Het Vlaams Kartel zal nu toch deelnemen aan de «biechtstoelprocedure», hoewel het daar officieel niets te zoeken heeft. Bart de Wever vreest dat het anders voor het Kartel «aan de einde van de pijplijn slikken of stikken is». Over de derde optie, uitspuwen, spreekt hij niet. Ondertussen stelt Christos Doulkeridis (Ecolo) een communautair niet-aanvalspact voor, waarna hij de uitbreiding van Brussel nog eens bovenhaalt.
Bart de Wever ontkent dat het Vlaams Kartel een bocht neemt door tóch deel te nemen aan de biechtstoelprocedure, maar rechtlijnigheid kan men het Vlaams Kartel ook weer niet bepaald verwijten. Zo vaardigt het Kartel Bart de Wever en... Luc van den Brande af. Een maand geleden eiste diezelfde Luc van den Brande nog dat er tegen half februari resultaten op tafel moesten liggen, want anders dreigde hij ermee het vertrouwen in de VLD en de sp.a op te zeggen. We zijn nu half februari, er zijn geen resultaten te bespeuren, en Van den Brande zal zelfs te biechten gaan bij Reynders (MR) en Vande Lanotte (inderdaad: sp.a). Mijn voorspelling van een maand geleden dat er tegen 15 februari niets zou gebeuren is eigenlijk een goede samenvatting van de gebeurtenissen van de laatste weken.
Belangrijker is dat de N-VA nu dus enkel nog over slikken of stikken spreekt. Een onaanvaardbare oplossing uitspuwen (concreet: elk compromis waarbij een prijs betaald moet worden voor de splitsing) wordt zelfs niet meer vermeld als een optie, en ook de dreigementen over het opblazen van de Vlaamse regering door het opzeggen van het vertrouwen in de VLD en de sp.a zijn verdwenen. Persoonlijk heb ik het gevoel dat de N-VA al druk bezig is de achterban voor te bereiden op «slikken», net zoals de achterban in de herfst voorbereid werd op een uitstel tot na Nieuwjaar.
In Brussel dan weer lanceert Christos Doulkeridis (Ecolo) een niet-aanvalspact. Dat niet-aanvalspact zou eruit moeten bestaan dat er een pauze wordt ingelast van vijf tot tien jaar, en tijdens die periode zou een status quo inzake institutionele hervormingen aangehouden moeten worden. Of nog, de Vlamingen moeten hun vragen en eisen opbergen, en in ruil daarvoor krijgen de Franstaligen het status quo dat zij eisen. Het is goed dat Doulkeridis er zelf bijvertelt dat het om een niet-aanvalspact gaat, en niet een oorlogsverklaring, want anders had ik het alvast niet gemerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten