Kritische vragen bij regering-Verhofstadt III

En daarmee heeft België dus een nieuwe federale regering. Gevraagd naar een reactie verklaarde Bart de Wever dat het belangrijkste van deze regering is dat ze er is, en dat hij niet ontevreden was over het regeerakkoord. Maar heeft hij wel reden om tevreden te zijn? Op een ogenblik dat de Franstaligen van demandeurs de rien in demandeurs de tout veranderd waren, en de Vlamingen ze dus eindelijk hadden waar ze ze al zes maanden wilden hebben, bezweek Yves Leterme onder de Franstalige en koninklijke druk, en liet kartelpartner N-VA gewoon vallen.

Hoeft het eigenlijk te verbazen dat de partijvoorzitter van N-VA niet mans genoeg was om de eigenlijke vraag voor te leggen aan zijn partijraad, namelijk die over het vertrouwen in de nieuwe federale regering, en in de plaats daarvan liever een vraag stelde over de deelname aan de beruchte Conventie? En vervolgens het antwoord op de tweede vraag interpreteerde als een antwoord op de eerste, en in de Kamer zijn partij het vertrouwen liet schenken aan het anti-Vlaams gedrocht beter bekend als de regering-Verhofstadt III? Of wacht, neen, één kamerlid mocht zich onthouden, en welk kamerlid dat zou worden moest dan nog beslist worden door strootje te trekken. Ik kan me voorstellen dat deze heroïsche daad over tien of twintig jaar een eigen hoofdstuk zal krijgen in de geschiedenisboeken voor de middelbare school, en deel zal uitmaken van de eindtermen.

Laten we echter in de plaats van voorop te lopen op de toekomst nog eens overlopen wat er de laatste weken en maanden eigenlijk gebeurd is. Er was een tijd dat het Vlaams Kartel verkondigde dat het niet in een nieuwe federale regering zou stappen zonder een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zonder een echte staatshervorming, en zonder Yves Leterme als eerste minister. Brussel-Halle-Vilvoorde werd op 7 november min of meer gesplitst, eerder ondanks dan dankzij de regeringsonderhandelingen, en Yves Leterme is duidelijk geen eerste minister. Maar hoe zit het nu met die staatshervorming?

Wel, de strategie van CD&V en N-VA scheen zes maanden lang te zijn dat het kartel door te weigeren in een nieuwe federale regering te stappen de druk op de Franstaligen zou kunnen opvoeren, tot zij op een bepaald punt toch zouden toegeven omdat anders de Belgische staat, en dus ook het Belgische status quo en het vele Vlaamse geld, in gevaar zou komen. Dat punt was de laatste weken bijna bereikt, onder meer als gevolg van de stijging van de energieprijzen en de daaruit voortvloeiende daling van de koopkracht. CD&V en N-VA hadden de Franstaligen dus eigenlijk precies daar waar ze ze al zes maanden wilden hebben: klaar om toegevingen te doen. Je kan je dan ook afvragen wat Yves Leterme en de CD&V bezield hebben om plots op zowat alle punten zélf toe te geven, en zelfs hun kartelpartner openlijk te laten vallen, om in een regering te stappen die noch in het belang van Vlaanderen noch in het belang van CD&V of bij uitbreiding het Vlaams Kartel is. Men heeft hier een serieuze steek laten vallen door de staatshervorming met honderd dagen uit te stellen in ruil voor vers geld voor de Franstaligen.

Geld voor de Franstaligen? Jazeker: het tweede punt al van de regeringsverklaring gaat over de verhoging van de laagste uitkeringen en de pensioenen. Welke partij zou daar het meeste belang bij hebben? (Er doen hardnekkige geruchten de ronde dat hier en daar in de Borinage werklozen al met de gedachte speelden werk te gaan zoeken, desnoods zelfs in Vlaanderen!) O ja, er zal ook aan een lastenverlaging gewerkt worden voor de lage en gemiddelde lonen, maar dat is niet de eerste maatregel die Guy Verhofstadt vermeldde om iets aan de koopkracht te doen, en iedereen mag dus eens drie keer raden in welke volgorde de respectievelijke maatregelen uitgevoerd zullen worden. Wat nog meer verontrust is dat de PS zowat elke post die met pensioenen, uitkeringen of sociale zekerheid te maken heeft in handen krijgt: Laurette Onkelinx krijgt Sociale Zaken en Volksgezondheid, Christian Dupont Pensioenen bovenop Maatschappelijke Integratie, Gelijke Kansen en Grootstedenbeleid, en Paul Magnette Duurzame Ontwikkeling, Klimaat, Energie en Consumentenzaken. Dit is niet meer de kat op het spek binden, maar het spek voor de kat voorsnijden en in haar eetbakje leggen.

Daarmee heeft de PS vandaag de volledige controle verworven over alle cruciale geldkranen richting Zuiden, met de trouwe medewerking van Guy Verhofstadt en de instemming van Yves Leterme. En Bart de Wever, die nog niet zo lang geleden een campagne voerde tegen de verstrikking van Vlaanderen, hielp vandaag mee de strik rond Vlaanderen vast aan te binden. Benieuwd welke uitleg Bart de Wever klaar zal hebben als over honderd dagen zal blijken dat de Franstaligen opnieuw demandeurs de rien geworden zijn en er van een staatshervorming niets meer in huis zal komen. Misschien kan hij dan als bliksemafleider nog eens zijn favoriete verhaaltje over de maagdelijkheid van het Vlaams Belang opdiepen, zoals hij eerder deze week nog maar eens deed?