zaterdag, december 27, 2014

Maar de Vlaming, hij werkte voort…

Vrijdag raakten, tussen twee regionale stakingsdagen door, de resultaten van een nieuwe opiniepeiling van La Libre Belgique en de RTBf bekend. In se bracht die opiniepeiling weinig nieuws: vergeleken met de uitslagen van de verkiezingen van 25 mei viel er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België amper een verandering waar te nemen. Maar net daarom zijn de resultaten ook spectaculair te noemen. Blijkbaar maakt de open oorlog van de PS en de vakbonden tegen deze «harde», «kille», ja zelfs «extreem-rechtse» regering weinig of geen indruk op de kiezers.

Publicitair is het natuurlijk een complete ramp: een opiniepeiling waar eigenlijk niets over te vertellen valt. Zowel in Vlaanderen als in Wallonië vielen alle verschuivingen binnen de foutenmarges, en de enige beweging met een beetje significantie is de ineenstorting van de cdH in Brussel: van 12,2% bij de laatste verkiezingen naar 8,1% in deze peiling. En daarmee moeten we het dan ook doen. De achteruitgang van de Open Vld in Vlaanderen en de MR in Wallonië, en de vooruitgang van Groen in Vlaanderen en de PTB in Wallonië stellen immers niet veel voor. De enige zinnige conclusie die bij deze opiniepeiling past is dan ook de volgende: zes maanden na de verkiezingen zijn nog maar bitter weinig kiezers van mening veranderd.

Open oorlog

Dat betekent dat de open oorlog die de PS in de Kamer tegen de regering–Michel I voert vooralsnog geen vruchten afwerpt. Verleden week was het overigens weer van dattum, met nog maar eens een potsierlijk stukje theater. Stel je voor, Jan Jambon zat in 1996 –achttien jaar geleden!– in het bestuur van de Vlaams-Nationale Debatclub toen die Jean-Marie Le Pen uitnodigde voor een toespraak. Moet er nog zand zijn? Als hij morgen naar de begrafenis van Fabiola gaat, zal hij dan volgende week in de Kamer ook aangesproken worden op sympathieën voor een aanhangster van Franco? Het zou ons niet eens verbazen.

Ook de reeks regionale stakingen, met als hoogtepunt de nationale staking van 15 december, maakt weinig of geen indruk op de Vlaming. Populair bij de eigen socialistische achterban, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Zou het er iets mee te maken kunnen hebben dat vijfentwintig jaar socialisten in de regering hun geloofwaardigheid tot onder het nulpunt heeft geduwd? En dat iedereen die al eens een huishoudbudget heeft moeten opstellen snapt dat het zo echt niet meer verder kan?

Geweld van de straat

We begrijpen dan ook Rudy de Leeuw wanneer die in het zondagse praatprogramma De Zevende Dag komt verkondigen dat hij nieuwe acties in januari niet wil uitsluiten. In het stemhokje krijgt hij al lang geen gelijk meer, en dus beperkt de linkse oppositie in Vlaanderen zich tot amper een kwart van de volksvertegenwoordigers. Door haar nogal onorthodoxe samenstelling weerspiegelt de federale regering voor het eerst in decennia de politieke grondstroom van Vlaanderen, en dus komen de socialisten de eerstkomende vijf jaar niet meer aan de bak.

En dus schiet er voor Rudy de Leeuw en zijn ABVV maar één mogelijkheid meer over: het geweld van de straat. Het zegt daarbij genoeg dat de FGTB ter gelegenheid van de regionale staking in Brussel en beide Brabanten Antwerpse havenarbeiders (lees: het schorriemorrie dat zich enkele weken geleden op de nationale betoging uitgaf voor Antwerpse havenarbeiders) wil uitnodigen. Een tekening hoeft daar verder echt niet bij.

5,4 indexsprongen per jaar

Ondertussen krijgen we tranen in de ogen telkens we weer een topman van de socialisten horen verkondigen hoe rampzalig die indexsprong wel niet is. Zo ook de onvermijdelijke Johan vande Lanotte. Volgens het Economisch Genie uit Oostende zou zo'n indexsprong immers volkomen zinloos zijn, want de bedrijven die de indexsprong nodig hebben om te kunnen overleven zijn er hoe dan ook zo slecht aan toe dat ze binnen de tien jaar toch failliet zullen gaan. Als meesterbrein achter het ondertussen failliet gegane Electrawinds zal hij wel weten waarover hij heeft.

Wij willen echter de vraag niet stellen wat zo'n indexsprong persoonlijk zou betekenen voor het budget van proletariërs als een Johan vande Lanotte of een Rudy de Leeuw. Wel wat zij vinden van de berekening die zegt dat Vlaanderen maar liefst 5,4 indexsprongen per jaar «solidair» is met Wallonië. Inderdaad, als de berekening van de PVDA klopt dat de indexsprong Vlaanderen per gezin 800 euro zal kosten, en verder ook de Vives-berekening dat Vlaanderen elk jaar 6 miljard euro naar Wallonië ziet verdwijnen via allerlei Belgische «solidariteits»-mechanismen, dan is de som snel gemaakt. En zeggen dat de grootste Vlaamse partij van dit ogenblik het communautaire voor minstens vijf jaar in de koelkast heeft gestopt.

Maar vooral, waar zijn ze dan, de socialistische vakbonden, om dit onrecht aan de Vlaamse gezinnen aan te klagen? Waar zijn de regionale stakingen, of de nationale betogingen? Het geweld van de straat, om deze harde en kille maatregel, die ondertussen al enkele decennia aanhoudt, aan te klagen? Of zou ook voor de socialistische vakbond soms gelden dat het hemd van de Waalse machtsbasis nader is dan Vlaamse rok?

Centenindex

Dan zit er al een pak meer rechtlijnigheid achter het voorstel van het Vlaams Belang. Afschaffen, die criminele Belgische «solidariteit», en bovendien een zogenaamde centenindex invoeren die ervoor zorgt dat de laagste inkomens buiten schot gehouden worden. Geen socialistisch voorstel dus, maar wel een pak socialer. En misschien daarom ook netjes uit de media gehouden?

Telewerken

Op zondag hoorden we op de radio de aanbeveling om op maandag niet naar Brussel te willen komen via de grote invalswegen. Iets zegt ons dat dat geen groot probleem zal vormen, en dat het gros van de Vlaamse pendelaars wel zijn voorzorgen zal genomen hebben om op maandag gewoon te kunnen telewerken. En dat ook deze keer de staking vooral een Waals en Belgisch overheidsfenomeen zal blijken te zijn. Want inderdaad, de Vlaming, hij werkt gewoon voor. Hij moet ook wel, om elk jaar die 5,4 indexsprongen te kunnen betalen.

Dit artikel verscheen op 10 december 2014 in 't Pallieterke.

zaterdag, december 20, 2014

Kanttekeningen bij de Europese migratie

Verleden vrijdag zei de Britse premier David Cameron tijdens een toespraak in een fabriek in Straffordshire de Europese interne migratie de wacht aan. Wie naar Groot-Brittannië komt, zal eerst vier jaar moeten werken voor hij gebruik kan maken van de Britse sociale voorzieningen. Bovendien zal wie niet binnen een half jaar na aankomst werk vindt, terug naar zijn land van herkomst moeten keren. Ook aan de kinderbijslagenstroom naar het thuisland voor kinderen die nooit een voet in Groot-Brittannië hebben gezet zal een einde komen.

In de rest van Europa werden de uitspraken van David Cameron meteen weggezet als verkiezingsbeloften. Niet helemaal onterecht overigens, want het is duidelijk dat de Britse Conservatieven bij de komende verkiezingen flink wat stemmen aan het UKIP van Nigel Farage zullen verliezen. David Cameron lijkt echter te denken dat hij zijn stunt van vlak voor het Schotse referendum nog eens zal kunnen herhalen. Toen slaagde hij erin op het laatste ogenblik nog snel zijn hachje te redden door enkele fikse beloften aan de Schotse kiezers te doen. Benieuwd of datzelfde recept ook zal werken op de Engelse kiezers.

Anderzijds moet toch ook opgemerkt worden dat Groot-Brittannië al lang sceptisch staat tegenover de interne Europese migratie. Meer dan tien jaar geleden, toen de EU een allereerste keer uitbreidde naar het oosten, bekwamen de Britten reeds speciale voorwaarden waardoor zij een eerste migratiegolf vanuit Polen en het Balticum met enkele jaren konden uitstellen. En ook bij de uitbreiding van de EU met Bulgarije en Roemenië werden de Britse grenzen niet meteen opengesteld voor een nieuwe toevloed van nieuwe EU-burgers.

Voor wat hoort wat

De uitspraken van David Cameron komen dus niet als een donderslag bij heldere hemel, maar stroken met wat al jarenlang de positie van Groot-Brittannië is in verband met de interne EU-migratie. Wel nieuw is dat Groot-Brittannië in de Europese Unie niet langer alleen staat met deze houding. De mening dat voor wat ook wat hoort, en dat ongebreidelde migratie niet de oplossing voor alles is, maakt ook in de rest van de EU opgang. Bijvoorbeeld in Duitsland, of binnen de Vlaamse regering.

Zo was er onlangs al een uitspraak van het Europese Hof van Justitie naar aanleiding van een zaak in Duitsland, waarbij een Roemeense vrouw bij haar zus in Leipzig was komen inwonen. Zij verwachtte prompt dat ze niet alleen kinderbijslag voor haar zoon en een onderhoudsvoorschot moest kunnen opstrijken, maar bovendien ook nog eens een basisvoorzieningsuitkering. En dat ondanks het feit dat de Roemeense niet over één diploma beschikte, en hoe dan ook duidelijk niet van plan was ooit ook maar één poot uit te steken om zichzelf te kunnen onderhouden.

De sociale diensten van de stad Leipzig weigerden de vrouw te betalen, en het Europese Hof van Justitie gaf hen daarin gelijk. Door de uitspraak is het trouwens meteen ook gedaan met het uitkeringstoerisme dat de Kathleen van Brempten van deze wereld blijven afschilderen als het toppunt van beschaving. Landen mogen voorwaarden stellen aan nieuwkomers, en de voorwaarde dat men toch bereid moet zijn om zijn steentje te willen bijdragen, is volgens het Europese Hof van Justitie dus niet onredelijk.

Te dom om Nederlands te leren?

In eigen land was er dan weer Liesbeth Homans, die vindt dat het echt niet te veel gevraagd is van bewoners van een sociale woning om tussendoor toch ook nog een paar woordjes Nederlands te willen leren. Waarna ze prompt voor zoveel hardvochtigheid de volledige linkse goegemeente over zich heen kreeg. Marino Keulen, die blijkbaar even vergeten was dat ook zijn partij deel uitmaakt van de regering waarin Liesbeth Homans zit, bestond het zelfs in het Vlaams Parlement te verklaren dat «niet iedereen intellectueel in staat is om een taal te leren». Ga er maar eens aan zitten! (En hoorden wij daar enthousiast applaus vanop de UDF-bank?)

Want, beste lezer, let wel, het gaat hier toch nog altijd om de migranten die later onze pensioenen zullen betalen. En die hier nu al voor een onontbeerlijke culturele verrijking zorgen. Hoe ze dat allemaal precies gaan doen als ze intellectueel nog niet in staat zijn vijf woorden Nederlands te leren, is ons alvast een raadsel. Ondertussen moeten we het blijkbaar normaal vinden dat iemand jarenlang in Vlaanderen in een sociale woning kan blijven wonen, zonder ook maar één woord Nederlands op te pikken. Een bekrompen en racistische fermette-Vlaming waarop links zo graag neerkijkt en die ergens veertien dagen op vakantie gaat doet al oneindig beter.

A propos, wat zou er in de federale Kamer gebeurd zijn moest niet Marino Keulen maar Theo Francken diezelfde uitspraak op Facebook gezet hebben? We durven er nog niet aan te denken!

Meer EU en meer migratie niet langer oplossing voor alles

Maar er is dus duidelijk meer aan de hand dan alleen maar Britten en zogenaamde rechts-populisten die kanttekeningen durven te plaatsen bij de ongebreidelde interne EU-migratie. Meer EU en meer migratie is niet langer de oplossing voor elk probleem, en leidt niet meer automatisch tot een soort multicultureel Europees nirwana waarin «alle Menschen Brüder werden». Zelfs bij het Europese Hof van Justitie, wat toch wel tot het groene hout zou moeten horen, begint het stilaan te dagen dat het oude principe van «voor wat hoort wat» zo gek nog niet is.

We mogen dus wel degelijk aan nieuwkomers vragen dat ze enkele woordjes Nederlands leren wanneer ze hier van de sociale voorzieningen willen komen genieten. We mogen dus ook verwachten dat ze de handen uit de mouwen willen steken, en zelfs iets bijdragen tot de economie en de maatschappij. En wie weet mogen we binnenkort zelfs verwachten dat nieuwkomers hier ook een beetje respect opbrengen voor onze godsdienst en onze cultuur. Dan kunnen we volgend jaar onze kinderen weer naar een sinterklaasfeest sturen zonder te hoeven vrezen voor rellen zoals in Gouda. Zou het kunnen?

Dit artikel verscheen op 3 december 2014 in 't Pallieterke.

zondag, december 07, 2014

Sp.a nog steeds haar eigen ergste vijand

Het gaat niet goed met de Vlaamse socialisten. De partij zit nog steeds geplaagd met een voorzitter waarover iedereen, behalve de persoon in kwestie zelf, het eens is dat hij de verkeerde man op de verkeerde plaats is. Vandaag is dat echter zowat het minste van de vele problemen van de partij. De tsunami aan socialistische mistoestanden en andere foute linkse regeringsbeslissingen uit het verleden blijft aanhouden. Zelfs de N-VA komt een half jaar na de verkiezingen nog steeds geloofwaardiger als oppositiepartij over dan de sp.a, die alleen in Brussel nog in een regering zit.

Exit Zilverfonds

Eerste akte. We schrijven dinsdag 18 november. Minister van Financiën Johan van Overtveldt kondigt in de Kamer aan dat hij laat onderzoeken of het niet beter zou zijn dat beruchte Zilverfonds gewoon op te doeken. Het Zilverfonds, dat was een uitvinding van Johan vande Lanotte om onze pensioenen eens en voor altijd veilig te stellen. De formule was kinderlijk eenvoudig, en daarom ook geniaal: gewoon op het einde van de maand de overschotjes in dat fonds oppotten, en voilà, het pensioenprobleem was opgelost. Om niet te zeggen dat we op onze oude dag nog zouden zwemmen in het geld.

Alleen, het duurde niet lang of de regering soupeerde die overschotjes gewoon op in plaats van ze op te sparen voor latere dagen. En zelfs dat duurde niet lang, want de overschotjes zelf verdwenen al snel als sneeuw voor de zon.

Maar bovendien, en in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Noorse Petroleumfonds dat de overschotten van Noorse olieproductie (1) actief (2) investeert in (3) buitenlandse (4) beleggingen, beperkte het Zilverfonds zich simpelweg tot het aankopen van Belgische schuldpapieren. Vier keer fout dus, en daarmee degradeerde de «redding van onze pensioenen» zich tot niets meer dan een virtuele koekjestrommel met daarin veel papiertjes dat we nog een heleboel geld aan onszelf moeten. Geen fluit waard dus.

Lege doos of zwart gat?

Sommigen hebben dat Zilverfonds van in het begin een lege doos genoemd. Was het maar waar! Want was het Zilverfonds inderdaad een lege doos geweest, dan had Johan van Overtveldt ook geen reden gehad om het te willen opdoeken. Zijn N-VA-collega's Veerle Wouters, Siegfried Bracke en Daphné Dumery hebben echter één en ander eens nagerekend, en kwamen tot de conclusie dat het Zilverfonds ons jaarlijkse 120.000 euro kost aan personeelsleden, kantoorbenodigdheden, een bedrijfsrevisor en zitpenningen voor een raad van bestuur. Met andere woorden: dat Zilverfonds heeft prima gewerkt om het pensioen van vermoedelijk enkele kameraden van Johan vande Lanotte veilig te stellen, ten koste van dat van ons. En dat was het dan.

