zondag, januari 27, 2008

Knack-intellectuelen

Etienne VermeerschKnack riep eerder deze week Etienne Vermeersch uit tot de meest invloedrijke intellectueel in Vlaanderen. De manier waarop dit bepaald werd is echter hoogst twijfelachtig, en persoonlijk zou ik zelfs durven stellen dat Etienne Vermeersch vandaag de dag de titel «intellectueel» niet verdient, laat staan die van «topintellectueel».

Het weekblad Knack schreef honderd prominente Vlamingen aan, en vroeg hen wie volgens hen op dit moment de grootste invloed heeft op het maatschappelijke debat. De naam van Etienne Vermeersch werd door die honderd deelnemers 32 keer vermeld, een armlengte vóór de tweede in de top 10, Luc Huyse, met slechts 19 vermeldingen. Maar is dit wel de juiste manier om te onderzoeken wie vandaag de grootste invloed heeft op het maatschappelijk debat?

Stel dat we een groep van zo'n honderd soldaten zouden hebben, en we vragen hen wie de moedigste onder hen is. Wie zou dan verkozen worden? Ik gok op degene die de grootste mond heeft, regelmatig pinten trakteert, de gemiddelde mening van de groep het best vertegenwoordigt en haar zelden of nooit tegen de haren in strijkt. En hoe langer je zo al deel uitmaakt van de groep, hoe groter je kansen om tot de «moedigste» van de groep uitgeroepen te worden. Maar of dat relevant is voor wie écht moedig zou zijn mocht het ooit tot een gevecht met de vijand komen? Dat Etienne Vermeersch aan de top van het lijstje terecht kwam zegt dus waarschijnlijk meer over de groep die Knack bevraagd heeft, dan over de maatschappelijke impact van Etienne Vermeersch.

Want kan men kritiek hebben op de methode zelf die Knack gebruikt heeft, met de representativiteit van de groep zit het ook al niet helemaal snor. Die werd immers samengesteld «op basis van intuïtie en gezond verstand», en «ervoor zorgend dat de stem van vrouwen, allochtonen en het middenveld voldoende aanwezig was», aldus Joël de Ceulaer. Hoeft het dan werkelijk te verbazen als inderdaad iemand als een Etienne Vermeersch bovenaan de lijst eindigt, en we in de top 10 namen terugvinden als een Tom Lanoye, Carl Devos, Yves Desmet en zelfs een Philippe van Parijs? De enige vreemde eend in de top 10-bijt is Bart de Wever, met welgeteld zes stemmen, waarschijnlijk sympathiestemmen van mensen die het misschien toch niet helemaal intellectueel eerlijk vonden om alleen maar «eigen volk» aan te kruisen in het persoonlijke lijstje – of die gewoon de vraag niet goed begrepen hadden. Dat links en België goed vertegenwoordigd zijn, maar mensen als een Matthias Storme of Boudewijn Bouckaert volledig ontbreken zegt genoeg.

En zou het toeval zijn dat nogal wat van die Knack-intellectuelen figureren op de lijst van ondertekenaars van de open brief «Waakzaamheid is geboden» ter ondersteuning van Abou Jahjah? Hoeveel van hen waren ook zo verontrust toen de beruchte betoging van 11 september 2007 in Brussel eerst verboden werd, en vervolgens gewelddadig uit mekaar geslagen door Franstalige politie? Een waar intellectueel verdedigt de vrijheid van meningsuiting niet alleen voor de eigen kerk (of moskee), maar ook voor de tegenstander, maar onder meer een Etienne Vermeersch heeft zich de laatste jaren behoorlijk wat uitgesloofd om de politieke mening van de tegenstanders zelfs bij wet te verbieden. De minus habentes van een journalisten die de lof zongen van Etienne Vermeersch naar aanleiding van het Knack-lijstje haalden dit dan nog eens aan als één van de redenen waarom hij toch zo'n topintellectueel zou zijn, niet snappend dat dit hem juist zou moeten diskwalificeren.

Overigens, één van de elementen in de verdediging van Abou Jahjah houdt absoluut geen steek, maar geen «intellectueel» die erin slaagt het op te merken: het AEL fungeerde op het moment van de feiten als een vliegende brigade gecoördineerd via SMS, en was helemaal niet vies van een relletje hier en daar – stuurde er zelfs op aan. Dat Abou Jahjah dus pas drie uur na het begin van de ongeregeldheden aankwam is daarom ook weinig relevant: hij had in Nieuw-Zeeland kunnen zitten en toch nog de rellen kunnen stoppen in de loop van enkele luttele minuten. Een beetje eerlijkheid is toch ook een eigenschap die men van een intellectueel zou mogen eisen, maar voor deze heren is dat blijkbaar iets te veel gevraagd.

Over eerlijkheid gesproken, ook de aanwezigheid van twee Pavianen in de top 10 valt op, en als er nu één intellectueel oneerlijke groep bestaat in België, dan de Pavia-groep toch wel. Deze lieden hebben immers een duidelijk politieke agenda, maar laten zich wel met plezier in de media opvoeren als neutrale waarnemers en experts, om vervolgens hun platste propaganda aan de argeloze kijker, luisteraar of lezer te serveren. Eerlijk? Helemaal niet. Intellectueel? Nog veel minder. En voor wie het spelletje door heeft soms ronduit potsierlijk en zielig tegelijk.

Wat moeten we dus denken van dit lijstje topintellectuelen dat Knack samengesteld heeft? Het hele zaakje lijkt opgezet spel, en eigenlijk zouden we er ons niet eens druk over mogen maken, maar we kunnen het toch niet laten (tiens, wat zei Jean-Paul Sartre daar weer over?). Maar wanneer dit lijstje gebruikt wordt om de open brief ter ondersteuning van Abou Jahjah nog wat extra gewicht te geven, is het goed toch even de puntjes precies op de i te plaatsen. Het is immers een ander kenmerk van intellectuelen waar de top 10 van Knack wel eens wil tegen zondigen: een intellectueel beroept zich niet op zijn titel van intellectueel om zijn mening wat extra kracht mee te geven, maar houdt zich bij de zaak en onderbouwt zijn standpunten met rationele argumenten. En sommige eerstejaarsstudenten doen het op dat vlak zelfs een pak beter dan de professor emeritus uit Gent.

zaterdag, januari 26, 2008

De agenda van Guy Verhofstadt en de Open Vld

Guy VerhofstadtEr wordt deze dagen nogal wat gespeculeerd rond de magisch datum van 23 maart, en of die dag een regering-Leterme I zal brengen dan wel een regering-Verhofstadt IV. Zo is het nog helemaal niet duidelijk hoe Yves Leterme aan een communautair akkoord over een staatshervorming zal kunnen raken, en welke richting dat akkoord zou kunnen uitgaan. Bovendien lijken Karel de Gucht en Patrick Dewael vandaag olie op het communautaire vuur te gooien door middel van een interview in De Standaard en Le Soir. Maar wat is eigenlijk de agenda van Guy Verhofstadt, en bij uitbreiding de Open Vld?

Marc Hooghe maakte in zijn analyse in De Standaard enkele dagen geleden een kapitale fout over de ambities van Guy Verhofstadt, waardoor meteen ook het grootste deel van de rest van zijn betoog naar de prullenmand verwezen kan worden:
[Guy Verhofstadt] kan dan een paar maanden rondtrekken in het multiculturele Europa van de toekomst om zich daarna voluit toe te leggen op de Europese verkiezingen van 2009.
Het klopt dat Guy Verhofstadt Europese ambities heeft, maar zitten vegeteren in het Europees Parlement als een nieuwe Annemie Neyts is niet één plank misgeslagen, maar een heel houtmagazijn. Er bestaat immers geen twijfel over dat Guy Verhofstadt de post van Permanente Voorzitter van de Europese Raad (vulgo «President van de Europese Unie» of «EU-president») ambieert, en als dat niet lukt in tweede instantie die van Europees Commissaris, maar het Europees Parlement is echt niet meer dan vangnet om niet helemaal werkloos –en vooral zonder inkomen!– te komen zitten in Gent of Toscane. Die ambities van Guy Verhofstadt maken meteen ook dat de kalender die hij volgt een andere is dan die waar Marc Hooghe van uitgaat: de president van de Europese Unie begint zijn mandaat op 1 januari 2009, en moet dus al dit najaar benoemd worden. De Europese Commissarissen dan weer beginnen pas in de herfst van volgend jaar aan hun termijn, en worden dus veel later benoemd, al valt natuurlijk niet uit te sluiten dat zo'n benoeming al in de herfst van dit jaar vastgelegd wordt als troostprijs voor de verliezers in de strijd om de post van EU-president. Europees Commissaris voor het Klimaatbeleid is bijvoorbeeld een post waar Guy Verhofstadt zich wel tevreden mee zal kunnen stellen als hij dan echt geen EU-president kan worden.

Wat dan met de agenda van de Open Vld? Die valt natuurlijk volledig samen met die van Guy Verhofstadt, toch wat de top van de Open Vld betreft, want Guy Verhofstadt moet zo snel mogelijk plaats maken voor een andere federale Open Vld-minister. (De lezer mag trouwens driemaal raden over welke Mechelaar ik het dan heb.) Dat betekent dat de Open Vld er alles aan zal doen om de Europese kansen van Guy Verhofstadt zo gaaf mogelijk te houden, en zelfs een Yves Leterme en Didier Reynders hebben er persoonlijk belang dat Guy Verhofstadt zo snel mogelijk zijn Europese zin krijgt. Maar hoe past het interview van vandaag met Karel de Gucht en Patrick Dewael in deze agenda's?

Voor de Open Vld is het van belang dat Guy Verhofstadt zo snel mogelijk vrij komt zodat hij kan beginnen lobbyen voor de post van EU-president. De beste optie is dat hij rond Pasen de macht op een ordelijke wijze kan overdragen aan zijn opvolger, zodat hij dit zelfs nog zou kunnen uitspelen als een extra troef op zijn CV. Een andere optie is dat er desnoods dan maar nieuwe verkiezingen gehouden worden, maar dan liefst zo snel mogelijk, met in ieder geval een nieuwe regering nog voor de zomer. Wat absoluut vermeden moet worden is dat België opnieuw in een communautair moeras terecht komt dat de kansen van Guy Verhofstadt torpedeert, bijvoorbeeld omdat hij vast blijft zitten in zijn post van interim-premier of, erger nog, opnieuw premier van een regering van lopende zaken, of dat het land zelfs uiteen zou vallen. In het laatste geval rijst immers het probleem dat zowel een Vlaming als een Waal Europees Commissaris zouden moeten worden, en er dus een 28ste portefeuille verzonnen moet worden, terwijl dit net de laatste keer is dat elke lidstaat vertegenwoordigd zal zijn in de Europese Commissie. Wie zegt dat de Europa een uiteenvallen van België niet zou aangrijpen om gewoon de 27ste, Belgische Commissaris onmiddellijk al te schrappen, deels als straf voor alle politiek-interne problemen die het uiteenvallen van België zou schapen in de Europese Unie?

Als de Open Vld dus wil dat 23 maart de sleuteldatum blijft, wordt het meteen ook logisch waarom de Open Vld vandaag Yves Leterme en de CD&V een ferme pad in de korf heeft gezet. Het is trouwens niet de eerste keer dat de Open Vld deze taktiek toepast: vlak voor Kerstmis deed zij immers precies hetzelfde. Maar de partij heeft eerder al geprobeerd het communautaire compromis op te zoeken, door de nota-Verhofstadt, zonder dat dit enig effect had. Volgend poging was die van de communautaire toegeving, waarvoor Roland Duchâtelet uitgestuurd werd. Het enige gevolg daarvan was dat de partij aan Vlaamse zijde zowat de hele publieke opinie over zich heen kreeg, waarna de partij die koers verliet. Daarmee rest nog slechts één optie: die van het communautaire opbod, in de hoop dat Yves Leterme eindelijk kleur bekent. Ofwel bieden Yves Leterme en de CD&V over, en dan kan het Octopusoverleg eigenlijk meteen opgedoekt worden en gaan we rechtstreeks naar nieuwe verkiezingen, waarvoor de schuld echter niet in de schoenen van de Open Vld maar wel die van de CD&V zal geschoven worden, ofwel biedt CD&V onder en is het meteen ook die partij die de Vlaamse toegevingen zal moeten verklaren, vooral tegenover de achterban van de N-VA.

Er bestaat geen twijfel over dat Open Vld liefst van al zou hebben dat CD&V en N-VA onder de beruchte lat doorgaan, maar dat moet dan wel zo snel mogelijk gebeuren. Wachten tot bijvoorbeeld aan de zomer is voor de Open Vld geen optie – dan nog liever snel nieuwe verkiezingen in de hoop dat op die manier het communautaire van tafel geveegd kan worden, of er dan een snelle oplossing gevonden kan worden. Bovendien wil de Open Vld vermijden de zwarte piet toegeschoven te krijgen, hetzij in de ene, hetzij in de andere richting, wat natuurlijk begrijpelijk is. Het interview van vandaag moet dan ook begrepen worden als een schot voor de boeg van Yves Leterme en de CD&V: er moet vooruitgang geboekt worden, want anders zal de Open Vld desnoods zelf de stekker uit de huidige regering trekken. En dat kan bovendien door een eenvoudige verwijzing naar het regeerakkoord: de houdbaarheidsdatum van de interim-regering. Dat Yves Leterme en de CD&V in dat geval maar eens proberen uit te leggen waarom zij Guy Verhofstadt dan toch absoluut in de Wetstraat 16 zouden willen behouden.

maandag, januari 21, 2008

Het Octopusoverleg, een doodgeboren kind?

Nog zo'n twee maanden scheiden ons van Pasen, de vervaldatum voor de regering-Verhofstadt III en het Octopusoverleg. De gebeurtenissen van de laatste week doen echter vermoeden dat een communautair akkoord niet zomaar uit de hemel zal komen gevallen, en dat de kans dat tegen Pasen alles in kannen en kruiken zou zijn uiterst gering is. En wat te denken van de verklaringen van Yves Leterme zelf over Brussel en zijn hinterland?

Beginnen we bij de Open Vld: eerst was er Guy Verhofstadt die een «persoonlijke nota» ging afleveren bij de koning (kan dat überhaupt wel?), met daarin onder meer de beruchte convergentiecriteria,en vervolgens liet Roland Duchâtelet weten dat wat hem betreft Brussel uitgebreid mocht worden met heel Vlaams- en Waals-Brabant. Dat laatste voorstel was natuurlijk te gek om los te lopen, want alleen een goudvis herinnert zich niet meer waarom de unitaire provincie Brabant amper enkele jaren geleden nog gesplitst werd.Maar was wel duidelijk een proefballonnetje van de «Vlaamse» liberalen om te zien hoe ver zij in hun verraad zouden kunnen gaan tegenover de Vlaamse opinie. Die convergentiecriteria zijn een ander paar mouwen: in naam worden er dan wel bevoegdheden overgedragen naar de Gewesten of de Gemeenschappen, in feite worden de marges op federaal niveau bepaald en worden dus daar de werkelijke beslissingen genomen. Elke bevoegdheid die dus op deze wijze gedefederaliseerd wordt, kan als niets anders beschouwd worden dan een dode mus voor de Vlamingen.

Het merkwaardige aan die convergentiecriteria is immers dat zij anders wel nuttig zouden kunnen zijn… voor allerlei federale bevoegdheden, of bevoegdheden die rechtstreekse federale gevolgen hebben. Waarom bijvoorbeeld geen convergentiecriteria invoeren in de Sociale Zekerheid, in het bijzonder wat betreft het medisch verbruik en de onkosten? Wat te denken van een convergentiecriterium voor het aantal flitspalen per kilometer openbare weg, want de opbrengsten van die flitspalen worden toch in een federale kas gestort en daarna «netjes» verdeeld volgens een magische verdeelsleutel. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan, van een convergentiecriterium voor geschorste werklozen tot het aantal ambtenaren in openbare dienst. Dat Guy Verhofstadt daar dus allemaal niet aan gedacht heeft!

Na Guy Verhofstadt en zijn nar Roland Duchâtelet was het de beurt aan Elio di Rupo met een voorstel om talentellingen te organiseren in de Vlaamse Rand rond Brussel. Van talentellingen in de Waals-Brabantse gemeenten waar de laatste tijd nogal wat Vlamingen neergestreken zijn heb ik alvast niets gehoord, maar fundamenteel is het wel ergerlijk dat Elio di Rupo nog steeds niet de huidige gemeenschaps- en gewestgrenzen wil respecteren. Vragen de Vlamingen immers meer bevoegdheden, een fundamenteel symmetrische eis als men uitgaat van een gelijke bekwaamheid onder het politieke personeel aan beide zijden van de taalgrens, dan vraagt Elio di Rupo meer grond, een fundamenteel asymmetrische eis. Dit heerschap zit vandaag in de federale regering, heeft geen last van een cordon sanitaire, en kreeg zelfs de rode loper uitgerold om toch maar mee te doen aan het Octopusoverleg. Yves Leterme denkt met hem tot een voor de Vlamingen eervol communautair akkoord te kunnen komen, of probeert ons dat toch wijs te maken.

Vervolgens moest ook Didier Reynders nog eens van zich laten horen, met een eis tot «stevige herfederalisatie». Over welke bevoegdheden hij het precies had, doet eigenlijk weinig ter zake – hoofdzaak is dat hij de balans van het komende communautaire akkoord duidelijk in het voordeel van België wil zien overslaan. En opnieuw stelt zich de vraag: waarom denkt Yves Leterme dat met hem een voor de Vlamingen eervol communautair akkoord zou kunnen gesloten worden? Voeg daarenboven bij de eisen en het gedrag van Didier Reynders en Elio di Rupo de derde Franstalige partijvoorzitter, Joëlle Milquet, die nog steeds zichzelf is, en het wordt duidelijk dat het Octopusoverleg, door een Vlaamse bril bekeken, niet veel meer kan zijn dan een show in slow motion om Yves Leterme tegen Pasen aan de portefeuille van Eerste Minister te helpen zónder een communautair akkoord.

Want de nieuwjaarstoespraak van Etienne Schouppe, en dan in het bijzonder wat er in die nieuwjaarstoespraak ontbrak, sprak boekdelen. Na de vlammende Franstalige eisen werd er in die toespraak over de communautaire eisen van de CD&V met geen woord gerept. Wou Etienne Schouppe niet, durfde hij niet, of mocht hij misschien zelfs niet? Of alledrie tegelijkertijd? Wat er ook van zij, ik kan me voorstellen dat ze er bij de N-VA niet bepaald vrolijk van werden

En om de reeks af te sluiten, de twee interviews van Yves Leterme van vandaag, het ene in De Standaard en het andere in Le Soir dus. Wie de interviews naleest, merkt op dat hij duidelijk voor twee verschillende publieken spreekt: bij De Standaard is er redelijk ferme taal te horen, terwijl hij er bij Le Soir bijvoorbeeld helemaal geen probleem van maakt om de bevoegdheden van het Brusselse Gewest uit te breiden over heel het Brusselse «hinterland». Dat zullen ze bij kartelpartner N-VA ongetwijfeld graag lezen. De titel boven het interview, «Leterme retrouve l'accent belge», laat er in ieder geval weinig twijfel over bestaan wat men er op de redactie van Le Soir van denkt. En honderd procent compatibel met de titel van De Standaard, «Vlamingen zetten druk», kan men dat bezwaarlijk noemen. De grote vraag is dan ook: welke van de twee kranten heeft Yves Leterme dit week-end eigenlijk blaasjes zitten wijsmaken? Dat ze er bij N-VA eens goed over nadenken.

zaterdag, januari 19, 2008

Guido Demoors moordenaar moet diens filosofische teksten lezen

Het was een klein en weinig opvallend bericht, verstopt op de regionale bladzijden: één van de moordenaars van Guido Demoor (volgens de krant «de minderjarige […] betrokken […] bij een dodelijk busincident»!) wordt door de jeugdrechter verplicht de filosofische teksten van zijn slachtoffers te lezen. Dat wil zeggen, gedurende zestien lesuren.

Telkens ik berichten lees over de moord op Guido Demoor, pardon, het «busincident», kan ik het niet laten me af te vragen wat er zou gebeuren als ze mij morgen zouden doodmeppen op een bus in Antwerpen. Het antwoord is om van te gruwelen: de minderjarige kreeg een werkstraf van 150 uur opgelegd –de gemiddelde vakantiejob duurt langer–, mag geen gevechtssporten meer doen, en blijft tot aan zijn twintigste onder het toezicht van de jeugdrechter. En wie dat mild vindt is van kwade wil, want de minderjarige is natuurlijk altijd een voorbeeldige jongen geweest, heeft gebroken met zijn oude vrienden en is nu modelleerling op school. Alhoewel… zo voorbeeldig was hij nu ook weer niet in het verleden, want in 2005 had hij al eens een man op gewelddadige manier beroofd. Een recidivist dus. Laten we hopen dat hij niet opnieuw recidiveert, want het gerecht en de jeugdrechter zullen hem in ieder geval niet tegenhouden! En dan te bedenken dat die andere «betrokkene» van dat andere «incident» in Antwerpen al gekielhaald werd omdat hij gewelddadige computerspelletjes speelde.

Maar wat als morgen één of andere recidivist mij ook doodmept? Zal die dan ook verplicht worden al mijn teksten eens door te lezen in de loop van zestien lesuren? Ik zie het al voor me, hoe de «betrokkene» zich dan door al mijn artikels over Brussel-Halle-Vilvoorde moet worstelen, om over dit artikel en de andere over het «busincident» nog maar te zwijgen. Ik kan me daarom niet van de indruk ontdoen dat de «betrokkene» er al bij al bijzonder goedkoop vanaf komt. Laat ik het zo zeggen: de voorbereiding voor het SCJP-examen heeft mij bijvoorbeeld al meer moeite gekost, en als hij bijvoorbeeld een motorfiets heeft, zal die hem waarschijnlijk ook al een pak meer tijd en geld gekost hebben dan de moord op Guido Demoor. Tenzij ook die betaald werd door de verzekering van zijn ouders.

woensdag, januari 16, 2008

Als de CVP'er de moed aanprijst...

OctopusHoef ik deze variant van een oud Vlaams spreekwoord aan te vullen? Yves Leterme prees in zijn toespraak op de openingszitting van het ondertussen al beruchte Octopusoverleg de moed om te slagen in de komende communautaire onderhandelingen. Maar vergt het dan werkelijk zoveel moed om de eigen kiezers een oor aan te naaien?

Afgaande op de toespraak van Yves Leterme is het moeilijk te bepalen welke politieke partij in Vlaanderen historisch gezien mag pronken met de titel van moedigste. Zou het de CVP zijn, die vaak genoeg de eigen achterban bij de bok heeft gezet omdat het staatsbelang voorging? Of de Volksunie misschien, als we terugdenken aan Egmont? De Noord-Belgisch socialisten, die altijd een manifeste desinteresse voor communautaire vraagstukken aan de dag hebben gelegd, hoeven niet te vrezen dat zij deze titel opgeplakt zouden krijgen, maar Guy Verhofstadt en zijn Open Vld zijn anders wel goede kandidaten. Waren zij het niet die zowat heel Vlaams-Brabant wouden uitverkopen, of toch op z'n minst de faciliteitengemeenten in de Vlaamse Rand, in ruil voor een schijnsplitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en vooral een voortzetting van de paarse regering?

Over Brussel-Halle-Vilvoorde gesproken: impliciet geeft Yves Leterme met zijn lofrede over de moed wel een ferme sneer naar Hugo Schiltz, die volgens de geruchten er persoonlijk via SPIRIT voor zou gezorgd hebben dat het plannetje van Guy Verhofstadt compleet gekelderd werd. Vandaag worden we dus verondersteld te denken dat zoiets een daad van absoluut verwerpelijke lafheid was, want één enkel iemand wist een communautair akkoord waar vijf politieke partijen bij betrokken waren naar de haaien te sturen. Jammer dat Yves Leterme daar niet even bij stilstond in zijn toespraak, maar Bert Anciaux is dus alvast gewaarschuwd dat hij er niet moet aan denken de held uit te hangen door Vlaamse reflexen aan de dag te leggen.

Bovendien zit ik met een prangende vraag geplaagd. Lang geleden, toen Yves Leterme nog in de oppositie zat en zijn 800.000 stemmen nog moest verdienen, had hij het immers ook al over moed. Over… inderdaad, «vijf minuten politieke moed». Op 7 november werden er dat, na een toch wel heel lastige bevalling, meer dan dertig minuten, maar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde werd dan toch gestemd, met een Vlaamse meerderheid tegen een Franstalige minderheid. Mag ik erop rekenen dat op die stemming niet terug zal gekomen worden, of moet ik toch vrezen dat Yves Leterme en zijn CD&V het in de loop van de komende 67 dagen wel eens in hun hoofd zouden kunnen halen nog wat extra «moed» aan de dag te leggen door een prijs te willen betalen voor iets waar we eigenlijk veertig jaar geleden al klaar hadden moeten mee zijn?

Neen, wanneer ik een CVP'er –en Yves Leterme heeft door toe te treden tot de regering-Verhofstadt III zónder een staatshervorming aangetoond dat hij wel degelijk een rasechte CVP'er is– bezig hoor over politieke moed aan de vooravond van een communautaire onderhandelingsronde, dan hou ik mijn hart vast. Dit is niet het soort van verklaringen dat ik verwacht van iemand die de Vlaamse belangen zal willen verdedigen, maar wel van iemand die nu al van plan is zware toegevingen te doen om de begeerde post van Eerste Minister te kunnen krijgen. De straffe verklaringen van partijvoorzitter Etienne Schouppe dat de CD&V er desnoods al vóór 23 maart uit zou trekken maken daarbij weinig indruk, want om er een ander oud Vlaams spreekwoord bij te halen: omwille van de smeer likt de kat de kandeleer. En bij de CVPhebben ze altijd graag gelikt, en veel. Échte moed was daarbij wel zo ongeveer het laatste waar een echte CVP'er van verdacht kon worden. Het enige wat deze keer anders is, is het kartel met de N-VA, met het risico dat de smeer wel eens een bittere nasmaak zou kunnen opleveren als de N-VA niet mee zou willen likken met haar kartelpartner, met alle gevolgen van dien. En die vraag, namelijk of de N-VA zal willen meelikken met de CD&V, is aan Vlaamse zijde meteen ook de enige echt interessante vraag voor de komende twee maanden.

zondag, januari 13, 2008

Vooruitblik op 2008

Aan het begin van een nieuwe jaar wil elk medium dat zichzelf een beetje respecteert al eens vooruitblikken op wat er ons te wachten staat, en vaak worden daarvoor allerlei experts geconsulteerd (waarzeggers, klimatologen, journalisten en economisten). In de blogosfeer moeten we echter roeien met de riemen die we gekregen hebben –geen dus– maar toch wil ik jullie mijn eigen voorspellingen voor het komende jaar niet onthouden.

Januari. Bij de eerste bijeenkomst van de Raad der Wijzen blijkt Bert Anciaux, waarvoor speciaal een dertiende stoel was bijgeschoven, afwezig te zijn. Kwatongen beweren dat hij afgereisd is naar Mongolië, maar uiteindelijk blijkt dat hij gewoon thuis ziek in bed lag na het drinken van de eigen urine.

Februari. Na enkele vergaderingen van de Raad der Wijzen leggen de Franstaligen een reeks gemeenschappelijke eisen op tafel. Als dan toch alles bespreekbaar moet zijn, vinden zij dat er onder meer ook over de uitbreiding van de faciliteiten tot alle Vlaamse provincies gesproken moet kunnen worden, al willen zij voorlopig nog een uitzondering maken voor de provincie Antwerpen. Enkele vooraanstaande leden van de Pavia-groep pleiten er in een open brief voor dat deze eis van de Franstaligen ernstig genomen wordt; iets anders zou alleen maar van Vlaams provincialisme getuigen.

Maart. Op Witte Donderdag verklaart Minister van Staatshervorming Yves Leterme dat er nog geen akkoord is over een staatshervorming, maar er wel al een zicht op een afspraak is, en hij daarom nog wil doorzetten tot Pinksteren. Na lang aandringen toont Guy Verhofstadt zich bereid zijn interim-regering voort te zetten tot Pinksteren, maar geen dag langer. De in der haast bijeengeroepen partijraad van de N-VA blijft de federale regering steunen, maar er moet wel strootje getrokken worden om te bepalen wie van de N-VA-parlementsleden niet zou applaudiseren na de volgende toespraak van Eerste Minister Guy Verhofstadt. In een interview met Humo verklaart partijvoorzitter Bart de Wever dat het Vlaams Belang een oud maagd is die voorleest uit de Playboy, terwijl Frank Vanhecke in een reactie antwoordt dat de N-VA nog meer eens Vlaanderen verraden heeft. In zijn toespraak naar aanleiding van Pasen onderstreept koning Albert II dat het belangrijk is dat de burgers van dit land elkaars taal leren spreken en begrijpen.

April. In een ophefmakend interview voor Le Soir verklaart Jean-Marie Dedecker dat hij reeds maanden wist dat de staatshervorming uitgesteld zou worden tot Pinksteren, en dat dit afgesproken spel is om daarna de Groenen en sp.a in de federale regering binnen te loodsen ten koste van de N-VA. In een debat van de RTBf zegt Joëlle Milquet dat als de Vlamingen vinden dat alles bespreekbaar moet zijn, ook de aanhechting van alle Vlaamse grensgemeenten bij het Waalse Gewest bespreekbaar moet zijn. Bij een tussentijdse controle blijkt dat er op het Ministerie van Financiën enkele miljarden euro ontbreken. Gevraagd naar een reactie ziet Didier Reynders hierin een Vlaams complot om hem van een eventueel premierschap af te houden.

Mei. Tijdens een toespraak naar aanleiding van Rerum Novarum verklaart Minister van Staatshervorming Yves Leterme dat er wel nog geen zicht op een afspraak over een staatshervorming is, maar dat de contouren van een Franstalige belofte daarover wel stilaan zichtbaar worden, en hij daarom nog tot de zomervakantie wil doorgaan. Na lang aandringen toont Guy Verhofstadt zich bereid zijn interim-regering voort te zetten tot het zomerreces, maar geen dag langer. De in der haast bijeengeroepen partijraad van de N-VA blijft de federale regering steunen, maar er moet wel strootje getrokken worden om te bepalen wie van de N-VA-parlementsleden stiekem zijn tong zou uitsteken naar een Franstalige parlementslid, mogelijks zelfs iemand van de PS. In een interview met De Huisarts verklaart partijvoorzitter Bart de Wever dat het Vlaams Belang een oud maagd is die voorleest uit de Rooie Oortjes. Volgens Filip Dewinter bewijst de uitspraak van Bart de Wever dat de N-VA kartelpartner van de PS is geworden.

Juni. Jean-Marie Dedecker zegt in een debat op RTL TVi dat hij al maanden geleden verkondigd heeft dat de staatshervorming er niet voor de zomer zou zijn, en dat het allemaal afgesproken spel is om de sp.a en de Groenen na de zomer in de federale regering te loodsen ten koste van de N-VA. Partijvoorzitter Bart Somers van de Open Vld, tevens burgemeester van Mechelen, laat zich in een radio-interview ontvallen dat de invoering van faciliteiten in Mechelen voor hem geen probleem zou zijn, als hij maar burgemeester mag blijven en de Open Vld federaal in de regering mag blijven. Luc van der Kelen prijst in Het Laatste Nieuws Bart Somers voor zoveel staatsmanschap.

Juli. Tijdens een toespraak enkele dagen vóór 11 juli verklaart Minister van Staatshervorming Yves Leterme dat er wel nog geen contouren van een Franstalige belofte over een staatshervorming zichtbaar zijn, maar hij daar wel een illusie over koestert, en hij daarom nog tot de Wapenstilstand wil doorgaan. Na lang aandringen toont Guy Verhofstadt zich bereid zijn interim-regering voort te zetten tot Wapenstilstand, maar geen dag langer. De in der haast bijeengeroepen partijraad van de N-VA blijft de federale regering steunen, maar er moet wel strootje getrokken worden om te bepalen wie van de N-VA-parlementsleden de Vlaamse Leeuw uit volle borst zou mogen zingen op de 11 juli-viering in Brussel. In een interview met Woef verklaart partijvoorzitter Bart de Wever dat het Vlaams Belang een oud maagd is die voorleest uit de Humo. Volgens Marie-Rose Morel bewijst de uitspraak van Bart de Wever dat hij al lang de Humo niet meer gelezen heeft.

Augustus. In een ophefmakend interview met Dag Allemaal verklaart Jean-Marie Dedecker dat hij reeds maanden wist dat de staatshervorming uitgesteld zou worden tot de herfst, en dat dit afgesproken spel is om daarna de Groenen en sp.a in de federale regering binnen te loodsen ten koste van de N-VA. Een interne audit brengt aan het licht dat enkele miljarden euro ontbreken in de boekhouding van het Ministerie van Financiën, maar volgens Didier Reynders is er geen enkel probleem aangezien hij de partijvoorzitter van de grootste politieke familie in België is.

September. Naar aanleiding van het feest van de Franse Gemeenschap eist Charles Michel van de MR dat ook de uitbreiding van de provincie Luxemburg met Baarle-Hertog bespreekbaar moet zijn, als voor de Vlamingen dan toch werkelijk alles bespreekbaar moet zijn. Dat Baarle-Hertog niet aan de provincie Luxemburg grenst is volgens hem bezwaar, want de gemeente grenst toch ook niet aan de rest van de provincie Antwerpen. Volgens Herman de Croo moet dringen overwogen worden of de verkiezingen van 2009 niet uitgesteld kunnen worden tot minstens 2019, zodat de Vlaamse politici voldoende toegevingen zouden kunnen doen om België te redden zonder een electorale afstraffing te hoeven vrezen.

Oktober. Laurette Onkelinx van de PS eist in een interview met de krant De Standaard dat er in heel Vlaanderen talentellingen gehouden worden, en er in elke gemeente waar er minstens twee Franstaligen wonen faciliteiten ingevoerd worden. Verder moet volgens haar ook de Grondwet aangepast worden zodat staatshervormingen alleen nog mogelijk zijn met de unanieme instemming van de Franstalige parlementsleden. Enkele vooraanstaande leden van de Pavia-groep vinden dat het voorstel van Laurette Onkelinx niet zomaar mag afgeschoten worden, want dat zou alleen maar van een eng Vlaams nationalisme getuigen.

November. Minister van Staatshervorming Yves Leterme verklaart naar aanleiding van 11 november dat er wel nog geen vooruitgang is geboekt in de besprekingen voor de staatshervorming, maar dat hij toch nog tot Kerstmis door wil gaan omdat hij toch niets anders te doen heeft. Na lang aandringen toont Guy Verhofstadt zich bereid zijn interim-regering voort te zetten tot Nieuwjaar, maar geen dag langer. De partijraad van de N-VA blijft de federale regering steunen, maar één van de N-VA-parlementsleden krijgt een vrijstelling om op 's Konings Dag (15 november) de brabançonne niet te moeten zingen. In een interview met Joepie verklaart partijvoorzitter Bart de Wever dat het Vlaams Belang een oud maagd is die voorleest uit de les biologie. Gerolf Annemans zegt in een reactie dat het absoluut geen schande is op oude leeftijd nog wat te willen bijleren.

December. Tijdens zijn kersttoespraak roept Koning Albert II de Vlamingen op Frans te spreken telkens zij een Franstalige ontmoeten in Vlaanderen, om zo hun Frans een beetje te kunnen oefenen voor wanneer zij op vakantie zou gaan in de Ardennen of Frankrijk. Volgens hem getuigt het van burgerzin de taal van de andere bevolkingsgroep te leren, surtout als dat het Frans is. In une lettre ouverte stellen enkele vooraanstaande leden van de Pavia-groep de positie van het Nederlands in België in vraag, en vragen zich af of het geen provocatie aan het adres van de Franstaligen is dat het Nederlands een officiële taal is in België. De Open Vld/Ldf Ouverte schuift in de Raad der Wijzen de afschaffing van het Nederlands als officiële taal naar voor in de hoop de regering-Verhofstadt III ook na de verkiezingen van 2009 nog in het zadel te kunnen houden. Jean-Marie Dedecker verklaart tijdens een debat in De Zevende Dag dat hij reeds verleden jaar wist dat er van een staatshervorming geen sprake zou zijn, en de sp.a en Groen! na Nieuwjaar hun intrede in de federale regering zullen doen.