Een week lang werd er «keihard» onderhandeld. Er werd nog een week bijgedaan, niet omdat er resultaten geboekt werden, of er zelfs nog maar een begin van een akkoord gevonden was, maar «het loonde de moeite om verder te praten». Resultaat na nog een week praten: er is geen akkoord, en de Eerste Minister moet het maar naar zich toe trekken. De komende week zal er dus, jawel, keihard onderhandeld worden.
Wat hebben we ondertussen al allemaal gehad om dit niet-probleem op te lossen? Een interministeriële conferentie die op niets uitdraaide. Een kamercommissie die maar niet gestart raakte. Synoptische tabellen. Een biechtstoelprocedure die wekenlang bleef aanslepen en waardoor Johan vande Lanotte naar het schijnt veel bijgeleerd heeft over de standpunten van de verschillende partijen, zonder dat echt duidelijk is wat hij nu precies bijgeleerd heeft, laat staan dat hij die kennis nuttig heeft kunnen gebruiken. Daarna dus terug de besprekingen in de kamercommissie, en nu verkondigt Elio di Rupo dat de Eerste Minister het maar moet oplossen.
Het ligt ongetwijfeld aan mijn slecht karakter, maar de vraag waar ik mee zit is wat Guy Verhofstadt tegen volgende week zal kunnen uitvinden om het probleem ook over de volgende zitting van de kamercommissie te kunnen tillen. Op die manier kan hij zijn portefeuille alweer een weekje langer vasthouden, en als hij het kan uitzingen tot 17 mei, haalt hij misschien zelfs de zomer. Immers, welke onverlaat gaat na 17 mei de regering nog laten vallen, met als gevolg verkiezingen midden in de zomer?
Bijt Verhofstadt echter zijn tanden stuk op het dossier, zou het kunnen dat het inderdaad finaal gedaan zal zijn met deze federale regering. Belangrijker is misschien op te merken dat Elio di Rupo het dossier nu op de tafel van de federale regering heeft gebracht, maar hij heeft wel de beurt van de Franstaligen om aan de alarmbel te trekken uitgespaard. De alarmbelprocedure kan dus later (bij een eventuele volgende regering) nog eens toegepast worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten