DOORGEPRIKT STAAT NETJES. Waarom Mia Doornaert barones is

Mia Doornaert schrijft in haar column «Doorgeprikt staat netjes» vaak interessante dingen die de moeite van het lezen waard zijn, ook al ben ik het niet altijd met haar eens. Maar in haar laatste column over de uitspraken van prins Filip prikt ze vooral zichzelf door, zoals wel vaker voorvalt wanneer het over la Belgique gaat.

Eén van de eerste salvo's gaat in de richting van de drie loten van de oude Volksunie, namelijk het Vlaams Belang, de N-VA en SPIRIT, die het verwijt toegeslingerd krijgen dat ze een ideologie hebben:

Ze willen een onafhankelijk Vlaanderen en dus het einde van België, los van de vraag of een meerderheid van Vlamingen, laat staan Belgen, dat wil; los van de vraag of de Vlamingen daar beter van worden.

Is het dan niet de plicht van een politieke partij dat ze de uitvoering van haar programma nastreeft? Of gaat ook Groen! over de schreef als ze kernenergie willen afschaffen los van de vraag of een meerderheid van de bevolking daar achterstaat? Overiges wars van alle waarschuingen over een dreigende energiecrisis vanaf 2016, want de vraag of de Vlamingen er beter van worden is wel het minste van hun zorgen. En wat te denken van de recente uitspraak van Bert Anciaux dat hij niet beschaamd is dat het migrantenstemrecht gerealiseerd werd tegen een Vlaamse meerderheid in? De ergste fout maakt Mia Doornaert overigens wanneer ze de Vlaamse onafhankelijkheid zou willen laten afhangen van een Belgische meerderheid—het zelfbeschikkingsrecht der volkeren is duidelijk niet aan baronessen besteed. Was er trouwens wel een Nederlandse meerderheid te vinden voor de scheiding van 1830 die volgend jaar uitgebreid zal, neen moet gevierd worden?

Haar volgende klacht is dat prins Filip alleen maar «redelijk» is wanneer hij buitenlandse handel weer unitair wil maken. Immers:

Waar is de logica [...] dat een Vlaming in Zweden, de Verenigde Staten of China Vlaanderen gaat aanprijzen als een fantastische plek om te investeren, als hij een week of een maand nadien opgevolgd wordt door een Waal met net hetzelfde verhaal?

Ze legt dit weliswaar in de mond van Vlamingen die Vlaanderen in het buitenland proberen te promoten, maar de opmerking is raak, en ze heeft natuurlijk overschot van gelijk. Meer zelfs, als een week of een maand later een Nederlandse delegatie nog eens hetzelfde verhaal komt doen, en een beetje later ook nog eens een delegatie uit Luxemburg, tja, wat moeten die Zweden, Amerikanen en Chinezen daar dan allemaal van denken? Laat ik het zo zeggen, na meer dan zeven jaar in het buitenland gewoond te hebben: die vier delegaties zijn voor de gemiddelde buitenlander één pot nat. En je hoeft nog niet eens zo ver als naar China te reizen om mensen tegen te komen die het verschil niet zouden weten tussen Nederland en België, zelfs als hun leven ervan zou afhangen. Ik heb echter zo een vermoeden dat Mia Doornaert in haar volgende column nog niet gaat pleiten voor het afschaffen van de Vlaamse of Belgische handelsdelegaties ten voordele van een Benelux-delegatie. Wie zou trouwens aan het hoofd van die delegatie aangesteld moeten worden, prins Filip of Willem-Alexander? Al dan niet «los van de vraag of de Vlamingen daar beter van worden» natuurlijk...

Trouwens, zoals ze een beetje verder opmerkt, als je maar met tien miljoen bent, kan je maar beter de krachten bundelen. Eendracht maakt macht, waar hebben we dat nog gehoord? Stel je even voor wat dat zou worden als we met 26 miljoen mensen de krachten zouden bundelen. Misschien toch maar beter niet samenwerken met Nederland, want we moeten de rest van de wereld toch ook nog een kansje gunnen!

Haar commentaar over de splitsing van de ontwikkelingshulp daarentegen is verhelderend. Die moet zoveel mogelijk unitair gehouden worden, want anders worden de schaarse middelen nog meer versnipperd over niet alleen regeringen en administraties, maar ook studietjes en brochuurtjes van bevriende experts en ngo's. Hoezo? Is dan niet alles koek en ei zoals het nu is? A propos, zou Mia Doornaert eens kunnen verklaren waarom landen zoals Vietnam bij de 25 partnerlanden van België horen, nu het toch over ontwikkelingshulp gaat? Ik wil niet suggereren dat de francofonie er voor iets zou tussenzitten, maar ben anderzijds wel eerder nieuwsgierig van aard. Over de relaties met de landen rond de Grote Meren en het standje dat Karel de Gucht van Albert II kreeg toen hij nog maar amper ingezworen was zullen we het deze keer niet hebben.

Haar laatste paragraaf ten slotte is een groot mysterie. Wie zouden die «nationalistische potentaten in dit land» eigenlijk zijn? Volgens Vandale.nl is een potentaat iemand die zich zeer laat gelden, of een machthebber. Zou het kunnen gaan over prinsen die zich vastklampen aan hun postje, en daarvoor zonder verpinken de kiezers van de grootste partij even bij de bok zetten? Een koning die journalisten tot de adel verheft, kwestie van hen aan het koningshuis te binden zodat ze in tijden van nood even kunnen inspringen om een prins wat uit de wind te zetten? Die zich trouwens voor volgend jaar een groot tricolor feest laat plannen om 175 jaar Belgique en dus ook zichzelf te vieren? Of is dat niet nationalistisch, maar patriottisch?

De meeste Belgen zijn inderdaad veel meer begaan met onze kansen op de Chinese en andere markten, dan met een verspreking van de kroonprins in Peking. Maar men moet in alle eerlijkheid ook kunnen toegeven dat die «meeste» Belgen anderzijds ook waarschijnlijk niet veel meer dan een wenkbrauw zouden verheffen bij een eventuele verdwijning van België, laat staan de wapens. Het zou dus wel eens een heel eenzame strijd kunnen worden voor taaie prinsen.