De Gucht

Herman Boel plaatste net een interessante commentaar over het recente en niet zo recente wedervaren van Karel de Gucht. Anderzijds is er toch ook de analyse van La Libre die een aantal interessante punten bevat.

Alles wat Karel de Gucht aanraakt lijkt in lood te veranderen. Francis van de Woestyne heeft gelijk wanneer hij het volgende schrijft:

Il est utile de condamner les travers de pays qui ne sont pas des modèles de démocratie. La question est de savoir s'il faut le faire en tête à tête avec les dirigeants ou, en l'occurrence à propos du Congo, dans une déclaration publique au Rwanda.

Een opmerking die raak zit, als men weet dat Karel de Gucht het helemaal anders ging doen dan zijn voorganger Louis Michel die uitdrukkelijk geen diplomaat wou zijn. Maar anderzijds merkt Francis van de Woestyne terecht op dat Karel de Gucht veilig zit. Er zal al veel moeten gebeuren eer hij uit de regering verdwijnt.

Alhoewel. Er is een groot verschil tussen het geflater van Karel de Gucht en de uitspattingen van Louis Michel. Louis Michel verstond de kunst om systematisch die landen te schofferen die Vlaanderen pijn konden doen, maar waar de Franstalig-Brusselse industrielobby en aristocratie verder weinig mee vandoen had. In Centraal-Afrika daarentegen ging hij zonder problemen platte broodjes bakken met dictators allerhande, ethische buitenlandse politiek of niet. En net daar trapte Karel de Gucht nu dus op zere tenen, ondanks het publieke standje dat hij kreeg van Albert II toen hij nog maar pas de eed had afgelegd. Het is dus moeilijk om in dit verband enige Schadenfreude te onderdrukken.

Karel de Gucht zou in ieder geval toch maar beter zijn hoofd wat meer bij de zaak houden als hij graag nog lang Minister van Buitenlandse Zaken wil blijven spelen. En a propos het gebrek aan staatsmannen in Afrika, hoeveel staatsmannen zou hij al in België gezien hebben? Buiten zichzelf in de spiegel natuurlijk.