«Ze is één van de minstens elf Noren die zich vrijwillig opgegeven hebben om naar Irak te reizen om er als menselijk schild tegen de Amerikaanse bommen te dienen.»
«Samen met de andere activisten zal ze in scholen, ziekenhuizen en de huizen van de burgerbevolking plaatsnemen.»
Dat was de hoop van de menselijke schilden. De werkelijkheid bleek anders te zijn.
«Deze mensen zullen op vitale, strategische installaties geplaatst worden in alle Iraakse districten, zegt Saad Qasim Hammoudi, leider van de Arab Popular Forces Conference en vooraanstaand lid van de Baath-partij in Irak.»
Citaten uit de Noorse pers van 2003 vertellen veel over de menselijke schilden die naar Irak vertrokken om er de burgerbevolking te beschermen. Dat ze zowel onrechtstreeks als bijzonder rechtstreeks ook het régime van dictator Saddam Hussein beschermden kreeg veel minder aandacht. Achteraf werd er ook weinig aandacht besteed aan het feit dat de Baathist Hammoudi één van de weinigen was die de taak van de menselijk schilden correct beschreef.
Eigenlijk willen we het niet over het verleden hebben. We willen commentaar geven bij een interessante observatie: De menselijke schilden zijn weg. De vele honderden activisten die naar Irak reisden vóór de Verenigde Staten tot de aanval overgingen, die hun Westelijke lichamen wilden gebruiken om ziekenhuizen en scholen te verdedigen, maar die terechtkwamen voor de hoofdkwartieren van de Baath-partij en electriciteitscentrales, die de burgerbevolking wilden beschermen, maar er uiteindelijk voor kozen de bevelen te gehoorzamen om militaire doelwitten te beschermen; ze zijn allemaal weg. Ze stroomden toe om de mensen die in de moorddadige dictatuur van Saddam Hussein leefden te beschermen, maar ze verdwenen zoals sneeuw voor de zon zodra diezelfde burgerbevolking naar de stembussen gaat en een democratie probeert op te bouwen.
Op 30 januari hielden de Irakezen voor de eerste keer in de geschiedenis vrije verkiezingen. Er waren problemen, er waren problemen op voorhand en er zullen ook achteraf nog problemen zijn - maar de hoop die die dag ontstond was echt. Tegelijkertijd mobiliseerden de opstandelingen massaal. Bijna 50 mensen kwamen om, de meesten Irakese burgerslachtoffers. Het verrassende grote aantal Irakezen dat naar de stemlokalen trok deed dat met gevaar voor het eigen leven. «I am a suicide voter,» zei een ironische Soenniet terwijl hij zijn stembrief in de urne stopte. Er werden tegen hen wapens gebruikt door tegenstanders van de democratie en de vijanden van de vrijheid, maar deze keer waren er geen menselijke schilden te bespeuren die overgevlogen waren vanuit Scandinavië. Zelfs nog geen morele steun kon eraf van de radicale delen van de vredesbeweging. Waarom? Wat is er veranderd zodat de burgerbevolking die ten tijde van de dictatuur van Saddam Hussein bescherming waard was, vandaag die bescherming niet meer waard is terwijl het land probeert zich om te vormen tot een democratie?
Het antwoord bestaat uit twee letters. V S. De Amerikanen gingen over tot de aanval in Irak zonder een VN-mandaat, en dat is nog steeds een belangrijke factor voor de veiligheidssituatie in het land. De extreem-linkse factie van de vredesbeweging heeft een allesoverheersende agenda: de strijd tegen de VS en het imperialisme van het Westen. Zij zijn even extreem als sommigen van de meest extreme denkers in Washington DC, en hebben een gemeenschappelijk uitgangspunt. De wereld is volgens verdeeld in goede en slechte krachten. Voor links staan de VS steeds aan de kant van het kwade. Gezien vanuit dat perspectief is het volstrekt verdedigbaar de Irakese bevolking te gebruiken als een menselijk schild, en is het volstrekt verdedigbaar Saddam Hussein te verdedigen tegenover George W. Bush. Het spreekwoord uit de tijd van de Koude Oorlog dat «de vijanden van mijn vijanden mijn vrienden zijn» maakt nog steeds opgeld ter linkerzijde. Wat is anders de verklaring voor het Steuncomité voor Irak dat geld inzamelt voor opstandelingen en moordenaars? Hoe kan men anders de menselijke schilden verklaren die beweren de burgerbevolking te beschermen in een dictatuur, maar niet diezelfde burgerbevolking tijdens de moeilijke overgang naar zelfbestuur en democratie?
Deze intense haat tegen de VS is de benzine en de achilleshiel van de radicale vredesbeweging.
Benzine omdat haat noodzakelijk is om het vuur brandend te houden. Het is altijd gemakkelijker zich te verzamelen tegen een gemeenschappelijke vijand, en wie kan een betere vijand zijn dan de VS? Vesting van het kapitalisme, opperpriester van het individualisme en de grootste militaire macht in de wereld?
Achilleshiel omdat haat blind maakt. In het beste geval delen de menselijke schilden en de radicale vredesbeweging een grenzeloze naïviteit. In het ergste geval is het nieuwe initiatief van de vredesbeweging om alle buitenlandse soldaten zo snel mogelijk uit Irak te verdrijven een recept voor anarchie, bloedbaden en chaos erger dan vandaag.
Er lopen nog steeds menselijke schilden rond in Irak. Maar vandaag gebruiken ze uniformen.
Ondertussen slaagt de sp.a er dus niet in zich te distanciëren van de plasstickers tegen Bush...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten