maandag, juli 20, 2009

Regering-Peeters II voor N-VA geen dans op rozen

Tekenles belge: binnen de lijntjes kleurenDe nieuwe Vlaamse regering-Peeters II, bestaande uit CD&V, N-VA en sp.a, legde verleden week de eed af. Het verschil in profielen die de drie partijen naar de regering stuurden valt echter op: terwijl de N-VA vooral voor kwaliteit koos, gaf CD&V meer de voorkeur aan trouwe partijsoldaten. Bij sp.a is het echter vooral de ondraaglijke lichtheid van hun ministers die in het oogt springt. Dat betekent echter nog niet dat deze regering voor de N-VA een dans op rozen zal worden.

In tegenstelling tot het Vlaams Belang is de N-VA wel een voorstander van het zogenaamde participationisme: deelnemen aan de macht, zowel op Vlaams als federaal niveau als dat mogelijk is, om de belangen van Vlaanderen te verdedigen. Op zich is daar natuurlijk niets oneerbaars aan, zolang de te betalen prijs maar niet te hoog is. Het Vlaams Belang is echter fundamenteel sceptisch tegenover machtsdeelname binnen de bestaande Belgische structuren, voor een groot deel verklaarbaar door de ontstaansgeschiedenis van de partij. De N-VA heeft daar allemaal veel minder problemen mee, en was zelfs bereid om in kartel met CD&V te gaan in de hoop stappen vooruit te kunnen zetten in de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. De deelname van de N-VA aan de regering-Peeters II is daarom niet onlogisch, en met posten als Binnenlands Bestuur, Vlaamse Rand, Begroting en Werk mag de partij heel tevreden zijn. Bovendien kon ze het voorzitterschap van het Vlaams Parlement in de wacht slepen, een belangrijk symbool voor een Vlaams-nationalistische partij.

Dat neemt niet weg dat de regering-Peeters II voor de N-VA onder een bijzonder slecht gesternte start. Eén zaak is natuurlijk dat het communautaire in het regeringsakkoord met een vergrootglas gezocht moet worden, een andere is de kwaliteit, of beter gezegd: het absolute gebrek aan kwaliteit onder het personeel dat sp.a naar deze regering gestuurd heeft. Men kan natuurlijk zijn bedenkingen hebben bij Joke Schauvliege, al zal de kritiek van enkele chronisch verzuurde «kunstenaars» bij Jan met de pet weinig of geen indruk gemaakt hebben, misschien zelfs integendeel. Maar de CD&V heeft tenslotte toch ook nog Kris Peeters zelf en Jo Vandeurzen als ministers in deze regering zitten, en die kunnen bezwaarlijk ondermaats genoemd worden. Dat ligt echter anders voor de drie absolute nullen van de sp.a. Over Freya van den Bossche hebben we het eerder al eens gehad, over Ingrid Lieten trouwens ook, en Pascal Smet als Vlaams minister lijkt meer op een provocatie aan het adres van de N-VA dan iets anders. Over Ingrid Lieten gesproken: merk op dat zij met haar Stasi-ervaring om het onderste uit de kan te halen om toch maar te verhinderen dat objectieve criminaliteitscijfers in de pers zouden verschijnen, uitgerekend Media toegekend kreeg als één van haar bevoegdheden. Of speelden vooral de recente (en vooral: toekomstige) financiële problemen van De Morgen hier een rol?

Dat neemt niet weg dat de pers, met op kop de staatszender VRT, er alles zal aan doen om de sp.a-ministers op alle mogelijke en onmogelijke manieren op te hemelen bij de kijkers, luisteraars en lezers. Bart de Wever was nog leuk als bijna-Slimste Mens, maar als er over koetjes en kalfjes gesproken moet worden, laat het zich raden dat onze neutrale openbare omroep veel liever een blik Freya of doos Pascal zal willen opentrekken om de kijker een uurtje hersendodend te onderhouden dan hem te vervelen met die oersaaie Geert of Philippe. Die laatste trouwens met een anti-proletarische achtergrond. Maar wat had u anders gedacht? Als die twee het bovendien ook nog eens in hun hoofd zouden halen te denken dat zij vanuit hun kabinetten zomaar een Vlaams beleid, laat staan een «assertief» Vlaams beleid zouden mogen voeren, laat het zich al raden uit welke hoek de mediawind de komende vijf jaar wel en niet zal waaien, en met welke kracht…

Stevig waaien zal het voor de N-VA in deze regering trouwens hoe dan ook doen, want de communautaire stormen liggen nu al op een rijtje klaar. De federale begroting bijvoorbeeld, zopas door Belgisch Eerste Minister Herman van Rompuy uitgesteld naar september, vermoedelijk met als reden dat het na Fortis, de regionale verkiezingen en de regionale regeringsvormingen deze keer te juli was. Die begroting zal vrijwel zeker opnieuw uitgaven bevatten die buiten de bevoegdheden van de federale regering vallen, maar zal de Vlaamse Regering, zoals de N-VA eerder aankondigde, het inderdaad aandurven hiertegen een belangenconflict in te roepen? We moeten het eerst zien vóór we het willen geloven.

Een ander probleem is de (niet-)benoeming van die drie Franstalige burgemeesters in de Vlaams Rand. Zal Geert Bourgeois, als Minister van Binnenlands Bestuur, korte metten maken met deze carrousel, zelfs als de regeringspartner CD&V daarmee federaal in een heel slecht parket terecht kan komen? Als de N-VA in 2011 (of eerder al) haar verkiezingsuitslag van dit jaar wil evenaren, is dit een uitgelezen dossier om aan te tonen wat haar toegevoegde waarde is in een Vlaamse regering.

En dan was er nog de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. In een staatshervorming vóór 2011 geloven we trouwens al lang niet meer, of het zou moeten zijn om een federale kieskring in te voeren. In het voorjaar van volgend jaar loopt echter, als alles goed gaat, het laatste belangenconflict over Brussel-Halle-Vilvoorde af. Hét excuus om het dossier dan opnieuw voor minstens een jaar in de koelkast te stoppen, zal het Belgische voorzitterschap van de EU in het najaar van 2010 zijn. En zulke hogere belangen kunnen in België natuurlijk alleen maar één ding betekenen, namelijk dat de Vlamingen maar moeten inbinden, niet de Franstaligen. Nu reeds staat het dus al zo goed als vast dat een stemming over de splitsing van de kieskring in de Kamer verhinderd zal worden, mét de actieve medewerking van de CD&V. (En let erop: in het voorjaar van 2011 zal die partij het onkies vinden om vlak voor de verkiezingen nog grote veranderingen aan de kieskringen door te voeren, en daarom alles toch maar willen behouden of eventueel willen terugkeren naar de oude arrondissementele kieskringen.)

Het wordt daarom interessant om zien of en hoe lang de N-VA zich zal weten te handhaven in de Vlaamse Regering. Aan de ene kant zit ze opgescheept met een coalitiepartner die drie absolute nullen tot minister heeft laten benoemen, die in de media opgehemeld worden als waren het superhelden terwijl de eigen ministers als saaie kneusjes of oorlogszuchtige nationalisten zullen afgeschilderd. Aan de andere kant zit ze met een partner die hoogstwaarschijnlijk van plan is haar op federaal vlak grandioos te rollen, en dan nog wel op precies dezelfde wijze als ze zelf nog niet zo lang geleden gerold werd door haar toenmalige paarse partners. Bij de achterban van de CD&V wil het smoesje van de verantwoordelijkheid en de moed, en volgende keer beter, er dan misschien nog wel ingaan, maar bij de achterban van de N-VA ligt dat al iets moeilijker. Al was het maar omdat die achterban ondertussen met zowel Lijst Dedecker als Vlaams Belang al over twee uitwijkmogelijkheden beschikt.

Dat alles neemt echter niet weg dat ik de N-VA in deze regering het voordeel van de twijfel wil geven. Zeker, in het regeerakkoord is het communautaire luik maar een mager beestje — heel mager zelfs. Maar wat is het alternatief? Vandaag hebben we een coalitie van CD&V, sp.a en N-VA, met misschien op papier weinig communautair «eten of drinken», maar toch nog tenminste de hoop dat er bijvoorbeeld in de Vlaamse Rand iets mogelijk zou zijn. De N-VA had natuurlijk ook het Vlaamse been stijf kunnen houden en bijvoorbeeld spijkerharde garanties kunnen eisen voor Brussel-Halle-Vilvoorde of onmiddellijk reeds een belangenconflict tegen een federale begroting, frontaal tegen één van de onderhandelingspartners in. Wat zou die houding uiteindelijk hebben kunnen opleveren? Een coalitie van CD&V, sp.a en… Open Vld? Slechter dan dat kan de regering-Peeters II immers nooit zijn, en bovendien gun ik Geert Bourgeois en Jan Peumans hun nieuwe mandaten oneindig veel meer dan bovenop een Freya en een Pascal ook nog eens een, ik zeg maar wat, Jean-Jacques of Mathias in de Vlaamse Regering te moeten zien.

zondag, juli 19, 2009

«Rotterdamse» «jongeren» in Ridderkerk

De afgelopen week werden in Nederland maar liefst tien «Rotterdamse» «jongeren» door de politie aangehouden, omdat ze in totaal 19 meisjes hadden betast in het zwembad van Ridderkerk. Voor wie daar moest aan twijfelen: het ging wel degelijk om tien Marokkanen. Het is nu echter wachten op de verklaring van één of andere imam –we denken spontaan aan Nordine Taouil, maar het mag ook een andere zijn– die verklaart dat als Marokkaanse jongens in de Nederlandse zwembaden geen Westerse meisjes meer mogen betasten, ze in het vervolg thuis zullen blijven…

De afgelopen week bood weer een uitgebreide waaier aan multi-culturele geneugten aan. Terwijl in Frankrijk de discussie gevoerd wordt of een boerka wel compatibel was met de idealen van de Franse Republiek of überhaupt wel verboden zou moeten worden binnen de hexagone, werden, zoals de recente traditie dat wil, naar aanleiding van de nationale feestdag weer ettelijke –honderden!– auto's in brand gestoken. Het is misschien het kleine offer dat de Fransen nu eenmaal zullen moeten brengen om later onbezorgd van hun oude dag te kunnen genieten, want voor wie het alweer vergeten was: het zijn wel degelijk de brandstichters van vandaag die morgen de pensioenen zullen betalen. Of zo wil de multi-culturele lobby het ons toch doen geloven.

In Vlaanderen hebben we ondertussen een heus «debat» achter de rug over hoofddoeken op school — alleen een verzuurde zagevent die zou durven beweren dat het debat overwegend in één richting gevoerd werd. Kenmerkend voor het pseudo-debat waren de herhaalde oproepen om de discussie open te trekken, zonder ze ook effectief open te trekken, of misschien beter gezegd: precies om ze zoveel mogelijk gesloten te houden. Want het debat mocht uiteindelijk alleen maar over al die vrijgevochten, mondige, flinke én kuise Marokkaanse meisjes gaan. Dat er naast die Marokkaanse meisjes ook zoiets bestaat als Marokkaanse jongens, en dat de problemen zich vooral daar situeren, is natuurlijk een potje waarvan men het dekseltje liefst zo stevig mogelijk dicht wil houden.

Neem nu die 19 meisjes in Ridderkerk, aangerand door tien «Rotterdamse» «jongeren». JONGEREN dus. En uit ROTTERDAM. Nu ja, voornamelijk dan toch. Maar over etniciteit willen we het even niet hebben. En of die 19 meisjes al dan niet een «boerkini» aanhadden staat ook al nergens vermeld. Alleen De Telegraaf was niet helemaal bij de les was, en vermeldt toch de achtergrond van de tien «Rotterdamse» «jongeren». Marokkanen dus. Of had iemand eigenlijk iets anders gedacht? Had ook maar één van hen Kees, Benny of Joop geheten, had het ongetwijfeld verder ook initialen geregend. Nu niet, en die afwezigheid was natuurlijk veelzeggend.

Ondertussen zit ik wel met een aantal vragen. Het leidt natuurlijk geen twijfel dat deze tien arme drommels in de val gelokt werden door 19 racistische en uiterst promiscue meiden. Ze waren per slot van rekening Nederlands. Hadden ze trouwens maar een boerkini moeten aandoen! Maar wat bezielt die tien Marokkaanse jongens eigenlijk om naar een zwembad te trekken waar meiden zonder hoofddoek, laat staan boerka, zomaar ongegeneerd rondlopen? Ja, blijkbaar hebben ze nog geld voor betaald ook, want iets anders zou ik niet durven suggereren. Waar waren trouwens hun zussen, of zaten die braafjes thuis? Die waren misschien wel een opstel aan het schrijven waarom ze met een hoofddoek naar school willen gaan? En zouden die tien «Rotterdamse» «jongeren» nu thuis op hun donder krijgen? En zo ja, omdat ze meisjes betast hebben, of zich zo stom hebben laten vangen? Misschien iets waar socioloog Hugo van Assche bij een volgende gelegenheid eens zijn licht over kan laten schijnen?

vrijdag, juli 10, 2009

Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (4)

Koning Albert IIVandaag sluiten we de reeks over het afgelopen jaar af met enkele beschouwingen over koning Albert II, en maken we de eindbalans op. Is de taak van koning Albert II er gemakkelijker op geworden, of is de koord waarop hij moet dansen dit jaar alweer wat slapper komen hangen?

Koning Albert II hoeft voorlopig zeker nog niet te vrezen voor een spontane volksopstand die hem uit zijn paleizen zal komen verdrijven, maar het is toch duidelijk dat hij het afgelopen jaar een aantal steken heeft laten vallen. In 2007 had hij al de indruk nagelaten zich eigenlijk niet zo erg te bekommeren om zijn feitelijke job: er zijn wanneer de politici hun poppenkast in Laken willen opvoeren. Op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk stond blijkbaar een plaatsje hoger op zijn prioriteitenlijst dan zijn rol te spelen in de formalismen rond de regeringsonderhandelingen. Dit jaar organiseerde hij dan weer een stoet van oude krokodillen naar aanleiding van de Fortis-crisis, met als toppunt een Wilfried Martens die met vrouw en kinderen teruggeroepen werd uit Eurodisney om het land te komen redden. Had men nog beter kunnen illustreren dat de koning en zijn raadgevers op een totaal andere planeet wonen dan de modale Vlaming of Franstalige?

Liet koning Albert II enkele steken vallen, hét zwaard van Damocles boven de kroon (en heel het land) is en blijft natuurlijk prins Filip, de troonopvolger. Koning Albert II mocht zopas zijn 75ste verjaardag vieren en werd daarmee de langst levende Belgische vorst ooit. Dat hij zulke records breekt hoeft eigenlijk niet te verbazen met de stijgende algemene levensverwachting, maar eeuwig jong blijft de koning natuurlijk niet. Ter vergelijking: in Nederland gonsde het op de laatste Koninginnedag van de geruchten dat zijn ambtgenote koningin Beatrix haar aftreden zou afkondigen, en zij is vier jaar jonger dan hem. In België roept echter niemand om een vervroegd aftreden van de koning. De vraag is immers al lang niet meer óf België zal kunnen overleven met een koning Filip aan het roer, maar eerder hoe lang België dat zal kunnen overleven. Niemand van de gevestigde machten wil dat proces vroeger dan strikt noodzakelijk inzetten. Dat prins Filip vrijwillig de kroon aan zich voorbij zou laten gaan, kan trouwens rustig uitgesloten worden.

Wat ook vast staat, is dat de job van koning Albert II er het laatste jaar een pak moeilijker op geworden is. Een derde van de zitjes in het Vlaams Parlement wordt nu reeds bezet door leden van separatistische partijen. De Brusselse haute finance heeft het afgelopen jaar een zware opdoffer moeten incasseren waarvan het nog steeds niet hersteld is, en waarvan het misschien ook nooit meer zal weten te herstellen. Zelf maakte hij geen al te beste beurt, en ondertussen blijft de klok om de BHV-tijdsbom onbarmhartig verdertikken. Echt kwalijk kan je het koning Albert II dus niet nemen wanneer hij liever zijn vakanties doorbrengt in het Zuiden van Frankrijk dan in «eigen» land.

Wat de Vlaamse onafhankelijkheid betreft is er het laatste jaar duidelijk vooruitgang geboekt, maar dat betekent nog niet dat die onafhankelijkheid er op korte termijn al zit aan te komen. Het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde kan natuurlijk altijd nog voor een kettingreactie zorgen die uiteindelijk uit de hand loopt. Ondanks de vooruitgang kan men immers rustig stellen dat de kans dat er vóór de volgende regionale verkiezingen van 2014 nog een zogenaamde «EOV» (eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring) komt bijzonder klein is.

woensdag, juli 08, 2009

Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (3)

stembusNa de Fortis-saga en Brussel-Halle-Vilvoorde is het vandaag tijd om stil te staan bij de resultaten van de regionale verkiezingen van 7 juni. De regeringsvorming is op het moment dat dit geschreven wordt nog volop aan de gang, maar dat het een coalitie van CD&V, sp.a en N-VA zal worden, lijkt ondertussen vrijwel zeker. Maar zal zo'n coalitie ook de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij kunnen brengen?

Op 7 juni werd eens te meer duidelijk dat België niet meer bestaat, voor zover het ooit al bestaan zou hebben. Vlaanderen stemt grotendeels centrum-rechts, Wallonië centrum-links. Partijen die er op los liegen en in allerlei onverkwikkelijke affaires verzeild raakten kregen in Vlaanderen klappen, maar de PS hield in Wallonië stand, ondanks een nieuwe reeks schandalen vlak voor en tijdens de verkiezingscampagne. En ook al beweren sommigen dat het separatisme in Vlaanderen nog steeds een marginaal verschijnsel zou zijn, meer dan een derde van de Vlamingen was er in ieder geval niet te beroerd voor om op een openlijk separatistische partij te stemmen. Wie zegt dat het er volgende keer niet nog meer zullen zijn?

We hadden het gisteren reeds over de mogelijke rol van de N-VA in de komende Vlaamse regering. De partij heeft het laatste jaar een lange weg afgelegd. Een jaar geleden zat de N-VA nog in kartel met de CD&V, zij het dat de relatie niet meer was wat ze ooit geweest was, en maakte deel uit van de Vlaamse Regering. Zij werd later uit die regering gestoten, toen ze haar vertrouwen in de federale regering opzei. Vandaag onderhandelt zij echter mee over een nieuwe regering, niet als aanhangsel van een andere partij, maar als een volwaardige partner. Wie zou een jaar geleden voorspeld hebben dat de N-VA op haar eentje meer dan tien procent van de stemmen zou halen, en afgetekend groter zou worden dan Lijst Dedecker?

Met de N-VA in de Vlaamse Regering riskeert de CD&V op termijn opnieuw gegijzeld te worden door die partij. Bovendien doet met die partij de zogenaamde Maddens-doctrine haar intrede in die regering. Vlaanderen als demandeur de rien, het is eens anders dan met de neergeslagen blik en de klak in de hand te staan bedelen om enkele kruimels terwijl men het brood zelf betaald heeft, om dan nog afgesnauwd te worden en om extra geld gevraagd te worden. En het nog te betalen ook! (En zoals in het geval van de plantentuin van Meise, nog een tweede en straks misschien nog een derde keer ook…) Of die Maddens-doctrine ook zal volgehouden worden en effectief zal werken is nog een andere vraag. Iedereen weet immers dat de ruggengraat niet bepaald het sterkst ontwikkelde lichaamsdeel is van onze «Vlaamse» politici. Inderdaad, het is moeilijker een socialist voorbij een berg geld te krijgen dan een hond voorbij een worst, maar nog moeilijker is het een Vlaams politicus te doen afzien van een Belgisch bord linzensoep.

