Rede inderdaad zoek

De gustibus et coloribus non est disputandum. De commilitones van het KVHV zullen die uitspraak wel kennen, en over de (bloederige) actie die zij verleden week aanrichtten bij het bezoek van Didier Reynders verschillen dus ook de meningen. Maar dat de rede zoek geraakt, zoals Bart Sturtewagen in De Standaard beweert, is waarschijnlijk door hem scherper opgemerkt dan de bedoeling was.

En Bart Sturtewagen is trouwens de enige niet die de kans ziet om zich eens goed te laten gaan naar aanleiding van de actie van het KVHV: Tom Naegels wil immers ook zijn spijkertje bijdragen. Niet ludiek genoeg naar zijn mening. Waren het nu linkse rakkers geweest, of belgicisten, ja, dan was de actie per definitie ludiek geweest. Die plasstickers van Animo bijvoorbeeld kon hij al veel beter smaken: wel nogal gemakkelijk en een beetje onzinnig, maar het woord «luguber» of misschien beter «onsmakelijk» kreeg hij toen niet uit zijn klavier getokkeld. Maar goed, in tegenstelling tot Bart Sturtewagen weet hij wel hoe de wind vandaag in Vlaanderen waait: aanwakkerend vanuit separatistische hoek, en het ventje is duidelijk zo slim dat hij nu al bezig is zijn bocht te nemen. Het is duidelijk dat je Tom Naegels niet met een tricolor vlaggetje in zijn handen zal betrappen wanneer het eens zover zal zijn.

Niet zo bij Bart Sturtewagen van le dernier carré. Om te beginnen steekt hij de loftrompet op over Didier Reynders. Zeker, hij blundert er behoorlijk op los op Financiën, maar «volgens velen behoort hij tot de slimsten die in en om de Wetstraat kunnen worden aangetroffen». Omdat in het land der zombies éénhersencel koning is? Bart Sturtewagen brengt meteen het bewijs aan: «hij heeft zichzelf in beperkte tijd een zeer verdienstelijk Nederlands aangemeten». Moet ik nu echt omvallen van bewondering voor zulke prestatie? Want dit is toch eens iets om over na te denken: blijkbaar heeft hij het Franstalige middelbaar kunnen afwerken zonder veel Nederlands te kunnen, maar dat was absoluut geen probleem om zelfs federaal vice-premier te worden. Oppassen wat je schrijft, Bart Sturtewagen!

Vervolgens geeft hij zich over aan een partijtje schelden op die «flurken», uit hun «enge, geborneerde clubjes», die met «goor lef» en «domweg» uit hun «mollengaten» zijn gekropen, «een stelletje heethoofden» met alleen maar «wansmaak en tunnelvisie». Als opwarming voor dat «groot journalistiek project» dat De Standaard samen met Le Soir zal starten op 24 maart kan dat toch wel tellen. Ik heb Bart Sturtewagen echter nooit in die termen horen razen toen het ging over bijvoorbeeld die actievoerders van het Lappersfortbos of de luchthaven van Deurne, ook al gedroegen die zich letterlijk als een stelletje bosapen. Hoe zou dat toch komen?

Het probleem is echter dat Bart Sturtewagen met zijn tirade lelijk in zijn kaarten laat kijken. Wanneer een groepje KVHV-studenten wat bloed over de auto van Didier Reynders giet, dan hebben zij zich «aan een Waals toppoliticus vergrepen». Toen Christiane de Celle stierf omdat een volledig Nederlandsonkundige MUG-eenheid naar Dilbeek (waar Vlamingen thuis zijn) werd gestuurd, heb ik Bart Sturtewagen niet horen tieren dat het Erasmusziekenhuis zich aan een Vlaamse had vergrepen. Toen was er geen sprake van agressie tegen personen, bijziendheid, ongastvrijheid of enggeestigheid. Maar toen moest er ook geen wagen van een Waals machtspoliticus even naar de car-wash gestuurd worden, en dat maakt natuurlijk al meteen een groot verschil.

De rede geraakt zoek, schrijft Bart Sturtewagen, maar eerlijkheid en zelfs maar een schijntje van objectiviteit of zakelijkheid zijn ze daar in Groot-Bijgaarden al lang kwijt. Over Vlaamsgezindheid wil ik het dan nog niet eens hebben. Verleden week was De Standaard het propagandakrantje voor de islam, volgende week willen zij zich prostitueren voor de Belgische zaak. Ze doen maar. Maar ze moeten wel niet verwachten dat er nog veel Vlamingen rondlopen die bereid zijn hen serieus te nemen. Daarvoor zijn er namelijk teveel die nog wél bij de rede zijn.