En of Bart de Wever een psychologisch geval is

Het valt niet vaak voor dat ik het gloeiend eens ben met de overgrote meerderheid van de Franstalige pers in België, maar dat Bart de Wever een psychologisch geval is, dat staat na amper enkele dagen «verduidelijking» als een paal boven water. Hoe anders valt te verklaren dat de N-VA-voorzitter zich nog steeds binnen het Belgische referentiekader blijft bewegen, daar waar PS-voorzitter Elio di Rupo zonder blikken of blozen met de Anschluss van de zes faciliteitengemeenten in de Vlaamse Rand dreigt?

Het is misschien goed de Vlaamse eisen die de N-VA tot nu toe op tafel gelegd heeft even te overlopen, om de uitspraken van de Franstalige politici van de laatste uren en dagen in het juiste kader te plaatsen. De N-VA wil een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar uit allerlei lekken blijkt dat de N-VA deze zomer bereid was tot verregaande toegevingen aan de Franstaligen, met onder meer – dus niet alleen – een inschrijvingsrecht in de zes faciliteitengemeenten waardoor de splitsing deels weer ongedaan zou gemaakt worden. Verder eiste de partij minstens vijftig procent fiscale autonomie in de personenbelasting, en een splitsing van de kinderbijslag volgens de gemeenschappen, niet de gewesten. Daarmee zijn we nog ver verwijderd van volledige fiscale autonomie in álle beleidsdomeinen, terwijl van een splitsing van de Sociale Zekerheid al lang geen sprake meer is. Wie eens even terugblikt naar het verkiezingsprogramma van de N-VA kan niet anders dan vaststellen dat Bart de Wever aan de onderhandelingstafel al bijzonder veel water in zijn wijn heeft laten doen.

Is de N-VA dus bereid zwaar te betalen voor niets meer dan een toepassing van de Grondwet in Vlaams-Brabant, en eist ze alleen nog maar een homeopathische herinnering aan het einde van de enorme transfers van Noord naar Zuid, dan lijkt het aan de overzijde van de taalgrens wel of Bart de Wever niet minder dan één of andere Endlösung van het Franstalige probleem voorgesteld heeft. Elio di Rupo eist bijvoorbeeld meer respect voor de Franstaligen. Of correcter: respect voor de Waalse coalitie van PS, cdH en Ecolo, want hij verbiedt Bart de Wever nog contact op te nemen met Didier Reynders van de MR. Van hoeveel respect getuigt dit eigenlijk? Ziedaar bewijsstuk #1 dat het met de bovenkamer van Bart de Wever tegenwoordig niet zo goed gesteld is, want voor zover ik weet is hij nog steeds bereid de «16» op een dienblaadje aan te bieden aan iemand die hem afblaft met wie hij wel en niet contacten mag onderhouden.

Over respect gesproken, veel respect voor de taal-, gewest- en gemeenschapsgrenzen heeft Elio di Rupo ook al niet. In een hysterische bui – theatrale psychopaat? – liet hij zich ontvallen dat als Bart de Wever niet beter naar zijn pijpen danst, hij de merknaam België zal opeisen om Wallonië, Brussel en de zes faciliteitengemeenten in de Vlaamse Rand er onder te verenigen. Een beetje België dat zich dan afscheurt van Vlaanderen, of hoe moet je dat eigenlijk precies omschrijven? Of hij samen met de merknaam België ook de volledige federale schuld wil opeisen, daar was hij niet zo duidelijk over, maar mij lijkt dat niet meer dan de logica zelve. (Terloops: Philippe Moureaux schijnt ook Voeren bij België te willen voegen, maar liet Moeskroen in Menapië, pardon, Vlaanderen liggen.) De vraag stelt zich hoe dan ook meer en meer of de S in PS eigenlijk voor séparatiste staat. Maar opnieuw, en dit is bewijsstuk #2, wat bezielt Bart de Wever nog te willen onderhandelen met iemand die het essentiële verschil tussen het mijne en het dijne niet schijnt te kunnen snappen?

Nog iemand die zich gisteren liet opmerken, was Joëlle Milquet. Eigenlijk moet je zo al goed gek zijn om met haar 120 dagen aan de onderhandelingstafel te willen zitten (bewijsstuk #3). Maar gisteren presteerde ze het om voor de camera vast te stellen dat als Bart de Wever een akkoord wil, dat toch snel kan gebeuren, want «alles ligt al op tafel». Met andere woorden: zij snapt niet waarom Bart de Wever toch zo moeilijk doet, want als hij nu eens het aangeboden akkoord, inclusief de twaalf «c'est reporté» principes voor de financieringswet zou aanvaarden, dan zijn de problemen toch van de baan? Je vraagt je af of ze alle zes miljoen Vlamingen soms voor volslagen idioten zou houden. Dankzij haar uitmattingsproces van zowel 2007 als 2010 liggen de tijden ondertussen al lang achter ons dat niet iedere Vlaming bij het aanhoren van die onzin spontaan zelf opwerpt dat de problemen toch ook van de baan zouden zijn als de Franstaligen niet zouden dwarsliggen in Halle-Vilvoorde, en verder de Vlaamse eisen om meer financiële autonomie zouden slikken zonder morren.

De vraag waar ik vandaag dan ook mee zit, is: waar ziet Bart de Wever eigenlijk nog enige onduidelijkheid die uitgeklaard zou moeten worden? Als het de bedoeling is dat hij volgende maandag ook een opstelletje aflevert aan koning Albert II, hoeft hij eigenlijk niet meer te doen dan wat knippen en plakken uit de politieke bladzijden van de kranten van vandaag, want aan duidelijkheid laten die eigenlijk niet te wensen over. Wat bezielde Bart de Wever trouwens om deze opdracht te aanvaarden? Ja, wat bezielde hem om als republikein op een vrijdagavond nog snel naar Laken te rijden voor zoveel onzin, in plaats van gewoon gezellig thuis te blijven bij vrouw en kinderen om er eens een leuke familieavond van te maken? Een andere verklaring dan dat er in het beste geval maar één, in het ergste geval zelfs meerdere vijzen bij hem los zitten, heb ik niet.

En in zijn plaats zou ik in ieder geval die lessen valschermspringen toch nog even uitstellen…