Bart Brinckmans beuzelpraat over het Belang

Wat de redactie van De Standaard bezielt om Bart Brinckman over het Vlaams Belang te laten schrijven gaat mijn petje te boven, maar ze zouden daar in Groot-Bijgaarden toch moeten weten dat het hun renommé van «kwaliteitskrant» niet bepaald ten goede komt dat precies een reporter die zijn afkeer voor die partij niet onder stoelen of banken kan steken over de grootste partij van Vlaanderen verslag moet uitbrengen, ja er zelfs «analyses» over moet afscheiden.

Bart Brinckman, nu Chef Wetstraat bij De Standaard, is vroeger nog hoofd van de politieke redactie van De Morgen geweest. Er hoeft dus verder geen tekeningetje bij hoe de wind bij hem waait. Maar dat neemt niet weg dat het toch mogelijk zou moeten zijn om min of meer objectieve verslagen en analyses over het Vlaams Belang te brengen. Let wel, hagiografieën zijn nu ook weer niet nodig —daarvoor kunnen we altijd terecht op de webstek van het Vlaams Belang zelf— alhoewel dat voor andere partijen blijkbaar wel regelmatig mogelijk lijkt. Hoe dan ook, vandaag was Brinckman weer goed op dreef.

Aanleiding voor het artikel is de «zwalpende koers» van het Vlaams Belang. Er zit inderdaad beweging in het Vlaams Belang, en die beweging is niet altijd even rechtlijnig te noemen, vooral qua perceptie dan, maar ik wil toch enkele vraagteken plaatsen rond de oorzaken daarvan zoals Brinckman die aanbrengt. Zo meent hij alvast één groot probeem bij het Vlaams Belang te kunnen ontdekken waar hij en paar keer op hamert:

dat Belang-politici behoorlijk vijandig reageren op elke gezonde journalistieke interesse.

Maar Vanhecke houdt niet van journalisten. De aanwezigheid van verslaggevers vormt voor hem de belangrijkste reden om officiële recepties of pers-etentjes te verafschuwen, liet hij zich ooit ontvallen. Een amicale omgang met journalisten eindigt toch maar in een zekere vorm van informele informatieoverdracht. Daar wil de voorzitter echt niet van weten.

De partij die voortdurend klaagt over die zogenaamde mediaboycot draagt er zelf heel bewust toe bij, het kan niet genoeg worden herhaald.

Aangezien Brinckman zowel voor De Morgen als De Standaard heeft gewerkt zou het voor hem toch niet zo moeilijk moeten zijn om te achterhalen hoe dat komt. Desnoods moet hij in de komende paasvakantie maar eens een dagje inlassen om daar eens diep over na te denken. En om hem op weg te helpen wil ik hem zelfs een tip geven: dat hij eens aan zijn collega van Het Nieuwsblad vraagt hoe de vork nu werkelijk aan de steel zat in verband met die uitspraak van Annemans over moslims op de lijsten van het Vlaams Belang. En ja hoor, Annemans heeft die uitspraken dus werkelijk gedaan hoor. Geen twijfel mogelijk. Alleen brute pech voor die journalist van Het Nieuwsblad dat die uitspraken alweer in een informeel gesprek vielen, want anders had hij of zij al lang met de opnames eens goed op tafel kunnen slaan. Zeker weten. Annemans komt hier dus bijzonder goedkoop vanaf. Werkelijk waar. Al denk ik dat ook hij zijn lesje over «amicale omgang met journalisten» nog maar eens geleerd zal hebben. Het begint alleen een klein beetje op te vallen dat het Vlaams Belang zichzelf alleen maar in informele gesprekken «in de voet schiet». De vuile lepigaards; ze doen het zeker opzettelijk om de journalisten te pesten!

Verder mag natuurlijk de recente verruiming met Verstrepen en Morel in de analyse niet ontbreken. En de «desavouering» van Alexandra Colen. Ach ja. Men kan niet in elke partij voorzitters afzetten, kopstukken op de straatstenen gooien via schijnprocessen of de voorzitter ijlings uit Cuba laten terugkomen om een minister een bolwassing te geven, al was het maar om wat variatie te brengen in het dagelijkse leven van de wetstraatjournalisten. Ik heb alleen zo een zwak vermoeden dat de ministers Bourgeois en Anciaux meer last hebben van mekaars «slechte adem» dan Colen en Morel. Al kan ik me natuurlijk vergissen.

Ten slotte mocht natuurlijk de foto van Koen Dillen met Léon Degrelle niet ontbreken:

Zo voelde europarlementslid Koen Dillen zich geroepen om met Léon Degrelle vriendschappelijk op de foto te staan of notoire Franse negationisten in het parlement te verdedigen. Een normale partij gooi zo'n type onmiddellijk buiten. Vanhecke kwam niet verder dan hem als ,,onverstandig'' te bestempelen.

Uit de toon zou je bijna denken dat Koen Dillen verleden week nog met het lijk van Léon Degrelle vriendschappelijk op de foto is gestaan, en dat Koen Dillen een necrofiel is. Maar neen, zoals Bart Brinckman zelf goed weet omdat hij het deze week zélf nog schreef, gaat het over een foto die meer dan tien jaar geleden genomen werd, maar nog eens vanonder het stof werd gehaald. Sinds 1992 is er meer dan één parlementslid naar Cuba gereisd om er dikke sigaren te gaan roken met een massamoordenaar.

Overigens is er één zin in het betoog van Brinckman die werkelijk de wenkbrauwen doet fronsen:

Maar de vraag wat de partij aan moet met volledig geïntegreerde en niet-praktiserende moslims - de interesse bij allochtonen voor het Belang is erg groot - zou wel eens voor vonken kunnen zorgen.

Hoezo, de interesse bij allochtonen voor het Belang is erg groot? Zouden dat racistische allochtonen zijn, of fascistische? Allochtonen die last hebben van hyperintegratie en nu in korte broek aan vendelzwaaierij doen en naar Slisse en César gaan kijken? Of zijn dat allochtonen die geplaagd worden door een «subjectief onveiligheidsgevoel» omdat ze zo vaak lastiggevallen worden door, tja, door wat? Misschien hebben die allochtonen wel lak aan solidariteit met de Walen in de Sociale Zekerheid en kan hen het koningshuis gestolen worden? Dat hij daar eens een analyse over schrijft!

En hoe groot is die erg grote interesse eigenlijk — een kwart of een derde van de kiezers? Als dat met de goedkeuring van het migrantenstemrecht maar goed komt in Antwerpen in 2006...