vrijdag, juni 30, 2006

Vertrouwen in de VRT

Een paar weken geleden vroeg De Stemmenkampioen of zijn panelleden «over het algemeen vertrouwen in de onafhankelijkheid van de berichtgeving bij de openbare omroep, de VRT» hadden. Uit de resultaten blijkt dat wie dat niet heeft, in de helft van de gevallen voor het Vlaams Belang stemt.

Alleen bij het Vlaams Belang is er een meerderheid te vinden die geen vertrouwen heeft in de openbare omroep. Bij CD&V-N-VA en VLD vertrouwt drie kwart van de kiezers de VRT, terwijl dat bij sp.a-SPIRIT en Groen! oploopt tot ongeveer 90%. Het is duidelijk dat vooral bij het Vlaams Belang een aversie tegenover de VRT bestaat, terwijl men gerust kan stellen dat het omgekeerde ook het geval: de aversie van de VRT tegenover het Vlaams Belang is legendarisch.

De resultaten die de De Stemmenkampioen brengt geven het vertrouwen in de openbare omroep per partij aan, maar men kan natuurlijk ook de resultaten transponeren, bijvoorbeeld aan de hand van de verkiezingsuitslagen van 2004. Die oefening geeft dan het antwoord op de vraag hoe de partijvoorkeuren eruitzien gesteld dat men wel of niet vertrouwen heeft in de VRT. Voor de Neen-zijde blijkt dan dat ongeveer de helft van diegenen die geen vertrouwen hebben in de VRT op het Vlaams Belang stemmen. CD&V-N-VA en VLD zijn ietwat ondervertegenwoordigd, maar sp.a-SPIRIT en Groen! zijn bijna helemaal afwezig.

Kijkt men naar de mensen die wél vertrouwen hebben in de VRT, dan zijn uiteraard alle partijen oververtegenwoordigd behalve het Vlaams Belang. Vooral het aandeel van sp.a-SPIRIT valt hierbij op: het aandeel van dat kartel is bijna even groot als dat van CD&V-N-VA. Voor wie de VRT omschrijft als «VuurRode Televisie» e.d. komt dit waarschijnlijk niet als een verrassing. Er moet echter opgemerkt worden dat het aandeel van VLD en CD&V-N-VA aan de Ja-zijde toch ook niet bepaald verwaarloosbaar is.

De weekvraag van De Stemmenkampioen is slechts een momentopname en geeft ook geen verklaring waarom de panelleden stemmen zoals ze stemmen, en er kunnen dus enkele vragen gesteld worden bij de resultaten. Hoe is bijvoorbeeld de evolutie van het vertrouwen in de openbare omroep geëvolueerd in de loop der jaren, globaal en per partij? De aanhang van het Vlaams Belang is bijvoorbeeld sterk gestegen de laatste jaren: rekruteert de partij nieuwe kiezers bij hen die reeds van tevoren geen vertrouwen in de VRT hadden, of verliezen de kiezers hun vertrouwen in de VRT pas nadat ze naar het Vlaams Belang overschakelden? En ten slotte de vraag over de kip en het ei: is het de partijvoorkeur die bepaalt of men vertrouwen heeft in de openbare omroep, of is het de omroep die invloed heeft op de partijvoorkeur van de kijkers die in haar vertrouwen hebben? Is dat laatste het geval, dan is de VRT op dit ogenblik vooral voor sp.a-SPIRIT en Groen! een stemmenmachine.

dinsdag, juni 27, 2006

Zin en veel onzin over gevangenisbeleid

Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen in o.m. Antwerpen laait het debat over het gevangenisbeleid weer op. In verband daarmee wordt veel onzin verteld, en daarom is het goed toch even de puntjes op de i te zetten.

Om te beginnen wil de VLD zich vandaag bij monde van Bart Somers stoer voordoen, maar de partij is ondertussen al meer dan zeven jaar federaal aan de macht, en niet één gevangenis werd er in die tijd bijgebouwd. Wat de wet-Lejeune betreft, is die inderdaad zoals Laurette Onkelinx zegt pas onlangs herzien, en het Vlaams Belang is alvast van mening dat die herziening in de praktijk een versoepeling was. De VLD heeft die herziening mee goedgekeurd.

Het antwoord van Johan vande Lanotte op de voorstellen van Bart Somers is nogal voorspelbaar, maar bevat wel één pareltje dat het citeren waard is:
Van een straf die helemaal niet samengedrukt kan worden, ben ik geen voorstander. Je mag gevangenen niet elke hoop ontnemen om vervroegd vrij te komen.
Er zijn er die vinden dat de doodstraf onmenselijk is, en dat levenslang het gepaste alternatief is als zwaarste straf. Er zijn er echter die letterlijk levenslang al even onmenselijk vinden, omdat je de gevangenen niet elke hoop mag ontnemen ooit nog vrij te kunnen komen. Johan vande Lanotte steekt dus nog een tandje bij, en vindt dat je gevangenen ook niet de hoop mag ontnemen vervroegd vrij te komen. Mijn eenvoudige vraag: in 's hemels naam, waarom? Nog een beetje, en straks is het al onmenselijk wanneer gevangen überhaupt nog maar voor eventjes de gevangenis in moeten! En a propos, zou ook Marc Dutroux die hoop nog mogen koesteren van Johan vande Lanotte? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij vervroegd vrijgelaten zou worden.

Overigens, de volgende titel in De Standaard is toch ook om van te snoepen: «Daders zitten ook nu langer dan een derde in cel». Stel je even voor zeg: iemand die 18 jaar cel heeft gekregen zit dus ook nu al minstens zes jaar achter de tralies. Waar we ons dus druk over maken. Misschien eens een tip voor wie af en toe een superboete in de bus krijgt: een derde betalen, en zien of je de rest kwijtgescholden krijgt wegens goed gedrag. Zou Johan vande Lanotte ons die hoop durven ontnemen?

Ten slotte de overbevolking van de gevangenissen. Daarover wordt nog de meeste onzin verkondigd: de gangbare stelling is namelijk dat de overbevolking van de gevangenissen niet opgelost kan worden door meer plaatsen bij te bouwen. Dat is een stelling die bij ongeveer 99,9% van de bevolking de wenkbrauwen zal doen omhoog gaan, maar mensen die er verstand van hebben, en ondergetekende rekent zich daar dus ook niet bij, beweren dat met een stelligheid van doe-me-maar-eens-iets. Zo bijvoorbeeld Laurette Onkelinx nog op 3 maart van verleden jaar in de Senaat:
Ik heb er al herhaaldelijk op gewezen dat het probleem van de overbevolking niet kan worden opgelost met de bouw van nieuwe gevangenissen. De criminologische literatuur is het daar unaniem over eens. Het heeft dus geen zin zich af te vragen hoeveel cellen er nodig zijn om alle vrijheidsberovende straffen te kunnen uitvoeren.
Voilà dus. En wie dacht dat alleen maar rood-groene politici zoiets zouden durven verkondigen, een citaat van Brice de Ruyver, veiligheidsadviseur van Eerste Minister Guy Verhofstadt en hoogleraar strafrecht aan de Universiteit Gent, op 27 april van verleden jaar in een opinieartikel in De Standaard:
En landen die hun capaciteit drastisch hebben opgevoerd, zien de overbevolking evenmin dalen. Een zoveelste bewijs dat hoe meer de gevangeniscapaciteit wordt uitgebreid, hoe sneller ze wordt opgevuld. Enkel inwerken op de capaciteit heeft dus geen zin.
Wanneer ik zoiets lees, vraag ik me af waarom de capaciteit niet al lang verlaagd werd. Immers, was de capaciteit vandaag slechts de helft geweest van wat ze nu is, zou «de criminologische literatuur» «unaniem» stellen dat een verdubbeling van de capaciteit geen zin zou hebben. Hoe sneller verdubbeld, hoe sneller ook opgevuld, zou Brice de Ruyver zelfs stellen. Dan kan men vandaag net zo goed veel geld besparen en de capaciteit halveren. Hoe sneller gehalveerd, hoe sneller een deel van de overbevolking ook weggewerkt, of niet soms?

