Bij het lezen van de commentaarstukjes in De Standaard valt op hoeveel zuur braaksel er de laatste dagen moet gevloeid zijn in de redactielokalen in Groot-Bijgaarden. Ook vandaag is dat niet anders.
Er is een tijd geweest dat De Standaard een uitgesproken katholieke krant was, ja zelfs de «K» van «Kristus» voerde op de voorpagina, maar dat is voltooid verleden tijd. Dat was trouwens ook de tijd dat de krant nog Vlaams was, zoals sommigen zich misschien zullen herinneren. Op cruciale ogenblikken, zoals bij het overlijden van de paus, blijkt hoe groot het verschil met vroeger geworden is.
Reeds verleden week heeft Bart Sturtewagen, op maandag geholpen door Peter Vandermeersch, een paar keer de haast ondragelijke lichtheid van zijn intellect aangetoond. Ook vandaag is dat weer het geval. Krampachtig blijft hij op de dezelfde nagel slaan dat paus Johannes Paulus II schaduwzijden had, en die schaduwzijden waren, hou u vast, «van dezelfde megadimensies als zijn verwezenlijkingen». Het is duidelijk dat de zelfverklaarde kwaliteitskrant het zeer moeilijk heeft met «die pletwals van beelden en verhalen» waaruit «een man naar voren [komt] die groter is dan het leven zelf». En dan nog wel een conservatieve katholiek — laat het alstublieft niet waar zijn!
Wat is het probleem van Bart en Peter? Volgens hen zit de katholieke Kerk «verstrikt in contradicties die een denkend mens niet naast zich kan leggen». En Bart en Peter zijn denkende mensen, begrijpt u. Ze kunnen nog wel toegeven dat «de Kerk groeit in regio's waar ze een boodschap van hoop kan brengen aan armen en verdrukten» (jammer genoeg zo ongeveer de hele wereld dus), maar, waarschuwen deze twee profeten, «voor de geestelijke nood van hen die de snelle technologische en maatschappelijke ontwikkelingen in het rijke Westen niet kunnen volgen, biedt ze onvoldoende antwoord». Een kerk met 1,1 miljard gelovigen gevloerd door twee denkende mensen in een eenvoudig redactielokaal in Groot-Bijgaarden dus.
Hoe zouden deze twee apostelen dan de katholieke Kerk willen redden? Even geduld alstublieft, want het weze duidelijk, hoe modern, progressief en progressistisch de katholieke Kerk ook moge worden, deze twee denkers hebben in het verleden al meermaals in hun commentaarstukken duidelijk gemaakt dat zij er zich wel voor zullen hoeden om zich te bekennen tot het katholieke geloof. Maar als deze twee overtuigde buitenstaanders de Kerk een (uiteraard) goed bedoelde raad zouden mogen geven, denk ik dat ze zouden voorstellen dat de Kerk abortus en euthanasie zou moeten omarmen, condooms zou moeten aanbevelen als een, indien niet het enige hulpmiddel tegen AIDS, idiote voorstellingen als huwelijkstrouw overboord zou moeten gooien, en zo snel mogelijk, liever vandaag nog dan morgen, de ultieme natte droom van iedere zelfverklaarde intellectueel, een getrouwde lesbische bisschop met een kind uit een vorige huwelijk zou moeten benoemen. Als dat niet een mooi gebaar zou zijn! Ik heb echter slecht nieuws voor onze twee denkers. De kans dat de volgende paus een katholiek zal zijn bedraagt 100%, en daarmee ziet het er dus eigenlijk eerder slecht uit voor de verwezenlijking van hun wensdromen.
Er is echter een probleempje, waar deze twee denkers niet aan denken, of niet aan willen denken. Kerken waar men zowel vrouwelijke, getrouwde als homofiele priesters toelaat, waar men het niet meer zo nauw neemt met achterhaalde begrippen zoals huwelijkstrouw, en ruimdenkend is rond abortus, euthanasie en condooms, zitten vandaag in een nog diepere crisis dan de katholieke Kerk in West-Europa, en worden chronisch bedreigd door een schisma. Aan de ene zijde bevinden zich vaak de conservatieven, die het gros van de gelovigen uitmaken, en aan de andere zijde de progressieven, vaak zonder gelovigen, die wel op voortdurend applaus kunnen rekenen van de rand- en buitenkerkelijke opiniemakers. Rand- en buitenkerkelijken die wel nog eens naar de mis wil komen wanneer een progressieve bisschop ingewijd wordt, en die wel eens ostentatief aan de kerkdeur willen komen protesteren als er een conservatieve bisschop ingewijd wordt, maar die verder op een gewone zondagvoormiddag veel belangrijkere dingen te doen hebben dan naar de kerk te gaan. Zij denken immers! Want als er één ding opvalt, dan is het wel dat conservatieve kerkleiders leiding kunnen geven aan een kerk, maar progressieve kerkleiders niet meer zijn dan maatschappijvolgers in een lege kerk. Want wie gaat er naar de kerk om op zondagvoormiddag hetzelfde verhaal te horen dat men elke dag overal in de «moderne» maatschappij al kan horen? Wat is immers de zin van een Kerk die de maatschappij volgt in plaats van haar gelovigen leiding te geven? Zoiets heeft geen zin, en zo'n kerken brokkelen nog sneller af een rotte bakstenen muur onder de sloophamer. Alleen een boosaardige idioot die zou durven suggereren dat het onze twee denkers misschien net daarom te doen is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten