woensdag, augustus 12, 2009

Liga voor Allochtonenrechten?

Liga voor MensenrechtenWie de berichtgeving van de laatste weken over de nieuwe regularisatieronde een beetje gevolgd heeft, kan niet anders dan versteld staan door de tendentieuze leugenachtigheid en achterbaksheid die het establishment daarbij aan de dag gelegd heeft. Inderdaad, de samenwerking tussen pers, elite en politici om deze nieuwe ronde door de strot van de bevolking te duwen is stuitend voor wie zich nog herinnert wat een «illegale vreemdeling» eigenlijk is.

Vandaag kwam het bericht binnen dat de Liga voor Mensenrechten naar de Raad van State trekt om een recente rondzendbrief over de identificatie van illegale vreemdelingen te laten intrekken. Stel je voor, die rondzendbrief vroeg expliciet dat onder meer buren illegalen zouden gaan aangeven bij de politie, en volgens de Liga zou dat een «gevaar voor de democratie» betekenen. Maar wat zou die Liga ervan denken als diezelfde buren de overburen bij de politie zouden aangeven wegens een racistische opmerking over diezelfde illegalen, hun armen niet breed genoeg openhouden om de illegalen te verwelkomen of niet hoog genoeg in de lucht springen om hun vreugde uit te drukken over zoveel multi-culturele rijkdom in hun straat? Hun verdomde burgerplicht?

Voor wie het alweer vergeten was: de Liga voor Mensenrechten was één van de initiatiefnemers voor het proces tegen het Vlaams Blok, en het de facto verbod dat die partij toen opgelegd kreeg was uitdrukkelijk geen gevaar voor de democratie, integendeel. Meer zelfs, als het over de verklikking van racisten gaat, gaande van bedrijven die hun quota allochtonen niet snel genoeg opvullen –het woord «competentie» in dat verband nog maar aanhalen getuigt al van een ingebakken racisme bij de bedrijfsleiding– tot cafés en dancings waar de buitenwippers niet breed genoeg glimlachen wanneer een groepje Noord-Afrikanen zich aandient, ook al zorgde een gelijkaardig indien niet hetzelfde groepje de avond voordien alleen maar voor problemen, dan kunnen er niet genoeg call centers en gratis telefoonlijnen ingericht worden. Dan mag er zelfs uitgelokt worden, wat zeg ik, móet de overheid zelfs nietsvermoedende bedrijven, cafés en dancings teisteren met fictieve werkzoekenden en klanten om na te gaan of er misschien toch geen racismeproces uitgewrongen kan worden. Misschien kan de Liga voor Mensenrechten nu al een task force oprichten, om na te gaan of ze in bepaalde buurten geen fictieve illegalen kunnen laten neerstrijken om een pand te kraken, om dan te wachten tot één van de buren het in zijn hoofd haalt de politie op te bellen. Om de democratie te redden, dat spreekt voor zich.

Mogen we ondertussen eens even terugspoelen, en een beetje stilstaan bij wat een «illegale vreemdeling» ook al weer was? Laten we er geen doekjes om winden: wie een beetje kan aantonen dat hij in zijn thuisland vervolgd wordt, of vervolgd zou kunnen worden, krijgt wel degelijk en zelfs zonder veel problemen asiel in België. Wie dat niet krijgt, heeft vaak al van in het begin de vertragingsmanœuvres ingezet, met alle bekende en onbekende truken van de foor, om de zaak zo lang mogelijk te kunnen rekken en zich ondertussen zo veel mogelijk te «verankeren» in het nieuwe vaderland. Sommigen doen zelfs de moeite niet om asiel aan te vragen, en duiken onmiddellijk onder in de illegaliteit omdat ze weten dat ze geen schijn van kans maken asiel te verkrijgen – niet omdat de Belgische staat zo onbarmhartig zou zijn, maar omdat ze gewoonweg helemaal niet vervolgd werden in hun thuisland. Ik zou ze trouwens niet te eten willen geven, de asielzoekers die pas politiek actief werden nadat hun asieldossier afgewezen werd, en dan nog alleen maar ageerden tegen… de Belgische staat, of wat dacht u? Ondertussen trachten de media echter een sfeer te scheppen waardoor het lijkt alsof zelfs de dalai lama in België nog geen asiel zou kunnen verkrijgen – al moet ik wat dat concrete geval betreft misschien toch mijn woorden wat wikken en wegen omwille van de zo belangrijke handelsrelaties met Rood-China…

Liegen de media er op los, dan zorgt de «elite» voor een stemmingmakerij waar diezelfde media dan gretig over kunnen berichten. Zo een kardinaal Godfried Danneels bijvoorbeeld, die de nieuwe regularisatieronde begroet omdat ze «een einde maakt aan de onzekerheid en kwetsbaarheid van heel wat mensen». Onzekerheid? Kwetsbaarheid? Als ik morgen op de autosnelweg geflitst word omdat ik bewust de gaspedaal stevig heb ingedrukt, zit ik ook met een enorme onzekerheid. Zou de flitspaal mijn nummerplaat hebben kunnen lezen? Welke snelheid werd er geregistreerd? Hoe hoog zal de boete zijn, of verlies ik mijn rijbewijs? Niet dat ik veel sympathie heb voor laagvliegers, maar de ene bewust gezochte onzekerheid is blijkbaar de andere niet. Misschien heb ik als blanke katholiek wel de verkeerde huidskleur of het verkeerde geloof om op de sympathie van de kardinaal te mogen rekenen?

En tot slot zijn er dan nog de politici van de meerderheidspartijen. Sommigen, in het bijzonder cdH en PS, kunnen hun euforie over het bereikte akkoord amper onderdrukken. Bij CD&V denkt men dan weer blijk gegeven te hebben van het toppunt van moed en verantwoordelijkheidszin tegelijk door de Franstaligen partijen volledig op hun wenken te bediend te hebben, een voorafspiegeling trouwens van wat men daar van plan is te doen in de dossiers staatshervorming en Brussel-Halle-Vilvoorde. Open Vld is plat op de buik gaan liggen, en de kleine schare kiezers die de partij nog rest heeft opnieuw kunnen constateren dat de partij werkelijk tot alles bereid is om er toch maar bij te mogen blijven. Guy Verhofstadt hoopt dan weer dat PS en cdH zijn persoonlijke bijdrage tot de «doorbraak» in het dossier ten gepaste tijde zullen herinneren, dat wil zeggen, wanneer er één of ander goed betaald prestigieus Europees postje bezet moet worden van waarop hij de wereld kan afreizen op kosten van de belastingbetaler om met zijn gek brilletje overal zijn wereldvreemde onzin te kunnen rondspuien, en waarop België misschien wel aanspraak zou kunnen maken. Bij de MR trekt men zich van het hele dossier weinig aan: niet dat men er zo dol is op illegale vreemdelingen, maar men heeft er aan de rechterzijde toch geen concurrentie van beduidende omvang, en bovendien helpen alle beetjes om Brussel verder en blijvend te ontvlaamsen. Alle vragen van de oppositie over hoeveel illegalen geregulariseerd zullen worden, of nog, hoeveel dit allemaal gaat kosten, worden ondertussen afgewimpeld. Vragen over hoe het na de vorige –wie herinnert het zich nog, «eenmalige»– regularisatieronde worden zelfs koudweg onontvankelijk verklaard. Opmerkelijk, en waarschijnlijk daarom ook dat de media er met geen woord over repten.

Dat PS en cdH opperbest tevreden zijn met hun Vlaamse regeringspartner CD&V, bleek trouwens vandaag op een wel heel subtiele wijze: Laurette Onkelinx die in La Libre Belgique haar opvolger Stefaan de Clerck in verband met de vele recente ontsnappingen wat uit de wind probeerde te zetten, en iedereen opriep tot «kalmte». Iedereen weet natuurlijk dat de verantwoordelijkheid van Laurette Onkelinx voor het falen van justitie op alle mogelijke vlakken oneindig veel groter is dan die van Stefaan de Clerck, maar zij had natuurlijk even goed de kiezen stevig op elkaar kunnen houden en van de vakantie gebruik kunnen maken om een complete radiostilte in te lassen. Niets daarvan dus: en de PS roept zelfs op tot kalmte. De partij zit immers op rozen: op één maand tijd tienduizenden nieuwe kiezers bijgeproduceerd en het vooruitzicht dat ze de komende twee jaren zonder veel moeite alles gedaan zal kunnen krijgen van de Vlaamse regeringspartners, dan kan er wel een kleine vriendendienst van af voor een veelgeplaagde sukkelaar als een Stefaan de Clerck.

zaterdag, augustus 01, 2009

Naar een tsjevenoplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde?

Recent is in federale en belgicistische kringen de hoop ontstaan dat er alsnog iets mogelijk zou zijn rond de staatshervorming en het beruchte dossier Brussel-Halle-Vilvoorde vóór de verkiezingen van 2011. Eerste Minister Herman van Rompuy liet zich in ieder geval in die zin uit in een interview met De Morgen, snel opgevolgd door Senaatsvoorzitter Armand De Decker in diezelfde krant. Waar is die hoop op gebaseerd, en is ze gewettigd?

In het interview legt Herman van Rompuy uit dat er voor de zomer van 2010 een oplossing moet komen voor het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde, want anders zouden de communautaire problemen het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie wel eens kunnen doorkruisen. Bovendien ziet hij ook mogelijkheden voor een staatshervorming, maar die zou dan wel in stappen uitgevoerd moeten worden. Dat een eerste stap reeds meer dan een jaar geleden uitgevoerd had moeten zijn –de zogenaamde «borrelnootjes» voor de N-VA– schijnt de Eerste Minister ondertussen wel al vergeten te zijn. Senaatsvoorzitter Armand De Decker, die blijkbaar graag ook nog eens in de pers kwam, volgde de Eerste Minister onmiddellijk op door te stellen dat hij verwacht dat reeds voor het einde van het jaar een akkoord over Brussel-Halle-Vilvoorde bereikt zou kunnen worden. Bovendien zouden de Franstaligen bereid zijn met de Vlamingen over een staatshervorming te praten, in het bijzonder justitie en kinderbijslag.

Kinderbijslag? Het is merkwaardig dat de Vlaamse pers dit bericht zomaar plaatste zonder enige kanttekening, want precies het dossier van de kinderbijslag is toch wel bijzonder. Een bijkomende Vlaamse kinderbijslag was immers een eis van de N-VA om in een Vlaamse regering te stappen, maar… hoewel die bijkomende kinderbijslag volledig binnen de bevoegdheden van de Vlaamse Regering lag, verzetten de Franstaligen er zich tegen, met Joëlle Milquet en Elio di Rupo op kop. Je zou je afvragen of men in Franstalig België soms niets beters te doen heeft dan zich te bemoeien met interne Vlaamse aangelegenheden, maar het ironische is dat die Vlaamse aanvullende kinderbijslag wel degelijk iets is waar de Franstaligen zich zorgen over dienen te maken. Maar het is dus jammer dat de Vlaamse pers die analyse niet maakte, en verder naliet te preciseren of de geciteerde opmerking van hierboven nu betekende dat de Franstaligen dan toch zullen toelaten dat de Vlaamse Regering haar bevoegdheden volledig uitoefent, zonder haar beleidsmaatregelen eerst te moeten voorleggen aan een of andere Franstalige jury. Als dit het soort van staatshervorming is waar Herman van Rompuy en Armand de Decker denken de Vlamingen mee te kunnen paaien, zegt dit vooral veel over de kwaliteit van onderhandelaars die ze aan Vlaamse kant verwachten aan te treffen.

En het is natuurlijk precies daar dat het probleem zit. Wie zal de Vlamingen nog willen vertegenwoordigen aan de communautaire onderhandelingstafel? Kris Peeters gelooft nog steeds in de gemeenschapsdialoog, ook al werd en wordt die nadrukkelijk afgewezen door de Franstaligen. Het valt af te wachten of hij zelfs nog maar binnen zijn eigen regering zoveel steun zal kunnen vinden voor die gemeenschapsdialoog, met een N-VA die onder leiding van Bart de Wever de zogenaamde Maddens-doctrine belijdt. Verder is er nog de sp.a, die er geen enkel belang bij heeft dat welke staatshervorming dan ook zou slagen, laat staan dat ze er überhaupt al enige interesse voor zou hebben. Integendeel zelfs, nu Frank Vandenbroucke ingeruild werd voor een Pascal Smet. Blijven nog de federale regeringspartners over, met name de CD&V en de Open Vld, en het is duidelijk dat onderhandelingen over Brussel-Halle-Vilvoorde en de staatshervorming voor Vlaanderen niet veel goeds zullen kunnen brengen. De opmerking van Steven Vanackere in Knack dat het dossier alleen maar opgelost zou raken door er zoveel mogelijk over te zwijgen was ook al niet van die aard om veel vertrouwen op te wekken.

Wat de Open Vld betreft kunnen we trouwens kort zijn. De recentelijke affaire rond asiel en migratie illustreerde goed wat de agenda is van de top van de partij: er op federaal niveau bij zijn, koste wat het kost. Wat voor vlees we in de kuip hebben met Annemie Turtelboom werd pijnlijk duidelijk, toen ze voor de keuze gesteld werd ofwel de Franstalige oekazes volledig te slikken, ofwel ontslag genomen te worden, ofwel een bord linzensoep te gaan verorberen op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Verder is een Guy Vanhengel er de man niet naar om de Vlaamse zaak, of welke zaak dan ook te verdedigen, als hij maar ergens minister mag spelen. Wat dat betreft zit de partij dus volledig in de binnenzak van de Franstaligen, meer zelfs, de partij bestaat het zelf toegevingen van de Vlamingen te eisen voor een nieuwe staatshervorming.

Bij de CD&V daarentegen zal men alle truken van de foor gebruiken om het verraad van de partij tegenover haar kiezers en de Vlaamse bevolking te verpakken als een stap vooruit, een teken van moed , het opnemen van de verantwoordelijkheid, afijn, de lezer kent het tsjevenvocabularium ongetwijfeld zelf ook goed genoeg. Waarschijnlijk is men nu al bezig één of ander te bekokstoven, waarna men een ledencongres in het begin van 2010 voor het blok zal plaatsen, met de keuze enerzijds tussen de val van de federale regering (en al het gezichtsverlies dat dat meebrengt in verband met het EU-voorzitterschap) waardoor Brussel-Halle-Vilvoorde trouwens hoe dan ook niet meer gesplitst kan worden, het avontuur om naar nieuwe verkiezingen te gaan met de huidige kieskringen, of anderzijds een oplossing die met de dood in het hart goedgekeurd zal worden. Met de dood in het hart? Er zal op dat ledencongres geapplaudisseerd worden, tot de handen er pijn van doen, voor zoveel moed en doortastendheid van de partijleiding, want zo gaat dat nu eenmaal wanneer men verraad pleegt.

Hoe de oplossing er precies zal uitzien valt moeilijk in te schatten. Eén mogelijkheid is een terugkeer naar de oude arrondissementen, al lijkt de hinderpaal daar eerder een persoonlijk gezichtsverlies van Guy Verhofstadt te zijn dan tegenstand onder de bevolking of wat dan ook. Waarschijnlijker lijkt het me daarom dat er een splitsing-die-geen-splitsing-is doorgevoerd zal worden, met bijvoorbeeld een inschrijvingsrecht en een uitbreiding van de faciliteiten op zo'n manier dat de Franstaligen bij een eventuele Belgische boedelscheiding nog steeds aanspraak zullen kunnen maken op minstens een deel van Halle-Vilvoorde. Dat zo'n inschrijvingsrecht opnieuw niet bepaald zou stroken met de Grondwet hoeft trouwens geen probleem te zijn: een nieuwe uitspraak van het Grondwettelijk Hof kan ongetwijfeld lang genoeg uitgesteld worden tot het te laat is om er nog iets aan te doen vóór de volgende federale verkiezingen, en daarna kunnen de Franstaligen desnoods opnieuw vijf belangenconflicten inroepen –met niet alleen de medewerking van de CD&V en Herman van Rompuy, maar zelfs smeekbedes als het moet!– om alles minstens tot in 2014 uit te stellen. En dat dan enkel nog onder de voorwaarde dat de Vlamingen het in hun hoofd zouden halen in een of andere commissie opnieuw een wetsvoorstel eenzijdig goed te keuren, een scenario dat in 2007 alleen maar mogelijk was omdat er toen nog geen federale regering gevormd was.

Deze analyse mag dan al pessimistisch zijn, maar het gekuip dat de CD&V de komende maanden aan de dag zal leggen om de Franstaligen op alle mogelijk manier op hun wenken te bedienen zonder dat de Vlaamse kiezer te weten komt hoe hij in het ootje genomen wordt zou niet mogelijk zijn zonder de volledige afwezigheid van een Vlaamse pers die haar plicht doet. De in Noord-België verschijnende Nederlandstalige pers draagt inderdaad een verpletterende verantwoordelijkheid voor het feit dat het zover is kunnen komen, en dat het scenario van hierboven realistisch is. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat een Steven Vanackere kan opmerken dat Brussel-Halle-Vilvoorde opgelost zal worden voor er vooral veel over te zwijgen, zonder dat de pers daarover op haar achterste hielen gaat staan? Waar zijn trouwens de ramingen over hoeveel sans-papiers de komende maanden geregulariseerd zullen worden om Brussel nog meer de verfransen? Hoe is het ook mogelijk dat de reacties van de Franstalige partijen op de domme Guy Vanhengel die voor budgettaire matiging pleitte amper weerklank vonden in Vlaanderen? Voor een echte en correcte analyse moest men, zoals zo vaak, bij La Première van de RTBf zijn, die de kreten van PS en cdH kort en goed omschreef als «touche pas à ma sécu» (en voor wie een kort geheugen heeft: het waren dus ook de PS en cdH die tegen die Vlaamse aanvullende kinderbijslag waren). De groeinorm van 4,5% bovenop de index voor de Sociale Zekerheid is –bijna letterlijk– van levensbelang van de Franstaligen om België en Vlaanderen zo lang en zo efficiënt mogelijk te kunnen uitmelken, maar kwaliteitsmedia als De Standaard en De Morgen, om over de VRT nog maar te zwijgen, onderhouden liever hun publiek met Belgolese sprookjes. Prins Laurent die Jean-Marie Dedecker als Eerste Minister wel zou zien zitten bijvoorbeeld – je vraagt je af hoe ze het durven!

En wie het bovenstaande niet gelooft, kan altijd nog de VRT-column van Carl Devos van vandaag eens nalezen. Hij verwacht dat de regering-Van Rompuy I na de zomer uit de startblokken zal schieten, om de enige reden dat er geen excuses meer zouden zijn om dat niet te doen. Betekent de term «politicoloog» soms dat je nog minder dan gemiddeld afweet van politiek? Herman van Rompuy roept nu al het Belgische EU-voorzitterschap als excuus in om vrijwel heel 2010 niets te hoeven doen, maar Carl Devos heeft daar in het interview van de Eerste Minister waarschijnlijk overgelezen. Of wil het daar misschien niet over hebben, om de bevolking rustig te houden. Van een régimepop van de Paviagroep mag men misschien nu eenmaal niets anders verwachten dan dat hij de bevolking wat zand in de ogen strooit in plaats van de waarheid te zeggen over Brussel-Halle-Vilvoorde of de toestand van de Sociale Zekerheid.