Homo-huwelijk in Noorwegen en ongelovige predikanten in Denemarken

In Noorwegen ontstond enige beroering naar aanleiding van een uitspraak van katholieke Commissie voor Rechtvaardigheid en Vrede over het homo-huwelijk en de komende parlementsverkiezingen. In Denemarken mocht predikant Thorkild Grosbøll, die verklaard had niet in God te geloven, terugkeren naar zijn parochie.

De Commissie voor Rechtvaardigheid en Vrede is een orgaan dat de katholieke bisschop van Oslo bijstaat in sociaal-ethische vragen. Naar aanleiding van de parlementsverkiezingen deze herfst sprak de Commissie zich uit over wat in het Noors het «geslachtsneutrale huwelijk» genoemd wordt. (Wat een draak van een woord trouwens — gaan we morgen polygamie promoten als een «getalsneutraal huwelijk»?) In het bijzonder gaat de uitspraak over het feit dat de drie linkse partijen Arbeiderpartiet (sociaal-democraten), Venstre (Links) en Sosialistisk Venstreparti (Linkse Socialistische Partij) in hun verkiezingsprogramma hebben opgenomen dat zij het homo-huwelijk zullen goedkeuren indien zij de regeringsmacht in handen zouden krijgen. De Commissie herinnert eraan dat het homo-huwelijk vooral een symbolische zaak is omdat twaalf jaar geleden al het partnerschap werd goedgekeurd dat homoseksuelen in de praktijk dezelfde rechten geeft als heteroseksuele koppels.

In eerste instantie werd de uitspraak opgevat als een verbod van de katholieke Kerk in Noorwegen om op deze drie partijen te stemmen, en bisschop Gerhard Schwenzer moest dan ook met een nieuwe mededeling komen —die overigens ook in de kerken werd voorgelezen— om de puntjes op de i te zetten. Volgens hem is geen enkele politieke partij perfect, en hebben katholieken de plicht vanuit hun geweten en geloof voor die partij te stemmen die de maatschappij het beste dient. Daarbij hoort dat de Kerk meent dat het homo-huwelijk een verkeerde stap is, zoals de Commissie aangaf.

In België kan een katholieke priester in de Senaat zetelen voor een partij die het homo-huwelijk mee hebben goedgekeurd zonder dat dat noemenswaardige problemen lijkt op te leveren.

In Denemarken heerst er geen verkiezingskoorts, maar keerde predikant Thorkild Grosbøll terug naar zijn parochie Taarbæk. Grosbøll werd verleden jaar geschorst nadat hij een boek (En sten i skoen) publiceerde waarin hij reeds in het begin het volgende schreef:

Dit boek gaat niet over een scheppende en aanwezige God, geen denkbeelden over een verrijzenis of een eeuwig leven. Zulke dingen hebben me nooit aangesproken, zelfs niet als kind.

Toch neemt Grosbøll de Bijbel serieus, maar dan als een bijdrage aan de beschaving zoals zovele andere, maar dan één die meer invloed op onze beschaving heeft gehad dan alle andere. Tijdens een twaalf minuten durende onderhoud met de bisschop van Roskilde, Jan Lindhardt, bevestigde Grosbøll echter zijn priesterambt en zei hij dat hij in God gelooft. Daarmee kon Grosbøll opnieuw zijn ambt in Taarbæk opnemen, maar Lindhardt verklaarde dat hij eventuele nieuwe uitspraken van Grosbøll in de toekomst zal blijven volgen.

Het is tekenend voor het verval binnen de progressieve delen van de lutherse kerken dat zelfs predikanten openlijk kunnen twijfelen aan het bestaan van God zonder dat ze definitief uit hun ambt gezet kunnen worden. Zeker, Grosbøll heeft zijn geloof in God bevestigd tijdens het onderhoud met bisschop Lindhardt, maar om één of andere reden schieten de woorden pro en forma me telkens weer te binnen wanneer ik dat lees. Voorlopig is de Kerk in Vlaanderen van zulke sotternijen gespaard gebleven, maar afgaande op de houding die de katholieke Kerk lijkt aan te nemen tegenover partijen die zowel abortus, euthanasie als het homo-huwelijk erdoor hebben gedrukt, is het misschien eerder de vraag hoe lang dat nog zal duren.