zaterdag, februari 28, 2009

Alleen Vlamingen kunnen racist zijn

De laatste dagen is er nogal wat te doen geweest rond de «kwetsende» spreekkoren op de voetbaltribunes. De spreekwoordelijke bal ging aan het rollen na de wedstrijd Genk–Tubeke, toen «Les Wallons, c'est du caca» geroepen werd. Racistisch, roepen de Franstalige politici in spreekkoor. Op steun van het CGKR hoeven ze echter niet te rekenen, want dat stelde naar aanleiding van de rel tussen Pierre Bouillon en Bart de Wever verleden jaar onomstotelijk vast niet bevoegd te zijn voor eventueel racisme tussen Vlamingen en Franstaligen.

Het valt niet vaak voor dat ik het eens ben met Tom Naegels, maar zijn commentaar over de hele heisa rond de spreekkoren vandaag kan ik alleen maar bijtreden. (En zijn terloopse opmerking dat de Vlaamse spreekkoren polyglot zijn is eigenlijk zeer pijnlijk: ik zie het nog niet onmiddellijk gebeuren dat de aanhangers van een Waalse voetbalploeg Nederlands zouden uitbraken.) Ik kan me trouwens niet voorstellen dat politici of de media evenveel aandacht aan de zaak zouden geschonken hebben als één of andere groep Waalse voetbalaanhangers sales flamins had gescandeerd, laat staan dat er pleidooien zouden gevallen zijn om desnoods de wet te wijzigen moest blijken dat dit nog niet strafbaar was. De kers op de taart van de doortrappers werd echter afgeleverd door Groen!-kamerlid Wouter de Vriendt, die de Belgische voetbalbond «wereldvreemdheid» verweet. De mandatarissen en leden van Groen! staan er inderdaad alom voor bekend met beide voeten steeds op de grond te staan en zich tussen de mensen te bevinden, en zich nooit te bezondigen aan wereldvreemdheid, naïviteit of het in stand houden van illusies. Toch niet als het over Vlaams racisme gaat. En zo kennen we ze trouwens ook: als het erom gaat Vlaanderen nog eens te schande te maken staan sp.a en Groen! altijd gewillig op de eerste rij om de Franstaligen een helpende hand toe te steken. Niet dat Open Vld of CD&V te beroerd zouden zijn om zich ook aan zoiets schuldig te maken, maar daar is men tenminste nog zo slim in ruil minstens een bord linzensoep te vragen.

Laten we immers wel wezen: scanderen dat Walen caca of pédo zijn is natuurlijk niet bepaald netjes, maar er bestaan ergere zaken. De supporters hadden hen bijvoorbeeld luiheid of corruptie kunnen aanwrijven. Wat er echter beledigend of racistisch is aan de slogan «Walen buiten!» ontgaat mij volledig. Wil iemand Vietnamezen racisme aanwrijven als ze «Yankee, go home!» zouden roepen, of denk men in Franstalig België nog steeds dat de splitsing van de universiteit van Leuven een zwaar onrecht was dat hen door de Vlamingen werd aangedaan? Maar ten gronde: in de gemiddelde lezerscommentaar onder de on-line artikelen van Le Soir staan vaak veel ergere dingen te lezen, om over de pamfletten van het FDF nog maar te zwijgen. En vooral, laten we niet vergeten dat verleden jaar, toen Pierre Bouillon voorstelde om alle N-VA-leden, kiezers en sympathisanten op een boot te zetten en die in het midden van de oceaan tot zinken te brengen, de Franstalige media… de rangen sloten. Van enig racisme was toen geen sprake, en het CGKR haastte zich dan ook om zichzelf in de zaak totaal onbevoegd te verklaren.

Toppunt van hypocrisie is dat de heisa piekte in dezelfde week dat Rudy Aernoudt door Olivier Maingain van het FDF nog sneller uit de MR geknikkerd werd dan Jean-Marie Dedecker destijds door het ACW uit de N-VA. Wat dat met de zaak te maken heeft? Guido Fonteyn lijkt alvast de mening toegedaan dat het feit dat Rudy Aernoudt een Vlaming is één van de redenen was waarom Olivier Maingain hem niet op de Europese lijst van de MR wou zien staan. Wallonien flamenfrei dus? Geldt trouwens in zulke zaken niet de omgekeerde bewijslast, d.w.z. dat de werkgever, in casu de MR en Didier Reynders, moet aantonen dat racisme geen rol speelde bij het ontslag van werknemer Rudy Aernoudt? Of hoeft dat niet, omdat in België nu eenmaal alleen Vlamingen racist kunnen zijn, maar Franstaligen (en immigranten) niet?

Feit is in ieder geval dat het gekrakeel bij het FDF verleden week zo groot was dat er meer dan ruimte genoeg was om te vermoeden dat er meer aan de hand was dan het partijlidmaatschap van Rudy Aernoudt of zijn «beledigende» uitspraken tegenover Waalse werklozen alleen. De suggestie alleen al dat het FDF zich ook maar één moer zou aantrekken van beledigingen aan het adres van Waalse werklozen is zo grotesk dat er amper woorden voor zijn. Neen, het echte probleem dat het FDF met Rudy Aernoudt had was dat hij niet alleen de mythe dat 90% van de Brusselaars Franstalig zou zijn doorprikte, maar bovendien, en eigenlijk nog veel erger, zijn minderwaardige Vlaamse achtergrond niet verloochende om zich aan te sluiten bij de Francofone Verlichting. Dát is immers de kern van de FDF-ideologie, het francofonisme, met zijn Franstalige uitbreidingsdrang, dáár ligt ook het racisme van het FDF, en dát is meteen ook de reden waarom het FDF niet op één lijst kon staan met Rudy Aernoudt. De kans is echter groter dat de spionkop van een Vlaamse voetbalploeg bij een volgende bezoek van een Waalse ploeg «Walen zijn tof» zingen, dan dat de Franstaligen in België ooit zullen willen toegeven dat zij met een kanjer van een racistische balk in hun oog zitten.

zondag, februari 22, 2009

De Lijn en media verzuimen aan informatieplicht

161 «Moeilijke» buurten ontdekte de vervoersmaatschappij De Lijn via haar zogenaamde veiligheidsmonitor. Over welke buurten het precies gaat wil De Lijn echter niet kwijt, en ook de Vlaamse media dringen niet te hard aan om toch maar een kaartje of een overzicht vrij te geven. Zou het kunnen dat het eigenlijk ook niet nodig is, en De Lijn niet wil bevestigen wat iedereen al lang weet maar het regime niet graag zwart wit op papier ziet staan?

Oorspronkelijk was het wel de bedoeling een overzicht van de risicobuurten te geven, maar na de samenstelling van het veiligheidsrapport komt De Lijn op dat voornemen terug. Reden? Ingrid Lieten, directeur-generaal van de maatschappij, zegt in een gesprek met de krant De Standaard dat veiligheid een «delicate evenwichtsoefening» is, en dat men geen buurten wil «stigmatiseren». Voor wie het zich moest afvragen: Ingrid Lieten heeft een duidelijk rode achtergrond, en dat het publiek misschien ook het recht heeft om te weten uit welke buurten men beter weg blijft als men heelhuids thuis wil aankomen zal haar dus, zoals het een socialiste betaamt, worst wezen. Hier dienen immers andere belangen gediend te worden.

Zo past het misschien eens na te gaan wat het woordje «stigmatiseren» eigenlijk wil zeggen. Volgens Van Dale is het een synoniem voor brandmerken, wat op zijn beurt verklaard wordt als te schande maken. Ik heb er problemen mee om te begrijpen in welke mate of op welke manier een buurt te schande gemaakt wordt als de veiligheidsmonitor van De Lijn aangeeft dat in die buurt niet alleen een permanente verhoogde inzet nodig is, maar op sommige momenten bovendien ook bijstand van de lokale overheid en politie. En zeker als die veiligheidsmonitor dan nog een «wetenschappelijk onderbouwd instrument» is, ja zelfs «internationaal zonder voorgaande». Ik zie dan ook echt niet in waarom een kat geen kat genoemd zou mogen worden, want de kans dat een buurt verkeerdelijk te kijk gezet zou worden als een moeilijke buurt zou toch wel heel miniem moeten zijn, nochtans zowat de enige goede reden die ik zou kunnen bedenken om de resultaten niet zomaar te grabbel te gooien.

Waar het dan wel om gaat? Ingrid Lieten laat lelijk in haar kaarten kijken wanneer zij verklaart dat De Lijn «het subjectieve onveiligheidsgevoel niet nog wil aanwakkeren» (mijn accentuering). Subjectief onveiligheidsgevoel, of objectief onveiligheidsgevoel? Nogmaals: het gaat over buurten waar niet alleen een permanente verhoogde inzet nodig is, maar op sommige momenten ook bijstand van de lokale overheid en politie, en mevrouw de directeur-generaal van De Lijn vreest dan dat de passagiers in die buurten met een subjectief onveiligheidsgevoel op de bus zouden zitten. Als dat onveiligheidsgevoel dan toch louter subjectief zou zijn, waarom zouden in die buurten dan bijstand van de lokale overheid en politie nodig zijn? Toch niet om de overvloed aan te knippen kaartjes of te controleren abonnementen de baas te kunnen, vermoed ik zo. Ingrid Lieten zal er wel haar uitleg voor hebben.

Wie echter denkt dat alleen het publiek het recht ontzegd wordt te weten in welke buurten het wel en niet veilig is om met De Lijn te reizen, heeft buiten de directeur-generaal gerekend, want ook het personeel krijgt de resultaten niet te zien. Alleen de vakbonden in zogeheten comités sociale veiligheid van de provinciale entiteiten zullen te horen krijgen over welke buurten het precies gaat, en wel alleen te horen, want om de verspreiding tegen te gaan wil men niets op papier zetten. Zullen de vakbondsverantwoordelijken pen en potlood moeten afgeven wanneer zij de vergadering binnen gaan, en GSM afzetten om geen heimelijke opnames te maken? Je zou warempel denken dat het om een groot staatsgeheim gaat! En misschien is het dat ook wel, in de aanloop naar alweer een nieuwe verkiezing die wel eens catastrofaal zou kunnen zijn voor de rode kameraden. Ingrid Lieten houden er daarom rekening mee dat de informatie vroeg of laat toch verspreid zal worden, maar roept iedereen op zijn verantwoordelijkheid te nemen. Misschien een tip voor Ingrid Lieten: denk eraan op elke vergadering telkens een andere veilige buurt tussen de onveilige te zetten, zodat achteraf gemakkelijk achterhaald kan worden op welke vergadering de rotte appel aanwezig was. Voor meer tips verwijs ik naar het CGKR, waar ze ongetwijfeld nog een aantal DDR-technieken klaar hebben om gevoelige informatie te controleren en onderdanen in de ganzenpas te laten lopen.

En dan hebben we het nog niet over de houding van de pers gehad. In ieder ander land zou men toch op z'n minst even aangedrongen hebben om de informatie toch maar vrij te geven, en vraagtekens geplaatst hebben bij de draconische maatregelen die De Lijn aanwendt om de informatie binnenskamers te houden. Wanneer ik echter de betreffende artikels lees, kan ik me echt niet van de indruk ontdoen dat er op de redacties een zucht van verlichting geslaakt werd toen De Lijn besliste het kaartje toch maar niet vrij te geven. Daarmee was men op de redacties van een zwaar dilemma verlost, en kon men zich concentreren op het duiden van de vooral non-informatie, met tussen de lijnen zelfs enige bewondering voor zoveel verantwoordelijkheidszin van ons aller vervoersmaatschappij. Het zijn per slot van rekening de journalisten niet die 's avonds met de bus door die 161 moeilijke buurten moeten.

zondag, februari 15, 2009

Was will der Mensch?

«Was will das Weib?» zou Sigmund Freud in een brief aan Marie Bonaparte geschreven. Na meer dan dertig jaar studie had hij tot zijn vertwijfeling nog steeds niet kunnen doorgronden wat vrouwen nu eigenlijk willen. Wanneer men echter de huidige klimaathysterie aanschouwt zou men precies dezelfde vraag kunnen stellen, maar dan over de mens in het algemeen. De onheilsprofeten willen ons immers doen geloven dat de globale opwarming een ramp voor de mensheid zou betekenen, maar als het in de winter eens eventjes doorvriest, snakt men midden februari in België al naar lentetemperaturen van 15°C!

