De Standaard publiceert vandaag een opiniestuk van Aleksandr Skorobogatov, met kritiek op de uitspraak van Condoleezza Rice dat Belarus (Wit-Rusland) een schurkenstaat zou zijn. Intellectueel eerlijk is de man niet bepaald, en het is jammer te moeten vaststellen dat De Standaard blijkbaar zowat alles publiceert als het maar anti-amerikaanse kritiek bevat.
Skorobogatov verdraait de uitspraak van Condoleezza Rice compleet. De kritiek van Rice is uiteraard gericht op Loekasjenko, niet op het Witrussische volk, dat inderdaad historisch gezien absoluut niets te verwijten valt, integendeel zelfs. Velen zouden zelfs zeggen dat het precies daarom extra tragisch is dat Belarus op dit ogenblik geplaagd zit met het régime van Loekasjenko. Skorobogatov geeft trouwens zelf toe, ook al is het irriterend schoorvoetend, dat de kwalificatie «schurk» op Loekasjenko wel degelijk van toepassing is.
De kat komt echter op de koord halverwege het opiniestuk, met alle klassieke anti-amerikaanse ingrediënten die tegenwoordig zo populair zijn. President George W. Bush is dom en leugenachtig. Hij wordt «door de grote meerderheid van de Europeanen beschouwd als net iets te achterlijk voor een mens in zijn positie». En natuurlijk dat de eerste verkiezing van Bush niet eerlijk verlopen zou zijn. Wat dat laatste betreft, het is pijnlijk vast te stellen dat links er na meer dan vier jaar nog steeds niet over is dat Al Gore in de herfst van 2000 de verkiezingen verloor. De kiezers die George W. Bush er na zijn eerste regeerperiode bijwon zullen er lak aan hebben.
Hoe dan ook doen de intelligentie van president George W. Bush (of het vermeende gebrek eraan) of het verloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2000 weinig ter zake in een opiniestuk dat reageert op de uitspaken van Rice aan het adres van Loekasjenko. Erger is dat de schrijver de ronduit emotionele toer opgaat («Medelijden met het lijden»), en op meerder plaatsen suggereert dat de uitspraken van Rice een nieuw hoofdstuk inluiden («deze nieuwe schurkenstaat», «binnenkort [...] een nieuwbakken wereldwijde paria»). Belarus is nochtans reeds lang een paria, en bijvoorbeeld het enige Europese land (naast de mini-staten Vatikaanstad en Monaco) dat geen lid is van de Raad van Europa. Bovendien is Loekasjenko officieel niet meer welkom in de Europese Unie en zal daarom geen visum uitgereikt krijgen.
Ronduit ergerlijk is de suggestie dat er dra ook precisiebombardementen zullen volgen, terwijl de neoconservatieven (zij weer!) de oppositie aan het «op- (en af-)richten» zijn. Het klinkt als een echo van de kritiek op de oranje revolutie in de Oekraïne en de rozenrevolutie in Georgië, alleen laat mijn geheugen me in de steek wat de precisiebombardementen in die twee landen betreft. Bovendien mogen de Verenigde Staten zich niet inmengen in Belarus omdat het land noch over grondstoffen beschikt, noch strategisch gelegen is. Makkelijk zat natuurlijk: beschikt een land over grondstoffen, krijgen de Verenigde Staten bakken kritiek over zich omdat het hen eigenlijk om de grondstoffen te doen is, niet de bevolking. Heeft een land een strategische ligging, dan gaat het natuurlijk uitsluitend daarover. En heeft een land noch grondstoffen, noch een strategische ligging, tja, dan is het precies dáárom dat de Verenigde Staten zich vooral niet mogen komen inmengen. Primair anti-amerikanisme heet zoiets. Feit is echter dat in grote mate precies dankzij die dekselse Amerikaanse neoconservatieven (tweemaal fout dus), waar Skorobogatov zo een afkeer van heeft, Joesjtsjenko vandaag president is in de Oekraïne, en Saakasjvili in Georgië. Het zegt veel over Skorobogatov dat hij, vanuit Antwerpen natuurlijk, nog liever Loekasjenko in Minsk aan de macht laat blijven dan dat de neoconservatieven er een democratische verkiezing zouden forceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten