«Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Marokkanen te lijf»

Dat is wat Johan vande Lanotte niet zei naar aanleiding van de moord op Patrick Mombaerts of Theo van Gogh, of m.m. bij het proces van de zaak-Robert de Craene. Maar volgens De Standaard zei hij wel iets gelijkaardigs in Het Belang van Limburg dit week-end.

Bij De Standaard citeren ze Johan vande Lanotte als volgt:

Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Blokkers te lijf. Zeker weten. Dat is een emotionele reactie. Maar de rechtsstaat dient juist om emoties ordentelijk te kanaliseren. Dat zijn principes die ik als politiek verantwoordelijke hoog moet houden.

Journalist Wouter Verschelden noemt deze uitspraak «opmerkelijk». Dat is inderdaad wel het minste wat men er van kan zeggen, maar de reacties, of beter gezegd, het gebrek aan reacties is eigenlijk nog opmerkelijker. Want Karel «olifant in de porseleinwinkel» de Gucht kreeg de afgelopen dagen bakken kritiek over zich heen –terecht, daar niet van– maar uiteindelijk deed hij niet meer dan de kiezers van het Vlaams Belang verantwoordelijk houden voor de daden van Hans van Themsche. Op de keper beschouwd had hij het echter niet over fysiek geweld op die kiezers, goedgepraat als een «emotionele reactie» die dan een zin later eigenlijk feitelijk toch niet mag.

Op een manier toont de uitspraak van Johan vande Lanotte aan dat hij een serieuze klap van de anti-racistische molen moet gekregen hebben. Want zijn uitspraak komt er op een ogenblik dat men het Vlaams Belang krampachtig probeert te hangen omdat het na de moord op Pim Fortuyn zei dat de kogel van links kwam. En dus kwamen deze keer de kogels van extreem-rechts, gaat de redenering. Nog erger is dat amper enkele dagen geleden in Antwerpen een Molotov-cocktail gegooid werd naar het secretariaat van het VNJ. Wie als «politiek verantwoordelijke» vandaag met zulke uitspraken komt, speelt dus bijna letterlijk met vuur. Redeneren we immers even door op de uitspraak van Johan vande Lanotte, dan is het niet moeilijk om vast te stellen dat men vandaag ter linkerzijde gemakkelijk kan concluderen dat de rechtsstaat toch niet helemaal werkt, want het proces tegen het Vlaams Blok heeft er alleen maar voor gezorgd dat het Vlaams Blok vandaag Vlaams Belang heet. Hoe lang moet men dan nog wachten om zoals bovengenoemde «helden» in Antwerpen een paar dagen geleden «emotioneel» te reageren? Johan vande Lanotte had het er gerust bij mogen vertellen.

Bovendien weet Johan vande Lanotte zijn moment goed te kiezen om met zijn gewikte uitspraak te komen. Zou hij het aangedurfd hebben hetzelfde te zeggen toen de moordenaars van Joe van Holsbeeck nog Noord-Afrikanen waren? Of toen ze al Poolse zigeuners waren? En wat dus met Patrick Mombaerts of Robert de Craene, om Glenn Wijnants niet te vergeten? Ik denk dat hij zich wel zou hoeden om zulke uitspraken te doen, maar van zodra het woordje «Blokker» ingevuld kan worden, wil hij het er wel snel even uitflappen. Zou de vader van de eerstvolgende Blokker die in mekaar geslagen wordt zich trouwens ook emotioneel mogen gaan uitreageren op een sp.a-aanhanger, zeker weten, of zou dat dan plots anders zijn?

En dan de eigenlijke kern van het probleem. Wanneer Johan vande Lanotte zulke enormiteiten uitkraamt in een interview met een krant, waar is dan zijn collega-partijvoorzitter Geert Lambert van kartelpartner SPIRIT met zijn «men kan mensen ook met woorden doden» om de sp.a voor de Raad van State te sleuren? Waar zijn de lange en diepe analyses van politieke commentaren die hem eens uitgebreid kielhalen? Een eerste deelverklaring is ongetwijfeld dat Johan vande Lanotte een socialist is, en dus per definitie een goede. Geen kwaliteitskrant in Vlaanderen die het vandaag in zijn hoofd zal halen om de voorzitter van de sp.a eens goed de levieten te lezen. Maar de belangrijkste verklaring is ongetwijfeld dat Karel de Gucht een gemakkelijke prooi is. (En dat geldt gedeeltelijk ook voor Herman de Croo.) Wie neemt vandaag Karel de Gucht nog serieus, buiten hijzelf en misschien zijn moeder? Zelfs Bart Somers of Guy Verhofstadt nemen de man niet meer serieus, maar wel zijn uitspraken, of beter gezegd, welke schade zijn uitspraken voor de partij respectievelijk de Belgische federale regering kunnen betekenen. Het is daarom eigenlijk een indroevig schouwspel om zien hoe al onze Vlaamse «helden» vandaag om ter flinkst Karel de Gucht de oren wassen, maar Johan vande Lanotte niet willen of durven aanpakken, en niet verder komen dan zijn uitspraken «opmerkelijk» te noemen. Kwaliteitsjournalistiek is een mooie zaak, maar wie wil daarvoor zijn baan riskeren?