Deze nacht vroor het in Elsenborn achttien graden, reden genoeg voor De Standaard om weerman Eddy de Mey te laten opdraven om met een meteorologische arendsblik uit te kijken naar zacht lenteweer. Zacht lenteweer? We schrijven midden februari, normaal de koudste periode van het hele jaar, maar voor kwaliteitskrant De Standaard mocht het kwik buiten best al 15°C aanwijzen. Je moet het trouwens maar kunnen, amper twee dagen na het summum van de georganiseerde collectieve opwarmingsverdwazing: de dikke-truiendag. Nog goed dat de uitstoot van CO2 leidt tot opwarming en niet tot afkoeling, of de Vlaamse Regering zou ons misschien wel aanmoedigen om in het putje van de zomer de airco één dagje een graadje hoger te zetten voor de met-z'n-allen-in-ons-blootjedag!

Dit is natuurlijk de enige ongerijmdheid niet in het opwarmingsdebat. Willen we in theorie de globale opwarming wel een halt toeroepen, in de praktijk klagen we al steen en been over het koude weer ook al is de winter nog niet streng genoeg om zelfs nog maar ternauwernood een Elfstedentocht te kunnen organiseren. Iets gelijkaardigs gebeurt trouwens zowat elk jaar in de zomer: slaat een hittegolf toe zijn de artikels en de beschouwingen over hoe rampzalig de globale opwarming wel niet is niet te tellen, maar regent het twee dagen na mekaar en zakt het kwik eventjes onder de 20°C, dan is de zomer al verpest. Houdt het weer een weekje aan, boekt de helft van de bevolking die nog niet lag te bakken op stranden aan de Middellandse Zee last minute nog een vakantie naar oorden waar het minstens 30°C moet zijn, maar 35°C mag ook. En ondertussen maar CO2-quota kopen, want we zijn toch milieubewust!

maandag, februari 09, 2009

Bart Somers, for a few votes more

Bart SomersBart Somers, zinnebeeld van de overloperij, en Rik Daems die het bestond als fractieleider een parlementslid van een andere fractie te bezwangeren nog voor hij van zijn vrouw gescheiden was, allebei lid van de partij die de laatste twee jaren vooral uitblonk in het spelen van platte politieke spelletjes, pleitten verleden week voor meer transparantie en ethiek in de economie. Zij maakten zich daarmee al even geloofwaardig als een Bernard Madoff die voor voor meer transparantie en ethiek in de politiek zou pleiten, maar erger is nog dat de inhoud van hun voorstel helemaal bol stond van het platte populisme.

Een Bart Somers die pleit voor meer ethiek en moraal in de economie, wat moeten we ons daarbij voorstellen? Wil hij bedrijven die instrumenten maken om abortus uit te voeren of middelen om euthanasie te plegen van de beurs halen? Waarschijnlijk niet, want nog niet zo lang geleden hield hij een pleidooi om euthanasie ook voor minderjarigen toegankelijk te maken. Vermoedelijk zullen we het dus in een andere richting moeten zoeken.

En inderdaad, op een wat hoger niveau klaagt Bart Somers vooral het teveel aan hebzucht en het gebrek aan ethiek aan, als dé oorzaak van de huidige financiële crisis. En hij heeft warempel nog gelijk ook, alleen om een totaal andere reden dan hij zelf vermoedt. Het is immers niet moeilijk aan te duiden wat de échte oorzaak van de problemen van vandaag is: de uitschakeling van het geweten zowel aan de basis als aan de top van enkele Amerikaanse banken om leningen te kunnen verkopen aan mensen waarvan men op voorhand wist dat ze die nooit zouden kunnen afbetalen, waarbij die leningen dan nog zo geconstrueerd werden dat er van niets anders sprake kan zijn dan bedrog en oplichterij. Een paar christelijke waarden zouden de financiële crisis van vandaag dan ook zonder veel problemen hebben kunnen tegengehouden – een lastige vaststelling, zeg maar een inconvenient truth, die in de kwaliteitsmedia die anders toch zo gebeten zijn om te weten en vooral ook te duiden vrijwel totaal ontbreekt. Ik vrees echter dat de Open Vld, overigens net als die kwaliteitsmedia, in die zin met haar ideologie van individualisme en nihilisme eerder een deel van het probleem is dan van de oplossing.

Gaan we echter in op de concrete voorstellen waar Bart Somers en Rik Daems mee op de proppen komen, wordt het al helemaal huilen met de pet op. Blijkbaar heeft het Liberaal Kenniscentrum Prometheus in haar studie vooral onderzocht welke argumenten het plebs het best in de oren zou klinken, niet wat economisch zin zou hebben of vandaag enig soelaas zou kunnen bieden. Kop van jut is natuurlijk het zogenaamde short selling, en Bart Somers, Rik Daems en Prometheus tonen op bijzonder overtuigende manier aan dat zij van short selling niets, maar dan ook werkelijk niets begrepen hebben.

Het begint eigenlijk bij de voorstelling van de term short selling al: «Short selling is wellicht de meeste bekende speculatieve praktijk.» O ja? Ik durf nochtans wedden dat 99% van de bevolking tot voor kort nog nooit de term gehoord had, inclusief Bart Somers en Rik Daems, en het simpele feit dat het rapport vervolgens een halve paragraaf nodig heeft om de term uit te leggen kan dat alleen maar bevestigen. Aandelenfondsen, indexfondsen en klikfondsen zullen al een pak beter bekend zijn bij het grote publiek, en de meest bekende speculatieve praktijk is gewoonweg de volgende: vandaag een aandeel of vreemde munt kopen en hopen dat het morgen meer waard is. Bart Somers, Rik Daems en het Liberaal Kenniscentrum Prometheus (let op het woordje kennis!) zijn echter een totaal andere mening toegedaan. Misschien kenden ze die laatste techniek zelf helemaal niet, of vermoedden ze dat ze net iets te ingewikkeld is voor gewone stervelingen om ze te snappen? Jammer dat ze verzuimden op een transparante wijze aan te tonen hoe ze tot hun bevindingen kwamen.

Vervolgens stapelt de studie de enormiteiten op. Ik citeer: «Niet enkel gaan shorters dus om met aandelen die niet de hunne zijn, zij hebben enkel baat bij een waardedaling van de activa.» Wat het eerste deel betreft: of speculanten nu speculeren met aandelen die de hunne zijn of niet doet niets ter zake, zo lang zij op het einde van de beursdag hun eventuele schulden maar kunnen aflossen. Wat het tweede deel betreft: wie aan long selling doet heeft alleen maar baat bij een waardevermeerdering van de activa, zelfs als het bedrijf in feite al op de rand van het failliet staat. Theoretisch valt er over de moraliteit van short en long selling weinig of niets te zeggen, en in het concrete voorbeeld is het duidelijk dat long selling ethisch al even «fout» kan zijn als short selling.

Tussendoor zaagt Prometheus ook al eens planken van dik hout. «Wanneer dit type speculanten grote volumes geleende aandelen ter beschikking hebben, kunnen ze hevige koersschommelingen veroorzaken,» schrijven ze, alsof long sellers geen hevige koersschommelingen zouden kunnen veroorzaken. «Bovendien zal een shorter bij dalende koersen als gevolg van een reële economische neergang die neerwaartse spiraal enkel versterken door extra te drukken op de vallende prijzen,» maar dat is natuurlijk uiteindelijk niets anders dan wanneer een long seller bij stijgende koersen als gevolg van een reële economische expansie de zeepbel enkel vergroot door de stijgende prijzen op te jagen. Dat een short seller niet altijd wint en een reëel risico neemt komt bij de heren blijkbaar niet op, en dat short sellers op voldoende lange termijn tot nu toe altijd al aan het kortste eind hebben getrokken zal hen ook wel totaal vreemd zijn.

En dan komt de aap uit de mouw: «Vandaar dat landen zoals het Verenigd Koninkrijk en ook ons land short selling aanvankelijk tijdelijk hebben verboden bij de financiële crisis in de tweede helft van 2008,» maar gelukkig zijn zij ondertussen tot beter inzicht gekomen. Niet zo Bart Somers, Rik Daems en Prometheus, want zij eisen dat «pensioenfondsen, banken en andere instellingen die houder zijn van aandelen van derden moet men verbieden deze uit te lenen in het kader van beursspeculatie, zonder voorafgaandelijk akkoord van de houder, en te verbieden wanneer het kadert in short selling of speculatie op waardedaling.» Wie even doordenkt begrijpt natuurlijk dat dit verbod ronduit rampzalig zou zijn voor de economie: wanneer beursspeculanten zich alleen maar afzijdig kunnen houden wanneer zij vermoeden dat een bedrijf minder waard is dan wat haar aandeel vandaag aangeeft, zou in tijden van economische neergang de liquiditeit vrijwel volledig verdwijnen uit de markten, waardoor ze niet meer geleidelijk zouden kunnen dalen, doch alleen maar catastrofaal. Gaan Bart Somers en Rik Daems later dit jaar bij het vallen van de bladeren ook de zwaartekracht verbieden? Ik wens hen veel geluk bij het opruimen van de rotte bladeren die dan in de lucht zullen blijven rondzweven, maar persoonlijk verkies ik dat ze in mijn tuintje toch maar op de grond blijven vallen.

De vraag is dan natuurlijk de volgende: weet men bij de Open Vld en Prometheus werkelijk niet beter dan dit? Ik zou zulke simplistische voorstellen immers eerder van een Mieke Vogels, Caroline Gennez of een Olivier Besancenot verwachten. De Open Vld zou wat betreft economische dossiers toch het groene hout moeten zijn in het politieke spectrum, en ik kan me dan ook de wanhoop van Philippe de Backer, voorzitter van de Jong Vld, voorstellen. Zijn verwijt dat de Open Vld zich gewoon aansluit bij het populistisch non-debat in plaats van het te overstijgen is terecht. Speculatie in het algemeen –was het kopen van KBC-aandelen, weliswaar als «goede huisvader» tien jaar geleden in tempore non suspecto dan geen speculatie op de waarde ervan?– en short selling in het bijzonder zijn vandaag de geslagen hond, net zoals die onzalige Tobintaks aan het begin van deze eeuw het uitverkoren speeltje was van een reeks vermaarde doch vooral ideologisch verdwaasde economici en andere onbevoegden. De Tobintaks stierf een stille dood – gelukkig maar. Hopelijk zal het met het verbod op short selling ook zo gaan.

dinsdag, februari 03, 2009

Gouden kans van de EU op IJsland verdwenen?

Jóhanna SigurðardóttirDeze zondag legde de sociaal-democrate Jóhanna Sigurðardóttir de eed af als IJslands nieuwe Eerste Minister na achttien jaren van conservatieve regeringen op het eiland. Zij is de eerste vrouwelijke Eerste Minister van IJsland, de eerste lesbische regeringsleider in de wereld en zal een links minderheidskabinet leiden tot aan de verkiezingen van 25 april. Meteen na de eedaflegging kondigde ze aan dat er een speciale parlementaire commissie in het leven zal geroepen worden die zich zal buigen over EU-lidmaatschap, en op 15 april al een rapport zal moeten afleveren, amper tien dagen voor de verkiezingen. Tegelijkertijd liet ze ook verstaan dat IJsland geen lid van de EU zal worden zonder een voorafgaand referendum.

Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe de EU erin geslaagd is haar gouden kans om IJsland voor zich te winnen heeft kunnen verprutsen in de loop van een paar weken. Zoals ik reeds eerder geschreven heb, zat IJsland vlak voor Kerstmis stevig in de rats, en zou waarschijnlijk ogenblikkelijk tot de EU zijn toegetreden als het daarmee ook onmiddellijk de euro had kunnen invoeren. De Europese Commissaris voor Uitbreiding Olli Rehn had trouwens in een videoconferentie laten verstaan dat de Europese Commissie een aanvraag vanuit IJsland met de nodige spoed zou behandelen, maar hield zich op de vlakte wat betrof een eventuele aansluiting bij de Eurozone. Het is ondertussen echter duidelijk geworden dat de Europese Unie geen uitzondering op haar eigen regels zal dulden, en dat IJsland minstens twee jaar zal moeten wachten voor het ook tot de Eurozone zal mogen toetreden – als het al die tijd financieel stabiel is natuurlijk. Lidmaatschap van de EU is daarom op dit ogenblik een volledig zinloos alternatief aangezien het land wanhopig op zoek is naar een oplossing voor zijn financiële problemen, en niet voor, ik zeg maar wat, visgronden die zo overbevolkt zijn door kabeljauw dat Spaanse en Portugese vissers liever gisteren nog dan morgen zouden moeten komen helpen om de alles leeg te vissen. Om het met een beeld te vertellen: de Europese Unie biedt IJsland wel een reddingsvest aan, maar het eiland moet daarvoor wel eerst alles wat het bezit opgeven, en vervolgens bewijzen dat het dat reddingsvest niet nodig heeft door een paar keer over en weer te zwemmen over het kanaal.

Nogal wat van de eilandbewoners zijn ondertussen dan ook tot het besef gekomen dat de Europese Unie niet echt een oplossing voor de huidige problemen brengt, en recente opiniepeilingen tonen dan ook aan dat de steun voor lidmaatschap gezakt is tot het niveau van voor de financiële problemen. Die opiniepeilingen tonen tevens aan dat links meer steun geniet onder de bevolking door de financiële crisis, vrijwel uniek in de Europese context. In het bijzonder de extreem-linkse anti-EU-gezinde Groen-Linkse Beweging (Vinstrihreyfingin-grænt framboð) heeft de wind in de zeilen, één van de redenen waarom de partij vorige week haar intrede in de regering mocht doen.

Terwijl de EU zo ongeveer alles verkeerd doet om de harten van de IJslandse bevolking te winnen, worden er andere oplossingen voorgesteld, en zelfs aangeboden vanuit het buitenland. Eén oplossing is de IJslandse kroon aan de Amerikaanse dollar of de Zwitserse frank te koppelen. In het beste geval voelen de twee landen zich gevleid, in het slechtste kan het hen geen barst schelen. Maar een interessanter alternatief, voorgesteld door de voorzitter van de Groen-Linkse Beweging en de nieuwe Minister van Financiën Steingrímur J. Sigfússon, houdt in de Noorse kroon in IJsland in te voeren. Meer zelfs, de Noorse Minister van Verkeer Liv Signe Navarsete van de Centrumpartij (Senterpartiet, Sp) verklaarde in een reactie dat het voorstel haar zeer genegen was, en voegde eraan toe dat het de plicht van Noorwegen was IJsland in een moeilijke situatie bij te staan. «Niemand zou gedwongen moeten worden lid te worden van de EU en de Eurozone omwille van economische problemen,» zei ze, maar de Noorse financiële krant Dagens Næringsliv merkte op dat het niet helemaal duidelijk was of haar voorstel ook voor landen als de Oekraïne, Kroatië, Servië en Turkije gold. De Noorse Minister van Financiën Kristin Halvorsen, van de Socialistische Partij van Links (Sosialistisk Venstreparti, SV), een zusterpartij van de IJslandse Groen-Linkse Beweging, verwierp het idee verleden jaar nog, maar schijnt nu van mening veranderd te zijn.

Het Noorse aanbod dient echter serieus genomen te worden. De voordelen voor IJsland zijn duidelijk: het biedt hen een gemakkelijke uitweg uit de huidige financiële problemen zonder dat het eiland haar nationale bank hoeft te verliezen –al zullen sommige diensten natuurlijk door de Noorse centrale bank overgenomen dienen te worden– en bovendien hoeft het dan geen lid van de EU te worden. Maar vergeten we ook de voordelen voor Noorwegen niet. Ten eerste zou het IJsland buiten de EU houden, en daarmee de EER in leven houden. Bovendien zou het de positie van Noorwegen boven de poolcirkel en in de Barentszzee verstevigen, wat niet alleen de aandacht van de EU maar ook van de VS, Canada, en niet in het minst Rusland zou moeten trekken.

Het is duidelijk dat de komende weken en maanden beslissend zullen zijn voor de toekomst van IJsland, maar ook voor Noorwegen en de andere landen rond de Noordpool. Laten we hopen dat de IJslanders het hoofd koel kunnen houden en op 25 april de juiste beslissing maken wanneer ze naar de stembus trekken.

zondag, februari 01, 2009

Kris Peeters, blij kind

Kris PeetersIn dezelfde week dat de Franstaligen een raid uitvoerden op de KBC, toonde Vlaams Minister-President Kris Peeters zich blij als een klein kind omdat Senaatsvoorzitter Armand De Decker hem een morsdode mus aanbood… meer dan een maand na zijn laatste absolute deadline om tot resultaten te komen in de communautaire dialoog.

Wat bood Senaatsvoorzitter Armand De Decker nu eigenlijk aan in zijn uitnodiging? Dat er eens lekker gegeten mocht worden met iedereen rond de tafel. Dat er ook wel over de communautaire dialoog zou gesproken worden, maar dat ze nog niet gevoerd zou worden. En dat er misschien wel een kalender zou opgesteld worden. Alle ervaring met zulke kalenders toont echter aan dat de Franstaligen streefdata op zulke communautaire kalenders op een heel andere manier opvatten dan de Vlamingen. De Vlamingen denken immers telkens weer dat een bepaalde streefdatum een ultimatum is waarvoor er resultaten geboekt moeten worden, terwijl de Franstaligen in de gewisse overtuiging leven dat zulke data in het slechtst geval de eerste dag zijn dat zij serieus tegenstand zullen moeten leveren in die communautaire dialoog.

Laten we immers niet vergeten dat de laatste deadline die Kris Peeters vooropstelde niet eind januari of begin februari 2009 was, maar Kerstmis 2008. Het enige dat er rond die datum gebeurde was dat de Franstaligen er zich over verheugden dat Herman van Rompuy federaal Eerste Minister werd, omdat ze weten wat voor vlees ze met die man in de kuip hebben: tsjevenvlees van de bovenste plank, altijd bereid om de Franstaligen op hun wenken te bedienen. En als daarvoor de eigen partij het allerlaatste restje geloofwaardigheid moet opgeven, wordt dat met veel plezier en een dikke grijns verkocht als «zijn verantwoordelijkheid opnemen» aan de kiezer.

Hoeveel beter kan dat laatste trouwens geïllustreerd worden dan met het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde en de laatste wendingen daarin? Op een paar uitzonderingen na stemt in heel Vlaams-Brabant nu de ene gemeenteraad na de andere, met CD&V-burgemeesters op kop, ermee in de Europese verkiezingen op 7 juni toch maar braafjes mee te organizeren. Dat die Europese verkiezingen al even ongrondwettelijk zijn als de federale verkiezingen is absoluut geen beletsel, en het excuus dat een boycot niets zou uithalen omdat de gouverneur anders toch de organizatie van de Europese verkiezingen zou overnemen houdt natuurlijk geen steek. Met zulke excuses verkoopt men ook wapens aan kinderlegers in verre landen of laat men zich omkopen om vervolgens het zwarte geld in brand te steken. Ondertussen stelt de Eerste Minister Herman van Rompuy alles in het werk om het laatste belangenconflict –het derde al– pas zo laat van start te laten gaan, tegen alle wetten en tradities in, dat de Franstaligen geen vierde belangenconflict hoeven in te roepen vóór de komende regionale verkiezingen. En om het helemaal af te ronden, en Armand De Decker verwees er in zijn uitnodiging nog eens fijntjes naar, is er ondertussen dus een werkgroep opgericht om over het dossier te onderhandelen. Onderhandelen? Dat het alleen maar om een therapeutische werkgroep zou gaan om de Franstaligen de splitsing van de kieskring te toen aanvaarden zonder één enkele compensatie gelooft zelfs Kris Peeters zelf niet, hoewel hij in het Vlaams Parlement probeerde voor te wenden van wel.

Men kan zich dus alleen maar afvragen wat Kris Peeters eigenlijk bezielt om nog garanties op resultaten te willen eisen. Is het een vorm van politiek sado-masochisme? Hij doet zich in ieder geval voor als de Vlaamse dienstmaagd (Sociale Zekerheid) die vlak na een brutale verkrachting (KBC) met een pak slaag er nog bovenop (de BHV-werkgroep) blijft geloven in de goede inborst van haar opgedrongen (1830) en bedriegende (Fortis-BNP Paribas) Franstalige partner. De verrassing van 7 juni zal daarom niet zijn dat CD&V onder de twintig procent duikt en daarmee een historisch laagterecord neerzet, wel dat ze überhaupt nog steeds de kiesdrempel weet te halen.