Elio di Rupo verklaarde op een congres van de PS dat hij nadenkt over een referendum over de splitsing van België. Meent hij het, wil hij een eerlijk referendum, en waarom denkt hij erover na?
De redenering is een beetje merkwaardig: een referendum over de Europese Grondwet kan er niet komen omdat Elio di Rupo vreest dat de uitslag in Vlaanderen anders zou zijn dan in Wallonië, en dat dat het einde van België zou betekenen, maar een referendum over de splitsing zélf zou hij wel zien zitten. Het lijkt er inderdaad op dat hij een forcing probeert door te voeren, in de hoop zijn zin te krijgen in het dossier over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik vrees echter voor hem dat hij met vuur aan het spelen is, en dat hij zijn vingers bijzonder lelijk zou kunnen verbranden als zijn spelletje blufpoker verkeerd zou uitdraaien.
Ik deel de mening van Luc Verhelst dan ook niet, namelijk dat Elio di Rupo Waalse onafhankelijkheid zou willen om er alleen de lakens te kunnen uitdelen. Nu reeds is de PS er oppermachtig, en Waalse onafhankelijkheid brengt dus niets bij. Integendeel, de PS zou het Vlaamse geld verliezen, met als gevolg dat het cliëntelisme niet meer gesmeerd zou worden, waardoor de machtsbasis van de PS meteen ook zou verdwijnen. In het ergste geval is het zelfs mogelijk dat Wallonië geen andere uitweg meer zou hebben dan aansluiting bij Frankrijk, waardoor hij van de eerste man in Wallonië (en ergo nu ook in België) zou degraderen tot een kleine garnaal in de Franse PS, als een ietwat lugubere vertegenwoordiger van een streek die ekonomisch op apegapen ligt. Een schertsfiguur als André Flahaut hoeft er al helemaal niet meer op te rekenen ooit nog een rol van betekenis te kunnen spelen in de nationale politiek.
Bovendien strookt dit scenario niet met het recente «charme-offensief» van hem in Vlaanderen. Wat is het nut van zo een offensief als men onafhankelijkheid wil? Een Franstalige die een charme-offensief voert in Vlaanderen heeft nationale -Belgische- ambities. Louis Michel deed precies hetzelfde aan het einde van de jaren '90, voor hij Minister van Buitenlandse Zaken werd. Elio di Rupo doet dit nu omdat hij hoopt op een dikke nationale portefeuille, waarschijnlijk die van Eerste Minister. Was ik in de plaats van Guy Verhofstadt, ik zou er niet gerust in zijn.
Verder, als de PS werkelijk geïnteresseerd zou zijn in Waalse onafhankelijkheid, zou zij dan de weg van een referendum kiezen? Indien de PS onafhankelijkheid zou willen, zou zij die onafhankelijkheid gewoon rechtstreeks opeisen, en binnen de kortste keren ook krijgen. Als de partij federaal dwars gaat liggen, zou er trouwens geen andere mogelijkheid meer zijn, want er zou geen regering meer gevormd kunnen worden. Ook dat pleit dus tegen.
Wat is er dan werkelijk aan de hand? Door de discussies rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kraakt België in haar voegen. De Standaard verkondigde vandaag nog dat «geen hond wakker ligt van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,» maar dit is een leugen van de ergste soort. In welk ander dossier eist maar liefst 30% van de bevolking niet minder dan het aftreden van de regering als het probleem niet voor het einde van het jaar opgelost wordt? Voor zo een groot aantal moet men anders al dioxinekiekens bovenhalen. Gevolg is dat de federale politiek volledig verlamd is, en door de houding van de CD&V onder invloed van de N-VA (en in tweede orde zeker ook uit schrik voor het Vlaams Belang) komt er geen schot in het dossier.
Het zou daarom best wel eens kunnen dat de PS aan het einde van haar Latijn is gekomen. Elio di Rupo is betting the farm, zou men in het Engels zeggen, maar de antwoorden van het Vlaams Belang en de N-VA lieten niet lang op zich wachten. Om in de taal van Shakespeare te blijven, put your money where your mouth is, kaatsten beiden de bal terug. De andere Vlaamse partijen hebben voorlopig nog niet geantwoord, maar van SPIRIT kan een gelijkaardig antwoord verwacht worden. Belangrijker is echter hoe CD&V zal reageren, en in het bijzonder ook VLD en MR, beiden principieel voorstander van referenda. Reageren zij positief, zal het moeilijk worden om het duiveltje terug in het doosje te krijgen.
Ten slotte valt het op dat Di Rupo niet bepaald de indruk geeft een eerlijk referendum te willen. Hij schijnt erop te rekenen dat slechts een minderheid voor een splitsing zou stemmen, maar wat als een meerderheid van de Vlamingen voor stemt, maar een meerderheid van de Belgen tegen? Uit het zelfbeschikkingsrecht der volkeren volgt dat het volstaat dat er in Vlaanderen een meerderheid wordt gevonden voor onafhankelijkheid om België te splitsen. Het kan niet zijn dat een Belgische meerderheid een Vlaamse (of Waalse) meerderheid zou tegenhouden. Zou Elio di Rupo zo'n uitslag aanvaarden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten