«Arme VLD...»

Herman Boel schreef eergisteren een stukje over de VLD. Ik ben het grotendeels met hem eens, maar niet helemaal.

Zijn analyse dat het bij de VLD om «de macht om de macht» gaat lijkt me niet helemaal juist. Immers, welke macht heeft de VLD? De macht om naar het pijpen van de PS te mogen dansen? Het migrantenstemrecht kon de VLD niet tegenhouden, meer zelfs, ze moest er de eigen partijvoorzitter voor defenestreren omdat die ondanks zijn intelligentie zo dom was te denken dat hij het partijprogramma kon (laat staan moest) verdedigen. Het EU-referendum —het referendum was één de kernbegrippen uit de burgerdemocratie waar de VLD in de jaren '90 zo graag mee uitpakte— mocht er dan weer niet komen omdat Di Rupo voor het voortbestaan van België vreesde. Verhofstadt was nochtans zo vermetel geweest dat referendum al aan te kondigen onmiddellijk na de overeenkomst over de Europese Grondwet, maar moest die droom op bevel van de PS dus opbergen. Op Justitie draait alles compleet vierkant dankzij Onkelinx. De onaanraakbare Flahaut blijft mooi Minister van Defensie spelen zolang hij wil en zorgt er voor het ene schandaal na het andere. In de Senaat mag Lizin het mooie weer blijven maken. Over de sociaal-ekonomische politiek van de paars regering wordt best gezwegen. En ondertussen al meer dan tien maanden het behoud van Brussel-Halle-Vilvoorde dus, waar de VLD zich dood aan het trappen is aan een surplace.

Wat is in dit alles de constante? Stuk voor stuk gaat het over punten die de VLD uitdrukkelijk geen regeringscrisis waard zijn, maar die dat voor de PS wél zijn. Het kan de VLD dus niet om de macht te doen zijn, want ze geven nog liever de macht en vooral hun kernwaarden op om het postje te kunnen behouden. Ondertussen is het de PS die bepaalt wat er wel en wat er niet gebeurt in België, en een snelle blik op de resultaten van de laatste opiniepeilingen leert dat ook de Vlaamse kiezer dat schijnt door te hebben. Gemiddeld is de VLD overigens de enige partij die noemenswaardig op minus staat.

Is dat een reden om medelijden te hebben met Bart Somers? Hoegenaamd niet. Waar ik wel medelijden mee heb is het brave VLD-lid, dat zich in de jaren negentig een partijkaart aanschafte omwille van het Vlaamse, liberale en democratische partijprogramma van de VLD. Wie durft daar vandaag nog openlijk voor uit te komen? En hoevelen van hen zijn vandaag nog lid, tegen beter weten in? Meer vrijheid, meer welvaart zullen daar weinig aan helpen als de leden en de kiezers blijven vaststellen dat niets, maar dan ook niets de VLD een regeringscrisis waard is. «Erbij zijn» is het enige wat voor de partijtop telt, en waarom zou men voor zo een partij moeten stemmen?