Wij noteerden vooral dat de anders alomtegenwoordige Johan vande Lanotte nergens in de media te bespeuren was om zijn Zilverfonds te komen verdedigen. Ook tal van andere socialistische coryfeeën hielden zich opvallend gedeisd, waaronder bijvoorbeeld John Crombez, poulain van Johan vande Lanotte, en fysisch popelend van ongeduld om eindelijk de voorzittersstoel van Bruno Tobback te kunnen overnemen. In afwachting daarvan vult hij zijn dagen als docent aan de UHasselt, met als vak… publieke financiën. Kan je eigenlijk nóg beter geplaatst zijn om het Zilverfonds vol vuur voor de TV-camera's te komen verdedigen?

Dingen van socialisten

Tweede akte. Woensdag 19 november, opnieuw in de Kamer. Het is Bruno Tobback die uiteindelijk toch een klein beetje wil tegensputteren tegen de afschaffing van het Zilverfonds. Voor de camera's van het VRT-programma Villa Politica klinkt het als volgt: «De enige ambitie van deze regering –in het bijzonder N-VA– is het afschaffen van dingen van de socialisten». En daarmee heeft hij het niet alleen over dat Zilverfonds, maar bijvoorbeeld ook over de subsidies voor de zonnepanelen en het gratis openbaar vervoer voor senioren. Om over indexsprongen en pensioenleeftijden nog maar te zwijgen.

We willen niet flauw doen: in kringen van zowel de Vlaamse als de federale regering zal men zeker enige voldoening scheppen in het afschaffen van «dingen van socialisten». Maar als de tegenargumentatie van Bruno Tobback echt niet verder reikt dan dat, is ze volgens ons toch maar aan de zwakke kant. Moeten we nu echt lege-doos-met-fors-prijskaartje Zilverfonds behouden omdat het «een ding van de socialisten» is? En valt als verdediging voor het gratis openbaar vervoer voor senioren echt niets beters te verzinnen dan dat het een langgerekte verkiezingsstunt van de sp.a was? Men kan zich amper een betere verdediging van de regeringsmaatregelen voorstellen dan het optreden van sp.a-voorzitter Bruno Tobback in hoogsteigen persoon voor de camera's van de VRT.

Medewerkers voor socialisten

Derde akte. Donderdag 20 november, deze keer in het Vlaams Parlement. Op een schriftelijke vraag van Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken antwoordt Vlaams minister-president Geert Bourgeois dat de ex-ministers Ingrid Lieten en Freya van den Bossche nog tot in 2019 zullen mogen genieten van elk twee medewerkers. Allemaal geregeld in een besluit van de Vlaams Regering uit 2009, met als totale kostprijs: 2,5 miljoen euro. Over dingen van socialisten gesproken!

We geven toe, voor 2,5 miljoen euro met de vingers in de pot zitten is maar een habbekrats vergeleken met de zonnepanelenput die Freya van den Bossche eerder al achterliet, of, zoals verleden week bekend raakte, het monsterverlies van 153 miljoen euro dat verleden jaar voor Electrawinds de fatale klap betekende. Maar zuinig omspringen met overheidsmiddelen en dus belastinggeld is anders.

Conclusie: zolang er bloedrode lijken uit de socialistische kast blijven vallen, hoeven ze zich bij N-VA, CD&V en Open Vld niet veel zorgen te maken over de geloofwaardigheid van de oppositie. Want oproepen tot een mobilisatie tegen het harteloos harde beleid van de rechtse regering, maar ondertussen wel zelf blijven grabbelen in de ton, hoe geloofwaardig is dat? Niet moeilijk dat er amper nog arbeiders voor de sp.a stemmen.

Dit artikel verscheen op 26 november 2014 in 't Pallieterke.