Zou het echter kunnen dat de sleutel voor het fenomeen dat de criminologische literatuur unaniem registreert in het antwoord van Johan vande Lanotte verborgen ligt?
Lange tijd was sp.a gewonnen voor de wet-Lejeune om de spanningen in de gevangenissen onder controle te kunnen houden.
Verhoogt men de capaciteit, kan men ook de wet-Lejeune weer inperken, en zit men uiteindelijk weer met een overbevolking. Is de oplossing dan (a) de capaciteit niet verhogen omdat dat toch niet helpt, en liever de wet-Lejeune nog versoepelen, of (b) de capaciteit verhogen tot wat men nodig heeft nà een inperking van de wet-Lejeune,en niet ervoor? Het is maar een idee natuurlijk, maar men moet waarschijnlijk dieven, moordenaars en andere criminelen, tenslotte toch allemaal slachtoffers van de maatschappij, al wel een heel slecht hart toedragen om alternatief (b) nog maar in overweging te durven nemen.

Hoe dan ook heb ik een probleem waar ik de criminologische literatuur graag eens unaniem een antwoord op zou zien geven: stel dat de gevangeniscapaciteit in België uitgebreid zou worden tot tien miljoen, zouden de gevangenissen ook dan nog steeds overbevolkt zitten? 99,9% van de bevolking zou waarschijnlijk zeggen dat dat bijzonder onwaarschijnlijk is, en dat er dus wel degelijk een capaciteit bestaat waarbij de overbevolking opgelost is. Maar die 99,9% hebben dan ook geen doctoraat in de criminologie op zak. Ik trouwens ook niet. Het zou dus kunnen dat de criminologische literatuur ferm met ideologisch spek schiet, en wil beweren dat op een gegeven ogenblik zelfs totaal onschuldige mensen van straat geplukt worden om vrije gevangeniscapaciteit op te vullen, ja zelfs een overbevolking in stand te houden. Anders moeten ze het mij maar eens komen uitleggen, en dan liefst ook met een tekeningetje, want dat zal nodig zijn.

maandag, juni 26, 2006

Gevlucht naar een winkel…

Eén van de daders van de moord op Guido de Moor is op dit ogenblik nog steeds voortvluchtig. Over de manier waarop hij is kunnen ontsnappen doen echter twee versies de ronde, of beter gezegd, één volledige, en één die eigenlijk niets zegt over wat er werkelijk gebeurd zou zijn.

Volgens de nieuwssite van de VRT zou het overigens niet de eerste keer zijn dat de 17-jarige in aanraking kom met de politie:
Het zou gaan om een 17-jarige die ook gezocht wordt voor andere feiten en die dus al eerder in aanraking is gekomen met politie en gerecht. Gisteravond is er een huiszoeking gebeurd in zijn woning, maar de verdachte zelf kon ontkomen.

Hij heeft zich even verborgen gehouden in een winkel, maar is kunnen vluchten.
Onder welke omstandigheden de verdachte uit de winkel is kunnen vluchten wordt eigenlijk volledig in het ongewisse gelaten. Liep hij weg langs de achterdeur of klom hij uit een raampje?

Hoe dan ook, omwille van de snelle identificatie en arrestatie was Eerste Minister Guy Verhofstadt er reeds als de kippen bij om een pluim op eigen hoed te kunnen steken:
Hun optreden staat model voor de goede samenwerking binnen de eengemaakte politie.
Bij de Nederlandse regionale krantengroep De Stentor daarentegen lieten ze vanavond een ferme steek vallen door wel een versie weer te geven van hoe de verdachte uit de winkel is kunnen ontsnappen:
De Belgische politie had bijna de hoofdverdachte te pakken van de groep van zes jongeren die zaterdag in Antwerpen een buspassagier zo mishandelden dat deze overleed. Toen de politie het huis van de 17-jarige verdachte jongen binnenviel, vluchtte deze naar een nabijgelegen winkel. Daar werd hij geholpen door tientallen toegestroomde jongeren en kon zo ontkomen.
Dat dit stukje informatie ontbreekt in alle Vlaamse media die ik heb kunnen controleren, staat waarschijnlijk model voor het feit dat het gewoonweg niet klopt. Is het feit wel waar, kunnen er echter een hele resem andere modellen aan vastgeknoopt worden, en slaat het in ieder geval de veroordeling van zinloos geweld door de Turkse en Marokkaanse verenigingen aan diggelen. Niet dat die verenigingen niet van goede wil zouden zijn, maar er is dan blijkbaar toch een niet onbelangrijk verschil tussen hen en wat er in Antwerpen «in de straat» leeft.

Wanneer de politie eindelijk met een officiële versie van de feiten naar buiten zal komen, zal het interessant zijn om te zien of ook dit detail uit de doeken gedaan zal worden. Wat ondertussen wel vaststaat is dat de politie bijzonder op haar hoede is om ook maar iets te zeggen dat later door de persmeute tegen haar gebruikt zou kunnen worden. Over de vermoedelijke nationaliteit van de daders wou zij zich in ieder geval niet uitspreken zolang de daders niet geïdentificeerd waren, en het signalement dat in de ether gestuurd werd bevatte alleen maar details over hun kledij en heel algemene beschrijvingen. Waarschijnlijk lopen er zelfs in China honderden of duizenden jongeren rond die aan de beschrijvingen voldeden!

zaterdag, juni 24, 2006

«Homofoob» Letland

In Letland is een conflict ontstaan tussen Presidente Vaira Vīķe-Freiberga, Eerste Minister Aigars Kalvītis (TP) en de EU enerzijds, en het parlement anderzijds. Het conflict draait rond de nieuwe anti-discriminatiewet: het parlement schrapte namelijk de bepaling die ook discriminatie op basis van seksuele geaardheid strafbaar zou maken. Opmerkelijk feit: ook de Letse Groenen (LZP) stemden die bepaling mee weg.

Terwijl het Europese Parlement net een anti-discriminatiewet stemde, ging de Saeima, het Letse Parlement, precies in de omgekeerde richting: de nieuwe anti-discriminatiewet die deze week goedgekeurd werd beschermt wel tegen discriminatie op basis van geslacht, leeftijd, handicaps, godsdienst, politieke overtuiging of nationaliteit, maar de eerder opgenomen bepaling over seksuele geaardheid werd bij de uiteindelijke goedkeuring terug geschrapt. Als gevolg daarvan noemde de Eerste Minister Aigars Kalvītis van de conservatieve Volkspartij TP het parlement «homofoob», terwijl de partijloze presidente Vaira Vīķe-Freiberga zelfs haar veto tegen de wet stelde. Dat laatste betekent dat het parlement ofwel de wet moet verwerken, ofwel opnieuw goedkeuren, maar dan met een tweederde meerderheid. Bovendien komt het Letse parlement met deze stemming rechtstreeks in conflict met de EU omdat één van de voorwaarden voor toetreding tot de Unie precies was dat discriminatie op basis van seksuele geaardheid verboden zou worden.

Het Letse parlement is hiermee niet aan zijn proefstuk toe. Eind verleden jaar stemde de Saeima reeds een wet die uitdrukkelijk stelt dat een huwelijk een verbintenis is tussen een man en een vrouw. Een homo-huwelijk is daarmee voorlopig volledig uitgesloten. Die wet werd overigens goedgekeurd met een overweldigende meerderheid van 73 tegen 3.

Ook de Letse Groenen, die deel uitmaken van de regeringscoalitie, stemden de bepaling dus weg. Dit is hoogst opmerkelijk wanneer men de politiek van de groene partijen in andere landen kent. Maar in tegenstelling tot in andere landen, waar de groenen vaak meer een roos-rood dan groen programma hebben, zijn de Letse Groenen bij hun kernwaarden gebleven, dat wil zeggen het behoud van de natuur en de traditionele landbouw. Daarom ook dat zij zich kunnen vinden in de alliantie ZZS (Verbond van Groenen en Boeren) samen met de LZS, de partij van de traditionele landbouwers. In andere landen verhouden groenen en landbouwers zich gewoonlijk als water en vuur tot mekaar.

Ook Polen en Estland zijn de laatste tijd onder vuur gekomen in de Europese Unie: Polen naar aanleiding van de perikelen rond de Gay Pride in Warschau, terwijl de Nederlandse ambassadeur Hans Glaubitz zich uit Estland moest terugtrekken omdat hij er zich weggepest voelde. De Estse media hadden zijn benoeming een «provocatie» genoemd omdat hij getrouwd is met een zwarte Cubaan, en op straat had de man het niet onder de markt. Arendo Joustra vroeg zich echter in een commentaar in Elsevier af of de hele zaak niet vermeden had kunnen worden, dan wel misschien zelfs een beetje gezocht was door het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Feit is in ieder geval dat de holebi-lobby de EU openlijk gebruikt om de nieuwe lidstaten in het Oosten willens nillens de progressieve «Verlichting» op te leggen.

woensdag, juni 21, 2006

Zweedse piraten

Zweden heeft een heuse piratenbeweging: naast The Pirate Bay bestaat er ook een Piratenbureau en een Piratenpartij. Die laatste is van plan later dit jaar deel te nemen aan de verkiezingen voor de Zweedse Rijksdag, en de kans dat de partij een zitje haalt in die Rijksdag is niet geheel onbestaande.

De piratenbeweging startte eigenlijk met het Piratenbureau (Piratbyrån) in de zomer van 2003. De naam refereert naar de tegenhanger Svenska Antipiratbyrån, de lobby-organisatie van enkele mediabedrijven die inbreuken op de copyrights onderzoekt en voor de rechter brengt. Het Piratenbureau is echter van mening dat het kopiëren van informatie en cultuur niet gehinderd mag worden, en wil hierover een publiek debat starten. In november 2003 startte de groep de Bittorent-tracker The Pirate Bay op, die sedert oktober 2004 echter zijn eigen weg is gegaan.

Op 1 januari 2006 opende Rickard Falkvinge een webstek waarop de oprichting van de Piratenpartij (Piratpartiet, pp) aangekondigd werd samen met een prototype van het partijprogramma. Op 15 februari had de partij reeds de benodigde 1500 handtekeningen verzameld om zich officieel te kunnen laten registreren als een politieke partij, en vandaag telt ze 7136 leden. Ter vergelijking, de Milieupartij (mp), één van de twee linkse partijen die met haar zeventien zetels in de Rijksdag steun verleent aan de sociaal-democratische minderheidsregering van Göran Persson, heeft 7862 leden. Hierbij moet opgemerkt worden dat de razzia van de Zweedse politie tegen The Pirate Bay op 31 mei het ledenaantal van de Piratenpartij met 50% heeft doen toenemen.

Het programma van de Piratenpartij kan samengevat worden in drie punten: de persoonlijke integriteit moet beschermd worden, cultuur moet vrijgelaten worden en patenten en privé-monopolies zijn schadelijk voor de samenleving. De partij wijst erop dat in de samenleving van vandaag het individu op allerlei manieren in de gaten gehouden wordt, niet in het minst in de digitale wereld. De huidige wetgeving op de copyrights is volgens haar volledig achterhaald, en hindert vandaag de creativiteit. Daarom pleit zij ervoor dat de restricties op het kopiëren van informatie voor privé-doeleinden volledig opgeheven moet worden. Dit betekent dat het kopiëren van een MPG- of MP3-bestand voor eigen gebruik of om het door te sturen naar een vriend legaal gemaakt zou moeten worden, maar een volledige opheffing van de huidige patent- en copyrightwetgeving is dit niet. De partij erkent immers dat die wetgeving redelijk en noodzakelijk is voor bedrijven en personen met commerciële belangen.

Over andere punten heeft de partij uitdrukkelijk geen mening, en heeft zij aangekondigd dat haar stem in de Rijksdag te koop zal zijn in ruil voor de verwezenlijking van haar programma. Dat betekent dat zij zich a priori neutraal opstelt tussen de twee grote blokken in de Zweedse politiek: de Alliantie voor Zweden die vier rechtse partijen groepeert, en het linkse blok dat bestaat uit de regerende sociaal-democraten aangevuld met de Milieupartij en Links (v). Bij de verkiezingen hoopt de partij op de wip terecht te kunnen komen: de twee blokken zijn op dit ogenblik in de peilingen ongeveer even groot, en de Piratenpartij maakt volgens sommige opiniepeilingen kans om wel degelijk een zetel binnen te halen. Om de kiesdrempel van 4% te halen zijn ongeveer 225.000 stemmen nodig, en de partij hoopt die te kunnen halen bij de 800.000 tot 1,1 miljoen Zweden die actief gebruik maken van filesharing.

Maar reeds nu oefent de partij een zekere invloed uit op de Zweedse politiek: de Milieupartij, Links en de Moderaten (m) hebben reeds wijzigingen aangebracht aan hun programma om een overloop van kiezers naar de Piratenpartij te voorkomen. En ook de Zweedse Minister van Justitie Thomas Bodström heeft al initiatieven aangekondigd die duidelijk geïnspireerd zijn door de opkomst van de Piratenpartij. Zo stelde hij voor om de wetgeving te wijzigen zodat filesharing wettelijk zou worden in ruil voor een nieuwe belasting op het gebruik van breedband. De Piratenpartij reageerde echter negatief op het voorstel, en zei dat dit geen aanvaardbare oplossing is en dat de traditionele politici het probleem nog steeds niet begrepen hebben.

maandag, juni 19, 2006

Verlies voor VLD, nieuwe stijging Vlaams Belang

Gisteren raakten de resultaten bekend van een nieuwe peiling van La Libre Belgique, De Morgen, VTM en RTL-TVi. De grootste verschuiving tegenover de vorige peiling zit bij de VLD die twee procent verliest.

Deze peiling is de achtste peiling uitgevoerd door La Libre Belgique, en de 19de van de klassieke peilers. Samen met de peilingen van De Stemmenkampioen hebben we daarmee vandaag 31 opiniepeilingen sedert de laatste (regionale) verkiezingen. Het is nu wachten op de resultaten van De Stemmenkampioen voor juni voor de zomervakantie aanbreekt.

Zoals reeds eerder geschreven is de conclusie dat CD&V-N-VA groter zou zijn dan het Vlaams Belang hoogst onzeker, toch als we alleen maar met deze peiling rekening houden. Houden we bovendien rekening met het feit dat het Vlaams Kartel een kartel van twee partijen is, dan kan eigenlijk zelfs zonder twijfel gezegd worden dat op basis van deze peiling het Vlaams Belang afgetekend de grootste partij van Vlaanderen is. Kijken we echter naar het gemiddelde over de drie klassieke peilers, dan ligt CD&V-N-VA wel nog voorop op het Vlaams Belang. Daar moet dan wel bij vermeld worden dat het Vlaams Belang vaak onderschat wordt, terwijl het Vlaams Kartel vóór de vorige verkiezingen gemiddeld drie procent overschat werd. Corrigeren we voor de fouten van 2004, dan ligt het Vlaams Belang op dit ogenblik zelfs een dikke procent voorop. Het illustreert nog maar eens hoe relatief een voorsprong van 0,1% in één enkele peiling kan zijn. Wat wel vaststaat is dat beide formaties op dit ogenblik in een stijgende lijn zitten, waarbij de stijging voor het Vlaams Belang iets groter is dan die voor het Vlaams Kartel.

Ook sp.a/SPIRIT zet de stijgende lijn van de laatste tijd verder, maar voor de VLD ziet het er veel slechter uit. De partij verliest in deze peiling twee procent tegenover de vorige, en maakt daarmee ook gemiddeld een forse duik. De partij ligt nu 2,5% achter op sp.a/SPIRIT, en op een duidelijk verlies tegenover de uitslag van 13 juni 2004. Bij de klassieke peilers ligt de liberale partij echter nog altijd een pak boven de uitslagen van De Stemmenkampioen.

Groen! eindigt deze keer bij La Libre Belgique exact op haar uitslag van bij de laatste verkiezingen, maar gemiddeld blijft ze toch onder die uitslag hangen. De trend is er nog altijd één van een status quo, ondanks de acties van kerkasiel en demonstraties van mensen zonder papieren. Deze acties konden blijkbaar de ondervraagden er niet van overtuigen voor de groene partij te kiezen.

Op de grafiek van de vlottende gemiddelden valt vooral de nieuwe daling van de VLD op. Een ander opvallend feit: ook La Libre Belgique bevestigt dat het Vlaams Belang in een stijgende lijn zit na het geval-Hans van Themsche. CD&V-N-VA blijft op een stabiel hoog niveau, terwijl Groen! stabiel onder het vorige verkiezingsresultaat blijft hangen. Voor sp.a/SPIRIT kan genoteerd worden dat de corruptieschandalen en de malaise van de PS in Wallonië blijkbaar weinig of geen invloed hebben op de resultaten van dat kartel in de laatste peilingen.

CD&V-N-VA en Vlaams Belang even groot

Dat is de enige juiste conclusie die gemaakt kan worden bij de laatste peiling van La Libre Belgique, De Morgen, VTM en RTL-TVi.

Uit de peiling blijkt dat CD&V-N-VA terugvalt tot 26,7%, terwijl het Vlaams Belang stijgt tot 26,6%. «CD&V/N-VA grootste partij in Vlaanderen» plaatste Belga daarom boven haar persbericht, en dat wordt natuurlijk klakkeloos overgenomen door enkele internetkranten. Wie echter de inhoud van het bericht leest, merkt op dat de foutenmarge 2,25% bedraagt. Wordt het verschil tussen twee partijen kleiner dan die foutenmarge, is het altijd oppassen geblazen, maar zo lang het verschil 2% bedraagt, of zelfs 1%, kan men nog stellen dat er een redelijk grote kans is dat de grootste inderdaad de grootste is. Maar deze keer wordt het Vlaams Kartel dus uitgeroepen tot de grootste formatie in Vlaanderen op basis van een voorsprong die twintig keer kleiner is dan de foutenmarge!

Voor de volledigheid: De Standaard herpakt zich vandaag min of meer, en plaatst het Vlaams Belang nu op «bijna dezelfde hoogte» als CD&V-N-VA.

zondag, juni 18, 2006

Listes Wallon

Dit week-end raakte bekend dat enkele wallingantische en rattachistische partijen in Wallonië de handen in mekaar slaan en bij de eerstvolgende verkiezingen zullen opkomen onder één naam: Listes Wallon. Of Wallonië onafhankelijk moet worden dan wel aansluiting moet zoeken bij Frankrijk willen zij aan de kiezer overlaten, na het opdoeken van «l'Etat belgo-flamand».

Concreet gaat het om het Rassemblement Wallon, de Mouvement Citoyens Wallons, de Parti France en Socialisme Démocratique. Waar ik het met hen eens ben dat er best zo snel mogelijk een einde komt aan de Belgische staat, frons ik toch even de wenkbrauwen bij het lezen van hun definitie van la Wallonie: «la région actuelle ainsi que les Fourons». Drie dingen vallen mij daarbij dus op:
  1. Over de Franstalige Gemeenschap wordt niet gerept, wat betekent dat Brussel dus buiten de regeling zou vallen.
  2. Ook over de zes faciliteitengemeenten in Vlaams-Brabant wordt niet gesproken, net zoals de rest van Halle-Vilvoorde.
  3. Voeren daarentegen wordt zonder verpinken weer bij Wallonië gevoegd (over Komen-Moeskroen geen woord).
Of het Wallonië zoals zij dat zien deel moet uitmaken van Frankrijk of onafhankelijk moet worden, willen zij overlaten aan de kiezers door middel van een referendum. Dat maakt ongetwijfeld de samenwerking tussen de vier partijtje gemakkelijker, omdat hiermee een twistpunt opgeborgen wordt tot na het opdoeken van België. Het is uiteraard het recht van de Waalse bevolking zelf haar lot te bepalen, maar toch past het dat de Vlaamse politici de geo-politieke realiteit die zou volgen uit de twee mogelijk uitslagen van zo'n referendum even zouden opsnuiven. Ook onze naaste buren zouden er goed aan doen de kaarten hierboven en hieronder eens goed te bestuderen.

In het geval Wallonië voor de onafhankelijkheid kiest (hierboven), verandert er eigenlijk niet zo heel veel. Kiest Wallonië echter voor een aansluiting voor Frankrijk (hiernaast), dan heeft dat niet alleen gevolgen voor Vlaanderen, maar ook voor Nederland en Luxemburg. Waar Luxemburg vandaag in een drielandenpunt ligt, zit het plots tussen alleen maar Frankrijk en Duitsland geprangd. Nederland krijgt er dan weer een buurland bij: Frankrijk, zeker als ook Voeren meegezogen zou worden naar Frankrijk.

Wat er met Brussel moet gebeuren laten de Listes Wallon dus in principe aan de Brusselaars zelf over, maar daar moet bij gezegd worden dat het Rassemblement Wallonie-France ook een Brussels broertje heeft in de vorm van het Rassemblement Bruxelles-France. Dat Rassemblement Bruxelles-France is van mening dat ook Brussel deel moet uitmaken van Frankrijk, net als de zes faciliteitengemeenten, omdat de meerderheid daar Franstalig is, al wordt er in hun manifest wel gesteld dat de respectievelijke bevolkingen geconsulteerd zullen worden in een referendum «onder internationaal toezicht». Ook de bewoners van de Oostkantons zouden zich op gelijkaardige wijze kunnen uitspreken over hun statuut.

Ongetwijfeld zal toch ook de Europese Unie een woordje willen meespreken over het lot van Brussel, maar gebruiken de Brusselaars hun verstand (of denken ze vooral met hun portemonnee), dan kan de keuze eigenlijk niet zo moeilijk zijn. Vraag is natuurlijk of zij dat wel kunnen. Ik kan me echter voorstellen dat de EU niet bepaald zit te wachten op een annexatie bij Frankrijk, want dan hadden ze net zo goed het Europese Parlement in Straatsburg kunnen laten blijven. Bovendien zou, indien tegen dan de poging van oneseat.eu zou lukken om het Europese Parlement voor goed in Brussel en Brussel alleen te laten zetelen, Frankrijk twee keer langs de kassa passeren: eerst voor de compensatie voor het verlies van Straatsburg, om dan Brussel in de schoot geworpen krijgen. In Groot-Brittannië of Duitsland, om over de Verenigde Staten nog maar te zwijgen, zitten ze daar waarschijnlijk niet echt op te wachten.

zaterdag, juni 17, 2006

Bruno Valkeniers

Het zit de bestrijders van het Vlaams Belang de laatste tijd niet echt mee. Aanvankelijk dachten ze met Hans van Themsche de jackpot gewonnen te hebben, want was nu niet het finale bewijs geleverd waar het Vlaams Belang wérkelijk voor staat? Blijkt echter dat de eerste opiniepeilingen na de wekenlange orgie van anti-Vlaams Belang-propaganda aangeven dat het netto allemaal niets opgeleverd heeft, behalve dan dat het bij henzelf eens flink deugd gedaan heeft. (Nu ja, da's toch ook al iets waard.) Maar om de ramp compleet te maken kondigt nu Bruno Valkeniers zijn overstap naar het Vlaams Belang aan.

Bruno Valkeniers –voor wie het zich zou afvragen inderdaad een neef van Jef «Lawijt»– windt er overigens zelf geen doekjes om: hij treedt tot het Vlaams Belang toe omwille van niet-omfloerst separatisme, maar geeft als bijkomstige reden ook de recente «hetze» tegen het Vlaams Belang op. Auw dus. Zou het kunnen dat ook in de strijd tegen het Vlaams Belang de gevleugelde woorden van Vdb gelden dat «trop te veel is, en te veel trop»? Stel je voor dat er ook een paar kiezers rondlopen die van hetzelfde gedacht als Bruno Valkeniers zijn?

Erger is het gesteld met het profiel van Bruno Valkeniers. Probeer maar eens te beweren dat het Vlaams Belang stikt van de «mensen met een crimineel verleden en mensen met een potentieel criminele toekomst», en vooral veel primaire racisten, als na Freddy van Gaever nu dus ook de voormalige directeur van de Hesse-Noord Natie zich tot dat clubje bekeert. En het argument dat de Antwerpse haven economisch de dieperik zou ingaan indien het Vlaams Belang er ooit aan de macht zou komen omdat geen buitenlandse investeerder met zulke heerschappen te maken zou willen hebben, krijgt ook al een flinke deuk. Precies als voormalig directeur van Hesse-Noord Natie zal hij ongetwijfeld meer vertrouwen inboezemen bij buitenlandse investeerders dan pakweg Erwin Pairon of Patrick Janssens. Enfin, denk ik dan toch…

En dan is er nog Laken. Wat zou bijvoorbeeld Prins Filips de Taaie van deze overstap denken? Het is een teken aan de wand dat na het manifest van de denkgroep «In de Warande», dat Valkeniers trouwens mee ondertekende, iemand met zijn soortelijk gewicht op de lijst van het Vlaams Belang gaat staan. Of hij dan als uitgesproken separatist bij het Vlaams Belang of de N-VA gaat staan doet daarbij niet eens ter zake. Een koninklijk lintje zal Valkeniers hoe dan ook wel kunnen vergeten, al denk ik niet dat hij daar wakker van zal liggen. Maar in de plaats van Prins Filips had ik deze week toch nog maar eens bij schoonbroer Lorenz nagekeken of er wel genoeg geld veilig weggestopt zit in Luxemburg en Zwitserland. Want als Valkeniers de zwaluw is die de separatistische lente in de Vlaamse bedrijfswereld aankondigt, zou het wel eens kunnen dat Prins Filips nooit de kans zal krijgen lintjes uit te delen. Laten we daarop hopen, al geef ik toe dat zoiets ongetwijfeld veel stof en inspiratie zou kunnen leveren voor deze blog.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

vrijdag, juni 16, 2006

PS-klimaat

Nathalie en Stacy zijn vandaag al een week vermist. Het beeld van de sociale situatie van de twee meisjes dat de laatste dagen geschetst werd bevestigt echter alle mogelijke clichés die men in Vlaanderen heeft over achtergestelde volksbuurten in het vuurrode Wallonië. Niemand zou trouwens verbaasd opkijken als Bruno uit de film L'Enfant morgen zou opduiken als getuige of betrokkene in de zaak.

Hans van Crombrugge somde in zijn opiniestuk «Wie zal de ouders opvoeden?» een lijstje van omstandigheden op die een mens alleen maar koude rillingen kunnen geven: dronkenschap, werkloosheid, prostitutie, drugsgebruik, achterbuurten. Verder blijkt uit een profielschets van Stacy Lemmens dat ze al op meer adressen gewoond heeft dan ze jaren oud is, «met meerdere moeders». Aan de andere kant heb je de «carrière» van Abdallah Ait Oud, op dit moment de hoofdverdachte: diefstallen, drugsbezit, slagen en verwondingen, wapenbezit en zedenfeiten. Is hij niet de ontvoerder van de twee meisjes, dan past hij in ieder geval perfect in in de rest van de scène van dit drama.

Wat ik echter in de lijst van beschouwingen en commentaren van de laatste dagen heb gemist, is een analyse over hoe zulk sociaal klimaat kan ontstaan. Jazeker, men heeft al op de verantwoordelijkheid van de ouders gewezen, en daarover geredetwist, maar het zou misschien toch passen om ook even naar het grotere kader te kijken. Zo zit ik met een zwak vermoeden dat zowat iedereen uit dit verhaal een trouwe PS-stemmer is, en dat de PS in dit verhaal wel degelijk een rol speelt. In tegenstelling tot een bepaalde andere zaak, waar men er wel snel bij was om een beschuldigende vinger uit te steken naar een politieke partij, valt het op dat er vandaag bijzonder veel schroom bestaat om hetzelfde te doen. Zou het er iets mee te maken hebben dat hierdoor de «verkeerde» partij in nog nauwere schoentjes zou komen dan met alle corruptieschandalen nu al het geval is?

Het kan immers niet ontkend worden dat de PS jarenlang een beleid heeft gevoerd, bewust, dat leidt tot het soort van toestanden die nu breed uitgesmeerd worden in de pers als achtergrondinformatie over de leefwereld van zowel slachtoffers als verdachten. Niemand van hen kan ervan verdacht worden veel sympathie te hebben voor de MR of cdH, of een lidkaart van Ecolo op zak te hebben. Het is dan ook nooit in het belang van de PS geweest om dit soort toestanden op te heffen, omdat ze daarmee alleen maar hun eigen kiezersbasis zouden ondermijnen. En laten we het maar zeggen zoals het is: ook de Vlaamse «solidariteit met het Zuiden» bestendigde die situatie alleen maar – vraag het maar aan Alain Destexhe. Waarop Karel de Gucht dus wacht om een derde van de Walen ferm de les te lezen weet ik dus niet.

Ondertussen lees ik dat de Liga voor Mensenrechten het druk heeft zich burgerlijke partij te stellen in de zaak tegen Hans van Themsche. Als ik het goed begrijp wil de Liga hem ook veroordeeld zien voor de eventuele toekomstige daden van anderen, of zo interpreteer ik toch hun verklaring dat zij dat doen «wegens het uitgesproken racistische karakter van de moord en de weerslag die zulks heeft op grote delen van de bevolking» en omdat «deze racistische moord kan aanleiding geven tot gevoelens van angst, onzekerheid en onverdraagzaamheid». De mensenrechten die de Liga hanteert zijn niet helemaal conform mijn gevoel voor hoe een rechtsstaat zou moeten functioneren, maar het zal wel aan mij liggen. Persoonlijk zou ik liever zien dat zij zich eens zouden informeren over wat Liberty in Groot-Brittannië te zeggen heeft over Anthony Rice, en eens nakijkt of er misschien geen parallellen te trekken vallen met de gebeurtenissen van verleden week in Luik. Het zou echter kunnen dat dat niet helemaal in hun politieke agenda past.

dinsdag, juni 13, 2006

Het valse dilemma voor Leterme

De paarse partijen proberen de Minister-President van de Vlaamse Regering, Yves Leterme, onder druk te zetten kleur te bekennen in een valse dilemma.

Drie socialistische kopstukken hebben Yves Leterme al voor het valse dilemma geplaatst: eerst Johan vande Lanotte, dan Steve Stevaert, en ten slotte ook Louis Tobback. Het valse dilemma werd vervolgens verder opgevolgd in allerlei «analyses» in de media, en figureert deze week zelfs als de weekvraag bij De Stemmenkampioen. Alleen schort er iets aan het dilemma, want is het wel echt?

Kijken we namelijk even over de taalgrens, naar iemand die al maandenlang kandidaat voor het federale premierschap is. Elio di Rupo bakt het namelijk veel bruiner dan Yves Leterme wat betreft het cumuleren (maar de PS bakt het tegenwoordig op zowat elk vlak bijzonder bruin). Di Rupo is vandaag al Minister-President van de Waalse Regering, én partijvoorzitter van de PS. En al maandenlang uitgesproken kandidaat om volgend jaar Guy Verhofstadt op te volgen als federaal premier. Welke Vlaamse socialist heeft al gezegd dat Elio di Rupo dan maar moet aftreden als Minister-President van de Waalse regering? Of dat hij moet aftreden als partijvoorzitter? Of geen kandidaat voor de post van Eerste Minister mag zijn? Professor Johan vande Lanotte? Mensenkenner en Pr-kampioen Steve Stevaert misschien? Of pitbull Louis Tobback? Ze zouden wel gek zijn. Maar de media, die wel het socialistische ballonnetje zouden kunnen doorprikken, of beter gezegd, dat zouden moeten doen, passen ook. Mogen ze niet, of willen ze niet?

Wat die media betreft, een ander element dat ik in het verhaal mis is wie bij de sp.a kandidaat is voor de post van Eerste Minister. Steunen zij Guy Verhofstadt of Elio di Rupo, of hebben zij iemand uit eigen stal die zij naar voor willen schuiven? Merkwaadig toch dat daar nooit een vraag over gesteld wordt wanneer die socialistische strategen hun licht laten schijnen over wat iemand van een andere partij wel of niet mag doen. Je zou warempel gaan denken dat de hele heisa rond Yves Leterme opgezet is om het personeelsprobleem bij de sp.a te camoufleren.

zondag, juni 11, 2006

Støres «sereniteit» over dood al-Zarqawi

De heimelijke sympathisanten van de «opstandelingen» in Irak kwamen deze week in een nogal lastig parket terecht toen al-Zarqawi gedood werd. Diep van binnen gunt men de Verenigde Staten zelfs het minste succesje niet, maar de dood van een bandiet als al-Zarqawi openlijk betreuren is natuurlijk ook niet doenbaar. De Noorse Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre (Ap) slaagt er echter in een draai aan zijn sereniteit te geven die m.i. toch over de schreef is.

Abu Musab al-Zarqawi was geen lieverdje. Hij was verantwoordelijk voor een reeks ontvoeringen en onthoofdingen, en zou persoonlijk de onthoofding van Nick Berg, een Amerikaanse zakenman, uitgevoerd hebben. In het licht daarvan durf ik te stellen dat de mening van zogenaamde terreurexperts als zou de dood van die man «niets ten goede veranderen in Irak» meer zegt over die terreurexperts dan over de toekomstige situatie in Irak. Wanneer zo'n mening dan nog geciteerd wordt in een krant als De Morgen ben ik zelfs geneigd de commentaar van dienst te verdenken van een zekere vorm van wishful thinking. Laten we maar zeggen zoals het is: wat er ook moge gebeuren in Irak, nooit zal het in de ogen van weters die in De Morgen e tutti quanti geciteerd mogen worden de situatie in Irak ten goede kunnen of mogen veranderen zolang de Amerikanen daar aanwezig blijven.

Maar Jonas Gahr Støre doet er dus nog een schepje bovenop. Geïnterviewd door Aftenposten verklaarde hij dat het beter ware geweest indien al-Zarqawi voor het gerecht gebracht had kunnen worden. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, want alles wel beschouwd is al-Zarqawi er veel gemakkelijker van af gekomen dan vele van zijn slachtoffers. (Maar daar kan ook aan toegevoegd worden dat als hij voor het gerecht was gebracht, hij ook dan er veel goedkoper vanaf zou gekomen zijn dan zijn slachtoffers.) (En dat geldt evenzeer als de voorspelbare geruchten over een mishandeling waar zouden zijn.) Maar Jonas Gahr Støre gaat geen klein beetje over de schreef wanneer hij «principieel» wordt:
Het conflict in Irak heeft al veel mensen het leven gekost, en nu is er nog één verloren gegaan. Principieel is het niet correct met vreugde te reageren op de resultaten van oorlogshandelingen, maar ik kan begrijpen dat men in Groot-Brittannië een meer emotionele reactie toont vanwege al-Zarqawis behandeling van Britse gijzelaars.
Net als Jan Arild Snoen zit ik na het lezen van die reactie met de vraag of Støre misschien de dood van al-Zarqawi betreurt? En zoals Jan Arild Snoen hem vraagt, vindt hij dan ook, principieel, dat het een goede zaak was dat aanslag op Hitler in 1944 mislukte? Nog goed dat hij dan toch nog enig begrip kan opleggen voor de emotionele reactie van de Britten. De Minister van Buitenlandse Zaken zal het mij echter moeten vergeven als ik morgen de vlag uithang moest blijken dat Osama bin Laden in zijn grot een daisy cutter te verwerken heeft gekregen, en op een brancard bijeengeveegd moest worden.

De verdwazing in het linkse anti-Amerikaanse kamp is blijkbaar zo groot dat iemand als Gahr Støre er niet eens in slaagt enige tevredenheid uit te drukken wanneer de leider van al-Qaeda in Irak op een goede morgen letterlijk een bom van 225 kg op zijn dak krijgt. Hoeft het dan te verbazen dat men in Washington DC meer en meer zo zijn gedacht begint te krijgen over de huidige links-linkse regering in Noorwegen, zoals Jens Stoltenberg al eens moest ondervinden?

zaterdag, juni 10, 2006

België op het WK

Dit jaar is het de laatste keer dat Servië en Montenegro meedoen aan het WK voetbal als één ploeg. In de berichtgeving daarover dribbelen de Noord-Belgische media daarbij rustig voorbij de vraag of België ooit nog zal meedoen aan een WK, zoals bijvoorbeeld dat in Zuid-Afrika over vier jaar.

Volgend jaar zijn er federale verkiezingen gevolgd door wat men noemt «de moeder van alle communautaire onderhandelingen». Het is alvast een eerste gelegenheid waarbij de federale schuit fataal op de separatistische klippen kan lopen. In 2009 volgen dan regionale verkiezingen, en indien de federale regering die volgend jaar aan de macht wordt gebracht onstabiel is (bijvoorbeeld een tripartite), dan is de kans groot dat daaraan ook federale verkiezingen worden gekoppeld. Is dat niet het geval, dan komen de volgende federale verkiezingen uiterlijk in 2011.

Of België mee zal doen aan het WK in Zuid-Afrika lijkt me een eerder sportieve vraag, omdat ik nu al met het vervelende voorgevoel zit dat de Vlaamse politici zich in 2007 voor de verandering nog maar eens zullen laten rollen. In het bijzonder heb ik een slecht oog op de manœuvres van Yves Leterme en zijn CD&V in de richting van de PS. Ik hoop maar dat het mijn slecht oog en mijn slecht karakter is dat me bedriegt, maar als de Vlamingen een prijs zullen moeten betalen voor de onverwijlde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, dan zal Bart de Wever ons toch eens moeten komen uitleggen waarom wij op zijn independistische partij moesten stemmen. De CD&V zal dan namelijk bewezen hebben dat ze nog altijd de CVP is, en de N-VA dat ze inderdaad de opvolger van de borden linzensoep slurpende Volksunie is.

Maar goed, terug naar het begin van dit stukje, want waarom duikt deze vraag niet op in de Noord-Belgische kwaliteitsmedia? Een voorzet voor een artikel hierover is de match van Servië en Montenegro tegen Nederland op 11 juni, maar niemand meldt zich. Het is alsof elke nuchtere beschouwing rond het einde van België totaal offside is. Het viel al op dat de stemming in de Kamer over de inoverwegingneming van de opdeling van België veel meer weerklank kreeg in de Franstalige en de Nederlandse media dan in de Vlaamse. Toeval zal dat wel niet geweest zijn.

Gevolg is dan ook dat de Nederlandse media van tijd totaal op het verkeerde been worden gezet. Wie kan hen eigenlijk kwalijk nemen dat zij gewoon de Vlaamse kranten lezen in de hoop dat die hen correct informeren over wat er aan de hand is in België? Zo las ik in Trouw bij de berichtgeving over die fameuze inoverwegingneming van hierboven het volgende: «Bij een enquête rond het 175-jarig bestaan van België in 2005 bleek een ruime meerderheid van de Belgen tegen opdeling van het land.» Tja. En bij de volgende beschouwing door Mladen Stojović van het dagblad Vesti in de Provinciale Zeeuwse Courant kan een Vlaming alleen maar glimlachen: «Het is alsof iemand Holland en België samen husselt, ze laat voetballen als een gezworen eenheid en daarna alles weer in stukken breekt.» Re-tja. Vlaanderen heeft internationaal duidelijk nog een lange weg af te leggen, want zelfs onze naaste buren, met wie we dan nog wel de taal delen, maken er soms wat van.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

vrijdag, juni 09, 2006

Reynders fluit in het donker

Didier Reynders verklaarde woensdag in een interview in De Standaard dat hij «voor paars gaat». Eigenlijk is dat geen nieuws, want Didier Reynders heeft als voorzitter van de MR eigenlijk geen ander alternatief.

Tenzij Didier Reynders na de volgende federale verkiezingen niet in de federale regering wíl zitten, is het eigenlijk hij niet die de beslissing zal nemen of zijn partij al dan niet in de federale regering zal zitten, en of die alleen maar paars zal zijn, dan wel ook nog andere politieke families zal bevatten.

Inderdaad, als er enige waarheid zit in de opiniepeilingen van de laatste tijd, dan zal paars in de Kamer slechts over een zeer krappe meerderheid beschikken, als er al een paarse meerderheid zal zijn. Van een bijzondere meerderheid om een grondwetswijziging door te voeren is al helemaal geen sprake. Het is dus mogelijk dat de kiezer al het stemhokje zal beslissen dat de volgende federale regering niet (alleen) paars zal zijn. In tweede instantie, dat wil zeggen als de kiezer toch een federale paarse regering mogelijk maakt, is het dan Elio di Rupo (of beter gezegd: wie dan voorzitter van de PS zal zijn) die zal beslissen of de federale regering paars, rooms-rood of een tripartite zal zijn. Het alternatief voor de MR, een rooms-blauwe regering, eventueel aangevuld met de groenen, lijkt niet echt werkbaar. Bovendien heeft het er alle schijn van dat aan Vlaamse zijde Yves Leterme en de CD&V in de eerste plaats toch vooral sp.a en de PS als federale regeringspartners zien, en pas daarna MR en VLD.

