België schaadt de gezondheid

Letterlijk, al zal Yves Leterme het ongetwijfeld in alle toonaarden willen ontkennen. Wie echter de serie «De zestien is voor u» van De Standaard de laatste dagen gelezen heeft, zal zich toch niet van de indruk kunnen ontdoen dat het ene veel met het andere te maken heeft.

Uit de serie «De zestien is van u» van De Standaard blijkt overduidelijk dat zowat elke Vlaamse onderhandelaar vroeg of laat last kreeg van zijn gezondheid. Voor sommigen waren de gevolgen vooral psychisch, met als beste voorbeeld Jo Vandeurzen die meer dan één keer een complete inzinking heel dichtbij was. Bart de Wever dan weer dacht op een gegeven ogenblik een hartaanval te hebben. Alleen Yves Leterme leek de hele tijd immuun, maar belandde uiteindelijk zelfs op de dienst intensieve zorgen met interne bloedingen.

Al deze gezondheidsproblemen zijn echter terug te brengen tot één enkele, gemeenschappelijke factor: België. Het is immers moeilijk zich voor te stellen dat de Vlaamse politici aan zulke uitputtingsslag als we de laatste maanden gezien hebben hadden moeten deelnemen indien België niet meer zou bestaan. En op een manier is het ook hun eigen fout: aan het einde van de zomer van vorig jaar reeds moet het voor iedereen duidelijk geweest zijn dat het met de Franstalige politici, en dan in het bijzonder Joëlle Milquet, niet meer mogelijk is het land op een serieuze manier besturen. Had Yves Leterme geen vijf minuten politieke moed gehad, maar tien minuten, had hij toen al de stekker uit de onderhandelingen getrokken, en daarmee ook België, en was hij nu al lang Vlaams president. Misschien eens iets om over na te denken nu hij aan een ziekenbed gekluisterd ligt.

Want wat wil Yves Leterme eigenlijk bereiken? Hij wil «de Zestien», de post van Eerste Minister, en moet daarom onderhandelen met de Franstaligen, dat wil zeggen, zijn Vlaams programma waarmee hij in juni nog 800.000 stemmen haalde verloochenen op zulke manier dat zijn partij volgend jaar niet spectaculair ten onder zal gaan in een enorme electorale afstraffing. Maar wat wil of kan hij eigenlijk met die post van Belgisch Eerste Minister verwerven of bereiken? Macht en aanzien? Wat de macht betreft: de regeringen-Verhofstadt I en II hebben duidelijk aangetoond dat er van veel macht geen sprake is, omdat een Vlaams Eerste Minister naar het pijpen van de Franstaligen moet dansen om zijn post te mogen behouden. Het aanzien dan? Welke eer is het eigenlijk om, zoals Guy Verhofstadt, zes miljoen Vlamingen te verraden om de voorkeur te kunnen genieten van vier miljoen Franstaligen plus een familie in Laken als nuttige idioot in dienst van hen? En voor het aanzien in het buitenland hoeft men het zeker niet te doen: tenzij men kan opdraven als lakei van bijvoorbeeld Frankrijk wordt men daar achter de rug eens goed uitgelachen.

Het is daarom toch wel enigszins ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Yves Leterme in het ziekenhuis ligt met als diagnose belgicose, in Kosovo eindelijk de onafhankelijkheid uitgeroepen wordt. Nu is de Vlaamse situatie weliswaar niet bepaald vergelijkbaar met wat zich de laatste jaren in Kosovo heeft afgespeeld, maar het valt niet te ontkennen dat de Albanese Kosovaren veel minder last hebben van koudwatervrees rond hun onafhankelijkheid dan de Vlaamse politici. Misschien kan Yves Leterme, wanneer hij zich weer wat beter voelt, eens een studiereis inleggen naar Pristina. En hij hoeft daarvoor heus niet te wachten tot na Pasen.