Bruno de Wever pleitte deze namiddag in een interview op Kanaal Z voor het opgeven van het taboe dat de Rand rond Brussel Vlaams zou zijn. Kunnen we in de plaats niet een ander taboe opgeven: dat Noord-Belgen die de territoriale integriteit van Vlaanderen in gevaar brengen geen Vlamingen zijn? Je zal maar voorzitter van de N-VA zijn: je zus blijkt een Waalse werkloze te zijn, en nu pleit je broer voor het loslaten van de Vlaamse Rand. Het zou me absoluut niet verbazen als morgen zou blijken dat de vrouw van Bart de Wever in haar kleerkast een levensgrote poster van Elio di Rupo hangen heeft.
Maar terug naar broer Bruno die er in zijn interview een punt van maakt dat hij geen politicus is, maar een hoogleraar aan de Gentse universiteit. Hij mag misschien wel een prima historicus zijn, van geo-politiek heeft hij in ieder geval nog geen flinterdun plakje kaas gegeten. Gemeenten waar 80% van de bevolking Franstalig is, is volgens hem geen Vlaanderen meer. Als we dat taboe inderdaad laten vallen, zoals Bruno de Wever dus stelt, weten de Franstaligen meteen waar ze aan toe zijn: massaal Vlaamse gemeenten komen inpalmen, de ene na de andere, er een quotum van 80% bereiken, et voilà, de Vlamingen zullen er onder leiding van hun hoogleraren wel vanzelf hun matten rollen.
Ik zou echter toch graag een paar lastige vraagjes willen stellen aan deze hoogleraar van de Gentse universiteit, ook al hangt hij van mij niet af voor zijn broodwinning. Is 80% de grens, of mag het ook wat minder zijn? Moet er eerst een referendum gehouden worden vóór een gemeente van Gewest kan veranderen, of is een eenvoudige stemming in de gemeenteraad of een talentelling al voldoende? Gaan de gemeenten naar het Brusselse Gewest, of mogen ze eventueel kiezen om onmiddellijk deel uit te maken van het Waalse Gewest? In het laatste geval: wat met eventuele faciliteiten voor de overblijvende Vlamingen? En à propos, wat als er in een gemeente ergens in Wallonië 80% Vlamingen zouden blijken te wonen? Het zijn waarschijnlijk allemaal kleine details waar een hoogleraar zich niet mee kan bezig houden wanneer hij een taboe aan het doorbreken is.
Bruno de Wever is bovendien slim genoeg om zich op voorhand al in te dekken: «Als academicus kan ik het mij veroorloven om me met pek en veren te laten overladen.» Ziedaar, mijn lastige vragen zullen dus wel «pek en veren» zijn, lees: niet echt serieus te nemen door een hoogleraar die intellectueel zo ver boven het gepeupel staat dat hij toch niets anders dan onbegrip kan verwachten. Daarmee deelt hij wel een vrijkaart aan zichzelf uit om de meest waanzinnige ideetjes los te laten op een ogenblik dat Vlaanderen echt wel iets anders nodig heeft. Bijvoorbeeld een academicus die eens de puntjes op de i zet, en de historische dimensie schetst rond de eeuwige grondhonger van de Franstaligen die nooit opgelost zal raken zonder een echte staatsgrens. Dat Bruno de Wever eerst eens over dát taboe nadenkt voor hij nog eens een interview weggeeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten