Buitenlandse wijsheden van Karel de Gucht niet voor binnenlands gebruik

Bij menig Vlaming zal een ferme bulderlach opgestegen zijn, of een stevige vloek al naargelang het humeur en het karakter, bij het aanhoren van de wijze raad die De Gucht afscheidde na zijn bezoek aan Congo.

Karel de Gucht pleit voor een regering van Nationale Eenheid na de volgende Congolese verkiezingen. De grootste politieke krachten moeten volgens hem kunnen deelnemen aan de macht, en er moet vermeden worden dat sommige verliezers zich gemarginaliseerd zouden voelen. Mooie woorden, daar niet van, wijze woorden zelfs, en in een land met zoveel problemen als Congo zeer zeker relevant.

Men zou er echter bijna bij vergeten dat deze woorden uitgesproken werden door de man die de term «mestkevers» lanceerde. Over marginalisering gesproken, al gaat het hier strikt genomen eigenlijk niet over de verliezers maar de winnaars van àlle verkiezingen van de laatste vijftien jaar. Nog beter wordt het wanneer hij verkondigt dat de grootste politieke krachten moeten kunnen deelnemen aan de macht, terwijl hij zelf partijgenoten laat buitenzetten als zij ervoor pleiten samen te werken met... de grootste politieke partij in Vlaanderen!

Ik weet niet hoezeer de Congolese politici de Belgische binnenlandse politiek kennen, en of er onder hen misschien persmaps verspreid werden die buiten de genealogie van De Gucht ook wat citaten en recente heldendaden van onze Minister van Buitenlandse Zaken bevatten. Maar moest dat het geval zijn, denk ik dat menig Congolees politicus spontaan aan een lokale variant van het spreekwoord «voor eigen deur vegen» zal gedacht hebben bij deze uitspraken van Karel de Gucht. De Gucht gedraagt zich als het arrogante ettertje dat ver van huis gaat verkondigen dat broertjes en zusjes lief moeten zijn voor mekaar, maar eens thuis slaat hij bij de eerste de beste gelegenheid zijn eigen tweelingbroer de kop in.

En een cynicus zou bovendien nog opmerken dat het Vlaams Belang en de Vlaamse Beweging in het algemeen historisch gezien een enorme strategische flater hebben begaan door zich altijd pacifistisch en geweldloos op te stellen. Want als ze ooit de wapens hadden opgenomen, zou De Gucht er zélf voor pleiten om hen aan de regeringstafel uit te nodigen, of niet soms? En dat geweld loont had Wallonië ten tijde van Koningskwestie ook al veel beter begrepen dan Vlaanderen.