vrijdag, december 30, 2005

Laatste kersttoespraak van Albert II

De kersttoespraak van Albert II bracht twee opmerkelijke feiten die aan de pers totaal voorbij zijn gegaan: hij abdiceert van de troon, en verklaart zich onafhankelijk van Vlaanderen. Het venijn zit immers vaak in de staart, en met de kersttoespraak was het deze keer niet anders. Onze geliefde vorst verklaarde immers op het einde van de toespraak dat «separatisme door een overgrote meerderheid van onze medeburgers verworpen wordt», en deze uitspraak verdient toch enige nadere analyse.

Allereerst die «overgrote meerderheid» dus, die overigens wel opgepikt werd door de pers, echter zonder enige duiding. Dat laatste is op zich al een merkwaardig feit, want anders is men er in de redactielokalen toch altijd snel bij om te voorkomen dat de lezer zelf enig denkwerk zou moeten verrichten, laat staan dat men het risico wil lopen dat hij zelf tot een logische conclusie zou kunnen komen. Maar wat is dus een overgrote meerderheid? De helft plus één is als meerderheid maar gewoontjes, ik zou zelfs durven zeggen een beetje truttig, en 60% is ook al niet echt om over naar huis te schrijven. Unanimiteit is dan weer overdreven naar de andere kant, maar misschien kan de wetgever ons wel helpen? Hij schrijft in ieder geval een twee-derde meerderheid plus een gewone meerderheid in elk van de taalgroepen voor om een grondwetswijziging te kunnen doorvoeren, en misschien is dat dan wel een «overgrote» meerderheid?

Wel, als het van de Belgische wetgever afhangt, en ik neem aan dat die toch regelmatig op de thee komt bij onze koning, is er van een overgrote meerderheid niet echt sprake. Kijken we immers naar één van de laatste weekvragen van De Stemmenkampioen, dan blijkt dat 51% van de Vlamingen het separatisme steunt. Rekenen we trouwens de tegenstanders van het separatisme, 40,5%, om naar Belgicanen, en scheren we de 40% Franstaligen in dit land allemaal over één belgicistische kam, dan blijft die meerderheid steken op amper 64,3%. Ik vrees dan ook dat onze wetgever het de volgende keer zonder koekje bij de thee zal moeten doen als hij de koning even op deze nuchtere feiten zou wijzen. Misschien krijgt hij wel een Berufsverbot aan zijn broek gesmeerd, net zoals Herman de Bode, die dacht zomaar ongestraft naakte cijfers te kunnen publiceren in een boekje.

Tenzij natuurlijk. Want Albert II heeft het in dezelfde zin ook over «onze» medeburgers. Ik besluit daaruit twee dingen. Ten eerste abdiceert hij van de troon, want een koning kent voor zover ik weet geen «medeburgers». In een ver verleden kende een koning alleen maar «onderdanen», en ik wil best aannemen dat hij vandaag de dag spreekt over «burgers», maar «medeburgers», neen, daar trap zelfs ik niet in. Straks moeten we nog gaan denken dat de leden van de spionkop van Liverpool FC ook de «medeburgers» van de Britse Queen Elizabeth II zijn! En ten tweede verklaart hij zich dus onafhankelijk van Vlaanderen, want dat lijkt mij nog de enige mogelijkheid om medeburgers te kunnen vinden waarvan de overgrote meerderheid tegen separatisme is. Misschien moest ik dat maar eens doorbellen naar de GSM van Yves Leterme?

dinsdag, december 20, 2005

Duitse «trut» op de Top van Brussel

Naar de maatstaven van Freya van den Bossche is de Duitse kanselier Angela Merkel ongetwijfeld stijf, truttig en kleinburgerlijk. Maar zelfs haar vijanden moeten erkennen dat ze de Top van Brussel gered heeft, en daarmee zowel Tony Blair als de Europese Unie in haar geheel een nieuwe smadelijke nederlaag bespaard heeft. Of de huidige Belgische Minister van Begroting ooit zoiets op haar palmares zal mogen schrijven is zeer de vraag, en dat zullen zelfs haar vrienden moeten erkennen.

Angela Merkel past perfect in het Vlaams-Nederlands-Duits trio van christen-democratische zakelijkheid dat de laatste jaren opgeld heeft gemaakt, en dat tegelijkertijd in progressieve coole kringen zo verguisd wordt. Eerst was er Jan Peter Balkenende die in Nederland een stopper zette voor het kontje van Wouter Bos. In Vlaanderen maakte Yves Leterme een einde aan de systematische onzin van Bart Somers die stilaan Olympische afmetingen begon aan te nemen. En in Duitsland wist Angela Merkel, weliswaar na een bijna-verkiezingsnederlaag en lange regeringsonderhandelingen, toch de politieke gladde aal en stukken hippere Gerhard Schröder te bedwingen.

Het is bovendien ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Angela Merkel in Brussel het Europese budget redde, Gerhard Schröder verwikkeld zat in een hoogst onverkwikkelijke zaak. Het lijkt er immers meer en meer op dat Gerhard Schröder, toen hij de overeenkomst voor een Duits-Russische gasleiding ondertekende, ook en vooral voor zichzelf en zijn pensioen aan het zorgen was. Angela Merkel heeft trouwens wat die overeenkomst betreft de Oost-Europese brokken al moeten lijmen die Gerhard Schröder voor haar achterliet door achter de rug van de Polen en de Balten te gaan. Maar men kan dan ook niet van een kanselier die duidelijk 's lands belangen met zijn eigen belangen verwart verwachten dat hij ook nog rekening zou houden met de belangen of gevoeligheden van enkele buurlanden.

Hoe dan ook zou het goed zijn als Freya van den Bossche eens zou nadenken of zij vandaag liever met de «truttige» Angela Merkel dan wel met de «hippe» Gerhard Schröder geassocieerd wil worden. Kwestie van een beetje voorbereid te zijn moest één of andere Duitse journalist het in zijn hoofd halen een interview te willen afnemen.

zondag, december 18, 2005

Geen grote verschuivingen in nieuwe peiling

Volgens de driemaandelijkse peiling van Het Laatste Nieuws, La Libre Belgique, VTM en RTL blijft CD&V-N-VA de grootste formatie in Vlaanderen, maar grote verschuivingen vallen er eigenlijk niet te noteren.

Deze opiniepeiling is de negentiende sedert de verkiezingen van verleden jaar, en de laatste van de klassieke peilers voor dit jaar. De laatste maanden zijn de resultaten van de opiniepeilingen opvallend stabiel gebleven.

Wanneer we naar het gemiddelde van het Vlaams Belang kijken, blijkt dat de partij al sedert november verleden jaar in een smalle band tussen 24,5% en 25,0% is blijven hangen. Het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA heeft zich de laatste zes maanden stilaan bewogen van 28% naar ongeveer 29%. De opiniepeiling van vandaag zit wel ruim 3% onder de resultaten van de drie andere peilers, meer dan de foutenmarge dus.

Bij sp.a/SPIRIT en VLD zit er wel meer beweging in, en de laatste maanden zijn de twee in de peilingen naar mekaar toegegroeid. Gemiddeld bedraagt het verschil tussen de twee formaties nu minder dan 0,4%, wat, rekening houdend met de foutenmarge, eigenlijk zo goed als niets is. Deels is dit het resultaat van een herstel bij de VLD, deels van een verlies bij sp.a/SPIRIT dat met de peiling van vandaag wel gebroken wordt.

Groen! blijft op hetzelfde peil van de laatste maanden, met een licht stijgende tendens. Men zal bij die partij echter toch nog veel boterhammen moeten eten als men met de resultaten van vandaag het Vlaams Belang, dat meer dan drie keer groter is, wil bestrijden.

Tot slot het overzicht met de gemiddelden van de vijf formaties samen. De grafiek toont duidelijk aan dat slechts twee partijen in de opiniepeilingen vooruit zijn gegaan sedert de laatste verkiezingen: Groen! met 1,3% en het Vlaams Belang met 2,7%. CD&V-N-VA blijft ter plaatse trappelen met -0,1%, de VLD zakt 0,9% en sp.a/SPIRIT verliest 2,4%. Paars haalt vandaag in de peilingen in Vlaanderen gemiddeld 37,6% van de stemmen.

zaterdag, december 17, 2005

Het gezicht van Mohammed (4)

Aan de saga rond de Mohammed-cartoons lijkt maar geen eind te komen: midden november waren er grote demonstraties in Pakistan, en begin december protesten in het Indiase Kasjmir en een veroordeling door het OIC. Bovendien drukte de Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN haar bezorgdheid over de zaak uit, niet over de doodsbedreigingen die in Pakistan geuit zouden zijn, maar wel over elke handeling die de islam zou kunnen beledigen.

Op 14 november vond in de Pakistaanse hoofdstad Islamabad een grote demonstratie plaats tegen de twaalf cartoons. De demonstratie werd georganiseerd door Shabab-e-Milli, een deel van de grotere religieuze partij Jamaat-e-Islami, en tijdens die demonstratie zou voorman Syed Shahid Gilani in een toespraak ook doodsbedreigingen geuit hebben, aldus de krant Nawa-i-Waqt die een bedrag van een half miljoen roepies (zo'n 7.000 euro's) vernoemt. Syed Shahid Gilani ontkende later dat hij doodsbedreigingen zou geuit hebben, maar noemde de tekeningen wel «intellectueel terrorisme». De Deense ambassadeur Bent Wigotski nam de doodsbedreigen in eerste instantie toch ernstig en Javier Solana, coördinator voor het buitenlands beleid van de EU, veroordeelde ze volledig.

De Egyptische groot-imam Muhammad Said Tantawy dan weer veroordeelde de cartoons in een open brief in Al-Ahram, één van de grootste kranten in Egypte. Muhammad Said Tantawy is geen kleine garnaal: hij is het religieuze hoofd van Egypte, benoemd door de president, en rector van de al-Azhar-universiteit, een belangrijk knooppunt voor alle soenni-moslims over de hele wereld. De open brief zou er gekomen zijn na een onderhoud met een delegatie moslims uit Denemarken die actief internationale steun zoeken voor hun actie tegen de cartoons.

Ook in het Indiase Jammu en Kasjmir werd er geprotesteerd tegen de Deense cartoons. Op 7 december bleven duizenden winkels en bedrijven gesloten, en delen van de hoofdstad Srinagar werden volledig afgesloten. Op sommige plaatsen kwam het zelfs tot relletjes. Dit protest kwam op hetzelfde ogenblik dat een unanieme Organisatie van de Islamitische Conferentie de cartoons veroordeelde tijdens haar bijeenkomst in Mekka. De leiders van de islamitische landen bendrukten dat de vrijheid van meningsuiting niet gebruikt mag worden om een godsdienst te beledigen.

Louise Arbour, Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN van haar kant is dan weer bezorgd. Bezorgd, omdat ze de onrust van de islamitische landen begrijpt, en ze betreurt dan ook elke uiting of handeling die een gebrek aan respect voor hun godsdienst toont. In een reactie liet één van de ambassadeurs van de protesterende islamitische landen weten tevreden te zijn over Louise Arbours uitspraak. Anders Fogh Rasmussen daarentegen wilde niet reageren. De uitspraak van Arbour volgde op een klacht van enkele islamitische ambassadeurs in Denemarken, onder leiding van de ambassadeur van Egypte, die zich voorgenomen hebben de zaak te blijven volgen tot het bittere einde. Ook de Organisatie voor Ekonomische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) en de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR) werden door de ambassadeurs reeds gecontacteerd om druk uit te oefenen op de Deense regering of Jyllands-Posten om hun officiële excuses aan te bieden.

Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…

donderdag, december 15, 2005

De Bode moest hangen

Verleden week moest Herman de Bode ontslag nemen nadat hij zijn handtekening had geplaatst onder het ondertussen beruchte manifest van de denkgroep In de Warande.

Herman de Bode, tot verleden week managing partner van McKinsey & Company Benelux, kwam na de publicatie van het manifest zwaar onder vuur te liggen, en zag geen andere uitweg meer dan een ontslag. De Bode ondertekende het manifest weliswaar als privé-persoon, maar met onder meer het Waalse Gewest als een belangrijke klant van het adviesbureau was zijn positie nog moeilijk houdbaar.

Enerzijds hoeft dit ontslag niet te verbazen: net zoals Ministers van Buitenlandse Zaken zich aan een diplomatieke reactie mogen verwachten wanneer ze «verkeerd geciteerd» worden in de media, moet een topman van een adviesbureau er rekening mee houden dat hij wel eens in een moeilijke positie terecht zou kunnen komen wanneer hij lijnrecht ingaat tegen de belangen van één van zijn belangrijkste klanten. En de belangen van het Waalse Gewest liggen wel degelijk in het behoud van België, zoals Herman de Bode zelf mee aantoont in het manifest, in de vorm van geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid.

Anderzijds is er ook een keerzijde aan dit verhaal. Want stel nu even dat een Franstalig topman van een adviesbureau het in zijn hoofd zou halen een pleidooi te ondertekenen voor bijvoorbeeld een forse uitbreiding van het Brusselse Gewest. En stel nu even dat het Vlaamse Gewest één van de topklanten zou zijn van dat adviesbureau. Kan iemand zich voorstellen dat die man ook maar één seconde zou hoeven vrezen voor zijn baan? Áls het Vlaamse Gewest al enig ongenoegen zou laten blijken, áls dus, zou het waarschijnlijk niet lang duren eer een weldenkende krant daarover een verontwaardigd stukje zou schrijven, want Franstaligen mogen toch wel hun mening uiten zeker. Gebeten om te collaboreren, weet u wel…

Maar net zoals een Franstalige burger in België nooit bang hoeft te zijn om zijn mening te uiten, passen Vlaamse onderdanen toch maar beter op wanneer zij enkele feiten eventjes duidelijk op een rijtje willen zetten. Dat is immers een belangrijk aspect van de zaak: Herman de Bode werd niet tot ontslag gedwongen omwille van zijn mening, maar wel omdat hij samen met de rest van In de Warande enkele nuchtere feiten aantoonde. De reactie van België daarop is die van elke bezettingsmacht wiens leugen doorprikt wordt: de boodschapper moet hangen, in dit geval door broodroof. Als afsluiting van de vieringen van 175 jaar België kan dat tellen.

woensdag, december 14, 2005

Hip, modern, cool, en voluit op de bek gegaan

Acht? Negentien? Drie?
Onze hippe, moderne en coole Freya van den Bossche vindt het nodig om in een interview met Vrij Nederland eens haar gedacht te zeggen over de leden van de Nederlandse regering. «Stijf», «truttig», «kleinburgerlijk», welke andere «verwijten» kan je verwachten van het politiek zwaargewicht dat er in ons land helemaal alleen voor zorgt dat de post van Minister van Begroting niet vacant staat?

Het Nederlandse kabinet neemt de zaak niet al te ernstig en eist geen verontschuldigingen. Maar wie op het VRT-journaal de reacties van enkele Nederlandse ministers heeft gezien zal het ook wel begrepen hebben: hier is meer aan de hand. Ik ben er immers vrijwel zeker van dat Jan Peter Balkenende met ijlbode een uitgebreide CV van Freya van den Bossche verzonden heeft naar alle leden van zijn kabinet zodra hij lucht gekregen had van het interview:
Freya van den Bossche (Gent, 26 maart 1975)
Dochter van haar vader
Voeg daar nog een MP3-bestandje bij met het interview met Leen Demaré waarin ze omstandig uitlegt dat ze vroeger op het bureau van haar papa altijd rekensommetjes moest maken, en je kan begrijpen dat de Nederlandse Minister van Financiën Gerrit Zalm de hele zaak een «goeie Belgenmop» noemt. Of hij het daarbij over het interview dan wel over de minister zelf had –voor iemand die er ouder dan zichzelf uitziet zal het wel even schrikken geweest zijn– is me niet helemaal duidelijk. Maar hij heeft natuurlijk wel makkelijk lachen: hij heeft immers geen last van nepministers van begroting met intellectuele brilletjes!

Trouwens, ter illustratie van hoe niet-stijf, niet-truttig en niet-kleinburgerlijk Freya wel is, een citaat uit het interview waar zij het heeft over haar tijd als schepen van onderwijs in Gent:
Er is toen veel aangepakt: ik heb het basisonderwijs gratis gemaakt en het huiswerk afgeschaft. Volwassenen hebben de achturendag, waarom scholieren dan niet? Het leuke van politiek is dat je dat zomaar kunt beslissen en dat het dan ook echt gebeurt.
Ziedaar: onze Freya beslist iets «zomaar», en dan gebeurt dat ook echt. Misschien kan ze in een volgende regering wel Minister van Wetenschappen worden, en «zomaar» beslissen dat vierkantswortels niet meer bestaan. Je weet maar nooit dat het dan ook echt gebeurt.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

dinsdag, december 13, 2005

Op welke partij stemt de Vlaamse separatist?

Af en toe is het interessant om de resultaten van een opiniepeiling even van een andere hoek te bekijken. Zo kan men uit de resultaten van Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen een schatting maken voor de partijvoorkeuren voor het «separatistische» en het «niet-separatistische» gedeelte van de Vlaamse bevolking.

Een nauwkeurige wetenschap is het absoluut niet, en de resultaten hieronder moeten dus met een grote korrel zout genomen worden, maar door de percentages per partij om te rekenen naar aantallen kiezers, en die te groeperen per keuze, kan men een afschatting maken van hoe het zit met de partijvoorkeuren binnen elk van de antwoorden. Voor de eenvoud werd daarbij de verkiezingsuitslag van 2004 voor de Vlaamse Raad gebruikt, en werden binnen het Vlaams Kartel de stemmen van CD&V en N-VA in een verhouding 80/20 verdeeld.

De eerste verdeling, die voor de «separatisten», dat wil zeggen zij die voorstander zijn van een splitsing van België, geeft een idee over de partijverdeling binnen de Vlaamse beweging. Het komt waarschijnlijk niet bepaald als een grote verrassing dat het Vlaams Belang hier afgetekend als de grootste partij uit de bus komt. Wat misschien meer verbazing wekt is dat CD&V en VLD-Vivant met ongeveer evenveel kiezers volgen als de nummers 2 en 3, met een duidelijke voorsprong op N-VA en sp.a-SPIRIT. De aanhang van Groen! binnen het separatistische gedeelte van de Vlaamse bevolking ten slotte is marginaal te noemen met een schamele 3%.

De resultaten tonen aan dat het Vlaams Belang misschien toch wat kort door de bocht gaat wanneer het beweert de Vlaamse Beweging te vertegenwoordigen, maar het vertegenwoordigt duidelijk wel een groter gedeelte van de Vlaamse Beweging dan de andere partijen. En hoewel N-VA misschien wel de meest separatistische aanhang kent, trekt die partij uiteindelijk slechts 10% van de separatisten aan, ongeveer evenveel als sp.a-SPIRIT. Anderzijds moet dan ook weer opgemerkt worden dat het separatisme van de N-VA-kiezers ongetwijfeld veel militanter zal zijn dan dat van de sp.a-SPIRIT-kiezers – de eeuwige discussie over kwantiteit versus kwaliteit dus.

Overigens, om op dat laatste thema even door te gaan, de VLD wordt af en toe wel eens verweten niet meer te zijn dan een nieuwe naam voor de «Pest Voor Vlaanderen», en de CD&V gewoon een verderzetting van de CVP, maar die twee «oude wijnen in nieuwe zakken» vertegenwoordigen ieder dus wel ongeveer een zesde van de separatisten in Vlaanderen, een pak meer dan de N-VA. En binnen het Vlaams Kartel is de N-VA zelfs het kleine broertje als het op absolute aantal separatisten aankomt!

Voor het gedeelte van de Vlaamse bevolking dat toch nog aan België vasthoudt, ziet het er uiteraard helemaal anders uit. sp.a-SPIRIT is daar de grootste partij, op enige afstand gevolgd door CD&V en VLD-Vivant. Daarna volgen Groen! en verderop ook het Vlaams Belang, terwijl N-VA met 1% als absoluut marginale partij naar voor komt. Ik denk niet dat de partijleiding van de N-VA daar wakker van zal liggen. Het toont in ieder geval duidelijk aan dat wie een splitsing van België niet genegen is en voor het Vlaams Kartel kiest, CD&V stemt, en niet N-VA.

Het is duidelijk dat Groen! bij de niet-separatisten zo een beetje dezelfde rol speelt als de N-VA binnen de groep van separatisten: de partij is wel de meest uitgesproken belgicistische partij, maar dat maakt haar nog niet de grootste partij binnen de groep van niet-separatisten. Die rol is weggelegd voor het kartel sp.a-SPIRIT, en bij SPIRIT zou men daar misschien toch eens over moeten nadenken als men werkelijk meent de ware erfgenamen van de Volksunie te willen zijn.

woensdag, december 07, 2005

Vlaamse meerderheid voor onafhankelijkheid

Een peiling van De Stemmenkampioen geeft in Vlaanderen een meerderheid voor onafhankelijkheid. Toch is het dat niet wat in Laken de wenkbrauwen zou moeten doen fronsen.

Verleden week vroeg De Stemmenkampioen naar de mening over Vlaamse onafhankelijkheid naar aanleiding van de commotie rond de denkgroep In de Warande. Het globale resultaat was een nipte meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid, wat toch een pak meer is dan wat gewoonlijk gemeten worden, namelijk een derde. Bij de resultaten per partij vallen er eigenlijk geen verrassingen te noteren, als is het misschien toch goed op te merken dat bij de kiezers van het Vlaams Belang meer dan 80% voor een onafhankelijk Vlaanderen is, en bij de leden ongeveer 95%. Het haalt de mythe dat de kiezers van het Vlaams Belang op die partij stemmen omwille van het vreemdelingenstandpunt ondanks of zelfs in weerwil van het republikeinse programma grondig onderuit. De partij zit zelfs op dat punt beter op één lijn met haar leden en kiezers dan de belgicistische partij Groen! die voor «intellectueel» moet doorgaan.

Betekent dit nu dat Albert II in de nabije toekomst voor een loopbaaneinde moet vrezen omdat de helft van Vlaanderen hem nu al op pensioen wil sturen? Ik denk het niet, en wel om de eenvoudige reden dat de separatistische voorkeur van de Vlamingen parlementair niet verzilverd kan worden. Eén reden daarvoor is het beruchte cordon sanitaire dat een kwart van de Vlaamse stemmen buitenspel plaatst, maar naar mijn mening belangrijker is dat nogal wat Vlaamse katten omwille van de Belgische smeer graag de kandeleer likken. Zo ging het met Wilfried «Geef ons wapens!» Martens, Guy «Burgermanifesten» Verhofstadt, en Hugo «Leve België!» Schiltz. Yves Leterme is vandaag trouwens wat Guy Verhofstadt gisteren was, en Bart de Wever heeft al in meerdere interviews duidelijk laten verstaan dat zijn partij er geen graten ziet in een federale regering te stappen met de moeder van alle corrupte partijen, de PS. Meer hoeft daarover dan ook niet geschreven te worden.

Neen, Albert II concentreert zich beter op wat er beweegt in Vlaamse ekonomische kringen, en daarom is het signaal van de denkgroep In de Warande veel belangrijker dan de resultaten van een opiniepeiling. Indien men immers in ekonomische kringen België voorgoed vaarwel zegt, is het einde van het rijk van Saxen-Coburg nabij. En wat In de Warande in haar publicatie zegt is precies dat het geen zin meer heeft de kandeleer te likken, want het Belgische smeer is netto een minwaarde geworden voor de Vlaanderen en de Vlaamse industrie. Filips de Taaie kan dus maar beter het boek van In de Warande bestellen en het eens goed doorlezen als hij nog hoop koestert op een loopbaanbegin.

maandag, december 05, 2005

Kauft nicht bei Juden, sondern Castro?


Waalse en Nederlandstalige socialisten hebben volgens Gerolf Annemans af en toe behoefte aan wat zelfbevrediging, en in Noorwegen is dat niet anders. Terwijl de linkse regering van Jens Stoltenberg (Ap) overweegt de Cubaanse oppositie in de toekomst op de Noorse nationale feestdag de deur te wijzen, roept één van de regeringspartijen op tot een boycot van Israël.

De Socialistische Partij van Links (SV) had het al in het verkiezingsprogramma staan: om de «onderdrukten» op Cuba te ondersteunen wou ze tegenmaatregelen nemen om de gevolgen van het Amerikaanse embargo op het eiland te reduceren. Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre van de Arbeiderspartij (Ap) overweegt vandaag om in het vervolg de Cubaanse dissidenten niet meer uit te nodigen op de ambassade bij de viering van 17. mai, de nationale feestdag. Gahr Støre is aan die overwegingsoefening begonnen op last van Gerd-Liv Valla, de voorzitster van de grote socialistische vakbond LO die zich de rol van matrone van de linkse regering heeft aangemeten.

Gerd-Liv Valla, in haar jonge jaren nog lid geweest van Kommunistisk Universitetslag, een communistische studentenvereniging, verklaarde naar aanleiding van haar recente bezoek aan Cuba dat het belangrijker is dat Noorwegen goede betrekkingen heeft met het régime van Fidel Castro dan dat de ambassade de Cubaanse oppositie uitnodigt. De zaak is namelijk dat het Cubaanse régime steeds haar kat stuurt wanneer het uitgenodigd wordt op de Noorse ambassade,en dit om de eenvoudige reden dat het niet geconfronteerd wenst te worden met de dissidenten die tot nu toe steevast ook uitgenodigd werden. In naam van het democratiseringsproces en de rechten van de mens zullen deze dissidenten nu dus misschien thuis moeten blijven, aldus Gahr Støre, die duidelijk vooral niet te laag wil springen. Ik heb zo een vermoeden dat wat Valla betreft, ze nog het liefst van al zou hebben dat die dissidenten gewoonweg hun mond zouden houden, en eindelijk eens de zegeningen van het Cubaanse paradijs zouden willen aanvaarden.

Noors links lijkt anderzijds veel minder behoefte te hebben aan een goede relatie met de Israëlische regering. Een paar dagen geleden lieten een aantal centrale leden van SV weten dat zij verwachten dat hun ministers binnen de regering zouden pleiten voor een boycot van Israël, ook al verwachten zij daarbij sterke tegenstand van de Arbeiderspartij. Niettemin is men intern al aan de slag gegaan om een volksactie op het getouw te zetten waarbij men voedsel, cosmetische producten en wapens uit Israël zou willen boycotten. Partijleidster en Minister van Financiën Kristin Halvorsen heeft al gepreciseerd dat een boycot van Israël niet in de regeringsovereenkomst staat, terwijl Eerste Minister Jens Stoltenberg onmiddellijk al verklaarde dat SV uiteraard het recht heeft eigen meningen te hebben en te ventileren, zolang het maar duidelijk blijft dat een boycot geen regeringspolitiek is.

Het speciale aan de zaak is wel dat Noorwegen al lange tijd de rol van vredesbemiddelaar probeert te spelen tussen Israël en de Palestijnen, getuige daarvan bijvoorbeeld de Oslo-akkoorden, doch niet altijd met evenveel succes. Critici hebben daarom al doen opmerken dat een boycot zoals de SV'ers die voor ogen zien zonder meer een einde zou maken aan die rol, want je kan moeilijk facilitator zijn voor vredesgesprekken tussen twee partijen wanneer je zo openlijk kant hebt gekozen. De vraag is dus maar of de actie netto wel in het voordeel van de Palestijnen zou uitvallen, waarmee ik niet zou willen suggereren dat de zelfbevrediging uit een boycot van Israël voor sommigen belangrijker zou kunnen zijn dan een concrete verbetering van de situatie op het terrein. De kwestie toont anderzijds nog maar eens aan hoe moeilijk schipperen het nog kan worden voor Jens Stoltenberg de komende jaren met een SV in de regering die maar moeilijk haar rol van oppositiepartij van zich kan afleggen.

zaterdag, december 03, 2005

Islamofobie en islamofilie

Enkele berichten uit de kranten van de laatste dagen en weken: een Belgische kamikaze blaast zichzelf op in Irak, Parijs staat dagenlang in brand, vrouwen kunnen in Brussel niet meer vrij rondlopen, en Denemarken ligt internationaal onder vuur omdat een krant enkele cartoons publiceerde en de Eerste Minister er weigert de censuur in te voeren.

Wat de cartoons van Jyllands-Posten betreft moet gezegd worden dat ze klein bier zijn vergeleken met wat het Zweedse nieuwsprogramma Ekot verleden week ontdekte in de bibliotheek van één van de moskeeën in Stockholm: een cassette waarin opgeroepen wordt om alle joden over de kling te jagen. Volgens de verantwoordelijken een foutje, te wijten aan het «onprofessionele gedrag van een vrijwilliger». Voor zover ik weet heeft de Organisatie van de Islamitische Conferentie die cassette nog niet veroordeeld, maar misschien heb ik gewoon over dat nieuwsbericht overgelezen.

Hoe dan ook, wanneer Filip Dewinter zichzelf en zijn partij islamofoob noemt, vindt Belgiës meest corrupte partij, de PS, het nodig onmiddellijk een procedure op te starten om de overheidsdotatie van die partij af te nemen. De PS wordt daarin uiteraard gesteund door de collaborateurs van de sp.a en de politieke kaboutertjes van SPIRIT. Ik denk echter dat menigeen vandaag met het gevoel zit dat het Vlaams Belang de mensen jarenlang een verkeerd beeld over de moslimbevolking in Vlaanderen heeft opgespeld: veel te rooskleurig en veel te naïef.

De Deense krant Børsen wist overigens nu al enkele details te publiceren uit het rapport dat de Deense Welvaartscommissie op 6 december zal uitgeven. Aan de hand van een aantal analyses komt de commissie tot het besluit dat elke nieuwgeboren Deen de staat ongeveer 100.000 euro kost. Een immigrant daarentegen kost de staat gemiddeld 335.000 euro, meer dan het driedubbele dus. En een volledige migratiestop uit minder ontwikkelde landen zou Denemarken tegen 2040 maar liefst 6,7 miljard euro besparen. Wie zei ook al weer dat immigratie de oplossing voor de problemen in de Sociale Zekerheid is? Gelukkig is Denemarken geen Vlaamse partij, want dan zou het voor zo een conclusie, ja zelfs louter al voor het uitvoeren van de analyse voor de Raad van State gesleurd worden.

Bart Sturtewagen dan weer is in zijn commentaarstuk van vandaag meer bezorgd over het aan diggelen liggen van de multiculturele idylle. Hij maakt in zijn stukje een lijst met drie gevolgen van het nieuws over Muriel Degauque, en wat duidt hij als het belangrijkste en gruwelijkste gevolg aan? Dat de kloof tussen autochtonen en moslims nu nog een beetje moeilijker te overbruggen wordt. Nog goed dat er iemand is die een beetje klaar kan kijken in deze troebele tijden.

donderdag, december 01, 2005

Vrije meningsuiting in Zweden

Högsta domstolen, het hoogste gerechtscollege in Zweden, heeft dinsdag dominee Åke Green vrijgesproken van de beschuldiging dat hij aangezet zou hebben tot haat jegens een bevolkingsgroep. In 2003 had hij in een preek in de Pinksterkerk in Borgholm op het eiland Öland «sekuele abnormiteiten een diep kankergezwel in de maatschappij» genoemd.

In de zomer van 2003 hield de Zweedse dominee Åke Green in zijn kerk op Öland een preek met als thema «Is homoseksualiteit een drift of een spel van het Kwade met de mens?» Tijdens deze preek beweerde Green dat homo's gemakkelijker geneigd zouden zijn dieren en kinderen te misbruiken, en dat homoseksualiteit niet aangeboren is maar een keuze. Deze preek hield hij in de beslotenheid van zijn eigen parochie, met alles bij mekaar slechts vijftig toehoorders. Toch werd hij voor de rechter gedaagd, en in eerste instantie werd hij in Kalmar veroordeeld tot één maand gevangenisstraf. In beroep sprak Göta hovrätt in Jönköping hem vrij, maar het openbare ministerie ging in beroep bij Högsta domstolen. Door dat laatste gerechtscollege werd hij eergisteren uiteindelijk vrijgesproken.

In haar oordeel schrijft Högsta domstolen dat de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting, besloten in artikel 9 en 10 van het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens, voorrang hebben op de Zweedse wetgeving die het aanzetten tot haat tegenover bevolkinsgroepen («hate speech») verbiedt. Deze wetgeving werd trouwens amper twee jaar geleden nog uitgebreid om ook homoseksuelen te beschermen tegen oproepen tot haat. Hoe dan ook is Högsta domstolen van mening dat wanneer een dominee in zijn eigen parochie in een beperkte groep zulke uitspraken tijdens een preek over het standpunt van de Bijbel over homoseksualiteit, er van aanzetten van haat tegenover een bevolkingsgroep moeilijk sprake kan zijn, hoe verwerpelijk de uitspraken van Åke Green ook mogen zijn.

Nogal wat juristen hebben erop gewezen dat het meest opmerkelijke aan de uitspraak van Högsta domstolen is dat zij rekening heeft gehouden met hoe het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) over de zaak geoordeeld zou hebben indien de zaak daar voorgebracht zou worden. Op een manier werd dus de Zweedse wetgeving door een Zweeds gerechtscollege terzijde geschoven ten voordele van een internationale wetgeving. Homo-activisten vragen zich ondertussen af wat de wetswijziging van twee jaar geleden eigenlijk wel waard is, als Högsta domstolen die toch terzijde schuift wanneer puntje bij paaltje komt.

woensdag, november 30, 2005

Open Warandedeur

Verleden vrijdag was het voorpaginanieuws bij De Standaard: een denkgroep die samenkomt «In de Warande» in Brussel is tot de conclusie gekomen dat het mét België niet meer gaat, en dus zonder zal moeten. Het gebeurt niet alle dagen dat een ingestampte open deur de krantenkoppen haalt. Als morgen het KMI het in haar hoofd haalt een persmededeling te verspreiden waarin het stelt dat de zon in het Oosten opkomt, gaan ze dan in Groot-Bijgaarden opnieuw het grootste lettertype uit de kast halen om het op de voorpagina te zetten?

Laten we immers intellectueel een beetje eerlijk blijven: dat België voor Vlaanderen alleen maar nadelen inhoudt was al langer bekend. Kijk maar naar het Vlaams Belang, volgens diezelfde krant een dag later de partij van de arbeiders en de kleine man, en met zoals iedereen wel weet een partijleiding waar tekenen van intelligentie met een microscoop gezocht moet worden, ja toch? Wel, zelfs bij die partij dus wisten ze het al meer dan twintig jaar geleden. Kom me dus niet vertellen dat de redactie van onze kwaliteitskrant pas verleden week het licht zou gezien hebben. Of nog steeds niet gezien zou hebben.

Ik wil hier trouwens van de gelegenheid gebruik maken om een misverstand over De Standaard uit de weg te ruimen. In de jaren negentig verwijderde de krant immers het AVV-VVK-symbool van haar voorpagina, en menig flamingant doet daar nog steeds verzuurd over. Achter die beslissing gaat nochtans niets meer schuil dan dat plaats nu eenmaal kostbaar is, zeker op de eerste pagina, en dan kan men het zich niet veroorloven plaats te verspillen aan allerlei vanzelfsprekendheden. Die plaats is immers beter besteed aan artikels met nieuws. Vind ik toch.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

zaterdag, november 26, 2005

Wint Leterme werkelijk op alle fronten?

Gisteren publiceerde de krant De Standaard samen met de openbare omroep VRT de resultaten van een nieuwe opiniepeiling. Opvallendste resultaat, volgens hen, is de stijging van het Vlaams Kartel.

Sedert mijn vorig artikel over de opiniepeilingen zijn er ook twee maandelijkse opiniepeilingen van De Stemmenkampioen verschenen, en dus beschikken we ondertussen al over achttien meetpunten per partij sedert de verkiezingen van verleden jaar. Aan de grafieken hieronder werd wel een wijziging doorgevoerd: de lijnen per peiler en voor het gemiddelde vertrekken niet meer vanuit de uitslag van de vorige verkiezingen, maar gebruiken gewoon de laatste resultaten van voor de verkiezingen, en dat relativeert toch wel het belang van de opiniepeilingen, om het zacht uit te drukken.

De twee grootste formaties van Vlaanderen zitten allebei in de lift, maar het is duidelijk dat die twee formaties zich ook totaal verschillend gedragen in de peilingen. Zoals De Standaard zelf opmerkt, voor het Vlaams Kartel kan men eerder stellen dat die formatie terug op haar niveau van voor de verkiezingen is gekomen. Voor de verkiezingen bedroeg het gemiddelde resultaat voor de formatie 29,3%, te vergelijken met 29,0% vandaag en een verkiezingsuitslag van 26,1%. Voor het Vlaams Belang liggen de zaken helemaal anders: voor de verkiezingen lag het gemiddelde resultaat op 21,6%, met als verkiezingsresultaat 24,1%. Het gemiddelde resultaat bedraagt vandaag 24,9%. Merkwaardig is de vallende trend van het Vlaams Belang bij De Stemmenkampioen, terwijl de drie andere peiler een lichte stijging geven.

Bij sp.a/SPIRIT zit duidelijk de mot erin. Gemiddeld zakt het kartel nu onder de 19%, vergeleken met meer dan 22% van voor de verkiezingen, en de daling is te merken bij alle peilers. Ook tegenover de verkiezingen daalt het kartel, zij het veel minder. De VLD is dan weer aan een herstel bezig na de rampzalige peilingen van deze zomer, maar de resultaten bij De Stemmenkampioen zijn toch nog altijd bijzonder laag. Voor de drie andere peilers valt er eigenlijk alleen een niet-significante daling te noteren. De partij moet wel nog altijd sp.a/SPIRIT voor laten gaan in de opiniepeilingen.

Groen! kabbelt inderdaad rustig verder. Bij De Standaard viel er deze keer zelfs geen verschil te noteren in de uitslag voor die partij, en ook bij de andere peilers zijn de bewegingen voor deze kleine partij eerder miniem. Waarschijnlijk kan men er bij Groen! wel mee leven.

In de grafiek met het overzicht van de vlottende gemiddelden voor de vijf partijen valt op hoe de resultaten van de opiniepeilingen zich in de loop van de eerste drie maanden na de verkiezingen conformeerden aan de verkiezingsuitslag, en daarna terug hun eigen weg gingen. Wie herinnert zich trouwens nog dat sp.a/SPIRIT met 22,7% groter ging zijn dan het toenmalige Vlaams Blok met amper 21,6%, ook al was het verschil niet-significant? Wie de oefening maakt door het gemiddelde resultaat van vandaag te «corrigeren» met de verschillen tussen het gemiddelde resultaat en de uitslag van juni 2004, bekomt dan ook heel andere resultaten dan wat de peilers ons gewoonlijk voorschotelen:
Partij ToenJuni 2004VandaagGecorrigeerd
Vlaams Belang21,6%24,1%24,9%27,4%
Vlaams Kartel29,3%26,1%29,0%25,8%
VLD19,4%19,8%18,5%18,9%
sp.a/SPIRIT22,7%19,7%18,8%15,7%
Groen!5,5%7,6%6,8%8,9%
Elke verkiezing is natuurlijk anders, maar het geeft toch een idee over hoe het ook zou kunnen lopen indien het vandaag verkiezingen zouden zijn.

Tot slot nog iets over het vertrouwen in de federale regering, dat rond de 50% zou liggen. Wie even naar de uitslagen van sp.a/SPIRIT en VLD kijkt, merkt dat de twee formaties samen nog geen 40% van de stemmen haalden in Vlaanderen, en ook vandaag haalt geen van de twee bij welke peiler dan ook meer dan 20% van de stemmen. De som voor de twee partijen ligt trouwens sedert een maand dichter bij de 35% dan bij de 40%. Men kan zich dan ook afvragen waar Verhofstadt II vandaag een meerderheid haalt in Vlaanderen.

maandag, november 14, 2005

Minder dodelijke wapens bij FN

De P90, een minder minder dodelijk wapen van FN
FN uit Herstal heeft aangekondigd dat het in samenwerking met de Universiteit van Luik onderzoek gaat doen naar minder dodelijke wapens. Ook Waals Minister van Wetenschappelijk Onderzoek Marie-Dominique Simonet (cdH) plaatste haar kribbel onder het akkoord tussen de universiteit en de wapenproducent, want de helft van het geld voor het onderzoek, in totaal 1 miljoen euro, komt van de Waalse regering. Hoe dan ook is het eens iets anders dan een reclamespotje over wasproducten die witterder dan witter dan wit willen wassen. Maar goed, er is nog een verschil tussen wasproducten en wapens.

Ik vraag mij echter af of FN hier geen trendsetter kan zijn voor andere producenten. Hoeveel mensenlevens zouden gered kunnen worden door minder snijdende messen? En hoeveel zelfmoorden zouden verhinderd kunnen worden door minder hangende touwen? Misschien moet ook de productie van een minder dodelijk rattenvergif overwogen worden, want er zijn tenslotte grenzen aan hoeveel poeder je nog ongemerkt in de soep van je halve trouwboek kan doen.

Maar het hoeft natuurlijk daar niet te stoppen. In het licht van de recente gebeurtenissen in Frankrijk (en ook in België, doch volgens de regering daar strict geïsoleerd, als in losstaand, dus zeker niet in verband met, voor wie het slecht begrepen zou hebben), in het licht daarvan dus zou men misschien ook minder brandbare benzine kunnen aanbieden aan de tankstations, speciaal voor jongeren die daarmee minder brandbare molotovcocktails kunnen maken. Iets zegt me echter dat er weinig kans is dat dit een succes zal worden, maar ik kan niet precies zeggen wat het is. Ach, het zal mijn verbeelding wel zijn.

Het ultieme zou echter zijn indien het onderzoek ook een methode zou kunnen ontwikkelen om minder corrupte PS-politici te produceren. Ik vrees echter dat daar een pak meer onderzoeksgeld nodig voor zal zijn dan een schamele 1 miljoen euro. Onder andere een helicopterproducent heeft al interesse voor zo'n project getoond, en onze bovenstebeste federale Minister van Defensie André Flahaut heeft al laten weten hiervoor wel enkele gebouwen te willen neerpoten ergens in Nijvel. Tijdens een recente wandeling heeft hij daarvoor trouwens al een paar uitermate geschikte terreinen opgemerkt die voor een habbekrats te koop staan. Het lijkt er dus op dat het Marshall-plan zijn eerste vruchten al begint af te werpen.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

zondag, november 13, 2005

Chokri Ben Chikha en zijn Broeder van Liefde

De laatste tijd is er nogal wat te doen geweest rond het theaterstuk «Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen». Wat niet iedereen weet is dat dit stuk het tweede deel is van een drieluik, waarvan «De Leeuw van Vlaanderen» twee jaar geleden het eerste deel was. Over twee jaar volgt het laatste stuk, en uit wat er tot nu toe over uitgelekt is blijkt dat Chokri Ben Chikha volhardt in de boosheid.

«De Leeuw van Vlaanderen» was gebaseerd op de relatie van Chokri Ben Chikha met zijn vader, terwijl «Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen» over zijn moeder gaat. Het derde stuk, dat «De Broeder van Liefde» zal heten, is eerder fictief opgevat, en handelt over hoe één van de broers van Chokri in conflict komt met de Belgische wetten.

Uit doorgaans slecht ingelicht bronnen vernam ik namelijk enkele details over het derde luik, waaraan al hard gewerkt is. Chokri Ben Chikha zoemt deze keer in op de islamofobie die diep ingebakken zit in de Belgische wetten, onder het mom van de bescherming van vrouwen en kinderen. In het bijzonder gaat het om het verbod op pedofilie en polygamie.

Marc is zestig jaar, en getrouwd met een dertigjarige vrouw die volgens hem vooral goed is om het huishouden te doen. Zijn oog is echter al een tijdje gevallen op Aïsja, de dochter van zijn buur Abdallah. Met hem heeft hij een uitstekende verhouding, bijna alsof hij een broer was. Abdallah vindt echter dat de toenaderingen van Marc tot Aïsja wat te ver gaan, want Aïsja is per slot van rekening nog maar zes jaar oud en heeft dus nog niet eens de puberteit bereikt. Marc zweert echter dat zijn liefde voor Aïsja puur en hemels is. Abdallah weet de boot drie jaar lang af te houden, maar op haar negende laat hij Aïsja toch meereizen met «Nonkel Marc», en gebeurt wat gebeurt.

Het stuk begint wanneer Marc op sterven ligt en verzorgd wordt door achttienjarige Aïsja. Zij is alle jaren trouw bij hem gebleven, ondanks de zware beschuldigingen van pedofilie die Marc moest verwerken. Marc moest zelfs de stap zetten met zijn vrouw naar het buitenland te verhuizen om ook met Aïsja te kunnen trouwen, want polygamie is verboden in België. Zijn broers heeft hij dan ook in jaren niet meer gezien. Samen blikken Marc en Aïsja nu terug op de jaren van onbegrip vanuit hun Belgische omgeving, en het racisme dat zij samen hebben moeten ondergaan opdat hun liefde zou kunnen winnen. Vooral het feit dat holebi's in België wél kunnen trouwen, ja zelfs kinderen kunnen adopteren, terwijl er straks meer moslims dan holebi's in België wonen, steekt hen bijzonder dwars.

Ook deze keer werd het stuk bijzonder enthousiast onthaald door kunstminnend Vlaanderen. Pol Arias van Radio 1 verklaarde al dat «er meer in verwerkt zit dan wat je te lezen krijgt in tientallen boeken over integratie van allochtonen,» en dat het niet alleen een geestig maar ook een verduiveld intelligent stuk lijkt te worden. Liv Laveyne van De Morgen dan weer zei in een eerste reactie dat Chokri Ben Chikha ook deze keer «ongedwongen de vinger op de zere wonde weet te leggen, op de misplaatste ideeën inzake integratie en multiculturaliteit als eufemisme voor exotisme,» terwijl men, als puntje bij paaltje komt, niet de ultieme stap wil zetten door polygamie toe te laten, en blijft zweren bij het fundamenteel christelijke monogame huwelijk.

zaterdag, november 12, 2005

Vakbonden «moedigen aan» om in de politiek te stappen

Het «middenveld» wil leden die geïnteresseerd zijn aanmoedigen om in de politiek te stappen. Ook de vakbonden hebben dat charter ondertekend. Dat is wel op voorwaarde dat die leden niet bij de verkeerde partij aansluiten, want dan vliegen ze buiten.

Vijf jaar geleden nam Alain Kraus deel aan de gemeenteraadsverkiezingen op de derde plaats van de lijst van het Vlaams Blok in Lille. Dit was voldoende voor de Belgische Transportarbeidersbond (BTB), een beroepscentrale van het ABVV, om hem als lid te schorsen. Alain Kraus zal ongetwijfeld wel zo zijn gedacht gehad hebben over het bericht van hierboven.

Dit verhaal gaat echter verder dan enkel maar de schorsing van een lid bij een beroepscentrale van het ABVV. Leden werden niet alleen uit de vakbond gezet, maar bovendien op een lijst geplaatst zodat zwarte schapen niet van de ene vakbond op de andere konden overspringen. En René Stroobant van het ABVV verklaarde zelfs dat militanten van het Vlaams Blok statutair geen lid kunnen zijn van de vakbond. Zou het ABVV ondertussen de statuten gewijzigd hebben, of geldt dit nog altijd? Het had er gerust bij mogen staan in het krantenartikel.

Maar Vlaams Belang en vakbonden, ja zelfs socialistische vakbonden, gaat dat eigenlijk wel samen? Blijkbaar wel, als we een onderzoek van Marc Swyngedouw hiervoer moeten geloven. Volgens dat onderzoek stemden ongeveer 18% van de vakbondsleden, zowel bij het ACV als het ABVV, voor het Vlaams Blok bij de verkiezingen van 1999. Vergeleken met het landelijke gemiddelde van 15% betekent dat dus dat vakbondsleden toen zelfs meer dan gemiddeld voor het Vlaams Blok stemden. En er is vandaag weinig of geen reden om aan te nemen dat dat verleden jaar erg anders was, of volgend jaar anders zal zijn. Het is dus best mogelijk dat ondanks dat charter, de vakbonden ook volgend jaar weer een aantal leden zullen moeten uitsluiten omdat zij doen waartoe de vakbonden oproepen, alleen bij de «verkeerde» partij. Het meest ironische is misschien nog wel dat een aantal van die leden misschien wel zin in een politieke carrière krijgen op één van die infosessies met ambtenaren van het kabinet Gelijke Kansen.

woensdag, november 09, 2005

Hoop van de Natie?

De onlusten in Frankrijk houden nu al een aantal dagen aan, en dreigen zelfs over te springen naar België. Zou meer immigratie ook hier niet de oplossing kunnen zijn?

Naar het schijnt zou de immigratie voor een culturele verrijking zorgen, en zouden we bij wijze van spreken de hemel moeten danken voor de weldaden van de multiculturele maatschappij waar wij deel van mogen uitmaken dankzij de immigranten. Waar zit die verrijking vandaag nog? Zelfs nog geen nieuwe stadsguerillatechnieken vallen er te leren uit de rellen van de laatste dagen. Je zal trouwens maar een autohandelaar zijn in een voorstad van Parijs. Oppassen maar dat zij niet verzuurd raken wanneer hun volledige toonzaal in de vlammen op is gegaan.

Was het trouwens de immigratie niet die ons ging redden van de vergrijzing? Wie van de relschoppers van de laatste dagen gaat over enkele tientallen jaren onze pensioenen betalen? Meer zelfs, volgens sommigen moeten de grenzen volledig opengegooid worden opdat de Sociale Zekerheid niet in mekaar zou stuiken. In tempore non suspecto pleitte ook Patrick Dewael ervoor de migratiestop van de jaren '70 op te heffen. Misschien is dat ook wel de oplossing voor de rellen van de laatste dagen: in plaats van relschoppers die de Franse nationaliteit niet bezitten het land uit te zetten, is de oplossing misschien wel dat er een paar vliegtuigen uitgestuurd moeten worden om zo snel als mogelijk een paar honderden migranten naar Parijs te halen?

Fundamenteel: wanneer de kinderen reeds op jonge leeftijd op school gediscimineerd worden, men om de vijf voeten naar identificatie gevraagd wordt door provocerende politie, men op de arbeidsmarkt niet aan de bak komt omwille van al die ractistische autochtonen die je maar niet willen aannemen, en wanneer nationale politici je uitmaken voor uitschot, waarom blijf je dan in 's hemelsnaam nog in Frankrijk wonen, ja, blijf je zelfs echtgenoten naar hier halen via gearrangeerde huwelijken? Wat bezielt die mensen om in zo een hel op aarde te blijven wonen? De conclusie kan niet anders zijn dan dat zij compleet van lotje getikt zijn, want een normale mens had al lang zijn boeltje bij mekaar gepakt en was terug vertrokken naar het eigen land. Tenzij het al bij al misschien dan toch zo slecht nog niet is in Frankrijk?

zondag, november 06, 2005

Het gezicht van Mohammed (3)

De controverse rond de cartoons in Jyllands-Posten is duidelijk nog niet over, en staat nu ook al op de agenda van de komende topvergadering van de Organisatie van de Islamitische Conferentie begin december.

Verleden week haalde de krant in een commentaarstuk uit naar de huichelarij van de elf ambassadeurs, en verbaast er zich over hoe zoveel mensen de vrijheid van meningsuiting kunnen verdedigen zonder dat ook effectief te doen. De krant merkt nuchter op dat de elf, ambassadeurs van democratisch «twijfelachtige» landen, via hun Egyptische collega laten weten dat de vrijheid van meningsuiting een belangrijke zaak is waarvoor gestreden moet worden, terwijl ze op hetzelfde ogenblik Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen vragen op te treden tegenover een krant.

Ook Mikael Rothstein krijgt een veeg uit de pan omdat hij tijdens een debat op het tweede Deense openbare kanaal DR2 poneerde dat Jyllands-Posten zich over het algemeen vijandig tegenover moslims gedraagt en hun integratie tegenwerkt. Volgens de krant staat dat in schril contrast met het werk van één van de journalisten, Orla Borg, die in mei dit jaar nog de integratieprijs van de Europese Unie mocht ontvangen. Hij kreeg die prijs voor «Bidragerne» (letterlijk: de bijdragers), een serie van tien artikels dat in detail het verhaal vertelt van inwijkelingen en hun nakomelingen, en hoe ze actief hun steentje bijdragen in de Deense maatschappij. De krant vermoedt dat die prijs volledig aan Rothstein voorbijgegaan is.

Fundamenteel reageert de krant erop dat opvallend veel mensen menen te weten dat ze de tekeningen bewust gepubliceerd heeft om te provoceren en de relaties tussen moslims en niet-moslims te verzuren. De krant wijst dat resoluut van de hand, en stelt nogmaals dat de cartoons als illustratie moesten dienen voor de toenemende en dreigende zelfcensuur die heerst als gevolg van de houding van enkele imams en islamisten die zichzelf een monopolie op de interpretatie van de islam toegemeten hebben. De krant heeft dan ook meer gevoel voor de uitspraak van Minister van Kerk en Onderwijs, Bertel Haarder, in hetzelfde debat op DR2:
Uiteraard mogen mensen niet in hun gevoelens geraakt worden enkel om te provoceren. Maar wanneer we bedreigd worden met geweld en moord, en wanneer elf ambassadeurs de perscensuur wille invoeren, hebben we geen andere keuze dan deze zaak, die provocerend overkwam, keer op keer te verdedigen, want dit pikken we werkelijk niet.
De krant sluit zich aan bij deze uitspraak, erbij vermeldend dat het eigenlijk ronduit schokkend is dat de elf ambassadeurs blijkbaar zo weinig van Denemarken afweten dat ze om perscensuur vragen en hetzelfde régime proberen in te voeren als in hun eigen land.

Ondertussen heeft de Eerste Minister, hierover aan de tand gevoeld door de Deense Volkspartij (DF), laten weten dat indien dat nodig mocht zijn, hij zijn Turkse collega Tayyip Erdoğan enkele privé-lessen over de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting aan de hand kan doen tijdens de komende NAVO-top van 11 tot 15 november in Kopenhagen. Hij heeft in ieder geval beloofd dat hij met hem over de zaak zal spreken. Anderzijds verklaarde Fogh Rasmussen ook dat de zaak voorlopig nog geen gevolgen heeft voor de besprekingen van de Turkse kandidatuur voor EU-lidmaatschap.

Verder liet in Libanon de Egyptische ambassadeur Hussein Darrar AFP optekenen dat Egypte de dialoog met Denemarken over de mensenrechten en discriminatie niet meer zal verderzetten. Daardoor komen delen van het zogenaamde «Arabische Initiatief» van Denemarken, dat tot doel heeft de democratie en de mensenrechten in het Midden-Oosten te bevorderen, ernstig in gevaar. De Egyptische chargé d'affaires in Denemarken, Mohab Nasr Mostafa Mahdy, kon de uitspraken niet bevestigen, maar wist wel te vertellen dat de zaak van de cartoons niet meer op ambassadeursniveau behandeld wordt. Zo staan de Deense cartoons op de agenda van de buitengewone topvergadering van de Organisatie van de Islamitische Conferentie begin december. Voor wie de gewoonte heeft glazen halfvol te zien moet het een geruststelling zijn dat het met de lidstaten en hun bevolking blijkbaar zo goed gaat dat ze kostbare tijd kunnen besteden aan de bespreking van cartoons uit een krantje in één van de kleinere Europese landen, een land dat de meeste inwoners waarschijnlijk nog niet bij benadering op een blinde kaart zouden kunnen aanduiden zelfs als hun leven ervan zou afhangen.

donderdag, november 03, 2005

Socialisme toch niet zo gezellig

Willy Claes maakt vandaag in een interview in De Standaard dezelfde analyse als die hier een paar dagen geleden al te lezen stond: als de bevolking vandaag niet wil weten van het Generatiepact, is dat in grote mate te wijten aan de goed-nieuwsshow die paars de voorbije jaren heeft opgevoerd.

Het valt zelden voor dat ik het eens ben met Willy Claes, maar wanneer hij mij gelijk geeft, kan ik natuurlijk niet anders. Zo zegt hij dat hij begrijpt dat de bevolking niet van het Generatiepact wil weten omdat het er gewoonweg niet op voorbereid is, hoe noodzakelijk dat Generatiepact ook moge wezen. De schuld hiervoor legt hij bij de paarse partijen, en noemt daarbij Steve Stevaert bij naam. Of toch niet, want «de communicatiespecialisten hebben ons misleid». Ach ja.

Ook bij Bart Sturtewagen lijkt het stilaan te gaan dagen. In zijn commentaarstuk van vandaag verwijst ook hij naar de verantwoordelijkheid van de sp.a, en Steve Stevaert in het bijzonder, maar in zijn laatste zinnen gaat hij toch nogal kort door de bocht. Volgens hem had Stevaert zijn populariteit en geloofwaardigheid moeten gebruiken om de bevolking de mentale bocht te doen maken. De vraag is hoe populair Stevaert zou geweest zijn was hij niet zo een «gezellige» socialist geweest. Helemaal hilarisch wordt het waar Sturtewagen Freya van den Bossche wil voorstellen als één van de leiders die Stevaert zou kunnen vervangen qua populariteit en geloofwaardigheid. Populair is ze zeker, vooral bij een deel van de pers, maar zouden er in Vlaanderen veel mensen rondlopen die haar werkelijk ernstig nemen? Anderzijds is het wel zo dat Freya van den Bossche op dit ogenblik de meest bekwame minister in de federale regering is waarover de sp.a beschikt, maar dat zegt meer over de miserabele toestand waarin de sp.a zich vandaag bevindt, dan over de kwaliteiten van Van den Bossche.

woensdag, november 02, 2005

Meer herinneringen aan Chabert

Mijn vorig artikel was nog niet opgeslagen in de cache van de zoekmotoren(*), of Brigitte Grouwels (CD&V) leverde in een interview met De Standaard al het bewijs waarom zij meer een Chabertiaanse dan een institutionele atoombom is. Isabelle Durant (Ecolo) hoeft zich dan ook helemaal niet druk te maken.

De Vlamingen hebben zich weer eens mooi laten rollen. Terwijl de Franstaligen doelbewust de luchthaven van Zaventem om zeep proberen te helpen, onder meer door te dreigen met dwangsommen, geven de Brusselse Vlamingen na een klein beetje boe en ba geld aan de Franstalige Gemeenschap. O ja, de Brusselse Vlamingen krijgen ter compensatie ook wat geld, en dat zullen ze zeker goed kunnen gebruiken, maar ze zaten er nu ook niet echt op te wachten. Belangrijker is dat zij pasmunt (letterlijk) uit handen gaven. Franstaligen doen zoiets niet. Zij geven nooit pasmunt uit handen zonder dat ze er iets voor in de plaats krijgen dat van belang is. Meer geld voor de Brusselse Vlamingen is niet iets dat van belang is. Het welvaren van de luchthaven van Zaventem is dat wel.

En op die manier kunnen de Franstaligen dus op cruciale ogenblikken doodleuk beweren dat ze niets vragen, ook al klopt dat niet, en dit natuurlijk tot grote frustratie van Brigritte Grouwels. Blijkbaar wil zij niet snappen dat het precies de Vlamingen zijn die dit toelaten, want de Franstaligen weten –correct– dat zij op andere ogenblikken wel hun zin kunnen krijgen, zonder compensaties. En soms zelfs op hetzelfde ogenblik, zoals nu, want in het dossier over Zaventem vragen zij dus niets, hoeven zij niets te vragen, doen de Vlamingen hen zelfs niets vragen. Brigitte Grouwels is daar mee schuldig aan door haar houding, ja zelfs door zelf de verdediging van de Franstaligen op zich te nemen.

Overigens is de titel van het interview veelzeggend: «Ik heb maar weinig zin meer om me in te houden,» een citaat uit een antwoord verder in het interview:
Ik heb me een jaar lang bijzonder kalm gehouden. Ik heb veel gedacht en weinig uitgesproken. Toch blijft de Franstalige pers me afschilderen als ultraflamingant. Ik had gehoopt dat men zou merken dat ik ook een echte Brusselse reflex bezit, dat ik mee van de stad iets moois wil maken. Tja, als het imago zo moeilijk bij te stellen is, dan heb ik nog weinig zin om me in te houden.
Waarom moet Brigitte Grouwels «zich inhouden» om een imago «bij te stellen» bij de Franstaligen? Zou er aan Franstalige zijde ook maar één politicus rondlopen die zich zorgen maakt over zijn imago bij de Vlamingen, om nog maar te zwijgen over het «bijstellen» van een eventueel slecht imago? Ja, als hij ambities heeft om Belgisch Eerste Minister te worden, en dan kan er zelfs een cursus Nederlands vanaf.

Neem nu Isabelle Durant, die Yves Leterme aanmaant wat te kalmeren. Ik kan me werkelijk niet inbeelden dat ze 's nachts ook maar één seconde zou wakker liggen over de vraag of haar imago bij de Vlamingen positief of negatief is, laat staan hoe zij een negatief imago zou kunnen bijstellen. Waar zij wél wakker van ligt is de Belgische constructie, want die moet het noodzakelijke Vlaamse geld leveren om in Wallonië het overheidsapparaat, en niet in het minst het onderwijs, waar een niet onbelangrijk deel van haar kiezerspubliek werkt, in gang te houden. Een Brusselse crisis zou Isabelle Durant en Ecolo dus raken waar het pijn kan doen, en dat verklaart waarom zij zo heftig reageert. Ik denk nochtans dat ze ongelijk heeft, want met een institutionele atoombom die zich zorgen maakt over haar imago bij de Franstaligen is er weinig kans dat het tot een crisis komt in de Brusselse Regering.

* Blogs gebruiken geen inkt die kan opdrogen…

maandag, oktober 31, 2005

Herinneringen aan Chabert

Hoeveel Vlamingen zouden zich deze morgen in hun ochtenkoffie verslikt hebben toen ze de titel «CD&V dreigt met Brusselse crisis» lazen in De Standaard?

Yves Leterme vertelt vandaag stoer aan De Standaard dat als het ooit tot dwangsommen zou komen, de CD&V zich terugtrekt uit de Brusselse regering. Brigitte Grouwels als de nieuwe institutionele atoombom? We weten hoe het vergaan is met de vorige institutionele atoombom van de CD&V – ze is nooit afgegaan, en wou zelfs niet afgaan. Keer op keer bleek immers dat de Franstaligen in Brussel de gekste dingen mochten uithalen, zonder dat Chabert zelfs nog maar een schijnbeweging wilde maken als zou hij zijn ministerportefeuille op tafel willen leggen. Er was immers altijd wel een reden waarom het toch maar beter was dat hij in de regering bleef – in het belang van de Brusselse Vlamingen uiteraard, of wat dacht u wel?

Ik denk dus niet dat men vannacht aan Fanstalige zijde slecht zal slapen. Zeker als men bedenkt dat Yves Leterme de laatste weken behoorlijk wat energie heeft gebruikt om stroop te smeren aan de baard van Elio di Rupo, mag men toch zo zijn twijfels hebben over het realiteitsgehalte van deze dreiging. Moeten we werkelijk geloven dat Yves Leterme een institutionele crisis van ongekende omvang zou durven veroorzaken, daarmee ongetwijfeld zijn eigen kansen om ooit nog Eerste Minister in België te mogen spelen voorgoed overboord gooiend? Dat is dan diezelfde Yves Leterme die nog niet zo lang geleden in de krant Le Soir de uitroep «Francophones, n'ayez pas peur!» liet optekenen.

zondag, oktober 30, 2005

Van zomeruur naar generatieleeftijd

Deze nacht kwam een einde aan een half jaartje collectief zelfbedrog: het zomeruur. Want wat is het zomeruur eigenlijk? 's Morgens om zes uur doen we alsof het al zeven uur is, en komen toch maar uit ons bed. 's Avonds om acht uur doen we alsof het al negen uur is, en verheugen ons over de «lange avonden» zodat we na het werk nog een terrasje kunnen doen. Het alternatief zou zijn dat iedereen die dat wil in de zomer in plaats van om zeven uur om zes uur uit zijn bed komt, en de klok gewoon zijn gang laat gaan. Maar elke ochtend een uur vroeger je bed uit, wie raakt daar niet van uitgeblust?

En dat laatste, was het daar niet om te doen verleden vrijdag, toen tienduizenden kandidaat-geprepensioneerden(?) door de straten van Brussel het begin van de herfstvakantie kwamen inwandelen omdat ze zich uitgeblust voelden? Wel dan, wat goed is om 's avonds laat terrasjes te kunnen doen, moet ook kunnen om de Sociale Zekerheid te redden, en daarom mijn voorstel: de generatieleeftijd!

Hoe zit die generatieleeftijd in mekaar? Wel, wie verleden jaar 54 werd, doet er bij zijn volgende verjaardag tien jaartjes af. Ja hoor, we weten allemaal wel dat hij in het echt 55 is, maar we doen toch maar net alsof hij 45 is. Net zoals bij het zomeruur dus. Uitgebluste vijfenvijftigers? Zij bestaan niet meer, mevrouw, want zij zijn vijfenveertigers, in de fleur van hun leven, en kunnen er zeker nog twintig jaar tegenaan, indien niet meer. 58-jarigen die snakken naar hun prepensioentje? Excuseer, maar zij zijn 48 en hebben Abraham nog niet eens gezien. Alleen voor het bal van de zestigjarigen is er een probleem: wegens de lage opkomst zullen die afgelast moeten worden. Het bal van de vijftigjaren kan daarentegen op dubbel zoveel volk rekenen. En geldt ook hier niet, hoe meer zielen, hoe meer vreugde? Dubbele vreugde met de generatieleeftijd dus, waar wachten we eigenlijk op?

