Brussel-Halle-Vilvoorde is alvast wat de CD&V betreft een verhaal dat aan mekaar hangt van bedrog en gebroken beloftes, en een bedrieger die zelf bedrogen wordt. Neem nu de «stille afspraak» met de Franstalige partijen dat er een tweede belangenconflict ingeroepen zou worden: hoe past die afspraak in de verkiezingsbeloftes die de CD&V een jaar geleden maakte? Vandaag zit Eerste Minister Yves Leterme samen met de andere partijen om een oplossing te vinden… niet voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar om een splitsing uit te stellen.Waar is de tijd van de «vijf minuten politiek moed»? Het is toch wel bijzonder ironisch te noemen dat uitgerekend de uitvinder van deze one-liner nu samenzit met de Franstalige partijen en daarvoor zelfs halsoverkop uit Parijs moest terugkeren om een nakende stemming over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde af te wenden.
Wat zouden zijn 800.000 kiezers trouwens vinden van de «stille afspraak» die hij amper een maand geleden afsloot om een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde minstens tot in de zomer te verdagen, zodat hij tot die tijd veilig in de Wetstraat 16 zou kunnen zitten? Hoogstwaarschijnlijk was het nooit de bedoeling dat ook maar één van zijn kiezers ooit die «stille afspraak» te weten zou komen, want zo'n afspraak is diametraal in tegenspraak met de eigen verkiezingsbeloftes. De CD&V beloofde de kiezer niet in de regering stappen zonder een voorafgaande splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, en vandaag blijkt dat de CD&V in werkelijkheid niet in de regering zou gestapt zijn als het arrondissement al na een maand gesplitst zou moeten worden! Enkele jaren geleden, toen de CD&V federaal nog in de oppositie zat, zou men moord en brand geschreeuwd hebben moesten VLD en sp.a zo'n staaltje volksbedrog afgeleverd hebben. Of men vandaag bij de CD&V het meest geïrriteerd is over de Franstalige woordbreuk dan wel dat men als gevolg daarvan misschien wel zijn verkiezingsbelofte zal moeten nakomen is een volledig open vraag.
De CD&V-kat bevindt zich vandaag dus in het nauw, en als er dan toch een regeringscrisis met eventuele nieuwe verkiezingen van moet komen, is het wijs de schuld nu al bij de anderen te leggen, deze keer de Franstaligen dus. Zelfs schandelijke akkoorden waarover men een maand geleden bij hoog en bij laag nog zou gezworen hebben dat ze beneden de waardigheid van een Vlaamse partij als de CD&V zouden geweest zijn kunnen daarbij dienst doen. De argeloze kiezer merkt dan misschien niet op dat het eigenlijke probleem niet de woordbreuk van de Franstaligen van vandaag is, maar de woordbreuk van de CD&V een maand geleden. Er kan vandaag echter alleen maar vastgesteld worden dat de bedrieger bedrogen werd, en dat komt natuurlijk extra hard aan. Zelfs een anders Belgische contra-nationalist als een Herman van Rompuy schijnt vandaag genoeg te hebben van het Franstalige bedrog, en dat wil al wat zeggen.
De CD&V heeft immers vandaag nog maar eens moeten ervaren wat het verschil is tussen «een akkoord» en «un accord». «Een akkoord» blijft namelijk eeuwig en drie dagen geldig, zelfs als de tegenpartij de voorwaarden al honderden keren geschonden heeft en men alleen nog maar met de nadelen van dat akkoord opgescheept zit. De faciliteiten en de taalwetten in Brussel zijn daar het beste voorbeeld van. «Un accord» daarentegen vervalt de dag dat men er netto geen voordeel meer aan heeft –en die dag kan zelfs al vóór de inwerkingtreding van het «accord» vallen– zelfs al heeft men er de duurste eden over gezworen. Op de deelafspraken uit het «accord» die wel nog een voordeel opleveren kan men wel nog steeds aanspraak maken, en dat uiteraard blijvend. Opnieuw, de faciliteiten en de taalwetten in Brussel zijn er het beste voorbeeld van. Het probleem is alleen dat de CD&V dat nog steeds niet schijnt begrepen te hebben, of toch voorwendt dat nog niet begrepen te hebben, al zou het kunnen dat de laatste dagen bij sommigen de ogen toch weer eens zijn opengegaan. Bij hoeveel en hoe blijvend dat zal zijn, valt nog te bezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten