Taaie kroonprins op zijn zieltje getrapt

Filip, Leopold, Louis, Marie van België, hertog van Brabant, erevoorzitter van de Raad van Bestuur van de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel, voel zich op zijn zieltje getrapt. Het blijkt namelijk dat de Vlaamse zakenlui die hem vergezelden op de handelsmissie naar Zuid-Afrika –of is het eigenlijk omgekeerd?– niet laaiend enthousiast waren over zijn optreden aan de Kaap.

In het «interview» –wat men tegenwoordig allemaal al een interview durft te noemen– schrijft de prins onder meer dat hij «ten dienste van de samenleving» staat. Sta me toe me daar toch even bij in een bulderlach te schieten. Iemand die «ten dienste» van de samenleving staat, krijgt daarvoor niet jaarlijks de habbekrats van 788.301,40 euro uitgekeerd. Gekoppeld aan de index van december 1999, wel te verstaan. Voor dat bedrag wil ik als Vlaming ook wel eens in Zuid-Afrika een toespraak komen houden over de diamant België. Ja, België, en desnoods zing ik achteraf ook nog de brabançonne, al raad ik dat persoonlijk af voor de arme toehoorders.

Daar hoort nog bij dat die Belgisch Dienst voor Buitenlandse Handel dus maar één bestaansreden heeft: ervoor zorgen dat prins Filip af en toe nog eens uit zijn kot kan komen, kwestie van niet altijd op het gezicht van zijn Mathilde te moeten kijken. De Vlaamse en Waalse export hebben immers met mekaar nog evenveel gemeen als mijn douchegordijn met de aardvarkens in Swaziland, niets dus, en daarom werden de twee al een tijdje geleden van mekaar gesplitst en overgedragen naar de Gewesten. Dat was echter niet naar de zin van Laken, en dus moest er maar een nieuwe dienst opgericht worden die reisbureau kon spelen voor de kroonprins. Die overigens, naar ik zo vermoed, zijn vliegtuigbiljetten en hotelonkosten wel niet «zelf» zal betalen, maar de belastingbetaler daar nog eens extra voor laat opdraaien bovenop zijn jaarlijkse dotatie.

Een andere zaak is of het wel de taak is van iemand die «ten dienste» van de samenleving staat om bijvoorbeeld in China allerlei omfloerste dreigementen te uiten aan het adres van ondertussen al meer dan een kwart van de Vlaamse bevolking (omgerekend goed voor 118.245,21 euro per jaar, of zou hij die terugstorten?). En de behandeling die Marie-Rose Morel te beurt viel in China was veelzeggend: Marie-Rose Morel, verkozen volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Belang en meegereisd om de rolstoel van haar vader Chris Morel te duwen, moest vijftig meter uit zijn buurt blijven. Chris Morel is overigens ereburger van Shanghai, dat, in tegenstelling tot het erevoorzitterschap van prins Filip, niet speciaal voor hem opgericht werd om hem een bezigheid te geven. En wat hem betreft moest de prins dus absoluut niet mee naar China reizen om daar «deuren te openen».

Laten we overigens wel wezen, en even de enige twee prestaties van de kroonprins die werkelijk van belang zijn op een rijtje zetten: ten eerste dat hij er als eerste in geslaagd is levend uit de moederschoot van de wettige echtgenote van de toenmalige prins Albert te kruipen, en ten tweede dat hij zich sindsdien in leven heeft weten te houden. Moeten we daarvoor onze hoed afnemen? 788.301,40 euro per jaar, dat zijn er meer dan 2.000 per dag. Twee keer Win for life dus, maar dan aan dertigvoudig tempo. Om over leeflonen nog maar te zwijgen. Wat zou er trouwens van onze ouwe taaie geworden zijn als hij uit een andere bloemkool was gekropen? Ergens een rustig kantoorbaantje, waar liefst niet te veel denkwerk aan te pas komt, met als hoogtepunt van de dag de kleine verrassing in de boterhammendoos –de ene keer een doosje rozijnen, de andere keer weer een reep melkchocolade met nootjes, of een lekker koekje– die Mathilde er liefdevol elke keer weer bijsteekt.

Ondertussen is hij er door zijn gedrag van de laatste maanden in geslaagd ervoor te zorgen dat alleen nog overtuigde republikeinen uitkijken naar een snelle aanvang van zijn regnum. In Vlaanderen neemt niemand hem nog serieus, maar wie zijn vaderlandse geschiedenis kent weet dat dit toch van geen belang is. Maar ook de PS in Wallonië kijkt niet bepaald uit naar koning Filip I. Daar vreest men immers dat hij vroeg of laat brokken zal maken door zijn ondoordachte uitspraken, of misschien wel een weigering om één of andere wet te ondertekenen, met mogelijk de ultieme nachtmerrie als gevolg: het einde van België en dus de rijkelijke geldstromen vanuit het Noorden. Elio di Rupo meent het dus ongetwijfeld echt als hij bij gelegenheid koning Albert II een goede gezondheid toewenst. Ik zou het in zijn plaats ook doen.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)