer in de paarse federale regering geloofd. Er zijn immers niet alleen de uitspraken van Freddy Willockx, maar ook het vertrek van Johan vande Lanotte dat men maar moeilijk niet kan uitleggen als een keuze van het zekere boven het onzekere.

Overigens toont Freddy Willockx zich in de rest van het interview nog steeds als een fervent belgicist, ondanks zijn bewering dat hij in de praktijk een fanatiek flamingant zou zijn. Het zou er eigenlijk nog aan ontbreken dat hij in Brussel geen Nederlands zou spreken en de taalwetgeving zou willen opgeven. Maar zo is het duidelijk dat niet alleen Parijs wel een mis waard is, maar België ook een regeringscrisis:
In elk geval is het beter dat de regering valt over het eindeloopbaandebat of de financiering van de sociale zekerheid dan uit te glijden over een communautaire bananenschil als B-H-V.
Dit is de Belgische variant van de pre-emptive strike: doe de regering vallen over iets anders zodat ze niet kan vallen over een communautaire zaak, want Willockx wil niet het risico lopen dat België een communautaire stembusslag niet zou overleven. Het zegt genoeg over het democratisch gehalte van België als staatkundige constructie. Als om dat nog eens extra te onderstrepen, doet Willockx er trouwens nog een schepje bovenop:
En als we nog in 2005 naar de stembus gaan, dan kun je meteen vanaf 2009 de federale, regionale en Europese verkiezingen laten samenvallen.
De gescheiden federale en regionale verkiezingen zijn reeds langer een doorn in het oog van de belgicisten. De Europese verkiezingen zijn trouwens zo goed als ongevaarlijk in dat opzicht, net zoals de provincie- en gemeenteraadsverkiezingen, maar het oogt natuurlijk mooier om die verkiezingen mee op te nemen in het rijtje om de ware redenen een beetje te verdoezelen. Ik betwijfel immers dat Willockx de federale verkiezingen aan de Europese verkiezingen wil koppelen en daarmee van de federale regering een legislatuurregering wil maken, in plaats van dat de regionale verkiezingen van de Europese verkiezingen los- en aan de federale vastgekoppeld zouden worden.

Nog zo een «schoonheidsfoutje» in zijn discours:
Ik stel eigenaardige dingen vast. Men wil alles splitsen en als het gesplitst is wel men opnieuw samenkomen. De geluidsnormen zijn opgesplitst en nu wil men samenwerkingsakkoorden sluiten om de normen te harmoniseren.
Ten eerste: pleit er iemand voor de federalisering van het onderwijs, om maar iets te noemen? Ten tweede: het probleem van Zaventem is niet dat de geluidsnormen geregionaliseerd zijn, maar wel dat de Franstaligen de nationale luchthaven naar Wallonië willen verhuizen. De geluidsnormen zijn dus niet meer dan een middel om Zaventem in de tang te nemen. Waren de geluidsnormen niet geregionaliseerd geweest, hadden de Franstaligen wel iets anders gevonden. Dat Willockx deze affaire dan nog eens aangrijpt om het unitarisme te propageren is werkelijk al te dol. Ten derde: het is absoluut geen onzin om buitenlandse handel te splitsen als de buitenlandse handel van Vlaanderen en Wallonië fundamenteel verschillen, en dat doen ze ook. Ten vierde: Vlaanderen en Wallonië hebben ook verschillende visies op de ontwikkelingssamenwerking, wat zich nog het duidelijkst uit op het geografische vlak, en daarmee is het ook geen onzin om die materie te splitsen.

Ten slotte heeft Willockx het ook nog over de Antwerpse haven, en welke impact die heeft op de Vlaamse economie. Op zich correct, maar als hij ze wil gebruiken als argument in zijn belgicistisch discours, zou het misschien passen dat hij ook de impact van de Antwerpse haven op de Waalse economie mee zou nemen in zijn betoog. Om nog maar te zwijgen over de jarenlange botte federale weigering om een tweede spoorontsluiting van de Antwerpse haven te realiseren, zelfs als Vlaanderen volledig de rekening op zich zou willen nemen. Misschien kan Willockx daar wel eens over nadenken.

vrijdag, juli 15, 2005

Maria Vindevoghel en de PvdA

Maria Vindevoghel krijgt in Zaventem uitgebreid de gelegenheid om de luchthaven op stelten te zetten (en de vakantie van duizenden mensen alvast een slechte start te geven), en wordt daarbij geprofileerd als ACV-militante. Over haar banden met de PvdA wordt zedig gezwegen…

Allereerst over de zaak-Vindevoghel zelf. Ik zou wel eens willen weten of het haar taak wel was om de werkomstandigheden te komen controleren tijdens de hittegolf in juni. Zulke dingen zijn bij wet geregeld, en waarom precies zij en niemand anders van de vakbond daar vandaag mee geconfronteerd wordt is waarschijnlijk een mysterie dat wel nooit opgehelderd zal worden. Het schijnt trouwens niet de eerste keer geweest te zijn dat ze op (of over?) het randje van haar mandaat als vakbondsvertegenwoordigster balanceerde. Het is echter duidelijk dat FlightCare deze strijd in de media nooit zal kunnen winnen, al was het maar omdat nogal wat journalisten duidelijk al van bij het begin kant gekozen hebben. (Overigens, voor alle duidelijkheid: ik ben zelf ook vakbondsvertegenwoordiger, en moet zondagavond nog het vliegtuig nemen.)

Zo valt het voor wie een goed geheugen heeft op dat de «kwaliteitspers» een profiel van Maria Vindevoghel schetst dat op ten minste één punt niet volledig is, namelijk haar band met de PvdA. O ja, haar partijtje M.A.R.I.A. dat bij de verkiezingen van 2003 in Brussel-Halle-Vilvoorde opkwam duikt wel op in haar profiel, maar dat de PvdA zich daarom in dat arrondissement terugtrok en haar lijst volledig ondersteunde, daar lees je geen woord over. Het doodzwijgen van die band met PvdA ging zelfs zover dat ook de PvdA er zélf erover kloeg. Om maar te zeggen dat als ik al spoken zou zien, ik toch niet de enige ben.

Neen, dan onderstreept men liever dat Maria Vindevoghel militante is van het ACV, u weet wel, waar Inge Vervotte haar carrière ooit begon. Ik vraag me trouwens af wat men bij het ACV zelf vindt van die band tussen Maria Vindevoghel en de PvdA. Vooral dan in het licht van de vermoedens die ik zo heb over wat er zou gebeurd zijn indien er nog een derde militante zou geweest zijn die ook in de politiek was gestapt, maar dan aan het andere uiterste van het politieke spectrum. Zou zij vandaag ook nog steeds op handen gedragen worden door het ACV, of reeds lang aan de deur gevlogen zijn?

His Master's Voice heeft gesproken

Rudy Demotte (PS) stelde gisteren zijn nota voor om de Sociale Zekerheid anders te financieren. Vallen op in dit plan: een uitbreiding van de bijzondere sociale bijdrage en een zogenaamde robottaks. Met de rest van het plan erbij lijkt het meer op een hoofdstuk dat weggelopen is uit het verkiezingsprogramma van de PS dan een nota van een minister dat serieuze bijdrage moet leveren tot het regeringswerk.

Elio di Rupo liet verleden week al weten dat de federale regering zich geen derde mislukking kan veroorloven na DHL en B-H-V. Onder verstaan: het loopbaaneindedebat moet uitmonden in een voor de PS gunstige regeling (volgend jaar zijn er verkiezingen), of de Verhofstadt kan voor goed naar Toscane vertrekken. Elio di Rupo vergat trouwens te vermelden dat zowel in het dossier van DHL als bij de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde de Franstalige socialisten niet bepaald zuiver spel gespeeld hebben.

Gisteren kwam dan Rudy Demotte met zijn nota voor de pinnen, waarin niet één puntje op te merken valt dat niet in een verkiezingsprogramma van de PS zou passen. Met het schot voor de boeg van de federale schuit dat Elio di Rupo verleden week dus loste, wordt het zeker interessant om zien hoe Verhofstadt dit varkentje zal wassen. In een eerste reactie omschrijft Verhofstadt de nota van Demotte als «één van de vele denkpistes», maar het is toch zeer de vraag of het werkelijk zo eenvoudig is. Rudy Demotte is immers niet één of ander PS-kamerlid uit een arrondissement waar de gemiddelde Vlaming ooit al eens doorgereden is op weg naar Zuid-Frankrijk of Spanje, maar Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. Wanneer zo een minister een nota schrijft over de Sociale Zekerheid, is dat geen «denkpiste», laat staan een «personlijk plan». En reken er maar op dat de nota gesteund wordt door de PS.

Wat bevat de nota? Verlagingen van de patronale lasten voor lage lonen en werknemers van vijftig jaar en ouder, dingen waar niemand een probleem mee zal hebben. Maar men kan zich toch wel vragen stellen bij het voorstel om een sociale bijdrage in te voeren op de toegevoegde waarde, die zogenaamde robottaks. Zulke voorstellen tonen nog maar eens aan dat de PS niet bepaald mee is met de tijd, want het zijn precies zo'n maatregelen die bedrijven het land zullen uitjagen, of zullen afschrikken, die in de toekomst de kern van de ekonomie zouden moeten uitmaken. In een beschermde ekonomie zoals die van Wallonië is dat misschien geen direct probleem, maar men zal daar toch ook moeten beginnen beseffen dat als men de Vlaamse ekonomie om zeep helpt, er van de federale «solidariteit» maar weinig meer kan overblijven. En dat men dus op langere termijn alleen maar in de eigen voet schiet.

Het valt trouwens op dat aan Vlaamse zijde geen applaus te rapen valt voor de voorstellen van Rudy Demotte, zelfs bij de sp.a niet. Ondanks de collectivistische stuiptrekkingen die er af en toe de kop nog wel eens willen opsteken, heeft men daar toch stilaan het licht gezien. Het is trouwens nog maar eens de bevestiging dat in dit landje zowat alles een communautaire breuklijn heeft. In deze dagen waarin Sandra Kim minstens een paar keer per dag in een reclamespotje op TV komt vertellen dat 175 jaar België moét gevierd worden, is het misschien iets waar de de weinige Belgen die er nog overblijven eens over zouden mogen nadenken.

Maar naar het schijnt zou Verhofstadt dus «niet gelukkig» zijn met de nota van Demotte. Feit is dat de nota ingaat tegen nogal wat principes en vooral de core business van de VLD. Brussel-Halle-Vilvoorde en DHL eigenlijk ook, net zoals het migrantenstemrecht en het EU-referendum, en we weten ondertussen hoe dat allemaal afgelopen is. En net zoals bij Brussel-Halle-Vilvoorde heeft de PS al laten verstaan dat er een regeringscrisis dreigt als de partij haar zin niet krijgt. De toenadering tussen PS en CD&V is ondertussen volop verdergegaan, en het ziet er voor Verhofstadt dus behoorlijk beroerd uit. Bij de straffe uitspraken van Bart Somers daarentegen stelt zich alleen maar de vraag of hoongelach dan wel schouderophalen de juiste reactie is. Iedereen weet immers wat zijn uitspraken waard zijn.

vrijdag, juli 08, 2005

Commissie om betrouwbaardheid studie Abafim na te gaan

Volgens Miet Smet heeft Yves Leterme in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde al bewezen dat hij een groot staatsman is. Op 19 juli zal hij dat definitief bewijzen door een commissie te installeren die moet nagaan of de studie van Abafim over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië wel betrouwbaar is. Hij doet daarmee Elio di Rupo en Jean-Claude van Cauwenberghe professioneel de broek af, want zij pleitten voor een Marshall-plan voor Wallonië en een instandhouding van de transfers voor nog eens tien jaar zonder zelfs maar eerst een studie uit te voeren!

Alle gekheid op een stokje, Yves Leterme schenkt alvast dat eerste jaar van onverdroten Vlaamse «solidariteit» op een zilveren schoteltje aan Jean-Claude van Cauwenberghe, want die commissie zal wel haar tijd nodig hebben. En zoals iedereen weet, is haast en spoed in België zelden goed, zeker als het over Vlaamse eisen of verzuchtingen gaat. Als de commissie onverwijld aan de slag gaat, is er al snel een jaartje voorbij. Het resultaat ervan zal dus vooral zijn dat er nog maar eens goed zes miljard euro naar het Zuiden zal vloeien, zonder dat Yves Leterme verder zelfs nog maar begínt te bougeren. En als de Franstaligen deze keer de resultaten van de commissie weer weglachen of in twijfel trekken, weet Yves Leterme al wat hem volgend jaar te doen staat: een werkgroep oprichten om na te gaan of de commissie die de betrouwbaarheid van een studie moest nagaan wel correct gewerkt heeft. Of zoiets.

Merkwaardig toch dat politici ten Zuiden van de taalgrens geen studies, laat staan commissies om de betrouwbaarheid van de studies na te trekken nodig hebben om te weten dat Vlaanderen solidair moet zijn en vooral in lengte van jaren moet blijven. En als het even kan er zelfs nog een extraatje moet bijdoen. Ten Noorden gaat men veel voorzichtiger te werk. Al jarenlang verschijnen er studies die telkens weer hetzelfde verhaal brengen, namelijk dat Vlaanderen elk jaar opnieuw tussen de zes en de tien miljard euro «solidair» is, al naargelang men zich beperkt tot de Sociale Zekerheid of niet. Het volstaat dat de Franstaligen de resultaten weglachen of betwijfelen, en prompt organiseren de Vlamingen… een nieuwe studie die de resultaten nog maar eens voor de zoveelste keer bevestigt. Gevolgd door, wat dacht u, nog een rondje weglachen en… nóg een nieuwe studie. Wie herinnert het zich trouwens nog? De studie van Abafim was zelf ook geen «eerste» studie, maar een studie die door de vorige paars-groene Vlaamse regering werd besteld als reactie op andere studies, en waarvan de resultaten op het einde van die paars-groene legislatuur hardnekkig in de lade werden gehouden door toenmalig Minister-President Bart Somers. Er waren op dat ogenblik immers geen communautaire problemen te bespeuren in dit landje, en dat moest liefst zou gehouden worden ook.

En inderdaad, Yves Leterme laat dus vandaag zijn Vlaamse melktandjes zien door een commissie op te richten die de betrouwbaarheid van een studie moet nagaan die besteld werd om de resultaten van andere studies na te gaan, een studie die overigens de resultaten van die andere studies alleen maar bevestigde. Deze commissie wordt dan bovendien gepresenteerd als één van de maatregelen om de Vlaamse politiek ten aanzien van Brussel en Wallonië te «verstevigen». Stel je voor. Waarschijnlijk doen ze het in Bruxelles en Namur nu al in hun broek! Hoe zei Yves Leterme het zelf ook al weer in de krant Le Soir? «N'ayez pas peur!» Daar lijkt het inderdaad verdacht veel op, want echte maatregelen, die die naam waardig zijn, daar is het voorlopig toch nog «even» op wachten.

donderdag, juli 07, 2005

Dienstmededeling: Brussels Journal

Sommige artikels van deze blog zullen vanaf nu ook opgenomen worden in Brussels Journal, al dan niet in vertaling.

woensdag, juli 06, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem (41)

Een jaar geleden legden de kamerleden van het Vlaams parlement de eed af. Ter gelegenheid van die verjaardag gaf Miet Smet (CD&V) een interview weg aan Gazet van Antwerpen. Twee uitspraken van haar doen toch de wenkbrauwen fronsen.

Miet Smet doet in het interview haar beklag over het feit dat er in het Vlaams Parlement zo weinig te beleven valt. Ze is daarbij dan toch zo eerlijk de schuld daarvoor ook in eigen gelederen te willen zoeken, door het befaamde Zwijgakkoord. Verder natuurlijk een sneer naar de oppositie, die ofwel «flets» is wanneer ze het over Groen! heeft, ofwel «nooit beweegt» wanneer het over het Vlaams Belang gaat. Bijzonder voorspelbaar natuurlijk, maar de vraag is toch of ze als CD&V-politica veel recht van spreken heeft, met de CD&V-oppositie van amper meer dan een jaar geleden nog in het geheugen. Of wat toch voor CD&V-oppositie moest doorgaan.

Maar goed, wat is de tweede reden waarom het zo saai is in het Vlaams Parlement? «Ze hebben een heel jaar Brussel-Halle-Vilvoorde moeten gedogen.» Daar sta je dan als inwoner van Halle-Vilvoorde die ondertussen al veertig jaar Brussel-Halle-Vilvoorde moet gedogen! Trouwens, gedogen, wat een woordkeuze. Ik dacht dat het Vlaams Kartel in geen Vlaamse regering ging stappen zonder een voorafgaande splitsing van het arrondissement, of vergis ik me nu? Misschien was dat toen maar een «intentieverklaring» van de kant van de CD&V? Een jaar later dan komen klagen dat men Brussel-Halle-Vilvoorde heeft moeten gedogen is eerlijk gezegd een straffe stoot van Miet Smet.

Maar het houdt nog niet op. Miet Smet weet immers ook hoe het komt dat de CD&V en in het bijzonder Yves Leterme op dit ogenblik zo'n goede beurt maken in de opiniepeilingen:
Yves heeft in de affaire Brussel-Halle-Vilvoorde bewezen dat hij een groot staatsman is.
Laten we voor een goed begrip de prestaties van zo'n groot staatsman eens op een rijtje zetten: (i) hij leidt een regering waartoe hij nooit ging toetreden zonder voorafgaande splitsing, (ii) liet vervolgens de onverwijlde splitsing maandenlang aanslepen, om dan (iii) op niets uit te draaien omdat het maar een «intentieverklaring» van de andere partijen was, (iv) door groot staatsman Yves Leterme geslikt als zoete koek na de opvoering van een stukje theater, en met als klap op de vuurpijl (v) dat het al maandenlang bijzonder windstil is rond het dossier dat minstens twee jaar, indien niet zes, in de koelkast steekt. En waarbij de CD&V niet bepaald veel ijver aan de dag legt om het dossier warm te houden.

En wat zegt Miet Smet dan?
De mensen zijn de flashy aanpak van de paarse coalities beu en hebben nood aan sérieux. En dan komen ze terecht bij Yves Leterme en Jo Vandeurzen.
En daar bestaat geen twijfel over: in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde hebben ze aan de bevolking even uitgebreid laten zien wat sérieux werkelijk is. In Halle-Vilvoorde zijn ze er nog altijd niet goed van…

zondag, juli 03, 2005

Het palmares van Guy Verhofstadt

Het is misschien goed nog even terug te komen op de voor de VLD zo rampzalige opiniepeilingen van de laatste weken, en ze in een ruimer historisch perspectief te plaatsen. Zo is het bijvoorbeeld al van 1978 geleden dat de VLD 17,2% van de stemmen haalde in een verkiezing, en voor een uitslag onder de 13,3% moeten we al terug tot 1961.

In 1972 werd de PVV opgericht, en twintig jaar later vormde ze zich om tot de Vlaamse Liberalen en Democraten. In die periode ging de partij van 16,3% in 1971 naar 19,0% in 1991, om in 1999 22,7% te halen. In 2003 haalde de partij haar hoogste score sedert de Tweede Wereldoorlog met 24,4%. Verleden jaar zakte ze echter terug tot onder de 20%, in de opiniepeilingen haalt de partij nu gemiddeld rond de 17%, en de Stemmenkampioen beweert zelfs dat de aanhang tot 13,3% geslonken is. Zes jaar paars heeft de partij electoraal dus meer dan 25 jaar terug in de tijd gekatapulteerd, misschien zelfs verder. Al wat Verhofstadt heeft opgebouwd door de verruiming van de PVV naar de VLD en het schrijven van zijn Burgermanifest heeft hij ook vernietigd. Het laatste initiatief van Bart Somers om nu ook Boudewijn Bouckaert voor de statutaire commissie van de partij te sleuren is trouwens niet van die aard om de neergaande trend snel om te buigen.

In de grafiek werden ook de scores van het Vlaams Blok/Vlaams Belang uitgezet, want zoals Paul Belien in herinnering brengt, aan het begin van zijn legislaturen verklaarde Guy Verhofstadt dat hij afgerekend mocht worden op de score van het Vlaams Blok. De conclusie zal wel duidelijk zijn. In 2004 haalde het Vlaams Blok 24,5% van de stemmen, dat wil zeggen, een tiende procent hoger dan de hoogste score van de VLD ooit. Guy Verhofstadt heeft de partij die hij klein ging krijgen groter gemaakt dan hij zijn eigen partij ooit heeft kunnen maken. Combineer dit met de conclusie uit de vorige paragraaf, en je kan je beginnen afvragen of het misschien niet stilaan tijd wordt om ook Guy Verhofstadt eens voor de statutaire commissie te slepen.

Ulf Hjertström: Oog om oog, tand om tand

De Zweed Ulf Hjertström, die twee maanden lang gegijzeld werd in Irak, heeft 50.000 dollar betaald om wraak te nemen op zijn kidnappers.

Ulf Hjertström werd op 30 mei vrijgelaten na 67 dagen gevangenschap. Sindsdien heeft hij volgens de Australische krant Herald Sun 50.000 dollar «geïnvesteerd» om zijn kidnappers te vinden, maar uit een gesprek met de Zweedse krant Expressen blijkt dat hij verwacht dat het uiteindelijke bedrag om àlle kidnappers te vinden hoger zal liggen. Tot nu werd al de rekening met twee kidnappers vereffend, hebben zijn contacten bevestigd. Zelf zegt hij niet te weten wat dit precies inhoudt, en vraagt hij er ook niet naar, maar hij heeft natuurlijk wel zo zijn vermoedens. Hij zegt wel dat hij zo lang in Irak gewoond heeft dat hij weet dat dit de enige manier is om zijn zaak geregeld te krijgen.

Enerzijds bewijst dit dat Irak voorlopig nog geen rechtsstaat is, want anders zou Hjertström zulke maatregelen niet hoeven en zelfs niet mogen nemen. Anderzijds is het toch moeilijk om enige sympathie te onderdrukken. Zoals hij zelf zegt, één zaak is dat hij op die manier wraak kan nemen op zijn kidnappers, die onder meer tien schijnexecuties op hem uitvoerden en hem deden toezien hoe zij andere gevangen ombrachten. Belangrijkst voor hem is echter dat de mensen in Bagdad weer veilig over straat zouden kunnen wandelen.

Volgens Billy McCormac was Giuliana Sgrena niet bereikbaar voor commentaar…

zaterdag, juli 02, 2005

Groen!e democratische plichten

Groen! doet een nieuwe poging om de partijdotatie van het Vlaams Belang af te pakken. Merkwaardig dat dit uitgerekend van een partij komt die federaal niet eens genoeg stemmen haalde om aan verkozenen en dus een partijdotatie te geraken.

Directe aanleidig voor deze nieuwe poging is het reeds eerder vermelde geval van grafschennis in Sint-Niklaas, dat in het lokale partijbladje van het Vlaams Belang aan immigranten toegeschreven werd. Over de recente «vermakelijkheden» in het recreatiecentrum De Ster heeft Groen! bij mijn weten echter nog geen uitspraken gedaan, laat staan erover een debat aangevraagd in het Vlaams Parlement.

Straffer is misschien dat Groen! zich hierover behoorlijk op de borst klopt, en uitroept dat het zelfs hun democratische plicht is de dotatie van een andere politieke partij af te pakken. Pak vast, andere partijen die dus blijkbaar aan hun democratische plicht verzuimen, want Groen! vindt alleen bij de sp.a gehoor voor haar oproep. Maar hoe zit het eigenlijk met het democratisch gehalte van Groen! zelf? Breeddenkend zijn ze er in ieder geval, want in 2000 raakte een lid van de trotskistische SAP nog op hun lijst verkozen in de gemeenteraad van Zaventem. En het trotskisme, daar valt weinig op aan te merken. Waarschijnlijk is het ook een democratische plicht hen aan verkozenen te helpen?