Na de Fortis-saga en Brussel-Halle-Vilvoorde is het vandaag tijd om stil te staan bij de resultaten van de regionale verkiezingen van 7 juni. De regeringsvorming is op het moment dat dit geschreven wordt nog volop aan de gang, maar dat het een coalitie van CD&V, sp.a en N-VA zal worden, lijkt ondertussen vrijwel zeker. Maar zal zo'n coalitie ook de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij kunnen brengen?Op 7 juni werd eens te meer duidelijk dat België niet meer bestaat, voor zover het ooit al bestaan zou hebben. Vlaanderen stemt grotendeels centrum-rechts, Wallonië centrum-links. Partijen die er op los liegen en in allerlei onverkwikkelijke affaires verzeild raakten kregen in Vlaanderen klappen, maar de PS hield in Wallonië stand, ondanks een nieuwe reeks schandalen vlak voor en tijdens de verkiezingscampagne. En ook al beweren sommigen dat het separatisme in Vlaanderen nog steeds een marginaal verschijnsel zou zijn, meer dan een derde van de Vlamingen was er in ieder geval niet te beroerd voor om op een openlijk separatistische partij te stemmen. Wie zegt dat het er volgende keer niet nog meer zullen zijn?
We hadden het gisteren reeds over de mogelijke rol van de N-VA in de komende Vlaamse regering. De partij heeft het laatste jaar een lange weg afgelegd. Een jaar geleden zat de N-VA nog in kartel met de CD&V, zij het dat de relatie niet meer was wat ze ooit geweest was, en maakte deel uit van de Vlaamse Regering. Zij werd later uit die regering gestoten, toen ze haar vertrouwen in de federale regering opzei. Vandaag onderhandelt zij echter mee over een nieuwe regering, niet als aanhangsel van een andere partij, maar als een volwaardige partner. Wie zou een jaar geleden voorspeld hebben dat de N-VA op haar eentje meer dan tien procent van de stemmen zou halen, en afgetekend groter zou worden dan Lijst Dedecker?
Met de N-VA in de Vlaamse Regering riskeert de CD&V op termijn opnieuw gegijzeld te worden door die partij. Bovendien doet met die partij de zogenaamde Maddens-doctrine haar intrede in die regering. Vlaanderen als demandeur de rien, het is eens anders dan met de neergeslagen blik en de klak in de hand te staan bedelen om enkele kruimels terwijl men het brood zelf betaald heeft, om dan nog afgesnauwd te worden en om extra geld gevraagd te worden. En het nog te betalen ook! (En zoals in het geval van de plantentuin van Meise, nog een tweede en straks misschien nog een derde keer ook…) Of die Maddens-doctrine ook zal volgehouden worden en effectief zal werken is nog een andere vraag. Iedereen weet immers dat de ruggengraat niet bepaald het sterkst ontwikkelde lichaamsdeel is van onze «Vlaamse» politici. Inderdaad, het is moeilijker een socialist voorbij een berg geld te krijgen dan een hond voorbij een worst, maar nog moeilijker is het een Vlaams politicus te doen afzien van een Belgisch bord linzensoep.
Wat zijn de gevolgen van de verkiezingen van 7 juni op langere termijn? Beginnen we bij een partij die op dit ogenblik politiek weinig relevant is: Groen!. De partij deed het niet goed, maar had het anderzijds ook nog slechter kunnen doen. Vermoedelijk zal alles binnen de partij verder blijven kabbelen op hetzelfde tempo als dat van de laatste jaren, al valt natuurlijk niet uit te sluiten dat enkele drenkelingen vanuit de SLP voor enig animo zouden kunnen zorgen. Open Vld en sp.a zullen de komende maanden hun wonden likken, de ene in de federale regering en de andere in de Vlaamse, en zich in beide regeringen wat proberen te profileren. Of één van hen het verschil zal kunnen maken, valt echter sterk te betwijfelen. Geen van de twee heeft er waarschijnlijk zin in om op beide niveaus in de oppositie te belanden. Lijst Dedecker en Vlaams Belang hebben dan weer hun eigen problemen. De eerste heeft psychologisch een blauwtje opgelopen, ondanks de winst, en heeft bovendien een probleem rond haar personeel. Een partij die in Vlaanderen een rol van betekenis wil spelen kan het zich eigenlijk niet veroorloven in Antwerpen vooral haar energie te stoppen in een interne ruzie. Vlaams Belang zal zich moeten bezinnen over haar strategie voor 2011, vooral dan in verhouding tot haar directe concurrenten Lijst Dedecker en N-VA. Over de N-VA zelf hadden we het gisteren al: die partij zal de komende maanden en jaren meer dan eens voor moeilijke beslissingen geplaatst worden.
Blijft nog de CD&V over. Van nature uit is die partij in Vlaanderen de beleidspartij bij uitstek. Bovendien heeft zij er op korte termijn absoluut geen belang bij om een in Vlaanderen of België één of andere revolutie te ontketenen, en zal dus in beide regeringen als een sterk stabiliserende factor optreden. De enige joker in het spel is Kris Peeters, en dan vooral diens ambitie. Zal hij er genoegen mee blijven nemen Minister-President van Vlaanderen te blijven tot 2014, of wil hij eerder vroeg dan laat de post van Herman van Rompuy overnemen? Dat Herman van Rompuy niet zou willen doorgaan als federaal Eerste Minister na de verkiezingen van 2011 lijkt onwaarschijnlijk, maar misschien is er wel iets mogelijk voor Kris Peeters in 2015 (tenzij de federale verkiezingen vervroegd worden om samen te vallen met de regionale en Europese verkiezingen van 2014). Dat de ambities (en de durf!) van Kris Peeters zo groot zouden zijn dat hij zich nog liever op korte termijn zou laten uitroepen tot Vlaams president dan een politieke eeuwigheid te zitten wachten tot het hoogste postje van het land eindelijk voor hem zou vrijkomen, durf ik echter sterk te betwijfelen.
Morgen: Naar het einde van het regnum van koning Albert II?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten