College van Dialoog: oude wijn in nieuwe, oubollige zakken

Wie zou dat eigenlijk zijn, die al die titels uitvindt? Formateur en informateur, dat kenden we al lang, en een onderhandelaar ook, maar een verkenner/explorateur? En nu dus een «College van Dialoog» met «Koninklijke Commissarissen»? Oubolligere titels om nog eens goed te onderstrepen dat België en zeker het Paleis totaal achterhaald zijn waren amper mogelijk.

Ik kan me inbeelden dat er in menig Vlaamse huiskamer een ferme vloek gelaten werd, of een enorme schaterlach. Een vloek omdat men een nieuwe Costa, een nieuwe Dialoog der Gemeenschappen, een nieuwe Derde Fase, een nieuwe Raad der Wijzen, kortom, een praatgroep met als voornaamste doel vooral de indruk te wekken dat men de Vlaamse eisen ernstig neemt om ze tegelijkertijd te kunnen verdrinken in een oeverloos en ellenlang gepalaver waarvan op voorhand al de uitslag vast ligt, namelijk niets, dat men zoiets dus nog maar eens de Vlamingen wil aansmeren met alweer een nieuw etiket, men moet het toch maar durven. En tegelijkertijd een schaterlach omwille van de idiote naam die men het ding heeft willen geven. Serieus nu, koninklijke commissarissen? Wat moet ik me daar bij voorstellen? Gaan die misschien een uniform krijgen, inclusief kepie met floche? Blijkbaar hebben niet alleen de Franstalige partijen het nog steeds niet begrepen, maar ook het Paleis niet – voor zover dat natuurlijk geen twee handen op eenzelfde Franstalige buik zouden zijn.

Want wat mogen we nog verwachten als N-VA en CD&V deze onzin onder deze naam van de hand wijzen? Misschien wel een nieuw voorstel –want de koning heeft eigenhandig kunnen vaststellen dat er nog veel goede wil is om een discussie aan te gaan– tot een, ik weg maar wat, een Intergewestelijke Palaver? En daarna een Werkgroep ter Bevordering van de Samenwerking tussen de Gemeenschappen? Willen de Vlamingen dat ook niet, misschien maar een Commissie voor een Betere Verstandhouding bij de Bevolking? Als het kind maar een naam heeft, er gebabbeld wordt, en vooral niet ingegaan wordt op de kern van de zaak, een hervorming van de staat. Dat de Vlamingen in één moeite door behandeld worden als een stelletje idioten die telkens weer opnieuw met letterlijk hetzelfde kluitje in het riet kunnen gestuurd worden, telt waarschijnlijk dan nog als een extra bonus voor onze Franstalige landgenoten.

Laten we het maar meteen zeggen: N-VA en CD&V zouden wel gek zijn als ze dit College van Dialoog zouden aanvaarden. En de vraag stelt zich trouwens opnieuw, en deze keer nog dringender: voor wiens rekening rijdt Herman van Rompuy eigenlijk? Dat het al lang niet meer die van de CD&V is, is nu wel duidelijk, en waarom CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen hem nog niet de laan uitgestuurd heeft is voor mij één van de allergrootste mysteries van de huidige regeringsonderhandelingen. Als ik het bericht bij de VRT goed lees is zijn klacht immers vooral dat Armand de Decker veel te vroeg veel te veel verklapt heeft over het plannetje dat zij samen met de koning hebben zitten samenzweren, niet dat het niet correct zou zijn.

De allergrootste grap moet wel de duur van dit College van Dialoog zijn. Armand de Decker wil immers de ernst van de situatie onderstrepen, en stelt vast dat «de aanpassing van de instellingen een oefening is die jaren zal duren». En dat het college daarom misschien wel drie regeringen actief zal moeten blijven! Even rekenen: dat zijn dus twaalf jaren, en daarmee zal de staatshervorming dus rond zijn, ja, ergens in de buurt van… 2019. Of het jaar waarin onze geliefde vorst Koning Albert II zijn 85ste verjaardag zal vieren. Dat wil zeggen, 2019 als Joëlle Milquet niet te veel dwars ligt, last heeft van zieke kinderen (of de puberteit?), of een sabbatjaar of drie-vier nodig heeft, want je weet maar nooit. Met wat tegenslag of geluk, afhankelijk van hoe je het bekijkt, wordt Bart de Wever nog grootvader eer dat college zijn dialoog kan afronden.