Libération over het taalgebruik op de werkvloer

De Franse krant Libération wijdt vandaag een artikel aan het gebruik van anglicismen op de Franse werkvloer. Voor een Vlaming komt het artikel bizar over, waarbij het moeilijk is enig Schadenfreude te onderdrukken, maar op het einde komt de huichelachtige aap natuurlijk wel uit de mouw: zelf wanneer ze zelf het slachtoffer geworden zijn van andermans taalagressie blijven Franstaligen pleiten voor een actieve taalpolitiek om anderen onder de knoet te houden. Van een dubbelmoraal gesproken.

Als je niet beter wist zou je tranen met tuiten huilen bij het relaas dat enkele vakbondsafgevaardigden en vertegenwoordigers van het Collectif pour le droit de travailler en français en France brengen: werknemers die geen snars begrijpen van het taaltje dat het management gebruikt, vergaderingen die in een vreemde taal doorgaan hoewel de overgrote meerderheid van de deelnemers Frans is, computersystemen die in feite onbruikbaar zijn omdat de werknemers de instructies niet begrijpen aangezien het bedrijf te gierig is om voor een Franse vertaling te zorgen, en een feitelijke discriminatie tussen jong en oud omdat jongere werknemers doorgaans veel beter het Engels beheersen dan de oudere generatie. Geef ze maar eens ongelijk.

Helemaal op het einde van het artikel wordt zelfs een geval met een tragische afloop aangehaald: in een ziekenhuis in Epinal stierven meerdere mensen aan een stralingsoverdosis, onder meer omdat de handleiding van het toestel alleen maar in het Engels beschikbaar was, met als gevolg een foutief gebruik. De krant heeft ook weet van een voorval in Berlijn, maar wat zou ze eigenlijk denken van het taalgebruik tegenover de patiënten in de ziekenhuizen? We hebben het daarbij niet alleen over het taalgebruik in de OCMW-ziekenhuizen in Brussel, maar ook eentalig Franstalig medisch personeel op MUG-eenheden die zonder verpinken het Vlaamse Gewest ingestuurd worden, met net als in Epinal doden tot gevolg. Misschien kan Libération bij een volgende gelegenheid ook dat geval eens vermelden? Over «pour les flamands la même chose» hebben we het dan nog niet eens gehad…

Maar de huichelachtigheid van de Franstaligen beperkt zich niet alleen tot daar. Lees volgende hartverscheurende vaststelling van CFTC-vakbondsvertegenwoordiger Jean-Loup Cuisiniez:

Même si vous parlez la langue, ce système génère une fatigue supplémentaire et à la fin de la journée, vous êtes crevé. C’est une question de conditions de travail. Petit à petit, vous perdez votre langue nationale. Un processus lent, mais qui touche aussi à la structure de la pensée. Il y a de l’idéologie derrière ça.

Dat er achter de verengelsing van Frankrijk een duivelse ideologie zou schuilgaan durf ik echter te betwijfelen – dit is gewoon een geval van linguïstisch darwinisme waarbij het Frans moet onderdoen voor het Engels, ook en zelfs in Frankrijk, en niet meer dan dat. Ik kan me niet direct een citaat voor de geest halen van een Amerikaans politicus die vond dat de positie van het Engels in de wereld bewust ondersteund moest worden, ook met harde dollars, om daarmee politieke en economische voordelen te kunnen halen. Ik sluit daarmee niet uit dat ze dat in de praktijk wel zouden doen, meer zelfs, in Afrika komt zulke houding wel degelijk tot uiting, maar wie een beetje de actualiteit van de VS volgt weet dat ze daar op dit ogenblik andere katten te geselen hebben, en wel Spaanse. Of er in Frankrijk op één of andere vergadering Engels gesproken wordt kan hen eigenlijk weinig of niets schelen.

Voorbeelden van politici uit andere landen die wel openlijk oproepen om de eigen taal ten koste van die van anderen te promoten om er politiek en economisch voordeel uit te halen bestaan er echter wel, en Libération slaagt erin een voorbeeld hiervan af te drukken vlak na de bovenstaande hartenkreet:

On n’est pas aussi véloce et performant que dans sa langue maternelle, d’autant que le français peut être un atout, un instrument d’influence économique dans le monde.

Aan het woord is Jacques Myard van het UMP, die het overigens volledig eens is met Jean-Loup Cuisiniez. Doe het maar eens. Je vraagt je trouwens af hoe het mogelijk is dat de twee citaten pal na mekaar afgedrukt werden, maar misschien moet je wel, zoals journalist Luc Peillon, Franstalig zijn om na zo'n prestatie niet te barsten van de eigen huichelarij. De Gulden Regel is in het Frans dan ook nog nooit van toepassing geweest wanneer het over taalpolitiek ging.