Wat zijn de gevolgen van de verkiezingen van 7 juni op langere termijn? Beginnen we bij een partij die op dit ogenblik politiek weinig relevant is: Groen!. De partij deed het niet goed, maar had het anderzijds ook nog slechter kunnen doen. Vermoedelijk zal alles binnen de partij verder blijven kabbelen op hetzelfde tempo als dat van de laatste jaren, al valt natuurlijk niet uit te sluiten dat enkele drenkelingen vanuit de SLP voor enig animo zouden kunnen zorgen. Open Vld en sp.a zullen de komende maanden hun wonden likken, de ene in de federale regering en de andere in de Vlaamse, en zich in beide regeringen wat proberen te profileren. Of één van hen het verschil zal kunnen maken, valt echter sterk te betwijfelen. Geen van de twee heeft er waarschijnlijk zin in om op beide niveaus in de oppositie te belanden. Lijst Dedecker en Vlaams Belang hebben dan weer hun eigen problemen. De eerste heeft psychologisch een blauwtje opgelopen, ondanks de winst, en heeft bovendien een probleem rond haar personeel. Een partij die in Vlaanderen een rol van betekenis wil spelen kan het zich eigenlijk niet veroorloven in Antwerpen vooral haar energie te stoppen in een interne ruzie. Vlaams Belang zal zich moeten bezinnen over haar strategie voor 2011, vooral dan in verhouding tot haar directe concurrenten Lijst Dedecker en N-VA. Over de N-VA zelf hadden we het gisteren al: die partij zal de komende maanden en jaren meer dan eens voor moeilijke beslissingen geplaatst worden.

Blijft nog de CD&V over. Van nature uit is die partij in Vlaanderen de beleidspartij bij uitstek. Bovendien heeft zij er op korte termijn absoluut geen belang bij om een in Vlaanderen of België één of andere revolutie te ontketenen, en zal dus in beide regeringen als een sterk stabiliserende factor optreden. De enige joker in het spel is Kris Peeters, en dan vooral diens ambitie. Zal hij er genoegen mee blijven nemen Minister-President van Vlaanderen te blijven tot 2014, of wil hij eerder vroeg dan laat de post van Herman van Rompuy overnemen? Dat Herman van Rompuy niet zou willen doorgaan als federaal Eerste Minister na de verkiezingen van 2011 lijkt onwaarschijnlijk, maar misschien is er wel iets mogelijk voor Kris Peeters in 2015 (tenzij de federale verkiezingen vervroegd worden om samen te vallen met de regionale en Europese verkiezingen van 2014). Dat de ambities (en de durf!) van Kris Peeters zo groot zouden zijn dat hij zich nog liever op korte termijn zou laten uitroepen tot Vlaams president dan een politieke eeuwigheid te zitten wachten tot het hoogste postje van het land eindelijk voor hem zou vrijkomen, durf ik echter sterk te betwijfelen.

Morgen: Naar het einde van het regnum van koning Albert II?

dinsdag, juli 07, 2009

Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (2)

Brussel-Halle-VilvoordeGisteren blikten we even terug op de Fortis-saga, zoals ze zich de laatste maanden ontwikkelde. Aanvankelijk dachten de Franstaligen dat ze een voordelige zaak zouden kunnen doen, maar kwamen ze lelijk bedrogen uit. Vandaag hebben we het over Brussel-Halle-Vilvoorde, met als belangrijkste gebeurtenis: dat er een heel jaar voorbij is gegaan, zonder dat er veel meer gebeurd is dan dat er een nieuw belangenconflict ingeroepen werd.

Brussel-Halle-Vilvoorde dus. Waarrond het overigens al enkele maanden bijzonder stil is, en dat mag gerust bijzonder merkwaardig genoemd worden. Het laatste belangenconflict dateert ondertussen immers al van midden januari, straks een half jaar geleden dus, en nog steeds is de termijn van 120 dagen niet voorbij. Misschien hoeft het ook niet te verbazen, met aan het hoofd van de federale regering een lid van een partij dat in de loop van de afgelopen vijf jaar al drie keer naar de kiezer is getrokken met de belofte van vijf minuten politieke moed. Als die vijf minuten wel vijf jaar kunnen duren, en de Vlaamse kiezer in het bedrog blijft trappen, waarom zouden die 120 dagen dan niet meer dan een half jaar kunnen duren? Het is ondertussen duidelijk dat zelfs in de meest ruime interpretatie van de termijnen rond de belangenconflicten de wet hoegenaamd niet gerespecteerd wordt. De opeenvolging van belangenconflicten zoals we die nu meemaken is trouwens in ieder geval in strijd met de geest van de wet.

Probleem is dat zelfs al spelen de pers en de leidende politici onder één hoedje –in welk ander land zou de pers immers zulke onzin toedekken in plaats van het bedrog luidkeels aan te klagen?– Brussel-Halle-Vilvoorde niet vanzelf zal verdwijnen. Naar verluidt speelt de CD&V nu zelfs al met het ideetje om terug te keren naar de arrondissementele kieskringen van weleer, dus mét tweetalig Brussel-Halle-Vilvoorde. Een grotere afgang voor die partij kan men zich nauwelijks voorstellen, maar voor een man als een Herman van Rompuy, die duidelijk de Belgische belangen veel hoger stelt dan zijn eigen partijbelangen, vormt dat geen enkel probleem, zolang sire maar niet werkloos dreigt te worden. Je vraagt je uiteindelijk af hoe het toch mogelijk is, en welke geestesgesteldheid er eigenlijk nodig is om die rol te blijven spelen. Een Guy Verhofstadt zou zijn eigen moeder verkocht hebben om aan de macht te blijven, maar een Herman van Rompuy zou ze als kampbewaker zonder verpinken eigenhandig in de gaskamer gestopt hebben om sire te plezieren, om zich nadien op de borst te kloppen omdat hij zijn «verantwoordelijkheid» genomen heeft.

Vroeg of laat zal echter het uur van de waarheid aanbreken, en zal in de Kamer over Brussel-Halle-Vilvoorde gestemd moeten worden. Men kan de belangenconflicten niet eindeloos rekken, laat staan ze ook over de volgende federale verkiezingen tillen. In dat opzicht is de CD&V zich op Vlaams niveau op dit ogenblik waarschijnlijk behoorlijk in de nesten aan het werken, door een coalitie te willen aangaan met de N-VA. Zal die partij het immers willen riskeren in 2011 naar de kiezer te gaan zonder een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, terwijl ze via de Vlaamse regering geassocieerd wordt met die vermaledijde CD&V die zo haar best heeft gedaan die splitsing tegen te houden, tegen haar eigen verkiezingsbeloftes in? De N-VA heeft reeds eerder bewezen er niet bang voor te zijn een regering te verlaten als dat nodig is. Als die partij dat ook durft wanneer ze in die regering numeriek nodig is, zou ze de CD&V wel eens flink in te rats kunnen zetten. Of rekent men er daar dan weer op dat de Open Vld wel zal willen bijspringen wanneer het zover is?

Een andere vraag is natuurlijk wat de houding van de Franstaligen zal zijn. Zullen zij het zo hard willen spelen dat ze nog liever de federale regering laten vallen met een communautaire verkiezingscampagne als gevolg, dan Halle-Vilvoorde op te geven? En dat misschien wel op een ogenblik dat België voorzitter is van de Europese Unie? Of rekent men er daar op dat de Vlamingen, en in het bijzonder de CD&V, uiteindelijk wel zullen plooien, om het land zo'n «Tsjechische» schande te besparen? Anderzijds houdt een communautaire verkiezingscampagne het gevaar in dat de nationalistische partijen in Vlaanderen extra wind in de zeilen krijgen, niet bepaald een gunstig gegeven voor een vlotte regeringsvorming achteraf. Indien op die manier het federale niveau opnieuw een jaar of meer op apegapen ligt, terwijl de Vlaamse regering zich assertief opstelt onder druk van zowel N-VA als sp.a, zou het wel eens kunnen dat de Franstaligen ook in dit dossier uiteindelijk vooral zichzelf in de voeten zullen geschoten hebben. Een betere manier om in Vlaanderen de separatistische geesten te doen rijpen kan men zich immers amper voorstellen.

Morgen: De regionale verkiezingen van 7 juni

maandag, juli 06, 2009

Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (1)

VlaanderenDra is het weer 11 juli, en daarom past het eens na te denken over het afgelopen jaar. Staan we vandaag een jaar dichter bij de Vlaamse onafhankelijkheid dan een jaar geleden? Louter objectief bekeken is het antwoord natuurlijk ja, maar wat is het antwoord als we de vraag subjectief benaderen? Om dat te weten te komen, overlopen we het afgelopen jaar de komende dagen aan de hand van vier thema's: de Fortis-saga, Brussel-Halle-Vilvoorde, de regionale verkiezingen van 7 juni, en tot slot koning Albert II, die ook alweer een jaartje ouder geworden is.

Ongetwijfeld de belangrijkste gebeurtenis van het afgelopen jaar is het totale debacle dat de Belgische haute finance heeft moeten ondergaan in de affaire-Fortis. Als de zaak al één ding aantoont, dan wel dat leedvermaak niet altijd moreel verwerpelijk hoeft te zijn. Na de hybris van de Brussels salons ten tijde van de overname van ABN Amro –men zou die Bataven eens een poepje laten ruiken en behandelde hen daar ook naar– ontmoetten zij hun nemesis in de figuur van Nederlands Minister van Financiën Wouter Bos. Er bestaat dus blijkbaar toch nog gerechtigheid, en ik zie werkelijk niet in waarom we daar niet verheugd over zouden mogen zijn!

De zoete wraak die Brussel vanuit Nederland mocht ervaren was echter slechts een kleine inleiding tot de kapitale fout die Franstalig België vervolgens maakte: de doorverkoop van de resten van Fortis voor een appel en een ei aan een Parijs. En die doorverkoop werd doorgevoerd in zeven haasten, duidelijk gestuurd vanuit het kabinet van Didier Reynders die samen met de rest van de MR dacht dat hij hiermee een enorme slag kon slaan pour la Belgique une et indivisible. Er was inderdaad haast bij om te vermijden dat één of ander Vlaams politicus een stokje zou steken voor de hele operatie met bijvoorbeeld de onnozele vraag of er misschien nog andere geïnteresseerde kandidaat-overnemers waren, die zelfs bereid waren meer geld op tafel te leggen. Deutsche Bank bijvoorbeeld, om nu maar één voorbeeld te noemen. Stel je het echter eens voor: eerst de broek afgedaan worden door die dekselse kaasvreters uit het Noorden, en dan de rest nog moeten doorverkopen aan die andere wilde volksstam uit het Oosten – het zou er dan alleen nog maar aan ontbreken dat ook nog één of andere Angelsakser ergens een lekkere winst kwam opstrijken. Neen, het moest en het zou dus Parijs worden. Dat men vervolgens vanuit die hoek dubbel gestroopt werd, één keer via Fortis en nog een keer via Dexia, was natuurlijk buiten die Franse waard gerekend.

Sindsdien heeft de ontnuchtering zich in Franstalig België ingezet. Zeker, ook in Vlaanderen heeft menigeen geld verloren aan Fortis, maar daar is men het nu eenmaal gewoon zonder al te veel morren zijn geld af te geven aan Franstaligen. (Of wat dat betreft, door een combinatie van Nederlandse nuchtere zakelijkheid en Franstalige achterbakse kuiperijen eens ferm in 't zak gezet te worden.) Aan Franstalige zijde ligt dat psychologisch anders. Daar denkt men immers dat aan het einde der Belgische tijden de redding wel uit Frankrijk zal komen. Laat het nu echter zo zijn dat men het afgelopen jaar precies vanuit die hoek niet alleen in de steek gelaten werd, maar zelfs genadeloos gepluimd werd. Wanneer men reeds van tevoren opgescheept zit met een verlatingsangst om u tegen te zeggen –Bye, bye, Belgium, nietwaar…– dan is het duidelijk dat zulks nieuws bijzonder hard kan aankomen.

Netto resultaat van dit alles? Eén van de steunberen van de Belgische constructie, de haute finance, ligt zo goed als volledig aan diggelen. Van figuren als een Maurice Lippens of een Etienne Davignon hoort men niets meer, daar waar zij vroeger nog wel eens opgevoerd werden om de bevolking in het driekleurige gareel te doen lopen. En zelfs achter de hand gehouden werden om desnoods maar een zakenkabinet op te starten als de politici geen nieuwe federale regering meer zouden kunnen vormen. Dat enkele Franstalige politici het bovendien nodig vonden om in volle crisis enkele weinig subtiele pogingen te ondernemen om ook het «Vlaamse» KBC dan maar te kelderen als Fortis er toch moest aan geloven, hielp de Belgische zaak niet bepaald verder. En nog minder toen bleek dat de Vlaamse regering, in tegenstelling tot de Belgische, wel tot handelen in staat bleek. Men had Vlaamse twijfelaars die nog altijd dachten dat het zonder België niet zou lukken niet effectiever van het omgekeerde kunnen overtuigen…

Morgen: Brussel-Halle-Vilvoorde