Er is natuurijk wel één probleempje. Want wie verleden jaar voor de tweede keer 54 werd, moet straks niet één maar elf kaarsjes extra uitblussen, pardon, uitblazen. Ik heb er eerlijk gezegd nog geen oplossing voor gevonden, maar beloof wel dat ik er de komende tien jaar hard aan zal werken. Als ik daar maar niet uitgeblust van raak…

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

Generatiedictaat (3)

Enkele verder bedenkingen over het generatiedictaat.

De «bewijsvoering» die Guy Verhofstadt aanbrengt om aan te tonen dat de eis van de vakbonden om opnieuw te onderhandelen «niet ernstig» is, houdt geen steek (om niet te zeggen dat ze niet ernstig is). Het is best mogelijk dat er meer dan honderd uur onderhandeld is tijdens ongeveer twintig vergaderingen, maar de waarheid heeft ook haar rechten, en die is dat er geen «pact met de sociale partners en de vakbonden» tot stand is gekomen, om de eenvoudige reden dat de vakbonden zich nooit akkoord hebben verklaard met dat «pact». Ik zou graag hebben dat een journalist hem eens de concrete vraag zou stellen of hij werkelijk meent dat er sprake kan zijn van een pact als één van de partijen niet akkoord is, en indien er geen akkoord van alle partijen nodig was, waarom de vakbonden überhaupt op het sociale overleg uitgenodigd werden.

Het bovenstaande is overigens een vaststelling die geldt ongeacht of men het Generatiepact nu een goed of slecht pact vindt, meent dat het te ver gaat of net niet ver genoeg. Dit heeft overigens niets met corporatisme te maken, maar met het respecteren van de spelregels zoals die vooraf vastgelegd werden. Wie het vandaag trouwens niet nodig vindt dat de vakbonden zich akkoord moeten verklaren vooraleer er werkelijk van een «pact» sprake kan zijn, moet morgen niet komen klagen wanneer het de werkgevers zullen zijn die in een toekomstig sociaal overleg aan het kortste eind trekken en een resem maatregelen waar zij niet akkoord mee zijn –echter democratisch tot stand gekomen want door het parlement goedgekeurd– over zich uitgestort krijgen. Dat is dan de keerzijde van mijn corporatisme.

Ondertussen zit één van de regeringspartijen met serieuze problemen. Mia de Vits stapte mee in de betoging en verklaarde in een onbewaakt moment dat «de partij moet luisteren» naar het «signaal» van de vakbondsaanhang. Dat zij meestapt in een betoging tegen een regering waarin haar eigen partij zetelt zonder daarvoor teruggefloten te worden is trouwens op zich al een sterk signaal. Groen! doet ondertussen wat het als linksere oppositiepartij moet doen, en praat de vakbonden naar de mond, met een felle uitval naar Patrick Dewael incluis. Dit is geen ideale situatie voor de sp.a.

Verder vraag ik me af of de leiding van het ABVV de achterban nog wel onder controle heeft, wanneer er al een nieuwe staking aangekondigd wordt nog voor de tweede gedaan is. Ik wens trouwens Guy Verhofstadt veel succes toe wanneer hij het Generatiepact «duidelijk» aan de bevolking gaat uitleggen, maar zou hem toch wel de tip willen geven dat niet te doen vanuit zijn villa in Toscane, kwestie van de «perceptie» niet onmiddellijk tegen te hebben. Waarom hij trouwens met zijn uitleg heeft gewacht tot na de tweede stakingsdag is mij een raadsel – te laat de put gedolven als er al twee kalveren verdronken zijn, zou ik zo zeggen. Ondertussen is het wel weer ACV-voorzitter Luc Cortebeeck die zich de redelijkste van de vakbondsvoorzitters toont door de federale regering nog een kans te geven. Misschien hoopt hij wel dat hij deze keer eens niet bij de bok gezet wordt door Verhofstadt?

Luc van Braekel daarentegen is van mening dat Guy Verhofstadt zich de laatste dagen gedragen heeft als een staatsman, en hij is niet de enige. De hele historie rond Luc Cortebeeck is mijns inziens al voldoende bewijs om dit te weerleggen, en ook zijn uitval naar Gerolf Annemans met daaropvolgende excuses aan het adres van Xavier Verboven zegt genoeg. Het toont aan dat Guy Verhofstadt alle zin voor rede verliest zodra het Vlaams Belang ter sprake komt, want anders dan redeloos kan die uitval niet genoemd worden. Een waar staatsman verliest zijn rede niet in het parlement.

Maar fundamenteler, indien vandaag de bevolking de noodzaak van een Generatiepact niet wil inzien, is dat grotendeels de schuld van Verhofstadt en de twee paarse regeringen. De afgelopen jaren heeft de burger een goed-nieuwsshow te slikken gekregen die geen einde kende. Ging Verhofstadt geen 200.000 banen creëren tegen 2007? We zijn halverwege, en dat getal moest een paar weken geleden al bijgesteld worden tot 115.000. Kwam die tijding als een donderslag bij heldere hemel? Neen, want de laatste jaren zijn er genoeg internationale statistieken en rapporten gepubliceerd door organisaties die niet bepaald als amateuristisch afgedaan kunnen worden, en die menig oranje knipperlicht hadden moeten doen branden. Keer op keer kwam Guy Verhofstadt echter vertellen dat de statistieken fout waren, en dat we in de beste der werelden leefden in België, en dat er dus absoluut niets aan de hand was. Minder dan een maand geleden nog wees Verhofstadt de slechte resultaten uit het rapport van het World Economic Forum (WEF) over de concurrentiekracht volledig van de hand. België doet het volgens Verhofstadt beter dan de andere landen, en de groei ligt al enkele jaren hoger dan het Europese gemiddelde. Wat is dus vandaag het probleem? En zoals Guy Tegenbos opmerkt:
De federale premier gaat niet in op de vaststelling dat België ook in andere rapporten en al verschillende jaren lang, erop achteruit gaat. De Tijd citeerde er gisteren vier recente: Human Development Report van de VN, Doing Business van de Wereldbank, Productiviteit van The Conference Board en World Economic Outlook van het IMF.
Van staatsmanschap gesproken.

Maar nu zitten we dus plotsklaps met een Generatiepact dat uitgevoerd moet worden zonder instemming van de vakbonden, omdat het «van moetes» is. Is het dan merkwaardig dat tienduizenden mensen op straat komen om hiertegen te protesteren? Als je dokter je de hele tijd verteld heeft dat het prima gaat met je grote teen, tot hij op een dag komt vertellen dat de voet eraf moet om het been te redden, ja, dan vraag je toch ook niet kalm of hij boven of onder de enkel zal snijden, maar protesteer je luidkeels waar dat dan wel nodig voor zou zijn. (Er stonden wel vijf verplegers rond je bed die beweerden dat het de slechte kant op ging, maar die werkten met de «verkeerde» cijfers volgens de dokter.) Als Verhofstadt en de federale regering vandaag dus problemen hebben om de bevolking te overtuigen van de noodzaak van het Generatiepact, zouden ze misschien eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich afvragen hoe dat toch zou komen.

En trouwens, over het Generatiepact gesproken, hoe zit dat nog met het fameuze Zilverfonds van wonderminister Johan vande Lanotte, want dat was toch onze redding voor de Sociale Zekerheid? Vandaag is hij veilig en wel partijvoorzitter van de sp.a, dat zegt misschien genoeg.

En dan het Vlaams Belang, dat in een bijna even grote spreidstand als de sp.a terecht is gekomen. Die partij ontdekt vandaag wat het is een volkspartij te zijn, iets waar de CD&V veel meer ervaring mee heeft, en dat dezer dagen ook duidelijk bewijst door haar betere aanpak van de materie. Voor de leiding van het Vlaams Belang is dit een eerste test, en het wordt afwachten of zij de proef zal weten te doorstaan.

zaterdag, oktober 29, 2005

«Tieners» in een Parijse voorstad

Bij rellen in de Parijse voorstad Clichy-sous-Bois waren alleen maar «tieners» en «jongeren» betrokken.

Althans, dat is het enige dat de Vlaamse pers wil loslaten over de incidenten van de laatste dagen. Bij Libération en Le Figaro wordt echter toch een tip van de sluier opgelicht: de twee «jongeren» die donderdag door elektrocutie omkwamen, heetten merkwaardig genoeg niet Pierre en Louis, maar wel Ziad en Banou. Het zal wel toeval geweest zijn.

Op zaterdag was er trouwens een samenkomst en stille optocht om de twee jongeren te herdenken. Belhacen, voorzitter van de Association Culturelle Musulmane de Clichy-sous-Bois, en Chouaïeb, voorzitter van de Fédération d’Associations Musulmanes de Clichy-sous-Bois, spraken daarbij de 300 deelnemers toe en veroordeelden het geweld van de dag ervoor, en riepen op tot kalmte. De burgemeester van Clichy-sous-Bois, Claude Dilain (PS), zei dan weer van zijn kant dat er een onderzoek naar de omstandigheden ingesteld zou worden. Hij riep ook de bewoners van Clichy op «à montrer qu’il est possible de vivre ensemble» en «rendre hommage aux victimes dans le respect et la dignité».

Als socialistisch burgemeester is het voor hem natuurlijk dansen op een slappe koord, want wanneer je daar voor een herdenkende menigte staat kan je maar beter niet doen herinneren aan wat men tot dusver weet over de omstandigheden waarin de «slachtoffers» Ziad en Banou omkwamen. Nicolas Sarkozy zette nochtans in een reactie even de puntjes op de i:
Lorsque la police est arrivée [op de bouwwerf van Livry-Gargan], un certain nombre de jeunes sont partis en courant. Trois d'entre eux, qui n'étaient pas poursuivis physiquement par la police, sont allés se cacher en escaladant un mur d'enceinte de trois mètres de haut qui abritait un transformateur.
Ongeveer een uur later kreeg EDF een eerste alarm, en om 18:53 kwam de brandweer ter plaatse. Zodra het bericht van de dood van de twee «de straat» bereikte, werd er verzamelen geblazen onder de «vrienden», en werd de brandweer bekogeld. De brandweermannen, die dus uitgerukt waren uitgerekend om de slachtoffers te komen helpen, zagen zich uiteindelijk genoodzaakt om zich in alle haast terug te trekken. Daarna was het hek van de dam, en de rellen waarbij 23 voertuigen in brand werden gestoken bleven duren tot 2 uur in de morgen.

Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar de enige slachtoffers die ik in dit verhaal kan ontdekken zijn de brandweerlui die bekogeld werden, de politiemannen die een stadsguerilla moesten uitvechten, en de sukkelaars die hun auto op het verkeerde ogenblik in de verkeerde straat geparkeerd hadden. Ik betwijfel het sterk dat burgemeester Claude Dilain het over deze slachtoffers had in zijn toespraak.

vrijdag, oktober 28, 2005

Het gezicht van Mohammed (2)

Paul Beliën beschrijft in Brussels Journal het verdere verloop van de controverse rond de Deense cartoons over Mohammed. Ik zou er nog twee puntjes aan willen toevoegen.

Allereerst de houding van Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen. Deze week weigerde hij de elf moslim-ambassadeurs te ontmoeten die hem een brief hadden geschreven over de cartoons. Zijn weigering was principieel omdat (i) hij als Eerste Minister gewoonweg niet over de mogelijkheid beschikt om in te grijpen tegenover de pers, en (ii) hij over die mogelijkheid zelfs niet wenst te beschikken. Ik kan me voorstellen dat het tweede argument alvast voor sommige van de staatshoofden van die ambassadeurs totaal vreemd in de oren moet geklonken hebben. Verder verklaarde hij dat het voor iedereen duidelijk moet zijn dat de Deense maatschappij op enkele fundamenten gebouwd is, en dat de vrijheid van meningsuiting één van die fundamenten is. Hij begrijpt dan ook niet waarom daarover vergaderd zou moeten worden. Tot slot herhaalde nog eens dat indien de ambassadeurs zich gekrenkt voelen, zij hun zaak altijd voor de rechtbank kunnen brengen.

Niet iedereen in Denemarken is het echter eens met Fogh Rasmussen, en de oppositie was van mening dat de Eerste Minister beter wel had deelgenomen aan een vergadering, «om het wederzijds begrip te verbeteren». Dat neemt niet weg dat de Sociaal-Democraten, de Radikalen en de Socialistische Volkspartij (SF) Fogh Rasmussen wel steunen in zijn afwijzing om de persvrijheid te beknotten en zijn suggestie dat de zaak eerder voor de rechtbank uitgevochten moet worden.

Het tweede punt is dat de cartoons niet de enige steen des aanstoots zijn voor de moslim-ambassadeurs. In hun brief aan Fogh Rasmussen hadden zij het namelijk niet alleen over de zaak van de cartoons, maar ook de uitspraken van volksvertegenwoordigster Louise Frevert (Deense Volkspartij) en Minister van Cultuur Brian Mikkelsen (Conservatieve Volkspartij), en de zaak rond Radio Holger.

Louise Frevert schreef verleden maand op haar webstek dat «moslims het blijkbaar als hun recht beschouwen Deense meisjes te verkrachten en Deense burgers in mekaar te slaan,» en «aangezien de wet het verbiedt onze tegenstaanders te doden, we geen andere keuze hebben dan onze gevangenissen vol te stoppen met deze criminelen.» Zij vindt echter dat er ook alternatief nagedacht moet worden, en het aanbod om criminelen in Russische gevangenissen te plaatsen voor 3-4 euro per dag ernstig overwogen moet worden.

Brian Mikkelsen had dan weer opgeroepen tot een nieuwe cultuurstrijd, tegen de moslims. Tijdens een partijcongres van de Conservatieve Volkspartij zei hij dat «er zich een parallelle samenleving ontwikkelt in ons land, waar minderheden hun middeleeuwse normen en ondemocratische denkwijzen cultiveren». Volgens hem is dat onaanvaardbaar, en hij meent daarom dat het daar is dat een nieuwe cultuurstrijd plaats zal moeten vinden.

Radio Holger is dan weer de Kopenhaagse stadsradio die deze zomer een tijdje gesloten werd door de Deense autoriteiten omwille van enkele uitspraken van de eigenaar. Kaj Wilhelmsen had immers in de nasleep van aanslagen in Londen in één van zijn programma's ertoe opgeroepen alle moslims uit Europa te zetten of te doden om nieuwe aanslagen te voorkomen.

De conclusie van de moslim-ambassadeurs is daarom dat zij zich vandaag samen met hun geloofsgenoten geviseerd voelen in Denemarken. Het is in ieder geval duidelijk dat er in Denemarken een heel andere wind waait dan in Vlaanderen, en het contrast tussen de twee Ministers van Cultuur amper groter had kunnen zijn. Waar de Deense Minister van Cultuur middeleeuwse normen wil bestrijden en immigranten wil laten kennismaken met H. C. Andersen, krijgen in Vlaanderen anti-semitische «theaterstukken» subsidies toebedeeld, en heeft de Vlaamse Minister van Cultuur het op zijn eigen blog liever over de «verrijkte samenleving».

donderdag, oktober 27, 2005

Generatiedictaat (2)

«Het pact blijft intact,» aldus Eerste Minister Guy Verhofstadt. Waarmee hij bevestigt dat het pact geen pact maar een dictaat is.

De zelfgenoegzaamheid droop gisteren op de persconferentie van Guy Verhofstadt af. «Het pact blijft intact,» en er kan alleen nog «klassiek overleg» komen over de implementatie van het pact. Wat nog ontbrak is dat Verhofstadt aankondigde dat het Generatiepact «snel en efficiënt» uitgevoerd zal worden. De uitvallen van de VLD van de laatste dagen zijn hoe dan ook niet bepaald van die aard om de bevolking, en in het bijzonder het stakende gedeelte ervan, te overtuigen van het nut en de noodzaak van het Generatiepact.

Ondertussen lijkt Verhofstadt bijzonder tevreden met zichzelf te zijn, alhoewel daar eigenlijk weinig reden toe is. Hij en Freya van den Bossche zijn immers, nuchter bekeken, mislukt in hun sociaal overleg, want de drie vakbonden wijzen het «pact» af, en alle drie worden daarin massaal gesteund door hun leden. Het ACV werd er zelfs tot een afwijzing gedwongen door haar leden. Gevolg is dat morgen het land al voor de tweede keer plat zal gaan. Ik wil er mij niet over uitspreken of dat op zich gepast is of niet, maar ik stel me wel de vraag in hoeverre de werkgevers van hun zijde nog tevreden kunnen zijn met een akkoord dat blijkbaar zo onaanvaardbaar is voor de vakbonden dat zij zich genoodzaakt zien («niet») tot een nationale staking op te roepen.

Ondertussen raakt de sp.a meer en meer geïrriteerd door de houding van de VLD, en vooral dan sommige VLD-ministers, en ik zou niet willen uitsluiten dat sommigen in de partij ondertussen al de rekening gemaakt hebben dat als de vakbond genoeg mensen kan mobiliseren, en de VLD zich blijft profileren op de manier van de voorbije dagen, er voor de partij meer te verliezen dan te winnen valt bij een eindeloze verdediging van het Generatiepact. En ja, de partij ging achteruit in de laatste twee opiniepeilingen, maar er vallen zeker een paar procentjes te winnen in een verkiezingscampagne waarin de partij zich opwerpt als de verdediger van de verworven rechten in de Sociale Zekerheid.

Bovendien probeert die partij dezelfde truuk uit te halen als in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, namelijk door het spelen van de rol van de «redelijke» partner die als bemiddelaar wil optreden. Haar voorzitter Johan vande Lanotte heeft nog ervaring als biechtvader die misschien wel van pas kan komen de komende dagen en weken. Het toont in ieder geval aan dat de partij niet van plan is het even hard te spelen tegenover de vakbonden als haar regeringspartner, als ze zich dat op termijn al kon veroorloven als het conflict blijft aanslepen.

Hoe dan ook zou men er bij de VLD beter aan doen wat diplomatischer op te treden in plaats van nog wat zout in de socialistische wonde te strooien. Want als de partij het te ver drijft, zou het resultaat wel eens kunnen zijn dat noch het Generatiepact, noch de federale regering intact zullen zijn op het einde van de rit. Met gewonde dieren als de sp.a (slechte vibe in de peilingen) en de PS (het Carolorégienne-schandaal) past men tenslotte toch maar beter op.

maandag, oktober 24, 2005

Generatiepact of -dictaat?

Ongeacht wat men vindt van de inhoud van het Generatiepact of de reactie erop van de vakbonden, één ding is duidelijk: van een generatiepact is al lang geen sprake meer.

Wat is een «pact»? Volgens het woordenboek is het een schriftelijke overeenkomst tussen twee of meer partijen van een bindende aard. En van een overeenkomst kan er moeilijk nog sprake zijn nu de drie vakbonden gezamenlijk het akkoord verworpen hebben en zelfs de grote middelen willen inzetten om de uitvoering ervan tegen te houden. Bovendien weigeren de twee andere partijen, de federale regering en de werkgeversorganisaties, opnieuw te onderhandelen, en één van die partijen, de federale regering, heeft al duidelijk laten verstaan dat het «pact» hoe dan ook uitgevoerd zal worden. Met andere woorden, deze overeenkomst wordt door de regering aan de vakbonden opgelegd, een dictaat dus. Meer zelfs, Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael lijkt de confrontatie zelfs een beetje te zoeken door zijn uitval aan het adres van de vakbonden. Dit staat dichter bij een oorlogsverklaring dan een toenaderingspoging.

Het is me dus volkomen een raadsel waarom de media nog steeds over een generatiepact spreken wanneer een generatiedictaat me een meer gepaste term zou lijken. En straks misschien zelfs een generatieoorlog?

Verder herstel voor VLD

Twee weken geleden publiceerden de krant Le Soir en de Franstalige openbare omroep RTBf de resultaten van een opiniepeiling, die echter aan mijn aandacht ontsnapte. Hieronder alsnog een overzichtje van de resultaten.

Deze opiniepeiling is ondertussen al de twaalfde van de traditionele peilingen sedert de verkiezingen van 2004, de peilingen van De Stemmenkampioen niet meegerekend dus.

Voor de twee grootste politieke formaties valt er weinig verandering te noteren, zowel wat de peiling van Le Soir/RTBf betreft als voor de gemiddelde resultaten. De stijging van de laatste maanden is niet significant te noemen, maar ik kan me voorstellen dat beide partijen tevreden zijn met de resultaten van deze peiling, zeker vergeleken met de verkiezingen van verleden jaar.

Bij de nummers drie en vier valt er wel behoorlijk wat beweging te noteren. Wie even terugspoelt naar de figuren van een maand geleden zal merken dat sp.a/SPIRIT veel sterker achteruitgaat dan toen, en VLD krachtiger herstelt. Dit is inderdaad de tweede opiniepeiling die een achteruitgang voor sp.a/SPIRIT weergeeft, deze keer 3,2%, en een herstel voor de VLD, nu 2,6%. Deze peiling is trouwens voor de sp.a/SPIRIT de allerslechtste sedert de verkiezingen, terwijl de VLD net herstelt van haar allerslechtste. Gevolg is dat de twee partijen terug in mekaars vaarwater komen, met een verschil van net geen percent. Merk ten slotte ook op dat het verschil tussen het gemiddelde voor de VLD en de uitslag van De Stemmenkampioen nu bijna vijf procent bedraagt.

Voor Groen! is er een kleine correctie naar beneden, maar verder valt er weinig te zeggen over de uitslag voor die partij. Gemiddeld blijft de partij ongeveer een halve procent onder de uitslag van de vorige verkiezingen hangen.

Wat het globale beeld betreft valt vooral op hoe sp.a/SPIRIT en VLD weer naar mekaar toe groeien, terwijl de drie andere partijen vooral een stabiele uitslag schijnen te halen.

Bij deze resultaten moet opgemerkt worden dat de laatste opiniepeiling van de derde peiler ondertussen al vijf maanden oud zijn, en er dus nog een correctie van de figuren verwacht mag worden wanneer die nieuwe resultaten publiceert.