Eerste «aanpak» van Guy Verhofstadt: Tijdens de onderhandelingen over het Generatiepact was het het ACV, nota bene de enige vakbond die ideologisch niet verbonden is aan de federale paarse regering, dat het hachje van Verhofstadt redde. De vakbond greep, in tegenstelling tot de rode broeders van het ABVV, niet naar het stakingswapen nog voor de onderhandelingen afgelopen waren. Als dank daarvoor werd het ACV mooi bij de bok gezet door de paarse partijen, onder meer door de herhaalde bewering dat brugpensioen op 60 de regel zou worden, in tegenstelling tot wat het ACV beweerde.
Tweede «aanpak» van Guy Verhofstadt: nadat hij zijn strategische fout ingezien had, probeerde Guy Verhofstadt de brokken te lijmen door het ACV ostentatief over de bol te aaien met de mededeling dat de cijfers van het ACV dan toch correct waren, en brugpensioen op 58 wel degelijk de regel zal blijven. Wie gisteren het interview met Luc Cortebeeck in De Wandelgangen heeft gehoord, zal wel opgemerkt hebben dat die aai niet bepaald in dank werd afgenomen, en dat Cortebeeck waarschijnlijk nog eens goed zal moeten nadenken voor hij nog eens zijn nek uitsteekt voor Guy Verhofstadt.
Derde «aanpak» van Guy Verhofstadt: de verklaring dat stakingen dus «niet de juiste aanpak» zijn. Hij doet er trouwens nog een schepje bovenop in zijn gekende voluntaristische stijl:
Wilde acties en stakingen brengen nieuwe investeringen en jobs in gevaar. Ze zullen bovendien de noodzakelijke hervormingen niet verhinderen, laat staan stopzetten. Die hervormingen, hoe moeilijk ook, zal de regering hoe dan ook doorvoeren. En dat om één reden: omdat ze noodzakelijk zijn, noodzakelijk om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen veilig te stellen.Wanneer ik dat lees, vraag ik me af of dit wel het juiste ogenblik is om zulke uitspraken te doen. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat ook maar één vakbondsman of -vrouw van de staking zal afzien na een straffe aankondiging dat de maatregelen «hoe dan ook» doorgevoerd zullen worden, want dit lijkt meer op het zoeken van de confrontatie in plaats van naar een oplossing.
Guy Verhofstadt is er met andere woorden weer eens in geslaagd zichzelf behoorlijk in de nesten te werken. Blijkbaar kan hij het niet laten om, telkens hij een afgrond in zicht krijgt, de afgrond nog wat dieper te maken en er vervolgens in volle vaart op af te stormen. Hoe weinig voeling met de realiteit de man nog heeft blijkt overduidelijk uit zijn oproep dat hij erop rekent dat iedereen zijn verantwoordelijk zal opnemen en zal deelnemen aan het overleg om het Generatiepact in de praktijk te brengen. (Peter Vanvelthoven, het lichtgewicht dat het andere lichtgewicht op de post van Werk moest opvolgen, echode trouwens in de Senaatscommissie Sociale Zaken dat er over het pact niet meer onderhandeld zal worden en dat de uitvoering ervan reeds bezig is.) Maar hoe dit allemaal kan als de ene vakbond reeds aan staken toe was nog voor het einde van de onderhandelingen, en de andere door haar leden achteraf gedwongen werd om het pact toch nog te verwerpen, is mij volkomen een raadsel. Mais, à part ça, Madame la Marquise, tout va très bien, tout va très bien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten