zaterdag, januari 31, 2009

Zal de Waalse haan ook een derde keer voor KBC kraaien?

Terwijl de rest van de wereld zijn energie vooral steekt in het redden van de eigen banken en industrie, hier en daar een poging ondernomen wordt om uit de financiële crisis misschien toch een lokaal profijt te kunnen halen, lijkt Franstalig België wel geobsedeerd door een heel andere zaak: de «Vlaams-katholieke» bank KBC zo snel en efficiënt mogelijk kelderen. Verleden week kraaide de Waalse haan al voor de tweede keer voor de KBC en moest de Vlaamse Regering bijspringen, maar zal de Waalse haan ook een derde kraaien, en zal de Vlaamse Regering dan bij machte zijn KBC opnieuw te redden?

In de herfst van verleden jaar kraaide de Waalse haan al een eerste keer, bij monde van Guy Quaden. Verleden week kraaide de Waalse haan opnieuw, deze keer eerst openlijk via Didier Reynders, en daarna binnenskamers via Elio di Rupo. Opvallend: geen van de twee keren werd de KBC rechtstreeks geviseerd, maar kon er tegelijkertijd geen twijfel over bestaan dat het wel degelijk de KBC was die onder vuur lag. Niet alleen is Franstalig België zo pervers dat het genoegen schept in het torpederen van een Vlaamse bank, bovendien is het te laf om dat ook openlijk te doen.

Neem nu federaal Minister van Financiën Didier Reynders, die nu al meer dan tien jaar zijn totale onkunde om dat departement te leiden etaleert, en mag blijven etaleren, ook van de CD&V. Ik heb er echter sterk mijn twijfels over dat Didier Reynders, hoe incompetent hij ook is, na de perikelen in oktober zomaar «per ongeluk» een nieuw schot voor de boeg van de KBC zou kunnen gelosd hebben. In combinatie met de manier waarop hij Fortis voor een appel en een ei bij nacht en ontij aan het Franse BNP Paribas wist te verkopen, kan men niet anders dan zich beginnen afvragen voor wiens rekening die man werkelijk rijdt. Was het bijvoorbeeld verleden week de bedoeling de KBC zodanig in de problemen te brengen dat Parijs ook die bank voor een prikje zou kunnen opkopen? En zou Didier Reynders die hoop na de tussenkomst van de Vlaamse Regering nu opgeborgen hebben, of wacht hij alleen maar het juiste ogenblik af om nog eens toe te slaan, deze keer finaal? Immers, hoe dichter we bij de regionale verkiezingen komen, hoe minder ruimte de Vlaamse Regering nog heeft om allerlei stunts uit te halen.

En dan was er nog Elio di Rupo en de PS, die in de federale regering elke maatregel ten gunste van de KBC onmiddellijk blokkeerde via vice-premier en strovrouw Laurette Onkelinx. Geen Waalse eurocent voor een Vlaams-katholieke bank, was het motto van de partij die anders wel de mond vol heeft over solidariteit. Blijkbaar kon er niet snel genoeg een Waals bedrijf in moeilijkheden gevonden worden om het wafelijzer boven te halen, of oordeelde de partij dat dit deze keer niet zo opportuun was, en dus werd de KBC aan haar lot overgelaten. Zelfs de laatste goedgelovige Vlaming zou nu toch moeten beginnen beseffen dat wanneer de PS het woord «solidariteit» in de mond neemt, die partij daarmee alleen maar de georganiseerde diefstal van Noord naar Zuid bedoelt, en niets anders.

Speelden de MR en PS opnieuw eerder ongewild een één-tweetje om de KBC kopje onder te doen gaan, echt tevreden is geen van de twee partijen met het uiteindelijke resultaat: een stevige investering van de Vlaamse Regering in de KBC. Terwijl sommigen deze week een lichtpunt meenden te ontwaren naar aanleiding van het drama in Dendermonde omdat zowel de Vlaamse als de Franstalige media voor één keertje hetzelfde onderwerp vooraan plaatsten –daarmee natuurlijk impliciet bevestigend dat 90% van de tijd de media aan weerszijden van de taalgrens wel in een totaal ander land lijken te verschijnen– kon al wie zich niet zozeer interesseert aan tricolore sprookjes en fata morgana's alleen maar vaststellen dat Vlaanderen België al lang niet meer nodig heeft. Of beter: dat Vlaanderen nood heeft aan geen-België-meer, want zonder een Belgische Minister van Financiën was de KBC misschien wel nooit in de problemen geraakt. De vraag of België nog een meerwaarde heeft is daarom ook compleet achterhaald: de enige echte vraag vandaag is hoe groot de minwaarde van België voor Vlaanderen precies is.

woensdag, januari 28, 2009

Islamofoob Vlaanderen

Er werd al wat afgeanalyseerd in verband met de ISPO-studie die «aantoonde» dat Vlaanderen de laatste jaren islamofoob is geworden. Sommige moslims bestaan het echter om in hun haast om aan te willen tonen hoe dom en achterlijk die Vlaamse islamofobie wel is, argumenten aan te reiken voor de stelling dat Vlaanderen niet islamofoob is geworden, doch slechts een realistisch beeld over de islam heeft gekregen.

Zo bijvoorbeeld Mohamed Ridouani, ondervoorzitter van de splinterpartij SLP, die in een stukje in De Standaard met een aantal puntjes op de proppen komt met een dubbele bodem. Het hoofdargument van zijn opiniestuk lijkt te moeten zijn dat Europa de islam in de armen zou moeten sluiten omdat het er schatplichtig aan is. Maar laat ik hem even zelf aan het woord, om te illustreren hoe ver men er soms wel naast kan zitten wanneer men een toespraak pro domo probeert te schrijven:
Al in 732 versloeg de Frankische hofmeier Karel Martel het islamitische leger nabij de Franse stad Poitiers, in 1492 was er de bloedige herovering van Granada en Cordoba en in 1683 was er het beleg van Wenen. De inzet was altijd duidelijk: hou de islam buiten Europa.
De boodschap die Mohamed Ridouani hier tracht te brengen is natuurlijk de volgende: Europa gedraagt zich vijandig tegenover de islam, want het wil van de islam niets weten, ja zelfs de islam buiten Europa houden. Maar was dat dan de enige inzet in 732, 1492 en 1683? Zou ik echter net zo goed kunnen stellen dat de inzet drie keer de islamisering van Europa was? En hij gaat verder:
De historische argwaan van Europa tegenover de islam verdrukt in grote mate de positieve bijdragen van de islam op vlak van onder meer wiskunde, filosofie en kunst.
Ja, het is toch wat met die historische argwaan van Europa: drie keer letterlijk het mes op de keel gezet gekregen, en nog niet willen snappen dat de islam de godsdienst van de vrede en de positieve bijdragen is. Wat kwamen die islamitische legers in 732 in de Franse stad Poitiers zoeken – geschriften van Aristoteles soms die dringend naar het Arabisch vertaald moesten worden om ze voor de toekomst te bewaren? Werden Granada en Cordoba veroverd –ik had bijna «bloedig» veroverd geschreven, maar dat kunnen we wel uitsluiten aangezien het over een islamitische verovering ging, en geen christelijk herovering– werden Granada en Cordoba dus door die islamitische legers veroverd om enkele belangrijke wiskunde principes hun ingang te doen vinden in Europa? En kwam ten slotte het beleg van Wenen in 1683 er omdat islamitische legers het niet meer konden aanzien dat Europa er artistiek totaal achterlijk bijliep? Me dunkt dat de ondervoorzitter van de SLP in zijn stukje een wel heel bijzondere interpretatie van de geschiedenis voorlegt, maar het kan natuurlijk altijd aan mijn islamofobie liggen…

Nog iemand die hard haar best doet om onzin te verkopen is Naima Charkaoui van het Minderhedenforum. Zij stelt enkele prangende vragen, maar dan vooral prangend omdat zij denkt met haar vragen de vinger op de Vlaamse wonde te leggen, terwijl zij vooral de vinger in haar eigen ogen steekt. Geniet mee:
Waarom zijn de Deense cartoons goed voor een wekenlang debat over de vrijheid van meningsuiting, en maakt men aan het camoufleren van een «choquerend» kunstwerk over de vooroordelen over Europese landen bij de Europese Commissie, geen opiniepagina vuil? Dat «interculturele relletjes» vaak disproportioneel veel aandacht krijgen, is de logische vaststelling.
Het is natuurlijk maar wat je een «intercultureel relletje» wil noemen (en let op het verkleinwoord), maar ik meen mij te herinneren dat één van die twee «interculturele relletjes» aanleiding gaf tot enkele afgebrande ambassades en kunstenaars die ijlings moesten onderduiken en politiebescherming nodig hadden. Ik kan me alleen niet goed meer herinneren welke van de twee dat juist was, maar misschien kan Naima Charkaoui het nog eens opzoeken, kwestie van het disproportionele van de aandacht in de media nog eens extra goed in de verf te zetten?

Helemaal van de pot gerukt is het dat Naima Charkaoui er zich over beklaagt dat de islam in de media alleen maar aan bod komt wanneer er zich problemen voordoen. Alsof de media niet elk jaar zo hard hun best doen de ramadan op alle mogelijk en onmogelijke manieren te promoten en door de strot van de Vlamingen te rammen, zonder ook maar één lijntje te besteden aan het voorval van die nietsvermoedende man die dacht dat hij in volle ramadan in Brussel zomaar op een terras een pintje kon drinken.

Bovendien stellen noch Mohamed Ridouani, noch Naima Charkaoui zich de vraag waarom precies de islam zoveel te lijden heeft onder negatieve berichtgeving en historische argwaan, terwijl het boeddhisme, hindoeïsme en mozaïsme daar duidelijk veel minder last van hebben. Een boeddhistisch-hindoeïstisch-mozaïsch-christelijke samenzwering tegen de islam? We zouden het eens aan de nabestaanden van de boeddhistische versie van 9/11, de hindoeïstische 3/11 of de mozaïsche 7/21 gevraagd hebben, maar om één of andere reden bestaan die niet. Een islamofobe vaststelling?

dinsdag, januari 20, 2009

Het geval-Sinardet

Dave SinardetMet het beetje inlevingsvermogen waarover ik beschik meen ik al bij al een behoorlijk deel van de gebeurtenissen in de politiek en de media te kunnen begrijpen, bevatten, en af en toe zelfs te duiden, maar sommige fenomenen plaatsen mij blijvend voor een compleet mysterie. Eén van die fenomenen is de column van «bruggenbouwer» Dave Sinardet in De Standaard: wat bezielt eigenlijk een krant die van zichzelf denkt dat ze een kwaliteitskrant is haar pagina's open te stellen voor iemand die voortdurend aantoonbaar ondermaats werk aflevert.

Ik heb hem zelf al vaak genoeg onder vuur genomen, en gisteren reduceerde ook Matthias Storme op zijn blog het laatste stukje van Dave Sinardet tot er niets meer van overeind bleef. Over de persoon Dave Sinardet en de inhoud van zijn stukjes wil ik vooraf twee zaken zeggen: ten eerste is hij lid van de Pavia-groep en heeft hij dus een uitgesproken communautaire agenda, en ten tweede is hij politicoloog, en zoals iedereen weet (en ook duidelijk naar voren komt in Wikipedias artikel over het vakgebied) is politicologie van alle wetenschappen de minst wetenschappelijke. Concreet betekent dat laatste dat politicologen het zich kunnen veroorloven in hun artikels onzin te schrijven, ja zelfs aantoonbare onzin, zonder dat dat gevolgen heeft voor hun academische carrière. Een natuurkundige of een farmaceut heeft die luxe niet, en zou trouwens snel mensenlevens in gevaar kunnen brengen indien hij zich die luxe zou proberen te nemen.

Dat Dave Sinardet met de regelmaat van de klok onzin schrijft –en laat het duidelijk zijn, ik beschuldig hem dus niet van leugenachtigheid– is op zich geen mysterie, maar redelijk eenvoudig te verklaren. Hij is trouwens de enige niet die in dat bedje ziek is. Wat echter wel een mysterie is voor mij, is dat een krant als De Standaard Dave Sinardet niet al lang geleden bedankt heeft voor bewezen diensten, om uit te kijken naar iemand die meer verstand van zaken heeft. De Standaard gaat er immers prat op dat zij kwaliteit levert, en ik kan me dus met de beste wil van de wereld werkelijk niet voorstellen dat men in Groot-Bijgaarden echt niet zou snappen dat er iets schort aan de stukjes van Dave Sinardet. Zeker, ook De Standaard heeft haar politieke agenda, en de toon en de boodschap die Dave Sinardet in zijn stukjes poogt te brengen sluiten perfect bij die politieke agenda aan. Maar wanneer de kwakkels in de stukjes van Dave Sinardet mekaar zo snel opvolgen dat je er al na een paar paragrafen de tel bij kwijt raakt, dan wordt de geloofwaardigheid van de politieke boodschap niet bepaald versterkt. En daar zit ik dus strop, want niets is zo dodelijk voor een politieke boodschap als een medestander die voortdurend klinkklare nonsens verkondigt, en dat moet men toch ook bij De Standaard beseffen? Ondertussen blijf ik dus met ergernis, maar vooral ook veel verwondering, kennis nemen van nieuwe stukjes van Dave Sinardet in De Standaard.

zondag, januari 18, 2009

Le Verkiezingspoll du Zondag

Ik heb altijd gepleit voor méér opiniepeilingen in plaats van minder, in tegenstelling tot nogal wat «intellectuelen» die liever niet lastiggevallen willen met ondingen zoals peilingsresultaten, of, nog erger, verkiezingsresultaten, en dan zeker als de verkeerde partijen op winst staan. Maar de verkiezingspoll van De Zondag is er eentje van het soort dat ons misschien toch maar beter bespaard zou blijven.

Inderdaad, wanneer je het lijstje met partijen overloopt, blijkt dat het met de kwaliteitscontrole bij De Zondag maar zozo gesteld is. Eén van de mogelijkheden is namelijk «Vlaamse Belang», een andere «NV-A». Dat belooft alvast voor de verwerking van de resultaten! Ironisch genoeg dook vlak naast de poll dan nog een reclame op voor Vlaanderen in Actie… om je kennis te testen!

zaterdag, januari 17, 2009

Vlaamse meerderheid nog niet bedreigd

Prognose zetelverdeling Vlaams Parlement op basis van de peiling van Het Laatste Nieuws van 17 januari 2009Vandaag publiceerde de krant Het Laatste Nieuws de eerste peiling van 2009. Twee partijen doen het in die peiling historisch slecht: CD&V zakt onder de grens van de 20%, en sp.a zakt tot 13,4%. Geen van de twee partijen haalde immers ooit een zo slecht verkiezingsresultaat na de Tweede Wereldoorlog. De krant slaat echter wel de bal mis waar ze stelt dat de Vlaamse regeringsvorming moeilijk zou worden omdat de drie traditionele partijen nog maar amper de helft van de stemmen halen. In zetels is er immers nog steeds een ruime meerderheid, en die lijkt voorlopig nog niet bedreigd.

Amper 21,4% haalde de CD&V bij de federale verkiezingen in 2003, het tot dan toe slechtste resultaat ooit. Tot in 1987 was de partij zelfs nog nooit onder de dertig procent gezakt, en sindsdien heeft ze die psychologische grens alleen maar kunnen evenaren in 2006 en 2007 – in kartel met de N-VA. De laatste vier peilingen beloven dan ook weinig goeds voor de christen-democraten, en een nieuw historisch dieptepunt lijkt bijna onvermijdelijk.

Ook bij de sp.a is er weinig reden tot vreugde. Eigenlijk geldt voor die partij een gelijkaardig verhaal als voor CD&V: tot in 1987 was ze altijd boven de twintig procent gebleven, sindsdien kon ze alleen in 2003 die kaap nog eens halen, in kartel met het toenmalige SPIRIT. Vandaag klokt de partij ruim een foutenmarge onder het absolute dieptepunt van verleden jaar af, op 16,6%. En laat de publicatie van deze peiling nu net komen op dezelfde dag dat het partijbureau de crisis die was ontstaan na de toetreding van Bert Anciaux moest bezweren.

Er zijn nog partijen die weinig reden tot feestvieren hebben na deze peiling, maar misschien wel een beetje opgelucht kunnen ademhalen omdat zij de laatste tijd met slechtere scores geconfronteerd werden. Vlaams Belang en Open Vld zitten in dat kamp, de N-VA ook. Vergeleken met de laatste verkiezingen staat het Vlaams Belang op verlies, maar in deze peiling blijft de partij tenminste vóór de sp.a. Open Vld gaat lichtjes achteruit vergeleken met de verkiezingen van verleden jaar, maar komt wel dichter in de buurt van de CD&V en houdt tegelijkertijd wat afstand tegenover achtervolger Lijst Dedecker. Die laatste mag dan weer wel tevreden zijn met de uitslag in deze peiling, want ze consolideert haar derde plaats en positioneert zich nu nadrukkelijk boven de 15%.

Tot slot de kleinere partijtjes. Groen! zet een relatief goede score neer, comfortabel boven de kiesdrempel. N-VA komt net boven de kiesdrempel uit, maar lang niet genoeg om zeker te zijn in alle kieskringen zetels te kunnen halen. Correcter is eigenlijk te stellen dat de N-VA opnieuw wat meer kans maakt hier en daar wel door de kiesdrempel te breken. En dan is er nog het nieuwe partijtje SLP dat op amper 2,6% uitkomt, en waarvan de leden en de mandatarissen er waarschijnlijk beter aan doen als vrienden uit mekaar te gaan en ieder voor zich bij een partij naar keuze aan te sluiten als zij politiek nog iets te betekenen willen hebben.

Wat betekent dit nu in zetels? Het Laatste Nieuws gaat nogal snel door de bocht door de scores van de huidige drie regeringspartijen bij mekaar op te tellen, en te constateren dat ze nog maar amper de meerderheid halen en de regeringsvorming dus moeilijk zal worden. Het persbureau Belga nam die conclusie trouwens klakkeloos over, en op de andere krantenredacties lijken de journalisten zich al evenmin vragen te stellen bij de electorale wiskunde van de krant. Een simulatie toont echter aan dat de drie partijen samen acht zetels op overschot zouden hebben in het Vlaams Parlement, en ook de eenvoudige vaststelling dat CD&V groter is dan LDD, Open Vld groter dan Vlaams Belang, sp.a groter dan Groen!, en Union Francophone en N-VA ieder waarschijnlijk niet verder zullen raken dan één of twee zetels en dus weinig te betekenen zullen hebben, leidt tot de conclusie dat de huidige coalitie voorlopig nog niet hoeft te vrezen haar meerderheid te verliezen. Zeker, zetelverdelingen zijn altijd wat grillig, maar zelden in het nadeel van de grotere partijen, en met zelfs Groen! nog steeds in de gevarenzone om hier of daar in een kieskring een zetel te verliezen omwille van de kiesdrempel blijft er toch weinig ruimte voor twijfel.

Dat neemt niet weg dat de regeringsvorming wel degelijk moeilijk zou kunnen worden. Met een nieuwe opdoffer voor sp.a en een historisch lage score ook voor de CD&V zullen minstens twee van de huidige Vlaamse regeringspartijen met een zware kater zitten na de volgende verkiezingen. Het zijn echter die twee partijen die ieder in een sleutelpositie zullen zitten na de volgende verkiezingen, en niet Lijst Dedecker, omdat zij zullen bepalen hoe de volgende Vlaamse regering eruit zal zien. Zo is het bijvoorbeeld zo goed als ondenkbaar dat Jean-Marie Dedecker om welke reden dan ook neen zou zeggen als hij uitgenodigd zou worden om met zijn partij toe te treden tot de Vlaamse Regering. De vragen die trouwens eerst beantwoord zullen moeten worden zijn ten eerste of de sp.a ook op Vlaams niveau in de oppositie zal willen stappen en ten tweede of CD&V (en Open Vld) wel aan een avontuur met Lijst Dedecker zullen willen beginnen. Het is pas nadat het antwoord op die twee vragen gegeven is dat ook de mening van Jean-Marie Dedecker relevant zou kunnen worden.

maandag, januari 12, 2009

Geweld in Gaza en geweld in Brussel

Niet alleen in Oslo maar ook in Brussel eindigde dit week-end de betoging tegen geweld in Gaza in… inderdaad, geweld. Het merkwaardige aan de betoging van zondag is echter dat ze überhaupt van start mocht gaan. Verbood de burgemeester van Brussel, Freddy Thielemans, in een recent verleden immers niet een betoging alleen al omwille van het gevaar op een gewelddadige tegenbetoging?

Volgens de media werd de betoging in Brussel «ontsierd» door «incidenten» of «relletjes». Wanneer op een bijeenkomst van Blood & Honour een zatte skinhead een glas bier op de grond gooit worden veel gewichtigere termen dan «ontsieren» bovengehaald en zou een onaandachtige lezer de indruk kunnen opdoen dat een gewelddadige staatsgreep maar net verijdeld kon worden. En het is natuurlijk maar wat je «incidenten» of «relletjes» noemt, maar beschadigde auto's, ruiten van winkels en regeringsgebouwen die sneuvelen en een honderdtal (100) aanhoudingen, ik vind dat niet niets meer, al is alles natuurlijk maar relatief wanneer je het vergelijkt met de ondertussen al zowat traditionele «nieuwjaarsvuren» in Frankrijk. Overigens viseerden de amokmakers volgens sommige berichten vooral de gebouwen van de Vlaamse Gemeenschap, maar dat hier sprake zou zijn van enige vorm van racisme kunnen we wel uitsluiten – anders had het CGKR ongetwijfeld dezelfde avond nog en «voor alle zekerheid» al een klacht ingediend. Of niet soms?

Hoe dan ook, dat de betoging op relletjes zou uitdraaien stond in de sterren geschreven, en toch kwam de Brusselse burgemeester Freddy Thielemans niet tussenbeide om de betoging te verbieden. Misschien is het ook iets waar het CGKR zich eens zou over moeten bezinnen: wanneer een relatief kleine groep blanke betogers, voornamelijk West-Europees en christelijk, in Brussel een betoging wil houden om 9/11 te herdenken en te protesteren tegen de islamisering van Europa, dan wordt die betoging verboden omwille van mogelijke gewelddadige tegenbetogers. Duizenden islamitische inwijkelingen –blanken waren er volgens de media deze zondag in de straten van Brussel nauwelijks op te merken– die willen betogen met een quasi-zekerheid dat het op relletjes zal uitdraaien, niet door tegenbetogers maar door de betogers zelf, dat vormt echter geen enkel probleem voor de Brusselse burgervader. Meer zelfs, zijn eigen partij, de PS, steunde de betoging en riep op om deel te nemen. Iemand met een slecht karakter zou zelfs durven stellen dat aan de opkomst duidelijk te zien was dat het kernpubliek van de PS inderdaad talrijk aanwezig was…

Misschien is het tijd om in Vlaanderen enkele zware en moeilijke vragen over Brussel te stellen, en te beantwoorden. Een deel van Vlaanderen wil Brussel niet loslaten, en terecht, want het verlies van Brussel zou in Vlaanderen een enorm litteken achterlaten. Niettemin moet vastgesteld worden dat politiek Brussel al jarenlang zijn best doet om Vlaanderen zo veel en zo snel mogelijk uit Brussel te verbannen, en werd dit week-end bewezen dat de Brusselse bevolking er zelfs niet voor terugschrikt Vlaamse regeringsgebouwen ook fysiek aan te vallen. Voor wanneer de eerste Qassam-raket vanuit Brussel op Vilvoorde of Grimbergen? Gaza zou wel eens dichter bij huis kunnen liggen dan comfortabel.

zaterdag, januari 03, 2009

Open Vld begint al openlijk verkiezingskar te keren

Patrick DewaelGisteren nog de theorie van een blogger, vandaag al bevestigd door kamervoorzitter Patrick Dewael, en dan nog wel in beide landstalen: de Open Vld heeft weinig of geen voordeel meer bij vervroegde federale verkiezingen in 2009, en zal daarom een eerder stabiliserende rol spelen in de regering-Van Rompuy I, die haar kansen om de rit helemaal tot in 2011 uit te zitten ziet stijgen.

In het interview van La Libre Belgique was het maar een klein zinnetje helemaal op het einde, als antwoord op een rechtstreekse vraag:
— Etes-vous favorable à des élections législatives, en juin prochain?

J’y étais favorable. Maintenant, je pense que ce gouvernement doit aller jusqu’au bout de la législature. Ensuite, je pense que ce pays a besoin de stabilité.
Waarna er een klacht volgt dat er in België te veel verkiezingen zouden zijn, en dat die van 2011 er eigenlijk te veel aan zouden zijn. Misschien moest iemand maar eens een vergelijkende studie maken over het aantal verkiezingen in België en Frankrijk en die uitdelen aan een aantal toppolitici en professoren…

Aangezien Peter de Lobel van De Standaard niet zo slim was in zijn interview expliciet te vragen naar Patrick Dewaels mening over vervroegde federale verkiezingen in 2009, zag de kamervoorzitter zich genoodzaakt de boodschap te verpakken in een antwoord op een andere vraag:
Hoelang het allemaal zal duren, dat weet ik niet. Ik hoop dat de regering kan doorgaan tot 2011, ook al vond mijn partij eerst dat het misschien beter was om samenvallende verkiezingen te hebben. Het is nu afwachten, maar de regering verdient alle kansen. Premier Van Rompuy was in zijn eerste optreden zeer overtuigend.
Een Eerste Minister van CD&V-signatuur die Patrick Dewael onder de indruk weet te brengen, het valt niet alle dagen voor. De boodschap is echter duidelijk: nu er een persoonlijke rekening vereffend is en de Open Vld federaal aan het maximum zit van wat ze kan opeisen, mag de nieuwe regering gerust aanblijven tot in 2011. En wie weet, als de Fortis-commissie niet helemaal van de grond komt zodat Yves Leterme de kans niet krijgt zijn naam voldoende te zuiveren, en de CD&V bovendien een flinke opdoffer krijgt bij de regionale verkiezingen, slaagt de partij er misschien wel in de post van Minister van Buitenlandse Zaken binnen de partij te houden wanneer Karel de Gucht naar de Europese Commissie vertrekt? Het was immers vooral CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten die in de Kamer onder vuur kwam te liggen omwille van zijn bekoeld enthousiasme voor een commissie die alles eens tot op het bot zou onderzoeken, maar er waren er nog die ooit harder voor een Fortis-commissie gepleit hebben maar daar vandaag blijkbaar lichtelijk anders over denken…

vrijdag, januari 02, 2009

Overlevingskansen van Van Rompuy I

Herman van RompuyNogal wat mensen –o.a. Pieter Cleppe in zijn laatste artikel en tweederde van de deelnemers van een recente poll van De Standaard– verwachten dat de kersverse regering-Van Rompuy I 2011 niet zal halen. Er zijn nochtans weinig redenen waarom de huidige federale coalitie er voortijdig de brui aan zou geven, en veel waarom ze tot de laatste dag zal willen voortregeren. Een korte opsomming.

Ik geef toe dat er binnen de federale regering veel meer achterdocht en wantrouwen heerst dan vertrouwen –het feit dat Herman van Rompuy het woord zo vaak gebruikte in zijn regeringsverklaring zegt eigenlijk al genoeg– en dat Eerste Minister tijdens de kabinetsraden regelmatig zijn gitaar zal moeten bovenhalen om een spontaan opwellend Vrolijke, vrolijke vrienden te begeleiden lijkt me dan ook weinig waarschijnlijk. Maar om een regering te doen vallen moeten er partijen zijn die daar belang bij hebben, en de laatste partij die belang zou kunnen gehad hebben bij een vroegtijdige val van de federale regering, de Open Vld, heeft nu sedert kort meer belang bij een voortbestaan van die regering tot 2011.

Tot voor kort had de partij immers twee redenen om vervroegde verkiezingen na te streven: de aanwezigheid van de PS in de regering zit de partij nog steeds niet lekker, en verder het uitzicht zich te kunnen verstevigen dankzij een electorale bonus waarvoor Guy Verhofstadt zou kunnen zorgen vanop de Europese kieslijst. Die sterkere positie zou zich dan praktisch moeten vertalen in meer POSTJES –of wat dacht u?– maar het probleem is dat zoals de kaarten nu liggen, het wel eens moeilijk zou worden om federaal aan Vlaamse zijde een nieuwe regering op poten te kunnen zetten na nieuwe verkiezingen zonder er een derde partner bij te nemen. Of het daarbij om sp.a of LDD zou gaan maakt eigenlijk weinig uit, feit is dat de Open Vld weinig kans maakt na zulke verkiezingen nog evenveel federale POSTJES te kunnen bezetten als nu het geval is. Zelfs àls opnieuw van start zou gegaan worden met een minderheid aan Vlaamse zijde, is het weinig waarschijnlijk dat Open Vld recht zou hebben op meer dan wat het vandaag al heeft dankzij de recente promotie van Patrick Dewael naar de post van kamervoorzitter. Bovendien zou opnieuw onderhandeld moeten worden over de benoeming van Karel de Gucht tot Europees Commissaris, en ik kan me niet inbeelden dat iemand binnen de huidige Open Vld-top daar zin in zou hebben, al was het maar om er zeker van te zijn dat Karel de Gucht later dit jaar wel degelijk naar Europa zou verdwijnen.

Zit de Open Vld dus nog steeds verveeld met de aanwezigheid van de PS in de federale regering, is het lang niet zo zeker meer dat de partij er zich federaal op kan verbeteren door nieuwe verkiezingen, en eigenlijk vooral veel kan verliezen. Ik verwacht daarom dat de partij, die tot nu toe een perfide spelletje heeft gespeeld om de regering-Leterme I constant te ondermijnen door nu weer de Vlaamse en vervolgens de Belgische kaart te trekken in de media, voor een eerder stabiliserende rol zal kiezen het komende half jaar, en daarna de rit gewoonweg verder zal willen uitzitten. Door de huidige promotie van Patrick Dewael en de toekomstige van Karel de Gucht begint de partij trouwens stilaan een personeelsprobleem te krijgen aan de top, en heeft ze wat tijd nodig om nieuwe figuren wat te laten groeien.

Er kan bovendien opgemerkt worden dat door het smadelijke vertrek van Yves Leterme voor de Open Vld een persoonlijke rekening vereffend werd. De man van 800.000 stemmen, die Guy Verhofstadt zo verpletterend versloeg bij de laatste verkiezingen, is nu van de baan, en noch Herman van Rompuy noch Kris Peeters zullen Guy Verhofstadt veel concurrentie kunnen aandoen in de komende verkiezingscampagne. Bovendien is niet alleen het kartel van CD&V en N-VA gebroken, maar zit de CD&V ook met een intern probleem, waardoor de Open Vld het veel rustiger aan zal kunnen doen, en zich nu nog meer kan profileren als een stabiele en verantwoordelijk regeringspartij. Federale verkiezingen uitlokken past dan slecht in dat plaatje.

Over de CD&V kunnen we kort zijn: die partij heeft er allerminst belang bij dat er nu welke verkiezing dan ook uitgeschreven wordt. De partij is het kartel kwijt, haar boegbeeld, veel van haar geloofwaardigheid, en bovendien intern verdeeld. De laatste hoeft echter niet lang te duren – de partij heeft wat betreft het defenestreren van boegbeelden een traditie hoog te houden. Bovendien zit de partij met Brussel-Halle-Vilvoorde verveeld: de Open Vld heeft de luxe dat ze zich van eventuele ongrondwettelijke verkiezingen niets hoeft aan te trekken en pleit zelfs voor de oprichting van een kieskring «België-Halle-Vilvoorde», maar met de vele CD&V-burgemeesters in Halle-Vilvoorde die zich voor de splitsing geëngageerd hebben heeft de CD&V een levensgroot probleem. En dat er ook voor de Europese verkiezingen een BHV-probleem bestaat helpt de partij zeker niet vooruit. Als er dus één zaak is waarmee de partij de komende maanden liever niet geconfronteerd zou willen werden, zijn het wel kiezers en verkiezingen.

De Franstalige partijen dan. Om één of andere mysterieuze reden gaven de media verleden week de indruk dat het de CD&V was die alleen stond met haar pleidooi om pas in 2011 opnieuw federaal naar de kiezer te gaan. Wisten de redacties echt niet beter? Wie deze blog al een tijdje volgt weet natuurlijk wel beter, want er is geen enkele Franstalige regeringspartij die staat te springen om in 2009 al nieuwe federale verkiezingen te organiseren. Eén reden is dat vanuit communautair standpunt gezien zowel de huidige als de vorige regering de Franstaligen bijzonder goed bedient. Maar verder heeft geen enkele van de drie regeringspartijen er duidelijk voordeel bij dat er snel nieuwe federale verkiezingen komen.

Om met de PS en de MR te beginnen: deze twee partijen zijn in een bikkelharde strijd verwikkeld om de grootste te worden in Wallonië, en geen van de twee is op dit ogenblik verzekerd van de overwinning, ook al heeft de PS voorlopig de leiding in de peilingen. Een nieuw corruptieschandaal –en wie durft een nieuw PS-corruptieschandaal in 2009 uit te sluiten?– en die voorsprong is echter zo weer verdwenen. Trouwens, wie van de twee ook werkelijk de leiding zou hebben – indien de kiezer al dan niet terecht de indruk krijgt dat een partij nieuwe verkiezingen heeft uitgelokt omwille van electorale redenen mogen de verwachtingen onmiddellijk met enkele procentpunten teruggeschroefd worden. In de huidige omstandigheden heeft geen van de twee partijen dus veel zin om de inzet van juni 2009 te verdubbelen.

Dat neemt niet weg dat de twee partijen niet bepaald in de regering van hun dromen zouden zitten. Voor de MR moet het echter de ambitie zijn de PS bij één of andere gelegenheid uit de federale regering te wippen zonder nieuwe verkiezingen, terwijl bij de PS het besef wel zal leven dat zoals de kaarten op dit ogenblik in Vlaanderen liggen, met een zieltogende sp.a, een zuivere rooms-rode regering of olijfboomcoalitie in het beste geval iets voor na de verkiezingen van 2015 of zo is. Waarschijnlijk is men bij de PS al blij dat men er al in geslaagd is binnen te breken in de federale regering via partner cdH. Die laatste partij is dan weer blij dat de PS mee in de regering zit, en heeft, hoewel de partij in de peilingen op een duidelijke winst staat, eigenlijk weinig te winnen bij nieuwe verkiezingen. Als partij die zo hard op de nagel van de koopkracht en de socio-economische problemen heeft geslagen kan zij het trouwens niet maken om nu vervroegde verkiezingen uit te lokken.

Conclusie is daarom dat ik de kansen voor Herman van Rompuy om tot in 2011 aan het federale roer te blijven hoger inschat dan de kansen van Yves Leterme ooit geweest zijn. Uiteindelijk is de regering-Leterme I eigenlijk over niets anders gevallen dan enkele onhandigheden van en tussen CD&V'ers, en kan men amper van een «nieuwe» federale regering spreken. Of deze conclusie volgende week nog steek houdt, is natuurlijk een ander paar mouwen. Zo dacht ik dat Jean-Luc Dehaene de nieuwe Eerste Minister zou worden, maar heeft «de koning» daar anders over beslist. Aan de suggestie dat hij niet toegehapt zou hebben omwille van principiële redenen –lees: wel of niet samenvallende verkiezingen– hecht ik weinig geloof: de echte redenen moet waarschijnlijk eerder in de buurt van zijn linkervestzak gezocht worden.

Voornemens voor het nieuwe jaar

Nieuwjaarsvoornemens, het blijft een interessant concept. Waarom zou men immers iets uitstellen tot 1 januari als men er alleen maar voordeel mee kan doen er onmiddellijk mee te starten? Of nog, waarom zou men vanaf 1 januari plots iets wel beginnen doen of laten als het blijkbaar nooit belangrijk genoeg was om er onmiddellijk mee te beginnen? Hoe dan ook, via een gunstige telepathische wind kon ondergetekende de hand leggen op de goede voornemens van enkele politici en parapolitici.

  • Eerste Minister Herman van Rompuy nam zich voor dit jaar geen tsjevenstreken uit te halen. Of toch niet meer dan één keer per week.
  • Eric van Rompuy, broer van, zal dit jaar op zijn blog geen Vlaamse taal meer gebruiken om de Eerste Minister niet in de problemen te brengen. Het motto van zijn blog blijft voorlopig wel Be free.
  • Yves Leterme hoopt dat hij geen druk zal hoeven te zetten op de leden van de Fortis-commissie.
  • Patrick Dewael beloofde plechtig op zijn communiezieltje –maar het kan ook op het karkas van de kalkoen van verleden week geweest zijn– dat hij het komende jaar geen politiesecretaresses zal benoemen in de Kamer.
  • Pieter de Crem hoopt dat hij in 2009 geen bloggers of blogsters zal hoeven te laten executeren.
  • Karel de Gucht zal proberen zich niet meer laatdunkend uit te laten over bevriende of niet-bevriende staatshoofden en politici, en zeker niet meer dan twee tegelijk in één enkel interview.
  • Bert Anciaux belooft dat hij dit jaar geen nieuwe partijen zal oprichten of oude om zeep helpen. Tenzij hij echt moet.
  • Kris Peeters wil de communautaire dialoog het hele jaar door blijven leiden.
  • De voltallige partijraad van de CD&V nam zich voor Brussel-Halle-Vilvoorde onverwijld te splitsen na de volgende verkiezingen. Als het niet moest lukken zullen ze in ieder geval weigeren in de oppositie te stappen.
  • Jean-Marie Dedecker zal straffe uitspraken blijven doen en belooft voor volgende maand de aankondiging van de overstap van enkele belangrijke figuren naar zijn partij. Het kan ook de maand erna zijn, of die daarna.
  • Bart de Wever wil in juni met zijn partij de kiesdrempel halen.
  • Caroline Gennez denkt dat ze in 2009 haar partij zal kunnen leiden.
  • Johan vande Lanotte wil niet uitsluiten dat hij af en toe zijn partijvoorzitster de partij zal laten leiden.
  • Mieke Voghels wil in 2009 eens met een zinnige bijdrage komen in het Vlaams Parlement.
  • Wat Joëlle Milquet zich heeft voorgenomen heb ik niet kunnen achterhalen uit het document van 37 bladzijden dat ze me toestuurde – misschien gaat ze wel wat minder vaak Non zeggen?
  • Didier Reynders overweegt te onderzoeken of de functie van Minister van Financiën ook enige concrete opgaven of verantwoordelijkheden inhoudt anders dan de verkoop van zoveel mogelijk overheidsbedrijven aan Frankrijk.
  • Louis Michel zal zich als Europees Commissaris maar één keer per maand inlaten met de Belgische binnenlandse politiek, en slechts één keer per week de economische belangen van Franstalig België in Congo behartigen.
  • Elio di Rupo nam zich voor dit jaar de PS te ontdoen van alle corrupte figuren, maar hoopt desondanks toch nog volledige lijsten te kunnen indienen bij de verkiezingen in juni.
  • Michel Daerden zal dit jaar proberen wat minder vaak aan de pintjes te zitten wanneer er camera's in de buurt zijn, en dan vooral na verkiezingen.
  • Dirk Draulans van Knack zal in 2009 geen artikels schrijven over verzonnen liefdesrelaties, ook niet over de relatie tussen Gerolf Annemans en Filip Dewinter.
  • Gerolf Annemans en Filip Dewinter namen zich samen voor zich dit jaar wat minder vaak terug te trekken in hun liefdesnestje bij Carl Lang.
  • Peter Vandermeersch belooft in 2009 wat minder vaak aan de verkoopscijfers of een driekleurige baronstitel te denken bij het schrijven van zijn commentaarstukken, maar weet voorlopig nog niet waar hij dan wel aan zou moeten denken.
Tot slot nam ondergetekende zich voor dit jaar wat minder vaak verzonnen verhalen en andere onzin op zijn blog te zetten, en in de plaats daarvan alleen nog maar over ernstige dingen te schrijven. Ik vrees echter dat artikels over Belgische of Vlaamse politiek dan wel volledig uitgesloten zouden zijn – misschien is het dus meer iets voor 2010…

Hoe dan ook wil ik aan al mijn lezers een gelukkig nieuwjaar toewensen, en aan alle politici een interessant 2009!