Quid CD&V?

De stemming in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken ligt nu al enkele dagen achter ons, en nog altijd is het stof niet helemaal gaan liggen. Waarschijnlijk zal het nog enkele weken duren eer helemaal duidelijk wordt wat de gevolgen zullen zijn van deze stemming, maar dat de afgelopen week een keerpunt was in de Belgische geschiedenis mag misschien toch al wel gezegd worden.

Zo kan het dus gaan: mijn voorspelling van verleden week dat er geen stemming zou plaatsvinden was er dus compleet naast. De CD&V, opgestuwd door kartelpartner N-VA en gevolgd door onderhandelingspartner Open Vld, nam een gok en stemde de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde dan toch. De Franstalige partijen MR en cdH werden daarmee na hun ultimata verplicht zelf kleur te bekennen over de toekomst van de regeringsonderhandelingen, kozen voorlopig toch maar voor een voortzetting, en leden daarmee een belangrijk gezichtsverlies. Zij hoopten echter dat zij door de stemming zouden kunnen afdwingen dat een verdere staatshervorming buiten de regeringsonderhandelingen zou gehouden worden, maar zie, een tweede wonder geschiedde: CD&V legde onder druk van de N-VA die eis naast zich neer, nadat zij eerst –in een zwak moment?– toegegeven had aan een zakenkabinet.

De Vlamingen zijn echter een merkwaardig volk. Elk ander volk zou een gelegenheid als de stemming in de Kamercommissie aangrijpen om uitgebreid een overwinning te vieren, ook al zou het dat niet zijn, maar wie de commentatoren en politicologen in de pers las en hoorde, zou gedacht hebben dat Vlaanderen verleden woensdag een enorme nederlaag heeft moeten ondergaan. Luc van der Kelen bijvoorbeeld, lid van B Plus maar in zijn vrije tijd ook hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, beweerde zowel voor als na de stemming dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde precies tegengehouden zou worden door die stemming. Er kan nochtans niet ontkend worden dat de klok nu tikt, en dat de Franstaligen zich alleen maar tijd kunnen kopen door belangenconflicten en alarmbelprocedures in te roepen, maar een splitsing niet meer kunnen tegenhouden. Om het helemaal duidelijk te maken met een bewijs uit het ongerijmde: indien verleden week niet gestemd werd, maar pas volgende week, dan zou dát de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met een week vertraagd hebben.

Bovendien zijn het nu niet meer de Vlaamse partijen die aan zet zijn, maar wel de Franstaligen, om telkens weer opnieuw een vertragingsmaneuver in gang te zetten. (Historisch gezien heeft het echter de Franstalige partijen nooit aan vijf minuten politieke moed ontbroken, memento de wapenwet.) En indien zij werkelijk van plan zijn deze mallemolen ook heel 2008 door aan de gang te houden, dan moeten zij dat vooral doen: een betere pre-verkiezingscampagne zal men zich bij Vlaams Belang, Lijst Dedecker en N-VA amper kunnen voorstellen. Maar dat Vlaanderen door de stemming een nederlaag zou hebben opgelopen, dat is dus manifest onwaar en niet meer dan een belgicistische poging om de Vlaamse bevolking onder de knoet te houden. De onzin die de Pavianen Dave Sinardet en Carl Devos de laatste dagen hebben gespuid valt trouwens in dezelfde categorie onder te brengen.

Want het jammere aan het belgicistische mistgordijn in de Vlaamse media van de laatste dagen is dat Vlaanderen op het moment dat het misschien wel een historisch keerpunt meemaakt het zelf niet kan opmerken. Het lijkt wel een beetje alsof alle Belgische zeilen bijgezet werden in de hoop dat dit feit niet opgemerkt zou worden: niet alleen leidde de CD&V opnieuw een Vlaamse meerderheid tegen een Franstalige meerderheid in, maar bovendien werd het dwangbevel van koning Albert om de staatshervorming dringend in de koelkast te steken gewoon genegeerd, ja zelfs van de hand gewezen. Hiermee breekt de partij op twee punten met de Belgische «consensus» waar de Franstaligen zo bij zweren (opnieuw, memento de wapenwet): zij liet zich niet meer chanteren door de Franstalige minderheid, en ook niet meer de les lezen door het Paleis. Acht jaar paarse communautaire «vrede», aangevuld met het deloyale gedrag van de cdH bij het Lambermontakkoord, heeft ervoor gezorgd dat de partij vandaag blijkbaar vooral haar eigen belangen voorop stelt, en niet meer die van België. En dat laatste is werkelijk nog nooit vertoond. Enige uitzondering is echter nog Kamervoorzitter Herman van Rompuy, die de nieuwe situatie blijkbaar nog niet begrepen heeft, of niet wil begrijpen. (Vraagje terzijde: voor wie zou die man écht rijden, voor zijn partij, of voor een ander?)

De vraag is nu hoe de CD&V zich de komende dagen zal positioneren. Blijft zij bij haar huidige standpunt, zeg maar de lijn De Wever-Vandeurzen, of zal zij uiteindelijk toch zwichten en zich opnieuw aansluiten bij het punt-Van Rompuy? Indien dat laatste niet gebeurt, ziet het er eerder beroerd uit voor het Belgische koninkrijk: als noch het Paleis noch de Franstalige nog enige vat krijgen op de CD&V, zal de partij zich onherroepelijk vastrijden in een eigen logica, die in niets anders kan uitmonden dan de splitsing van België. Blijft de partij immers vasthouden aan een staatshervorming, heeft de Open Vld weinig andere keus dan de CD&V en N-VA daarin te volgen. Bij sp.a weet men niet goed wat aan te vangen met de staatshervorming, maar kan men met het oog op de verkiezingen van 2009 moeilijk onderdoen voor het kartel en schaamteloos collaboreren met de Franstaligen om een staatshervorming te torpederen, tegen een Vlaamse meerderheid in. Zo'n gedrag zou trouwens grote problemen opleveren in de Vlaamse Regering. Voeg daar nog Vlaams Belang en Lijst Dedecker bij, en het wordt duidelijk dat als de Franstaligen echt niet willen toegeven en non blijven zeggen enerzijds, en CD&V anderzijds blijft vasthouden aan een staatshervorming, Vlaamse staatsvorming nog de enige uitweg is die rest.

Dit betekent meteen ook dat Didier Reynders zich in zijn «analyse» van vandaag wel eens pijnlijk zou kunnen misrekenen. Bluft hij, of is het werkelijk bij hem nog niet opgekomen dat meer dan 150 dagen regeringsonderhandelingen het klimaat in Vlaanderen grondig veranderd hebben. Het leven gaat immers gewoon verder, ook zonder federale regering, en de Vlaamse bevolking, die jarenlang de schrik op het lijf gejaagd werd met de boodschap dat het einde van België meteen ook het einde van de wereld zou inluiden, merkt dat daar blijkbaar toch niets van aan was. Zoiets doet de geesten rijpen, en zelfs bij De Standaard noemt men vandaag, nuchter en zonder franjes, de splitsing van België één van de mogelijke scenario's. Wie had dat een jaar geleden durven denken? Wanneer Didier Reynders dus zegt dat niemand in België incontournable is, zal hij wel gedacht hebben dat hijzelf de uitzondering is die die regel bevestigt, maar voor steeds meer mensen in Vlaanderen zijn het de Franstaligen in hun geheel die minder en minder incontournable worden. Kiezen voor de N-VA betekent voor de CD&V dus niet noodzakelijk meer kiezen voor de oppositie, maar misschien wel iets helemaal anders, al zullen ze het zelf misschien nog niet beseffen. Maar de dag dat men bij de CD&V die mentale stap gezet heeft, kan koning Albert zelfs gewoon het hele jaar door in zijn buitenverblijf rustig van zijn oude dag genieten, zonder dat daar iemand om maalt. Ik wens het hem van harte toe.