«Alles Voor Vlaanderen» is passé

De tijd dat bij De Standaard bovenaan op de voorpagina nog AVV-VVK prijkte is al lang voltooid verleden tijd. Lezers die zich die tijd nog kunnen herinneren werden er deze morgen nog eens aan herinnerd bij het lezen van het commentaarstuk van de hand van hoofdredacteur Peter Vandermeersch.

Laat ik er geen doekjes om winden: telkens Peter Vandermeersch een commentaarstukje afscheidt krijg ik een acute aanval van heimwee naar Manu Ruys. Het is ronduit pijnlijk te lezen hoe De Standaard geëvolueerd is tot een ordinair propagandakrantje voor de Belgische staat. Kwaliteit is daarbij ver te zoeken. Geniet even mee:

Dat zeven op de tien Vlamingen in de jongste peiling van deze krant nog maar eens zeggen dat een regering niet moet vallen over een institutioneel dossier als Brussel-Halle-Vilvoorde, getuigt nog maar eens van het gezond verstand. Over dat dossier moet, al dan niet met synoptische tabellen in de hand, een zinvol compromis worden gevonden. Liefst zo snel mogelijk, waardoor deze steen uit de schoen van de regering verwijderd is.

Na meer dan veertig jaar is de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde nog steeds geen federale regeringscrisis waard. Moet Vlaanderen dan nog eens veertig jaar wachten voor er een regeringszaak van gemaakt mag worden? Nu ja, het gaat dan ook niet over tabaksreclame rond een Formule 1-wedstrijd — zoiets zou volgens Vandermeersch uiteraard wél een regeringscrisis waard zijn. Overigens stapt Vandermeersch nogal gemakkelijk over een détail heen: het zijn niet de Vlamingen die de val van de federale regering eisen, integendeel, zij doen er zelfs alles aan om die overeind te houden. Het zijn inderdaad de Franstaligen die ermee dreigen de regering ten val te brengen als de Vlamingen hun (grondwettelijk) recht niet laten varen. Waar blijft trouwens de opiniepeiling onder Franstaligen die aantoont hoeveel van hen de federale regering liever willen behouden dan ze te laten vallen over zo een onbelangrijk dossier? Misschien kan De Standaard haar lezers daar dan ook eens een paar keer mee om de oren slaan?

Zo mogelijk nog ergerlijker is dat nu ook Vandermeersch pleit voor een compromis. Of met andere woorden, er zal een prijs betaald moeten worden. En nog wel zo snel mogelijk! Waarom? Om de regering overeind te houden. Wat nog ontbreekt is dat Vandermeersch zélf de uitbreiding van Brussel of goedkeuring van het Minderhedenverdrag voorstelt, wat zeg ik, eist, kwestie van er zeker van te zijn dat de prijs hoog genoeg wordt.

Ik stel me bij dit alles toch vragen. Wat is hier eigenlijk het doel en wat is hier het middel? Moet het probleem zo snel mogelijk opgelost te worden om de regering veilig in het zadel te houden, of moet de regering aan de macht blijven om het probleem op te lossen? Het is ronduit bespottelijk te moeten vaststellen hoe de hoofdredacteur van een zelfbenoemde kwaliteitskrant zich zo verlaagt tot het spelen van lakei van de paarse regering. Het zou onder Manu Ruys niet waar geweest zijn; hij zou ongetwijfeld commentaarstukken van een heel ander kaliber schrijven.

Is De Standaard daarmee een paarse krant? Neen, niet noodzakelijk. Als Peter Vandermeersch het nodig vindt nog eens in zijn pen te kruipen, is er altijd meer aan de hand: de Vaderlandse Plicht heeft dan gewoonlijk geroepen. Een federale regeringscrisis over Brussel-Halle-Vilvoorde moet immers vermeden worden. Ik kan me niet voorstellen dat men in de Brusselse salons happig is op zo een scenario en de kiesstrijd die zo een federale crisis zou veroorzaken. Om nog maar over de moeilijkheden te zwijgen die zouden komen kijken bij de vorming van een nieuwe regering. Met de kattensprong van Elio di Rupo nog vers in het geheugen kan ik me niet van de indruk ontdoen dat men «alle hens aan dek» geroepen heeft. En als het schip van staat deze storm doorstaat, wie weet liggen er dan misschien wel lintjes klaar voor hoofdredacteuren die zo hun best gedaan hebben?