Verkeerd geciteerd... op zijn eigen blog!

Hoe vaak valt het niet voor dat een politicus een interview laat afnemen, en de volgende dag merkt dat hij totaal verkeerd geciteerd is? Of dat hij dat toch probeert te beweren? Vandaag lijkt Bert Anciaux te willen beweren dat hij verkeerd geciteerd werd op zijn eigen blog.

Een vriend van Bert Anciaux heeft hem verteld dat er al wekenlang een e-mail zou circuleren waarin «aangetoond» wordt dat hij een landsverrader is aan de hand van een citaat uit zijn weblog. Zelf heb ik die e-mail niet gezien, maar ik heb wel commentaar geleverd op de uitspraken die vermoedelijke geciteerd worden.

Het is toch interessant om de uitspraak van vandaag te vergelijken met de uitspraak die precies een maand geleden gedaan werd. Dit schreef Bert Anciaux op 27 oktober:

Ik hoop dat we voldoende blijven inzien dat Wallonië ons kan helpen in het voorkomen van een onverdraagzame rechtse machtsgreep tegen de vrijheid van denken, tegen de seksuele vrijheid, tegen de godsdienstvrijheid en tegen culturele vrijheid in.

Vandaag schrijft hij het volgende:

Ik wou gewoon zeggen dat het ook wel eens mogelijk is dat er een progressieve meerderheid op federaal vlak bestaat, zelfs met een conservatieve meerderheid in Vlaanderen.
Ik ben niet beschaamd vast te stellen dat zo het migrantenstemrecht is gerealiseerd. Is dit daarom ondemocratisch? Zolang er federaal bevoegdheden blijven, is het toch ok dat deze bevoegdheden ook federaal moeten steunen op een meerderheid, niet?

Ten eerste is het niet zo dat het alleen maar mogelijk is dat er een progressieve meerderheid op federaal vlak zou bestaan met een conservatieve meerderheid in Vlaanderen, maar dit is wel degelijk al jaren het geval. Erger is dat de SP.A dankzij die federale progressieve meerderheid al jarenlang in Vlaanderen op regionaal niveau de lakens uitdeelt, ondanks die Vlaamse conservatieve meerderheid. Of dat zo democratisch is, weet ik toch niet.

Een andere zaak is het migrantenstemrecht. Het is begrijpelijk dat in een federale staat af en toe wetten worden goedgekeurd die geen meerderheid genieten in één van de deelstaten. Dat in één van de deelstaten 60% of meer tegen een bepaalde wet is die desondanks toch goedgekeurd wordt, is inderdaad niet ondemocratisch. Is 70% van de bevolking in één van de deelstaten tegen, zou er toch al een waarschuwingslampje mogen beginnen branden, maar wanneer in een fundamenteel tweeledig federale staat een wet goedgekeurd wordt waar 80% van de bevolking van één van de deelstaten tegen is, dan is men toch ferm over de schreef gegaan. Te meer daar men wel verwacht dat diezelfde deelstaat op alle vlakken federaal loyaal moet zijn, ja zelfs solidair aan een tempo van enkele miljarden euro per jaar. Meer zelfs, wanneer die deelstaat met eigen wensen op de proppen komt, mag zij niet de macht van het getal uitspelen om bijvoorbeeld de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde door te voeren.

Een stap verder is de hulp van het buitenland (zoals Bert Anciaux vandaag zélf stelt) inroepen om de eigen macht veilig te stellen tegen een meerderheid in. Volgens mij is het wel degelijk op die manier dat de eerste uitspraak van hem geïnterpreteerd moet worden. Dit hoeft natuurlijk geen landsverraad te zijn, afhankelijk van de motivatie die erachter steekt. Indien het er om gaat dat men oprecht meent dat de uitvoering van de eigen agenda in het belang van het land is, kan men ervoor argumenteren dat dit geen landsverraad is. Maar die agenda moet dan wel van een andere orde zijn dan dat men niet wil dat er een rechts beleid gevoerd zou worden conform de wens van de meerderheid, terwijl men zelf niet over een grotere aanhang beschikt dan de schamele 20% die bij de laatste verkiezingen op jou en je kartelpartner heeft gestemd.