zondag, december 19, 2004

Dertig procent stemt separatistisch

Uit een peiling van La Libre Belgique, VTM, Het Laatste Nieuws en RTL moet blijken dat het Vlaams Belang een aanhang heeft van iets meer dan vijfentwintig procent. Reken daar de vijf procent van de N-VA bij, en de twee separatistische partijen hebben samen een aanhang van meer dan dertig procent.

De uitslag van de opiniepeiling geeft eigenlijk geen of weinig verschuivingen weer vergeleken met de laatste verkiezingen, een procent hier of daar niet te na gesproken. VLD en SP.a blijven hangen rond de twintig procent en Groen! ergens tussen de zeven en de acht procent. Aan de top komt het Vlaams Belang nog maar eens uit de bus als grootste partij van Vlaanderen, zelfs vóór het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA, ook al bedraagt het verschil maar een procentje.

Misschien belangrijker in het licht van de recente uitspraken van prins Filip is dat dertig procent van de Vlamingen in de boosheid blijft volharden door voor separatistische partijen te kiezen. Tenzij er binnen het Vlaams Kartel een verschuiving van N-VA naar CD&V aan de gang is, kan aangenomen worden dat de N-VA nog steeds zo'n vijf procent van de kiezers vertegenwoordigt. Tel dat bij de score van het Vlaams Belang, en je zit net boven de dertig procent.

Indien Vlaams Belang en N-VA ook zouden samenwerken in plaats van mekaar tegen te werken, zou het partijpolitieke landschap er trouwens totaal anders uitzien. Een verenigde Vlaamse partij zou torenhoog boven de drie klassieke partijen uitsteken, zoals de figuur hierboven duidelijk toont. En ik kan me inbeelden dat zulke grafieken in Laken niet bepaald bevorderlijk zullen zijn voor de nachtrust van al dan niet taaie paleisbewoners. Het is echter doodjammer dat de twee Vlaams-nationalistische partijen zich niet wat meer laten inspireren door de Belgische wapenspreuk, hoe oubollig die ook moge klinken. Dromen zijn bedrog, maar voorlopig nog niet verboden.

Onderwijs: sommigen leren het nooit

De resultaten van het laatste PISA-onderzoek zijn veel besproken in de landen die getest werden. Vlaanderen deed het beduidend beter dan België, en de mythe dat Vlaanderen meer gemeenschappelijk heeft met Wallonië dan met Nederland kreeg nog maar eens een knauw. Erger is dat er weer onderwijsprofeten opstaan die denken verbeteringen te moeten aanbrengen die regelrecht ingaan tegen de resultaten van PISA. Sommigen leren het werkelijk nooit.

Vandaag brengt Bert Anciaux het schrijnende verhaal van zijn dochtertje Lien dat last heeft van examenstress. Een gelegenheid voor hem om met een aantal voorstellen te komen om het onderwijs te verbeteren: een stevig leerlingenstatuut, participatiemogelijkheden, het uitbouwen van een brede school, het betrekken van de kunst- en cultuurwereld, de sportwereld en het jeugdwerk, enfin, je voelt van waar de wind komt. Het is misschien eens interessant om te kijken naar landen waar men zulke «verbeteringen» heeft aangebracht, en hoe zij scoren in het PISA-onderzoek.

Noorwegen heeft zijn Reform 97 gehad, een pracht van een hervorming volledig geschoeid op de denkbeelden en idealen van Mei 68. Kinderen moesten nu weliswaar al vanaf hun 6 jaar naar school (vroeger was het 7 jaar), maar hen al iets bijbrengen was volledig taboe. Kinderen moeten immers kunnen spelen, het recht op zorgeloosheid zoals Bert Anciaux het zou uitdrukken. De Noorse kinderen leren dan ook later lezen, schrijven en rekenen dan in andere landen, en dat laat zich natuurlijk voelen in internationale onderzoeken.

Verder kregen de Noorse leerlingen een statuut waardoor ze bijzonder veel inspraak hebben. Menig leraar heeft amper of geen controle over zijn leerlingen, en wie al eens een Noors klaslokaal gezien heeft na de lesuren kan zich levendig inbeelden wat er zich daar overdag moet afspelen. En wat zich daar overdag vooral niét afspeelt. Erg bevorderlijk voor het onderwijs is het allemaal niet, en de leerlingen zelf klagen dat er in de lokalen eigenlijk veel te veel lawaai en rumoer is om er iets nuttig te kunnen uitrichten.

In sommige scholen mogen de leerlingen trouwens zélf kiezen of ze de gemakkelijke, de gemiddelde of de moeilijke sporen van de leerstof willen volgen. Gevolg is dat nogal wat leerlingen het gemakkelijke spoor volgen. Enkel de slimste leerlingen beseffen echter dat het beter is het moeilijkere spoor te volgen als je later een interessante job te pakken wil krijgen. Het laat zich ook raden uit welke sociale klasse de leerlingen komen die het moeilijke spoor proberen volgen, met als gevolg dat het Noorse onderwijs het verschil in achtergrond van de leerlingen niet alleen bestendigt, maar zelfs versterkt. Wie kansrijk is, profiteert ook zoveel mogelijk van alle kansen — wie al als kansarme leerling vertrekt, verspilt de weinige kansen die aangeboden worden, want waarom zou je je moe maken?

Schoolactiviteiten en -uitstappen, daar is zeker geen gebrek aan in het Noorse onderwijs. De weinige uren die de leerlingen op school doorbrengen worden dus nog verder gereduceerd. Ik heb nooit begrepen wat precies het pedagogische nut ervan is als de leerlingen een dag besteden aan het verkopen van koeken op de metro, of als ze een dag lang in een bedrijf werk verrichten (typisch: een en ander in orde brengen in de archiefkamer of een werkje doen waar niemand anders toe komt). De opbrengst gaat uiteraard naar een goed doel, maar je blijft toch met de indruk zitten dat het enthousiasme vooral te wijten is aan het feit dat men een dagje niet op de schoolbanken hoeft door te brengen.

Over schoolbanken gesproken, blokken is hier absoluut taboe — alles kunnen begrijpen is hier het ordewoord. Ik heb echter nooit een duidelijk antwoord gekregen op mijn vraag hoe je iets kan begrijpen zonder het te weten, maar misschien ben ik gewoon niet slim genoeg om dat dan weer te begrijpen. Feit is dat de Noorse leerlingen denken dat ze goed zijn in wiskunde, maar vervolgens een abominabel slechte test doen. En je kan in ieder geval een Noor gemakkelijk shockeren door gewoon te vertellen dat je in het middelbaar zes jaar lang Latijn hebt geleerd. Het moet zo ongeveer de ultieme verschrikking zijn, en men is er hier perfect op geconditioneerd om onmiddellijk uit te roepen dat men blij is dat men dát niet heeft moeten ondergaan. Maar vraag hen dan ook niet wie of wat Cicero is, om over Titus Livius of Ovidius nog maar te zwijgen. Stel je voor...

Het resultaat van dat alles? Noorwegen zit in het PISA-onderzoek ongeveer op het niveau van Franstalig België. Een weinig benijdenswaardige rangschikking dus. Er waren echter snel een aantal pedagogen die zich geroepen voelden uit te schruwelen dat het PISA-onderzoek alleen maar de schoolse kennis peilt, en «dat is toch niet het belangrijkste aan een school». Het moet gezegd dat ze alvast consequent met zichzelf zijn, want voor hen is school altijd al een sociale activiteit geweest waar men best niet teveel nadruk legt op het verwerven van kennis. Ook Sandal, de sociaal-democratische minister die verantwoordelijk was voor Reform 97, vond dat de Noorse school een aantal sterktes heeft die niet gemeten werden door PISA, zoals sociale vaardigheden, communicatie en samenwerking. Dat is nog wat anders dan goed zijn in wiskunde en natuurwetenschappen, of goed kunnen lezen.

Is het dan overal zo gesteld in Scandinavië? In Zweden en Denemarken is de situatie in ieder geval zeer vergelijkbaar, maar buurland Finland eindigde aan de top. Het verschil? Volgens Matti Klinge heeft de geschiedenis en de situatie van Finland er veel mee te maken, maar enkele puntjes van zijn betoog zijn toch het onthouden waard:
  • Ongeveer alle leerlingen in de Finse scholen hebben ofwel Fins ofwel Zweeds als moedertaal, en er zijn dus weinig leerlingen die problemen hebben om de onderwijstaal te volgen
  • Men heeft er de discipline in de scholen niet afgezwakt zoals in zoveel andere landen
  • De sterke positie van het onderwijs in geschiedenis en litteratuur
  • Geen geflirt met ideeën rond de grenzeloze of multiculturele maatschappij
Er valt dus te vrezen dat niet alleen in Vlaanderen maar ook in Finlanden nogal wat leerlingen met examenstress af te rekenen hebben. Of dat zo een ramp is valt echter sterk te betwijfelen.

zaterdag, december 18, 2004

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (8)

Nu zijn jongerenorganisaties altijd wel wat radicaler dan de moederpartij, maar Ronduit! N-VA laat er geen twijfel over bestaan dat het getalm rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde naar hun mening te lang blijft aanduren. Een deel van hun kritiek is in ieder geval erg gelijklopend met wat ik gisteren zelf ook al schreef.

Zoals wel vaker het geval is, schuilt het venijn in de staart:
De houding van de Vlaamse regeringspartijen in dit dossier, in strijd met het Vlaams regeerakkoord, doet de N-VA-jongeren vragen stellen bij de deelname van de N-VA aan de Vlaamse regering.
Het geduld bij Ronduit N-VA begint dus op te raken, en men kan zich alleen maar afvragen hoe het met de rest van de partij gesteld zou zijn, vooral aan de basis dan. Een bespreking van de splitsing is nu uitgesteld tot midden januari, en wie weet of er dan wel vooruitgang geboekt zal worden. De Interministeriële Conferentie is immers nog maar één keer samen geweest, namelijk om zichzelf samen te stellen, en sindsdien is er nog niets gebeurd. Wat als de rapporteurs in januari komen vertellen dat de ministers het te druk hadden met eindejaarsfeesten en nieuwjaarsrecepties allerhande, en ze dus nog niet hebben kunnen vergaderen? Nog een maandje uitstel? En wat daarna als de besprekingen moeizaam verlopen? Met de alarmbelprocedure erbij zijn we dan al snel voorbij Pasen voor de splitsing werkelijk een feit is.

Misschien zat Willy Courtois er nog zover niet naast toen hij gisteren in De Standaard liet optekenen dat hij een oplossing verwacht tegen... de zomer. Bij Van Dale kunnen ze dan noteren dat «onverwijld» Zuid-Nederlands is voor een periode van ongeveer een jaar. Het is in ieder geval een slecht teken dat De Crem de uitlatingen over een snelle splitsing nu probeert toe te schrijven aan «de euforie van de verkiezingen». Vlamingen die redelijk worden, het voorspelt niet veel goeds. Want zijn de uitlatingen dat er voor de splitsing niet betaald moest worden dan ook te wijten aan diezelfde euforie, en wordt er op die Interministeriële Conferentie wel degelijk onderhandeld over een prijs? N-VA ontkende in een persmededeling eergisteren dat er van betalingen sprake zou zijn, maar het heeft bij hen ook lang geduurd eer de «euforie» over de snelheid van de splitsing verdween.

donderdag, december 16, 2004

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (7)

Na het nieuwe uitstel van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, «betreurt» de N-VA dat de splitsing langer duurt dan verwacht. Volgens de partij is dat de schuld van het lage democratische gehalte van de Belgische federatie. Waarschijnlijk is voor hen de grootste verrassing van 2004 dat de onverwijlde splitsing na meer dan zes maanden nog steeds geen feit is, en alvast nog minstens één maand extra op zich zal laten wachten.

Vandaag stond in de Commissie Binnenlandse Zaken van de Kamer de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde op de agenda. Eindelijk. En het inhoudelijke debat werd meteen uitgesteld... tot 15 januari 2005. Van een splitsing voor het einde van het jaar is nu dus definitief geen sprake meer.

Voor de N-VA, die overigens samen met de CD&V dit uitstel goedkeurde, is dat echter geen probleem. De partij mikt immers voor de volle 100% op het resultaat in dit dossier. Het is echter zeer twijfelachtig of de partij ook voor de timing van dit dossier op de 100% moet rekenen. Bij La Libre schetsen ze de situatie als volgt:
Il faut dire que quand le mouvement flamand exige la scission d'abord pour les élections de juin dernier, ensuite pour la déclaration fédérale du 12 octobre, et puis pour la fin 2004, il devient difficile de ne pas lui donner quelque gage d'ici à la trêve parlementaire...
Echt onder de indruk zijn ze aan de andere kant van de taalgrens dus niet van de heldendaad van de N-VA, of wat daar toch voor moet doorgaan in hun eigen persmededeling:
Wat de traditionele partijen veertig jaar lang niet voor mekaar kregen, lukte dankzij de N-VA wel: het innemen van een gemeenschappelijk Vlaams standpunt en het bepalen van een strategie om eindelijk deze terechte Vlaamse eis te realiseren.
Ondertussen zouden de besprekingen in de Interministeriële Conferentie verder moeten gaan. Wat daar precies besproken moet worden is eerder onduidelijk — volgens de N-VA is er van onderhandelen geen sprake en kan de Conferentie in het beste geval een therapeutische praatgroep zijn. Vraag is dan wat Minister Bourgeois eigenlijk in die «therapeutische praatgroep» zit te doen. Heeft hij als minister niet genoeg werk te doen, of is hij zo bezorgd over de mentale toestand van zijn Franstalige collega's? Vlaanderen heeft in ieder geval slechte ervaringen met Vlaamse onderhandelaars die «niet onderhandelen».

woensdag, december 15, 2004

CD&V zowel voor als tegen Turks EU-lidmaatschap

Zaterdag sprak Pieter de Crem zich in een interview met De Standaard nog uit tegen Turks EU-lidmaatschap. Vier dagen later keuren de drie CD&V-vertegenwoordigers in het Europees parlemement Jean-Luc Dehaene, Marianne Thyssen en Ivo Belet het rapport-Eurlings met het advies om onderhandelingen met Turkije op te starten goed. Wat is nu het echte CD&V-standpunt?

Pieter de Crem stelde in het interview alvast dat hij tegen Turks lidmaatschap zonder meer is aangezien hij grenzen aan Europa wil stellen. Daarmee ging hij verder dan het standpunt van de CD&V die enkel wil vaststellen dat Turkije op dit ogenblik nog niet aan alle voorwaarden voldoet. De CD&V als partij ziet de grenzen van Europa dus ruimer dan Pieter de Crem.

Marianne Thyssen van haar kant vindt ondubbelzinnig dat Turkije wél lid van de Europese Unie moet kunnen worden, en volgens haar zitten haar twee CD&V-collega's in het Europese Parlement op dezelfde lijn. Het is voor haar echter wel van belang dat Turkije een einde maakt aan de folteringen, zijn minderheden beter behandelt, de situatie van de vrouwen verbetert, meer godsdienstvrijheid toestaat en zijn relatie met Cyprus in het reine brengt, en die voorwaarden kunnen volgens haar ook in het rapport-Eurlings teruggevonden worden. Daarom hebben de CD&V-vertegenwoordigers voor de goedkeuring van het rapport gestemd, met als advies onderhandelingen met Turkije op te starten.

Het stemgedrag van de CD&V in het Europees Parlement, overigens niet in overeenstemming met het stemgedrag van de rest van de EVP-fractie, betekent dat de CD&V zich in de praktijk niet verzet tegen Turks lidmaatschap van de Europese Unie, en in tegenstelling tot hun eigen officiële standpunt toelaat dat onderhandelingen daarover nu reeds kunnen starten. Als verontschuldiging voor dat laatste gebruikt Marianne Thyssen de drogreden dat het beter is dat er een signaal komt van het Europees Parlement en dat dat signaal duidelijke voorwaarden bevat, dan dat er geen signaal zou komen. Nochtans zou een afkeuring van een start van de onderhandelingen een veel sterker signaal zijn dan een goedkeuring, en zou het bezwaarlijk hebben kunnen leiden tot een verzwakking van de onderhandelingsvoorwaarden voor Turkije.

Het is de tweede dag op rij dat de CD&V een op z'n minst merkwaardige redenering opzet om in een parlement of commissie anders te stemmen dan het eigen officiële standpunt. Gisteren was er de stemming over het houden van een volksraadpleging over de Europese Grondwet in de Kamercommissie Grondswetherzieningen (de partij stemde tegen een Belgische volksraadpleging omdat ze voor een —overigens totaal onhaalbare— Europese is), en nu dus een stemming over het starten van onderhandelingen met Turkije over mogelijk EU-lidmaatschap in het Europees Parlement. Denkt men bij de CD&V dat de kiezer dit niet in de gaten heeft, of dat de verkiezingen nog zo veraf zijn dat hij het tegen dan wel zal vergeten zijn? Of zou hier meer achter schuilgaan, en dient de partij «hogere» belangen?

dinsdag, december 14, 2004

Dan toch een volksraadpleging?

Vandaag werd in de Kamercommissie Grondwetsherziening gestemd over het houden van een volksraadpleging over de nieuwe Europese Grondwet. Hoewel er slechts over het eerste artikel van het wetsvoorstel gestemd werd, was het resultaat van de stemming belangrijk: de regeringspartijen zijn duidelijk verdeeld, en zelfs binnen de kartels is er onenigheid. Het Vlaams Belang dan weer kondigt voor de verandering nog eens aan dat het cordon sanitaire nu werkelijk aan diggelen ligt.

Elio di Rupo probeerde een paar dagen geleden nog een veto te stellen tegen een volksraadpleging, maar de liberale regeringspartijen VLD en MR schijnen zich van dat veto niet veel aan te trekken. De enige partij die zich wel iets van dat veto aantrekt is de CD&V, want zij stemden tegen ondermeer omdat in tegenstelling tot wat in het regeringsverklaring overeengekomen was, er geen eensgezindheid is binnen de regering. Waarom een oppositiepartij zich überhaupt iets zou moeten aantrekken van wat er overeengekomen is in een regeringsverklaring vertellen Paul Tant en Servais Verherstraeten er echter niet bij.

Overigens ontbreekt het de CD&V niet aan excuses om niet voor te moeten stemmen, want niet alleen is er dus geen eensgezindheid over dit voorstel binnen een regering waar zijn geen deel van uitmaken, bovendien zijn ze eigenlijk feitelijk niet tegen, maar vinden ze dat de volksraadpleging op Europees niveau gehouden moet worden, vrezen ze dat er naar aanleiding van de volksraadpleging andere debatten gevoerd zullen worden, en is er het gevaar dat het resultaat verschillend zal zijn in de twee landsdelen. Zou de kartelpartner N-VA dat laatste ook als een probleem ervaren? De argumentatie van de CD&V is in ieder geval niet echt overtuigend, en men kan zich afvragen wat er eigenlijk schuil achter gaat. Het Vlaams Belang ziet er alvast de voorbereidingen van een rooms-rode regering achter.

Ondertussen is men bij de PS meer dan woedend. Volgens hen zijn MR en VLD de handlangers van het Vlaams Belang omdat ze voor het voorstel hebben gestemd. Opmerkelijk is dat ze hun pijlen niet richten op de kartelpartner van de SP.A, SPIRIT, dat toch ook voor het voorstel heeft gestemd — of gaat het gewoon om een vergetelheid? Bovendien is het zo dat ook Ecolo voor een volksraadpleging is. Ecolo dus ook maar een handlanger van het Vlaams Belang? Voor de PS is de situatie in ieder geval inacceptable, en is de discussie nog niet gesloten. Dat kan dus best nog interessant worden.

zaterdag, december 11, 2004

Steve Stevaert en de onuitspreekbaren

Steve Stevaert vertelde vandaag op de ledendag van de SP.A in Brugge dat hij niet gelooft dat het Vlaams Belang («VB») ooit op eigen kracht aan de macht kan komen. Alsof de SP.A wel op eigen kracht aan de macht is gekomen.

Allereerst een bedenking rond zijn gebruik van de term «VB». Het zegt veel over de geestesgesteldheid van de voorzitter van de SP.A als hij er enerzijds geen probleem van maakt om zoete broodjes te gaan bakken in Cuba, maar anderzijds de naam van een politieke concurrent niet meer kan uitspreken. Of heeft hij in Cuba een tip gekregen dat het Vlaams Belang Caraïbische voodoo-priesters heeft ingehuurd om controle te kunnen uitoefenen over iedereen die hun naam nog maar uitspreekt?

Maar ten gronde — Steve Stevaert meent dat het Vlaams Belang nooit op eigen kracht aan de macht zal kunnen komen in Vlaanderen, onder meer omdat het nooit 50,1% van de stemmen zal kunnen verwerven. Nochtans, zoals uit de figuur hiernaast blijkt, heeft ook de SP.A nooit de 50,1% gehaald, ja zelfs de 30,1% niet, want het na-oorlogse maximum werd in 1954 gehaald met 30,0%. Bij de laatste verkiezingen haalde de SP.A zelfs minder dan het Vlaams Blok, en toch zit de partij in de Vlaamse regering, ondertussen al zestien jaar aan een stuk. Het is terloops al van 1971 geleden dat de socialistische partij een uitslag van 24,5% haalde, de uitslag van het Vlaams Blok in juni dit jaar dus. Enige nederigheid zou dus misschien beter passen bij de voorzitter van de derde grootste partij van Vlaanderen.

Verder merkt Steve Stevaert op dat het Vlaams Belang enkel aan de macht kan komen als de liberalen of de christen-democraten daarmee instemmen. Niet helemaal juist, want liberalen en Vlaams Belang halen samen op dit moment geen meerderheid in het Vlaams Parlement. Maar ook op dit vlak zou Stevaert beter niet te hoog van de toren blazen, want zijn partij heeft, in tegenstelling tot het Vlaams Belang, meer dan alleen maar de instemming van de christen-democraten nodig om mee in de regering te mogen zitten, waarbij we dan nog abstractie willen maken van kartelpartners allerhande.

Het zou misschien geen slecht idee zijn als Stevaert Karel de Gucht zou volgen op een eventuele reis naar Australië. Ongetwijfeld veel leerrijker dan een vakantie op Cuba.

De Gucht en Coveliers

Karel de Gucht dient voorlopig geen klacht in tegen Coveliers, maar blijft van mening dat Coveliers niet in de VLD thuishoort omdat hij de partij doelbewust schade zou berokkenen. Misschien wordt het tijd dat De Gucht na zijn bezoek aan de landen van de Grote Meren ook eens een bezoekje aan Australië plant?

De boemerang is immers afkomstig uit Australië, en De Gucht zou er zeker zijn voordeel mee doen als hij de eigenschappen van dat voorwerp wat beter zou leren kennen. Want laten we eerlijk zijn, als Coveliers de VLD moet verlaten omdat hij de partij schade berokkent, hoe zit het dan met het lidmaatschap van De Gucht? Ik zou ze niet graag allemaal tegelijk op bezoek willen krijgen, de VLD-leden die menen dat De Gucht de partij al veel meer schade heeft berokkent dan Coveliers. Al was het maar omdat hij Coveliers nu buiten de partij wil zetten. Over zijn partijvoorzitterschap, en vooral het einde ervan, zullen we maar best zwijgen.

Het verschil kan hem natuurlijk in één woordje zitten. Coveliers brengt de partij doelbewust schade toe, terwijl Karel de Gucht... er zelf niet aan kan doen? Vraag is of dat eigenlijk een goed excuus is om wel lid van de partij te mogen blijven.

Turkije en de Europese Unie

De Standaard breng vandaag een interview met Pieter de Crem over Turkije en de Europese Unie. De Crem spreekt zich uit tegen Turks lidmaatschap van de EU, en staat daarmee lijnrecht tegenover bijvoorbeeld Jean-Luc Dehaene die Europa voor voldongen feiten wil stellen. Maar De Crems argumentatie laat toch te wensen over.

Het is goed vast te stellen dat er bij de CD&V nog mensen zijn die het aandurven zoiets vanzelfsprekends te zeggen als dat er grenzen aan Europa zijn, en dat Turkije buiten die grenzen ligt. Het is echter jammer dat De Crem niet uitlegt wat volgens hem de precieze criteria zijn voor het vastleggen van die grenzen.

De meest voor de hand liggende definitie van «Europa» is de geografische. Uit die definitie volgen meteen objectieve criteria waar iedereen zich aan kan houden, en die, wanneer ze consequent doorgevoerd worden, ook tot de minste politieke problemen zouden leiden. Uit de geografische definitie volgt meteen dat Turkije geen Europees land is, tenzij men ook zou willen beweren dat Spanje door Ceuta en Melilla een Afrikaans land is. En Frankrijk is dan niet alleen een Europees land, maar ook een Afrikaans, Zuid-Amerikaans en zelfs een Melanesisch land.

Pieter de Crem volgt de geografische definitie duidelijk niet. Anders zou hij niet retorisch vragen of ook Belarus (Wit-Rusland) en de Oekraïne deel zouden moeten uitmaken van de Europese Unie. Beide landen hebben nochtans altijd deel uitgemaakt van Europa, of meent De Crem dat het Aziatische (of Afrikaanse of Amerikaanse) landen zijn? Ik vraag me af hoeveel Polen, Balten, Slovaken, Hongaren en Roemenen weten dat ze dus aan niet-Europese landen grenzen, en ik kan me voorstellen dat in ieder geval Polen, dat het al lastig genoeg heeft met het aanvaarden van de nieuwe grens met Oekraïne, er niet bepaald opgezet mee zal zijn dat De Crem beide landen definitief wil uitsluiten van lidmaatschap.

Pieter de Crem lijkt het meer over de culturele boeg te willen gooien. Hij heeft blijkbaar niet in de gaten dat ook dat voor toekomstig lidmaatschap voor Belarus en de Oekraïne pleit, maar goed. De Crem stelt dus het volgende:
De sokkel van Europa zijn de cultuur van Athene en Rome, de joods-christelijke traditie en die van het wetenschappelijk empirisme en het vrije denken, zoals dat tijdens de Verlichting is ontstaan. Die drie belangrijke zaken heeft Turkije niet gekend.
De Crem slaat hier twee keer ferm de bal mis, al moet er onmiddellijk aan toegevoegd worden dat ook het Vlaams Belang in hetzelfde bedje ziek is (en geen klein beetje).

Ten eerste, wat de cultuur van Athene en Rome betreft, is İzmir (Smyrna) één van de zeven steden die er zich op beroept de geboorteplaats van Homerus te zijn. Ik heb het er lastig mee om hem niet bij de cultuur van Athene te rekenen. Cassius Dio dan weer was afkomstig uit Bithynië, een streek in het Noorden van Turkije. Hij wordt algemeen beschouwd als een Romeins geschiedschrijver, en niet één van de minste. Niet alleen heeft Turkije de cultuur van Athene en Rome wel degelijk gekend, het heeft er zelfs toe bijgedragen. Iets wat men van landen als pakweg Vlaanderen en Nederland niet bepaald kan beweren, tenzij men het optreden als complete barbaren in De bello gallico absoluut wil meerekenen als een actieve bijdrage.

Ten tweede heeft Turkije natuurlijk wel de joods-christelijke traditie gekend. Was Sinterklaas volgens de legende niet afkomstig uit, jawel, Myra, nu Kaleüçağiz, in het Zuid-Westen van Turkije? Wat te doen met het Concilie en de Geloofsbelijdenis van Nicæa, nu İznik? Ik neem aan dat De Crem als CD&V'er de Geloofsbelijdenis van Nicæa kent, al weet je tegenwoordig maar nooit.

Het probleem van De Crem is dus dat hij zijn huiswerk niet gedaan heeft. Turkije, of beter gezegd streken die nu deel uitmaken van Turkije, hebben op een bepaald ogenblik wel degelijk deel uitgemaakt van de Hellenistische, Romeinse en christelijke wereld, maar met de intrede van de islam in Turkije heeft Turkije zich verwijderd van de rest van Europa. Een tijd lang was het zelfs uiterst vijandig tegenover het Europa waar het nu deel van wil uitmaken, maar ook dat is verleden tijd. Wat werkelijk belangrijk is, is het (welbegrepen) eigenbelang van Europa, en hoe Turkije er vandaag uitziet.

Daarom is het ook belangrijk dat de Europese Unie eindelijk klare wijn begint te schenken en duidelijk ultieme grenzen vastlegt. Het probleem ligt dus niet zozeer bij Turkije dat lid van de Europese Unie wil worden, of dat nu zelfs probeert te eisen, maar bij de Europese Unie. De Europese Unie had van bij het begin aan Turkije duidelijk moeten maken dat lidmaatschap van de EU geen optie is. Of aan de eigen bevolking dat Turks lidmaatschap wél een optie was. Wat dat laatste betreft is het uitermate ergerlijk dat Dehaene de Europese bevolking voor een voldongen feit wil stellen.

Maar voor wie buiten de grenzen valt, moeten naargelang de omstandigheden al dan niet diepergaande samenwerkingsakkoorden mogelijk zijn. Dat is in het belang van zowel de Europese Unie als de andere landeren. Maar indien de Europese Unie een Europese unie wil zijn, moet ze consequent met zichzelf zijn en die grenzen als geografische grenzen definiëren. Indien dat niet mogelijk of wenselijk is, wordt het tijd dat de Europese politici ermee ophouden de eigen bevolking voor de gek te houden, en laat ze dan meteen ook de naam van de Unie veranderen, zodat de vlag de lading dekt. Indien Turkije lid moet kunnen worden van de Unie, kan men de naam beter veranderen in de Europees-Turkse Unie of Europees-Klein-Aziatische Unie. Wil men ook Marrokko, Israël en Egypte lid laten worden, noem de Unie dan de Europees-Mediterrane Unie. Zo weet iedereen tenminste waarover het gaat, en hoeven politici die niet goed opgelet hebben in de geschiedenislessen geen domme uitspraken meer te doen.

donderdag, december 09, 2004

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (6)

De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde loopt weeral vertraging op. Opvallend is dat ook SPIRIT meehelpt aan de vertragingen, hoewel ze de laatste weken geprobeerd hebben zich te profileren als een Vlaams-nationalistische partij.

Volgens het Vlaams Belang gebruikte SPIRIT de drogreden dat met de besprekingen van het voorstel nog niet begonnen kan worden omdat de vertaling van het oordeel van de Raad van State op zich laat wachten. Eigenlijk was het een meesterlijke zet van de Franstaligen om het arrest enkel in het Frans op te stellen, want hiermee slaan ze meerdere vliegen in één klap:
  1. De Franstaligen laten de Vlamingen nog eens goed voelen wie er in dit land werkelijk de baas is (reken maar dat dat meespeelde).
  2. De bespreking van de splitsing loopt vertraging op, omdat er gewacht moet worden op een vertaling.
  3. Meer zelfs, «Vlaamse» partijen die met de hete BHV-aardappel eigenlijk geen weg weten, grijpen dit nu zélf aan om de bespreking en dus ook de splitsing nog een beetje uit te stellen — de Franstaligen hoeven dus zelf niet eens voor verdere vertragingsmanoeuvers te zorgen!
De conclusie van dit alles is dat het er niet naar uitziet dat de bespreking er zal komen voor midden januari, terwijl de Vlaamse regeringspartijen het arrondissement onverwijld voor Nieuwjaar wouden splitsen. Binnenkort zijn er al zes maanden verstreken sedert de laatste regionale verkiezingen!

maandag, december 06, 2004

Opvallend woordgebruik

Bij B Plus is het duidelijk armoe troef op intellectueel vlak. Een andere conclusie lijkt mij niet mogelijk na lezing van het opinieartikel in De Standaard van vandaag van de hand van Ludo Dierickx. Dat De Standaard als zelfverklaarde kwaliteitskrant zulke nonsens drukt is eigenlijk nog het meest verwonderlijke.

Aanleiding voor het opinieartikel is de oprichting van het Vlaams Belang. Ludo Dierickx gaat het woordgebruik van de nieuwe partij na, vergelijkt die met die van het Vlaams Blok, en stelt vast dat de partij een toenemende agressiviteit tegenover Walen en Franstaligen vertoont. Ik vraag mij werkelijk af of Ludo Dierickx, niet zomaar lid maar zowaar bestuurslid van B Plus, af en toe een Franstalige krant leest en er de opinieartikels in leest, want dan zou hij weten hoe agressief taalgebruik tegenover anderstaligen er werkelijk uitziet.

Merkwaardiger is dat hij denkt dat het Vlaams Belang zijn discours mag voeren «zonder merkbare weerstand van de andere Vlaamse partijen. Of van de Vlaamse media.» Van het cordon sanitaire heeft Ludo Dierickx dus nog nooit gehoord. Of toch? «Een discussie daarover is blijkbaar not done,» vervolgt hij immers zijn betoog, maar ik neem aan dat hij de term «not done» niet letterlijk doch enkel als staande uitdrukking gebruikt. Daarna gaat hij uit de bocht wanneer hij meent dat niet de Franstaligen de scheeftrekkingen in de sociale zekerheid moeten verdedigen, maar de andere Vlaamse partijen. Zoals ook Kabila zich niet druk hoefde te maken over de uitspraken van Karel de Gucht, maar wel de andere Vlaamse politici zeker?

Vervolgens is het volgens hem totaal verkeerd dat men onderzoekt hoe groot de overdrachten in de sociale zekerheid zijn. Men mag immers niet nagaan of de Walen «grote of kleine dieven» zijn. Maar hij wil wel dat de dieperliggende oorzaken van de «vermeende» diefstal onderzocht worden. Als men de problemen nog niet eens mag kwantificeren, hoe kan men dan de dieperliggende oorzaken onderzoeken? Hoe kan men trouwens dieperliggende oorzaken onderzoeken van iets dat slechts «vermeend» is? Hij lijkt het niet helemaal eens met zichzelf te zijn of er nu sprake is van scheeftrekkingen of niet.

Ludo Dierickx weet echter wel perfect waar de oorzaken zeer zeker niet liggen: niet bij de patiënten, niet bij de ziekenhuizen, en niet bij de geneesheren. Als er al dingen mislopen —als dus— zou kritiek op het socialezekerheidsstelsel nuttig kunnen zijn. Of het wat helpt is dus helemaal niet zeker, en over maatregelen wordt er best nog niet gesproken. Ondertusssen hebben de Franstaligen zelf al moeten erkennen dat er toch één en ander niet helemaal snor zit bij de ziekenhuizen en de geneesheren, en meer in het bijzonder de cultuur in de ziekenhuizen en bij de geneesheren, maar Ludo Dierickx weet het dus beter. Welke studies Ludo Dierickx heeft gedaan, buiten een eensgezinde discussie binnen het bestuur van B Plus, is jammer genoeg niet helemaal duidelijk.

Daarna komt Ludo Dierickx echter met de essentie van zijn verhaal, een stelling die men best steeds in gedachten kan houden wanneer men opinieartikels of pamfletten van B Pus leest:
Het is trouwens niet omdat een denigrerende bewering waarheid zou inhouden dat ze mag worden verkondigd.
Zou iemand mij eens kunnen verklaren wat die man hier eigenlijk probeert te zeggen? En ja hoor, «[d]enigrerende waarheden kunnen nog meer dan onwaarheden bijdragen tot een vijandig beeld,» maar is dit niet zo precies omdat het waarheden zijn, en als dusdanig moeilijk te weerleggen zijn? Is dat trouwens niet precies wat Ludo Dierickx eerder in zijn opinieartikel probeerde te doen, namelijk het weerleggen van denigrerende waarheden? Sommigen zouden misschien beweren dat Ludo Dierickx dus een leugenaar is, maar ik vrees dat dat een denigrerende waarheid is, en aangezien ik niet wil bijdragen tot een vijandig beeld, zal ik me dus maar onthouden van zulke uitspraken.

Bij B Plus weet men dus niet meer van welk hout pijlen te maken. Er zijn geen scheeftrekkingen in de sociale zekerheid, maar de scheeftrekkingen die er zijn mogen niet gekwantificeerd worden, en bovendien moet men liever de dieperliggende oorzaken ervan vaststellen. Maar niet de denigrerende oorzaken natuurlijk,want die dragen alleen maar bij tot het vijandbeeld, zeker als ze dan nog waar zijn ook. Wie kan zoiets serieus nemen? Inderdaad, de redactie van De Standaard, overigens niet zomaar de standaard.

Di Rupo tegen referenda

Eergisteren schreef ik nog dat er in België krachten aanwezig zijn die niet zo happig zijn op een referendum over de Europese Grondwet, terugdenkend dan aan het vorige referendum in België. Vandaag blijkt dat dit inderdaad ook de uitgesproken mening van Elio di Rupo is.

Elio di Rupo verklaarde vandaag op een debat in de Belgische Senaat het volgende:
We hebben reeds een koningskwestie gehad, en we doen er goed aan om een nieuw avontuur te vermijden.
Bovendien waarschuwde hij ervoor dat een referendum over de Europese Grondwet als precedent kan dienen voor referenda over andere zaken zoals de sociale zekerheid en de staatsstructuur. Stel je inderdaad eens voor dat de bevolking daarover zijn mening zou mogen uiten!

Overigens is de laatste opmerking van hem eigenlijk een bekentenis van formaat. Want wanneer prins Filip uitspraken over het Vlaams Belang doet en het separatisme afwijst, verklaart Isabelle Durant (Ecolo) dat er eigenlijk niets aan de hand is omdat hij alleen maar zegt wat de meerderheid van de Belgen stilletjes denkt. Welk gevaar er dan kan schuilgaan in een referendum over de sociale zekerheid of de staatsstructuur is me dan ook niet helemaal duidelijk. Tenzij men natuurlijk aan Franstalige zijde toch niet helemaal zeker is van zijn zaak...

zondag, december 05, 2004

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (5)

Volgens de MR is Brussel niet te koop. Dat betekent echter niet dat de MR vindt dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde voor de Vlamingen gratis kan zijn.

De Vlaamse Beweging meent dat er voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde niet betaald hoeft te worden, omdat er reeds voor betaald is. Bovendien is de splitsing niet meer dan de uitvoering van wat in de Grondwet staat, en in een normale rechtsstaat hoeft men niet te betalen voor de uitvoering van de Grondwet.

Aan Franstalige kant heeft men dat kennelijk zo niet begrepen, al zijn er barsten in het front waar te nemen. Zo stelt men bij de MR vol afgrijzen vast dat de Brusselse PS-cdH-Ecolo-regering bereid zou zijn de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde te aanvaarden in ruil voor een handvol «judaspenningen». De MR roep daarbij uit dat zij de solidariteit met de Franstaligen in de périphérie nooit zullen opgeven.

Ook Olivier Maingain, voorzitter van het FDF, draagt zijn steentje bij. Volgens hem is het behoud van Brussel-Halle-Vilvoorde essentieel voor het voortbestaan van België, een argument dat waarschijnlijk niet veel indruk zal maken bij een groot deel van de Vlaamse beweging, au contraire. Maar volgens Maingain kan er geen sprake zijn van een splitsing zolang de Vlamingen hun vroegere aangegane beloften niet nakomen, namelijk de volledige implementatie van het Minderhedenverdrag. Dat verdrag werd wel al ondertekend door toenmalig Minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel, maar nooit goedgekeurd door alle parlementen in België. Het zou interessant zijn te vernemen welke Vlamingen die beloften hebben gedaan. Verder roept Maingain de andere Franstalige partijen op om met nieuwe eisen te komen, zoals de uitbreiding van de grenzen van het Brusselse Gewest, en een einde aan de bescherming van de Vlaamse minderheid in Brussel bij de verkiezingen. Dat dit laatste verbonden is aan de pariteit in de federale regering is hem waarschijnlijk onbekend.

Het wordt misschien tijd dat de Franstaligen eens in de leer gaan bij Sven Gatz als zij werkelijk nog steeds denken dat ze Brussel-Halle-Vilvoorde één zullen kunnen houden zonder daarvoor een prijs te moeten betalen. Om nog maar over de illusie te zwijgen dat ze denken eisen te kunnen stellen bij een splitsing die er toch gratis en onverwijld zit aan te komen.

Bart Somer voorzitter van de VLD

Gisteren won Bart Somers (op Oekraïense wijze?) de voorzittersverkiezingen van de VLD met 50,46% van de stemmen. Een tweede ronde is daarmee niet nodig, maar als nieuwe voorzitter zou hij er toch goed aan doen naar het signaal van de leden te luisteren.

De berichtgeving over de telling van de stemmen is op z'n minst merkwaardig. Rond zes uur waren de stemmen van twee arrondissementen geteld, namelijk Brussel en Mechelen-Turnhout, en daaruit bleek dat Bart Somers met 55% aan de leiding stond. Daarna volgde er volledige radiostilte «omdat de kloof onvoldoende groot was», wat dat ook moge betekenen. Even na middernacht kwam dan het bericht dat Bart Somers een nipte meerderheid had behaald, en er dus geen tweede ronde nodig is. Men kan ervan denken wat men wil, maar de voorspelling van Jean-Marie Dedecker dat Bart Somers het ging halen met 50% plus een stem was er akelig dicht bij.

Bart Somers mag dan al een globale meerderheid gehaald hebben —in een tweede ronde zou hij ongetwijfeld gewonnen hebben— hij zal er toch rekening moeten mee houden dat hij in een aantal arrondissementen die meerderheid niet gehaald heeft, en a fortiori als hij bij de volgende verkiezingen met de VLD nog 15% van de stemmen wil halen. Het wordt ook uitkijken hoe lang hij het in de voorzittersstoel van de VLD zal uithouden, want Bart Somers heeft niet bepaald de gewoonte lang op dezelfde post te blijven. Vooral wanneer hij verklaringen begint af te leggen dat hij er zelfs niet aan denkt zijn post te verlaten is het opgeletten geblazen, zoals de Mechelaars hebben mogen ondervinden.

zaterdag, december 04, 2004

EU-volksraadpleging

Volgens de Raad van State is een volksraadpleging niet in overeenstemming met de huidige Belgische Grondwet. Het grootste bezwaar was dat zelfs bij een niet-bindende volksraadpleging het gevaar bestaat dat de politici niet anders zouden durven dan de uitslag van de raadpleging te volgen. Een merkwaardige stellingname amper een paar maanden nadat het migrantenstemrecht tegen de wil van de bevolking erdoor gedrukt werd.

Volgens Herman de Croo is de kans dat er een volksraadpleging komt verminderd. De vraag is of het niet van in het begin in de sterren geschreven stond dat er van een volksraadpleging niet veel in huis zou komen. Guy Verhofstadt is weliswaar steeds een sterk aanhanger geweest van het invoeren van referenda, maar nogal wat krachten binnen de Belgische staat zijn er niet zo happig op terugdenkend aan het vorige referendum. Dat het Vlaams Belang een raadpleging wou aangrijpen om campagne te voeren tegen de toetreding van Turkije zal het enthousiasme niet bepaald hebben doen toenemen.

In dat opzicht is het eigenlijk merkwaardig dat de Raad van State meent dat zelfs indien een volksraadpleging niet bindend zou zijn, de politici niet anders zullen durven dan de uitslag volgen, en dat een volksraadpleging dus toch bindend zou zijn. Het is vooral dat laatste dat strijdig is met de Grondwet. Er zijn nochtans twee dingen die tegen de redenering pleiten. Ten eerste heeft het migrantenstemrecht aangetoond dat politici er niet bepaald een probleem van maken om tegen de wil van de bevolking in te gaan. In Vlaanderen was er een meerderheid van om en bij de tachtig procent tegen, terwijl in Franstalig België het aantal voor- en tegenstanders min of meer in evenwicht was. Op Belgisch niveau geeft dat dus nog steeds een duidelijke meerderheid tegen. Niettemin is het migrantenstemrecht een feit.

Een tweede zaak is dat politici er zich wel voor zullen hoeden om volksraadplegingen te organiseren die een verkeerde uitslag zouden kunnen opleveren. Een volksraadpleging over bijvoorbeeld de toetreding van Turkije tot de EU, of over het migrantenstemrecht, zijn vrijwel uitgesloten. Zelfs als men de bevolking een initiatiefrecht zou geven, zal men er wel voor zorgen dat de lat hoog genoeg gelegd wordt zodat er voor geen ongelukjes gevreesd hoeft te worden. België is tenslotte Zwitserland niet. Het is dan ook onrealistisch te denken dat men vandaag een referendum over de Europese Grondwet zou overwegen als men niet redelijk zeker was van een positieve uitslag.

Wat denkt ondertussen de Vlaming over het organiseren van een volksraadpleging? Bij Kompas loopt er al een tijdje een peiling hierover, en een stabiele meerderheid van zo'n 70% vindt dat de Europese Grondwet door een meerderheid van de kiezers in élke lidstaat goedgekeurd zou moeten worden. Een peiling of men in het geval van een referendum voor of tegen zou stemmen werd vandaag geopend. Overigens vindt op dit ogenblik een meerderheid van tachtig procent dat Turkije de eerste twintig jaar best niet toetreedt tot de Europese Unie, terwijl slechts veertig procent tevreden is met de uitbreiding van de Europese Unie van mei dit jaar.

DOORGEPRIKT STAAT NETJES. Waarom Mia Doornaert barones is

Mia Doornaert schrijft in haar column «Doorgeprikt staat netjes» vaak interessante dingen die de moeite van het lezen waard zijn, ook al ben ik het niet altijd met haar eens. Maar in haar laatste column over de uitspraken van prins Filip prikt ze vooral zichzelf door, zoals wel vaker voorvalt wanneer het over la Belgique gaat.

Eén van de eerste salvo's gaat in de richting van de drie loten van de oude Volksunie, namelijk het Vlaams Belang, de N-VA en SPIRIT, die het verwijt toegeslingerd krijgen dat ze een ideologie hebben:
Ze willen een onafhankelijk Vlaanderen en dus het einde van België, los van de vraag of een meerderheid van Vlamingen, laat staan Belgen, dat wil; los van de vraag of de Vlamingen daar beter van worden.
Is het dan niet de plicht van een politieke partij dat ze de uitvoering van haar programma nastreeft? Of gaat ook Groen! over de schreef als ze kernenergie willen afschaffen los van de vraag of een meerderheid van de bevolking daar achterstaat? Overiges wars van alle waarschuingen over een dreigende energiecrisis vanaf 2016, want de vraag of de Vlamingen er beter van worden is wel het minste van hun zorgen. En wat te denken van de recente uitspraak van Bert Anciaux dat hij niet beschaamd is dat het migrantenstemrecht gerealiseerd werd tegen een Vlaamse meerderheid in? De ergste fout maakt Mia Doornaert overigens wanneer ze de Vlaamse onafhankelijkheid zou willen laten afhangen van een Belgische meerderheid—het zelfbeschikkingsrecht der volkeren is duidelijk niet aan baronessen besteed. Was er trouwens wel een Nederlandse meerderheid te vinden voor de scheiding van 1830 die volgend jaar uitgebreid zal, neen moet gevierd worden?

Haar volgende klacht is dat prins Filip alleen maar «redelijk» is wanneer hij buitenlandse handel weer unitair wil maken. Immers:
Waar is de logica [...] dat een Vlaming in Zweden, de Verenigde Staten of China Vlaanderen gaat aanprijzen als een fantastische plek om te investeren, als hij een week of een maand nadien opgevolgd wordt door een Waal met net hetzelfde verhaal?
Ze legt dit weliswaar in de mond van Vlamingen die Vlaanderen in het buitenland proberen te promoten, maar de opmerking is raak, en ze heeft natuurlijk overschot van gelijk. Meer zelfs, als een week of een maand later een Nederlandse delegatie nog eens hetzelfde verhaal komt doen, en een beetje later ook nog eens een delegatie uit Luxemburg, tja, wat moeten die Zweden, Amerikanen en Chinezen daar dan allemaal van denken? Laat ik het zo zeggen, na meer dan zeven jaar in het buitenland gewoond te hebben: die vier delegaties zijn voor de gemiddelde buitenlander één pot nat. En je hoeft nog niet eens zo ver als naar China te reizen om mensen tegen te komen die het verschil niet zouden weten tussen Nederland en België, zelfs als hun leven ervan zou afhangen. Ik heb echter zo een vermoeden dat Mia Doornaert in haar volgende column nog niet gaat pleiten voor het afschaffen van de Vlaamse of Belgische handelsdelegaties ten voordele van een Benelux-delegatie. Wie zou trouwens aan het hoofd van die delegatie aangesteld moeten worden, prins Filip of Willem-Alexander? Al dan niet «los van de vraag of de Vlamingen daar beter van worden» natuurlijk...

Trouwens, zoals ze een beetje verder opmerkt, als je maar met tien miljoen bent, kan je maar beter de krachten bundelen. Eendracht maakt macht, waar hebben we dat nog gehoord? Stel je even voor wat dat zou worden als we met 26 miljoen mensen de krachten zouden bundelen. Misschien toch maar beter niet samenwerken met Nederland, want we moeten de rest van de wereld toch ook nog een kansje gunnen!

Haar commentaar over de splitsing van de ontwikkelingshulp daarentegen is verhelderend. Die moet zoveel mogelijk unitair gehouden worden, want anders worden de schaarse middelen nog meer versnipperd over niet alleen regeringen en administraties, maar ook studietjes en brochuurtjes van bevriende experts en ngo's. Hoezo? Is dan niet alles koek en ei zoals het nu is? A propos, zou Mia Doornaert eens kunnen verklaren waarom landen zoals Vietnam bij de 25 partnerlanden van België horen, nu het toch over ontwikkelingshulp gaat? Ik wil niet suggereren dat de francofonie er voor iets zou tussenzitten, maar ben anderzijds wel eerder nieuwsgierig van aard. Over de relaties met de landen rond de Grote Meren en het standje dat Karel de Gucht van Albert II kreeg toen hij nog maar amper ingezworen was zullen we het deze keer niet hebben.

Haar laatste paragraaf ten slotte is een groot mysterie. Wie zouden die «nationalistische potentaten in dit land» eigenlijk zijn? Volgens Vandale.nl is een potentaat iemand die zich zeer laat gelden, of een machthebber. Zou het kunnen gaan over prinsen die zich vastklampen aan hun postje, en daarvoor zonder verpinken de kiezers van de grootste partij even bij de bok zetten? Een koning die journalisten tot de adel verheft, kwestie van hen aan het koningshuis te binden zodat ze in tijden van nood even kunnen inspringen om een prins wat uit de wind te zetten? Die zich trouwens voor volgend jaar een groot tricolor feest laat plannen om 175 jaar Belgique en dus ook zichzelf te vieren? Of is dat niet nationalistisch, maar patriottisch?

De meeste Belgen zijn inderdaad veel meer begaan met onze kansen op de Chinese en andere markten, dan met een verspreking van de kroonprins in Peking. Maar men moet in alle eerlijkheid ook kunnen toegeven dat die «meeste» Belgen anderzijds ook waarschijnlijk niet veel meer dan een wenkbrauw zouden verheffen bij een eventuele verdwijning van België, laat staan de wapens. Het zou dus wel eens een heel eenzame strijd kunnen worden voor taaie prinsen.

woensdag, december 01, 2004

Reacties op uitspraak prins Filip

Ondertussen hebben een aantal politici gereageerd op de uitspraken van prins Filip in het interview met Story. Sommige reacties zijn best wel interessant om nog eens een overzicht te krijgen van waar de verschillende politici en partijen voor staan.

De reactie van Eerste Minister Guy Verhofstadt was voorspelbaar: hij kan moeilijk prins Filip dekken —daarvoor zijn de uitspraken veel te ver over de schreef— maar anderzijds kan hij ook moeilijk prins Filip openlijk tot de orde roepen. Daarom probeert hij het interview te degraderen tot een emotioneel moment, wat dat ook moge wezen.

Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael heeft blijkbaar niet goed begrepen waar het over gaat wanneer hij stelt dat «iedereen moet strijden tegen extreem-rechts». Prins Filip heeft immers geen uitspraak gedaan over extreem-rechts, maar over het separatistische standpunt van het Vlaams Belang, en aan dat standpunt is niets extreem-rechts aan. Tenzij ook een tijdschrift als Meervoud nu als extreem-rechts gecategoriseerd moet worden.

De reactie van het Vlaams Belang is duidelijk overtrokken, in een poging er zoveel mogelijk munt uit te slaan. Of dat zo verstandig is, betwijfel ik, want op die manier maakt de partij zich kwetsbaar. Het klopt immers niet dat prins Filip zich volgens de Grondwet zou moeten onthouden van politieke uitspraken. Filip Dewinter riskeert dus op die manier zijn hand te overspelen. De reacties van N-VA en Geert Lambert van SPIRIT zijn daarentegen juridisch veel correcter en consequenter over de hele lijn.

Maar Filip Dewinter is niet de enige die zich vergallopeert. De voorzitster van de cdH, Joëlle Milquet, vindt dat Guy Verhofstadt de uitspraken van prins Filip had moeten dekken «omdat ze slaan op de verdediging van de democratische principes van het land». Welk democratisch principe er precies bedreigd wordt wanneer een miljoen Vlaamse kiezers op een partij stemt die hun mening vertolkt is echter niet helemaal duidelijk. Separatisme op zich is alvast niet ondemocratisch, en wordt zelfs erkend als een onderdeel van het volkerenrecht. Ik betwijfel bijvoorbeeld sterk dat Joëlle Milquet het onafhankelijkheidsstreven van de Franstalige bevolking in Québec ook als ondemocratisch zou afschrijven.

Volgens Elio di Rupo getuigt het van moed dat prins Filip zich afzet tegen een partij die hem zijn toekomstige job wil afpakken. Veel moed is daar volgens mij toch niet voor nodig. Verder volgt bij hem hetzelfde discours als dat van Joëlle Milquet, want ook volgens Elio di Rupo is het blijkbaar al fundamenteel ondemocratisch dat er een partij bestaat die België wil doen barsten.

Isabelle Durant ten slotte denkt dat prins Filip zegt wat de meerderheid van de Belgen heel stilletjes denkt. Ook zij plaatst dus geen vraagtekens bij het feit dat ondertussen al meer dan een kwart van de Vlaamse kiezers in het stemhokje alvast uitdrukking geeft van een heel andere mening te zijn. Overweldigend kan die meerderheid in Vlaanderen dus niet zijn, en dat is ook het enige wat relevant is voor het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid.

Waarom vergat prins Filip N-VA?

Prins Filip vergat in China uit te halen naar de N-VA als een partij die België kapot wil. Daar kunnen drie redenen voor zijn, maar geen van de drie is prettig nieuws voor de N-VA.

De eerste reden is de meest voor de hand liggende: misschien refereerde prins Filip alleen maar naar het Vlaams Belang omdat dat met zo'n kwart van de Vlaamse kiezers de grootste separatistische partij is, zelfs de grootste partij zonder meer. De N-VA heeft een aanhang van zo'n vijf procent, wat toch wel een ordegrootte kleiner is dan die van het Vlaams Belang.

Een andere reden zou kunnen zijn dat prins Filip niet weet dat N-VA een aparte partij is, los van de CD&V, met eigen meningen en standpunten. Nochtans is het precies op dat vlak dat de twee kartelpartners het meest van mekaar verschillen, en zou dit onderscheid toch niet mogen ontgaan zijn aan een kroonprins die de ambitie heeft ooit op de troon te zitten om er informatie- en formatiegesprekken te voeren.

De derde en laatste reden is de meest pijnlijke voor de N-VA: misschien beschouwt prins Filip de N-VA niet als een partij die het voortbestaan van België bedreigt? De partij zit immers in de Vlaamse regering en geeft niet de indruk daar voor brokken te zorgen, ondanks de eis dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst moest worden voor de partij überhaupt wou toetreden tot de regering. De eis werd echter onverwijld afgezwakt, en het arrondissement zou gesplitst worden voor Nieuwjaar, maar ondertussen zijn we op amper dertig dagen van die datum aanbelandt, en nog steeds is het arrondissement niet gesplitst. Het doet hoe langer hoe meer denken aan de beruchte Derde Fase van wijlen de Volksunie.

Het is een slecht teken voor de N-VA dat het koningshuis bij monde van prins Filip zijn pijlen in de eerste plaats op het Vlaams Belang richt. Indien de N-VA in de toekomst een rol wil spelen als een relevante vertegenwoordiger van de Vlaamse beweging in de partijpolitiek, zou de partijleiding er goed aan doen ervoor te zorgen dat het koningshuis bij nieuwe uitvallen ook de N-VA een veeg uit de pan geeft. Ik wens het hen in ieder geval van harte toe!

Stuiptrekkingen van een régime?

Prins Filip haalt uit naar het Vlaams Belang en vindt zichzelf «een taaie als het moet». Dat hij zulke meningen over het Vlaams Belang heeft, is niet echt een verrassing. Dat hij ze ook uitspreekt is iets anders.

De verschillende uitlatingen van prins Filip tijdens de handelsmissie laten duidelijk zien dat men zich in Laken meer en meer bedreigd (verzuurd?) voelt. Eerst was er de rel rond Marie-Rose Morel, alsof het Vlaams Belang de koninklijke familie ooit fysisch bedreigd zou hebben of zou bedreigen. Daarna was er de speech waarin hij stelde dat het beleid rond de buitenlandse handel terug Belgischer moest worden. Zo een uitspraak kan alleen maar aantonen dat hij ofwel de laatste jaren de Belgische politiek niet goed gevolgd heeft, ofwel niet goed snapt wat er werkelijk aan de hand is.

Hij poneert trouwens alleen maar de stelling dat we «in het buitenland [...] met één mond [moeten] spreken, als één land naar buiten komen», maar verklaart niet waarom dat zo is. Zijn er soms speciale schaalvoordelen verbonden aan Belgische handelsmissies? En waarom moeten Walen en Vlamingen als één land naar buiten komen? Zou het misschien nóg beter zijn als de hele Benelux —ik schreef bijna de Nederlanden— als één regio naar buiten zou komen? Wat met de Skandinavische landen? En moeten Tsjechen en Slovaken ook hun handelsmissies samen organiseren, of mogen zij wel apart hun ding doen? Ik ben jammer genoeg niet zo intelligent als de prins (wie wel?), en blijf dus zonder antwoord op deze vragen zitten. Wat ik wel weet is dat als hij graag op handelsmissie trekt, hij misschien best toch eens nadenkt wie in België voor 80% van de export staat voor hij nog eens kant wil kiezen.

Overigens, volgens de media kwam hij met deze uitspraak alleen in botsing met N-VA en Spirit, alsof het Vlaams Belang niet echt gereageerd zou hebben. De prins gooit echter roet in het eten door nu zelf uit te halen naar het Vlaams Belang, en niet naar de N-VA die even goed een separatistische partij is. Nu moet men immers wel veel aandacht aan het Vlaams Belang schenken, meer zelfs, op een onderwerp waar men het Vlaams Belang liefst helemaal zou doodzwijgen en waar het Vlaams Belang alleen maar kan winnen. Men wil immers het Belang liefst van al voorstellen als een partij met maar één standpunt, namelijk het migrantenstandpunt, om daarna te kunnen stellen dat het Belang zijn standpunt over België en het koningshuis probeert weg te moffelen en dus zijn kiezers voor het lapje houdt. Prins Filip weet dat blijkbaar niet, en vliegt er helemaal in.

Volgens de prins zijn dus «sommige mensen en partijen» tegen België. Hij vernoemt het Vlaams Belang, maar vergeet blijkbaar de N-VA. En hij vergeet ook dat het met het Vlaams Belang en de N-VA samen over meer dan een kwart van de Vlamingen gaat. Zelf willen we dan nog even vergeten dat er voor de VLD een zekere Jean-Marie Dedecker zetelt in de Senaat, die zijn mening over België en het koningshuis niet bepaald onder stoelen of banken steekt, en dat er ook binnen de CD&V stromingen aanwezig zijn die meer willen dan alleen maar federalisme en confederalisme. We willen de prins dus geen slapeloze nachten bezorgen door te stellen dat men rustig mag stellen dat meer dan een derde van de bevolking hem liever een andere baan aan de hand zou doen. Hij zou er anders toch eens best aan doen om erover na te denken in hoeveel andere Europese landen een zo groot deel van de bevolking tegen de staat is waarin ze leven, en hoe dat eigenlijk komt.