zondag, april 30, 2006

Haat jegens Polen zit diep

Het valt op hoe extreem en hatelijk de reacties uit weldenkende hoek zijn tegenover Polen en de katholieke Kerk. Hier is duidelijk meer aan de hand dan alleen maar een parodiërende pose als een soort van pseudo-weerwraak op de «oneer» die de Noord-Afrikaanse gemeenschap eerder werd aangedaan in de nasleep van de moord op Joe van Holsbeeck.

Lucas Cathérine schoot alvast de hoofdvogel af in De Morgen. De onzin als zou Polen nooit deelgenomen hebben aan de renaissance valt gemakkelijk te weerleggen door een korte verwijzing naar Copernicus, om verder nog maar te zwijgen over bijvoorbeeld Marie Curie (née Skłodowska), en Frederik Chopin (die inderdaad een groot aantal mazurka's schreef). En dat bijvoorbeeld Henryk Sienkiewicz in 1905 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg moet te wijten zijn aan een collectieve vlaag van zinsverbijstering in Stockholm.

Alhoewel, want bij Henryk Sienkiewicz begint het al. Zijn beroemdste werk is namelijk Quo vadis?, voor de meesten misschien nog het best bekend via de verfilming uit 1951, een soort werk dat vandaag absoluut niet meer gesmaakt kan worden door al wie van zichzelf vindt dat hij intellecteel bezig is. Dan ligt een boek als De Da Vinci Code veel beter in de markt.

Erger is echter wat katholiek Polen de laatste decennia allemaal uitgevreten heeft. Het begon al toen Karol Wojtyła tot paus Johannes Paulus II gekozen werd, en er niet voor terugdeinsde om Polen te bezoeken en op die manier onrechtstreeks mee te werken aan de oprichting van Solidarność. In plaats van enkele linkselende bevrijdingstheologen te ondersteunen bijvoorbeeld. Zijn rol in de ondergang van het communisme was belangrijk, net als die van Lech Wałęsa. Ziedaar dus twee Polen die het absoluut verkorven hebben bij de linkerzijde, ook vandaag nog. Bovendien hield paus Johannes Paulus II voet bij stuk wat betreft de basisprincipes van de katholieke Kerk, zoals abortus en euthanasie, celibaat voor priesters, priesterschap voor vrouwen en anti-conceptiemiddelen, in plaats van zich wat «pragmatischer» op te stellen en de huik naar de modernistisch-nihilistische wind te zetten. Zo wordt hem de schuld voor de ravages van AIDS in Afrika in de schoenen geschoven, niettegenstaande die vooral in landen waar er amper katholieken rondlopen het grootst is. En tot overmaat van ramp was hij dan nog populair ook, niet in het minst bij de jeugd. Niet moeilijk dat je Lucas Cathérine bijna vuur ziet spuwen wanneer hij de naam van Karol Wojtyła op zijn klavier moet tokkelen («integristisch»). Zijn pauselijke naam schrijven zou al helemaal onmogelijk geweest zijn zonder ernstige ongelukken.

Maar daar stopt het niet. Zo was er nog die andere organisatie die bijdroeg tot de val van het communisme, de NAVO, en in plaats van die verderfelijke zaak eindelijk te kunnen afschaffen, sloot Polen, samen met de Tsjechische republiek en Hongarije, zich zo snel mogelijk bij die organisatie aan zodra ze de kans zagen. De aterlingen! Meer nog, binnen de NAVO trekt Polen duidelijk de kaart van de Verenigde Staten, stapte mee in de Coalition of the Willing, en zond zelfs soldaten naar Irak. En dat allemaal terwijl de ex-communist Aleksander Kwaśniewski president was, nota bene! De uitval van Jacques Chirac als reactie op de publicatie van de open brief in The Wall Street Journal die Polen mee ondertekende ter ondersteuning van de Verenigde Staten van George W. Bush in de oorlog tegen Saddam Hoessein is daarbij bijzonder representatief: de nieuwe EU-lidstaten hadden immers een uitstekende kans om hun mond te houden gemist. Hij is ongetwijfeld niet de enige die er zo over denkt.

En nog is het niet gedaan. Zo laat Polen zich niet zomaar doen wanneer men het de morele «verlichting» probeert op te leggen via het achterpoortje van de Europese Unie, onder meer wat betreft abortus. In plaats van het hoofd te buigen en in de pas te lopen door abortus zoveel mogelijk te legaliseren, houdt het vast aan zijn strenge wetgeving. Bovendien heeft men het er niet zo hoog op met holebi's, militant feminisme e tutti quanti. Het maakt de frustratie bij West-Europees links er alleen maar groter op.

En nu zijn er dus die twee zigeunerjongers, die de eer van de Noord-Afrikaanse gemeenschap hebben kunnen redden door Joe van Holsbeeck voor een MP3-speler te vermoorden. Nadat men dagenlang de multi-culturele maatschappij in het vriesvak had moeten stoppen, ziet men nu de kans schoon om zich eens echt te laten gaan in een orgie van anti-katholieke en anti-Poolse vuilspuierij die een parodie op anti-islamitische en anti-Maghrebijnse commentaren zou moeten voorstellen. Alsof de criminaliteit in de grootsteden plots ook in grote mate door katholieken en Polen gepleegd wordt. Alsof de daders van Patrick Mombaerts nu ook de Poolse nationaliteit gekregen hebben. (Heeft de Marokkaanse gemeenschap trouwens ooit een herdenkingsdienst voor hem gehouden?) Probleem is echter dat sommigen zich wat te sterk inleven in hun rol, en daarbij al schuimbekkend hun masker verliezen nog voor hun voorstelling goed en wel begonnen is.

zaterdag, april 29, 2006

Meer Lebensraum voor Bruxelles

In een interview met La Libre Belgique zet Elio di Rupo nog eens de puntjes op de Franstalige i: Brussel is en zal Franstalig blijven. Hij zou zich wel eens kunnen vergissen. Erger is dat hij in het interview de ene leugen aan de andere rijgt. Jammer dat dat er in de Vlaamse kranten niet bijverteld wordt.

In het interview reageert Elio di Rupo nog maar eens op de uitspraken die Yves Leterme deed op de voorstelling van de memoires van Wilfrid Martens. Hij zei toen onder meer dat het statuut van het Hoofdstedelijke Gewest in een volgende communautaire ronde besproken zou moeten worden. Laurette Onkelinx noemde Yves Leterme naar aanleiding van die uitspraken al «dangereux».

Maar terug naar het interview van Elio di Rupo van vandaag in La Libre Belgique. Er staat alvast één zinnetje in dat alle Vlaamse politici best in dikke rode letters op een groot stuk papier schrijven en boven hun bed hangen, zeker als ze denken enige kans te maken in 2007 een nieuwe communautaire ronde zonder ernstige kleerscheuren te doorstaan:
Nous ne demandons rien.
Hoewel, en dat is eigenlijk al de eerste leugen van Di Rupo: hij vraagt wel degelijk iets, namelijk het status quo, maar is slim genoeg om dat te verkopen als «rien» waarvoor dus ook niet betaald hoeft te worden. Eens benieuwd hoeveel Vlaamse onderhandelaars die bluf zullen weten te doorprikken.

Vervolgens vraagt hij de uitbreiding van het Brusselse Gewest, «où vivent 90 pc de francophones». Welke redenering gaat daarachter schuil? Vraagt Di Rupo meer Lebensraum voor die negentig procent Franstaligen? In Vlaanderen wonen meer dan negentig procent Nederlandstaligen, en met eenzelfde redenering kan Vlaanderen dus net zo goed een uitbreiding van het Vlaamse Gewest vragen. Ik heb echter zo een vermoeden dat Elio di Rupo niet bang dient te zijn voor zulke Vlaamse tegeneis. Hij gaat in zijn discours echter wel voorbij aan een klein detail wat betreft de Brusselse realiteit, want is het werkelijk zo dat negentig procent van de inwoners er werkelijk Franstalig is? Iemand zou Elio di Rupo eens het telefoonnummer van Wouter Bos moeten geven vóór de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, zodat hij niet voor al te grote verrassingen komt te staan. (En dan kan hij meteen ook zijn Nederlands nog eens wat oefenen.)

Over naar de volgende leugen van Di Rupo:
Aujourd'hui cette solidarité va du Nord vers le Sud, mais il faut tenir compte de l'histoire depuis 1831. La solidarité a été du Sud vers le Nord durant plus d'un siècle. Et de quelle manière.
Professor Juul Hannes heeft daarover een totaal andere mening, maar dat zal Elio di Rupo ongetwijfeld worst wezen. Verder haalt hij de talrijke investeringen van de laatste vijftig jaar als bewijs aan voor hoe goed België Vlaanderen wel behandeld heeft. De haven van Zeebrugge en de autowegen bijvoorbeeld. Dat weegt ongetwijfeld op tegen de witte olifant in Ronquières, die anderzijds zaken als de IJzeren Rijn natuurlijk totaal overbodig maakte. Bovendien slaagt Elio di Rupo erin de financieringswet, één van de vele middelen om Vlaanderen financieel te pluimen, totaal nadelig… voor Wallonië te noemen. Misschien omdat hij vindt dat Vlaanderen nóg meer zou moeten betalen?

Deze leugen wordt opgevolgd door een redenering die werkelijk om van te snoepen is:
Récemment, la Flandre a encore tenté de démontrer que les Wallons avaient des revenus bien moindres que les Flamands: quand on fait l'analyse, on se rend compte que dans certaines communes flamandes, les revenus sont plus bas que dans la moyenne des communes wallonnes.
Wat zegt die man nu eigenlijk? Niet dat het Vlaamse gemiddelde onder het Waalse gemiddelde ligt, maar dat er in Vlaanderen enkele gemeenten gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde liggen. Eigenlijk bevestigt hij het Vlaamse verhaal, maar weet er een draai aan te geven zodat een onoplettende lezer met de indruk van het totaal omgekeerde zou kunnen achterblijven. Want de toestand zou pas echt dramatisch zijn indien er in Vlaanderen zelfs niet één gemeente zou gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde ligt. In een normale toestand zou je immers kunnen verwachten dat ongeveer de helft van de Vlaamse gemeenten ook onder het Waalse gemiddelde zouden liggen, en omgekeerd.

Daarna wordt het interessant, en de stijl van Elio di Rupo is zeer subtiel. Waar hij in het begin van het interview Yves Leterme geen «gevaarlijke separatist» wil noemen omdat dat zijn stijl niet zou zijn, probeert hij op het einde wel een beeld van hem op te hangen als zou hij oneerlijk zijn en de Vlamingen voor de gek willen houden:
Peut-être […] tout simplement, il ne veut plus de la Belgique et du royaume.
«Misschien» dus. Elio di Rupo heeft niets gezegd, maar het toch maar lekker wél gezegd. En let op het woordje «royaume», want wat komt dat hier doen? Yves Leterme die in het geheim in een schuurtje achter zijn geitenstal al aan een guillotine aan het timmeren is wordt hier meesterlijk ontmaskerd. Wees er maar zeker van dat Elio di Rupo zijn woorden hier goed gewikt en gewogen heeft, want La Libre Belgique is zo ongeveer de meest koningsgezinde krant in België, en zo'n waarschuwing zal bij de lezers ongetwijfeld blijven hangen. Een Waals socialist als verdediger van het koningshuis, het is ooit anders geweest. Hoe dan ook heeft Elio di Rupo al zijn verklaring klaar waarvoor Yves Leterme aan die guillotine in het geheim moet werken:
Parce qu'il n'y a certainement pas de majorité en Flandre pour cela.
En daarmee zijn we bij een nieuwe leugen terechtgekomen, want De Stemmenkampioen kwam in december verleden jaar toch wel even tot een heel andere conclusie. Die «certainement» is dus meer een wensdroom van zijn zijde dan wat anders.

Tot slot pleit Elio di Rupo voor een Franstalige Eerste Minister:
Mais, plus largement, sur la durée, sur une période de 20, 30 ou 40, dans un pays où il y a 40 pc de francophones, je pense qu'il ne serait pas anormal que pendant 4/10es du temps, il y ait un Premier ministre francophone, de quel que parti que ce soit.
Elio di Rupo heeft daarbij, geïsoleerd bekeken, warempel nog gelijk ook, maar voortgaande op dezelfde redenering zou men ook kunnen stellen dat het aantal ministers in de federale regering de verhouding 60/40 zou moeten weerspiegelen, en dat die verhouding zich verder ook in de ministeries, op de ambassades, enz… zou moeten voortplanten. België is echter geen normaal land, en de verhouding 50/50 in de federale regering is gekoppeld aan de pariteit in Brussel.

Dat neemt niet weg dat Vlaanderen ondertussen al 27 jaar geplaagd zit met een reeks Nederlandstalige (geen Vlaamse dus) federale Eerste Ministers die men van veel zaken kan beschuldigen, maar niet dat ze ooit Vlaanderen voorgetrokken hebben wanneer het er werkelijk om ging. Of op gelijk welk ander ogenblik tijdens hun regering. Het zou daarom inderdaad goed zijn dat de volgende federale regering, als die er ooit komt, voorgezeten zal worden door een Waalse Eerste Minister. Het zou de ogen van de zestig procent Vlamingen in dit land ongetwijfeld eens en voor goed kunnen openen, en een snel einde aan België kunnen maken. Daarom steun ik de kandidatuur van Elio di Rupo voor die post, zeker in het licht van zijn reactie op de vraag ernaar door Francis van de Woestyne:
Je vous ai dit quels étaient mes objectifs: redresser la Wallonie, défendre les francophones et un succès pour ma formation politique.
La Wallonie en les francophones, en over België geen woord. Wie zal de werkelijke doodgraver van België zijn?

Zweedse moslims willen eigen wetten

Er leven ongeveer 470.000 moslims in Zweden, op een bevolking van 9 miljoen zielen. Een vertegenwoordiger van Sveriges muslimska förbund (SMuF), de grootste moslimvereniging in Zweden met zo'n 70.000 leden, eist nu in een brief aan alle partijen van de Rijksdag eigen wetten voor de moslims.

Later dit jaar zijn er verkiezingen in Zweden, en waarschijnlijk is het in het licht daarvan dat de brief van SMuF gezien moet worden. Zo eist de vertegenwoordiger onder meer dat echtscheidingen voortaan goedgekeurd zouden worden door een imam, dat imams in de gemeentelijke scholen moslimkinderen afzonderlijk taal- en godsdienstles zullen geven, en dat jongens en meisjes gescheiden zwemles krijgen.

De Zweedse Minister van Integratie en Gelijke Kansen Jens Orback reageerde alvast volledig afwijzend in een interview met het Zweedse persbureau TT. Volgens hem moeten alle Zweden gelijk voor de wet zijn, volgens em is dat iets waar men lang voor gestreden heeft en dat men nu niet zomaar kan en wil afschaffen. Dat moslims nu opnieuw een ongelijkheid op basis van geslacht willen invoeren, vindt hij dan ook totaal onaanvaardbaar.

Hoewel de meeste Zweedse partijen en politici in dezelfde zin als Jens Orback reageren, bevindt er zich tussen de kandidaten van de Centrumspartij (Centerpartiet, c) één uitzondering: Ebtisam Aldebe. Zij meent onder meer dat mannen meer zouden moeten erven dan vrouwen, conform de Koran. Voor wie niet helemaal thuis is in de Zweedse politiek: de Centrumspartij behoort tot de centrum-rechtse Alliantie voor Zweden, die hoopt in de herfst de regeringsmacht van de sociaal-democraten te kunnen overnemen.

Bij de liberale Volkspartij (Folkpartiet, fp), een andere van de vier partijen in de Alliantie voor Zweden, denken ze helemaal anders over de brief van SMuF, en gaan er zelfs stemmen op om de staatssteun die SMuF ontvangt op te heffen. De organisatie heeft de laatste jaren immers ongeveer 11 miljoen Zweedse kronen (ongeveer 1,2 miljoen euro) gekregen van de staat. Men kan zich inderdaad afvragen of het wel gepast is dat de Zweedse belastingbetaler een organisatie subsidieert die de Zweedse, en bij uitbreiding ook de Europese samenleving zo radicaal verwerpt. De facto willen zij immers een eigen staat oprichten met eigen wetten en structuren opdat zij zoveel mogelijk zouden kunnen ontsnappen aan de Zweedse wetgeving en nog zo min mogelijk met Zweden te maken zouden moeten hebben. Je kan je zelfs beginnen afvragen wat die moslims bezielt om überhaupt nog in een onland als Zweden te blijven wonen.

Kaas met gaatjes

(pdw) maakt in zijn column in De Standaard gratis reclame voor deze blog. In tegenstelling tot Paul Beliën kan ik het echter niet laten het gegeven paard even in de vuile bek te kijken. Want mooi is het allemaal niet.

Alhoewel. (pdw) heeft het niet onder markt op zijn eigen blog, want daar lijkt het wel het verzamelen geblazen voor «de fanatieke aanhang van het Vlaams Belang». De ene bezoeker na de andere merkt er immers op dat de moordenaars niet zomaar Polen waren, maar Poolse zigeuners. (pdw) fietste daar vrolijk aan voorbij niettegenstaande dat allang bekend was toen hij zijn artikel schreef, maar wie ben ik om te beweren dat hij dat deed omdat het nu eenmaal niet in zijn kraam paste? Hoe dan ook, als hij op zijn eigen blog zo te kakken gezet wordt (om het in zijn terminologie te zeggen), dan vraag ik me af of (pdw) wel weet dat hij de commentaarfunctie ook uit kan zetten. Nog een geluk dat die commentaren niet automatisch mee in De Standaard verschijnen, want dan zou er onder de lezers nogal wat afgekraaid worden van het lachen!

Eigenlijk is de eerste paragraaf van het stukje van (pdw) op zich al hilarisch. De man begrijpt maar niet hoe getuigen midden op het spitsuur in een overvol station in de verwarring na de moord het verschil niet kunnen maken tussen Polen en Noord-Afrikanen (terwijl hij dus nog niet het verschil kan maken tussen Polen en Poolse zigeuners terwijl hij rustig aan zijn schrijftafel zit, maar goed). En dat dus terwijl de gemiddelde Vlamingen dat blijkbaar wel kan wanneer een Pool of Noord-Afrikaan bij hem thuis een garagepoort komt installeren. Zou het kunnen dat de omstandigheden op zich al één en ander kunnen verklaren? Maar misschien mogen de handwerkers die bij (pdw) over de vloer komen alleen maar hard werken, en moeten ze voor de rest vooral hun bek houden, maar de meeste Vlamingen kunnen inderdaad zonder problemen het verschil maken tussen een Arabische en een Slavische taal. Verder lopen er bijzonder weinig Polen rond die Mohammed of Ali heten, en het aantal Marokkaanse Jerzy's en Andrzej's is ook op één hand te tellen. Hoe het dan verder komt dat Vlamingen minder problemen hebben met Polen die een garagepoort komen installeren dan met Noord-Afrikanen is echter een raadsel waar hij zelf misschien eens diep over zou moeten nadenken als hij nog eens een maandje of twee vrij heeft.

Verder zou ondergetekende dus in de «entourage» van Paul Beliën zitten als «enthousiaste medewerker van The Brussels Journal». Wel, ik beken schuld op het punt dat ik met plezier aan mijn blog schrijf. Maar of ik in de entourage van Paul Beliën zit weet ik niet. Letterlijk is het alvast niet het geval wegens een afstand van zo ongeveer duizend kilometer tussen ons, toch op een doordeweekse dag, zoals iedereen overigens zelf kan controleren. Het is waarschijnlijk één van de verzwegen redenen waarom hij mij niet van xenofobie (letterlijk: afkeer van alles wat vreemd is) durft te beschuldigen, want een xenofoob die al meer dan acht jaar in het buitenland woont, zo'n graat snijdt met de beste wil van de wereld geen hout. Ik heb verder nogal wat afgereisd in Polen, en kan kameraad (pdw) het Solidarność-museum in Gdańsk sterk aanbevelen. Wat ik daar in Polen allemaal deed? Mijn vriendin van toen bezoeken – een rasechte Poolse. Een Vlaamse xenofoob in Noorwegen, met een Poolse ex, je komt het niet alle dagen tegen…

Ach, mijn ontmaskering door (pdw) is niet iets waar ik 's nachts van wakker lig, maar ik wou toch even reageren omdat de man en zijn reactie zo typisch zijn voor de horde commentatoren waarvoor een paar anti-racistische hoogdagen aanbraken toen bekend werd dat de daders dan toch geen Noord-Afrikanen waren. Alleen zit ik met nog een paar gaten in mijn gruyère die (pdw) graag mag komen invullen.

Zo was er bijvoorbeeld die Poolse delegatie uit Krakau die de verre reis naar Brussel maakte om er bloemen te komen neerleggen voor de vermoorde Joe. Hoeveel Marokkaanse delegaties zijn bloemen komen neerleggen op de plaats waar Patrick Mombaerts door zijn Marokkaanse belagers tegen de grond geslagen werd? (pdw) mag mij altijd komen corrigeren, maar volgens mij moet de eerste delegatie uit Marokko nog vertrekken. Over het waarom wil ik het zelfs nog niet hebben.

En dan die provocerende of racistische uitlatingen die Joe tegenover zijn aanvallers niet gedaan zou hebben. Zijn die twee zigeunerjongens nu al ondervraagd of daar misschien toch niets van aan was, ook al lijkt één van de twee een Willy Claes te willen opvoeren? Ik neem aan dat het CGKR bij de onderzoeksrechters al aangedrongen heeft op een grondig onderzoek, kwestie van alle details daaromtrent naar boven te halen. Immers, die aantijgingen moeten toch ergens vandaan gekomen zijn, en waar rook is, zal ook wel vuur te vinden zijn. Om één of andere reden is «men» in dat vuurtje echter duidelijk niet meer geïnteresseerd.

woensdag, april 26, 2006

«Jongere» geen Pool maar Poolse zigeuner

Nu gebleken is dat de moordenaars van Joe geen Noord-Afrikanen maar «katholieke Polen» zijn, is er van geen sereniteit geen sprake meer. Hysterie is plots dan toch toegelaten. Alleen… de daders zijn geen doorsnee «katholieke Polen», waarvan er een kleine 40 miljoen rondlopen, maar twee Poolse zigeuners. Daarvan lopen er maar 35.000 rond, en noch zij noch de gewone Pool in de straat willen over één gemeenschappelijke kam geschoren worden.

Dat laatste is natuurlijk wel iets dat niet helemaal te vatten is voor «weldenkenden». Het kan niet gemakkelijk zijn voor iemand die zelfs het verschil tussen een Vlaming en een Waal niet wil snappen –zijn beiden geen Belgen dan?– om de subtiliteit te vatten die besloten ligt in het begrip «Poolse zigeuner». Iemand die uit Polen komt, de Poolse nationaliteit heeft, en een Poolse naam heeft, die moet wel een Pool zijn. Iemand die er volgens vrijwel elke getuige Noord-Afrikaans uitziet mag echter niet als zodanig beschreven worden in een opsporingsbericht van de politie, want dan wordt een hele gemeenschap «gestigmatiseerd».

Neem het «opiniestuk» van Walter Zinzen. Hij heeft het over «brave blanke christenen, afkomstig uit het land van wijlen Paus Johannes-Paulus II», en klaagt de deontologische fouten aan die zo ongeveer iedereen heeft gemaakt. Mag ik aannemen dat hij zichzelf een flinke journalist vindt die nooit zo een grove fouten zou maken als die kut-journalisten? Ik zou toch twee detailletjes willen doen opmerken. Ten eerste rept hij met geen woord over het feit dat de daders zigeuners zouden zijn. En dat is van betekenis, omdat het meteen verklaart waarom zowat alle getuigen de daders kenmerkten als Noord-Afrikanen of van het Noord-Afrikaanse type. Meer zelfs, alle getuigen, behalve één, hadden het over Noord-Afrikanen of van het Noord-Afrikaanse type. Zijn klacht dat «nagelaten werd een regel uit de oude doos toe te passen: te checken, te checken en nog eens te checken» houdt dus helemaal geen steek. En ten tweede, precies door de daders in de pot van de brave blanke christenen te steken, begaat hij exact dezelfde fout die hij anderen verwijt. De daders hebben immers minder gemeen met Johannes Paulus II dan ik met Laurette Onkelinx. En in tegenstelling tot de krantenredacties, die zich baseerden op wazige foto's en de uitspraken van alle getuigen op één na, kan hij beter weten, en weet hij waarschijnlijk ook beter. Afgang voor Walter Zinzen dus, met excuses aan de 40 miljoen katholieke Polen graag.

Ook gevat door de hysterie is Christophe Callewaert, die op Indymedia.be goed doordraaft omdat welgeteld één getuige het wél over een blanke huid had. Meteen vindt hij dat het parket dat ook had moeten melden. Hij beseft waarschijnlijk niet dat hij zich hiermee op bijzonder glad ijs begeeft, want als hij dat werkelijk meent, zal het parket het in de toekomst ook moeten melden telkens minstens één van de getuigen zegt dat de daders van één of andere misdaad er wél Noord-Afrikaans uitzagen. Ook al zeggen alle andere getuigen dat het autochtonen of Chinezen waren. Of zullen we het toch maar houden bij de positieve discriminatie die de media nu al volop toepassen, en het codewoord «jongeren» blijven gebruiken?

Maar de grond van de zaak kan nog het best samengevat worden met een verwijzing naar de grap met die man die op het politiekantoor een diefstal komt aangeven, en zegt dat een Zwitser zijn Marokkaans horloge heeft gestolen. Hoe weet die agent dat het wel geen Zwitser zal geweest zijn? En waarom wordt die grap verteld? Omdat Vlamingen allemaal racisten zijn? Psychotherapeut Bob Vansant is ongetwijfeld goed geplaatst om daarop een antwoord te formuleren. Bart Sturtewagen formuleert het in ieder geval –misschien ongewild?– bijzonder raak: «We moeten er niet flauw over doen: het gemak waarmee we er allen van zijn uitgegaan dat de doders van Joe Van Holsbeeck Marokkanen […] waren, is gênant.» Inderdaad, maar gênant voor wie?

Anderzijds, te midden van alle hysterie is er toch nog plaats voor een beetje «sereniteit». Marius, één van de daders, zou de zoon van illegale immigranten zijn, die al sedert 2000 in België verblijven. Hij volgde de voorbije jaren een opleiding in verschillende beroepsscholen, en was een relatief goede leerling. Ondanks dat was hij al viermaal in aanraking met het gerecht gekomen.

Om te beginnen vind ik het merkwaardig dat illegalen blijkbaar meerdere malen in aanraking met het gerecht kunnen komen, zonder dat dat verdere gevolgen voor hen heeft. Controleert het gerecht dan niet of misdadigers met een buitenlandse nationaliteit wel wettelijk in het land verblijven? Of krijgen de illegalen alleen maar de bevel dat ze het land moeten verlaten, tot vier maal toe, maar wordt de uitvoering van dat bevel aan hun geweten overgelaten? Het betekent in ieder geval dat de redenering van Mark Eekhaut in De Standaard dat de ouders voor een zwaar dilemma zouden gestaan hebben indien ze wisten dat hun zoon de dader was («Want als ze hun zoon aangaven, werden ze betrapt en moesten ze allicht ook het land verlaten. »), in grote mate genuanceerd moet worden. Zij hadden immers reeds viermaal ondervonden dat er helemaal geen gevaar was. Of waren zij helemaal niet op de hoogte van de exploten van hun zoon?

Dat hij de voorbije jaren (in het meervoud) in België een opleiding volgde en een relatief goede leerling was, is trouwens belangrijker dan men misschien eerst zou denken. Enkele geleden weken vond in Antwerpen een betoging plaats van de Hop-actie onder het motto «Laat ons vrienden blijven», en wat was volgens hen één van de criteria om papieren te kunnen krijgen? «De regularisatie van wie niet (meer) in procedure is, maar duidelijk ingeburgerd is volgens een of meer van volgende criteria», waaronder «kinderen die hier twee jaar of meer naar school gaan». Met andere woorden, volgens de Hop-actie zouden de ouders van Marius geregulariseerd moeten worden. En waar was kardinaal Danneels, die zich met Pasen nog afvroeg «waar wij waren»? Hij moedigde hen aan, tegen het «koude» bestuur.

dinsdag, april 25, 2006

«Jongere» wordt Pool

De moordenaar van Joe blijkt dus een Pool te zijn, en geen Marokkaan. En plots is het geen probleem meer om de nationaliteit van de dader te vermelden, laat staan dat hij nog omschreven wordt als een «ontspoorde jongere».

In tegenstelling tot wat de getuigen verklaarden, is de dader dus niet van Noord-Afrikaanse oorsprong. Men kan het misschien merkwaardig vinden dat de getuigen het verschil niet kennen tussen een Pool en een Noord-Afrikaan, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik persoonlijk een paar Polen ken die zonder probleem voor Noord-Afrikaan zouden kunnen doorgaan. Hen valt dus weinig te verwijten. Ook niemand van de Marokkaanse gemeenschap reageerde op de beelden met de opmerking dat de daders overduidelijk geen Marokkanen waren.

Erger is het met de totentrekkerij die ondertussen al in gang is gezet als reactie op de «valse» beschuldigingen aan het adres van de Marokkaanse gemeenschap. (Eén van de reacties op mijn eerdere artikels heeft het over Canossa.) Glenn Audenaert van de Brusselse GDA zegt het zo:
We vinden het zeer spijtig dat kort na de moord de Noord-Afrikaanse gemeenschap onmiddellijk werd beschuldigd, zeker nu gebleken is dat de daders niet uit die gemeenschap komen. Ik moet er wel op wijzen dat de federale politie nooit gezegd heeft dat het zeker ging om Noord-Afrikanen.
Om te beginnen zou het geen rol mogen spelen of de dader daadwerkelijk uit de Marokkaanse gemeenschap kwam of niet om de beschuldigingen aan hun adres spijtig te vinden, maar ik neem aan dat zijn formulering dus gewoon een beetje ongelukkig overkomt. Maar belangrijker is dat hij vandaag preciseert dat de federale politie nooit heeft gezegd dat het zeker ging om Noord-Afrikanen. Dit is toch iets te gemakkelijk van zijn kant, want de federale politie heeft nooit enige moeite gedaan om te ontkrachten dat de daders in die hoek gezocht moesten worden. Of om het anders te zeggen, wat dacht Glenn Audenaert zelf tot op het ogenblik dat bekend werd dat de daders Polen waren?

Nog erger is de verontschuldiging van de woordvoerder van het Brusselse parket Jos Colpin. Wanneer, zoals hij zelf zegt, zowat alle verklaringen het hadden over Noord-Afrikanen of daders van het Noord-Afrikaanse type, dan zou ik bij benadering niet weten waarom de politie dat in het signalement van de daders niet zou mogen vermelden, en zich daar achteraf voor zou moeten verontschuldigen. De daders zijn toevallig ook twee jongens, maar stel dat het twee meisjes waren geweest die er nogal jongensachtig uitzagen, zou hij dan ook zijn verontschuldigingen aan de mannelijke helft van de bevolking hebben aangeboden omdat zij weer te snel met de vinger gewezen werden? In die zin zijn de ministers Laurette Onkelinx en Patrick Dewael al goed aan de gang om de hele zaak politiek te recupereren:
Het is altijd fout een bepaalde gemeenschap te stigmatiseren en te vervallen in groepsdenken.
Van enige sereniteit is vandaag dus geen sprake meer, want hier wordt volop gas vooruit gegeven.

En daarmee komen we tot het fundamentele van de hele zaak, want hoewel ze misschien schijnbaar gelijk hebben, en ongetwijfeld de volgende dagen voluit gelijk zullen krijgen van al wie intellectueel meent te zijn in Vlaanderen, slaan zowel Glenn Audenaert, Jos Colpin, Laurette Onkelinx als Patrick Dewael de bal volledig mis. Hier werd namelijk geen gemeenschap gestigmatiseerd, net zoals ook de mannelijke helft van de bevolking niet gestigmatiseerd werd. Want het voorbeeld van hierboven is niet toevallig gekozen en zeker niet ironisch bedoeld. Er zou wel sprake van stigmatisatie geweest zijn indien het signalement was geweest dat twee Poolse meisjes in Brussel-Centraal een jongen hadden neergestoken omwille van een MP3-speler, en wel om de eenvoudige reden dat zoiets een opmerkelijk feit zou geweest zijn. Of beter gezegd, een nog opmerkelijker feit naast de feiten dat de moord gebeurde op een overvol perron van Brussel-Centraal in volle spitsuur. De reactie van Fouad Ahidar van SPIRIT, en ik denk dat we hem op dat vlak wel een onverdachte bron mogen noemen, toonde echter klaar en duidelijk aan dat alvast hij het signalement van de twee daders niet bepaald onwaarschijnlijk vond. Net zoals de imams. En de moord op de zestienjarige zwarte jongen in Molenbeek amper een paar maanden geleden, die Paul Beliën aanhaalt in The Brussels Journal, zegt ook genoeg, evenals de moord op Patrick Mombaerts. Er is dan ook geen reden om voor wat dan ook verontschuldigingen aan te bieden.

zondag, april 23, 2006

Waar zitten de moordenaars van Joe?

Het wordt tijd om eens na te denken waarom het zo lang duurt eer de moordenaars van Joe gevat, en niet in het minst geïdentificeerd worden. De beelden van het tweetal zijn ondertussen al ruim verspreid in de media, en de zaak staat al dagenlang in het centrum van alle aandacht. Niemand die in België verblijft kan de foto's niet gezien hebben, en toch is er volgens de politie nog steeds geen «gouden tip» binnengekomen. Dat roept vragen op.