Conclusie is dat Didier Reynders in het interview de indruk geeft dat hij een keuze maakt, waar hij in de realiteit hoogstwaarschijnlijk geen keuze zal hebben. De journalist van dienst is hem daarbij bijzonder vriendelijk gezind door hem niet op dat fundamentele probleem te wijzen. Zijn uitspraak kan daarom gecatalogeerd worden als een vorm van fluiten in het donker, want uiteindelijk zit er voor hem niets anders op dan nog elf maanden te wachten om te zien hoe de zaken zullen lopen. En hopen dat hij er dan dus opnieuw zal mógen bij zijn.

dinsdag, juni 06, 2006

Gijzeling in Anderlecht

Deze morgen vond er een gijzeling plaats in Anderlecht, gelukkig zonder dodelijke slachtoffers. Toch zit ik met een aantal prangende vragen over de daders.

De ene misdaad is natuurlijk de andere niet, maar nu de gijzeling al een paar uur voorbij is zou ik toch al volgende uitgebreide informatie in de verscheidene media verwacht hebben:
  • Naam en toenaam van de daders
  • Enkele recente foto's van de daders
  • Naar welke school gaan de daders, of hebben ze gegaan, of als ze werk hebben, waar werken ze?
  • Hoe zagen hun resultaten op school eruit, en hoe gedroegen ze zich daar over het algemeen (of op hun werk)?
  • Enkele reacties en commentaren van klasgenoten of collega's
  • Hadden de daders een voorkeur voor bepaalde games?
  • Welke nonkels of tantes van welke daders zetelen voor welke partij in welk parlement of welke gemeenteraad?
  • Enkele reacties van hen
  • Wat is de politieke voorkeur van de ouders?
  • Aan welke kant bevonden de grootvaders van de daders zich tijdens Wereldoorlog I?
En misschien nog de belangrijkste vraag van allemaal:
  • Welke partijen zijn verantwoordelijk voor het scheppen van een klimaat waarin gewapende overvallen op superettes en gijzelingen mogelijk zijn?
Hun kiezers zijn collectief medeverantwoordelijk voor de overval van deze moord. Ja toch?

zondag, juni 04, 2006

Democratie/Démocratie

Een accent aigu, wat is het eigenlijk? Volgens de Nederlandse Wikipedia is het een «streepje op een letter dat van linksonder naar rechtsboven wijst». In het Nederlands wordt het schriftteken gewoonlijk gebruikt om aan te duiden dat de klemtoon op een bepaalde lettergreep of een bepaald woord in de zin valt. In het Frans wordt het alleen boven de letter e gebruikt wanneer die open uitgesproken dient te worden, zoals bijvoorbeeld het geval is met de eerste e in démocratie. Ware het niet voor het accent aigu, zouden het Nederlandse en het Franse (geschreven) woord voor democratie identiek zijn.

Maar dat er wel degelijk een groot verschil bestaat tussen democratie en démocratie werd verleden donderdag afdoende aangetoond in de Kamer. Daar stemden alle Vlamingen (behalve Kamervoorzitter Herman de Croo) unaniem voor de inoverwegingneming van een voorstel van resolutie van het Vlaams Belang dat de regering vraagt voorbereidingen te treffen om de Belgische staat te ontbinden. Niet dat er enig gevaar bestaat dat de regering die voorbereidingen daadwerkelijk in gang zal moeten zetten, want Dirk van der Maelen van de sp.a liet al weten dat zijn partij absoluut niet voor een splitsing van België te vinden is. Samen met Fons Borginon, vandaag fractievoorzitter van de VLD maar vroeger nog de laatste voorzitter van de Volksunie geweest, verklaarde hij wel dat «teksten die niet indruisen tegen de grondwet of Europese verdragen moeten kunnen voorgelegd worden aan de Kamer». Ik noteer dus dat zowel sp.a als de VLD hiermee erkennen dat de splitsing van België in principe niet tegen de grondwet indruist. (En hoe zouden de brabançonne-zangers van Groen! eigenlijk gestemd hebben hadden ze een vertegenwoordiger in de Kamer gehad?)

Maar zo hadden de Franstaligen het niet begrepen, en ten Zuiden van de taalgrens zitten ze vandaag met een kater van formaat. Schrijft La Libre Belgique: «Le cordon saute sur un vote anti-belge». Een ongeluk komt dus blijkbaar nooit alleen. En een dag later, même après avoir dormi une nuit dessus, snapt Christian Laporte nog steeds niet wat die Vlaamse politici eigenlijk bezield heeft. En ergert hij zich ook nog eens aan de kwaliteitspers in Vlaanderen die het blijkbaar niet nodig vindt hierover groot misbaar te maken.

Wat dat laatste betreft is er inderdaad stof genoeg om daar eens een boompje over op te zetten. In het elektronisch archief van De Standaard ben ik er alvast niet in geslaagd ook maar één vermelding van het voorval te vinden, en bij de VRT ving ik ook al bot. Bij Trends en Metro vond ik wel twee artikels, dat wil zeggen een overname van het bericht van Belga, en Het Laatste Nieuws besteedde er enige aandacht aan, maar die laatste kan bezwaarlijk tot de kwaliteitspers gerekend worden. Boven de Moerdijk vonden echter zowel Het Parool, De Volkskrant, Trouw, De Telegraaf als een rits lokale dagbladen plaats in hun kolommen voor een artikeltje. Zouden dat wel kwaliteitskranten zijn?

Maar terug naar Christian Laporte. Zijn onbegrip situeert zich eigenlijk op drie niveaus. Ten eerste het simpele feit dat de Vlaamse partijen het cordon sanitaire hebben laten springen amper een paar dagen na de deugddoende uitspraken van Karel de Gucht die toch minstens de indruk gaven dat zij nooit ofte nimmer met het Vlaams Belang zouden samenwerken, op welk niveau dan ook. Ten tweede dat de Vlaamse democratische partijen er blijkbaar geen graten in zien om over een opdeling van de België te discussiëren. En ten derde, dat zij dat dan nog doen naar aanleiding van een tekst die bol staat van de anti-Franstalige propaganda, zelfs na de herhaalde en dwingende oproep van MR-fractievoorzitter Daniel Bacquelaine. Het is pijnlijk te moeten vaststellen dat die Vlamingen niet meer naar het Franstalige pijpen willen dansen en een tekst durven in overweging nemen die stelt dat België geen democratie is omdat de Franstalige minderheid er evenveel macht zou hebben als de Vlaamse meerderheid. Non mais sans blague…

In zijn betoog herinnert Christian Laporte de Vlaamse Kamerleden trouwens nog eens aan de beruchte amnestievoorstellen, jarenlang tevergeefs ingediend door de Volksunie en later het Vlaams Blok. Wat dit met deze zaak te maken heeft? Eigenlijk niets, behalve dan dat hij de Vlamingen nog eens met nazi-collaborateurs kan associëren. Of misschien bestaat er wel een hellend vlak dat van de splitsing van België recht naar het nazisme gaat?

Hoe dan ook, als Christian Laporte iets illustreert, dan wel, ongewild, dat België niet meer gesplitst moet worden om de eenvoudige reden dat het niet meer bestaat. Geen enkele Vlaming ziet graten in een overweging en bespreking van een opsplitsing van België, terwijl de Franstaligen moord en brand schreeuwen, zowel vooraf als achteraf, en het zelfs «na een nachtje slapen» met de beste wil van de wereld nog niet kunnen snappen. Wat bezielt toch die Franstaligen om nog te willen samenleven met die Germaanse aterlingen uit het Noorden die –geef het maar toe– 's nachts heimelijk dromen van hun nazi-republiekje waar ze lekker hun zin kunnen doen zonder hen. Vendelzwaaien in korte broek bijvoorbeeld, om maar iets te zeggen. Het antwoord is eenvoudig, want in tegenstelling tot de Franstaligen die de Vlamingen niet begrijpen, zijn er steeds meer Vlamingen die de Franstaligen maar al te goed begrijpen: 11 miljard euro per jaar in de Sociale Zekerheid, en als het meezit hier en daar nog een paar lapjes grond in de buurt van Brussel. Als dat maar goed afloopt volgend jaar tijdens «la mère de toutes les négociations communautaires»!

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

vrijdag, juni 02, 2006

Groen! profiteert niet van kerkasiel

Deze avond publiceerden De Standaard en de VRT hun driemaandelijkse peiling naar de kiesintenties. Deze peiling werd afgenomen na de moordpartij in Antwerpen, en geeft net zoals de laatste peiling van De Stemmenkampioen een lichte winst voor het Vlaams Belang weer. Grootste verliezer is Groen!, wat eigenlijk net zo opmerkelijk is als het stabiele resultaat van het Vlaams Belang maar toch geen aandacht krijgt.

Deze peiling is de zesde peiling van De Standaard en de VRT sedert de verkiezingen van 2004, en 18de van de klassieke peilers. Samen met de peilingen van De Stemmenkampioen zitten we daarmee vandaag aan de 30ste opiniepeiling. Nog twee peilingen mogen er verwacht worden voor de zomervakantie: de resultaten voor juni van De Stemmenkampioen, en de peiling van La Libre Belgique, die verleden jaar op 20 juni verscheen.

De resultaten van de peiling werden aangekondigd onder titels als «Racistische moorden schaden Vlaams Belang niet» en «Vlaams Belang verliest geen kiezers». Dat klopt vergeleken met de peiling van drie maanden geleden en bevestigt de resultaten van De Stemmenkampioen, maar het blijft opvallen dat het Vlaams Belang bij De Standaard en de VRT onder zijn score van 2004 blijft. Op 8 oktober zal blijken of alleen zij het verlies van het Vlaams Belang zagen aankomen, dan wel dat zij er –opnieuw– mijlenver naast zaten in hun peilingen. Bij de vorige verkiezingen zaten De Standaarden de VRT bij hun laatste peiling maar liefst 4,3% onder het uiteindelijke resultaat van het Vlaams Belang. CD&V en N-VA blijven hoge toppen scoren, maar blijven onder de 30%, terwijl het gemiddelde van de drie peilers verder klimt boven de 29%. Voor het Vlaams Belang blijft het gemiddelde tussen de 24% en de 25% schommelen.

sp.a/SPIRIT doet het goed, en gemiddeld begint het kartel weer de 20% te naderen. De VLD laat ook bij De Standaard en de VRT pluimen, en lijkt terug in een dalende trend te zitten. Hierdoor begint de afstand tussen de twee paarse partijen weer toe te nemen: gemiddeld liggen de twee nu iets meer dan anderhalve procent uit mekaar.

De grootste beweging vergeleken met de vorige peiling zit echter bij Groen!: een verlies van 1,2%, van 8,7% naar 7,5%. Het valt op dat daar weinig aandacht aan geschonken wordt in de commentaren en analyses die deze avond gemaakt werden. De partij zit daarmee opnieuw in een dalende trend, en zakt gemiddeld onder de 7% richting kiesdrempel. Een alternatieve titel voor de artikels had dus kunnen zijn dat Groen! niet weet te profiteren van de commotie rond kerkasiel en de mensen zonder papieren, maar blijkbaar kozen noch De Standaard noch de VRT zulke titel.

Kijken we om te eindigen naar het overzicht met de vlottende gemiddelden voor alle partijen, dan valt op hoe CD&V en N-VA na de verkiezingen teruggekeerd zijn naar hun niveau van vlak voor de verkiezingen, terwijl het Vlaams Belang blijft hangen rond zijn laatste verkiezingsresultaat. sp.a en SPIRIT blijven ook hangen rond hun laatste verkiezingsresultaat, terwijl VLD achteruitgaat. Groen! daarentegen is er nooit ingeslaagd het resultaat van de verkiezingen te evenaren.

donderdag, juni 01, 2006

De Witte v Verhofstadt: wie is wiens baas?

De laatste dagen hebben Jozef de Witte, directeur van het Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding (CGKR), en Eerste Minister Guy Verhofstadt in De Standaard openlijk een ruzie uitgevochten. Vraag: wie is hier eigenlijk wiens baas?

De ruzie begon met een opinieartikel van Jozef de Witte op dinsdag. In dat artikel hekelt hij vooral de VLD, omdat die partij tegen de fameuze praktijktests is waaraan bedrijven kunnen onderworpen worden om te onderzoeken of zij zich racistische gedragen tijdens sollicaties. Dezelfde dag nog reageerden Guy Verhofstadt en zijn kabinet omdat de directeur volgens hen aan politiek deed, waarna het weer de beurt was aan Jozef de Witte om de volgende dag in de krant te verklaren dat hij «geen partijpolitieke spelletjes speelt». Voorlopig laatste aflevering is dat hij «op het gaspedaal drukt» bij de presentatie van zijn jaarrapport, door er nog maar eens op te hameren dat de regering uitvoeringsbesluiten voor de praktijktests moet maken.

Nu is het CGKR wel een autonome openbare dienst, maar dat neemt niet weg dat de wet tot oprichting van die dienst duidelijk vermeldt dat het centrum bij de Eerste Minister thuishoort. Artikel 3 stelt dan weer dat het centrum «volkomen onafhankelijk» is, en dat één van zijn opdrachten is «adviezen en aanbevelingen te richten tot de overheid». Ook Guy Fransen in De Standaard merkt dit op, maar dringt niet erg aan bij de vraag of het opinieartikel van Jozef de Witte een advies of aanbeveling genoemd kan worden, en of een opinieartikel in een krant wel het juiste communicatiemiddel is om dat advies of die aanbeveling over de maken aan de overheid, c.q. de federale regering en de Eerste Minister.

Mijn indruk na lezing van het opinieartikel van Jozef de Witte is dat het niet gaat om een aanbeveling of advies, maar dat één van de regeringspartijen, met name de VLD, ferm de les gespeld wordt. En aangezien dit in het openbaar gebeurt, kan men niet anders dan besluiten dat Jozef de Witte aan politiek probeert te doen, zoals hij zelf ook zegt. Hij verdedigt zich wel met het schaamlapje dat «als de sp.a tegen die tests is en dat openlijk zegt, dan geldt [zijn] kritiek evenzeer voor de sp.a,» maar de sp.a werd niet vermeld in zijn oorspronkelijk opinieartikel, en erg aandringen bij de sp.a om kleur te doen bekennen doet hij toch ook niet. Blijft hoe dan ook dat «aan politiek doen» niet hetzelfde is als «adviezen of aanbevelingen tot de overheid richten». Overigens: ook de media schijnen niet erg aan te dringen om de sp.a kleur te doen bekennen. Die partij wordt met andere woorden mooi uit de wind gehouden door zowel Jozef de Witte als de media.

Hoe dan ook is hiermee duidelijk dat precies dat waarvoor de critici gewaarschuwd hebben, werkelijkheid is geworden: het CGKR is een monster van Frankenstein geworden dat de politici niet meer onder controle hebben. Het CGKR werd immers opgezet als een soort van onderzeeër om het Vlaams Blok/Belang te bestrijden, en moest zo onafhankelijk mogelijk gemaakt worden opdat de traditionele partijen hun handen in onschuld zouden kunnen wassen wanneer het Vlaams Blok/Belang de facto verboden zou worden door initiatieven van het centrum. Dat was dan ook wat zij deden na het proces tegen het Vlaams Blok. Probleem is nu dat die onderzeeër van koers veranderd is en één van de regeringspartijen onder vuur neemt. En omdat het CGKR zo onafhankelijk gemaakt werd, slaagt Guy Verhofstadt er niet in de directeur te dwingen het roer weer om te slaan en enkel op het Vlaams Belang te mikken.

Blijkbaar voelt Jozef de Witte zich sterk genoeg om te kunnen volharden in de boosheid zonder te moeten vrezen voor zijn job. Johan Leman bekwam zo'n conflict minder goed, en hij voelde zich uiteindelijk gedwongen ontslag te nemen, maar een belangrijk verschil deze keer is dat de politieke kleur van Jozef de Witte vertegenwoordigd is in de federale regering. Hij is immers de broer van Lode de Witte, de huidige socialistische provinciegouverneur van Vlaams-Brabant, en geniet dus ongetwijfeld enige dekking uit de hoek van de sp.a. Misschien ook daarom dat zijn opinieartikel alleen tegen de VLD gericht was, en de sp.a voorlopig mooi buiten schot mag blijven?

Benieuwd hoe dit uiteindelijk zal aflopen.