Remmery: De ontnuchtering

De zaak van de dreigbrieven aan Remmery lijkt naar een oplossing te gaan, al weet je maar nooit. Het verhaal dat de politiediensten leveren is nog niet helemaal zuiver, maar misschien wordt dat de komende dagen wel uitgeklaard. Wat wel duidelijk is, is dat het verhaal niet echt in een richting gaat die iedereen bevalt.

Zoals gisteren reeds geschreven, lijkt racisme niet het motief maar eerder het vehikel voor de dreigbrieven. En dat komt eigenlijk eerder ongelegen. Bart Sturtewagen schetst waarom:

Het valt nauwelijks te bevatten dat zoiets onnozels een dergelijke omvang kan aannemen. Zeven keer stond het land in rep en roer omdat weer een racistische dreigbrief was verstuurd naar de zaakvoerder van het West-Vlaamse delicatessenbedrijf. De koning ontving de man en zijn door de briefschrijver gewraakte personeelslid, de uit Marokko afkomstige Naïma Amzil, ten paleize en stapte zelfs ter plaatse af in Rollegem-Kapelle om zijn solidariteit te betuigen.

Goed opgemerkt van de commentator, maar ik heb een paar vragen. Wie heeft ervoor gezorgd dat zoiets onnozels een dergelijke omvang kon aannemen? Wie heeft ervoor gezorgd dat het land in rep en roer stond omdat weer een racistische dreigbrief verstuurd was? Welke onverlaat haalt zich nu toch zoiets in het hoofd? Wie? Tja. Wat ik weet is dat ik o.a. op 2 maart een «Nieuwsalert» in mijn elektronische brievenbus kreeg met als titel «Moslima neemt ontslag na nieuwe dreigbrief Remmery», verzonden zo rond kwart voor zes 's avonds. Het land in rep en roer zetten dus, wie doet nu toch zoiets? Ze waren er in Groot-Bijgaaren nochtans als de kippen bij om het racisme in de dreigbrieven in al zijn facetten te ontleden.

Wie nu denkt dat Bart Sturtewagen zijn lesje wel geleerd zal hebben, heeft het echter verkeerd voor. Want in hetzelfde stukje waarin hij zo hard zijn best doet om nostra culpa te slaan, gaat hij alweer in de fout:

Die feiten verdwijnen niet na de banalisering van de zaak-Remmery. Statistieken zeggen iets over de werkelijkheid, maar voorbeelden maken die werkelijkheid tastbaar. Naïma was zo'n ogenopener.

Merkwaardig toch, niet? Naïma is misschien een ogenopener, maar een ogenopener van wat? Immers, na de «banalisering van de zaak-Remmery» verdwijnt alvast één zaak van racisme, zou ik zo zeggen. En «banalisering», wat is dat voor iets? Een term waarachter men zich kan verschuilen om niet te moeten zeggen dat de dreigbrieven niet zo interessant meer zijn nu blijkt dat ze toch niet passen in de strijd tegen het racisme?

Zoals ik het zie heeft Naïma twee keer pech: een eerste keer omdat ze het mikpunt was van de dreigbrieven, en een tweede keer omdat het racisme niet echt was. Ze mag de media-aandacht nu wel vergeten, laat staan dat er nog koninklijke bezoekjes op het programma zullen staan. En die carrière als boegbeeld, ook gedaan dus. Je ziet van hier dat het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding haar nu nog gaat promoten nu ze symbool staat niet als voorbeeld van een geslaagde integratie, maar voor hoe snel weldenkend Vlaanderen de trappers kan verliezen zodra het de kans ziet nog eens de heksenjacht te openen. Op het Madouplein kunnen ze voor de verandering nog eens een fles champagne opentrekken.