Ik kan me immers moeilijk voorstellen dat de familie van de twee niet zou weten dat het om hen gaat. Waar men misschien moeilijk kan verwachten dat iemand zijn eigen zoon of broer gaat aangeven bij de politie, wekt het misschien meer verbazing dat niemand van de buren hen al is gaan aangeven. Of iemand uit de vriendenkring. En hebben deze twee dan werkelijk geen vijanden die hen met graagte aan de galg zouden praten? Hoe dan ook hebben de imams hun nek uitgestoken door op te roepen de moordenaars aan te geven bij de politie, en tenzij dat alsnog in een tip zou resulteren, hebben zij gezichtsverlies geleden. Bij een gedeelte van de moslimbevolking lijkt het geloof niet dieper te zitten dan dat het als identificator gebruikt wordt om onderscheid te maken tussen wij en zij (en soms als excuus om de boel eens goed op stelten te zetten), en het moreel gezag van de imams neigt, wanneer puntje bij paaltje komt, naar nul.

Een andere vraag is waar de twee zich op dit ogenblik zouden bevinden. Een eerste mogelijkheid is dat ze in Marokko «in veiligheid» gebracht werden bij familie. Afhankelijk van de omstandigheden kan het zelfs zijn dat dat het beste is dat hen ooit kon overkomen, maar gerechtigheid kan men dat niet echt noemen. Ik neem trouwens aan dat de ambassade in Rabat ogen en oren open houdt voor het geval de twee ginder zouden opduiken. In dat geval zal het trouwens interessant zijn om te zien of Marokko bereid zal zijn de twee uit te leveren aan België, maar aangenomen mag worden dat koning Mohammed VI van Marokko het signaal van 80.000 betogers niet zal negeren. Doet hij dat wel, zou dat kunnen tellen als verkiezingsstunt voor het Vlaams Belang en het Front National.

De twee andere mogelijkheden zijn dat de twee zich in een ander buitenland bevinden, bij familie of vrienden, bijvoorbeeld Frankrijk, of dat zij nog altijd in België zitten. Misschien zitten zij onder een vorm van huisarrest, en zijn zij al meer dan een week niet meer op straat geweest. Of zijn zij zo driestig geweest zich wel op straat te begeven, en levert dat blijkbaar geen probleem op zolang zij zich in de vele no go-zones in het Brusselse houden. In ieder geval, als zij zich nog in België bevinden, dan beklaag ik nu reeds de agenten die hun leven zullen moeten riskeren om hen te gaan arresteren. Stel je voor dat er morgen een «gouden» tip binnenkomt, en een paar uur later staat heel Molenbeek in rep en roer omdat een paar heethoofden het niet konden verdragen dat er een politiewagen in hun straat opdook. Qua signaal zou het wel kunnen tellen.

En laten we hopen dat de twee niet zo slim zullen zijn het voorbeeld van Fehriye Erdal te volgen, en een lijnbus nemen om een arrestatie te ontlopen!

Maar over signalen gesproken, Guy Verhofstadt toonde vandaag in zijn verklaring naar aanleiding van de betoging kristalklaar aan dat hij elk gevoel met de realiteit totaal verloren heeft:
De mars is een belangrijk maatschappelijk signaal waar ik volledig achter sta. Niet alleen omdat deze moord niet kan gebanaliseerd worden. Geen enkel psychologische of sociologische reden kan ze verrechtvaardigen. Maar laten we vooral hopen dat dit signaal jongeren in de toekomst zal weerhouden om tot een dergelijke misdaad over te gaan.
Wat een onzin. Moeten we nu werkelijk denken dat vanaf morgen de criminaliteit in de hoofdstad gedecimeerd of meer zal worden omdat de «jongeren», nog zwaar onder de indruk van de betoging, geen MP3-spelers meer zullen stelen? Denkt de Eerste Minister trouwens dat het effect enkel beperkt zal blijven tot de diefstal van MP3-spelers, of zouden ook bezitters van GSM's vanaf nu weer met een gerust hart over straat kunnen lopen? En wat met de sjakkossentrekkerij? Misschien zal het ook gedaan zijn met de groepsverkrachtingen in Brussel? Hij zal het ongetwijfeld binnen enkele maanden al triomfantelijk kunnen aankondigen, rechtstreeks op TV vanuit het parlement, zoals hij dat nog al gedaan heeft. Of probeert hij gewoon de bevolking een subjectief veiligheidsgevoel aan te praten?

Nog iemand die met een reactie naar aanleiding van de betoging kwam, is Yves Leterme. Of hij even grote onzin als Guy Verhofstadt uitgekraamd heeft weet ik niet, en eerlijk gezegd ben ik zelfs niet zeker of hij eigenlijk wel iets gezegd heeft. Mij lijkt het nog meest van al dat hij vooral alles wil laten zoals het nu is:
Je mag ook geen wonderen verwachten. We gaan het beleid dat we hebben ingezet voortzetten en versterken.
Of we van hem überhaupt iets mogen verwachten is dus moeilijk te zeggen, buiten een herinnering aan het spreekwoord van het glas en de plas. Dat is in zijn geval trouwens niet de eerste keer, voor wie zich Brussel-Halle-Vilvoorde nog herinnert. Wonderen verwachten we trouwens al lang niet meer van hem.

zaterdag, april 22, 2006

Mohammed Achrak herinneren zij zich wel

Na lang nadenken herinnert Fouad Ahidar (SPIRIT) zich Mohammed Achrak als slachtoffer van zinloos geweld. Hoewel de moord op Joe amper vergelijkbaar is met die op Mohammed Achrak.

Een eerste punt van verschil is dat Mohammed Achrak vermoord werd door één van zijn buren, met andere woorden: dader en slachtoffer kenden mekaar. Bovendien had die man een psychiatrisch verleden. Ten derde volgden op de moord van Achrak een aantal relletjes in Borgerhout – ik moet het eerste bericht over relletjes in Brussel naar aanleiding van de moord op Joe nog lezen. En in tegenstelling tot de moord op Joe engageerde het CGKR zich in Borgerhout wél en eiste dat haarfijn nagegaan zou worden of er geen racisme in het spel zou kunnen zijn. Uit de hoek van die instelling is het vandaag oorverdovend stil.

Het lijkt er meer en meer op dat de manifestatie van morgen in de richting van een betoging tegen het Vlaams Belang wordt gestuurd. Het aanhalen van de moord op Mohammed Achrak is in ieder geval een vorm van boerenbedrag dat die indruk versterkt. De leiding van het Vlaams Belang heeft er daarom ook goed aan gedaan te beslissen weg te blijven van de manifestatie. De partij is daar duidelijk ongewenst, en haar aanwezigheid zou inderdaad geweld kunnen uitlokken. Maar laten we ook niet al te naief zijn, want door de afwezigheid zal het later voor de partijleiding ook veel gemakkelijker zijn die manifestatie aan te klagen als gericht tegen het Vlaams Belang.

Ondertussen herinnert men zich dan toch Patrick Mombaerts bij De Standaard. Leest men deze blog in Groot-Bijgaarden? Allicht niet, maar misschien werd de druk te groot omdat hij net iets te vaak vermeld werd in de lezersbrieven van de laatste dagen. Vermoedelijk net zoals Glenn Wijnants, nog een slachtoffer van zinloos geweld, vermoord door een Wit-Rus. Misschien ook daarom dat men nu Mohammed Achrak tevoorschijn haalt, als tegengewicht.

vrijdag, april 21, 2006

Wie herinnert zich Patrick Mombaerts?

De kwaliteitsanalyses van de moord op Joe in De Standaard vallen bijna niet meer te tellen. Als referentiepunt gebruiken daarbij zowel Guy Tegenbos, Filip Verhoest als Bart Dobbelaere de moord op Meindert Tjoelker. Maar waarom een voorbeeld in het buitenland zoeken, als er al een uitstekend voorbeeld bestaat in eigen land?

Joe van Holsbeeck werd een week geleden vermoord in Brussel-Centraal omdat hij zijn MP3-speler niet snel genoeg afstond aan twee allochtonen. Meindert Tjoelker verloor op 13 september 2003 het leven in Leeuwarden na een vechtpartij. Patrick Mombaerts stierf op 28 november 1998 na een overval door enkele minderjarige allochtonen aan het station van Schaarbeek toen hij op weg was naar een geldautomaat om geld af te halen. De moord op Tjoelker werd ondertussen al drie keer aangehaald in De Standaard, maar over Patrick Mombaerts werd nog met geen moord gerept. Toeval?

Feit is dat Schaarbeek een pak dichter bij Brussel-Centraal ligt dan Leeuwarden. Patrick Mombaerts werd overvallen door allochtonen; de moordenaars van Joe zien er in ieder geval uit als allochtonen. De moordenaar van Patrick Mombaerts was 13 jaar op het tijdsstip van de misdaad, maar of de moordenaars van Joe minderjarig zijn moet nog afgewacht worden. In tegenstelling tot Meindert Tjoelker, die zelf contact opnam met zijn moordenaars om hen tot de orde te roepen omwille van hun baldadig gedrag, werden Joe en Patrick overvallen. En Meindert Tjoelker was stevig onder de invloed van alcohol, net zoals zijn moordenaars. De parallellen tussen de moord op Joe en die op Patrick Mombaerts zijn dus groter dan die tussen Joe en Meindert Tjoelker. Waarom zwijgt men dan in alle talen over Mombaerts?

Misschien moet het antwoord gezocht worden in twee simpele feiten waaraan het Vlaamse krantenpubliek in deze dagen niet herinnerd mag worden (onder het motto, nogmaals: pappen en nathouden). Ten eerste, de parallel dat ook de daders van Patrick Mombaerts wat men noemt «jongeren» waren. Waarschijnlijk is dat op zich al genoeg opdat geen enkele journalist zich geroepen voelt de moord op Patrick Mombaerts uit het archief op te vissen. Maar bovendien is er de «straf» die de moordenaars van Patrick Mombaerts opgelegd kregen: 120 uren gemeenschapsdienst, en een boete van 145.000 euro voor de ouders. Die boete kwam er overigens pas in hoger beroep, want de jeugdrechter was eerst van mening dat de ouders hun zoon goed hadden opgevoed en dus niet aansprakelijk konden gesteld worden. De bendeleider kwam er vanaf met een berisping, en eveneens een boete van 145.000 euro voor de ouders. (Overigens liet de dader later nog van zich horen.)

De ouders van Joe van Holsbeeck kunnen zich dus maar beter voorbereiden op een niet al te zware straf voor de moordenaars van hun zoon. En dat de jeugdrechter misschien zelfs vindt dat de ouders van de moordenaar van hun zoon niets te verwijten valt. Of moet de familie van Patrick Mombaerts er zich op voorbereiden dat het leven van een 17-jarige met een MP3-speler vermoord in de paasvakantie beduidend meer waard is dan dat van een 31-jarige electricien in een donkere novembernacht? Het zal hoe dan ook je zoon maar wezen.

En het laatste waar de kwaliteitspers vandaag de Vlamingen aan wil doen herinneren is wel dat de vorige keer dat allochtonen veroordeeld werden voor een «zinloze» moord op een Vlaming, de daders er bijzonder goedkoop vanaf kwamen. Zoals Bart Dobbelaere zelf schrijft: «Deze moord is akelig dichtbij.» Daarom ook dat het beter is voortdurend te verwijzen en parallellen te trekken naar een moord die wat verderaf ligt (welke Vlaming is al in Leeuwarden geweest?), dan naar een andere moord die even akelig dichtbij is. Ja, waarvan de dader hoogstwaarschijnlijk zelfs vandaag deze dag vrij rondloopt in Brussel. Want het is zaak dat we bij deze zoveelste moord vooral sereen blijven.

dinsdag, april 18, 2006

Moord op Joe: pappen en nathouden (2)

Als de moord op Joe iets aangetoond heeft, dan wel dat we in Vlaanderen met twee levensgrote problemen zitten die eerst opgelost zullen moeten worden voor alle andere problemen, waaronder de criminaliteit, aangepakt kunnen worden: incompetente journalisten, en incompetente politici.

Laten we beginnen met de journalisten. Het komt mij voor dat ze absoluut niet snappen waarom een tiener vermoord werd omwille van een MP3-speler. En waarom er in Charleroi opnieuw een MP3-speler gestolen werd. Is vanaf nu elke diefstal van een MP3-speler een artikel waard? Systematisch en herhaaldelijk? Dat zou wel eens slecht kunnen aflopen.…

Of zoals Guy Tegenbos vrijdag in De Standaard: ze snappen het wel, maar willen het niet toegeven, want anders klopt het verhaaltje niet meer dat het om «ontspoorde» jongeren gaat, lees: slachtoffers van de maatschappij, de schuld van u en ik, extreem-rechts, de bourgeoisie, het groot-kapitaal, het militair-industrieel complex, ja zelfs de Amerikanen en de joden, want Israël terroriseert toch de Palestijnen. Of was dat laatste af en toe ook omgekeerd?

Laten we maar zeggen zoals het is: MP3-spelers zijn klein en licht, volledig anoniem, en zonder twijfel gemakkelijk verhandelbaar op de zwarte markt. Kan men zich iets beters voorstellen om te stelen, behalve baar geld? Dat de moord op Joe «zinloos» zou zijn is daarom prietpraat. Er is immers, in tegenstelling tot wat Guy Tegenbos ons probeert op te spelden, een levensgroot(!) verschil tussen de moord op Joe en de moord op Meindert Tjoelker. De overvaller van Joe was in de eerste plaats uit op winstbejag, misschien ook de kick van het stelen, maar het fysiek geweld was niet het doel op zich. Bij Meindert Tjoelker was daar absoluut geen sprake van: het startte met dronkenschap en baldadigheid, van het een kwam het ander, en het eindigde in een moord. Ik kan met de beste wil van de wereld niet zien waar er ergens een parallel zou zijn tussen de twee misdaden.

Hoe dan ook, zoals verwacht kon worden, worden al instructies uitgedeeld over hoe leerkrachten met de hete brij dienen om te gaan in de klaslokalen:
“Je zult natuurlijk nooit 100 procent parallellen kunnen vinden. Maar de reacties en omstandigheden van toen kunnen een goed aanknopingspunt zijn. Dat kan een discussie over extreem-rechts ook vermijden. Veel jongeren zijn daar gevoelig voor, en deze moord kan koren op de molen van extreem-rechts zijn. We zullen weer horen: Zie je wel.”
Ontbreekt nog een kliklijn voor leerlingen die geplaagd zitten met een leerkracht die aan «dienstweigering» zou doen, of nepleerlingen die de leraars kunnen controleren. En eerlijk gezegd, de man die de instructies heeft opgesteld, Luc Vernaillen, stelt mij een beetje teleur omdat hij niet verder is geraakt dan de zaak-Dreyfus. Het minste wat je kan verwachten is toch een link met de jaren dertig, maar misschien wou hij niet het risico lopen dat deze keer zelfs de domste leerling uit de laagste klas het bedrog gesnapt zou hebben.

Over naar de politici, meer bepaald naar Guy Verhofstadt, die een slechte recuperatiepoging heeft ondernomen onder de vorm van een brief aan de ouders van Joe. Hij kon natuurlijk niet achterblijven op Fouad Ahidar van de sp.a, naar eigen zeggen Vlaanderens hoop en opluchting in deze bange dagen, dat spreekt voor zich. De brief staat bol van de nietszeggende clichés, waarschijnlijk al jaren geleden verzonnen of overgeschreven van de vorige brief, en ook hij heeft het natuurlijk over de «zinloosheid» van de misdaad. Over de «waardige en serene manier» waarop de ouders hun leed dragen. En natuurlijk de «solidariteit van alle mensen», waaronder, uiteraard, «Belgen en allochtonen». Of ik het niet gedacht had. Pappen en nathouden dus, hopen dat de ouders geen inzinking krijgen en hun sereniteit op het verkeerde ogenblik verliezen, en voor de rest gewoon verder doen alsof er niets gebeurd is. Letterlijk ook, al hoeven «de ouders niet te aarzelen om op zijn diensten beroep te doen als hij behulpzaam zou kunnen zijn». Van enig initiatief van zijn zijde is er verder dus absoluut geen sprake, laat dat duidelijk zijn. Ironisch genoeg is dat waarschijnlijk nog maar best ook.

zondag, april 16, 2006

Prognose zetelverdeling Kamer

Peilingen naar de kiesintenties geven gewoonlijk alleen maar resultaten in percentages over de totale bevolking weer. Winst en verlies bepalen wie een verliezers- of winnaarsimago krijgt opgespeld, maar het enige wat uiteindelijk werkelijk van tel is in een representatieve democratie is het aantal zitjes dat een partij in de Kamer weet te behalen. Perceptie en realiteit dus.

Om een correcte prognose van de zetelverdeling in de Kamer te kunnen maken zou men per kieskring een peiling moeten organiseren die telkens representatief genoeg is om binnen die kieskring een betrouwbare prognose voor de zetelverdeling te kunnen leveren. Dat betekent al snel dat men voor elk van de elf kieskringen ongeveer duizend personen moet ondervragen, en samen levert dat dus 11.000 interviews op. En dat is een grootteorde meer dan voor een gewone opiniepeiling.

Bij gebrek aan beters kan men echter de trends in de totale bevolking projecteren op elk van de kieskringen, en dan de zetelverdeling uitrekenen. Daarmee verwaarloost men wel lokale trends en situaties, en de resultaten moeten dus met een grote korrel zout genomen worden. Om te weten hoe groot die korrel zout moet zijn, kan men dan weer meerdere simulaties uitvoeren op basis van de verschillende peilingen, zodat men toch te weten kan komen welke richting het allemaal werkelijk uitgaat. Daarom volgen hieronder de resultaten van drie simulaties voor de Vlaamse partijen, en één voor de Franstaligen, en enkele conclusies.

Beginnen we met de zetelverdeling voor de Vlaamse partijen zoals die nu is. Zoals bekend hebben de paarse partijen een kleine meerderheid, is Groen! niet vertegenwoordigd in de Kamer, en heeft N-VA slechts één zetel. De VLD is aan Vlaamse zijde de grootste partij, overigens met precies evenveel zetels als de grootste partij aan Franstalige zijde, de PS.

De eerste simulatie is gebaseerd op de gemiddelden van de drie klassieke peilers. Enkele opvallende feiten: paars heeft aan Vlaamse zijde geen meerderheid meer, Groen! komt terug in de Kamer, en het Vlaams Belang wordt de grootste partij. In Brussel-Halle-Vilvoorde mist Groen! overigens een zetel omwille van de kiesdrempel.

Misschien toch enkele woordjes over de aannames die in de simulatie gebruikt werden. Ten eerste heb ik aangenomen dat CD&V en N-VA ongeveer dezelfde strategie als voor de Vlaamse verkiezingen zullen aanhouden wat de interne zetelverdeling betreft, namelijk 4:1 in het voordeel van de CD&V. De N-VA haalt dan in iedere provincie één verkozene. Ten tweede zoals gezegd de aanname dat alle partijen overal relatief evenveel vooruit of achteruit gaan. Zowel voor het Vlaams Belang als voor Groen! is dat echter problematisch, omdat beide partijen provincies hebben waar zij nog een inhaalbeweging tegenover de andere provincies tegoed hebben, en andere provincies waar zij hun plafond in 2003 mogelijk reeds benaderden. Anderzijds wordt de fout in de ene kieskring waarschijnlijk in een andere kieskring wel deels gecompenseerd. Ten derde neem ik aan dat Brussel-Halle-Vilvoorde nog niet gesplitst zal zijn, wat het niet gemakkelijk maakt om voor die kieskring een prognose op te stellen. Voor deze simulatie levert dat een winst van één Vlaamse zetel op, wat volgens mij onrealistisch is. In een gesplitste kieskring zou het trouwens voor Groen! veel gemakkelijker zijn een zetel te halen in Vlaams-Brabant dan nu in de gemengde kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

De volgende simulatie is gebaseerd op de laatste resultaten van De Stemmenkampioen. In die simulatie heeft Groen! grotere problemen om in de kieskringen zetels te behalen, maar alleen in Brusse-Halle-Vilvoorde is de kiesdrempel daarvan de oorzaak. Het aandeel van de paarse partijen verschrompelt verder, terwijl zowel CD&V-N-VA als Vlaams Belang meer zetels halen. Ook hier is het Vlaams Belang de grootste partij aan Vlaamse zijde.

Tot slot nog een simulatie gebaseerd op «bijgestelde gemiddelden», die aantoont hoe de zetelverdeling eruit zou zien indien de drie klassieke peilers er vandaag evenveel en in dezelde graad naast zouden zitten als vlak voor de verkiezingen van 2004. In deze simulatie haalt vooral Groen! een veel beter resultaat, waarbij de partij nog steeds één zetel in Brussel-Halle-Vilvoorde mist door de kiesdrempel. Toch denk ik dat deze simulatie het resultaat van Groen! overschat. Verder treden er echter weinig wijzigingen op. Het Vlaams Belang is nog altijd de grootste partij, maar anders is dat CD&V en N-VA samen nu niet meer groter dan het Vlaams Belang zijn.

Kijken we even over de taalgrens naar de resultaten voor de Franstalige partijen. Na de verkiezingen van 2003 was zoals reeds gezegd de PS de grootste partij. Samen met de MR bezetten zij meer dan drie kwart van de Kamerzetels aan Franstalige kant. Het Front National behaalde slechts één zetel, met name in de kieskring Henegouwen.

Een simulatie op basis van de laatste peiling van La Libre Belgique toont aan dat de zaken er in 2007 beduidend anders zullen uitzien. De aanhang van de paarse partijen slinkt, maar de PS blijft de grootste Franstalige partij. Merk echter op dat het Vlaams Belang in elk van de simulaties aan Vlaamse kant één of meer zetels meer haalt dan de PS, en het Vlaams Belang maakt dus kans de grootste partij van België zonder meer te worden. In Brittannië zou het hiervoor de titel His Majesty's Loyal Opposition krijgen – tenzij de partij tot de federale regering zou toetreden natuurlijk. Ook belangrijk: bij De Stemmenkampioen wordt CD&V (zonder N-VA) groter dan de PS bij La Libre Belgique. Ecolo blijft ter plaatse trappelen, maar cdH maakt stevige winst, en het Front National haalt drie zetels: een tweede in Henegouwen en één in Luik. Front National en Ecolo worden daarmee even groot in de Kamer. Deze partij mist echter, net zoals Groen! aan Vlaamse zijde, één zetel in Brussel-Halle-Vilvoorde omwille van de kiesdrempel. Indien de aangroei van de partij relatief groter is in Brussel, Henegouwen en Luik dan in de kieskringen Namen en Luxemburg, wat mij ook realistisch lijkt, kan de partij er in de Kamer dus nog veel sterker op vooruitgaan.

Jammer genoeg beschik ik niet over de resultaten van andere opiniepeilingen aan Franstalige kant, en kan ik dus maar één simulatie uitvoeren. De drie simulaties aan Vlaamse zijde tonen echter aan dat indien men zich niet blindstaart op de kleine details,de richting toch al goed aangegeven wordt door één simulatie. Dat de MR pluimen zal laten staat vrijwel vast, net zoals de sterke vooruitgang van cdH en vooral FN. Het is echter de vraag hoe groot de winst van het FN werkelijk zal zijn, en in het bijzonder hoe zich dat zal vertalen in kamerzetels. Slaagt de partij er bijvoorbeeld in in Brussel-Halle-Vilvoorde door de kiesdrempel te breken, kan ze waarschijnlijk rekenen op vier zitjes in de Kamer, en wordt die partij zelfs groter dan Ecolo.

Wanneer de zetels per partij verdeeld zijn, kan men ook nakijken welke coalities zoal mogelijk zijn. Om een meerderheid te vormen heeft een coalitie 76 van de 151 zetels nodig, terwijl een bijzondere meerderheid (om de Grondwet te wijzigen) 100 zetels vergt. Beide drempels werden uitgezet op de figuur hiernaast. In de veronderstelling dat de volgende regering een bijzondere meerderheid nodig heeft, was de stelling van Patrik van Krunkelsven dat alleen een tripartite mogelijk is na de volgende federale verkiezingen toch correct. Geen enkele van de andere coalities in welke simulatie dan ook komt zelfs nog maar in de buurt van een bijzondere meerderheid. Is er geen bijzondere meerderheid nodig, bestaat er een andere optie: rooms-rood-groen met een comfortabele gewone meerderheid. Ook rooms-rood zonder groen is mogelijk, al kan die meerderheid krap uitvallen. Paars en rooms-blauw zijn eerder onzeker, en ook paars-groen is niet helemaal zeker van een meerderheid, als die coalitie politiek mogelijk zou zijn. Let wel dat CD&V en N-VA de laatste dagen herhaaldelijk hebben verklaard dat zij niet willen toetreden tot een federale regering zonder een nieuwe communautaire ronden met beduidende bevoegdheidsoverdrachten, al zal dat bij sommigen een zeker déjà entendu oproepen.

Wie echter verder denkt dan alleen maar de eerstvolgende federale verkiezingen, kan zich afvragen wat voor een lot een tripartite, of eventueel rooms-rood-groen, beschoren zal zijn. Kan zo een regering vier jaar lang stand houden, met in 2009 nieuwe regionale verkiezingen? De tijd van federale regeringen bestaande uit slechts twee politieke families lijkt hoe dan ook stilaan afgelopen te zijn, zeker indien het FN aan Franstalige zijde verder doorbreekt. Aanhangers van verrottingsstrategieën zullen het graag horen.

Opmerking: Zoals Hans Verreyt en Peter opmerkten, was er een foutje in de berekeningen geslopen. Door een vergissing had ik Brussel-Halle-Vilvoorde 34 zetels toegewezen in plaats van 22. Dat betekent dat enkele details gewijzigd werden (de PS was de grootste Franstalige partij in 2003, en FN wordt nu precies even groot als Ecolo in de prognoses), maar de conclusies blijven dezelfde omdat de grote lijnen niet gewijzigd werden.

Tot slot, voor de liefhebbers, enkele technische details van de simulatie. Om te beginnen werd in elke simulatie voor elke partij de multiplicator berekend die de relatieve voor- of achteruitgang aangeeft tegenover de uitslag van de federale verkiezingen van 2003. Deze multiplicator wordt dan in elk van de kieskringen toegepast op het aantal behaalde stemmen per partij in 2003. Ook voor «Anderen» werd op die manier een schatting gemaakt, omdat dat belangrijk is voor het berekenen van de kiesdrempel. Wanneer een prognose binnen een kieskring opgesteld is, worden voor elke partij die de kiesdrempel heeft gehaald de delers berekend, en vervolgens de zetels verdeeld volgens de methode-D'Hondt. Daarna worden de resultaten opgeteld over alle kieskringen, en komt men tot een prognose voor de hele Kamer.

In het PDF-bestand met de gedetailleerde resultaten wordt ook aangegeven welke partij de laatste zetel in een kieskring kreeg, en welke partij de volgende zetel zou gekregen hebben. De partij die de laatste zetel heeft behaald kan die gemakkelijk verliezen bij kleine verschuivingen, terwijl de partij die de volgende zetel zou behaald hebben, er eentje kan bijwinnen. Voor de prognose op basis van de gemiddelden zijn bijvoorbeeld CD&V-N-VA redelijk zeker van hun resultaat, omdat zij in geen enkele kieskring de laatste zetel behaalden, terwijl zij in vier kieskringen de volgende zetel zouden behaald hebben. Het Vlaams Belang is in dezelfde prognose onzekerder, want die partij haalt geen enkele volgende zetel, maar heeft wel twee laatste zetels.

Brussel-Halle-Vilvoorde is een groot probleem, omdat de kieskring gemengd is. Bovendien vallen er in die kieskring veel zetels te verdelen, meer dan een vijfde van het totaal, zodat de resultaten niet bepaald te verwaarlozen zijn. De resultaten voor Brussel-Halle-Vilvoorde werden op dezelfde manier als voor de andere kieskringen berekend, met zetelverschuivingen tussen Vlamingen en Franstaligen tot gevolg, hoewel die er theoretisch niet zouden mogen zijn. Men zou die zetelverschuivingen kunnen corrigeren in de multiplicatoren aan Vlaamse of Franstalige zijde, maar aangezien het slechts om één of twee zetels gaat heb ik die moeite niet genomen.

Moord op Joe: pappen en nathouden

De week was nog zo goed begonnen: het Vlaams Belang had een congres gehouden, waar de maskers alweer eens waren afgevallen. Had de partij zichzelf nog met de laatste affichecampagne een zacht imago proberen aan te meten, was met een paar rake uitspraken van Filip Dewinter opnieuw duidelijk geworden dat de partij nog altijd niet losgekomen is van haar «Far-Westretoriek». En dan kwam woensdag.

Een arme schooier, uiteindelijk toch slachtoffer van de maatschappij, die door een brutale eigenaar (en is bezit op zich trouwens al geen diefstal?) de tanden wordt uitgeklopt – zie je wel dat ze het bij het Vlaams Belang nog altijd niet geleerd hebben! En het werd zelfs nog beter: buschauffeur Pierre Stukken, bekend van De Hel van Tanger en uitgenodigd op het congres, was er naar eigen zeggen goed ingeluisd door de partij. Hij dacht immers dat hij daar deel zou nemen aan een open debat, maar tot zijn stomme verbazing was dat niet het geval. Pierre Stukken moet zo ongeveer de meest naïeve man zijn die in heel Vlaanderen rondlopt als hij het gebeuren werkelijk niet zag aankomen.

Maar daar werden de eerste barstjes al zichtbaar. Blijkt dat Pierre Stukken een paar jaar geleden al eens een paar uitspraken liet noteren in het ledenblad van het Vlaams Belang, en die laten een heel andere kant van de man zien. En bovendien reageert het Vlaams Belang nogal schouderophalend op Pierre Stukken. Wat zich aandiende als een smeuïg verhaal, eindigt op een ferme sisser. Vrijwel iedere Vlaming snapt het plaatje, en zelfs de meest wereldvreemde kwaliteitsjournalist snapt dat aandringen hier geen zin heeft.

Vervolgens kwam dan die procureur Herman Daens uit Oudenaarde, die zomaar verklaarde dat politiekorpsen geen energie meer hoeven te steken in «kleine criminaliteit». Omdat er andere prioriteiten zijn. (Het uitschrijven van superboetes misschien?) Bovendien is dan nog de Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael zo snugger te verklaren dat hij dat wenst te veralgemenen tot heel Vlaanderen, in plaats van de procureur op de vingers te tikken. Meer heeft een Jean-Marie Dedecker niet nodig om de voorzet in te koppen, «je krijgt de indruk dat een defect fietslicht een zwaarder misdrijf is dan een gestolen fiets; het eerste kost je 50 euro, het tweede niets,» en het Vlaams Belang staat weer ruim op voorsprong. Ghostwriters van het Vlaams Belang, schrijft Jan Segers in Het Laatste Nieuws raak.

En dan, als een donderslag bij heldere hemel, een roofmoord bij dalende criminaliteitscijfers, omwille van een MP3-speler. Wie had het ook al weer over Far-Westtoestanden? Kom nu maar verkondigen dat de daders geen vakantie in Tanger verdiend hebben. Blijkt trouwens dat het niet de eerste keer was dat de kameraad van Joe overvallen werd:
Eén keer is hij zwaar in het gezicht geslagen. Ik ben twee keer met hem bij de metropolitie gegaan om een klacht in te dienen. Die mensen hebben die klachten altijd heel ernstig genomen en mijn zoon kwam altijd gerustgesteld buiten. Ik ben bang dat zijn vertrouwen nu voor altijd weg is. Hij is zeer zwijgzaam en dat verontrust me.
En nog:
Mijn vrouw en ik hebben mijn zoon geleerd dat hij problemen zonder geweld moet oplossen. Ik twijfel nu of ik daar goed heb aan gedaan.
Een ghostwriter van het Vlaams Belang zou het niet beter hebben kunnen formuleren. En als om de retoriek van het Vlaams Belang nog wat meer te onderstrepen, zag de kameraad van Joe zich zelfs genoodzaakt uitdrukkelijk te bevestigen dat Joe geen provocerende of racistische uitlatingen deed tegenover zijn daders. Misschien kan het CGKR zich toch «voor alle zekerheid», zoals ze dat vroeger nog gedaan hebben, burgerlijke partij stellen om Joe posthuum te laten veroordelen voor racisme?

Alhoewel. Ene Fouad Ahidar van de sp.a ontwaart dan toch enig omgekeerd racisme in de overval, omdat Marrokanen en Turken er volgens hem vooral ongelovigen zouden uitpikken. Ik denk dat de man ongelijk heeft, en wel omwille van zuiver ekonomische redenen. Ten eerste omdat er aan een kale kip niet veel te plukken valt: als je een slachtoffer uitzoekt om te overvallen, kies je beter een slachtoffer dat iets te bieden heeft. En ten tweede omdat je aan jezelf de anderen kent, en je als overvaller geen zin hebt zelf een mes tussen je ribben te krijgen. En ten derde omdat je een wraakactie riskeert als je toch ongeschonden weg raakt, of waarom zou die kameraad van Joe soms tegen elke prijs anoniem willen blijven?

Ik wil hier overigens een persoonlijke noot aan toevoegen, want er was in de pers nogal wat te doen over het feit dat niemand van de omstaanders ingreep. Hier in Oslo heb ik zelf ooit op het punt gestaan op het metroperron een jong gastje een ferme peer op zijn muil te verkopen omdat hij een volwassene eerst bijna ondersteboven had gereden met zijn fiets, en vervolgens, omdat die volwassene hem –terecht– daarover iets achternariep, hem nog een beetje kwam lastigvallen. Hij droop af zonder dat er meer gebeurde. Ik weet niet of ik uiteindelijk ook werkelijk tussengekomen zou zijn, maar ik weet wel dat die kans een pak kleiner zou geweest zijn als het jonge gastje geen blonde kop had gehad. Toch maar liever blode racistische Jan dan dode Jan.

De totentrekkerij in de pers is ondertussen om misselijk van te worden. Schreef Bart Sturtewagen op donderdag in De Standaard nog bijzonder scherp het volgende in verband met die procureur uit Oudenaarde:
De statistieken wijzen niet op een aanzwellende golf van geweldmisdrijven, maar wat is dat argument waard als de directie van de Brusselse metro zelf toegeeft dat er een veiligheidsprobleem is en als apothekers de overheid om camerabewaking smeken? Het is fout om het onveiligheidsgevoel louter als een perceptiefenomeen te benaderen. Als mensen zich onveilig voelen, is dat een feit dat hun handelen zal bepalen. Het mag dus niet weggerelativeerd worden met cijfers.
Mag dus niet weggerelativeerd worden met cijfers! Een dag later schrijft Guy Tegenbos in dezelfde krant:
Onze overheden sussen intussen dat het centraal station van Brussel al bij al een van de veiligste van Europa blijft en dat Brussel een van de veiligste hoofdsteden ter wereld is. En dat is ook zo. En het is schandelijk dat extreemrechts doet alsof dat niet zo is en alsof het nodig is dat de bevolking zich bewapent.
Ware het niet voor de loze praatjes van extreem-rechts, zou er dus niets aan de hand geweest zijn? En nog een dag later pakt de krant met twee artikels uit: «Geweld in Brusselse stations daalt» en «“Jongeren zijn niet gewelddadiger dan vroeger”». Mag dus niet weggerelativeerd worden met cijfers? Blijkbaar denken ze in Groot-Bijgaarden dat hun lezers allemaal goudvissen zijn die vandaag niet meer herinneren wat ze gisteren in dezelfde krant gelezen hebben.

En aangezien de dader een Marrokaan is, en het slachtoffer een Vlaming, is het al sereniteit dat de klok slaat. Guy Tegenbos wist op vrijdag, toen men zelfs nog niet wist of de beelden van de bewakingscamera's bruikbaar zouden zijn voor de identicatie van de daders, dat het om ontspoorde jongeren ging. Geen plaats voor hysterie dus. De verzachtende omstandigheden voor de daders worden al aangedragen, en zelfs het nachtlawaai van Zaventem kan daarvoor dienstdoen. De familie van Joe verzet zich ondertussen tegen ieder «geïsoleerd, partijdig initatief dat dit tragisch gebeuren dreigt te kapen». Zouden zij het over dat initiatief van Fouad Ahidar hebben? Of de PvdA-agitatoren die, zoals naar gewoonte, ongetwijfeld zullen opduiken in een eventuele manifestatie? Of misschien een Belgische recuperatiepoging in de vorm van een koninklijk bezoek?

Het zijn kwade dagen voor onze kwaliteitsjournalisten. Wat je de ene dag goedmenend schrijft, kan de volgende dag al in Brussel-Centraal tragisch onderstreept worden met een roodmoord waarvan de beschrijving in een pamflet een politieke partij al gauw de overheidsdotatie kan kosten. Wat kan je dan meer doen dan proberen pappen en nathouden, en hopen dat de lezers niet in de gaten krijgen dat je stilaan aan het einde van je Latijn gekomen bent? Het Vlaams Belang hoeft geen manifestatie te kapen, de daders hebben ze zelf verkocht. Voor een MP3-speler.

vrijdag, april 14, 2006

Woordenlijst B van de Europese Unie

Binnen de EU wordt door een ambtenarencommissie gewerkt aan een lexicon dat de puntjes op de i wil zetten (moeten we trouwens dat spreekwoord schrappen als Turkije straks EU-lid wordt?) wat betreft het spraakgebruik in verband met «terroristen die de islam misbruiken».

Er bestaat binnen de EU een ongetwijfeld daarvoor rijkelijk vergoede ambtenarencommissie die niets beters te doen heeft dan 1984 in de praktijk om te zetten. De laatste tijd hebben zij het woorden als «moslimterrorist» onder de loupe genomen, en daarvoor alternatieven uitgedokterd om jongere moslims niet te radicaliseren. Ik stel mij daarbij vragen.

Zo was er bijvoorbeeld amper een paar weken geleden het geval Abdoel Rahman, die Afghaan die zich van de islam tot het christendom bekeerd had en daarvoor de doodstraf riskeerde. De rechter baseerde zich voor zijn uitspraak op de shariah, onder meer dit vers (An-Nisa 4:89):
Zij verlangen ernaar dat jullie ongelovig worden, zoals zij ongelovig zijn, zodat jullie gelijk zijn. Neemt dus geen vrienden uit hun midden totdat zij uitwijken op de Weg van Allah. En als zij zich afkeren (van de Islam), grijpt hen dan en doodt hen waar jullie hen ook vinden. En neemt uit hun midden geen vrienden en geen helpers.
Hoe zal men zo een geval in de toekomst moeten duiden in de EU? Is die rechter een «moslimrechter», of «een rechter die de islam misbruikt»? En als hij de koran misbruikt, is An-Nisa 4:89 dan een «koranvers», of «een vers dat de koran misbruikt»? Ze zullen er een lange vergaderingen over moeten beleggen.

A propos, hoeveel Afghaanse ambassades zijn er de laatste weken in brand gestoken door woedende moslims die vinden dat deze rechter door zijn uitspraak de profeet Mohammed en zijn godsdienst beledigd heeft? Het zijn er ongetwijfeld tientallen geweest, maar onze dekselse islamvijandige media hebben weer verzuimd dat te berichten. Het wordt tijd dat iemand dat eens aan de kaak stelt. Lijkt me wel een kolfje naar de hand van het VN Hoog Commissariaat voor de mensenrechten. Doch dit terzijde.

Voor de bouwers van het lexicon is er in ieder geval nog veel werk aan de winkel in de strijd tegen samengestelde woorden. Zo het woord «vogelgriep». Is dat geen «griep die vogels misbruikt»? Riskeren we niet door het veelvuldig gebruik van de term «vogelgriep» dat we straks opgescheept zitten met een aantal geradicaliseerde paaskuikens die zich bij wilde trekvogels aansluiten precies om de griep op te doen? Nou dan! Ik wil dat in ieder geval niet op mijn geweten hebben.

Maar niet alleen samengestelde woorden moeten eraan geloven. Ook «jihad» mag niet meer, «omdat dit in de eerste plaats slaat op de interne strijd van de moslims om rechtschapen te leven». «In de eerste plaats» betekent mijns inziens in de eerste plaats «in de eerste plaats», met plaats voor een «in de tweede plaats», en eventueel ook een derde, een vierde en desnoods zelfs een vijfde. Maar niet «uitsluitend» dus. Ik heb echter ondertussen uit slecht ingelichte bron vernomen dat de Organisatie van de Islamitische Conferentie, sterk onder de indruk van dit lexicon, in een spoedvergadering de Palestijnse organisatie Islamitische Jihad opgeroepen heeft haar naam zo spoedig mogelijk te veranderen. Er zou gedacht worden aan «Palestijnen die actie voeren omdat zij het gelovige boek van de koran verkeerd interpreteren». Een mond vol, maar anti-islamitische opruiers kunnen er een puntje aan zuigen!

Ik merk wel op dat de ambtenarencommissie in haar werk een steekje heeft laten vallen door haar woordenlijst «lexicon» te noemen. «Lexicon» betekent immers in de eerste plaats «woordenboek» of «encyclopedie», en is afgeleid van het Griekse woord λεξικόν (woordenschat). De Griekse vertaler van dienst heeft zich ongetwijfeld nu al op voorhand ziek gemeld voor wanneer het document vertaald zal moeten worden. Verder zijn de voorgestelde termen te omslachtig. Welke Spaanse krant zou op 12 maart «terroristen die de islam misbruiken blazen trein op» gekopt hebben? De ambtenaren zullen dus alternatieve woorden moeten verzinnen. En daarom stel ik ook voor dat het document omgedoopt wordt tot wat het werkelijk is, of zou moeten zijn, namelijk een Woordenlijst B van de Europese Unie. Want zoals Georges Orwel zelf al schreef:
The B vocabulary consisted of words which had been deliberately constructed for political purposes: words, that is to say, which not only had in every case a political implication, but were intended to impose a desirable mental attitude upon the person using them.
Misschien een citaat om op te nemen in het voorwoord van de woordenlijst?

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

dinsdag, april 11, 2006

Dagen van Verhofstadt geteld

In een interview met de krant De Morgen zegt Patrik Vankrunkelsven wat iedereen met een beetje politiek inzicht al lang weet: de fut is uit de paarse coalitie. Het is echter geen vanzelfsprekendheid dat een lid van die paarse coalitie dat meer dan een jaar voor de volgende federale verkiezingen ook durft toe te geven.

Soms vergt het moed –of domheid– om als lid van de meerderheid in een interview te zeggen dat de keizer geen kleren (meer) heeft. En dat de paarse keizer geen kleren meer heeft, weet men al lang. Ook zijn uitspraak «Denken dat dit soort coalitie 20 of 25 jaar kan bestaan, is absurd,» is niet meer dan een ingetrapte open deur. De conclusie van Patrik Vankrunkelsven is dat er na de federale verkiezingen van volgend jaar een coalitiewissel zal komen, maar dat dat niet noodzakelijk betekent dat er iemand naar de oppositie verhuist: «Zoals de kaarten nu liggen, wordt het een tripartite.» Klopt dit, en wat voor gevolgen heeft dat?

Beginnen we met de gevolgen als we aannemen dat de volgende federale coalitie inderdaad een tripartite wordt. In dat geval ziet het ernaar uit dat de PS de grootste partij van de coalitie wordt, tenzij CD&V en N-VA zich in de Kamer als één partij gaan gedragen. Logisch gevolg is dat de PS ook de Eerste Minister levert, of als het dan toch een Vlaming moet zijn, CD&V. Pas daarna is het aan de VLD de beurt, als de MR niet opnieuw even groot wordt, of zelfs groter. Exit Guy Verhofstadt dus, want zelfs als Elio di Rupo geen Eerste Minister wordt, lijkt het me onwaarschijnlijk dat Yves Leterme die post aan zijn neus voorbij zou laten gaan. Tenzij de VLD een zeer hoge prijs zou willen betalen, en zelfs dan nog.

Volgende vraag is hoe lang die tripartite aan de macht zal kunnen blijven, en wat voor coalitie haar zal opvolgen. Met aan Vlaamse zijde een Vlaams Belang dat naar de 30% gaat, en aan Franstalige zijde een Front Nationaal dat uitzicht begint te krijgen op 10% en Ecolo al voorbij lijkt gestoken te zijn, blijven er na een tripartite niet zoveel combinaties meer over. Tenzij men er een bonte Antwerpse coalitie wil van maken van één tegen allen. Zat ik in Laken, zou ik er absoluut niet gerust in zijn indien er in 2007 een tripartite uit de bus komt.

Maar wie zegt dat het in 2007 een tripartite wordt?

In tegenstelling tot wat Patrik Vankrunkelsven beweert, lijkt het er immers op dat de kaarten vele mogelijkheden openlaten, al zijn ze niet allemaal even comfortabel. Alvast één prognose voor het aantal zetels in de Kamer (die ik later deze week zal publiceren wanneer alle détails op hun plaats zijn) geeft nog steeds een krappe meerderheid van 4 zetels voor paars, tegenover 48 vandaag. Rooms-blauw heeft maar 2 zetels op overschot meer, terwijl rooms-rood naar 8 zetels stijgt.

Zijn die drie meerderheden volgens Vankrunkelsven te krap om te regeren, bestaan er nog altijd twee andere alternatieven voor een tripartite. Een eerste alternatief, paars-groen, werd in 1999 al eens uitgeprobeerd, maar de kater van de groenen is waarschijnlijk zo groot dat een herhaling daarvan voorlopig politiek nog niet haalbaar is. Bovendien is het niet echt een oplossing voor de paarse regeermoeheid. Dat neemt niet weg dat louter wiskundig gezien paars-groen 20 zetels op overschot heeft.

Een meer realistisch alternatief is misschien dat van een rooms-rood-groene regering, zoals die in Brussel aan Franstalige kant aan de macht is. Zo een coalitie heeft een meerderheid van 24 zetels, en heeft als voordeel dat er één partner naar de oppositie verhuist, en twee partners van de oppositie naar de meerderheid. Geen coalitieuitbreiding dus zoals Vankrunkelsven het ziet, maar wel degelijk een coalitiewissel. En aangezien nu reeds de spanningen binnen de Vlaamse regering zich vooral op de as CD&V-VLD voordoen, lijkt het me niet uitgesloten dat CD&V het liever eens met Groen! en Ecolo probeert. Bijkomend voordeel is dat N-VA op die manier geen chantage zal kunnen plegen op federaal vlak, terwijl ook de groene partijen die mogelijkheid niet zullen hebben. Overigens zal de N-VA ook in een tripartite geen andere keuze hebben dan braaf mee te regeren als zij een ministerportefeuille willen leveren, want in principe zijn zij niet nodig voor de meerderheid.

Overigens, wie goed opgelet heeft, weet dat slechts twee politieke families in àlle realistische coalities een plaatsje verzekerd zijn: rooms en rood. En blauw dus niet. Ik hoop dat VLD-senator Patrik Vankrunkelsven dat zelf ook snapt als hij eens werkelijk vooruit denkt.

maandag, april 10, 2006

Stabiliteit troef bij De Stemmenkampioen

Verleden week maakte De Stemmenkampioen de resultaten van de peiling van maart 2006 bekend. Deze resultaten waren zo goed als identiek aan de resultaten van de maand ervoor, wat betekent dat De Stemmenkampioen blijft volharden in zijn boosheid tegenover de andere peilers.

Samen met de andere opiniepeilingen zijn er nu 25 opiniepeilingen van na de laatste verkiezingen beschikbaar. De peilingen van De Stemmenkampioen zijn echter bijzonder controversieel geworden omdat ze resultaten leveren die bijna diametraal tegenover die van de andere peilers staan, en De Standaard vond er bijvoorbeeld verleden zaterdag niet beter op dan alleen maar te berichten over de populariteitspoll van De Stemmenkampioen.

Wat de resultaten zelf betreft is er dus alleen maar sprake van stabiliteit tegenover de vorige maand. Voor het Vlaamse Kartel van CD&V en N-VA betekent dit dat zij op hetzelfde hoge niveau van boven de 30% blijven drijven. Het Vlaams Belang blijft van zijn kant blijft op een niveau van ongeveer 27,5%.

sp.a/SPIRIT en VLD blijven laag scoren bij De Stemmenkampioen. De VLD blijft onder de 15% hangen, terwijl de aanhang van sp.a/SPIRIT nog maar eens een derde van een procent krimpt. Tot nog toe heeft sp.a/SPIRIT alleen maar achteruitgang geboekt bij De Stemmenkampioen: zelfs een status quo is er nog niet één keer bij geweest. In totaal is de partij er nu al bijna drie procent op achteruitgegaan sedert de eerste peiling van verleden jaar.

Groen! daarentegen kan voor de eerste keer een klein beetje winst noteren bij De Stemmenkampioen. De winst is niet meer dan een vijfde van een procent, maar waarschijnlijk toch een morele opsteker voor de partij. Ook bij de andere peilers noteerde de partij de laatste tijd een voorzichtige vooruitgang.

Al bij al dus vooral stabiliteit bij De Stemmenkempioen, wat eigenlijk ook te verwachten viel na een maand die eigenlijk relatief weinig politieke turbulentie heeft gekend.

zondag, april 02, 2006

Uit Brazilië niets dan goeds, dus niets

Antonio Palocci, de Braziliaanse Minister van Financiën, moest eerder deze week ontslag nemen. Woont u in West-Europa, en heb je nog nooit van de man en zeker niet van zijn ontslag gehoord, woont u vrijwel zeker in Vlaanderen.

Antonio Palocci is het zoveelste slachtoffer in het Mensalão-schandaal in Brazilië. Het hele verhaal uit te doeken is ondertussen al bijna onmogelijk geworden, maar kort samengevat komt het erop neer dat zo ongeveer iedereen in de entourage van president Luiz Inácio Lula da Silva op één of andere manier in het schandaal betrokken is. De partij van Lula, de Arbeiderspartij (PT), blijkt daarbij van de tweede tot de laatste man corrupt te zijn – en inderdaad slechts van de tweede tot de laatste man, want de eerste man, Lula, schijnt absoluut van niets geweten te hebben. Een beetje de Willy Claes van Brazilië dus. Maar meer en meer mensen beginnen toch zo hun vragen te hebben bij zijn onschuld.

Nu geniet Lula in de weldenkende media in West-Europa (niet bij ons dus) een soort heldenstatus, en de reden daarvoor hoeft natuurlijk niet ver gezocht te worden. Slecht nieuws uit Brazilië, vooral dan een uitgebreid corruptieschandaal, is dus niet bepaald populair bij onze kwaliteitsjournalisten, en het aftreden van een zo dikke vis als de Minister van Financiën is al helemaal niets om mee uit te pakken. Maar anderzijds hebben waarheid en informatie toch ook hun rechten, en wie een beetje zijn talen kan en Google weet te gebruiken, kan gemakkelijk nakijken dat het bericht de afgelopen week wel degelijk in de media van Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Groot-Brittannië, Ierland, IJsland, Italië, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Zweden en Zwitserland stond. En het stond ook in La Libre Belgique en L'Echo. Ontbreken in het rijtje: Vlaanderen dus, in het goede gezelschap van Luxemburg. Waarbij ik moet toegeven dat ik de streekkranten van Andorra, Liechtenstein, Monaco, San Marino en Vaticaanstad niet nagekeken heb. Het levert in ieder geval het volgende mooie kaartje op:


En daarmee zit ik dus met de vraag: waar bleven onze kwaliteitsmedia? Onze kranten die gebeten zijn om te weten? Het verhaal over Jack Abramoff hebben ze wel meegepikt, dus helemaal afkerig van een schandaalverhaaltje zijn ze toch niet. Of probeert Google mij hier een ferme loer te draaien door voor de zoekterm «Palocci» alleen maar Nederlandse Nederlandstalige artikels weer te geven, om zo onze klassebeesten van Vlaamse journalisten in een slecht daglicht te stellen? Wie het antwoord weet, mag het me altijd laten weten.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

zaterdag, april 01, 2006

Jarenlange klop…jacht eindigt in ontslag

Gisteren kwam het bericht dat Rob Verreycken ontslag nam als Vlaams parlementslid nadat hij een week lang hard onder vuur had gelegen naar aanleiding van een incident met de N-VA in het Vlaams Parlement. Onverdraagzaam links behaalt hiermee een overwinning die haaks staat op het begrip «democratie».

Rob Verreycken is van in het begin een probleemkind geweest binnen de fractie van het Vlaams Belang. Het valt nu eenmaal niet te ontkennen dat Rob Verreycken meer dan gemiddeld last heeft van vuisten die nogal los zitten. In die zin is hij natuurlijk het gedroomde slachtoffer van links om in de verf te zetten hoe gewelddadig extreem-rechts wel is. Daarom is het ook niet zeker of het wel zo wijs was van de partijleiding van het Vlaams Belang om hem op de kieslijst op te nemen, want wat volgde was uiteindelijk min of meer voorspelbaar.

Anderzijds moet er toch ook op gewezen worden dat het geval-Verreycken door de pers, en dan in het bijzonder door de «kwaliteit»spers, buitenmatig uitvergroot werd, en meer dan eens met een bewuste leugen gekruid. Het incident met zijn ex-vrouw is daar een goed voorbeeld van. Terwijl de vrouw in de pers uitgebreid haar verhaal mocht doen en haar versie van de zaken mocht weergeven, werden enkele kleine détails zoals de overtreding van het haar opgelegde straatverbod en het gebruik van peperspray weggemoffeld. (Waarom kreeg zij trouwens een straatverbod opgelegd in de eerste plaats?) Van zorg voor een zo correct mogelijke weergave van de feiten geen sprake, en zelfs lang nadat de zaak juridisch afgesloten was, kreeg Rob Verreycken steevast het epitheton «Klop» opgeplakt, omdat, zo schreef journalist Wouter Verschelden maandag nog in De Standaard, hij zo «beter bekend» was. Iemand als Frank Vandenbroucke, beter bekend als de geldverbrander uit Scherpenheuvel, heeft daar om één of andere mysterieuze reden minder last van, en ook naar Patrick Dewael wordt zelden gerefereerd als Patrick op de Beeck. Zelfs nog maar refereren naar de vierkantswortel van 25 is al bijna onkies, om over Antwerpse VISA-kaarten en sacochen nog maar te zwijgen, want dan doen we aan anti-politiek. Moeten we geloven dat dit allemaal toeval is, of zou er, zoals Rob Verreycken zelf schrijft, meer achter zitten?

Hoe dan ook, dat Rob Verreycken «gezocht» werd door de media kan moeilijk ontkend worden. Wanneer Bart de Wever dan in een reactie verklaart dat het ontslag van Verreycken «nooit onze bedoeling» was, liegt hij, of bewijst hij dat hij een nuttige idioot was in dienst van onverdraagzaam links. Geïsoleerd bekeken is de reactie van Rob Verreycken inderdaad «buiten elke proportie», maar Bart de Wever weet beter, of zou toch beter moeten weten. Of hij heeft de laatste vijf jaar geen kranten meer gelezen. Links kan dan ook vandaag twee keer scoren: Rob Verreycken neemt ontslag, en Bart de Wever en de N-VA hebben voor hen het vuile werkje opgeknapt door te zorgen voor de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Soms krijg ik de indruk dat Bart de Wever naar de portefeuille van Minister van Cultuur, Jeugd en Sport in de Vlaamse regering dingt.

Ondertussen, maar dat is ongetwijfeld ijdele hoop, zou links zich er toch eens over moeten bezinnen waar het eigenlijk mee bezig zijn. Een democratisch verkozen parlementslid tot ontslag dwingen na een jarenlange klopjacht, past dit werkelijk in het kader van de verdediging van democratie, waar zij zo graag mee schermen? Zij kunnen vandaag victorie kraaien, maar van een inhoudelijke strijd tegen Rob Verreycken is nooit sprake geweest, hoewel dat in een democratie meer op zijn plaats geweest zou zijn. Als dit geval één effect heeft, dan wel dat iemand die zou kunnen overwegen op een lijst van het Vlaams Belang te gaan staan daar minstens een tweede keer over moet nadenken, omdat hij de zekerheid heeft dat zijn privé-leven breed uitgesmeerd zal worden in de nationale pers als de linkse journalistieke honden menen bloed geroken te hebben.